Relaties Relaties

Relaties

stip

stip

06-06-2013 om 17:18

Verdergaan na ontrouw


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Kenau

Kenau

14-06-2013 om 12:57

Het moet niet gekker worden

Ik begrijp goed dat je de details hier niet kwijt wil, maar het lijkt erop dat jij op dit moment niet tegen haar bent opgewassen en dat zij nu de regie heeft. De omgekeerde wereld! Je kunt overwegen om toch (desnoods met de moed der wanhoop) op haar af te stappen en haar te zeggen dat de volgende keer dat zij te dicht op jou of je partner komt er bericht naar haar partner en naar haar baas gaat (ja, en dan moet je man maar even op de blaren zitten). Als je dit niet opbrengt zou je een vriendin kunnen inschakelen om het voor je op te nemen met dezelfde boodschap. Heb je er al met vriendinnen/zus(sen) over gepraat?
Ik begrijp heel goed dat de kwestie wel of niet doorgaan met deze man de hele dag door je hoofd speelt, maar dit is niet het moment voor beslissingen. Misschien lukt het je om de keus te parkeren voor de komende maanden en iedere dag te nemen zoals hij komt. Als je meer afstand hebt (in tijd)en verder bent met de therapie kun je de balans opmaken.
Veel sterkte.

A

A

14-06-2013 om 13:13

Niet vriendin maar man

Ik zou er zeker geen buitenstaanders in betrekken als een vriendin ofzo, wel zou ik het eventueel met mijn man bespreken en kijken of hijzelf het niet kan voorleggen aan haar (met jullie 3 samen?) Dat je man ook aan haar toont dat hij duidelijk voor jou kiest (terwijl jij dit ziet en hoort) Eventueel zou ik het wel voorleggen aan de werkgever en zeggen hoe moeilijk het bezoek hierdoor loopt, misschien kunnen ze daarmee rekening houden in het werkschema of eventueel tijdelijk van afdeling verplaatsen
Ik zou buitenstaanders eerder op de achtergrond houden, (het is te intiem)

stip

stip

15-06-2013 om 10:03

Boos

Waar ik de eerste weken nog enig begrip/meeleven had met haar is dat nu helemaal weg. Kan 'r wel schieten op het moment. En dat vind ik afschuwelijk. Haat maakt je geen mooier mens, heb je zelf uiteindelijk het meeste last van. En dat wil ik niet.
Vanaf dat het uitkwam wilde ik niet dat zij weet dat ik op de hoogte ben (??). Omdat ik dacht/denk dat het voor mij alleen maar lastiger wordt; moet ik er nog over in gesprek misschien ook met haar. Nu kan ik net doen of m'n neus bloedt. Ik zie haar onzekerheid en dat doet mij wel goed. Toch enige wraak. Afgelopen week zocht zij meerdere keren de confrontatie; afgelopen weken heeft ze niet voor mijn schoonmoeder gezorgd. Deze week was ze prominent aanwezig. Ik kreeg het idee dat ze aftastte wat ik wist. Ze waande zich misschien 'veilig' waardoor ze weer haar werk gewoon kon doen. Maar ik kon het minder goed opbrengen om neutraal te reageren. Ze verstrakte en heeft contact met man gezocht met de vraag/verwijt dat ik het wist. Meerdere keren. Hij heeft niet gereageerd.
Ik weet niet goed hoe dit verder moet; heb gewoon liever dat ze niet weet hoe/wat. Heb echt geen behoefte aan een gesprek. Man heeft haar niet meer ontmoet. Wil ik graag zo houden. Dus ook liever geen gesprek met ons 3. Man heeft voorgesteld om met haar man te gaan praten.(waarschijnlijk weet hij nog van niets) Lijkt mij ook geen goed plan. Ze heeft niet de regie denk ik. Ze raakt grip kwijt en (voordeel) man ziet een andere kant van haar die hij natuurlijk nooit gezien heeft in hun gestolen uurtjes.

Die boosheid vind ik moeilijk. Ik snap dat het normaal is en terecht. Toch ben ik bang het ermee te verprutsen. Eerst was ik helemaal niet boos, nu met name op haar. Is natuurlijk niet redelijk. Man en zij zijn even fout geweest. Volgende stap is boos worden op hem. Dat is nog te eng.

2-3 jaar is hier al vaak genoemd. Ik hoop dfat we het gaan redden maar de moed zakt me echt in de schoenen. Die donkere tunnel wordt soms alleen maar donkerder. Die lichtjes zijn maar klein en kunnen zo maar weer uit zijn. Het beheerst m'n leven. Er komt verder niets uit m'n handen.

Ik hang 't trouwens niet zo aan de grote klok. 2 bevriende stellen weten ervan en een vriendin van mij en 2 vrienden van hem. Mensen waarvan we verwachten dat het bij hen blijft.

Kenau

Kenau

15-06-2013 om 11:22

Front vormen

Ik denk dat je boosheid heel heilzaam is. Misschien kun je er eens met je therapeut over praten waarom jij dit moeilijk vind voor jezelf en hoe je hiermee om kunt gaan.
Wat die dame betreft moet zij het tussen de oren krijgen dat jij en je man één front vormen en dat zij hier volkomen buiten staat en geen enkele rol meer in speelt. Geen driegesprek, haar mening doet er immers niet meer toe, maar een gezamenlijke mededeling aan haar. Zij is geschiedenis, je man gaat verder met jou en ten aanzien van je schoonmoeder verwacht je een professionele houding van haar en anders volgt er een klacht.

Sanne

Sanne

15-06-2013 om 11:42

Stip

Hier inmiddels ook een hele donkere tunnel. Man is nog smoorverliefd op de ander, wil zijn kinderen dit allemaal niet aan doen en zit nu in een slachtofferrol. Ik probeer sterk te zijn maar dat is verrekte moeilijk.
Wat het nu extra heftig maakt is dat hij haar gisteren weer heel even heeft gezien. Heeft wel aangegeven op dit moment voor zijn gezin te kiezen maar eigenlijk weet ie dus niet of ie dat wel wil.
Geen tips van mijn kant dus. Wel een hele dikke knuffel.

Roos

Roos

15-06-2013 om 22:48

Vergeet "die vrouw"

Hoe lastig het ook is: probeer je niet te focussen op die andere vrouw. Dat is moeilijk want ik begrijp dat hij haar nog regelmatig ziet en dat zij jou ook opzoekt.
Het is wel begrijpelijk maar het brengt je niks, behalve achterdocht (doodvermoeiend) en boosheid, onrust etc.

Hier is het een beetje gek verlopen.
Mijn man kreeg een "affaire" met een collega, 10 jaar jonger, het hele cliché.
Ik was er kapot van. Mijn man wilde er niet over praten, geen relatietherapie en ik mocht het er met niemand over hebben (wat ik wel deed). Na lang doormodderen zijn we er een soort van bovenop gekomen.
Ik herinner me nog de wanhoop, paniek bijna, die ik voelde toen ik erachter kwam.
Toen werd ik verliefd op een ander en de pleuris brak werkelijk uit! Tot op de dag van vandaag vindt mijn man werkelijk dat mijn ontrouw vele, vele malen erger is dan de zijne. Uiteraard moesten we toen zeker in therapie door wat ik allemaal had aangericht. En tot op de dag van vandaag begrijp ik daar nog steeds geen ene malle moer van.

Maar goed. Onze relatie is erg veranderd. En uiteindelijk in positieve zin. De gelijkwaardigheid is weer terug.
We zijn nog steeds bij elkaar en het gaat best goed eigenlijk. Maar dat heeft heeeeel lang geduurd. Als ik eerlijk ben wel een jaar of 5, 6.

Het heeft echt tijd nodig en neem die ook.
Ik kan je ons scenario zeker niet aanbevelen want dat was niet fraai. Als er nog iets te knokken valt zou ik het zeker doen. Angst is een slechte raadgever maar boosheid (en alle aanverwante zaken zoals wraak) is dat zeker ook.

En die andere vrouw... Als je man echt voor jou heeft gekozen zal haar volhardendheid zich uiteindelijk tegen haar keren, echt waar.

Wat trouwens wel enorme indruk op me maakte was dat de vrouw van de man waar ik verliefd op was mij gevraagd heeft om hen met rust te laten. Ze was niet boos (althans, dat liet ze niet merken, maar wel heel gedecideerd). Dat maakte flinke indruk en ik had er spijt van dat ik dat destijds zelf niet heb gedaan.

Dus: het kan goed komen maar het gaat niet vanzelf en het kost tijd. Veel tijd.

Heel veel sterkte.

Hey stip

Zomaar even een dikke knuffel, wat naar is het toch allemaal!
Ik zou misschien wel blij zijn als zij weet dat ik het wist. Ze moet toch weten dat het OVER EN UIT is. Wie haar dat dan ook vertelt.

A

A

16-06-2013 om 08:44

Stilte

Als je liever niet met haar in contact komt, maak dan daarvan je sterkte! Niets is zo vreselijk voor haar als de stilte, zij wil graag 'aanwezig' blijven, laat haar dan maar merken dat jullie beiden haar niet meer tussen jullie in wensen. De stilte is voor haar waarschijnlijk nog het zwaarste om vol te houden
Ook voor jullie kinderen lijkt het mij beter dat het binnen de muren blijft en de vuile was niet breed uitgehangen wordt, dat is voor hen enkel vervelend
Het zal wel geleidelijk meer mooiere periodes geven. Je rijdt nu door een grote lange tunnel, eens de uitgang bereikt zal je nog afentoe een (kleine) berg door moeten voor het vlakke land bereikt is, maar geniet ook van de mooie momenten welke jullie nu al geregeld zullen ondervinden, elkaar terug ontdekken

Beter van niet

Beter van niet

16-06-2013 om 10:25

Roos - stip

"Wat trouwens wel enorme indruk op me maakte was dat de vrouw van de man waar ik verliefd op was mij gevraagd heeft om hen met rust te laten. Ze was niet boos (althans, dat liet ze niet merken, maar wel heel gedecideerd). Dat maakte flinke indruk....."

Dit klinkt als wat ik gedaan heb. Mogelijk was jij dus die andere vrouw. Niet dat het er nu nog toe doet. Het heeft dus geholpen, Roos, dat geef je zelf aan. Ik heb er toen een goed gevoel aan over gehouden. Ik was degene die bepaalde. Mijn partner had al beslist dat de relatie ten einde was en zij moest hier nog van worden overtuigd mede door mij.

Stip, hoofd omhoog en ga de confrontatie aan. Niet een ander je zaakjes op laten lossen, dat is een zwakte-bod. Laat zien dat je sterk in de schoenen staat. Geef haar in keurig taalgebruik te kennen dat ze jullie met rust moet laten. Je kunt het....

Lenoor

Lenoor

16-06-2013 om 12:40

Stip

Wat een bijzondere therapeut. Volgens mij is het algemeen bekend dat boosheid een van de fases van het verwerkingsproces is. Wat dat betreft doe je het dus helemaal goed. Waarom wil je trouwens niet dat die vrouw weet dat jij het weet? Je man heeft maandenlang iets met haar gehad en om dat fatsoenlijk af te sluiten kan hij toch gewoon zeggen dat het is uitgekomen en hij heeft besloten er met jou aan te werken?

stip

stip

17-06-2013 om 08:44

Boos

Ik word volledig door haar in beslag genomen. Ik word er gek van. DE weekenden werkt ze niet dus kunnen we ons vrijer bewegen. We hadden ons voorgenomen wat te ontspannen en niet alleen maar zware gesprekken te voeren.
Dat lukt tot op zekere hoogte. Gisteravond hebben we een moeilijk gesprek gehad samen. Ik gaf enorm af op haar. Vervo0lgens vraag ik wat hij ervan denkt. (ik denk eigenlijk als een soort 'test'.) Hij concludeert dan dat ik waarschijnlijk et zo over hem denk, want alles wat ik haar verwijt geldt ook voor hem. Hij schiet dan enigszins in een slachtofferrol; het had niet moeten gebeuren 'maar er zat ook veel mis tussen ons'. Voor mij geen excuus.

Man heeft weken terug verstandelijk de beslissing genomen met mij verder te gaan. Gevoelsmatig nog enorm met haar verbonden. Hij zegt dat dat nu vceranderd is. Dat zijn gevoel voor mij terug komt en dat zij op de achtergrond raakt. Ik vind het zo moeilijk; stel dat haar relatie over gaat (daar zal het misschien ook stormen) wat dan? Ik vraag mij af of man zo overtuigd is van zijn keus voor mij. Inmiddels is mijn houding ten opzicht van veranderd van; 'ik kan nooit aan haar tippen' naar 'jee, wat ben ik blij dat ik niet zo ben als jij'.
Dat maakt dat ik mij zekerder voel. Maar het is maar net de vraag of man dit ook blijft zien. Hij vlucht soms voor alles. Ik vroeg mij gister af of hij wel beseft wat hij mij aangedaan heeft. Het lijkt een klein beetje door te dringen. Hij krijgt er wat meer last van. OP zich doet dat mij goed. Maar ik ben bang dat hij ons proces niet doorkomt en op de vlucht slaat.
Hij is herstellende van een depressie.

Ik ben er soms zo zat van; wil zo graag het gewoon goed hebben samen. Nu is alles zo moeilijk. Maar als ik dan naar de kinderen kijk en naar ons samen dan geeft mij dat wel de vechtlust om het niet mis te laten lopen.

Ondertussen reageer ik mij in gedachten af op haar. En daar wil ik vanaf.

Die therapeut vind ook dat ik boos moet worden. Hij ziet dat ik dat moeilijk vind. Wat door de reactie van mijn man nog extra moeilijk wordt. Als hij zich terugtrekt word ik gelijk bang dat het over is. Dus is er nog geen ruimte voor mijn boosheid.

stip

stip

17-06-2013 om 10:22

Aanvulling

Waarom ik niet wil dat zij weet dat ik op de hoogte ben?
- nu kan ik doen of ik gek ben. Dan moet ik er misschien ook nog wat mee elke keer als ik haar tegenkom.
-ik zie dat de onzekerheid, de 'stilte' zoals A. beschrijft haar opbreekt. En dat doet mij goed. Ik pijn , zij pijn, Zoiets.
- als ze weet hoe de vork in de steel zit zal ze misschien denken; Oh hij is wel gestopt maar dat is niet zijn keus geweest; hij wil dit niet maar het is onder dwang. (en in beginsel speelde dit inderdaad een rol). Dan zal het voor haar misschien makkelijker zijn om weer contact te zoeken. En wie zegt dat ze de draad dan niet weer oppakken? 1 x maanden belazerd (en echt geen idee hebben), dan zal het een 2de keer met nog meer listigheid ook wel lukken.

Man lijkt zijn best te doen. Ik geloof niet dat hij contact met haar heeft of reageert op haar mail. Hij geeft eerlijk antwoord op mijn vragen. En die antwoorden zijn vaak niet leuk om te horen. Hij vond gisteravond dat ik 'hard' tegen hem was. Dat is ook zo. Ik wil zo graag dat hij in gaat zien wat hij stuk gemaakt heeft. Dat hij mij zo ontzettend gekwetst en belazerd heeft. 4-5-6- dagen per week. Ik vind het zo moeilijk. Telkens schieten er situaties door mijn hoofd. Welke rol speelde zij dan? Hoe keek hij naar mij?
En wie zegt dat hij nu de waarheid spreekt?

Dat ik haar gedecideerd kan vertellen dat ze uit zijn en mijn buurt moet blijven twijfel ik eigenlijk niet aan. Het kan dus effect hebben. Ik laat jullie postings geregeld aan mijn man lezen. Hij vond dit een goed plan. Voor mij en voor haar en misschien ook voor hem. Dat maakt mij alleen maar pissig; kan ik het weer opknappen. Niet eerlijk van mij want ik wil onder geen enkele voorwaarde dat hij met haar in contact komt. Dus hij kan het niet doen.

Ik heb het gevoel dat het mij zo moeilijk gemaakt wordt (contact met dat mens, therapie, boos moeten worden, enz.) en dat hij er maar makkelijk vanaf komt. Ik wil graag zijn schuldgevoel zien. Dat heeft hij te weinig in mijn ogen. Ik wil zien dat hij er ook doodongelukkig van wordt. Nu zie ik dat hij het rot vindt. Hij doet lief en z'n best denk ik. En dat is het. Hij heeft ook het idee dat we alles wel uitgesproken hebben. En ik helemaal niet. ik zit nog met dat bedrog, schijnheiligheid, mij opzettelijk pijn doen, de kinderen in een onveilige situatie brengen. Ik ben nog lang niet zover.

A. jij hebt het over die tunnel. Dat herken ik en ik trek mij op aan wat je schrijft. Ook de andere reakties helpen me om alles meer in perspectief te zien.

Sanne; toen ik las dat je man 1x vreemdging dacht ik; jaja, ik geloof er niets van. Wat je schrijft over jullie laatste maanden herken ik van hier. Man die zo met zichzelf in de knoop zit.
Ik herken veel in de volgende link:

http://www.tripleimpact.nl/weblog/nieuwsbericht/verliefd-op-een-ander-de-7-dos-and-donts.html

We komen elkaar hier misschien nog geregeld tegen. Kunnen elkaar misschien tot steun zijn. Ik word er gek van dat het mijn leven compleet beheerst. OP mijn werk gaat het wel maar zodra ik in de auto stap, 's morgens m'n ogen opendoe, sta te koken, enz. overvalt het me weer.

Sterkte

Mooie link Stip, met wijze woorden. Heel veel sterkte gewenst.

Roos

Roos

17-06-2013 om 13:40

Mannen vs. vrouwen

Beste Stip,

Mijn indruk is dat mannen (we scheren ze voor t gemak even over 1 kam bij ontrouw de oorzaak vaak buiten zichzelf zoeken, alsof het niet anders kon (we hadden geen seks meer, zij drong zich zo op, etc.). Het lijkt wel of het ze ontbreekt aan een bepaalde zelfreflectie en hun eigen verantwoordelijkheid niet zien of nemen. En vervolgens duiken ze ook nog de slachtofferrol in "want het is ze overkomen, boehoe".
Vrouwen beginnen meteen aan zichzelf te twijfelen (wat heeft zij dat ik niet heb) en begrijpen bijna dat het onafwendbaar was.

En: wees niet bang om boos te worden. Het lucht enorm op en is ook meer dan begrijpelijk. En volgens mij is het ook nodig voor de verwerking.
Destijds was ik heel bang om boos te worden, uit angst dat ik mijn man in de armen van die andere vrouw dreef.

@"beter van niet": het spijt me enorm dat ik ooit "die andere vrouw" was. Ik heb niet het idee dat ik dat in jouw geval was maar ik vind het goed om te lezen dat jij de ballen had om je zo uit te spreken.

Sanne

Sanne

17-06-2013 om 14:49

Stip

Bedankt voor de link. Heb hem doorgestuurd naar mijn man
En laten we elkaar inderdaad steunen. Veel dingen zijn zo herkenbaar. En dat het maar 1 keer is gebeurd geloof ik op zich wel. Wat dat betreft is mijn man enorm eerlijk (mits ik bepaalde vragen stel).
Na een flinke dip vrijdagavond en zaterdagochtend ging het de rest van het weekend wel aardig. Maar vanmiddag de kennismaking bij relatietherapie waar ik erg tegenop zie. Geen idee wat ik er van kan verwachten. De buikpijn van de stress blijft maar terugkomen

Anoniempje2

Anoniempje2

17-06-2013 om 18:17

Boos!

Lieve Stip,

Jouw focus op haar is lekker makkelijk. Dan kun je haar de schuld geven, piekeren over of je het wel of niet wil zeggen etc. Hou daar mee op! Je focus zou bij jezelf en je relatie moeten zijn. Laat die man van je maar zien wat hij heeft veroorzaakt. Word boos! Jullie therapeut geeft dit ook al aan, is het niet mogelijk om met hem/haar in een veilige omgeving boos te worden op je man? Waar hij bij is dus?

Voor ons was het de sleutel naar herstel. Ik heb gevochten, gescholden, geschopt, gekrabd, figuurlijk maar ook letterlijk. En in eerste instantie schoot mijn man ook in de slachtofferrol, hij voelde zich machteloos en schuldig bij het aanzien van mijn verdriet. Maar hij moest het wel zien van mij. Dat deed hem ook beseffen hoeveel ik van hem hield, hoe ik voor hem wilde gaan, wat hij ons heeft aangedaan. In tweede instantie kon hij me zelfs troosten bij mijn woede en verdriet. Natuurlijk gaat dat niet een-twee-drie, je moet elke fase DOORleven. Ik hoor je verzuchten: maar als het twee drie jaar duurt weet ik niet of ik het volhoud. Je bent aan het plannen en rationaliseren. Nu is het belangrijk dat je vol in je gevoel gaat en eerlijk bent naar jezelf en je man. Beetje voor beetje. Alles uitspreken, opruimen, verwerken. Samen.
Als jij je boosheid niet uit en niet laat zien, blijft het smeulen en zul je altijd een rotgevoel houden. Beloof me: word boos!!
Ik las laatst het dagboekje wat ik heb bijgehouden uit die tijd. Bladzijden vol scheldpartijen, beschrijvingen van gebeurtenissen die ineens in een heel ander licht stonden, boze woorden, tranen etc. Dat schrijven heeft me ook geholpen.

Ik quote even een stukje van een andere reageerder: Je rijdt nu door een grote lange tunnel, eens de uitgang bereikt zal je nog afentoe een (kleine) berg door moeten voor het vlakke land bereikt is, maar geniet ook van de mooie momenten welke jullie nu al geregeld zullen ondervinden, elkaar terug ontdekken."

Ik snap de beeldspraak, maar ik heb die moeilijke tijd ook ervaren als een met diepe dalen EN prachtige bergtoppen. Het vlakke land is saai. Als je ervoor gaat samen dan kun je zulke mooie dingen ervaren. Zie dit als een kans om verder te groeien. Ik denk zomaar dat jij in het "dagelijks leven" ook moeite hebt met boos worden en bezig bent het anderen naar de zin te maken. Nu is de kans om te leren dat anders te doen.

Ga ervoor, je kunt het!

stip

stip

17-06-2013 om 18:54

Anoniempje 2

Ai de spijker op z'n kop. Ja ik denk dat ik in het dagelijks leven ook niet snel boos ben en het graag anderen naar hun zin maak. Dat heb ik de afgelopen jaren ook gedaan; mijn man veel ruimte gegeven voor zichzelf want hij was depressief, had het zo moeilijk met zichzelf. Hij heeft nog meer ruimte genomen dan ik gaf. Daar ben ik ook boos over. Ik voel me misbruikt in die zin. Dat dat iets is vanuit het gezin waar ik uit kom zie ik ook wel. Nu nog veranderen.

Je hebt gelijk; ik moet van die boosheid naar haar toe af. Ik vind het echt ook afschuwelijk dat ze mijn denken beheerst. Het is makkelijk; met haar hoef ik niet verder. Diezelfde boosheid voel ik misschien wel t.o.v. mijn man maar ik durf dat niet te uiten. Als ik iets grom kruipt hij in z'n schulp. Waar ik vervolgens weer bang voor ben want wat denkt hij? Stopt hij ermee? Dat wil ik (meestal) niet.

Ik zal het vanavond in de groep gooien bij die peut want dat dit niet goed is voor mij en ons zie ik zelf ook wel.

Ik heb alleen minder lef dan jij.

Dank.

stip

stip

17-06-2013 om 19:01

Sanne

Wie ben ik om te zeggen dat ik het beter weet? Je vertelde dat je zoveel positiefs zag. Later dat hij 1x vreemd gegaan was. Maar ik las ook dat het al maanden niet goed gaat met 'm. Dat klonk zo hetzelfde als bij mijn man. Die een half jaar met z'n hoofd in de wolken gelopen heeft. Daaruit concludeerde ik dat het meer was dan 1x vreemd gaan.

Ik vind de relatie ook bedreigender dan een keer seks buiten de deur zoeken. Was dat het maar geweest. Had ik ook niet grappig gevonden maar niet zo kwetsend als dit.

Iik heb de link destijds ook naar man gestuurd. Heb 'm vandaag nog eens doorgelezen en zie dat we al wel een klein beetje op de goede weg zijn.

Wat kun jij snel terecht bij die peut. Wij moesten 3 weken wachten. In die 3 weken hebben we al veel uitgesproken, veel samen gedeeld en elkaar weer gevonden. De echt moeilijke dingen hebben we laten liggen. Dat wreekt zich nu. Waardeloos dit.

Ik hoop dat het klikt met die peut en dat je man na verloop van tijd weer oprecht voor jou kiezen kan. Verliefdheid is niet zomaar over. En het zal ontzettend moeilijk zijn om je erover heen te zetten. Ik heb mijn man destijds gevraagd met zijn verstand voor ons te kiezen en samen in therapie te gaan. Scheiden kan altijd nog. Het lijkt erop dat gevoelens voor mij nu weer meer gaan spelen. We hebben het soms echt goed samen. Maar ook heel vaak niet. Daarin speelt mijn hou7dsing een grote rol; ben ik wel van overtuigd. Nu moet het nog anders. Zo eng.
Wie weet waar het eindigt.

Sanne

Sanne

17-06-2013 om 19:36

Stip

Aan de ene kant lijkt het idd minder 'erg' (sowieso niet het goede woord in deze context) dat het hier maar 1 keer is gebeurd. Maar de verliefdheid was er al maanden en is er nog. Maar ik kan me haast niet voorstellen hoe jij je nu moet voelen.

De therapie die wij gaan doen is eft en idd erg fijn dat we snel terecht konden. Het was een goede intake en we gaan in elk geval volgende week weer. Wat de therapeut zei klonk allemaal heel goed. Nu kijken of het werkt voor ons. Hoop het heel erg van wel.

Beter van niet

Beter van niet

17-06-2013 om 20:15

Roos - stip

Hallo Roos,

Als ik nu zou weten dat jij die andere vrouw was geweest en zelfs ben je het niet dan vindt ik het van karakter getuigen dat je zo reageert! Die "andere" vrouw was m.i. nooit alleen de schuldige en mogelijk was ze zelfs heel sympathiek zoals jij (want als ik het zo lees dan ben jij dat zeker).
Voor Stip heb ik geen verdere adviezen. Tijd en vooral veel praten met elkaar. De andere vrouw de schuld geven is iets wat ik niet zo zeer heb gedaan. Ik heb haar destijds te kennen gegeven dat ze ons met rust moest laten maar waar er 2 vreemdgaan zijn er 2 schuldig en daarom heb ik me het meest gefocust op wat er over was en degene waar ik mee moest dealen; mijn partner.
Maar zo te lezen is dat iets waar Stip nu volop aan werkt cq. gaat werken.

Stip

Zomaar even.... ik denk aan je vandaag.

Roos

Roos

18-06-2013 om 09:35

Over dat boos worden...

Ik gaf al aan dat ik destijds bang was om boos te worden, omdat ik bang was dat mijn man me dan nog minder leuk zou vinden. Hij was immers niet voor niets vreemdgegaan.....
Misschien daardoor ben ik jaren boos op hem geweest.

Toen ik verliefd werd op een andere man ( meer dan dat is er niet gebeurd trouwens) was ik enorm verbaasd door de reactie van mijn man. Hij was ziedend, in alle staten.
Ik had gewoon nooit gedacht dat het hem iets kon schelen. Natuurijk, hij had een deuk in zijn ego, zoals iedereen die wordt bedrogen, maar ik was echt oprecht verbaasd dat het hem zo raakte.

Gek genoeg was dat een enorme eye opener. Los van de verschillende manieren waarop we reageerden (omdat we nou eenmaal verschillende personen zijn) maakte het ook wel dat we ons bewust werden van de waarde van de ander.
Ook al kijken we er nu op een andere manier op terug, en zullen we het daar nooit over eens worden, het heeft wel onze relatie een soort van "herijkt". Niet vanuit de gedachte: "wat jij kunt, kan ik ook" maar het maakte ons meer bewust van het feit dat we deze weg nooit meer wilden bewandelen. Het veroorzaakt namelijk echt veel verdriet. Om nog maar te zwijgen van wat het doet met je kinderen.

Janneke

Janneke

18-06-2013 om 10:22

Het kan

Toen mijn man hevig verliefd werd op iemand anders kreeg ik een tip die mij heeft geholpen. Ga vooral op zoek naar je zelf en heb niet zoveel begrip (ik begreep namelijk wel waarom het niet meer zo leuk was in ons huwelijk). Ook hij is verantwoordelijk voor jullie gezamenlijk huwelijksgeluk, en hij kiest ervoor daar niets aan te doen. Hij moet je namelijk (weer) leuk vinden om wie jij bent en niet omdat je zo hard voor jullie gezamenlijke relatie werkt. Gevolg: ik heb die meid opgebeld haar gezegd dat ik niets met haar te maken had maar wel met mijn man en mijn kinderen en dat zij flink bijdraagt aan ons verdriet. Zij eén mijn man schrokken zich helemaal wezenloos! Had hij nooit zelfs maar bedacht dat ik zou doen.
En vervolgens heb ik gezegd, als jij haar vandaag ziet kun je nu je tandenborstel meenemen en kom je niet meer terug. Ik zie je voorstel voor alimentatie en het opvoeden van de kinderen wel verschijnen. Woedend was hij, powerplay vond hij! (jaha, het was hem overkomen he, die verliefdheid). Maar ik toonde, zoals mij getipt, geen begrip. Dít was mij overkomen, hij werd verliefd en ik werd boos. Kon ik ook niets aan doen .
Het klinkt veel gemakkelijker natuurlijk dan het ging. Maar hij heeft haar niet meer gezien, alleen nog opgebeld om te zeggen dat hij haar niet meer wilde zien. En onze relatie is aanzienlijk verbeterd.

MariaR

MariaR

18-06-2013 om 12:42

Geerke (ot)

Wat ben je toch altijd lief voor iedereen! Dank je wel!

stip

stip

18-06-2013 om 14:15

Het wordt alleen maar donkerder

Gisteravond liet die peut zien wat ik doe. Mijn houding. Net als jullie mij de laatste dagen laten zien. Hij gaf mij tevens handvatten hoe ik mij gedragen kan. Heel praktisch. Ik was vol goede moed. Man en ik spraken samen af dat we de komende dagen tot rust wilden komen; gewoon dagelijks leven en niet teveel zwarte gesprekken.

Vanochtend sprak ZIJ me aan. Ik reageerde heel afwijzend. ze hield vol en we hebben 3 uur met elkaar gesproken. Het was een goed gesprek waarin zij haar verhaal gedaan heeft. Op veel punten kwam het overeen, mijn man heeft het denk ik wel groter gemaakt dan het was. We hebben uiteindelijk heel goed gesproken over onze huwelijken. Ik vond het fijn dat ze er was. Enh ik geloof haar verhaal. Ik kende haar hiervoor ook als een fijne, oprecht vrouw. (ik ben ook heel verbaasd geweest; had dit niet van haar verwacht)

Ze vertelde dat man contact gelegd had telefonisch. Dus niet zomaar op het werk elkaar tegengekomen en van het een kwam het ander. Maar bewust haar gebeld met zijn depressieverhaal en wat hij voor haar voelde. Au. Dat deed mij weer zeer. Ik heb man hiermee geconfronteerd. We zouden eerlijk zijn tegen elkaar en ik ben ervan overtuigd dat hij dit bewust voor mij verborgen gehouden heeft. Hij ontkent dit. Niet bewust verborgen. Ik geloof er geen moer van.
Vervolgens vroeg ik hem wie van die zustertjes hij nog meer achterna gebeld heeft (ik schaam me echt dood). Niemand. Echt niet. Heel lang stil. Toch wel 1x. Een vriendin van ons toen ze in een relatiecrisis zat. Hij heeft haar toen gebeld/gesmst (weet ie niet meer, geloof ik ook niet) dat hij haar leuk vond. En dat hij meer wilde. Zij heeft uiteindelijk hem afgepoeierd. Ik denk dat het 4-5 jaar terug is geweest. Ik kots ervan. Mijn gevoel is helemaal weg. Ik geloof dat ik niet meer met hem verder kan. Wat een vies mannetje.
Ik ken hem niet meer. Het werd al steeds moeilijker. En ik ga ervan uit dat5 ik ook nu nog een hoop niet weet.

Maar hij is wel de vader van mijn kinderen. Kinderen die nu stabiel opgroeien in (echt) een liefdevol gezin. Heel gewoon.

Ik wil dit allemaal niet. Maar ik wil hem geloof ik ook niet meer. Hij vroeg of hij nog thuis kon komen vannacht. Ik denk dat ik dat niet meer wil.

Weg alle hoop en vertrouwen in het opbouwen van iets moois samen.
Wat ben ik belazerd. En wat voel ik mij onnozel.

MariaR

MariaR

18-06-2013 om 15:19

Stip

Ach wat naar allemaal, heel veel sterkte. Persoonlijk vind ik het goed dat je met 'haar' gepraat hebt. De sleutel ligt toch bij hem uiteindelijk, hij is verantwoordelijk voor jullie relatie en wat hij er van maakt. Misschien moet je maar even toegeven aan je gevoel dat je hem nu in ieder geval even niet in je buurt wilt. In de eerste plaats voor jezelf, je voelt dit nu en er is al genoeg over je grenzen gegaan. En in de tweede plaats naar hem: ik denk dat in dit geval daden sterker aankomen dan woorden. Nogmaals heel veel sterkte.

A

A

18-06-2013 om 16:18

Diepste

Wat zit er het diepste in jou? Wil je hem nog of wil je hem niet meer? Wat wil je in de kern?
Ik vind wel dat zij met die uitspraak ook wel zichzelf wat in de slachtofferrol plaatst, alsof zij hem niet duidelijk kon afpoeieren, maar natuurlijk is wat je man deed vreselijk. Waarschijnlijk speelde er wel mee hoe het toen binnen jullie relatie/gezin ging, was het een zwakker periode (opgroeiende kinderen), natuurlijk praat dit niets goed, maar je kan je er toch aan vast klampen om het te kunnen overbruggen...
Want ook dit is enigszins vergelijkbaar met wat ik voorhad. Ik wist dat mijn man graag met vrouwen omging, gewoon, vriendschappelijk, maar ik vertrouwde hem blind! Tot ik merkte dat hij buiten de minnares wat ik had ontdekt, hij toch wel vaker verliefd geweest was (ik weet niet hoe ver dit ging, wat er nog bij kwam kijken) maar als er thuis problemen waren, dan zocht hij blijkbaar steun, een schouder bij een vriendin om zijn 'leed' te helpen dragen, waar verliefdheid dan toch wel gemakkelijk uit bleek voor te komen. Wat ik ook vreselijk vond was dat dat telkens eenzelfde type vrouw was, een type waar ik niet onder val...(jonger, dunner, blonder.. hoewel ik zeker niet lelijk had, ze hadden dan wel een lelijkere neus etc ohoh, ik heb het daar heel moeilijk mee gehad en hij heeft moeten laten zien dat hij voor mij ging, hij heeft mijn vertrouwen moeten terugwinnen (hij zal trouwens nooit meer hetzelfde naieve vertrouwen kunnen krijgen als dat hij voordien van mij kreeg)
Ik heb dus in mijn binnenste zelve moeten voelen wat ik wou, verder met hem of niet,
Hij heeft ook wel mooie kanten,absoluut, en de mannen welke vrij op de markt rondlopen hebben zeker ook hun minpunten!
Dit alles samen vroeg dus 2 a 3 jaar de tijd, hij moest afleren andere vrouwen in vertrouwen te nemen als hem iets tegenzat in het gezin, hij moest mij terug zien te winnen, onze verliefdheid moest terug kunnen groeien, en ikzelf had ook een berg te verzetten om alles te kunnen plaatsen
Wij hebben geen relatietherapie gedaan, hebben het op ons eigen tempo en met eigen middelen gedaan. Als ik jouw teksten lees voel ik het bij mij terug opborrelen, zo herkenbaar nog, maar gelukkig heeft het een plaats gekregen na 6 jaar, hebben wij een fijne relatie, doen fijne uitstapjes, volwassen kinderen welke wij goed op eigen benen met een gelukkige jeugd hebben kunnen laten opgroeien, overwinning v diepere liefde, in goede en kwade dagen
Hoe vreselijk moeilijk het ook was, het was het echt waard, (en ik denk dat de strijd niet minder zwaar geweest zou zijn als ik gekozen had om te scheiden!) Nu voel ik mij rijk dat we het samen toch wel overwonnen hebben, ondanks wat je nu moet doorstaan (of misschien zelfs dankzij..) het maakt jullie relatie sterker als jullie dit GOED kunnen overwinnen
Sterkte aan je hele gezin!

stip

stip

19-06-2013 om 10:39

Ik weet het niet meer

Ik weet niet wat ik ten diepste wil. Hij is me zo tegen gevallen. Het lijkt echt ziekelijk te zijn. Hij ziet signalen in het gedrag van vrouwen (meest alleenstaande vrouwen). Vervolgens gaat hij daarop in. Recht op z'n doel af met bellen/sms en dat hij gevoelens heeft en af wil spreken. En dan ook nog bekende vrouwen voor ons. Ik schaam me dood voor zo'n man.

Ik vertrouw hem echt niet meer. In niets wat hij zegt. Hij heeft me vannacht gebeld (ik ben ergens anders gaan slapen) dat hij echt van me houdt en zo'n spijt heeft. Voor het eerst klonk het oprecht. Dat hij zo graag met mij verder wil en er echt alles aan doen wil.
Is dit echt of is dit een kat in het nauw? Misschien manipuleert hij mij wel. Hij kent mijn zwakke plekken.

Ik zie geen oplossing meer. Weet echt niet of ik dit ook nog wel wil.

Behalve dat ik weet dat ik het de kinderen zo graag zou besparen.

Anoniempje2

Anoniempje2

19-06-2013 om 11:02

Hou vol

Lieve Stip, kan nu niet uitgebreid reageren. Later vandaag. Misschien kan mijn verhaal je helpen, het vertoont nl veel gelijkenissen. Tot later.

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

rowan1

rowan1

19-06-2013 om 11:02

Rot

Jeetje wat ontzettend rot voor je dat dit nu ook boven water komt. Het hoeft allemaal niet zoveel te betekenen en het zegt wel wat dat hij er eerlijk over is. Tenminste dat hoop je dan maar. Misschien is het een idee dat hij zelf in een intensievere therapie gaat, want dit gedrag is toch wel opmerkelijk. Hij houdt van jou en zet dan toch jullie huwelijk op het spel met dit gedrag. Er is zeker is mis met hem. Depressie, midlife crisis ofzo. Hij moet hiermee aan de slag voordat jij met hem verder kan.
Sterkte ermee

rowan

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.