Relaties Relaties

Relaties

stip

stip

06-06-2013 om 17:18

Verdergaan na ontrouw


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Heks

Heks

19-06-2013 om 11:24

Schaduw

Ieder mens heeft een donkere kant. Het is heel zwaar als je op deze manier geconfronteerd wordt met de schaduwzijde van je geliefde. Ik heb oprecht met je te doen.
Toch denk ik ook dat dit één kant van hem is en ook de andere kant, waar je veel van houdt is er ook nog. Als hij met je verder wil zal hij eerst zelf met die donkere kant van hem aan de slag moeten gaan. En niet slachtofferig in een depressie (ik weet dat een depressie een serieuze aandoening is en bedoel dit niet denigrerend), maar echt de confrontatie met zichzelf aan gaan en verantwoordelijkheid nemen voor zijn gedrag en voor wat hij aanricht bij anderen. En misschien moet hij beter gediagnosticeerd worden en liggen er andere problemen onder zijn depressie. Kortom laat hem maar zien wat zijn spijt waard is.

Anoniempje2

Anoniempje2

19-06-2013 om 13:47

Uitgebreider

Lieve Stip,

Misschien kan ik je helpen met mijn verhaal.

Ik kwam erachter dat mijn man was vreemdgegaan met een collega tijdens een werkgerelateerd iets. Wat een enorme schok, verdriet, boosheid etc. Ik had wel direct zoiets van: hier wil ik uit gaan komen met hem, ik laat me door zo'n muts mijn huwelijk niet afnemen. Vele, vele emotionele gesprekken gehad met man waarin hij toegaf dit gedaan te hebben, nee hij wist ook niet waarom. Je wereld staat op zijn kop, ik had het gewoon nooit verwacht van hem. Maar goed, daar kunnen meer dames hier over meepraten geloof ik Het viel me zo vies tegen van hem.
Ik heb ontzettend veel gevraagd, wilde van alles weten, hoe lang het speelde (1 keertje), wat voor vrouw was het etc. Ik had echt het gevoel dat hij spijt had en eraan wilde werken. Contact met de ander werd ook direct verbroken (heb e-mails gezien). Na een paar emotionele dagen werd hem wel duidelijk dat ik ervoor wilde gaan. Mijn opstelling hierin: enorme boosheid maar ook het vertrouwen dat ik hem wilde geven raakten bij hem een gevoelige snaar. Dat gaf hem het gevoel om "schoon schip" te kunnen maken. De volgende dag vertelde hij me dat er nog veel meer aan de hand was. Ik ga hier niet opschrijven wat, maar neem van mij aan dat het heftig was, zo erg dat ik het hier gewoon niet op wil schrijven. Hiermee wil ik geenszins afbreuk doen aan jouw ellende, maar je hopelijk het gevoel geven dat als wij er uit kunnen komen samen, jij dat ook kunt. Of in ieder geval een poging moet willen wagen. Uit elkaar gaan kan altijd nog.
Het kwam er dus op neer dat mijn man mij jaren heeft bedrogen, een dubbelleven heeft geleid (niet met die collega overigens). Toen ik dat hoorde zakte echt de grond onder mijn voeten vandaan. Ik moest deze situatie ontvluchten, en ben (niet in blinde paniek, maar weloverwogen), een week weggegaan naar de andere kant van de wereld om tot mezelf te komen. Mijn kinderen, die echt mijn alles zijn, liet ik bij hem. Ik voelde me zo slecht dat ik zelfs geen liefde meer voor mijn kinderen voelde. Dieper dan dat kon ik niet gaan. Dacht ik. De avond voordat ik wegging vertelde hij me doodleuk dat hij nu "ook wel kon vertellen" dat die ene keer met die collega niet 1 keer was, maar dat het acht maanden had geduurd. Toen kon je me echt wegdragen. Voor mijn gevoel kon dit nooit meer goed komen. En toch hield ik van hem. Liefde kun je niet zomaar stopzetten.

Misschien komen er bij jou ook nog wel apen uit de mouw. Bereid je erop voor, stel je ervoor open voorzover mogelijk. Laat hem zijn verhaal doen. Natuurlijk gaat dat niet direct, jij moet eerst je BOOSHEID misschien eens tonen, maar daar ben je mee bezig, schreef je. Zoals de dames voor mij schreven: iedereen heeft een schaduwkant, jij ook. De vraag is: ben je moedig en nieuwsgierig genoeg om zijn schaduwkant onder ogen te zien? Wat je over je man schrijft (depressie) en zijn behoefte aan aandacht/bevestiging bij anderen zoeken duidt op een onderliggend probleem. Probeer er open voor te staan dat hij daaraan werkt, mij hielp het enorm omdat ik de omschakeling heb gemaakt: hij had een probleem en heeft deze manier gekozen om daarmee om te gaan. Anderen gaan drinken, excessief eten, aan de drugs. Hij deed iets anders, net als jouw man. Iets waar hij je enorm mee heeft gekwetst, dat maakt het ook zo troebel allemaal.
Neem het stapje bij stapje, laat je begeleiden door jullie therapeut. Er zijn dingen die jij apart zult moeten aangaan/verwerken, je man ook. En dan natuurlijk nog samen. Ons hielp het enorm om ieder aan ons eigen stuk te werken en steeds in contact te blijven met elkaar in dit proces. De therapeut is daarbij onmisbaar, er spelen zoveel gevoeligheden door elkaar heen. Je man moet leren verantwoordelijkheid te nemen, maar er moet ook ruimte zijn om zijn stuk te verwerken. Dat moest mijn man ook. En soms vond ik het ondraaglijk om daar getuige van te zijn, bijvoorbeeld tijdens de therapie. Maar het zorgde ook voor veel begrip en een langzaam weer opbouwen van een soort van relatie met elkaar. Ik heb nog zeker twee jaar niet geweten welke kant het op zou gaan met onze relatie. Het ging heel goed, maar het bedrog was zo groot dat ik (rationeel) een enorme twijfel had. Gaat dit gevoel ooit weg? Kan ik ooit nog onbevangen verliefd naar hem kijken? Want dat kon ik niet. Er zat altijd een "ja-maar" gevoel bij. Ik heb besloten het gewoon de tijd te geven. En weet je, opeens was het weg. Dat nare gevoel, dat donkere randje om elke gebeurtenis. In plaats daarvan was er enorme trots, dat wij dit samen overwonnen hadden. En enorme liefde voor elkaar. O ja, en humor, we lachen er nu samen om. En natuurlijk ben ik ook wel eens onzeker, of komt het gevoel naar boven. Ik zit dit nu ook met een brok in mijn keel te typen omdat het gevoel weer boven komt. Gelukkig kan ik dat met hem delen.
Mensen zeggen vaak: wat knap van je dat je hem hebt kunnen vergeven (en die mensen dachten dan ook nog dat hij maar 1 keertje was vreemdgegaan, ze moesten eens weten). Mijn reactie is dan: dank je, maar geef ook credits aan hem, want hij heeft er evenveel aan gedaan. De makkelijkste weg voor hem was natuurlijk wegrennen van deze situatie. In plaats daarvan heeft hij zijn problemen aangepakt en een weg genomen waarbij hij lange tijd een onstabiele vrouw had, die hem verwijten maakte, die geen zin had in intimiteit, een vrouw kortom die hem dagelijks herinnerde aan wat hij had gedaan. Je moet er maar zin in hebben.

Lieve Stip, ik hoop dat je wat hoop kunt putten uit ons verhaal. Heel veel kracht toegewenst. En boosheid.

P.S. Ik had een vriendin waarmee ik alles, maar dan ook alles deelde. Dat heeft me enorm geholpen. Heb jij die ook? Je verhaal hier van je afschrijven helpt ook, denk ik.

Sannie

Sannie

20-06-2013 om 09:26

Vannacht?

Jij gaat een nacht ergens anders slapen om even tot rust te komen, even niet bij hem te zijn, en hij belt je MIDDEN IN DE NACHT op?? Op mij komt dat over op weinig respect naar jou toe. Jij zit er doorheen, hebt je rust nodig, en wat hij wil, is zo snel mogelijk af van zijn onzekere gevoel, en eigenlijk weten hoe zijn kansen liggen, weten of je met hem verder wil zodat hij gerustgesteld kan worden.
Zo komt het op mij over iig.

Sterkte

Moes

Moes

20-06-2013 om 17:16

Stip

Stip, ik maakte hetzelfde mee. Ook die biecht over van alles. Ik heb heel lang gewacht tot hij het met mij wilde uitzoeken, of we elkaar weer zouden gaan vinden. Maar hij liet haar niet los. Koos niet. Dat moest ik toen doen. Ik vind het vreselijk voor jou. Ik ben nu bijna twee jaar verder en pas nu komt het walggevoel echt. Zo groot, het bedrog. Onveilig ook, dus mij in gevaar brengend. Die volle omvang van alles is er nu pas. Ik durf je niet raad te geven. Maar weet wel dat je zelfbeschermingsmechanisme sterk werkt nu. Een hoop bagger komt later pas. Dat besef. Jouw berichten roepen veel op. Laat maar weten als je wilt mailen.

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

stip

stip

21-06-2013 om 09:37

Dank

Dank jullie wel voor jullie reacties.
Toen ik dit draadje startte vroeg ik naar positieve ervaringen na ontrouw. Ik wilde zo graag horen dat het goed kon komen. Ik las jullie reacties gretig; zocht bevestiging en werd 'blij' van jullie verhalen. De goede afloop dan.

Nadat van de week bleek dat het niet 'gewoon' overspel is maar dat er heel andere dingen spelen werd ik boos en ging/ga ik ervanuit dat ons huwelijk niet meer te redden is. Welke vrouw pikt dit? Al die jaren hebben andere vrouwen een grote rol gespeeld in zijn leven/hoofd. Waar stond ik? Ik denk geen rol van betekenis gespeeld te hebben. En daar pas ik voor. Ik ben gegroeid de laatste weken; ben hartstikke de moeite waard om wie ik ben (hoe eng om dit te schrijven, maar het is zo) en ik wil dat er om die reden van mij gehouden word.

Anoniempje 2; jouw verhaal komt zo overeen met ons. Wat afschuwelijk. Maar ik merkte dat ik de goede afloop niet eens lezen wilde. Ik heb zo'n afkeer van 'm dat ik niet horen wil dat er stellen zijn bij wie het lukte om samen verder te gaan. Ik heb je posting wel 10 keer gelezen. Je hebt mij aan het denken gezet. En ik weet niet of ik daar blij mee moet zijn. Ik hoop dat je begrijpt wat ik bedoel (ik ben wel echt blij met je inspanning om je verhaal te doen).

""De vraag is: ben je moedig en nieuwsgierig genoeg om zijn schaduwkant onder ogen te zien?""
Nou ik ben niet moedig. En eigenlijk ook totaal niet nieuwsgierig naar zijn schaduwkanten. Ik wist niet dat ze zo'n grote rol speelden en ben er ongewild mee in contact gekomen. Ik wil eigenlijk gewoon dat het er niet is. Maar er is geen ontkomen meer aan.

Dat je schrijft dat man op deze manier een oplossing zocht voor zijn problemen heeft me aan het denken gezet. Ik moet ook steeds denken aan dat verhaal van Rob Oudkerk. Dat je schrijft aan het eind dat man destijds de keus maakte te werken aan z'n problemen en dat dat ook een moedige keus was begrijp ik. Maar hoe wist jij dat dat echt was? Hij heeft al zoveel gelogen; hoe weet ik dat dit oprecht is en niet een of ander berekenend plan om mij weer te misbruiken voor zijn eigen belang?

Mies als ik jouw reactie lees bevestigt dit mijn vermoeden. Want ja, wat als hij mij nu ook weer belazert? Hij heeft de afgelopen tijd al zo vaak beloofd om eerlijk te zijn. En elke keer was er weer wat anders. Ik word er doodziek van. Heb er echt genoeg van. Hij zal wel keihard moeten werken om te laten zien dat het hem menens is. Ik heb wat dat betreft geen vertrouwen in hem. Hij laat zich vast weer afleiden door een andere vrouw, gaat voor zichzelf. Vraag mij af of hij het kan. Als ik het al zou willen. Hoe wisten jullie dat je nog van 'm hield? Ik weet het niet meer. Van wie hou ik dan? Ik weet niet meer wie hij is. Ik vind het ook zo moeilijk dat de afgelopen 25 jaar bezoedeld zijn. Wanneer hadden we het goed/ Wanneer was hij blij met mij of verlangde hij altijd naar een ander? Als ik dit lees denk ik echt; ben je nou helemaal gek geworden. Stoppen en zelf met de kinderen wat opbouwen en nooit, nooit meer een man in mijn leven. Ik kan mijn geluk uit andere dingen halen en een mooi leven krijgen met wat ik kan betekenenen in mijn werk en voor/met anderen.

stip

stip

21-06-2013 om 09:39

Sanne

Zo ging het die nacht niet; hij zag dat ik online was en appte of hij mij bellen mocht.

Hoe gaat het bij jou?

(Ik was de laatste dagen ergens waar ik geen computer tot mijn beschikking had. En reageren via m'n iphone snap ik niet hoe dat moet met die app enzo.)

MariaR

MariaR

21-06-2013 om 13:25

Stip

Ach wat ontzettend moeilijk dit allemaal, ik kan me voorstellen dat het gewoon traumatisch is. Het enige lichtpuntje dat ik, als buitenstaander, zie is dat jij zelf wel veel dichter bij je gevoel bent dan een week geleden. Toen durfde je nauwelijks kwaad te worden, weet je nog?

Heel veel sterkte in ieder geval.

Sanne

Sanne

21-06-2013 om 14:17

Stip

Stip, het bericht was van Sannie waar je op reageerde

Maar wat een achtbaan voor je zeg. Kan me voorstellen dat je twijfels nu enorm groot zijn. Helaas (nog) geen wijze woorden van mij....Ik blijf zelf maar voor ogen houden dat als we hier doorheen kunnen komen we er sterker uit komen.

Hier is het op eerste gezicht rustig. Lief dat je ernaar vraagt. Maandag hebben we de eerste echte therapiesessie. Maar man weet volgens mij nog steeds niet wat ie wil. Hij heeft ergens wel het idee dat het misschien goed zou kunnen komen maar gaat daar niet van uit. Z'n grootste drijfveer is het welzijn van de kinderen. Hij is ook nog te verliefd op de ander. Daar heeft ie nu al een week geen contact mee gehad maar elke minuut van de dag ben ik bang dat ze toch weer gaat bellen en we dan weer terug bij af zijn. Tis allemaal nog zo enorm kwetsbaar en pijnlijk. Elke dag weer die buikpijn. Kan nog steeds niet normaal eten.

Moes

Moes

21-06-2013 om 16:38

Stip

Lieve Stip. Ik raak nu pas een beetje uit de overleefstand. In mijn eigen huis, de helft van de tijd de kinderen, wat ik nog steeds een verschrikking vind. En juist nu, uit die overleefstand, ga ik alles voelen, dat schreef ik al. Dat gaat eigenlijk niet meer over mijn ex. Ik heb hem nooit gemist. Wel ons gezin, mijn leven, mijn eigen trouw, hoe ik wilde dat mijn leven was: in harmonie, samen, knokken (want ook depressies), zorgend, trots. Het voelt alsof het me allemaal is afgenomen. Geen vanzelfsprekend thuis meer. Een nieuwe liefde nu. En ik geloof niet in mezelf. Wel in hem, in zijn intenties. Niet in mijn eigen capaciteit om 'op de goede manier' lief te hebben. Herschrijven wat het betekent: een liefdesrelatie. Opnieuw beginnen. Juist deze week voelde ik weer: het moet over mij gaan. Ik kan mijn waarden behouden. Die zijn niet besmet en besmeurd. Ik kan niet mijn relaties, mijn vriendschappen, mijn liefde voor mijn kinderen verliezen. Ik ben de moeite waard komt daar hopelijk achteraan. Jij bent nu in een boze roes, dan in de overleefstand, dan verder met je leven, en daar ben ik nu. Ik geniet niet vaak meer. Ben met de vanzelfsprekendheid veel plezier kwijt. Ik wil er op vertrouwen dat alles terugkomt. In een andere vorm maar weer goed. Het valt niet mee. Het is ons aangedaan, zo is het. Dit wilden wij niet. En nu moeten daar uit keuzes geboren worden. Heel lang heel moeilijk. En oh, wat koester ik liefs van mensen. Lieve mensen. En mijn werk bijvoorbeeld. Houd je vast aan je eigen dingen. Je kracht. Weet dat het van hem is. Niet, nooit van jou. Dit wilde je niet en wil je niet. Dat bepaal jij. Zo simpel is het ook. En hoe vreselijk en chaotisch en 'horrific' ook de scheiding was, daar kwam ik doorheen. Je kunt veel. De ene of de andere kant op. Het klinkt alsof je de focus al op jou en je kinderen hebt. Knapperd. Want of hij nu ziek is of niet met zijn leven en oroblemen kan omgaan, dat geldt hier ook, jij kan wél voor jezelf zorgen, jij weet waar je voor staat in je leven. En hoewel dat nu geweld aan gedaan wordt, weet dat dat gekwetst maar nooit geknakt zal raken. Jij bent van jou. Er zijn mensen die van je houden. Je hoeft zijn nare dingen niet van jou te laten zijn. Dat kist alleen tijd. Wees en blijf lief voor jezelf. Het mag niet wat hij doet. Hij is uit de relatie gestapt. En als je getrouwd bent, of duurzaam samen, is dat niet de afspraak. Dan is de afspraak dat je de dingen ín de relatie aanpakt. Laat je niet wijsmaken dat je schild hebt. Alles mag, ín de relatie. Dit mag niet. Althans, bij mij was het geen onderdeel van waarvoor ik trouw beloofde. En ook dat besef duurde lang. Want eerst hield ik op een geel andere manier vast aan mijn trouw. Tevergeefs. Sterkte Stip. En nogmaals: als je contact wilt buiten het forum, laat het weten.

Hoi stip

Ik lees elke dag weer hoe het met je gaat. Heen en weer geslingerd. Moeilijk, zwaar is het. Ik denk aan je, elke dag.
liefs Geerke

A

A

21-06-2013 om 22:32

Keep going

'If you're going through hell, keep going!'!
Ik weet wat je doormaakt, wat jij en anoniempje2 beschrijven is dus ook zeer herkenbaar voor mij, zucht...
Alleen jijzelf kan beslissingen nemen. Elke beslissing zal zwaar zijn, maar ooit is er het einde van de tunnel, bij elke beslissing wat je neemt. Enja, hij zal je echt moeten bewijzen en tonen dat hij het meent, dat mag je zeker van hem vragen, sterkte (leest hij dit alles ook?)

stip

stip

22-06-2013 om 07:37

Ziekelijk

A. bij jou dus een soortgelijk verhaal.
En jullie zijn er ook uitgekomen samen. Het lijkt mij nu meestal onmogelijk.
Het lijkt bij man niet te gaan om lust/sexualiteit. Het lijkt te gaan om aandacht, opwinding, spanning. Herkennen jullie dat ook?
Het lijkt een ziekelijke factor te zijn. Een soort van verslaving? Ik weet niet hoe ik het zien moet.
Vanaf van de week heb ik hem praktisch niet gesproken. Er zijn wel ontwikkelingen met een therapeut bij hem maar ik heb mij ervan afgesloten. Had er totaal geen behoefte aan om allerlei achtergronden/excusus voor zijn gedrag te horen.
Paar jaar geleden heeft hij het etiket 'ocpd' gekregen. Hij gebruikt dat nu te pas en te pas; zegt steeds 'het is geen excuus' maar verschuilt zich hierachter. (zien andere mensen om ons heen ook zo). Dat maakt dat hij volgens mij nog steeds niet de verantwoordelijkheid neemt voor zijn gedrag. Misschien dat die peut daar verder mee komt met hem. Ik heb hier altijd aan getwijfeld - zie er wel dingen van maar ook dingen echt helemaal niet.
Het is zo afschuwelijk dat hij zo berekenend is. Doortrapt. Een verliefdheid overkwam hem niet maar hij ging er doelbewust op af. Ik wil tzt wel een gesprek met hem waarin hij mij vertellen kan hoe dat al die jaren geweest is. Maar het doet zo'n pijn; het voelt alsof al onze jaren samen weggegooid zijn. Zoveel momenten waarin ik gelukkig was, dacht het fijn met hem te hebben speelden andere vrouwen een rol. Hij heeft ook de laatste tijd steeds gezegd dat als het goed zou zitten tussen ons zijn verliefdheid/gevoeligheid voor andere vrouwen weg zou zijn. Ik wist wel dat hij wat lichtontvlambaar was- maar niet in deze ziekelijke mate. Ik denk inmiddels dat het weinig te maken heeft met mij/ons. Misschien is het zoals anoniempje zegt: een oplossing zoeken voor problemen waar een ander gaat drinken, eten, drugs gebruiken. Zijn jullie mannen hieroverheen gekomen? Is het echt over gegaan of hanteerbaar geworden?
Leven jullie met de angst dat het weer mis zal gaan? hoe kunnen jullie naar hem kijken en niet denken aan wat r zich in zijn hoofd afspeelt?
Hoe weten jullie dat je man van jou houdt?

Daar twijfel ik het meest over. Is het gemak dat hij met mij verder wil; veilig, Stip accepteert het wel. Of gaat het om mij? Wil hij met mij verder omdat ik van waarde ben, het fijn is om bij mij te zijn. Zodat hij zijn uiterste best zal doen om mij te behouden om wie ik ben?Ik betwijfel het laatste. Ik vrees dat ik inwisselbaar ben.

Deze relatieve rust is goed nu. Ik krijg wel voor ogen wat ik niet wil. Nu nog wat ik wel wil. Hij zei van de week dat ik onvoorwaardelijk van hem gehouden heb. Misschien was dat zo - maar dat is voorgoed voorbij. Ik wil ook 'gekend' worden. Zoals ik al eerder schreef zie ik wat ik waard ben; ik wil niet meer mijn leven in dienst stellen van iemand die volstrekt onbetrouwbaar is.
Ik ben inmiddels wel weer vrij redelijk tegenover hem. Maar mijn boosheid zit zo aan de oppervlakte. En ik vind het minder moeilijk om het te uiten. Zoals iemand hier al zei; dat is anders dan een week terug.

Of hij dit leest weet ik niet. Ik heb hem in het begin wel postings laten lezen en hem geattendeerd op de posting van Anoniempje 2. Het zou kunnen. Maakt mij niet uit.

Komende week heb ik een gesprek met die peut. Ik wil eerst niet meer samen. Heb het echt goed gehad met 'm. Ik hoop dat die peut mij kan laten zien wat er gebeurt met hem en hoe dat in de toekomst kan gaan.

kastanjet

kastanjet

22-06-2013 om 09:28

Lees mee

Heb geen ervaring in dit soort situaties, heb ook geen wijze raad, maar ik wens je alle moed en wijsheid toe...

A

A

22-06-2013 om 09:38

Ziekelijk

Ik denk soms dat mijn man altijd de liefde, aandacht van een vrouw wil kunnen voelen, als het bij ons wat moeilijker ging (de grote drukte van jonge kinderen) dat hij dan bij een andere vrouw bevestiging/ondersteuning zocht, een beetje 'Nice Guy'. Mijn man is trouwens ook gevlucht in pijnstillers en daar is hij nog steeds niet helemaal van af. Dus ja, een soort van verslaving, verslaving naar aandacht, bevestiging van vrouwen (wanneer hij daar bij mij door omstandigheden niet op de eerste plaats kwam).
Hij heeft mij wel moeten overtuigen en laten zien wat ik waard ben voor hem. Sommige uitspraken van hem hebben mij toch weten te winnen. Daarom is het contact met de therapeut waarschijnlijk ook goed, dat je uitspraken van hem hoort wat er in hem speelde. Op het moment dat alles uitkwam walgde ik ook, de grond onder mijn voeten verdween, ik bleek zo oneindig naief geweest te zijn, zo goed gelovig.... En neen, dat vertrouwen zal hij nooit meer kunnen krijgen, ik heb achteraf geleerd nooit mijn hand in't vuur te steken in volle vertrouwen. Ik ben er heel trots op dat we uit deze situatie zo goed gekomen zijn en nu sterk staan, dat voelt echt wel goed, maar ik zou het niet nog eens kunnen, als ik weer achter zulke feiten zou komen zou het voor mij ook gedaan zijn, ik kan trouwens door alles wat zich toen heeft voorgedaan niemand meer zo blind vertrouwen als dat ik ooit deed, Maar je man zal moeten laten zien wat je voor hem betekent, hij zal mogen voelen dat je dit alles niet zomaar pikt, hij zal je terug moeten veroveren. Mijn man draagt mij nu eigenlijk weer helemaal op handen, we zijn nu gelukkiger samen als ervoren. Ik herinner mij dat er gezegd werd dat het 2 jaar zou duren voor alles weer wat op z'n plaats zou geraken, maar na 2 jaar raakte ik in paniek, want we waren er nog niet echt, hier was dus 3 jaar nodig om alles volledig los te kunnen laten.
Het is een heel proces waar je hele gezin door zal moeten...

Ocpd

http://ocpd.freeforums.org/post46385.html#p46385
Het is niet erg waarschijnlijk dat iemand met OCPD, met sterke opvattingen over goed of fout, angst, overspel pleegt en als die dat wel doet dan zal dat op een bij OCPD passende specifieke manier zijn en daar zien jou postings niet naar uit.
Ken je dit forum? Dan krijg je daar in elk geval een beeld bij. Het wordt geleid door Paul Whois, iemand die alles van OCPD weet en het zelf heeft.
Eigenlijk kun je die diagnose wel vergeten denk ik. Het helpt je niet.

Stip

Je zin over het waarom dat hij met jou verder wil, blijft bij me hangen.
Eigenlijk zou je man jou moeten laten weten waarom hij met je verder wil. Opschrijven? is misschien te makkelijk? Gewoon laten vertellen aan jou? Alle redenen om met jou verder te willen. Je wilt zeker zijn dat het geen gemakzucht is, dat snap ik wel. Pff ik kan je echt totaal geen raad geven, moeilijk. Ik vind je wel heel dapper. Je wil ervoor vechten. En dat vind ik echt bijzonder sterk.

MariaR

MariaR

22-06-2013 om 17:47

Intrinsieke motivatie

Het moeilijke van een situatie als deze vind ik altijd om er achter te komen waarom die ander spijt heeft/ zich schuldig voelt. Baalt hij ervan dat het out in the open is? Of houdt hij oprecht van je en wil hij echt niet dat jij pijn hiervan hebt (en die mogelijkheid zie ik hier echt wel aanwezig) maar vindt hij eigenlijk dat hij zelf geen probleem heeft? Maw: vrouwtje boos en verdrietig= relatie slecht, vrouwtje neutraal (bijvoorbeeld omdat ze niks weet) = relatie goed.
Pas als hij om hem zelf dingen aangaat, dus uit innerlijke intrinsieke motivatie en niet om dingen te fixen en niet aan het eigenlijk probleem te werken, is er een kans dat jullie het gaan redden. Maar dat vraagt wel dat hij zelf zijn probleem onder ogen gaat zien. enfin, mijn paar centjes...

Anoniempje2

Anoniempje2

22-06-2013 om 18:38

Groei

Lieve Stip,

Wat je vrijdagochtend schreef, dat is allemaal zo herkenbaar. Vergeet niet dat het bij ons inmiddels zes, zeven jaar geleden is. Ik kijk er nu heel anders naar. De gevoelens die jij beschrijft had ik precies zo. Vooral het idee dat ik jarenlang in een leugen had geleefd. Niets was meer echt, alles was besmet. Zoals ik al vertelde kon ik niet eens meer troost vinden bij mijn kinderen, of iets van gevoel voor ze hebben. Van buiten wel hoor, dat gaat automatisch, ik knuffelde me rot met ze. Maar ik had in zo'n leugen geleefd, ik was echt nergens meer zeker van.

Nu denk ik daar anders over. Alles wat ik in die "besmette" jaren heb gevoeld was echt. Ja, mijn man zat er anders in. Maar daar had hij meer zichzelf mee. Wat dat betreft had hij meer in een leugen geleefd dan ik. Ik ben op een gegeven moment opgehouden met terugkijken en me continu af te vragen: o ja, toen en toen, en wat deed man toen, en toen deed hij dit etc. In plaats daarvan ben ik me gaan focussen op wat IK gevoeld had. En noem het naïef, maar ik had destijds geen weet van zijn andere leven, dus voor mij was het geen leugen geweest. Daarbij kwam dat man het ook zo voelde: hij had niets "tegen" mij, hij hield en houdt van me. Hij worstelde met zichzelf en koos ervoor dat buiten onze relatie op te lossen.

Nogmaals, het bleef de eerste tijd lastig, maar omdat we gezamenlijk en apart in therapie waren en steeds met elkaar in contact bleven, kon ik het aan. Neemt niet weg dat als ik terugdenk aan die tijd, het echt een rollercoaster van gevoelens was. Van walging en teleurstelling naar diep verdriet, machteloosheid en verraad.

Weet je, Stip, en nu wordt het misschien wat filosofisch; ik denk dat de natuurlijke staat van de mens "groei" is. Alles wil groeien, verbeteren, leren, vermeerderen, voortplanten. Ook ik. En de makkelijkste weg zou zijn bij hem weggaan, alles afsluiten en me op iets anders gaan richten. Maar dan sloot ik wel de weg af naar groei, naar iets leren van deze verschrikkelijke situatie. Zodat het niet voor niks was geweest. Snap je? Ik sprak met mezelf af dat ik altijd nog weg kon gaan. Begrijp me goed, ik hield het alleen vol omdat mijn man er ook vol voor ging en ik bij hem de signalen zag van verandering. En ja, natuurlijk twijfel je, vertelt hij NU wel de waarheid? Tja, dat weet je niet. Sterker nog: dat weet ik nu nog niet. Het heeft lang geduurd voordat ik hem weer kon vertrouwen. En nog is het af en toe lastig. Dan komen die gevoelens weer boven. Maar meestal heeft het dan met iets anders te maken, waardoor ik bijvoorbeeld onzeker ben. Ik zie dan bij mezelf dat het heel makkelijk is om dat gevoel bij de ander neer te leggen.

Ik heb veel geleerd van de situatie. Over mezelf en over anderen. Ik ben er met vertrouwen en trots uitgekomen. En heb diepe liefde mogen ervaren. Voor mezelf, mijn man en mijn kinderen.

Dat gun ik jou ook. Maar geen situatie is dezelfde. Als jouw man zich blijft verschuilen en geen verantwoordelijkheid neemt dan houdt het op. Maar wees niet te snel dat als excuus te nemen om weg te gaan. Wat kun JIJ doen? Laat jij jezelf wel helemaal zien aan hem? Je boosheid, je verdriet, je angst? Stip, je hebt echt niets meer te verliezen. Wees kwetsbaar en laat je zien. Dan kun je dat in ieder geval meenemen naar de toekomst.

Heel veel sterkte. Ik kan nog wel veel meer vertellen, maar weet niet waar je behoefte ligt.

p.s. Zat nog te denken: groei kan ook zijn: kiezen voor jezelf als je altijd de ander voor hebt laten gaan. Stip, je weet intuïtief zelf welke kant bij jou het meeste weerstand oproept en waar je het meeste kunt groeien. Nogmaals sterkte.

Moes

Moes

23-06-2013 om 08:44

Anoniempje

En soms moet je wel kiezen, als je de enige blijft die vecht voor samen. Heel erg pijnlijk en moeilijk, maar bron van groei, uiteindelijk. Noodgeboren, dát voel je nog een hele poos.

De ideale vrouw

Vanmorgen bij WNL met Tjitske Reidenga over de toneelvoorstelling in Carre 'De ideale vrouw' van Somerset Maugham, over bedrog en overspel. Misschien ook een idee om er op een hele andere manier naar te kijken en te relativeren.
http://www.uitzendinggemist.nl/afleveringen/1352288

stip

stip

23-06-2013 om 17:32

Rustig hier

Wederom dank voor jullie reacties. Het helpt mij om dingen op een rij te zetten. De herkenning geeft mij steun. Vind het prettig te lezen dat ik niet de enige ben die deze situatie meemaakt. Ook is het goed te lezen dat jullie verschillende uitkomsten hebben ; anoniempje en A. is het gelukt hun relatie voort te zetten; Moes is alleen verder gegaan. En ik weet het niet.

Anoniempje je schrijft dat je me nog veel meer vertellen kan maar dat je niet waar mijn behoefte ligt. Ik lees alles wat los en vast zit; je filosofische insteek kan ik goed volgen. Ben alleen echt niet zover dat ik er nu wat mee kan. Ben eigenlijk enkel maar verdrietig, verward, boos, teleurgesteld en soms wanhopig. Misschien dat ik hier later anders op terug kan kijken (zal vast) maar nu lukt dat voor geen meter.

Ik stop m'n kop in het zand. Ga man uit de weg en dat lukt goed. Een soort 'stilte'. We spreken elkaar niet. En ik vind dat enerzijds wel prima. Komt er ook niets nieuws waar ik weer over na moet denken. En ik hoef geen uitspraken te doen/ beslissingen te nemen. Zie er ook enorm tegenop om stappen te zetten voor een gesprek. Man gaat mij een brief schrijven. Als ik eraan toe ben kan ik 'm lezen. Mooi dat ik 'm nu onder in de la zal stoppen. Ben bang voor wat erin staat. Het is nu relatief rustig. Wil ik graag zo houden. Maar dit kan natuurlijk niet zo blijven. Ik hoop dat mijn houding deze week vanzelf hierin verandert; dat ik behoefte krijg aan een gesprek met hem.

Hoe hebben jullie dat destijds praktisch gedaan? Zijn jullie uit elkaar geweest? Of direct bij elkaar gebleven en die eerste periode van therapie en zo ook weer jullie leven en huis gedeeld? Ik zie er zo tegenop. Hebben jullie juist tijd en aandacht in elkaar gestopt? Ik moet er nu echt niet aan denken. Kan maar over 1 ding denken en praten en dat is 'zijn/ons probleem'. Niet over onbenullige zaken of samen televisie kijken ofzo. Word alweer misselijk als ik eraan denk.

Anoniempje; als je meer delen wil; heel graag (rest ook). Ik leer ervan. Maar ik kan mij voorstellen dat het voor jullie akelig alles weer op te halen. Het helpt mij wel.
Man heeft tot gister alles gelezen appte hij. (had ik van de week tegen 'm gezegd). Zal nu niet lezen tenzij ik 'm erom vraagt. Hij heeft dingen op een rij gezet het weekend. Ik ook. Geen idee of we tot elkaar kunnen komen. Hoe pak je dit nou aan?

Sanne; succes morgen. Hoop echt voor je dat man weer met beide benen op de grond komt en dat het hierbij blijft.

Sanne

Sanne

23-06-2013 om 22:40

Stip

Fijn dat het voor nu even rustig is. Misschien kun je een beetje tot rust komen om alles goed op een rijtje te zetten.

Herkenbaar trouwens, het willen lezen van vergelijkbare verhalen. Ik lees ook alle wat ik tegenkom en probeer daar hoop uit te halen......

stip

stip

23-06-2013 om 22:53

Sanne

Als je hoop zoekt moet je dit draadje niet lezen; het werd hier alleen maar erger de afgelopen weken na mijn ontdekking. Ik hoop zo van harte voor jou dat het hierbij blijft en dat het uiteindelijk ten goede keert. Ik was al wel zover dat ik mij over zijn relatie heen kon zetten, zag wat er mis ging en was ervan overtuigd dat we dat samen konden oplossen.
Ik dacht 'als je verliefd bent doe je rare dingen, een roze wolk'. Dat lijkt mij te overwinnen samen.

Jammer dat het hier complexer bleek.
Ik was ineens zo boos vanavond; heb 'm gebeld en flink van me afgebeten. Lucht wel even op maar uiteindelijk niet.
Vervolgens ben ik met een vriendin gaan appen wat ik allemaal kon doen om 'm dwars te zitten; punaises in z'n bed, alle knopen van z'n overhemden knippen enz. Werd ik weer vrolijk van en m'n boze bui zakte weer weg.

Ik vind het naar dat ik een korter lontje heb naar de kinderen. Ga ik morgen weer goedmaken en zorgen dat het niet weer gebeurt. Zo akelig vind ik dat.

Sanne

Sanne

23-06-2013 om 23:14

Hoop

De hoop probeer ik overal te vinden. Kwam op het Libelle forum ook een groep 'blijvers na ontrouw' tegen. En allemaal hebben ze daar wel gemeen dat de man ook voor het gezin/de relatie koos. En dat is wat ik zo graag zou willen horen van hem. Kan ook (nog) niet eens boos zijn omdat ik veel te bang ben dat ie toch voor haar kiest (wat eigenlijk redelijk onmogelijk is, ze woont immers aan de andere kant van het land en heeft ook kinderen).

Fijn dat jij je boosheid er af en toe uit kunt gooien. En kan me zeker voorstellen dat het met de kinderen lastig is om vrolijk te doen. Hopelijk krijgen ze het toch weer een beetje bij je naar boven. Voor hen is het ook niet niks.

Enne: humor is goed! Lekker blijven appen met je vriendin

Een nieuwe dag

Een nieuwe dag, een nieuwe week!
Veel sterkte Stip en Sanne! Er wordt aan jullie gedacht!

stip

stip

24-06-2013 om 13:49

Mis

Het was stilte voor de storm.
Telkens denk ik dat het niet erger kan en telkens kan het weer erger.

Mijn man denkt verslaafd te zijn aan de spanning, kick, erkenning van andere vrouwen. Waar hij eerst zei dat dit niet sexueel was blijkt dit nu wel zo te zijn. Continu op zoek naar vrouwen. Hij heeft verteld dat dit al voor ons huwelijk speelde. Heeft verteld wat er gebeurd is, dat wist ik al de laatste dagen. Maar hiernaast was hij altijd druk met andere vrouwen in zijn hoofd. Fantaseerde over hen. Als hij met mij vree dacht hij aan een ander.

Ook de afgelopen tijd waarin ik dacht dat we dichtbij elkaar stonden is dat een keer voorgekomen. Vriendin exit weken terug en er zit weer een ander in z'n hoofd. Te walgelijk voor woorden.

Hij wil er vanaf, zegt met mij verder te willen. Denkt dat wij het goed kunnen hebben samen als hij van z'n verslaving komt.

Ik zit er helemaal doorheen.

Ach lieve stip

Wat ontzettend zwaar moet jij het hebben.... he ik kan zo moeilijk wat voor je doen....
Er moet toch therapie zijn voor dat soort verslavingen? Als hij er echt af wil komen dan moet dat toch kunnen? Als hij echt verder met jou wil zoals hij zegt, zal hij alles op alles zetten om te zoeken naar een goede therapie voor die versalaving. Hij zal toch de enige niet zijn (helaas)?

Sanne

Sanne

24-06-2013 om 14:49

Heftig

Stip wat een heftig feit. En al zo lang. Kan me voorstellen dat je erdoor heen zit. Zoals Geerke zegt, er is ongetwijfeld therapie voor. En toch een klein lichtpuntje dat ie er zelf ook vanaf wil...
Ik hoop dat je het toch voor elkaar krijgt ergens iets positiefs te vinden. Mij is dat vandaag na de therapie gelukkig gelukt (en oh wat was ik bang). Wens het je zo heel erg toe.

Geerke: dank je wel!

MariaR

MariaR

24-06-2013 om 19:41

Maar nu wordt het een ander verhaal

Waar het eerst om verliefdheid leek te gaan, lijkt het nu veeleer om (seks)verslaving te gaan. Als hij het echt wil, kan hij daar aan werken. Ten minste als hij onderkent dat hij een probleem heeft. Google op SLAA (seks en love-addicts anonymous en selftest)
Sterkte

Ik zou zeggen... wegwezen!

Waarschijnlijk wil je dit niet lezen maar ik vrees dat je bij deze man weg moet. In mijn ogen neemt hij geen enkele verantwoordelijkheid maar schuift het af. Nu is het een verslaving waar hij zelf geen invloed op heeft. Kom op zeg!!

Hoe moeilijk ook, wegwezen en voor jezelf kiezen!

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.