Relaties Relaties

Relaties

stip

stip

06-06-2013 om 17:18

Verdergaan na ontrouw


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Anoniempje2

Anoniempje2

04-07-2013 om 18:35

Wat fijn!

Fijn dat het even rustig is. Geniet ervan, je hebt het nodig. Ik denk door de dag heen vaak aan je en herinner me dan weer iets van onze situatie dat ik je wil vertellen. Als ik wat meer tijd heb schrijf ik ze op. Voor nu: goed weekend!

En ik

....heb jouw ervaring totaal niet en kan je niet helpen, maar ik vind je zo superdapper en zo sterk dat je er samen uit wil komen, ik vind dat bijzonder en denk gewoon veel aan je.

stip

stip

06-07-2013 om 10:12

Down

Het is redelijk rustig hier. En ik ben zo down. Ik heb last van HAAR. Kan er niets mee maar alle leugens en bedrog zitten in m'n hoofd. Man is lief voor me. Zegt steeds dat het hem zo spijt. Dat hij nu eerlijk wil zijn. Gisteravond zei hij dat haar naam door z'n hoofd gaat. Dat hij het wegduwt en er niets mee wil. Ik word er zo verdrietig van. Misschien wil ik het niet meer horen - maar dan ben ik weer bang dat het grotere vormen aan gaat nemen. En dat het mij dan weer overvalt.

Ik vind het allemaal zo moeilijk. Het doet zo zeer. De afgelopen weken zijn zo druk geweest met inzetten, 'werken' aan ons. En nu lijkt het dagelijks leven weer wat gewoon. Het verlamt me. Als ik naar de kinderen kijk voel ik zoveel verdriet. Hun leven is zo overzichtelijk, veilig. En wij maken er zo'n zooitje van. Ik wil ze zo graag een veilige thuisbasis bieden. En ik wil zelf ook zo graag die veilige basis. Dat laatste is compleet weggeslagen. Ik kan nergens anders mee bezig zijn. Er komt niets uit m'n handen, kan geen boek lezen. Ik herkauw alleen maar alle narigheid. Heb een kort lontje. Probeer deze dagen meer tijd en aandacht aan de kinderen te besteden, ze zijn er bij in geschoten. Maar ik kan ook zo weinig hebben.

Ik zou echt het liefst met m'n hoofd onder de dekens kruipen en voorlopig niet wakker worden. En soms denk ik; nooit meer wakker worden. Dat laatste is niet echt; ik wil voor de kinderen wel door. Maar al deze shit wil ik niet. Het lukt me niet om 'gewoon' door te leven. Continu m'n best te doen.
En het volgende moment geef ik mezelf weer een schop onder m'n kont en doe ik m'n dagelijkse dingen. Doodmoe word ik ervan. En ik vraag me echt af of en hoe ik ooit weer blij of gelukkig kan zijn. En dan vraag ik m'n man weer; is het dit nu allemaal echt waard geweest? Nee natuurlijk niet zegt hij dan. Waarom deed je het dan?
Donderdag droeg hij toch weer excuses aan voor z'n gedrag. Ten ik hem daar op aansprak zag hij dat zelf ook in. Het stelt me teleur. Terwijl hij de rest van de week z'n verantwoordelijkheid echt wel nam. Maar als het dan een keer mis gaat zakt de moed mij in de schoenen.

Ik lees jullie reacties steeds opnieuw. Het helpt mij de zaken op een rij te zetten. En het stuit mij tegen de borst dat ik steeds moet lezen dat het zoveel tijd kost. Ik wil het allemaal niet. Maar scheiden kost ook veel tijd en verdriet. Dan kies ik er toch voor om er samen voor te knokken. Maar ik heb er zo genoeg van. Het is mooi weer en ik zit maar te hangen en te niksen.

Beter van niet

Beter van niet

06-07-2013 om 14:35

Na 8 jaar nog steeds pijnlijke momenten

Hallo Stip, je wilt te snel en te veel tegelijkertijd. Als je nu al vindt dat het lang duurt ook. Hier afgelopen week nog een aanvaring, na 8 jaar. Het kan soms de kop opsteken om niets. Nu weer harmonie, maar dat is iets wat echt niet vanzelf is gegaan, dat was een heel langzaam proces. Gun jezelf tijd, verwacht niet dat je ijzer met handen kunt breken, dat zijn continue excuses jou je beter laten voelen. Natuurlijk staat ieder geval op zich maar toch.....geef het tijd, veeeel tijd.

Jojo

Jojo

06-07-2013 om 16:20

verwacht geen wonderen. Een gelijmde vaas is nog steeds een vaas, maar wel eentje met een zwak punt. Prima bruikbaar, misschien wel je meest geliefde vaas in huis, maar het blijft een vaas met een gerepareerde scheur.
Dit niet om negatief te zijn, maar probeer niet een beeld van de toekomst te krijgen dat verheerlijkend sterk is, geromantiseerd en beter dan ooit. Je bent allebei niet perfect en zijn imperfectie kwam overduidelijk aan het licht. De perfecte relatie bestaat niet. Een goede wel en daar kun je naartoe werken. Maar niet springend of rennend
Geef jezelf toch de tijd om even te "zijn" en dein mee op de golfbewegingen; je hebt geen keuze en ongeduld gaat je niet helpen. Acceptatie is stap 1
Hou je taai

Heks

Heks

06-07-2013 om 16:27

Perfect en "beter dan ooit"

Naar aanleiding van Jojo; Ik denk dat de relatie die na een enorme dip "beter dan ooit" is, juist de imperfecte relatie is, waarbij je op een pijnlijke manier een zeer realistisch beeld hebt gekregen van elkaars zwakke punten en elkaars falen en toch weer opnieuw voor elkaar kiest.
Stip ik wens je heel veel sterkte. Ik vind het super stoer (en ik weet dat je je niet voelt) hoe jij stap voor stap de feiten onder ogen ziet en je uitweg zoekt.

stip

stip

07-07-2013 om 19:58

Te snel en te veel

Ja dat wil ik. Geduld hebben is niet mijn sterkste kant. Wil graag snel oplossen en verder gaan. Ben er al wel achter dat dat niet zo werkt.
Heb de balen van mezelf. Al bijna 3 maanden aan het nadenken, doormalen en herkauwen. Steeds kwamen er nieuwe dingen bij. En steeds kon ik het uiteindelijk wel ' handelen'. Nu voel ik met name verdriet. En ook wel angst om wat er nog komen gaat. Tussen ons gaat het soms heel goed. Ik ben bang dat te verliezen. Nog steeds hoop ik uit de grond van m n hart dat we het samen gaan redden. Als dat niet zo is zal ik daar verdriet om hebben. Het verdriet wil ik de kinderen ook dolgraag besparen. Maar ik raak er niet meer van in paniek; ik kan het alleen als het moet.
Ik ben anders over mijzelf gaan denken. Heb meer zelfvertrouwen gekregen. Geef ik niet meer op.
En ik ben anders naar hem gaan kijken; niet onfeilbaar. Hoe bestaat het dat hij zo geweest is. Voorzichtig durf ik te zeggen dat er dingen tussen ons veranderen. Positief. Maar ik zie ook dat hij misschien te snel wil, in mijn ogen zich te weinig bewust is van het gevaar. ( hij is er nog niet). Ik zie dat hij soms nog vlucht. Niet in vrouwen. Wel in afwezigheid. Moeilijk vind ik dat.

Ik zie ook dat ik al 3 maanden in een roes leef. Verdwaasd. Geen aandacht voor de kinderen en de wereld om mij heen. Doodmoe van het gepieker en de stress. De dagen gaan aan mij voorbij terwijl ik me zo verheugd had op de zomer.
Daar baal ik van. Straks is het september en is de zomer voorbij zonder dat ik erg in had. Ik heb hierover nagedacht. Wil dit niet. Ga afleiding zoeken. In werk en leuke vrije tijd dingen. Moet ik me echt toe Etten en het zal niet gelijk lukken. Maar ik denk dat ik mijzelf een enorme dienst bewijs als dat lukt. Zelf meer de touwtjes in handen dan de dagen voorbij te laten gaan en af te wachten wat er voor mij in petto is.
Leuk voornemen. Word al moe als ik eraan denk.

Jullie complimenten heb ik steeds naast me neergelegd en afgewimpeld. Heb ze vandaag toch maar eens goed gelezen. Word er blij van. Maakt dat ik zie dat ik niet alles fout doe. Ben er ook wel een beetje trots op dat we nog samen zijn.

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Stip

En terecht Stip, dat je je best een beetje trots mag voelen. Je doet het echt heel goed hoor. Hier in elk geval erg veel bezondering. Liefs

stip

stip

07-07-2013 om 23:23

Geerke

Dank je. Lief dat je zo meeleeft.
M n stoere woorden van vanavond maak ik nu al even niet meer waar. Heb t weer helemaal gehad.
Maar ga toch morgenochtend wat voor mezelf plannen. Het moet. Ik wil die lange dagen niet meer. Tegelijkertijd merk ik dat ik me verschuil nu thuis en op het werk. Ik moet het doorbreken. Want ik ben bang dat ik eraan onderdoor ga. Heb me voorgenomen kleine dingen te plannen ( koffie buurvrouw, stukje fietsen, wandeling schoonmoeder).

Gatver. Waarom is toch alles zo moeilijk geworden?

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Sanne

Sanne

08-07-2013 om 13:03

Stip

Wat mooi om te zien dat je toch redelijk kunt zien wat jij nodig hebt. Nu inderdaad doorbreken en ermee aan de gang. In het begin zal het lastig zijn maar als het goed is wordt dat vanzelf minder.

En dank je voor je lieve woorden. Ik snap je gevoel van 'jaloersheid'. Soms denk ik zelf wel: tis te mooi om waar te zijn dus het zal over een paar maanden wel weer allemaal in duigen vallen.....Maar we zijn daar heel open in naar elkaar toe. Als we dit werkend willen houden dan moeten we investeren. Emotioneel maar ook praktisch. Want het is allemaal niet voor niets zo gelopen....

Even laten weten

dat ik aan je denk Stip.

stip

stip

11-07-2013 om 10:17

Mooi

Afgelopen dagen gingen over het algemeen heel goed. Ik kon mijn gedachten verzetten. Voelde me niet 'overspoeld' door alle nare gevoelens. Kon genieten van de kinderen en m'n aandacht erbij houden. Tussen man en mij voelt het goed. We praten veel, zijn lief voor elkaar. Hij doet z'n best niet in de slachtofferrol te duiken, geen excuses aan te voeren en de verantwoordelijkheid te nemen.
Onze peut zegt dat we het 'goed' doen. Vanuit zijn ervaring zegt hij dat de meeste huwelijken sneuvelen na de tweede 'biecht'. Hij wilde ons een boek aanraden over een echtpaar die een zelfde situatie doorgemaakt hadden en daar samen beter uitgekomen zijn. Maar hij twijfelde omdat wij nog sneller gaan dan zij. Kijk dat klinkt mij als muziek in de oren; goed, snel, straks samen beter.

En als het dan gisteravond door iets onbenulligs ineens niet meer gaat; ik teleurgesteld en boos ben, verdrietig, me ontzettend rot voel en het allemaal niet meer zie zitten (want ja, IK ben belazerd, jaren lang en HIJ had het leuk met al die vrouwen. In z'n hoofd dan.)dan is al het moois weer weg.
Man reageert zoals ik graag wil; lief, begripvol, berouw. Geeft me de ruimte. Wat dat betreft verandert er veel tussen ons.
Zo jammer dit, want we hadden het goed de afgelopen dagen. Het blijft vandaag nog wat hangen. Kan het moeilijker van me af zetten. Heb van alles afgesproken voor de rest van de dag met mensen die van niets weten. Ik hoop dat ik me er dan weer een beetje overheen kan zetten.

Sanne; wat fijn dat het zo goed gaat nu. Dat het misschien een 'wake-up call' geweest is. Dat jullie zien waar het mis ging zodat je er nu samen mee aan de slag kan. Dat geeft vast iets nieuws tussen jullie. Zo ervaar ik nu tenminste alle mooie dingen die ons overkomen. De narigheid zal veelomvattender zijn dan bij jullie. En man moet hard aan zichzelf werken. Het lijkt nu dat nu het uitgesproken is, hij de patronen herkent bij zichzelf dat er minder verleiding is. Dat de spanning nu niet nodig is. Het is natuurlijk nog zo vers. En ik denk echt niet dat we er al zijn/ hij van zijn drang naar spanning en opwinding af is. Ik zie wel dat het nu anders is. En ik hoop dat hij in de therapie gaat leren hoe hij het vroegtijdig kan herkennen en kan leren hoe hij dit beteugelen kan in een vroeg stadium. Dat is wat hij nu wil. Ook als wij het niet zouden redden samen zegt hij dat hij op deze manier niet verder wil. Dat hij niet zo met vrouwen om wil gaan; het beheerste hem en heeft hem uiteindelijk niet gebracht wat hij nodig had op lange termijn.

Eigenlijk heb ik er echt vertrouwen in dat we het samen gaan redden. En nu is het mooi tussen ons. Vaak dan. We hebben beiden nog een hoop te leren. In ons huwelijk zijn dingen scheefgegroeid. Dat is geen excuus voor zijn gedrag maar wel iets om samen aan te werken als we verder willen. Ik ben blij met de dingen die we aangereikt krijgen, waar we praktisch mee aan de gang kunnen. En dat werkt nu ook. Kleine succesjes zeg maar.
Moeten we het nu maar van hebben.

Sanne; Ik hoop van harte dat ook jullie er beter uit gaan komen. Knap van je man dat hij er zo snel alweer voor kan gaan.

Ing

Ing

11-07-2013 om 14:14

Herkenbaar

Hoi Stip,
Wat een herkenbaar verhaal. Van pieken naar dalen en dat terwijl je die dalen niet meer wil.

Wij zijn nu 6,5 maand verder en hoewel de scherpte kantjes er af zijn kan ik zo intense pijn (zelfs lichamelijk) zo weer oproepen. Dat kan zomaar gebeuren om iets dat me doet denken aan die bewuste periode dat mijn man een dubbel leven leidde.

Ik heb er voor 200% vertrouwen in dat wij er goed uit komen samen. We praten heel veel met elkaar. Hoewel hij mij echt overtuigt dat dit NOOIT meer gaat gebeuren (en ik geloof hem daar echt in), verlang ik zo naar het moment dat ik dat ook echt voel.

Het kost dus tijd, heel veel tijd en ook voor mij geldt dat het TE veel tijd kost. Ik wil weer mijn onbezorgde leventje terug, met al het rotsvaste vertrouwen dat ik in hem had.

Jullie zijn goed op weg. Sterkte!
Ing

Snoes

Snoes

12-07-2013 om 21:19

Stip

Goed bezig daar... en hou voor ogen: je hoeft maar 1 dag tegelijk door!

Stip

Stip

15-07-2013 om 09:58

Week later

Een week geleden nam ik me voor het heft in eigen handen te nemen. Niet meer de dagen door m'n vingers te laten glippen. Maar afleiding te zoeken, m'n dagen zelf invulling te geven, mijn aandacht op andere dingen te richten dan mijn verdriet.
En dat is aardig gelukt!
Er waren dagdelen dat ik gewoon functioneren kon, gezellige afspraken. Met de kinderen kon omgaan zonder dat loodzware gevoel. Ook tussen man en mij loopt het goed. We brengen veel tijd samen door. praten veel over wat er nu gebeurt en wat er allemaal gebeurd is. En die gesprekken doen soms zo zeer. Maar zijn meestal ook verhelderend. Helpen mij om dingen te verwerken, op een rij te krijgen. Soms stel ik vragen waarvan ik het antwoord eigenlijk niet weten wil. Is het weekend 2x gebeurd. Die antwoorden zingen door in m'n hoofd. Ik kan er niets mee, voegt ook niets toe. Dus ik moet nog beter opletten wat ik vraag; leidt het ergens toe , kan ik wat met de info die ik hoor? Dat zijn met name dingen over de derde partij; wat hij met haar gedeeld heeft enzo. Ik neig er steeds meer naar dat boek te sluiten. Ik weet genoeg om te begrijpen dat hij ontzettend verliefd geweest is, beiden, dat ze veel gedeeld hebben (inhoudelijk, minder sexueel. Maar dat is juist zo bedreigend). En ik zie ook dat hij daar los van is. Van die verliefdheid. Haar naam schiet soms door z'n hoofd en dat is het dan. Daarbij heeft zij in haar gesprek met mij gelogen. Heeft ze haar rol anders voorgedaan dan dat het was. (bewijzen van gezien). Dat maakt ook dat hij een andere kant van haar heeft gezien.

Ze speelt in het heden geen rol meer. Bij mij toch wel omdat het verleden zich zo vaak opdringt. Man ziet mijn verdriet. Is zich nu bewust van wat hij mij aangedaan heeft. Hij geeft mij ruimte voor mijn verdriet. En boosheid; alhoewel dat laatste moeilijker is.

Van de peut moesten we onze relatie een cijfer geven. Afgelopen week wisselde dat van een 5 tot een 8,5. De weken daarvoor zaten er veel 2en tussen. Het voelt goed dat we nu zo 'samen' zijn. Afgelopen week heb ik eigenlijk niet meer 'ons samen' in twijfel getrokken.
Het is jammer dat alle narigheid soms uit zo'n onverwachte hoek komt. Het overvalt mij dan.

Ik hou me ook maar voor dat ik het per dag nemen moet. Niet m'n sterkste kant maar het lukt beter.
Ing schrijft: Ik wil weer mijn onbezorgde leventje terug, met al het rotsvaste vertrouwen dat ik in hem had.

Dat onbezorgde verlang ik ook naar. Zou dat ooit weer terug komen? is dat haalbaar? Ik denk het wel. Op heel lange termijn. Een rotsvast vertrouwen zit er niet meer in. Dat weet ik omdat mijn vertrouwen al eens beschaamd was (20 jaar geleden). Daarna is het onvoorwaardelijk vertrouwen verdwenen. Dat kan maar 1 keer. Inmiddels weet ik dat ik zo naar mannen in het algemeen kijk; uiteindelijk weet je het nooit. Vrouwen die zeggen; dat zou mijn man nooit doen weten niet waar ze het over hebben. Elk mens kan je teleurstellen. Elk mens kan verkeerde keuzes maken. Door te denken dat jouw man dat nooit doet hou je jezelf voor de gek. Dan heb ik het over vreemdgaan, verliefd worden. Niet de problematiek waar wij nu mee te maken hebben.
Maar ik weet dat ik kan leven zonder dat onvoorwaardelijke vertrouwen. Dat een goede relatie voor mij betekent dat je naar elkaar omziet, tijd en aandacht aan elkaar besteed, de ander ruimte geeft voor zijn ontwikkeling, samen lachen kunnen, samen verantwoordelijk zijn voor je gezin.Dat je jezelf kunt zijn. Uiteindelijk het beste wil voor de ander. Dat het onontkoombaar is dat we daar fouten in maken. Dat er ruimte is om deze fouten in een vroeg stadium te delen. En bereidheid om te werken aan je onvolkomenheden.
Dat geeft mij vertrouwen in een toekomst samen. Natuurlijk wil ik dat het nooit, NOOIT, meer gebeurt. En man zegt ook dat het zover niet meer komt. Dat hij er alert op is, zijn aandacht op mij richt. Wegblijft van verleidingen. Z'n gedachten stop zet in een heel vroeg stadium. Dat is nu voor mij genoeg.

Ik kan er weer even tegen. Maar het is een kwetsbaar evenwicht. Zal nog wel even duren. Anoniempje ; op vakantie denk ik? Ik mis je input. We zitten zo op 1 lijn. Je hebt mij, met anderen hier, door die eerste zware weken geloodsd.

Anoniempje2

Anoniempje2

15-07-2013 om 12:24

Vakantie

Idd op vakantie
Even wifi en kon het niet laten om bij te lezen. Wat klink je goed!! Heerlijk om te horen.

Ik ben gewoon trots op jullie, haha!

Tot snel.

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Sanne

Sanne

15-07-2013 om 15:00

Stip

Wat schrijf je het allemaal mooi op en wat fijn dat het de goede kant op gaat. Hier gelukkig ook nog steeds.
Goed om te lezen dat hij haar nu ook anders is gaan zien. Belangrijk voor de toekomst.

stip

stip

17-07-2013 om 10:48

Niks aan

En dan zit ik er weer helemaal doorheen. Het ging zo redelijk. En soms zo goed de kaatste week.
En nu verwijt ik hem weer van alles. Heb t helemaal met 'm gehad. Als hij beter krijgen kan dan gaat ie maar. Ik voel me misbruikt. Ik zou hem het liefst zoveel pijn laten voelen als hij mij aangedaan heeft.
Maar dat kan niet. Hoe kan ik m' n eigenwaarde behouden als degene waar je van houdt je zo belazert?

Waardeloos dit.
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Heks

Heks

17-07-2013 om 11:11

Eigenwaarde

Jouw eigenwaarde komt niet bij hem vandaan. Jij bent een sterke vrouw die op dit moment recht in de naarste en lelijkste kant van het leven kijkt. En je gaat niet lopen, je zakt niet weg in slachtofferschap en zelfmedelijden: met rechte rug ga jij voor de liefde. Wow, er zijn niet veel mensen die het je na doen! Dit is pure kracht; juist als het leven zich van haar miserabele en ellendige kant laat zien, doorgaan en blijven geloven en vertrouwen dat op een dag de liefde wint.
Petje af! Jij mag trots zijn op jezelf!

Beter van niet

Beter van niet

17-07-2013 om 17:03

Al verwacht....

Hallo Stip,

Ik had dit verwacht. Wilde niet je euforische bericht van eerder de grond in trappen. Je wilt te veel te snel, je gaat te snel, het is je reeds eerder gezegd. Berouw uitspreken is iets anders als vertrouwen terug winnen. "Het spijt me" daar ligt de goot mee vol zei ooit een goede vriendin.....vertrouwen terug winnen duurt jaren, heb geduld en een lange adem, alleen dan redt je het en vertrouw op je eigen sterkte/kracht, heel veel sterkte en kracht wens ik je van ganser harte toe.

Stip

Stip

18-07-2013 om 13:41

Dal

Zit dus weer in een dal.
Er was reden toe. Ik heb contact met haar gehad- afgelopen week bleek dat zij in een eerder gesprek met mij niet eerlijk geweest is. Onnozel natuurlijk van mij om haar dan te geloven maar ik ging uit van een oprecht gesprek. Neem mezelf teveel als maatstaf denk ik. Dat gesprek destijds was voor mij wat ik nodig had. Ik kon daardoor weer gewoon naar m'n schoonmoeder en dat hoofdstuk sluiten. Nu bleef haar leugen in mijn hoofd hangen; ik had er last van. Van m'n peut moet ik leren m'n boosheid niet op te kroppen maar te uiten. Heb ik gedaan via een nette sms. Heen en weer ge-sms t. Ik heb haar gevraagd wat haar vriend weet Want die ken ik en ik kom hem regelmatig tegen. Dan voel ik me opgelaten. En ik wil mij niet opgelaten voelen doordat zij en mijn man dit veroorzaakt hebben.
Vriend was maar weinig op de hoogte. Ik heb haar gezegd dat als ik met hem in gesprek kom en hij mij dingen vraagt ik er niet om ga liegen. Ik ben er niet op uit maar ga haar niet de hand boven het hoofd houden.

Daarop heeft zij vriend ingelicht. Hij heeft mij gister gebeld en ik heb met hem gesproken over het laatste jaar. Hij is net zo verdrietig als ik maar wil ook met haar verder. Wederom een goed gesprek. Toch voel ik me rot. Ze heeft dingen verdraaid waardoor mijn man er nog slechter afkomt dan het in werkelijkheid al is. Dat vind ik moeilijk. Schaam mij voor zijn gedrag. Zoals die vriend naar hem kijkt. Het is echt akelig wat hij gedaan heeft. Van haar net zo. Hij kan zich niet verdedigen maar krijgt wel de zwarte piet toegespeeld op een subtiele manier.
Het lukt me niet om het los te laten.
Vervolgens is alles weer opgerakeld waardoor ik man alles weer verwijt. En zo schreef ik mijn posting van gister. Een dieptepunt. Een diep dal van de pieken en dalen. Heks; dankjewel voor de bemoedigende woorden. Ik had ze nodig en het deed me goed.
Inmiddels kan ik het weer wat plaatsen allemaal. Maar het verdriet is zo rauw. Het zit er en overheerst nu weer alles. Wat zo mooi was vorige week is weer verdwenen. En ik wil niets liever dan het goede gevoel van vorige week terug.
Beter van niet; ik voelde me even aangevallen toen ik je reactie las. Schrijf ik euforisch? Moet je beter lezen denk ik. Gisteravond heb ik je reactie nogmaals doorgelezen. Ik kon er meer mee. En ja ; je hebt gelijk; ik wil te veel, te snel. Absoluut waar. Heb ik over nagedacht. Is dat verkeerd? Het betekent dat ik regelmatig onderuit ga. Dat is de consequentie van teveel en te snel. Die consequentie neem ik op de koop toe. Want elke dag dat ik win door mij op te stellen zoals ik nu doe is er 1. Moet ik maar rustig afwachten en verdrietig zitten zijn zodat de tijd voorbij gaat, ik niet weer gekwetst word en na heel veel tijd kan verwachten dat het beter gaat? Dat past niet bij me. Ik wil het niet. Ik kan op die manier niet 'overleven'. En afgelopen week heeft dat mij en ons samen veel moois opgeleverd. En ja het doet verrotte pijn dat dat nu weer weg is. Maar dat accepteer ik. Ik weet nu dat het weer kan en vertrouw erop dat dat weer terug komt. Kan best duren. Maar is wel een doel. Man ziet mijn verdriet en worsteling en voelt zich schuldig. Zijn berouw doet mij goed. Zijn liefde en geduld nu met mij ook. Alhoewel er momenten zijn dat ik 'm niet om me heen kan hebben. En als hij dan weggaat kan ik het weer niet hebben dat hij er niet voor me is.

Vertrouwen terugwinnen is geen doel voor mij. Geloof ik niet zo in. In 1 van mijn vorige postings heb ik dat uitgelegd. Wil je bedanken voor je reactie; het doet mij naar mezelf kijken.

Ik accepteer nu maar dat dit een dal is. Ik ga er vanuit dat het ergens goed voor is. Zal wel een stuk verwerking zijn. Ik baal ervan dat het me zo overvalt elke keer; maar dat zal dan m'n eigen schuld wel zijn.

Binnenkort vakantie; ver weg. Niemand tegenkomen waar ik geen behoefte aan heb. Ik kijk ernaar uit en ik zie er tegenop. We zien wel hoe het loopt.

Beter van niet

Beter van niet

18-07-2013 om 16:57

Spijt

Hallo Stip,

Ik vond het erg om te lezen dat je je aangevallen voelde door mijn reactie. Dat is zeker niet de bedoeling geweest. Het liefst zou ik mijn armen om je heen slaan en zeggen kop op, lieve Stip, het komt goed, wat zo is. Maar het duurt nog even. Ik wil je helpen, een virtuele schouder bieden. Ik vind het knap wat je doet. Ben alleen soms bang dat je weer gekwetst wordt. Ondanks verschillende ervaringen herken ik veel. Je doet het goed en ik vind je heel sterk.

stip

stip

18-07-2013 om 17:13

Geen spijt joh

Ach je hoeft geen spijt te hebben. Het zegt meer over mij dan over jou.
Maar het wil niet. Gister niet en vandaag niet. De kinderen zijn allemaal ergens spelen, ik zit alleen en ik zit er zo doorheen. Moet alleen maar huilen.

Ik moet dat hele gedoe met haar loslaten. En het gaat maar door in mijn hoofd. Ik word er gek van.
Kwam net haar vriend tegen. Sloeg een arm om me heen en zei; "we zijn allebei de dupe. Rust uit in je vakantie, probeer te genieten van je kinderen en van wat jullie nu samen hebben". Zij gaan na ons met vakantie dus een week of 6 rust wat dat betreft.

Ik kan het allemaal even niet meer overzien. Waarom raakt het mij zo dat ik ervan overtuigd ben dat ze ten koste van hem zichzelf schoon praat? Ik kan er niets mee. Moet het naast me neer leggen. Ik hoef niets met haar. Man wil niks meer met haar te maken hebben.

Hij is zo lief voor mij nu. Ik zie hem lijden onder mijn verdriet en zijn schuldgevoel. Dat is nu niet anders. We moeten er doorheen.

Ik weet dat het uiteindelijk wel goed gaat komen. Beter niet; je schrijft; "ik ben bang dat je weer gekwetst gaat worden". Zeker weten dat dat gebeurt. En toch kan ik het niet anders. Ik kan me er niet voor afsluiten of het anders doen.

Dus dan moet het maar zo. Maar wat is het afschuwlijk. Ik hang maar wat, huil maar steeds, lees whats appjes terug, lees hier terug en begin weer van voren af aan. En ik ben zo moe.

Vanavond samen een afspraak met vrienden die van niets weten. Man wilde afbellen. Ik niet; misschien biedt het ons een escape uit deze stemming te komen, ons te richten op een ander en een leuke kant van elkaar te zien.
Moeten we dan maar met beide handen aangrijpen.
Barstende hoofdpijn en geen zin. Ik hoop dat het verandering brengt vanavond.

dank je voor je lieve bericht, beter van niet

Beter van niet

Beter van niet

18-07-2013 om 17:33

Ik hoop dat je een fijne avond hebt!

Lieve Stip,

Ik hoop dat jullie vanavond een fijne avond zullen hebben. Ik weet nog hoe ik steeds verlangde naar rustigere, fijne momenten. En ze komen hoor, steeds vaker. Ik heb nooit contact gehad met de man van....ik heb getwijfeld om hem te benaderen. Ik dacht toen zalig zijn de onwetenden er was ook een compleet gezin bij betrokken. aan de andere kant weet jij nu dat er nog iemand is die zich voelt zoals jij. Ze zijn echter geen partij. Het gaat nu alleen om jou, je man en jullie gezin. Ik hoop op nogmaals dat jullie een fijne avond zullen hebben!

A

A

18-07-2013 om 20:35

Vertrouwen zie ik hetzelfde als jij, als ik vroeger 1 man op dat vlak heiliger dan de paus moest aanwijzen, dan was het de mijne...
Bij mij weet de man van 'haar' nog steeds van niets, en ik betwijfel nog steeds of dat wel juist is. Ik had destijds de vraag ook hier voorgelegd en iedereen verklaarde mij als fout wanneer ik die man op de hoogte zou brengen. Maar ergens had/heeft die man toch wel recht op het te mogen weten. Misschien dat ik dat dan toch beter had kunnen loslaten, want wie je zoiets wetens en willens aandoet wens je toch wat wraak toe, ergens een gevoel op dat wat zij je heeft aangedaan.
Daarom hoor je ook vaak dat de bedrogen personen uit een zekere wraak iets met elkaar kunnen beginnen, elkaar zo goed begrijpen, steun vinden bij elkaar, want hun partners hebben... vul maar aan, dat zou een verleidelijke actie zijn waarvan de schuld gemakkelijk in de schoenen van de eerste vreemdgangers geschoven kan worden. Een pikant koekje van eigen deeg.
Je mag ongeduldig zijn, je zult wel vanzelf ondervinden hoe lang het duurt. Het is een serieuze ervaring. Toen hier de verwerking 'rond' was, was het nog steeds een gevoelig moment wanneer er bvb een film speelde waar zich 'ons' verhaal helemaal in afspeelde (man gaat vreemd, vrouw krijgt het te verwerken enz) dan zeiden we niets maar was de spanning te voelen, ik kon dan zo mee in de gevoelens van de actrice
Maar je man doet zijn best, en jij wilt het een kans geven, dus ja, geniet dan van de mooie momenten dat het al wat lukt om het even achter je te laten, haal dan even diep adem voor je weer ondergedompeld wordt in de bijhorende frustratie
Ik vind de gevoelens welke jij (en anderen) beschrijft heel herkenbaar, als we datzelfde met zovelen aanvoelen zal het dus ook wel 'normaal' er zo bijhoren

meeleven

meeleven

19-07-2013 om 16:33

Bewondering

Stip: 't zal jou niets zeggen maar vanaf dag 1 lees ik mee, zelf iets in die zin meegemaakt, jaren geleden, mijn man had maar korte tijd 'spijt', daarna vond hij 'dat het geen zin meer had om er steeds weer over te beginnen'. Zo nu en dan breekt mij dat nu, na jaaaaren op. Ik heb bewondering voor jou, zoals je 't beschrijft, je emoties en je daadwerkelijke stappen. En ik heb óók respect voor je man, zoals jij beschrijft hoe hij reageert. Ik ben geneigd om te zeggen: samen komen jullie er wel! Een virtuele omhelzing, voor jullie alle 2

stip

stip

21-07-2013 om 19:50

Diep dal

Het dal is enorm. Ik heb het nog niet zo moeilijk gehad als de laatste dagen. Contact met haar en haar man hakte erin. Ik heb een gesprek met haar gehad om het verhaal kloppend te krijgen. Dat is aardig gelukt. Er waren een paar dingen waarin hun verhaal verschillend was. En ik werd er gek van. Wie loog er nu?
Man heeft de waarheid gesproken. Voor mij enorm belangrijk. Ik waardeer haar inzet om mij tegemoet te komen.

En verder maalt m'n hoofd maar door. Alles is grauw. Ik huil veel. Verwijt man veel. Ben snauwerig en cynisch. We zijn ver van elkaar verwijderd. Ik kom tot niets. De zorg voor de kinderen kan ik niet opbrengen op het moment. Ik voel me leeg. Heb geen liefde te geven. Zo naar vind ik het. Ik voel me zo rot.
Man zegt wel honderd keer dat het hem zo spijt. Dat hij de gevolgen nooit heeft overzien. Dat hij er niet over nagedacht heeft hoe dit voor mij zou zijn. Onbegrijpelijk vind ik dat. Hij loopt als een zombie door het huis. Akelig maar ik ben niet bij machte mij voor hem in te zetten. Hij ontziet mij wel enorm; neemt de zorg voor de kinderen, voor onze bejaarde ouders, ons huis.
Ik vind het fijn. Het is ook niet anders want mij lukt het niet.

Anoniempje2

Anoniempje2

22-07-2013 om 14:22

Diepe dalen

Hoi Stip,

Ongelooflijk hoe herkenbaar de fases zijn waar jij doorheen gaat. En ook ongelooflijk hoe diep dit al weer bij mij was weggezonken. Dat moet een lichtpuntje voor je zijn, hoop ik. Dat je straks nog wel weet van die diepe dalen, maar dat het gebeurtenissen in je verleden zijn, die vervagen en geen invloed meer hebben op je dagelijkse gevoel.

Die confrontatie met die ander, ja die heb ik ook gehad. Gelukkig was de ander fysiek niet zo dichtbij als bij jou. Ik werd dus niet dagelijks met haar geconfronteerd. Dat moet het extra lastig voor je maken. Gelukkig heb je zo te horen wel wat rust op dat vlak, nu de verhalen bij elkaar aansluiten en je man er eerlijk over is geweest. Elkaar subtiel de zwarte piet toespelen, tja, dat is heel menselijk. Wel goed dat je man nu ook inziet hoe zij in elkaar zit daardoor. Bij mij was mijn man ook redelijk naief wat dat betreft. Zich niet bewust (willen) zijn van de signalen die hij haar gaf en haar hoop hebben gegeven op misschien wel een toekomst met hem. Geen haar op zijn hoofd die dat daadwerkelijk wilde, maar ja, zij dacht daar anders over. En geef haar eens ongelijk, denk ik dan. Ook bij haar kwamen nare trekjes naar boven toen haar duidelijk werd dat hij voor mij koos. We hebben samen (veelal per email) naar haar gereageerd en dan kwamen er dingen en details naar voren die ik nog niet wist. Vaak zijn het de kleine subtiele dingen die het meeste pijn doen. Ik werd dan weer helemaal teruggeslagen in mijn gevoel. Het hielp enorm dat we dit samen in alle openheid hebben kunnen afhandelen. Ergens had ik zelfs medelijden met haar. Al haar hoop op hem gevestigd. Ze werd bitchy en gemeen in haar reacties. Twee jaar geleden benaderde zij hem op facebook, als 'vrienden', en hoe het ging enzo. Hij heeft het me direct laten zien en niet gereageerd. Aan de ene kant voelde dat niet goed: zo van: kunnen we hier niet als volwassenen mee omgaan of zo, in plaats van het te negeren. Maar voor ons beiden voelt het goed zo. Ze heeft geen plek in ons leven.

In het eerste jaar nadat het allemaal uitkwam heeft mijn man ongelooflijk veel fysiek werk verzet. Ik was bezig in mijn hoofd weer een nieuw thuis te bouwen, hij deed dat in de praktijk. Veel klussen in de vrije tijd, schuurtje bouwen, dingen maken. Letterlijk repareren wat stuk was gegaan, dat deden we beiden op ons eigen manier. Dat voelde goed. Soms kun je er gewoon samen niet aan 'werken', maar doe je dat naast elkaar. Je ziet elkaar, voelt opbouwende energie en dat was genoeg. Ook die eerste vakantie samen was mooi. Als gezin weer dicht bij elkaar, nieuwe herinneringen opbouwen. Samen van de kinderen genieten. Trots zijn op wat je aan het doen bent. Hoge toppen en diepe dalen. Gek, maar soms kan ik er weer naar verlangen. Het is zo intens om dit samen te beleven. Dat denk ik nu, maar als ik jouw verhaal lees en je dagelijkse strijd besef ik weer hoe moeilijk het was. En dat iets gelijkmatiger wel erg prettig is. Die tijd komt voor jullie ook.
Je zegt dat je man vol spijt is en dat hij nooit beseft heeft welke invloed het allemaal zou hebben op jou. Ik vond dat ook onbegrijpelijk. In het begin. Later besefte ik dat het ook met zijn eigenwaarde te maken had, houd er iemand ZOveel van mij? Dat moet ook een mooi besef zijn voor hem. Naast dat hij natuurlijk een enorme egocentrische klootzak was. Pfff....die gevoelens naast elkaar van begrip en haat. Vermoeiend hoor. Vooral met dit weer

Sterkte met het dal en geniet van de toppen.

Stip

Stip

25-07-2013 om 14:13

Herkenning

Ha Anoniempje, fijn dat je er weer bent.
Wat een herkenning. Wij hadden net het weekend uitgesproken dat we zo'n behoefte hebben aan nieuwe herinneringen maken. Herinneringen die voor mij niet besmet zijn. Waarbij ik mij niet hoef af te vragen hoe het echt was. We zijn op vakantie nu. En ik vind het best moeilijk; gelukkig weg uit onze omgeving, dat maakt het makkelijker. Het gaat nu best weer goed tussen ons. Ook weer pieken gelukkig waarin we het goed hebben (beter dan ooit). Maar het dal van vorige week is mij niet in m'n koude kleren gaan zitten. Wat was dat afschuwelijk.
Het geeft mij inderdaad hoop als je schrijft dat het vervaagd is en dat alle gebeurtenissen geen invloed meer hebben op je gevoel. Ik hoop toch zo dat dat hier ook zo gaat. Soms is dat al zo. Gisterochtend een hele ochtend mij er eigenlijk niet bewust van geweest. Voor het eerst zo'n lange tijd achtereen. Dus dat is winst.
Grappig dat jullie in huis aan de slag gegaan zijn; wij maken ook plannen om dingen op te knappen. Dat geeft mij energie; even met wat anders, iets leuks samen bezig te zijn. Al dat praten word je ook doodmoe van.
Mijn man stopt veel tijd en aandacht in de kinderen. Deels om mij te ontzien denk ik en deels om de schade te herstellen die aangebracht is. Want ook zij er bij in geschoten in de tijd dat hij met zijn hoofd en hart ergens anders was. De kinderen reageren hier zo positief op. Dat is fijn; hij word beloond. En dat is ook goed voor hem; hij kijkt negatief naar zichzelf; wat ben ik een klootzak dat ik jou dit aangedaan heb. En dat is ook moeilijk, voor ons allebei. Heb al vaker tegen hem gezegd; je hoeft niet trots te zijn op wat je gedaan hebt, maar als we hier samen doorheen komen mag je heel trots op jezelf zijn. Voor mij moeilijk, maar voor hem nu ook. Het is niet makkelijk eerlijk te moeten zijn en te weten dat je je vrouw zo'n verdriet doet, mijn verdriet te moeten aanzien, zoveel verwijten naar je hoofd krijgen, enorm schuldgevoel. En natuurlijk zelf veroorzaakt.
Dat je schrijft dat je er soms naar terug verlangt kan ik mij met de beste wil van de wereld niet voorstellen. Ik heb het nog nooit zo moeilijk gehad, terwijl ik al best wat achter de kiezen heb."meeleven"; ik heb je berichtje aan man laten lezen; je compliment deed hem goed. Als mensen tegen ons zeggen dat we het vast gaan redden samen doet ons dat goed.
A. schreef; als zoveel mensen hier je emoties herkennen zullen ze wel normaal zijn. Daar heb ik mij het weekend aan vast gehouden. Want ik ga soms wel aan mijzelf twijfelen; is het normaal dat ik zo heen en weer geslingerd word? Dat ik zo labiel ben? Zo doordram over details (want ja die zijn enorm belangrijk en vaak weer reden voor opnieuw verdriet). Het zal allemaal wel. Acceptatie van die emoties is soms lastig voor me. Ik wil graag aanpakken, oplossen en doorgaan. Ben er helaas al achter dat dat niet zo werkt.

stip

stip

30-07-2013 om 12:33

Moe

We zijn met vakantie en hebben het goed. Er is zoveel gebeurd de laatste maanden. En dat is niet weg maar speelt nu een ondergeschikte rol. We doen ons best voor elkaar en verder vieren we vakantie. Ik merk wel dat ik minder uitbundig kan zijn dan anders. Ik ben moe. Echt fysiek moe. Man denkt dat het een reactie op alle spanning is van de laatste tijd. Zou kunnen. Ik ken dit niet van mezelf. Ben ook in de vakantie normaal gesproken best ondernemend. Kan nooit zo goed rust vinden. Dat lukt deze keer wonderwel goed. Tot genoegen van man en kinderen die niet op sleeptouw hoeven.
In m n hoofd wordt het wat rustiger. Die steen in m n maag en continue misselijkheid is bijna weg. Het wordt weer een beetje normaal.
Ben ik blij mee. Maar ik merk ook dat het mij beangstigt; want hiervoor; toen het ' gewoon' was ging het niet goed. Leidde man een ander leven naast dat van ons samen. Ik kan mij niet voorstellen dat daar de laatste maanden ruimte voor geweest zou zijn ( geloof echt dat hij ernee gestopt is). Maar nu, nu het weer ' gewoon' wordt; wie zegt dat hij niet weer om zich heen kijkt? Dat hij niet weer op zoek gaat naar die spanning?
Hij richt zich op mij, bevestigt mij vaak op een dag dat hij van mij houdt, blij met mij is, blij is met deze kans enz. En dan raakt mijn onrust weer op de achtergrond. Om later toch weer te voorschijn te komen. Ik hoop dat ook dit weer overgaat. Dat ik er weer vertrouwen in kan krijgen.
De achtbaan is weer even rustig. Hopen dat het een langere tijd zo blijft!

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.