Wat te doen?
Mijn situatie:
Sinds 1,5 jaar gescheiden en sinds 1,5 jaar relatie. Ex wilde niet scheiden en zei mij dat het gevoel begraven zat. Ik voelde ons als broer en zus maar ook soms gewoon niet beschermd. Ik voelde me zo rot en ellendig en snapte mezelf totaal niet en voelde me goed bij de aandacht van nieuwe relatie en heb scheiding doorgezet. Wel met moeite en met verdriet maar had het gevoel dat ik niets anders kon. Ik had echt rust nodig en die vond ik. Maar de gedachten gaan niet weg... Bijna een jaar ben ik 'in gevecht' met mezelf en het lijkt maar geen doorbraak te geven in waarbij ik me goed voel. Ben sinds een half jaar aan de depressie medicijnen en heb tevens burnout klachten. Momenteel ben ik in mijn werk weer aan het opbouwen en ik ben veelal afgeleid door het denken wat ik doe. De hele dag door. In mijn huwelijk heb ik jarenlang alles gegeven en geregeld. In mijn nieuwe relatie krijg ik meer rust. De lichamelijke aantrekkingskracht is zeker aanwezig en ik kan wel zeggen dat ik hou van mijn partner en zijn kinderen zijn lief en ik vind het fijn om ze te verzorgen wanneer ze bij ons zijn. Maar... ik zit vast. Compleet vast. Ik heb de laatste tijd steeds meer gedachten over mijn huwelijk en zie ook waar IK fouten heb gemaakt en zou het liefste een vakantie boeken met mijn ex en de kinderen om gewoon samen te zijn. Om te zien/ervaren hoe het is. Zou er nog iets van gevoel zijn? Is het dan toch begraven? Er zijn situaties geweest waarin ik me absoluut niet prettig voelde en die situaties zitten op mijn netvlies maar het lijkt erop dat ik die situaties begin te 'verwerken' en ik ben aan het nadenken wat ik wil in het leven. Wat is belangrijk. Ik denk dan dat ik het gezin weer bij elkaar zou willen. De kinderen zijn in de leeftijd dat ze ieder afzonderlijk hun eigen aandacht nodig hebben qua ontwikkeling en qua school. Wanneer ze in de toekomst verder ontwikkelen dan zal het toch anders zijn voor mij en hun wanneer dat zonder papa en mama samen is. Mijn nieuwe partner is zorgzaam voor mijn kinderen maar het is toch anders want het zijn niet zijn eigen kinderen. Daarbij komt dat hij strakker, strikter is. En dat wordt niet altijd in dank afgenomen door de kinderen. Met ex heb ik een redelijk goed contact. Dat wil zeggen dat het contact goed is wanneer ik niet met nieuwe partner te zien ben. Hij wil niets van mijn nieuwe partner weten en dat is ook wel begrijpelijk. Mijn ex heeft tot 3 mnd geleden nog gezegd dat hij niets liever wil dan dat ik bij hem terug kom en dat hij geleerd heeft van zijn 'fouten'. Tuurlijk hebben we samen het huwelijk om zeep gebracht en niet alleen hij. Ik ben niet trouw geweest. En hoewel het geen excuus is vertel ik het toch; ik voelde me alleen en niet bemind. Verwaarloosd een beetje. En ik had het idee dat we elkaar totaal niet meer begrepen en uitelkaar waren gegroeid. En de nieuwe partner was er. Het ging niet makkelijk maar we zijn nu wel samen. We hebben het fijn. En nu... nu wordt ik gewoon niet goed van mezelf want waarom denk ik zoveel na. Welke kant moet ik op gaan?
Komende week gaan mijn nieuwe partner en mijn kinderen op vakantie. Wanneer de kinderen bij mijn ex zijn gaan mijn partner en ik samen 2 weken op vakantie. Ik heb er gemengde gevoelens over want ik weet op het moment echt niet wat ik moet doen. De hele boel overhoop gooien en breken met mijn nieuwe partner? Ik weet het niet meer.
Ik gooi alles overhoop met mijn denken en doen en vriendinnen, familie zullen het niet begrijpen maar ik begrijp het zelf amper. Op de een of andere manier wil ik niet falen als moeder! en toch hou ik het gevoel dat ik de kinderen het gezinsgevoel heb ontnomen. Zal ik teruggaan en zien wat er nog kan zijn? of ga ik door met hoe het gaat vandaag de dag.
Ik kan het niet afsluiten en wordt 'gek' van mezelf.
Gesprekken met de psycholoog hebben me niet gebracht wat ik zocht en ik weet dat ik zelf de beslissing moet maken maar ik kom er gewoon niet uit en ik weet gewoon niet wat ik moet doen.
Wie heeft advies? Wat zou jij doen?
Groet
verward
Wat ik niet zo goed
begrijp zijn jouw opties die je jezelf geeft.
Het is of doorgaan met deze man, of terug naar je ex-man.
Waar is de optie om relatieloos te zijn als je twijfelt?
Je nieuwe man krijgt geen eerlijke kans op deze manier, als je nog met een stukje van je hart bij je ex-man zit. En je weet van dat stukje niet eens of het werken zal.
Wie weet kom je er dan weer achter waarom het tussen jullie niet goed zat en wil je weer weg.
Waar wil je dan naartoe, terug naar deze man?
Waarom spring je van relatie naar relatie? Waar zit m die onrust in? Bang om alleen te zijn? Is het puur om de kinderen dat je terug zou willen? Je kunt niet aan het relatie-testen blijven denk ik. Als je zoveel twijfels hebt, is het beter alleen te blijven tot je weet wat je wilt en het verleden verwerken en er van leren.
Verwerken
Ik denk dat je door het overstappen van de ene in de andere relatie, je scheiding niet (goed) verwerkt hebt. Je bent namelijk niet voor niets gescheiden, je had een langdurig gemis en daardoor werd je verliefd op een ander. Misschien was je zelfs wel verliefd geworden op ieder ander die toevallig lief voor je was toen je dat zo miste. Het lijkt me lastig kiezen, maar als je hart niet volledig ligt bij je nieuwe partner is de kans groot dat het met hem niet lukt.
Als ik jou was zou ik alleen gaan wonen en misschien zelfs de nieuwe relatie verbreken of tijdelijk op een lager pitje zetten. Geef het een jaar of 2 de tijd, focus op jezelf en je kinderen, en dan kom je er vanzelf achter wat je wel en niet wilt.
