Relaties Relaties

Relaties

Goede raad gevraagd: moeder met borderline

Beste allemaal,

Omdat alles bij ons thuis één groot geheim is en ik nergens terecht kan, stel ik hier mijn vraag maar.

Ik ben 45 jaar, enig kind, getrouwd met schat van een man, en heb 2 geweldige kinderen.

Sinds relatief korte tijd, weet ik dat mijn moeder Borderline heeft. Alles valt nu op zijn plek...maar de wetenschap geeft me ook een ongelofelijk eenzaam en verraden gevoel.

Alles heb ik voorbij zien komen als kind als het gaat om mijn moeder: de ongelofelijke woedeuitbarstingen, gooien met spullen, uit een rijdende auto willen springen op de snelweg, 'snachts weglopen in het buitenland waarbij mijn vader haar dan ging zoeken en ik alleen achter bleef (bang!), het schelden, zelfmoordpogingen of dreigen ermee, zichzelf tegen muren of ramen aangooien, mijn vader te lijf gaan, ik nooit iets goed kunnen doen, me tijdens ruzies snachts uit m'n bed trekken en schreeuwen dat ze nooit zoveel ruzie zouden hebben als ik er niet was geweest, dat het altijd om mij gaat....en ga zo nog maar een tijdje door...

Omdat mijn moeder ook lichamelijk een aangeboren ernstige ziekte heeft, heb ik altijd voor haar klaargestaan en gezorgd. Als jong kind zette ik snachts wel ieder uur de wekker, om te kijken of ze nog leefde als mijn vader in het buitenland zat. Mijn vader was weinig thuis, die werkte altijd.

En nu ben ik 45, weet mijn vader dat ze borderline heeft, die heeft het mij verteld, mijn moeder zelf weet er niets van, en de hele omgeving/familie ook niet, terwijl iedereen het leven lang al op eieren loopt. Zonder mijn moeder, mag mijn vader mij niet zien, als hij dit niet van tevoren heeft gezegd, hij moet een goede reden hebben om te komen. Hij wil soms stiekem door de achterpoort langs komen, wat ik heb geweigerd (door de voordeur of anders niet). Naar mijn man gaat hij wel als hij op de zaak is, maar als ik er alleen ben komt hij niet (want ja...mama...).

Ik ben verlamd geweest een aantal jaren terug, en ook toen zag ik ze beiden niet. Geen enkele keer heeft mijn vader of mijn moeder mij eens mee naar buiten genomen, even luchten in de rolstoel (met mijn toen nog 2 kleine kinderen). Terwijl iedereen zijn leven lang al zorgt voor mijn moeder als ze weer eens ziek is.

En nu...nu is het ineens helemaal klaar. Ik kan niet meer, en ik wil niet meer. Maar breken wil ik ook niet. Ik wil er eens over kunnen praten met familie, wat niet kan omdat het geheim is. Mijn vader kruipt voor mijn moeder, er komt niemand meer bij hen thuis. Als ik niet bel, zal mijn moeder ook niet bellen. Als ik wel bel (eens in de maand ofzo??) is het: waar bel je voor? (nou gewoon, gezellig misschien????). Smsen doet ze wel: gaat het goed? (#$$%&$% ). Mijn hele leven lang draait alles al om mijn moeder, en nu mijn gezin ook nog.

Heeft iemand dit ook meegemaakt misschien, of kan iemand me vertellen wat je in zo'n situatie zou doen?

x
Macademia


minte

minte

15-08-2013 om 11:50

Vriendin

Een vriendin van mij heeft ook gehoord op latere leeftijd dat haar moeder borderline heeft. Ze kan dezelfde verhalen als jij vertellen en ook nog heel veel andere. Haar ouders zijn gescheiden toen zij aan het eind van de basisschool was, haar moeder heeft haar altijd weggehouden bij haar vader met, naar later bleek, l..verhalen. Vriendin heeft op een gegeven moment besloten om te breken, haar leven draaide alleen nog maar om haar moeder en dankbaarheid kreeg ze nooit terug, alleen maar verwijten. Haar broers ziet ze ook niet meer daardoor maar ze heeft wel haar vader teruggevonden. En ze heeft er niet helemaal vrede mee maar ze heeft wel heel erg veel meer rust ervoor teruggekregen en een vader met begrip.
Sterkte met alles.

macademia

macademia

15-08-2013 om 11:55 Topicstarter

Dank

Hi Minte

Dank je wel voor je snelle reaktie. Inderdaad dus toch breken...Soms denk ik eraan, maar ik weet dat ik mijn vader dan ook niet meer zie. Hij kruipt voor mijn moeder, en hij zal geen leven meer hebben als hij mij toch nog eens wil spreken.

Aan de andere kant voel ik mij ook heel erg verraden door hem, dat je je kind (toen ik klein was, maar ook nu) zo ongelofelijk kunt laten vallen. Wat schiet ik ermee op om maar steeds te blijven doen alsof ik het allemaal nog zo leuk, lief en aardig vind...

+ Brunette +

+ Brunette +

15-08-2013 om 12:21

Inderdaad breken.

Denkend aan mijn laatste liefdesrelatie met een borderliner en de lectuur die ik over het onderwerp heb gelezen, denk ik dat het het beste is, met je ouders te breken. Dat hoeft niet in de vorm van een dramatisch "ik wil jullie nooit meer zien", ik denk eerder aan een gevoelsmatige breuk. Beperk het contact zoveel mogelijk, neem zelf geen initiatief (voorzover je dat nog doet) en zit eventuele telefoongesprekken en bezoekjes beleefd uit, tenzij het een zinvol gesprek met je vader betreft. Ik weet niet of je die stiekeme bezoekjes van hem moet verbieden, ik zou daar niet te principieel mee zijn, die man zit tussen twee vuren. Tenzij je hem voorlopig niet meer wilt zien omdat je je door hem in de steek gelaten voelt.

niet zijn vrouw

niet zijn vrouw

15-08-2013 om 12:47

Macademia

Macademia, wat ellendig. Onvoorstelbaar hoe jij je in je jeugd gevoeld moet hebben. Ik heb hier geen ervaring mee, maar wil wel zeggen dat ik me bij Brunette aansluit wat betreft je vader: sta hem (als je dat kunt opbrengen) alsjeblieft toe om stiekem contact met je te hebben. Die man heeft het grootste deel van zijn leven een verschrikkelijke 'relatie' met je moeder gehad. Misschien is hij daar destijds met open ogen ingetuind en had hij moeten scheiden, maar hij zit er toch maar mee. Het is nu een oude man. Gelukkig heeft hij een normale dochter.

Anna

Anna

15-08-2013 om 19:46

Macademia

Verschrikkelijk moet het voor je zijn al die jaren. Niet alleen voor jou, maar ook voor je vader en toch ook voor je moeder. Ik ken het maar al te goed. Verschrikkelijk is het….voor alle partijen.

Tip voor jou naar je moeder:

Stel heel duidelijk je grenzen naar je moeder toe en hou je daaraan…hoemoeilijk het ook is, maar houd je aan je grenzen. Gaat ze erover heen, dan heeft dat dus direct consequenties. Geen contact dus en hou je daar ook aan vast.
Voor je moeder is het ook heel belangrijk dat er duidelijkheid is. Dus: Als ik me zo gedraag, is er geen contact met mijn dochter. Ze zal kwaad worden, hysterisch, zelfmoordneigingen hebben, boos worden, dan weer een enorm schuldgevoel hebben of jou een schuldgevoel aanpraten…Stijg er niet in, maar houd je aan je afspraak. "Zulk gedrag, accepteer ik niet".

Dit is duidelijkheid en je helpt je moeder er ook mee. Maar ik weet wel dat dat ontzettend veel energie kost, maar wellicht nog veel meer energie als je in die gemoedstoestand haar tegemoet wilt komen, want dat ga je verliezen.

Dus, bij iedere uitbarsting, jammer, ik doe het zo en dat doe je dan ook.
Wil je vader langskomen, dan kan dat! Niet eromheen draaien. Jij doet het zo en daar heeft ze het maar mee te doen.

Ik wens je veel sterkte en kracht toe want het is ontzettend lastig in de situatie waarin je zit.

Herkenbaar

Hoi Macademia, ik herken je verhaal, hoewel wel in een minder heftige vorm. Tjonge, jij hebt het voor je kiezen gehad zeg! Ik vind dat je ongelofelijk sterk klinkt (voor zover je dat kunt lezen in tekst)

Bij ons draait het ook echt allemaal om mijn moeder en haar BUIEN, ons hele leven lang al. Haar alcohol- en medicijnmisbruik, de drama's, de agressie, het schelden, het ene moment ben je geweldig, het andere moment ben je een rotwijf omdat je niet precies ZUS en ZO hebt gedaan. Ook de totale controle over vaders herken ik, erg moeilijk, wordt overal in meegesleept. Mijn ouders hebben ook geen sociale contacten. Kan niet, ze maakt alles kapot wat ze heeft opgebouwd.

Ik heb nog wel contact maar ervaar het net als jij als zeer moeizaam. Ik heb regelmatig momenten dat ik denk: het is KLAAR!!! Maar het blijft toch je moeder ofzo, ik vind dat moeilijk.

Mijn recept: koetjes en kalfjes. Oppervlakkig contact. Ik heb een filter op mijn email. Als ze in een destructieve bui is, blokkeer ik haar op de whatsapp. Ik neem alleen contact op of lees alleen berichten als ik me sterk voel. Regelmatig wis ik berichten ongelezen omdat ze vol vuiligheid staan.

Als je kunt breken, probeer het! Maar het is makkelijker gezegd dan gedaan. Is je moeder eigenlijk wel eens wel lief voor jou en je gezin?

De hulplijn

Voor mensen zonder psychische ziekte.
http://www.dehulplijnvoormensenzonderpsychischeziekte.nl/
Apart initiatief. Ik ben benieuwd of iemand er iets aan gehad heeft.

Jo Hanna

Jo Hanna

16-08-2013 om 00:36

Lotgenotencontact

Misschien heb je iets aan www.labyrintinperspectief.nl, een organisatie voor naasten van mensen met een psychiatrische stoornis. Ze hebben vast ook info over KOPP-groepen voor volwassenen (Kinderen van Ouders met Psychiatrische Problematiek). Ik denk dat het zeker zin heeft om contact te hebben met mensen die 'jouw leven' uit de eerste hand kennen.
Verder zou ik je het boek De Borderline Gids en of Leven met een Borderliner van Randi Kreger willen aanraden. Deze boeken gaan over het omgaan met borderliners, over het stellen van grenzen en over het omgaan met manipulatie.
En verder zou ik je als eerste willen aanraden om dat verbod op openheid vol overtuiging aan je laars te lappen. Het is juist de beslotenheid en geheimhouding waarin het zieke systeem kan groeien en bloeien. Deel het met je vrienden, vertel wat er aan de hand is, praat erover! Claim jouw recht op licht en lucht!
Succes & groet, Jo Hanna

dc

dc

16-08-2013 om 00:55

Beetje ervaring

Mijn moeder was ook een borderliner. Mijn vader heeft het niet zolang uitgehouden als de jouwe, en is vertrokken toen ik 3 was. Ik ben op mijn 23e geemigreerd. Beste wat ik ooit heb gedaan. Ik ben daarvoor er bijna onderdoor gegaan, en heb op een gegeven moment echt voor mezelf gekozen. Mijn moeder is toen ik 29 was overleden. Ik mis haar warme kanten wel, maar het heeft een heleboel rust gegeven in mijn leven. Ik ben nog elke dag blij met mijn huiselijke leven zonder Drama.

Ik zeg niet dat je de banden moet verbreken, maar je kunt niet voor iemand anders zorgen als je niet eerst goed voor jezelf zorgt. Ik zou dus afstand nemen, en voor mezelf vanuit die afstand bepalen wat ik wel kan doen zonder over mijn emotionele grenzen heen te gaan. En dat is heel erg moeilijk. Maar het besef dat ze een ziekte heeft kan wel heel erg helpen om dingen een plekje te geven, en te leren dingen van je af te laten glijden. Maar echt, geef het de tijd en denk vooral eerst aan jezelf!

Biene M.

Biene M.

16-08-2013 om 11:26

Afstand nemen en begrenzen

Een jaar of 15 geleden heb ik geconcludeerd dat mijn moeder waarschijnlijk borderline heeft. Ik weet niet of ze die diagnose ooit heeft gekregen, ze heeft een hele lijst psychologen versleten, maar kan ook heel goed toneelspelen. En ik betwijfel of een behandelaar die denkt dat zij borderline heeft dat tegen haar zou zeggen, je schiet daar namelijk niets mee op behalve dat je een enorme bak vijandigheid over je heen krijgt.

Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 6 of 7 was, mijn broer en ik werden aan onze vader toegewezen (niet voor niets, halverwege de jaren '70).

Periodes heb ik geen contact gehad met mijn moeder. Als het met mij niet goed gaat kan ik het niet aan, doordat ik dan zelf minder sterk in mijn schoenen sta en doordat ze erop reageert door me extra in de grond te trappen. Buiten die periodes zie ik haar ongeveer een keer per maand anderhalf uur, voor mijn kinderen, omdat ze hun oma is. Minstens de helft van de tijd overweeg ik het contact te verbreken, omdat het mij niets oplevert maar wel kost en bovendien heb ik niet het gevoel dat ik haar iets verschuldigd ben vanwege haar goede zorgen in het verleden of zo (duh).

Op deze manier vind ik het denk ik toch redelijk vol te houden. En een drijfveer voor mij om het zo te doen is dat mijn moeder altijd zo lelijk sprak over anderen en dat ik er dan later achter kwam dat die mensen heel anders waren dan zij altijd gezegd had. Ik wil dat mijn kinderen zelf kunnen oordelen over haar. Oppassen mag ze uiteraard niet, ik laat haar niet alleen met mijn kinderen.

Ik blijf het moeilijk vinden om dit te zeggen, maar ik kijk ernaar uit dat ze op een dag dood is. Ik hoop dat daar geen hulpbehoevende periode aan vooraf gaat, want ik weet dat ik het dan moeilijker zal vinden afstand te bewaren.

Je vader

Ik zou mijn vader wel de gelegenheid geven om via de achterdeur binnen te komen. Het is voor hem al moeilijk genoeg en hij kan behoefte hebben aan een 'backstage' een relatie met jou waar hij je moeder buitenlaat, een gedeelde ervaring in de omgang met je moeder. Nu jij weet dat je moeder borderline heeft heb je kans dat je dat kunt delen met je vader. Wat hij er verder mee doet is helemaal zijn zaak, daar ga je niet over. Ook niet door hem te dwingen door de voordeur binnen te komen.

Even nieuwsgierig

Je moeder heeft borderline zeg je, maar zelf weet ze het niet. Hoe is die diagnose dan gesteld? En door wie? Want als het een erkende diagnose is, dan zal dit toch met je moeder zijn gecommuniceerd?
Gewoon even benieuwd hoor, hoe dit dan precies zit!
Verder wil ik je eigenlijk alleen maar heel veel sterkte toewensen. Vooral het stukje over jou als jong kind dat 's nachts ieder uur de wekker zette heeft me erg aangegrepen. Dat moet verschrikkelijk voor je zijn geweest.
n@nny

macademia

macademia

16-08-2013 om 13:41 Topicstarter

Wat een fijne reakties!

Beste allemaal,

Wat een fijne reakties! Niet alleen de steun die ik erin lees, maar ook allerlei tips en ervaringen. De boeken ga ik zeker opzoeken, en Labyrint heb ik inmiddels ook gevonden. Ook eventuele cursussen van Kopp 'kinderen' ga ik me in verdiepen.

Toen ik heb geweigerd om mijn vader stiekem door de achterpoort te laten komen, wisten we nog niet dat mijn moeder Borderline had. Ik ben alleen háár kind voor haar gevoel, en ze is jaloers als mijn vader bij me komt. Ik heb het toen geweigerd, omdat ik zo erg meegezogen wordt door mijn vader om steeds meer normale dingen in het geheim te doen. Het ging me op dat moment gewoon te ver. Hij wilde niet door mijn buren gezien worden, omdat zij op een dag misschien tegen mijn moeder zouden zeggen dat hij op bezoek was geweest. Ook bij zijn zus komt hij stiekem. Het is gewoon ook niet om aan te zien dat iemand zijn waardigheid zó is verloren . Ooit zo'n trotse man, succesvol, bruisend...en nu met gebogen hoofd en kruipen voor mijn moeder. Ongelofelijk...Ook omdat het haar stoornis alleen maar aanwakkert! Hoe meer hij toegeeft, hoe meer het uit de hand loopt!

Wanneer ik zou breken met mijn moeder, zou ik mijn vader natuurlijk wel stiekem laten komen en dit zeker niet weigeren. Maar ik denk niet dat hij dan zal willen komen. Hij staat gelijk aan mijn moeder, niet aan mij, om het zo maar even uit te leggen.

Onder valse voorwendselen is mijn moeder bij een psychiater terecht gekomen, want ze weigerde iedere vorm van behandeling. Eerst mijn vader en ik stiekem naar de huisarts (hij had mijn steun gevraagd), daarna de huisarts stiekem een goede psychiater bellen, daarna mijn vader en ik stiekem naar die psych, en uiteindelijk mijn moeder dan naar die psych. Mijn vader is er ook regelmatig, en hij heeft zodoende de diagnose te horen gekregen. Volgens de psych heeft het geen zin om het haar te vertellen, omdat ze het toch niet zal accepteren, en omdat ze nog meer stoornissen heeft. Dus kan alles gewoon door blijven gaan zoals het gaat, en blijft iedereen op eieren lopen...Het is gewoon killing.

Ze heeft zeker wel lieve periodes gehad, voor onze kinderen is ze altijd een fijne oma geweest, lief. Maar ook dat is nu veranderd...

macademia

macademia

16-08-2013 om 13:50 Topicstarter

Grenzen

Grenzen aangeven vind ik nog heel lastig, want mijn moeder maakt een scene (of gaat huilen en zielig doen), en mijn vader verschiet van kleur omdat hij dan geen leven meer heeft, en hij mijn steun wil. Maar ze willen allebei mijn steun, onvoorwaardelijk, met een mooie glimlach. Maar wat voor de één goed is, is voor de ander niks. Ik kan het hierin niet goed doen...

Een week geleden hebben we ze uitgenodigd, en ik had allemaal lekkere hapjes/eten/drinken etc. neergezet (lievelingsdingen voor allebei). Sindsdien heb ik niks meer gehoord, behalve dat mijn vader naar mijn man op de zaak is gegaan (als ik er ben komt hij niet *want ja...mama...*, dat weigert hij, maar als ik er niet ben komt hij wel....daar voel ik me verraden om).

Ik heb besloten geen kontakt meer op te nemen, en wacht af wat er gebeurt. Waarschijnlijk niets. Tot het moment dat ik weer een smsje krijg hoe het gaat. Of dat er wordt gezegd: we horen helemaal niks van je ...Inderdaad....ik stop er even mee....

Gisteren heb ik het aan een vriendin verteld...maar waarom voel ik me dan nu zo'n verrader en zo vreselijk schuldig, dat zij nu weet dat mijn moeder in staat is uit het raam te springen, als er dingen voor haar niet naar wens gaan . Ik schaam me er ook zo voor...

groetjes,
macademia

Benoemen

Ik raad je aan om andere mensen meer 'normale' termen te geven om aan te geven hoe het met je moeder is. Zo'n term als borderline hebben mensen weinig mee, het zegt niets en wakkert fantasie aan over vooroordelen. Misschien kun je beter iets zeggen als 'dramaqueen', 'maakt er een potje van' geen 'katje om zonder fluwelen handschoenen aan te pakken', prinses op de erwt, neemt veel ruimte in. Misschien wat onderkoeld maar dan begrijpen mensen beter wat je bedoeld.

minte

minte

16-08-2013 om 15:10

Macademia

Fijn dat je hier mensen hebt gevonden die je verder kunnen helpen dan ik. Ik denk dat je een goede beslissing genomen hebt om het contact van hun kant af te laten hangen. Voor jou is het gedrag van je vader erg vervelend, waarschijnlijk vindt hij het ook vervelend maar kan hij ook niet veel anders doordat hij in het web van je moeder zit. Wel knap dat hij dit al zolang volhoudt.
Over het niet vertellen, ik zou toch mensen een en ander vertellen. Dat hoeft niet in details maar mee als mijn moeder is een lastig persoon. De meesten zullen toch al wel aanvoelen dat het niet lekker zit. Bij mijn vriendin voelde ik vroeger ook wel dat het niet goed zat maar ik dacht altijd dat dat te maken had met geldgebrek. Ik kon daar nooit logeren, zij logeerde bet vaak bij mij. Pas een jaar geleden heb ik gehoord over de ellende van vroeger. Ik vond het zo zielig voor haar dat ze daar altijd alleen mee heeft gelopen, altijd alles moest recht strijken wat haar moeder had uitgespookt, altijd een andere wereld schetsen dan de hel die het thuis was, op de school van haar broertjes heeft moeten praten en praten. Ik wilde dat ik het toen (midelbare school) geweten had, al had ik toen niet geweten wat ik had moeten doen.
Zoek je vertrouwelingen uit, in bedekte termen kun je veel meer kwijt dan je denkt.
Kop op, meid, sterkte en ik heb grote bewondering voor je!

Gesprek

macademia, ik vroeg me af of je vader en jij nog met elkaar gesproken hebben na de diagnose. Ik bedoel: jij kunt zo jouw verhalen vertellen (over hoe het ging als hij in het buitenland was) en hij kan zijn verhalen vertellen. Jullie zullen beiden na de diagnose alle fragmenten van je leven herzien, anders begrijpen en anders waarderen.
Jammer dat de diagnose niet eerder gesteld is. Borderline kan niet met een pilletje genezen, maar met psycho-educatie krijgen mensen zelf wel meer greep op hun leven en kan de omgeving (familie) ook beter alles plaatsen en corrigeren. Maar onbehandeld en niet erkend, dan is et een ramp om mee te leven.

Knap dat jullie met wat slinkse methodes toch voor elkaar hebben gekregen om enig zicht te krijgen op de problemen. Ik snap dat je moeder nog meer problemen heeft, waardoor ze er niets aan heeft om te weten dat ze borderline heeft. En dat er daardoor ook geen gesprek, laat staan een mogelijke behandeling mogelijk is. Jammer.

Had je achteraf liever gehad dat je vader van je moeder gescheiden was?

Tsjor

Bennikki

Bennikki

16-08-2013 om 21:25

Macademia en biene

Macademia, je jeugd klinkt als een hel. Inderdaad, dat beeld van elk uur je wekker zetten gaat niet van mijn netvlies.
Het erge van zo'n jeugd is dat je in je dagelijks leven vaak water moet halen uit een droge put. Je hebt zelf niet de veilige jeugd gekregen waar je recht op hebt, maar moet hem nu wel aan je eigen kinden geven. Dus is het zaak goed voor jezelf te zorgen (wat moeilijk is, want je bent niet goed verzorgd) en jezelf te beschermen (terwijl je geen bescherming ervaren hebt). Heb je professionele hulp gezocht? Dit kan je eigenlijk niet alleen. Heel veel sterkte meid.
Biene, wat erg om dat te moeten zeggen over je moeder. Mijn man heeft ook een zeer moeilijke moeder en hij zou ook het liefste willen, dat ze er niet meer was (zijn vader ook trouwens, het is een lekker stel). Ik begrijp dat nu, maar vroeger kon ik mij dat helemaal niet voorstellen- de meeste mensen kunnen dat niet denk ik, gelukkig maar. Je bent in elk geval niet de enige met dit soort gevoelens..

macademia

macademia

17-08-2013 om 09:57 Topicstarter

@tsjor

Beste Tsjor,

Mijn vader en ik praten wel, maar over het verleden is eigenlijk met geen woord gerept. Omdat mijn moeder ook fysiek steeds ziek is, wekt hij vooral medelijden voor mijn moeder. Hij blijft tegen artsen zeggen dat ze het zo slecht heeft gehad vroeger, en zo gepest is op school en mishandeld.

Maar dat ik een half jaar bij mijn opa en oma ver van huis heb gewoond (met een oma die niet buiten kwam), omdat vader moest werken, en moeder in ziekenhuis lag, en ook daardoor een hel heb gehad op school (altijd leuk: puntentelling wie mijn buitenbeugel als eerste met een tennisbal uit mn mond kan gooien), en nog heel veel meer, daar rept hij met geen woord over.

Ik heb dit een keer gezegd, toen zei hij dat hij het niet eens wist. Dat van die wekker zetten snachts greep hem wel aan. Gelukkig maar trouwens dat ik dat heb gedaan, want de volgende ochtend moest ik de ambulance bellen, ik was 10, en mijn moeder werd naar het ziekenhuis gebracht, en ik bleef alleen thuis achter.

Het lijkt alsof hij daar totaal niet bij stil staat. Hij werkte altijd, áltijd, was altijd weg. En ik ving mijn moeder op, incl. de buien etc. Als hij thuis kwam was er vaak ruzie. Volgens mij heeft hij geen idee hoe het voor mij alleen was.

Ik weet niet of ik liever had gehad dat ze waren gescheiden. Ik weet wel dat ik liever had gehad dat mijn vader er voor mij was geweest, dat er iemand was geweest die mij had beschermd, dat mijn vader er een stokje voor had gestoken voor hoe alles ging, dat ze eerlijk tegen me waren geweest, en dat ik niet vanaf zo jong al stil had moeten zijn om vooral de geheimen maar te bewaren. Want als ik iets zou zeggen, zou ik mama echt op haar hart trappen, dat mocht niet.

Macademia

macademia

macademia

17-08-2013 om 10:09 Topicstarter

@bennikki

Dat wat je zegt, dat ik nu in de volwassenheid vaak water moet halen uit een droge put...daar moet ik flink van slikken! Dat is precies zoals het nu voelt!

Ik heb gelukkig het hele sterke gevoel, en sterke drang, om het vooral heel anders te doen dan hoe het ging bij mij thuis. Mijn man werkt ontiegelijk hard, maar hij heeft geen verjaardag, kinderpartijtje, uitvoering, optreden, wedstrijd, kleuterconcertje of noem het maar op van de kinderen gemist. Ik waak daar als een soort leeuw over, dat onze kinderen wél een vader hebben die weet wat er in hun leven gebeurt.

Wat mezelf betreft, zeg ik heel vaak dat ik van ze hou, en dat ik trots op ze ben. Als ze dan vragen waarom, zeg ik : omdat je bent wie je bent! Als ze met problemen komen, luister ik, en lossen we het op. Zij mogen wél boos zijn, een weerwoord hebben, iets te kiezen hebben. Ik vind het alleen verschrikkelijk als ik eens iets heb, of ziek ben, dan moet er echt heel veel gebeuren wil ik daar aan toegeven. Ik wil persé NIET op mijn moeder lijken, dat iedereen 'rekening moet houden met'.

Dat is tegelijkertijd ook een valkuil, omdat ik zelf dus ook over eigen grenzen heenga. Waar die precies liggen, daar zoek ik nog steeds naar. Professionele hulp denk ik al een tijdje over, ik wil ook heel graag die steen van mijn hart en knoop uit mijn buik...

Macademia

macademia

macademia

17-08-2013 om 10:21 Topicstarter

Onvoorwaardelijk?

Ik denk de laatste tijd ook wel van: waarom hebben jullie mij eigenlijk gewild??? Of ik werd uitbesteed, of ik moest stil zijn en luisteren. Wat niet wil zeggen dat er nooit leuke momenten waren, die waren er zeker wel. Maar toch was er altijd dat gevoel van...hoe lang duurt dit? Die momenten waren niet onvoorwaardelijk.

Ik vind het heel moeilijk om nu wel onvoorwaardelijk ergens van te kunnen genieten, omdat er vast en zeker weer iets zal gebeuren. Helaas, ook nu nog, gebeurt dat regelmatig. Ik mag wel blij zijn/genieten etc....máárrrr.....?! Als er leuke dingen gebeuren, of feestje, feestdagen, vakantie etc. krijg ik altijd al die knoop...hoe lang blijft dit ongecompliceerd leuk?????

En heel vaak komt mijn moeder inderdaad weer met iets, en dan is het uitje of feestje of whatever verpest.

macademia

macademia

17-08-2013 om 10:30 Topicstarter

@tsjor

Over gesprek gesproken...daar denk ik ineens aan. Het is ook zo dat ik een paar keer als kind wel eens heb gezegd dat ik me zo eenzaam voelde, en dat ik het zo erg vond als mama weer bijna 'dood ging', dat ik dan zo verdrietig was.

Het resultaat was dat mijn moeder ging huilen en boos werd: ik kan daar toch óók niks aan doen!!! schreeuwde ze dan. Mijn vader heeft me een keer gesteund, maar daarna heeft hij het opgegeven.

Ook een keer toen ineens onverwacht familie savonds thuis kwam, omdat mijn moeder dacht/vond dat ik verliefd op die betreffende man was, wat echt niet zo was! Er moest gepraat worden, en worden verteld aan die familie. Ik ben naar mijn vader gerend, en heb echt gesmeekt: papa, jij weet toch dat het niet zo is! Help me dan! Hij haalde toen zijn schouders op..."ja schat, ik weet dat het niet waar is.." Maar hij praatte wel mooi mee met mijn moeder, die allemaal leugens over mij vertelde waar ik bij zat. En ik zweeg...en keek naar de geschokte blikken van die familie. En deed niks. En mijn vader ook niet.

Pas 2 maanden geleden heb ik het daarover gehad met die familie, of ze dat geloofden toen, en hoe dat zó niet waar was. Mijn leven lang heb ik ze met moeite onder ogen durven komen, niet te merken, maar inwendig heb ik me altijd geschaamd. Voor iets wat niet waar was. Rara .

Dus praten....heeft niet veel zin heb ik zo geleerd...

macademia

macademia

17-08-2013 om 10:30 Topicstarter

@tsjor

Over gesprek gesproken...daar denk ik ineens aan. Het is ook zo dat ik een paar keer als kind wel eens heb gezegd dat ik me zo eenzaam voelde, en dat ik het zo erg vond als mama weer bijna 'dood ging', dat ik dan zo verdrietig was.

Het resultaat was dat mijn moeder ging huilen en boos werd: ik kan daar toch óók niks aan doen!!! schreeuwde ze dan. Mijn vader heeft me een keer gesteund, maar daarna heeft hij het opgegeven.

Ook een keer toen ineens onverwacht familie savonds thuis kwam, omdat mijn moeder dacht/vond dat ik verliefd op die betreffende man was, wat echt niet zo was! Er moest gepraat worden, en worden verteld aan die familie. Ik ben naar mijn vader gerend, en heb echt gesmeekt: papa, jij weet toch dat het niet zo is! Help me dan! Hij haalde toen zijn schouders op..."ja schat, ik weet dat het niet waar is.." Maar hij praatte wel mooi mee met mijn moeder, die allemaal leugens over mij vertelde waar ik bij zat. En ik zweeg...en keek naar de geschokte blikken van die familie. En deed niks. En mijn vader ook niet.

Pas 2 maanden geleden heb ik het daarover gehad met die familie, of ze dat geloofden toen, en hoe dat zó niet waar was. Mijn leven lang heb ik ze met moeite onder ogen durven komen, niet te merken, maar inwendig heb ik me altijd geschaamd. Voor iets wat niet waar was. Rara .

Dus praten....heeft niet veel zin heb ik zo geleerd...

Biene M.

Biene M.

17-08-2013 om 10:46

Tsjor

Je schreef iets wat me intrigeert: "Borderline kan niet met een pilletje genezen, maar met psycho-educatie krijgen mensen zelf wel meer greep op hun leven"

Mijn moeder zou die diagnose echt niet accepteren. Volgens haar is alles wat er in haar leven mis gegaan is de schuld van haar ouders, zus, ex-man (mijn vader) en mijn broer en mij. Volgens haar hebben haar moeder, zus en ik borderline. Echt niet dat zij zou aannemen dat er met háár iets aan de hand is (anders dan de lange lijst ziektes waar ze aan zegt te lijden) en dat zij invloed zou kunnen uitoefenen op iets. Zij is in elk verhaal held of slachtoffer, maar nooit oorzaak van iets vervelends.

macademia

macademia

17-08-2013 om 11:27 Topicstarter

Biene

Dat geldt hier dus hetzelfde, mijn moeder zou het ook niet accepteren. Haar depressies komen ook door haar verleden (wat daadwerkelijk erg was overigens), maar zelf heeft ze nergens schuld aan. Of ze reageert woedend/extreem/agressief of ze reageert als een klein kind, gaat huilen, is slachtoffer. In beide gevallen ligt het aan de omgeving. Of het is een 'misverstand'. Een enkele keer zegt ze sorry voor iets, maar dat is dan vaak ook weer zo overdreven, dat het weer veel te ver gaat.

Toch zijn er ook heel veel mensen die wél weten dat ze dit hebben, en er ook aan willen werken. Dat vind ik wel knap.

Hulp

He Macademia, vergeef me als ik te snel ga voor je, maar iemand anders zei het ook al: Ga ergens praten, dit is heftig en je hoeft het niet helemaal alleen te doen. Je lijkt op een punt in je leven te zijn dat er een hoop naar boven komt van vroeger. Dat kan een plek krijgen en dan kun je ws weer verder. Je moeder zal waarschijnlijk nooit veranderen, maar jij kunt wel leren er anders in te staan. Je neemt dan je leven weer in je eigen handen.
Take the power back!

macademia

macademia

17-08-2013 om 13:26 Topicstarter

Mamachi78

Hi Mamachi,

Je hebt gelijk, dat is precies het geval. Het is ook een goed idee...Ik vraag mij af: zou ik zelf een therapeut zoeken/kiezen, of zal ik gaan bij de therapeut waar zowel mijn vader als moeder komt, omdat hij haar kent?

Komt die man ook in een fijne driehoek terecht zeg ).

Biene M.

Biene M.

17-08-2013 om 13:43

Zelf zoeken

Het is geen goed idee om naar dezelfde persoon te gaan waar je ouders ook heen gaan. Voor jouw therapie is het ook veel belangrijker dat de therapeut weet hoe jij zaken ervaren hebt, dan hoe jouw moeder nou eigenlijk is.

Therapie heeft mij enorm geholpen om dichter bij mezelf te komen en mijn grenzen te leren herkennen, erkennen en bewaken. Ik gun jou van harte dat dat voor jou ook gaat gebeuren!

+ Brunette +

+ Brunette +

17-08-2013 om 15:11

Macademia

Het is heel schrijnend allemaal, petje af voor hoe je stand houdt. Mijn moeder ws depressief, daar is denk ik veel beter mee te leven, het was meer een kabbelende grijze stroom. En ze was gul met complimenten, ze heeft me in ieder geval niet met een minderwaardigheidscomplex opgezadeld. Maar eerlijk gezegd was ik er niet rouwig om toen ze overleed. Ik heb heus ook wel tedere gevoelens voor haar maar een ouder met psychische problemen zijn een blok aan je been. Probeer je vader te vergeven, natuurlijk is er best wat op hem aan te merken maar ik denk dat hij murw is geworden. Ik denk dat hij helemaal opbloeit als zij is overleden.

Arawen

Arawen

17-08-2013 om 17:47

Kopp-kinderen

Ook van mij uit sterkte... je verhaal over je jeugd maakt diepe indruk.
Mijn 5 centen: toen ik op kantoor, door de omstandigheden gedwongen, het taboe moest doorbreken over ons gezinsleven thuis met een man met een persoonlijkheidsstoornis 'NAO' (ofwel, een beetje van van alles),kwam er een collega schoorvoetend bij me. Ze herkende mijn verhaal zo. Ze is nu halverwege de 40, maar lijdt nog steeds onder haar jeugd met een schizofrene vader. Zelfde verhaal als jij. We hebben inmiddels al vaak gesproken over haar jeugd en mijn ervaring met mijn (inmiddels ex) man en ze heeft uiteindelijk hulp gezocht bij de Kopp-groepen, die hier al werden genoemd. Kopp-kinderen kunnen immers ook al volwassen zijn. Ze heeft nu gesprekken met professionals uit de lokale GGZ en lotgenotencontact via Kopp. Doet haar veel goed. Denk dus vooral ook aan die mogelijkheid als je hulp zoekt.

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.