Relaties Relaties

Relaties

stip

stip

06-06-2013 om 17:18

Verdergaan na ontrouw


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Sanne

Sanne

30-07-2013 om 15:05

Herkenbaar

Stip, de vermoeidheid is herkenbaar. Hier ook vooral bij man. En ook de angst voor 'nu is alles redelijk gewoon, gaat het dan weer mis?' herken ik. Ik blijf zelf heel erg mijn best doen om aan onze relatie te werken. Soms misschien teveel maar het lukt gelukkig om erover te praten. Wat mij nu de meeste zorgen baart is de lichte depressie waar mijn man in lijkt te zitten. Eerst had ie af en toe zo'n dag, nu alweer een paar achter elkaar. Hij vertelde pas nog dat het hem ook veel zwaarder valt dan ie dacht om 'de ander' te vergeten. Gelukkig is er absoluut geen contact meer. Maar ik weet zelf niet zo goed wat ik er mee moet.......Het kost in elk geval best wat energie.

Fijn dat de lichamelijke klachten zo goed als weg zijn. Fijne vakantie nog even!

stip

stip

05-08-2013 om 00:43

Zonnig met af en toe een onweersbui

Het is vrij rustig hier. We hebben vakantie en hebben de eerste tijd veel geluierd en geslapen. Het gaat best goed tussen ons. Soms wordt er bij mij weer wat getriggerd waardoor ik boos of verdrietig ben. Dat duurt 1-2 dagen. Uiteindelijk lukt het weer om de draad op te pakken. Man doet z n best om mij op te vangen. Soms troostend , soms praten, soms mijn boosheid ondergaan. Vaak raakt hij de juiste snaar. Soms zit hij er faliekant naast. Dat brengt dan weer verwijdering.
We zijn onderweg samen. En dat geeft mij vertrouwen. Maar ook angst. Want wat we nu samen hebben wil ik niet meer kwijt. En dan is er toch de angst soms dat ik voor de gek gehouden wordt. Niks aan.

Sanne; bij mijn man duurde het een week of drie tot vriendins rol uitgesoeeld was. Het ging beter tussen ons, hij besefte wat hij zou verliezen, zag een vervelende kant van haar. Na drie weken dacht hij niet meer noemenswaardig aan haar. Ik hoop dat dat bij jouw man ook zo gaat. Hoe is het nu met hem? Ik dacht dat je in je eerste postings ook schreef dat hij niet goed in z'n vel zat. Nu schrijf je over een lichte depressie. Is hij al eens bij de huisarts geweest? Als er serieus sprake is van een depressie heeft hij misschien medische begeleiding nodig. Ik weet het ook niet maar denk hardop met je mee. Ik hoop zo van harte dat het bij jullie ook bergopwaarts blijft gaan. Werkt hij net zo hard aan jullie relatie als jij?

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Sanne

Sanne

06-08-2013 om 13:32

Stip

Fijn dat jullie ondanks wat hobbels nog steeds de goede kant op gaan. De angst voor de gek gehouden te worden herken ik deels, maar dan anders.

Bij ons gaat het aardig. Man is poosje geleden al bij een psych geweest voor zijn problemen. We dachten aan een midlife (ik nog steeds) en de verliefdheid erbij maakte het ingewikkeld. De psych was helaas geen succes. Boodschap was dat ie het zelf moest oplossen enz.
Hij heeft rationeel voor zijn gezin gekozen maar als ie zo'n dag heeft dat ie niet happy is twijfelt ie toch of ie de juiste keuze heeft gemaakt. En dat doet pijn en maakt me onzeker. Gelukkig hebben de goede dagen de overhand maar er blijft een zwaard van Damocles boven ons hangen heb ik het idee. Overal lees je dat een midlife en een verliefdheid tijd nodig hebben om overheen te komen. En man heeft ook de intentie het de tijd te geven. Maar ondertussen blijf ik alert op alle signalen.
De ander heeft ie nu al bijna 2 maanden niet gesproken en op de moeilijke dagen zou ie wel contact willen opnemen om te vragen hoe het gaat. Gelukkig doet ie dat niet. Hoop zo dat dat zo blijft en het gevoel slijt. Wat fijn dat je man dat wel meteen heeft kunnen loslaten.
Man werkt op zijn manier ook aan onze relatie. Maar anders. Hij vind bijvoorbeeld niet dat ie spijt moet hebben van hoe alles is gelopen omdat we flink wakker zijn geschud en onze relatie nu veel beter is dan ervoor. De manier waarop vind ie niet netjes, dat dan weer wel

ff zo

ff zo

08-08-2013 om 10:24

Wat bij mij hielp

Mijn man is niet in de zin vreemd geweest, qua verliefdheid, seks of wat dan ook maar wel in de zin van een vriendschappelijke relatie met een vrouw hebben en dit stiekem doen. Ik vind dit net zo erg als echt vreemdgaan hoor, het hoort gewoon niet. Klaar punt basta.

Ik heb er 2 jaar over gedaan om mezelf weer terug te vinden en daar te zijn waar ik wil zijn.

Ik heb hier 2 jaar geleden iemand zien schrijven: ik vertrouw hem nooit meer voor de 100% maar ik ga voor de 99,9% en dat was ook (en nog steeds) mijn doel. 100% lukt me gewoon niet maar na 2 jaar kan ik nu wel zeggen dat ik hem weer vertrouw voor de 99,9%.
Het heeft veel geduld bij mijn man gekost en veel bloed, zweet en tranen maar uiteindelijk zijn we daar waar ik wil zijn...
Het kost echt enorm veel energie en als je man er echt voor wilt gaan zal hij alles op alles zetten om jou het vertrouwen te geven wat nodig is.
Tuurlijk jij ook, maar als vrouw zijnde heb je zoveel emoties. Praten, maar ook momenten van huilen of boos zijn is belangrijk...iig bij mij.

Stip

Stip

09-08-2013 om 20:24

Sanne

Ik krijg echt buikpijn als ik je reactie lees. Net als dat ik misselijk werd als man over zijn gevoelens voor haar praatte. Zo moeilijk vond ik dat. Gelukkig was dat hier inderdaad relatief snel over. Maar ik begrijp zo goed dat het als een zwaard boven je hoofd hangt.
Ik zou het trouwens ook moeilijk vinden als hij zou zeggen dat het hem niet spijt. Kan het uiteindelijk wel goed uitpakken maar jiju benmt erdoor beschadigd, het is ten koste van jou gegaan.
Mijn man heeft ooit in het begin gezegd; als ik de klok terug zou kunnen draaien zou het enerzijds niet meer gebeuren want het was niet goed, anderzijds heeft het ons wel veel goeds opgeleverd.
Woest was ik hierover en stikverdrietig. Ja het heeft hem veel opgeleverd; een relatie die beter is dan ooit. Voor mij ook, maar daarnaast ook ongelooflijk verdriet, machteloosheid, onzekerheid, boosheid en eenzaamheid. Als hij van mij houdt had hij mij dat willen besparen. Vond ik echt een foute opmerking. Heeft hij later ook z'n excuses voor aangeboden. (hij zag later ook beter hoe erg het voor mij geweest is en nog is).

Wel raar van die psych. Als er serieus sprake is van een depressie moet dat door een arts gediagnosticeerd worden en een behandeling ingezet worden.
Ik merk dat veel depressieve klachten verdwenen zijn (prikkelbaarheid, somber, moe en veel slapen). Man denkt zelf dat dat komt doordat z'n dubbelleven voorbij is. Hij hoeft niet meer te 'jagen'. Hij hoeft niet meer te liegen. Zet zich in voor z'n gezin en voor mij en wordt hierop beloond door de kinderen en vaak ook door mij. Dat geeft hem rust en bevestiging; iets wat hij zo nodig heeft.

Wij hebben van onze psyc twee boeken als huiswerk gekregen. Geen idee of je ervoor open staat. Maar het geeft ons gespreksstof en herkenning. Helpt ons onze problemen die speelde in ons huwelijk aan te pakken.
Titel: Wat vrouwen moeten weten( over de gedachtengang van mannen) en bok 2: Wat mannen moeten weten (over de gedachtengang van vrouwen). Geschreven door Shaunti Feldhahn. (bij Bol 2de hands erg duur. Nieuw bij andere websites 14,95)
Het heeft een christelijke insteek. Weet niet of je daar wat mee hebt. Maar niet overdreven aanwezig.

Wens je weer sterkte.

stip

stip

12-08-2013 om 13:35

Helena

Geen enkel excuus is een vrijbrief geweest voor mijn man voor zijn gedrag.

Er speelden 2 dingen;
In ons huwelijk zaten dingen niet goed. Ik denk vergelijkbaar met wat ' nu mr anonniem ' hieronder beschrijft. Deze dingen hebben we op kunnen lossen door samen te praten en ons best voor elkaar te doen. Voor mij betekende dat; aandacht aan mijzelf besteden, aandacht hebben voor hem. Voor hem betekende dat; mij aandacht geven, naar mij luisteren, niet direct met oplossingen aan komen, mijn gevoel erkennen. Enz.

Het andere wat hier speelde was zijn drang naar spanning en zoeken naar bevestiging van andere vrouwen. Dit was zijn probleem. Het zit in hem. En de manier waarop hij hiermee omging was fout, kwetsend voor mij en onbevredigend voor hem. Hij heeft mij hiermee beschadigd.
Het verlangen staat vrijwel los van mij, is onderdeel van grotere problematiek in zijn persoonlijkheid. Daar werkt hij aan met die therapeut en ook met mij. Hij ziet nu waar het vandaan komt. Wil het niet. En doet zijn best om hier niet weer in te vervallen. Het lijkt erop dat nu het uitgesproken is de drang naar spanning al afgenomen is. Hij heeft er nu geen behoefte aan. Maar kijkt ook bewust de andere kant op als hij een aantrekkelijke vrouw ziet. Hij wil niet meer in verleiding gebracht worden. Bijv; laatst samen uit eten gaat hij met zijn gezicht naar de muur zitten, ik naar de zaal. Hij vertelde later dat hij dat bewust deed. Hij wilde niet afgeleid worden, zijn aandacht enkel op mij richten.

Natuurlijk is dit nog heel kunstmatig. Ik vind het niet fijn dat het nu zo gaat. Maar waardeer wel de inspanning die hij ervoor levert, dat hij zich bewust is van ' gevaar'. Ik hoop dat na verloop van tijd het een automatisme word.

Ik neem geen schuld op mij voor zijn ontrouw. Never nooit. Hij had het nooit mogen doen. Of denken zelfs wat mij betreft.
Ik neem wel schuld op mij voor het slop van ons huwelijk. Hij heeft mij vaak genoeg gezegd dat hij het vervelend vond hoe ik er bij liep s avonds thuis. Ik vond dat hij zich niet zo aan moest stellen. Hij hield toch van mij? Nu zie ik dat ik hem een plezier kan doen op deze manier. Dat dat voor hem belangrijk is. Zoals het voor mij belangrijk is dat hij naar mij luistert, zijn arm om me heen slaat ( zonder direct seks te willen), de kinderen even meeneemt om mij te ontzien. Hij heeft ook belangrijke dingen in ons contact laten liggen. Attent zijn bijv. Doet hij nu enorm zijn best voor.
Zo komen we elkaar tegemoet. En geeft het als vanzelf een prettig soort spanning tussen ons. Ik voel mij geliefd, aantrekkelijk en gewaardeerd. Hij voelt zich naast schaamte en schuld toch ook geliefd, bevestigden aantrekkelijk. Hierdoor hebben we het samen goed nu. Naast alle ellende waar we nog lang niet klaar mee zijn

Prachtig

Stip, wat heb je het prachtig verwoord en duidelijk uitgelegd. Jouw hele draadje heeft me aan het denken gezet, terwijl ik normaal draadjes over vreemdgaande mannen, huwelijkscrissesen enzo oversla. Bedankt en heel veel sterkte voor de komende tijd. Ik heb bewondering voor je hoe je ermee omgaat.

Sanne

Sanne

12-08-2013 om 22:37

Stip

Bedankt voor je reactie en je leestips. Zal er zeker naar kijken.
Herken nog steeds zoveel in wat je schrijft. En ondanks dat het zwaar is vind ik het mooi om te zien dat jullie er allebei keihard aan werken.

Hier gaat het na wat lastige dagen weer z'n gangetje. Er even niet over praten is ook wel eens fijn. Maar elke dag vraag ik me af wat er in zijn hoofd omgaat. Hij is wel heel open over wat ie via chat/berichtjes met anderen deelt. Ik mag alles lezen. Soms kan ie daar beter dingen kwijt dan direct tegen mij. En als ik dan lees kunnen we er over praten. Soms pijnlijk, soms verhelderend. Hij is nu van mening dat we er wel komen samen. Klinkt positief maar ik blijf op mijn hoede. Dat is het effect van alle ellende.

Het is wel mooi om te zien dat hij zich veel bewuster is van het onbezorgde geluk van de kinderen. Nu wij nog. We zijn volgens mij op de goede weg. Hopelijk is het genoeg.

stip

stip

18-08-2013 om 16:09

Nu een week thuis

En het ging in de vakantie best heel goed. Nu thuis is het weer zoveel moeilijker. Ik word geconfronteerd met wat er gebeurd is door zoveel verschillende dingen. Kan het ook niet ontlopen. Niks aan. Het brengt mij uit m n evenwicht. Als ik eraan denk voel ik me vaak zo rot. Komen al die gevoelens weer boven. Ik verzet me ertegen omdat ik het niet wil maar ik ontkom er niet aan.
En ik weer natuurlijk wel dat ik er doorheen moet, dat we er samen doorheen moeten maar het liefst sla ik het over.
Wat Sanne schrijft herken ik; elkaar laten lezen wat we naar een ander schrijven en hierover in gesprek gaan. Het mooie gesprekken op. Enerzijds heb ik echt het vertrouwen dat we het redden samen. Anderzijds ben ik zo bang weer voorgelogen te worden. Dat is nu niet reeel denk ik. Maar toch zit het er. En ik trek het niet nog een keer. Anoniempje; herken je dit? Ik mis je input. Maar als je geen tijd/ zin of weet ik veel wat hebt is dat ook goed.

Sanne; dat zwaard boven je hoofd voelt zo bedreigend he? Juist nu het wat rustiger wordt ervaar ik dat zo. Minder intensieve gesprekken, contact wordt weer wat gewoner, dagelijks leven vangt weer aan. En dat blije gevoel is er bij mij nog steeds ( we gaan het geel goed krijgen samen!) en dan ineens hangt dat zwaard er weer. Ik kijk zo uit naar de tijd dat dat ding weg is. En dat schijnt te kunnen als ik de reacties uit de eerste tijd nalees. Dat geeft hoop!

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

stip

stip

18-08-2013 om 20:54

Helena

Bedankt voor je reaktie.
Ik ben wel benieuwd hoe dit draadje je aan het denken gezet heeft.

Groet, Stip

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Sanne

Sanne

18-08-2013 om 23:18

Stip

Fijn je weer te lezen. Mooi dat de vakantie goed is verlopen. Nu thuis is de afleiding van de vakantie er niet dus misschien logisch dat alles dan weer moeizamer loopt? Thuis ook wat meer afleiding zoeken? Sporten misschien?

Ik verlang ook erg naar de tijd dat dat zwaard weg is. We zitten nu volgens mij echt op het goede pad, maar toch.......Regelmatig heb ik toch weer buikpijn van alles.
De 'ander' heeft toch weer een poging tot contact gewaagd een paar dagen geleden maar man heeft dat resoluut genegeerd en het mij direct verteld. En dan meteen weer erover praten uiteraard terwijl ik daar nu even genoeg van heb eigenlijk. Maar goed, hoort erbij.

stip

stip

20-08-2013 om 17:34

Stom zwaard

Ai, Sanne. Dat is akelig dat ze weer geprobeerd heeft contact te krijgen. Fijn dat man zo duidelijk gereageerd heeft. Zal je ook goed doen. Hopelijk taait ze nu echt af.

Dat zwaard is nu weer meer aanwezig. We zijn in huis bezig met dingen opknappen. Afgelopen week behangen. Geeft nu afleiding. Heb ik ook nodig. Tussen man en mij is het goed. En toch was ik vanochtend weer zo boos. Voelde ik weer zo de pijn en vernedering. Pfff wat lastig. In de loop van de dag zakt het weer af.

Die therapeut zei gister; het blijven golfbewegingen. Maar de rustige perioden worden steeds langer. De dalen minder diep. Het is alleen zo dat je dat niet echt registreert. Met name de moeilijke momenten beleef je bewust. Hierdoor lijkt het of er geen schot in zit.

Het zal zo zijn. Ik denk wel dat de moeilijke momenten meer invloed hebben. En ik zie ook wel dat het vaker wat langer ( uren) rustiger is in mijn hoofd.

En dat gepraat ben ik ook weer even zat van. Samen behangen werkt ook helend ( hoop ik

Wow. samen behangen!

Als jullie samen een goede klusgeschiedenis hebben opgebouwd door de jaren heen, is dit vast een mooie activiteit.
Bij ons zou samen behangen na 32 jaar prima huwelijk voor kreukels zorgen. Zo zie je maar, wat bij de een werkt, werkt bij de ander niet.

Anoniempje2

Anoniempje2

21-08-2013 om 16:56

Behangen

Behangen werkt goed. Samen dingen doen werkt goed. Praten is prima. Therapie verhelderend. Maar het allerbeste werkt toch de tijd...

Ik realiseerde me dat extra goed toen een lieve vriendin haar zoon had verloren en de tijd wilde stilzetten. Met elke seconde raakte zij verder verwijderd van haar levende kind. Verder weg van het gevoel van zijn slapende lijfje op haar schoot, zijn glimlach, zijn wang tegen haar wang. Het was precies in 'onze' moeilijke tijd. Dat wist zij ook. Geen moment heeft zij mijn verdriet gebagatelliseerd. Toch heeft het me geholpen, niet als relativering, maar juist door dat tijdsbesef. Zij wilde de tijd krampachtig stilzetten, ik kon niet wachten tot er weer een dag voorbij was. Ver weg van dat verdriet. Ver weg van de beelden die zich in mijn hoofd hadden vastgezet en alleen door het verstrijken van de tijd konden vervagen.
Ja, het gaat in golfbewegingen. Dat is goed om te beseffen. En ook dat de moeilijke momenten zwaarder voelen dan de lichte. Misschien een idee: heel praktisch een gratitude journal bijhouden? Elke dag drie (of meer) dingen opschrijven waar je dankbaar voor bent. Zijn tegenwoordig leuke appjes voor. Het klinkt heel triviaal, maar het werkt helend, om elke dag na te denken over dingen waar je blij van wordt.

Je vroeg ook nog: ik trek het niet nog een keer, hoe voel jij dat? Ik moet eerlijk zeggen dat ik dat niet zo goed meer weet. Wat ik nog wel weet is dat ik zo op de bodem van mijn put was geweest, dat ik nergens bang meer voor was. Ook nu zeg ik nog steeds: zeg nooit nooit. Wie ben ik om te zeggen dat hij kan opzouten als hij nog een keer tegen me liegt? Dat zou een enorme druk op onze relatie leggen. Ik zie wel hoe ik reageer op het moment dat het actueel is. Wat ik overigens nooit hoop natuurlijk.

Stip, terwijl je dit gelezen hebt zijn er weer wat minuten verstreken

A

A

22-08-2013 om 15:29

Laagje glazuur

Tijd heelt alle wonden, de toppen -zowel naar boven als naar beneden- vlakken af, maar waarschijnlijk gaan jullie wel op een hoger niveau kunnen verder drijven als voordien. En beiden zullen nog bochten en hindernissen voorkrijgen, maar hopelijk blijft de band sterker, om dat te beseffen hebben jullie beiden een serieuze ervaringsles meegekregen. Wij hebben het nu mooi samen, voelen ons nu samen 1
Als man opnieuw een zelfde soort 'fout' zou maken... dan zou dat vreselijk zijn. Nu weten ze goed genoeg wat zoiets teweeg brengt, wat een aardverschuiving zoiets geeft, dan zou ik hopen dat ik sterk genoeg zou zijn om de relatie stop te zetten. Ik denk dat dit hier niet meer zich zal voordoen, maar we hebben mogen ondervinden dat je nooit nooit kan zeggen. Dan zou mij het mooie, het sterkere toch meer lijken op een flinterdun laagje glazuur over een laag stiekem welwetend en willend bedrog. Dan zou ik op zo een moment waarschijnlijk niet neutraal kunnen nadenken, daarom heb ik nu toch al wel eens overwogen , het 'wat als tafereel', dat zou mij een luchtbel teveel zijn dan. Maar natuurlijk genieten we nu van elkaar zonder dat dit ons in de weg moet staan.
Stip, zie jij de dame nog soms in het verzorgingshuis?

stip

stip

27-08-2013 om 14:43

Tijd heelt alle wonden

Ik hoop het van harte. Kan inderdaad de klok wel vooruit kijken. Nog zoveel moeilijke dingen te gaan. Weten dat het komt en het niet kunnen ontwijken. Er doorheen moeten. Vaak samen. Maar uiteindelijk alleen.
Ik ben het praten beu. Wil zo graag een ' gewoon' leven.
Nu na de vakantie komt het allemaal weer dichterbij. Van de week zag ik haar fietsen. Ze zal deze week wel weer beginnen. Dan zie ik haar dus weer frequent. Zie er als een berg tegenaan. Wil het loslaten. Maar dat is zo moeilijk.
Het is raar te ervaren dat het vaak goed is tussen ons en dan ineens gebeurt er weer wat en dan is het weer heel ernstig mis. Voel ik de vernedering, de pijn zo fysiek dat ik er misselijk van wordt en hartkloppingen krijg.
Ik wil van die pijn af. Wil leven met alledaagse zorgen. Genieten zonder bijsmaak. Huis tuin en keuken
Ben boos op man omdat hij dit veroorzaakt heeft. Zacht uitgedrukt. Worstel soms met de vraag; hoe kan ik respect voor hem opbrengen terwijl hij dacht zich dit alles te kunnen permitteren? Van de week appte hij mij dat hij trots op mij is. Ik wil ook zo graag trots op hem zijn. Hoe kan ik trots zijn op een man die een groot deel van zijn leven zijn eigen plezier najoeg? Die zelfs in een relatie na 3 maanden al huis en haard had willen verlaten voor die ander? Zijn kinderen dit aan willen doen? Wat voor vader ben je dan? ( en dat terwijl ik het verder een geweldig goede vader vindt). Hoe kan ik trots zijn op wat wij hebben opgebouwd?
Moedeloos word ik ervan.

A. En Anoniempje; fijn dat jullie er weer zijn. Ik heb de laatste dagen weer stof tot nadenken gehad. Kunnen jullie met trots naar jullie man kijken?

Anoniempje2

Anoniempje2

27-08-2013 om 16:41

Schop

onder je kont!

Je bericht 'ademt' slachtoffer, slachtoffer, ik ben het slachtoffer.

Natuurlijk heeft je man dit gedaan, maar jij maakt jezelf tot het slachtoffer. En ja, dat mag best hoor, het is ook niet niks allemaal. Maar wat is het makkelijk om hierin te blijven steken. Dan hoef je zelf geen verantwoordelijkheid te nemen. Ik bedoel niet verantwoordelijkheid voor wat hij gedaan heeft, maar voor jouw gedrag NU. Dat is namelijk het enige wat je kunt beinvloeden. En door je zo op hem te richten hoef je niet naar jezelf te kijken.

Tuurlijk zie je op tegen de komende tijd. Ik zeg hiermee dan ook niet dat je je niet rot mag voelen, of verdrietig, of boos. Maar stel jezelf eens de volgende vragen: wat wil ik? wat ga ik de komende tijd voor leuke dingen doen? hoe ga ik mezelf ontwikkelen? hiervan leren? genieten?

Jullie hebben samen gekozen om verder te gaan: maak er dan ook wat moois van door je op dit soort dingen te richten.

Dat je haar weer gaat zien is moeilijk, maar alleen als jij dat moeilijk maakt. Als jij haar die macht geeft.

En trots op mijn man? Met heel veel trots kijk ik naar onze relatie: wij waren in staat om samen te kiezen voor wat we hadden opgebouwd. En met trots kijk ik naar zijn deel daarin: hij heeft zichzelf opgepakt en ontwikkeld en geleerd. Sterker nog: dat doet hij nog steeds.

You go girl!

A

A

27-08-2013 om 17:28

Eeuwig

Luister eens (niet) naar het liedje van Wille Tura
Wat je diep treft doet eeuwig pijn
't Mag nog zo lang geleden zijn
Een kwetsend woord een groot verdiet
Wat je diep treft vergeet je niet
Daar mag je niet in blijven hangen, maar ik denk het feit dat wij toch nog -hier na 6 jaar- komen kijken naar hoe het je gaat, ergens toch ook wel een teken is dat we er nog gevoelig voor zijn, dat het ergens op de achtergrond aanwezig is.
Ik heb mijzelf destijds ook wat moeten aanpassen, hoewel het geen excuus ervoor is, helemaal niet, had ik ook wel tekortkomingen. En ergens heeft het ons gebracht tot waar we nu zijn (ik denk dat wij hier toen een soort electroshoc nodig hadden om dat te beseffen)
Ik ben blij met hoe het nu gaat tussen ons, ik denk ruim beter dan de meeste doorsnee koppels. Je hebt de energie nodig om het te kunnen realtiveren, en hem te zien vanuit zijn positieve mogelijkheden, Klamp je vast aan het positieve, maar laat je zeker gaan als het hoog zit, na een tijd mindert het vanzelf en speelt die boosheid minder en minder.

A

A

27-08-2013 om 23:08

Anders

Ik had daarstraks plots moeten afhaken, nu vervolg
Ik denk dat als je alles op een rijtje zet je ook ziet dat je nog veel om hem geeft, je jullie kansen en mogelijkheden wel merkt. Het litteken verzacht maar blijft op de achtergrond aanwezig. Maar dat doet het ook als je de beslissing zou nemen om je man een schop onder zijn gat te geven. Dan sta je alleen ofwel heb je keuze te over aan nieuwe mannen met zelf ook een kanjer van rugzak bij... Je hebt nu de hobbelige weg nog voor je, met ook z'n mooie momenten, en je zal heel wat water bij je wijn mogen doen, hopelijk beseft je man dat diep en echt genoeg. Je kan (helaas) niet in de toekomst kijken, maar op de moeilijke momenten moet je soms je verstand laten overwinnen, dan kan je op de mooie momenten je hart volgen en genieten van hoe jullie het er dan toch maar vanaf gebracht hebben. Het litteken is gemaakt en als je nuchter gezien toch wel de mooiste kansen in je man voor je gezin ziet, dan helpt je dat er wel doorheen (en daar ligt dan ook wel een serieuze taak voor je man in)
Dat je 'haar' nog regelmatig moet zien lijkt mij vreselijk moeilijk, (omdat ik mij op haar nooit eens heb kunnen boos maken, haar nooit haar saus heb kunnen geven welke ze toen volgens mij op een moment toch wel verdiende? haar man weet nog steeds van niets) heb ik daar toch nog wel een tijdje mee geworsteld, maar zelfs dat is gaan luwen met de tijd

Sanne

Sanne

28-08-2013 om 10:44

Stip

Wat jammer dat het allemaal nog zo moeizaam gaat. Maar eigenlijk ben ik het wel deels met anoniempje en A eens, probeer niet te veel in de slachtofferrol te schieten. Ik snap het wel hoor, maar ik denk dat je daarmee de vooruitgang in de weg zit. Het tegenkomen van de ander maakt het wel heel moeilijk. Ik zou echt niet weten hoe je daar het beste mee om kunt gaan.
Wat voor mij het beste heeft gewerkt en nu nog is het simpele feit: ik wil miijn gezin bij elkaar houden. Punt. Da's prioriteit 1. Dat ik dan soms niet lekker in mijn vel zit of man, dat is dan van ondergeschikt belang. We weten dat tijd veel wonden kan helen dus daar wachten we dan maar geduldig op. De kinderen zien genieten van het leven maakt al heel veel goed.

Ben nog steeds erg blij met dit draadje. Is voor mij ook deel van mijn verwerking. Elke keer komt er weer een stukje bij. Zo kan ik nu beter zien waar ik nog zo bang voor ben. Dat zwaard van Damocles hangt er omdat ik weet dat man nu vergelijkingsmateriaal heeft. Hij vond de ander de moeite waard om zijn gezin voor te verlaten. Was wel heel kort maar toch. Denk ook nog zo vaak aan die ene nacht die ie met haar heeft doorgebracht. Wat zouden ze hebben gedaan? Ik vraag het niet, wil het niet weten maar ondertussen......En dan meteen weer die buikpijn.

We zitten nu in een rustige periode. Na veel vooruitgang nu even niet echt meer. We praten er ook niet veel meer over. Maar het dagelijkse leven houdt dat een beetje tegen denk ik. Is ook niet erg, het gaat goed. Maar ik blijf maar piekeren hoe ik/we ervoor kunnen zorgen dat we nog lang samen gelukkig zullen zijn.

stip

stip

31-08-2013 om 09:52

Streng

Wat zijn jullie streng voor mij. Ik heb jullie reakties even laten bezinken. Begreep eerst echt niet waarom jullie vonden dat ik mij slachtofferig opstelde. De vragen van Anoniempje heb ik over nagedacht. Wat wil ik hiervan leren? Ik zie het nog steeds niet als ' willen'. Ik zie het als ; wat moet ik hiervan leren? Ik vind nog steeds dat ik voor het blok gezet ben. Dat ik moet dealen met wat man mij aangedaan heeft. En ik ben wat recalcitrant de laatste week; ik moet zin maken om er wat van te leren. Dan heb ik het niet over wat er mis zat in ons huwelijk. Ik ben echt blij dat we daarmee aan de slag gegaan zijn. En dat gaat zo goed. We doen allebei ons best voor de ander. Ik durf te zeggen dat dat opgelost is. Alhoewel ik natuurlijk ook weet dat dat een actief proces moet blijven. We hebben het nu beter dan ooit.
Tot nog toe ben ik redelijk spaarzaam geweest met informatie geven hier. Het is allemaal complexer dan ik hier beschreven heb waardoor ik vaak- dagelijks meerdere keren- met haar geconfronteerd wordt. Buiten de bezoeken van m n schoonmoeder om. Ik ken haar hierdoor ook beter dan ik hier beschreven heb. We spraken elkaar bijna dagelijks oppervlakkig. Zijn na elkaar op vakantie geweest dus langere tijd niet gezien. Dat gaf mij rust. Afgelopen week waren we er beiden weer. En dat vond ik zo moeilijk. En natuurlijk is het zo dat ik haar die macht geef. En ik vind ook dat ik er boven moet staan. Niet aan de kant moet voor haar. Maar het was moeilijk. Ik word echt beroerd als ik haar zie. Wil ik niet maar het gebeurt. Ik ga de confrontatie bijna altijd aan. Laat me niet kennen. Maar het vraagt veel. En ik baal ervan dat mijn reaktie op haar fysiek steeds erger wordt. Ik wil niet met haar bezig zijn. Zoek afleiding.
Wat wil ik? Waar wil ik mij ontwikkelen? Welke leuke dingen wil ik doen? Hoe wil ik genieten?
Ik probeer er over na te denken. Soms dat lukt dat goed. Heel vaak dringt alles wat er gebeurd is zich weer op. En dat beinvloedt mijn gevoel. Ik probeer dan weer te kijken naar ' nu'. En dat helpt vaak. Maar ook vaak niet. Dan hebben gevoelens (verdrietige, nare, vernedering, boosheid) de overhand. Het voelt als een continue strijd die zoveel energie kost dat ik weinig over heb voor andere dingen. Een vriendin van mij heeft 7 jaar geleden haar man plotseling verloren. Zij zei afgelopen week tegen mij dat ze zoveel overeenkomsten zag. Dat het leek of ik in een rouwproces zit; ik blijf hangen in mijn gedachten, zoek afleiding ( wat even helpt en dan is het verdriet er weer), sta op ' overleven', ga praktisch hard werken. Dat overleven de eerste tijd meer dan nu waardoor er nu plaats komt voor andere dingen die ik eerst weggestopt heb( bijv Over hoe teleurgesteld ik ben in hem als vader)

Ik heb hierover nagedacht afgelopen week. Mijn verdriet staat niet in verhouding tot dat van haar. Is geen vergelijk. Maar kijkend naar onze reakties zie ik ook overeenkomsten. Dat maakte ook dat ik dacht afgelopen weken ' laat maar gebeuren'. Het zal wel ergens goed voor zijn. Onze peut heeft het over een trauma. Deze week ga ik starten met EMDR. Ik hoop echt dat ik er baat bij heb. Of nee; ik ga er vanuit dat dat mij ondersteunt. Heb ik nu nodig.
Verder krijg ik op het werk een andere uitdaging. Daar ga ik mij op richten. En op ons gezin. Het voelt zo goed dat ik zie dat we dat zo samen doen. Sanne wat jij zegt dat je je gezin bij elkaar wil houden is ook voor mij een doel. Steeds geweest. Dat heeft mij ook op de been gehouden al die tijd. Inmiddels is dat voor man ook een drijfveer. Dat bindt ons nog weer meer. Uiteindelijk komt het goed hier. Zullen we er samen sterker uitkomen en kan ik vast zo terugkijken aks A. En Anoniempje. Dat jullie trots zijn op jullie man geeft mij hoop. Dat zag ik niet meer goed. Natuurlijk mag ik nu trots zijn op zijn eerlijkheid vanaf dat alles uitkwam, zijn geduld met mij, zijn wil om een ander leven te leiden. Dat was ik even kwijt. Hij vertelde van de week dat hij zich zo gewaardeerd voelt door mij. Daar werd ik blij van. Ik ervaar hetzelfde.
A. Schreef iets over; in moeilijke tijden je verstand inzetten om in mooie tijden je hart te volgen. Mooi vond ik dat. Zo is het. En soms volgen die mooie en moeilijke tijden elkaar in razend tempo op. Weer die stomme golf
Bedankt weer voor jullie input ; ik kan er verder mee.

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Stip

Ik lees dit draadje al even mee maar heb me op de achtergrond gehouden wegens je (eerste) vraag naar ervaringsverhalen.
Nu waag ik het er toch op..
Je voorlaatste posting riep bij mij ook het slachtofferbeeld op. Het gaat bij tijden goed, en dan ineens is er weer iets dat jouw boosheid triggert en je herinnert aan dat wat je man je/jullie heeft aangedaan. En natuurlijk gaat het op en af. En je verdriet/boosheid mag er ook zijn. Dat is in die zin legitiem. En zelfs als het dat niet zou zijn, is het wel jouw beleving. En die is per definitie legitiem.

Een paar dingen die ik me afvraag: als het goed gaat, kan het dat dat te maken heeft met een status van net kunnen doen of het (vreemd (willen) gaan) er niet is? Maw gaat h et dan echt goed? Of steek je je kop in het zand?
En dan laait ineens weer je boosheid/verdriet op... Er is toch niets nieuws onder de zon? Ken je het verschil tussen pijn (in het hier en nu, in dit geval over het vreemdgaan) en oude pijn (pijn die heel vroeger ontstaan is, onbewust, en waar dit vreemdgaan/ verraden worden (of wat het ook is dat je zo raakt) aan raakt of herinnert? Het geval met oude pijn namelijk is dat het niet in het heden opgelost kan worden wanneer je het niet als zodanig herkent... Zou het kunnen zijn dat je die twee door elkaar haalt en daardoor ongewild en onbewust in slachtoffergedrag blijft hangen? Dat is niet iets dat je expres of bewust doet, maar kan je wel aardig in de weg staan om verder te gaan. In dat geval blijf je namelijk in het heden vechten/werken/toestanden maken om iets dat per definitie onoplosbaar is. Het is immers oude pijn en al geweest.

Mijn vragen zijn natuurlijk niet zomaar... uit je postings krijg ik de indruk dat dit aan de hand zou kunnen zijn. En dan denk ik ook dat de gebeurtenis nu (met je man) niet het trauma is, maar dat waar dit aan raakt. De oude pijn. Wellicht handig om daar eens met je peut naar te kijken?

Aagje Helderder

Aagje Helderder

01-09-2013 om 23:42

Tssss

Ik kan me echt nijdig maken over het feit dat Stip nu al zo'n beetje beschuldigd wordt van 'blijven hangen in de slachtofferrol' als ze hier vertelt over de mindere perioden die ze meemaakt.
Ze heeft net drie (!!!!) maanden geleden voor het eerst gepost over haar situatie. Misschien dat ze de ontrouw van haar man al wat langer weet dan die drie maanden, misschien ook niet. Daarbij zijn er nog andere dingen naar boven gekomen die het niet gemakkelijker maakten. Het is dus nog kort geleden en heel erg vers.
In die drie maanden heeft ze m.i. heel wat bereikt door de situatie tot zich te laten doordringen, te kijken naar haar eigen plek in de relatie, in therapie te gaan, te besluiten dat ze samen met haar man wil werken aan een gezamenlijke toekomst. Ook hebben ze al weer goede perioden gehad. Als ze dan hier na een wat betere periode vertelt over het feit dat het minder gaat en hoe ze dat beleeft, dan komt er meteen de diagnose 'blijft hangen in de slachtofferrol'.
Terwijl het volgens mij heel erg normaal is in zo'n proces dat het bij vlagen ook minder gaat en dat je dan ook wat meer oog hebt voor datgene dat je ongevraagd overkwam en je leven totaal ontwricht. En ja daarbij komt heel vaak ook boosheid, zeker wanneer datgene dat je overkwam (deels) door een ander is veroorzaakt en dus ook niet had hoeven gebeuren als de ander andere keuzes had gemaakt. Rouw heet zoiets.
Nu al spreken over blijven hangen in de slachtofferrol doet Stip in mijn ogen zwaar onrecht!
Aagje

Aagje Helderder

Aagje Helderder

01-09-2013 om 23:45

Stip

Ik maak een diepe buiging voor de manier waarop je met jouw situatie omgaat. Echt waar. Je bent volgens mij een hele sterke vrouw.
Sterkte in de strijd!
Aagje

Onrecht

Tja, meningen verschillen. Ik doe niets af aan Stips verdriet en verwerking. Maar haar postings wekken wel de indruk bij mij (en anderen gezien de reacties). Degene die daar onrecht mee doet dat is de betrokkene zelf. Daar kun je je boos om maken maar daar schiet je weinig mee op. We zijn inmiddels 3 maanden verder. Waar kies je voor?
Rouw, ja mee eens. Rouw om wat eens was, de val uit het paradijs? Maar daarnaast blik op vooruit. Man is er nog, heeft spijt, kiest voor Stip. Zie onder ogen wat er is gebeurt, doorvoel dat. Verwijten blijven maken wijst voor mij echt op blijven hangen. Je kunt ook kiezen dat niet te doen. Zonder voorbij te gaan aan verdriet, teleurstelling etc.

Maar goed, slachtoffergedrag of niet. Hoe je het noemt verandert niets aan de situatie. Stip is slachtoffer. Een tweede is of je je zo op blijft stellen. Ze is er zelf bij. Wat wel iets kan veranderen aan de situatie is onderscheid maken in oude en nieuwe pijn. En dat was met name mijn punt. Dat als aanval beschouwen, kan maar brengt niet zo veel. Kijk liever wat je er mee kan, dat helpt.

Stip

Stip

02-09-2013 om 10:18

Dank

Dank voor jullie reakties.
Ik heb die bewuste posting maar weer een paar keer doorgelezen. Zie nu wel dat waarvan jullie vinden dat ik mij als slachtoffer opstelde.
En dat raakt mij enorm want dat is het laatste wat ik wil. En eigenlijk denk ik dat ik dat de laatste maanden ook niet gedaan heb. Dat ik daar alert op geweest ben. Behalve een week in juli en vorige week. Dat waren de dagen waarop het ook niet meer lukte. Waarop ik mijzelf niet meer kon oppeppen. De dagen die heel zwart leken omdat ik erin wegzakte.
En heel raar, maar beide keren knapt het ook vanzelf weer op. In juli weet ik nog dat ik een vriendin vroeg; wat gebeurt met me, ik kan niet meer nadenken alleen maar huilen, Zij zei; je gaat eindelijk eens instorten. Duurt even en dan knapt het weer op. En dat was ook zo. Zo ook afgelopen week. En de laatste dagen gaat het eigenlijk weer stukken beter. Ik geloof niet dat ik in slachtoffer gedrag blijf hangen; all over dan.
De vraag van iemand hoe goed 'goed'is ; 'goed'is zeker niet m'n kop in het zand stoppen. 'Goed' is dat we samen zijn, aandacht en tijd voor elkaar hebben/maken, uitspreken waar we blij mee zijn en wat ons bezighoudt, uithuilen, het verleden benoemen, intimiteit, vreselijk kunnen lachen samen. Voorheen waren we beiden nog wel snel geirriteerd. Dat is nu helemaal weg.
En ja soms maak ik hem verwijten, niet vaak omdat ik zie dat we er allebei niets mee kunnen. Hij heeft al duizend keer gezegd dat het hem spijt, dat hij naar Amsterdam zou willen kruipen en terug als het zou helpen (best ver . Dus verwijten heeft geen zin.
Serra schreef: er is toch niets nieuws onder de zon? Nee, als het dagen goed gaat tussen ons en ik daarna toch weer boos/verdrietig ben komt dat niet omdat er wat nieuws gebeurt. Wel dat er iets is wat mij confronteert, wat mij uit mijn evenwicht brengt. En het lijkt wel nu de 'overleefstand' wat minder wordt ik kwetsbaarder ben. Dat het mij tegenvalt dat ik dan uit mijn evenwicht raak, dat ik fysiek zo heftig reageer soms. Die peut vindt dat ik de lat erg hoog heb liggen. Dat herken ik op andere vlakken. En dat ik daardoor voor mijzelf streng ben. Ik probeer wat minder streng te zijn en mijzelf boosheid en slachtoffer zijn soms toe te staan. Wel verwarrend, want nu weet ik niet goed wanneer ik het goed doe. Ach maakt ook niet uit; niet alles is bewust. Het gaat zoals het gaat. En ik merk dat ik nu weer vooruit kan. Ik 'hang' nu niet in het verleden. Ben blij met wat man en ik nu hebben, met ontwikkelingen binnen ons gezin (weid ik liever niet over uit), het kost mij weinig moeite mij nu te richten op mijn werk. Ik voel mij weer sterk, vrolijk en kan de wereld weer aan. Haar incluis. Dat laatste klinkt stoerder dan het is; moest vanochtend weer 3x slikken, heb haar genegeerd en mij gedragen zoals anders. Het lijkt of zij veel ruimte 'inneemt' door uitbundig/overdreven druk te zijn. Ik heb dat de laatste maanden soms vermeden, ging haar soms uit de weg. Maar dat wil ik helemaal niet. Ik heb niets te verbergen. Mensen die bij onze zijdelingse ontmoetingen betrokken zijn weten van niets. Dat maakt het voor mij makkelijker. Maar dit gedoe kost energie. Ik merk wel dat ik er nu minder lang last van heb dan bijv. 8 weken terug. De tijd werkt inderdaad in ons voordeel. Kan mij niet snel genoeg gaan.

Serra; of er een diepere laag onder zit. Ga ik over nadenken. Ja, er speelt meer en daar wil ik nu ook wat mee. Maar of dat de oorzaak is van mijn 'terugvallen' af en toe weet ik niet goed. Ik zie niet 1-2-3 de verbinding. Ik heb wel met die peut besproken dat we eerst dit gaan oppakken (nu vind ik die EMDR alweer overdreven, maar goed)en dat we dan ook verder kijken naar mijn persoonlijkheid. Het is niet iets heel groots; heeft te maken met mijn perfectionisme, gevoel van minderwaardigheid, onzekerheid.

Serra; ik vind het naar dat je schrijft; dat ik 'toestanden blijf maken'. Is dat zo? Het is 3-4 maanden terug dat ik voor het eerst in aanraking kwam met zijn overspel, het is 2 maanden terug toen bleek dat het veelomvattender was. Ik geloof dat het wel meevalt met mijn toestandenmakerij, behalve die 2 keer dagen. Nou ja, maakt ook niet uit. Ik begrijp uit de rest van de posting dat je met mij meedenkt en weet waar je het over hebt. Dus dank daarvoor. Zo ook Aagje. Het is ook fijn te horen wat ik goed lijk te doen.

En dan ga ik mij nu weer in het 'nu' begeven; aan het werk!

Fijn

Fijn hoe je mijn posting oppakt Stip. En ook toelicht hoe en wat.

Ik vind alleen niet terug dat ik schrijf dat je toestanden maakt. Wel deze zin: "In dat geval blijf je namelijk in het heden vechten/werken/toestanden maken". Misschien bedoel je die. Ik bedoel daarmee niet dat jij toestanden maakt. Wel dat je (men) dat kan blijven doen. En fijn dat je teruggeeft dat 'toestanden maken' je raakt. Voor mij is het een geen beladen term en eigenlijk gebruik ik hem best vaak. Goed me weer te realiseren dat het bij een ander iets heftigere oproept dan dat ik ermee bedoel.

Zet hem op verder. Goed bezig en sterkte met het omgaan met de ander.

Anoniempje2

Anoniempje2

03-09-2013 om 14:09

Te hard?

Toch nog even gekeken of ik misschien te hard voor je ben geweest Bij teruglezen zie ik dat wat mij vooral triggerde Stips de wat 'lijdzame' eerste twee zinnen waren (van: tijd heelt alle wonden). Ik vond dat je even wakkergeschud moest worden.

Ik hoop dat je dat kunt waarderen, vooral in de context van mijn andere berichten en de fijne sfeer waarin we hier allemaal met elkaar praten. Zoals ik al eerder heb gezegd: je doet het goed! Ik heb heel veel bewondering voor hoe jullie je hierdoor heen slaan.

Ik weet nog wel van die eerste maanden dat ik het ene moment de hele wereld aankon en het andere als een zielig hoopje in een hoekje zat. Het hielp mij om alles wat zich aandiende (emoties als woede, verdriet, gekwetstheid maar ook geluk en trots) toe te laten en het niet weg te drukken. Soms kan dat natuurlijk niet met al je verplichtingen. Maar ik probeerde er wel voor te zorgen dat het dan op een ander moment kon.

Waar ik zelf geen ervaring mee heb is om, zoals jij Stip, steeds met die ander geconfronteerd te worden. Kun je daar mee omgaan, heb je daarin een manier gevonden? Zij was niet de enige begrijp ik, maar zij vertegenwoordigt natuurlijk wel een hoop van jouw pijn.

Sterkte x

Stip

Stip

03-09-2013 om 17:44

Wat voor titel zal ik er boven zetten?

Ja hoor, een schop onder m'n kont kan ik wel waarderen. Achteraf dan hè. Ik moet alleen wel lachen dat mijn titel jou triggerde, Anoniempje. Want jij was net degene geweest die erop hamerde dat de tijd uiteindelijk het meest doet. En zo voelt het voor mij ook. En dat vind ik heel vervelend want ik had liever dat ik (of wij) herstel helemaal; bewerkstelligen kunnen. Dan schoot het tenminste een beetje op. Geduld is nou eenmaal niet mijn sterkste kant.

Wat mij afvraag (en dat is niet als zielig of excuus bedoeld); jullie hebben het erover dat ik emoties moet toelaten, doorleven. daar hoort dan toch gewoon bij dat ik het soms echt even niet meer zie (gelukkig nog maar 2x zo erg gehad).Dat ik mij even ontzettend slachtoffer voel en dat zo beleef? Ik zie dat als onderdeel van het hele proces waarin ik zit. En het gaat gelukkig vlot weer over. Had het er gister met man over nav. dit draadje. We kwamen niet tot een andere conclusie.

Onze peut heeft het maar steeds over een golfbeweging. Vorige week en in juli zat ik in het diepe dal. Nu zie ik het weer helemaal zitten. Zit vast weer bovenop de golf. Het leven lacht mij weer toe. Dat zeiden we gister ook weer tegen elkaar; het is zo jammer dat het verleden zo naar is want het is nu zo goed. We hebben zoveel mee; samen fijn, beiden gezond, gezonde kinderen die het goed doen op school, lieve mensen om ons heen, financieel geen zorgen, beiden een leuke baan. Wat willen we nu nog meer? Niets.Het is zo jammer dat dat wat geweest is telkens weer de kop op steekt. Dat er situaties zijn waarin ik weer geconfronteerd wordt met wat hij gedaan heeft. Met zoveel leugens. En dan ben ik toch weer bang dat ik er ook nu weer met open ogen inloop. En dan is het mooie gevoel weer weg. Zo waardeloos. Ik deed dan heel erg m'n best om er niet aan te denken. dast lukt niet. Volgens peut kan dat ook niet. Moet het nu zo en zal na verloop van tijd dit denkwerk en gevoel afzwakken. Ons samen versterken en de rest zal vervagen.
Hocus pocus. Ik geloof wel dat het zo werkt. En ik ben er nu weer van overtuigd dat we uiteindelijk hier enorm veel van leren waar we profijt van gaan hebben. Is het toch nog ergens goed voor.
Het is wel echt een geweldig fijne ervaring om het samen zo goed te hebben. Ik kijk ernaar uit als hij thuiskomt van zijn werk. We missen elkaar als we elkaar een paar dagen weinig spreken. Dit kennen we eigenlijk niet.

Ja, dat ik haar zo vaak ontmoet. Ik weet niet goed wat ik erover zeggen moet. In juni en juli vond ik dat ontzettend zwaar. Die week in juli dat het zo slecht met mij ging draaide ook om haar. Ik raakte echt geobsedeerd. Kon niets met haar gelieg. Dat 2de gesprek met haar heeft wel geholpen. Inmiddels heb ik bedacht dat ik mij minder met haar bezig wil houden. En dat lukt soms goed. Het is gewoon zo dat ze meer gelogen heeft. En dat vind ik moeilijk. Want ik vond/vind haar sympathiek. Ik zie nu ook een andere kant; eigenbelang, hard. Kende ik niet. En ik kan het bijna niet geloven. En om de een of andere reden vind ik het erg dat ze zo is. Ik kan het niet uitleggen. In juli heeft ze mij beloofd te doen wat in haar macht ligt om het voor mij makkelijker te maken.
En ik denk dat ze dat nu doet. Ik heb haar gistermorgen ontmoet en genegeerd. Normaal was ik haar gister en vandaag al een paar keer tegen gekomen. Zij heeft ervoor gezorgd dat dat niet gebeurde. Ben ik haar dankbaar voor want het geeft mij rust. Maakt dat ik mij vrijer bewegen kan. Uiteindelijk zijn er alleen maar verliezers.
Ik heb het meest last van haar omdat dat man het meest beinvloed heeft, het langst geduurd heeft en zij heel erg onze wereld binnen gekomen is. Die andere vrouwen zijn niet ingegaan op man, heeft zich grotendeels in zijn hoofd afgespeeld.
Ik probeer er een weg in te zoeken. Negeren (past niet bij me, vind ik naar.) Als ze in de buurt is ben ik mij continu bewust van haar aanwezigheid. In het begin werd ik er vreselijk onzeker van; mooier, slanker, liever, leuker. Inmiddels denk ik; ik ben eerlijker, liever blabla. En qua uiterlijk voel ik mij niet meer minder dan haar. Ik ben gegroeid (niet letterlijk, zelfverzekerder geworden. Heb mezelf leren kennen en ben trots op hoe ik deze situatie doormaak. (niet op alles) Als zij naar zichzelf kijkt schrikt ze; kan ze zich niet voorstellen dat ze dit gedaan heeft. Is zichzelf enorm tegengevallen. Heeft ze mij verteld. Dat maakt dat ik er vaker boven kan staan. Ben er nog niet. En ik hoop echt dat in de toekomst mijn dagen gevuld zijn met een 'gewoon' leven. Zonder steeds te denken aan wat geweest is, aan haar enz. Die EMDR schijnt de emotie eruit te kunnen halen. En dat hoop ik. Want als ze een rol speelt in mijn hoofd voel ik mij automatisch rot. En fysiek beroerd. Dus ik ben benieuwd. Ik kan mij nu niet voorstellen dat ons leven hier niet meer om draait. Maar ik kijk er wel naar uit. Ik probeer het vorm te geven. Haar geen ruimte te geven. Maar dat vind ik moeilijk. Zelfs als het zo goed gaat als nu.

Beetje lange posting. Sanne ik moet ineens aan jou denken. Wat ik nog zeggen wilde. man is lang thuis geweest met een burn out. Depressief. Alles zo moeizaam. Kroop soms weer wat op. En dan leek het goed te gaan. Maar nooit echt goed. Een jaar of 3 al denk ik. Sinds dat alles uitgekomen is en het tussen ons open ligt en we het goed hebben is hij zo opgeknapt. Hij is weer vrolijk. Houdt zijn werk goed vol. Slaapt niet meer overdag (was vaak een vlucht, verdoving). Ik ben zo blij dat ik hem weer herken. Ik vond het moeilijk dat ik zo'n andere man kreeg dan waar ik voor gekozen had. Maar 'for better and worse'. Dus ik accepteerde het. Nu zie ik hem weer terug komen. En dat maakt mij zo blij! Ondanks alle shit.

stip

stip

03-09-2013 om 17:52

O.a anoniempje

"Ik hoop dat je dat kunt waarderen, vooral in de context van mijn andere berichten en de fijne sfeer waarin we hier allemaal met elkaar praten"

Ja Anoniempje; ik waardeer je reakties enorm. Je weet niet half hoe je mij geholpen hebt. Net als alle anderen in dit draadje die meeleven en meedenken. Dat ik dan niet hoor wat ik graag horen wil maakt niet uit. Gaat het niet om.
Ik ben blij met de toon van dit draadje en hoop dat ook anderen er wat mee kunnen. Ik ervaar het als bijzonder dat we elkaar niet persoonlijk kennen en elkaar zo aan voelen.
Ik loop wel eens op straat te denken; misschien ben jij het wel, of jij, of jij. Maakt mij nieuwsgierig. Het is goed dat dit anoniem is. Maar wat zou ik jullie graag ontmoeten.
Dus nogmaals dank voor al jullie reakties.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.