Relaties Relaties

Relaties

Goede raad gevraagd: moeder met borderline


macademia

macademia

17-08-2013 om 18:36 Topicstarter

Kopp kinderen context, arawen

Ik heb een mailtje gestuurd naar de instelling Context, zij hebben ook cursussen voor Koppkinderen (volwassen), en gevraagd of dit ook in mijn regio wordt gegeven. Ik ben daar erg benieuwd naar en zou hier graag heen gaan.

Helemaal nu ik je berichtje lees, en het dus inderdaad zin heeft en bij kan dragen aan een wat lichtere toekomst wat dat betreft. Bedankt hoor!

macademia

macademia

17-08-2013 om 19:07 Topicstarter

@brunette

Een depressieve moeder is ook heel erg, ook daar mis je de steun van als dochter zijnde. Ik kan me voorstellen dat het verlichting gaf toen je moeder is overleden. Waarschijnlijk zal dat hier ook zo zijn, al voelt dat heel slecht om dat te zeggen...

Ik denk dat mijn vader ook murw is geworden, hoe kan het anders. Overigens had zijn moeder ook Borderline, in heftige vorm. Hij ging dus van de één naar de ander...

Macademia

Je verhaal grijpt erg aan. Wat ik bedoelde met 'gesprek' is: nu jullie beiden weten wat er aan de hand is zou het wellicht goed zijn om samen eens uit te spreken hoe het voor ieder van jullie was. Met de kennis van nu kijk je anders naar het verleden. En komen er andere vragen wellicht.

Het kan ook zijn dat je dit niet alleen met je vader moet doen, maar onder begeleiding. Of dat je eerst zelf begeleiding moet zoeken, alhoewel ik vermoed dat je alle puzzelstukjes wel bij elkaar hebt en ook heel goed weet wat het voor jouw leven betekent. Je maakt goede keuzes, hebt een lieve man, gaat goed met de kinderen om etc.

Ik schrik ervan dat je als 10-jarige alleen werd achtergelaten toen je moeder opgenomen werd. Er is wel eens gesproken over dat de EHBO van een ziekenhuis een melding zou moeten maken bij BJZ als een ouder wordt opgenomen, om te kijken hoe het met de kinderen gaat. daar zitten hele grote haken en ogen aan. Maar anderzijds: het had jou gered wellicht. Dan was er iemand geweest die eens verder gekeken had naar jouw situatie.

Of je echt afstand moet doen van je ouders, dat maakt alles niet eenvoudiger. Ik denk wel dat je afstand moet doen van je loyaliteit aan je moeder. Met name dat zwijgen, dat heeft echt lang genoeg geduurd. Als zij er neit tegen kan als je praat, jammer dan. Als je vader daarover boos wordt, dan verbreekt hij het kontakt maar. Voor jou is het belangrijk dat je dit allesbepalende gegeven uit jouw jeugd en jouw leven gaat benoemen. Dat kan met lange verhalen, maar dat kan later ook met steeds kortere aanduidingen. Het krijgt zo een plaats in jouw leven en dat is van belang om verder te kunnen.

Tsjor

Andere

Hi Macademia,

Ik ben het eens met de anderen: je eigen weg zoeken en niet in het driehoekje. Maak je los. Zoek iets of iemand waar jij je goed bij voelt. Maar dat doe je al, las ik. Thumbs up!

Zet m op,
M.

Macademia

Het kan zijn dat je vader eigenlijk niet beter weet. Hij heeft alleen wel gekozen voor 'weg wezen', al is het argument van 'werk' natuurlijk legitiem. Wellicht heeft hij nooit begrepen dat het een stoornis was, tot de psychiater daar een etiketje aan hing. Ik vind het trouwens wel kwalijk, dat hij jou alleen heeft gelaten met je moeder, terwijl hij zelf ook wel wist dat je moeder problematisch was. Het lijkt alsof hij gewoon gevlucht is in zijn werk.

tsjor

Therapie

Biene M: 'Mijn moeder zou die diagnose echt niet accepteren.' Bij verschillende psychiatrische ziekten is acceptatie of herkenning van het ziektebeeld door de patiënt zelf een probleem, bijvoorbeeld bij schizofrenie. Dat niet-accepteren is onderdeel van de ziekte en als je goede psychiaters en begeleiders vindt, dan weten ze dat ook. Het heeft geen zin om te wachten tot iemand uit zichzelf zegt: ik ben ziek, want dat moment komt nooit. Er zal dus iets anders moeten gebeuren.
Het belangrijkste 'signaal' komt van de omgeving. Als je als omgeving de problemen niet bespreekbaar maakt, uit angst voor woede-uitbarsingen, dreiging met zelfdoding en andere drama's, dan zal iemand nooit ook maar een vermoeden krijgen dat er iets aan de hand is. En soms, helaas, ik heb het van nabij meegemaakt met iemand met schizofrenie, moet je iets laten verergeren, waarna er gedwongen hulp kan komen. Zo moesten wij wachten tot mijn broer (schizofrenie) mijn moeder iets aan zou doen, en wij moesten dat niet voorkomen. Afschuwelijk was het. Het werd gelukkig geen ernstig incident, maar wel genoeg om een gedwongen opname mogelijk te maken (wat ook afschuwelijk is). Dat leverde medicijnen op en kontakt met een psychiater en uiteindelijk een verbetering. Inmiddels weet hij door psycho-educatie wat er met hem aan de hand is, kan hij het benoemen als het mis gaat en weet hij dat hij zijn hele leven lang medicijnen moet slikken. Het gaat naar omstandigheden goed met hem. Er is een overeenkomst gesloten tussen behandelaars, hem en de familie, waardoor iedereen weet wat te doen bij een teken dat het het niet goed gaat. en de behandelaars nemen de familie daarin (gelukkig, eindelijk) ook serieus. Als de omgeving uit angst de problemen niet benoemt kan iemand nooit tot het inzicht komen dat er iets aan de hand is.
Een gedwongen opname afdwingen zou bijvoorbeeld kunnen doordat iemand een dramatische (mislukte) zelfmoordpoging doet, in het ziekenhuis belandt en daar in kontakt wordt gebracht, automatisch, met een psychiater. Het klinkt hard, maar het voorkomen van dergelijke dramatische stappen als een suïcidepoging helpt iemand dus juist niet, omdat het problematische dan niet zichtbaar wordt en dus ook niet bespreekbaar en niet behandelbaar. Ook al is behandeling van borderline ingewikkelder dan schizofrenie. Het wordt dan in elk geval benoembaar en bespreekbaar als probleem, en dat is al een hele grote stap op weg naar wat gezondere verhoudingen.

Tsjor

Afweging

Met wie zou je kunnen praten? Een paar meningen:

'Het is geen goed idee om naar dezelfde persoon te gaan waar je ouders ook heen gaan. Voor jouw therapie is het ook veel belangrijker dat de therapeut weet hoe jij zaken ervaren hebt, dan hoe jouw moeder nou eigenlijk is.'

'Ik ben het eens met de anderen: je eigen weg zoeken en niet in het driehoekje. Maak je los.'

Een andere overweging: je bent niet 'los' verkrijgbaar. Je bent geworden wie je bent doordat je binnen dat moeilijke en ingewikkelde, problematische driehoekje bent opgegroeid. Bovendien kan de psychiater die je vader en moeder kent (en ook weet welke problemen je moeder heeft) jouw verhalen en emoties wellicht plaatsen binnen de context van dat problematische driehoekje. Dat kan je informatie opleveren, zodat je meer begrip krijgt voor je eigen emoties en gevoelens, ze beter kunt plaatsen en dus ook beter kunt hanteren. Zo kun je je eigen plek terugvinden binnen dat moeilijke driehoekje, jezelf worden en doorgroeien naar wie je eigenlijk nu al bent. Maar dan met meer grond onder je voeten, omdat je weet waar je vandaan komt en het drijfzand waarop je jeugd gebouwd is hebt verkend, aangestampt en weet wat je moet vermijden.

Ik zou dus serieus overwegen om met de psychiater te gaan praten die je vader en moeder wel kent. Maar dan wel uitdrukkelijk over de vragen en problemen die het voor jou heeft betekend.

Overigens: ik kan er nog steeds niet over uit, dat de ambulance jou als 10-jarige alleen in huis heeft achtergelaten. Ze zouden dan toch iemand moeten kunnen waarschuwen die even kijkt welke mogelijkheden er voor jou zijn. Politie, maatschappelijk werk, wat dan ook. Als BJZ praktisch en konkreet zou werken zou dat prima zijn, maar als ze problemen groter gaan maken zoals nu vaak gebeurt werkt het averechts.

Tsjor

Biene M.

Biene M.

18-08-2013 om 11:32

Tja

Tsjor, mijn moeder kan geen langdurige relaties in stand houden, haar (weinige) familieleden houden uit zelfbehoud afstand. Je verelendungstheorie is prachtig, maar werkt bij haar gewoon niet. Zoals je zelf al opmerkt is borderline niet het zelfde als schizofrenie. Ze is nu 70, de zelfmoordpogingen en het dreigen ermee zijn verleden tijd. Het is niet realistisch te verwachten dat er nog iets gaat veranderen.

Tsjor

Dan hoop je dat ambulancepersoneel kinderen onderbrengt bij familie. Er zijn er vaak genoeg ook al houden ze afstand in een noodgeval valt er meestal wel een kind op te vangen. Zelfs tijdelijk bij buren.

Dat denk ik ook

AnneJ, ik denk ook dat in de meeste gevallen een oplossing zo eenvoudig is. En bij Macademia: vader bellen, dat hij onmiddellijk naar huis komt. Wat me verbaast is dat zulke eenvoudige oplossingen niet geregeld zijn, terwijl de ingewikkelde oplossingen (verplichte melding, BJZ inschakelen) wel geregeld worden.

Tsjor

Jo Hanna

Jo Hanna

18-08-2013 om 22:16

Jezelf terug vinden

Wat een bagage zeul jij met je mee, Macademia. Heel zwaar voor je. Wat geweldig dat je er in ieder geval zo goed mee om bent gegaan dat je een lieve man hebt gekozen en zelf een liefdevol en harmonieus gezinsleven hebt opgebouwd. Maar ik lees ook dat je beoordelingsvermogen in een aantal opzichten verstoord is en dat je, juist nu de diagnose is 'gevallen', daarin wakker bent geschud. Wat heel goed is trouwens! Want hier ga je verder mee komen.
Wat ik interpresteer uit jouw verhalen, en als dat niet klopt moet je het maar zeggen, is dat de diagnose bij jou definitief duidelijk heeft gemaakt dat het níet in orde was wat je moeder deed en dat het dus ook niet in orde was wat je vader deed, namelijk niets, waarmee hij het signaal afgaf dat het heel normaal was. En ergens wist jij dit natuurlijk allang maar toch bleef er altijd iets van een restje twijfel. Misschien hadden je ouders toch wel gelijk, dat in deze ene uitzonderingssituatie, met dit ene uitzonderlijke verleden, met deze ene aangeboren ziekte, dat dit toch wel normaal gedrag was en dat het dus ook normaal was dat je je daar als dochter nou eenmaal verregaand aan moest aanpassen. Met je gezonde verstand weet je wel dat het niet zo is maar in zo'n omgeving wordt je gezonde verstand stelselmatig ondermijnd. En als er dan geen ander is, niemand die jou laat merken dat hij of zij de realiteit ziet, is het heel moeilijk om vaste grond onder de voeten te krijgen. De diagnose heeft nu gefungeerd als die spiegel van de realiteit en heeft het effect: zíe je nou wel, ik ben niet gek! En inderdaad: jij bent niet gek!
Wat ik ook lees is dat jij (logischerwijs) ver bent meegegaan in hun omtrekkende bewegingen om die akelige realiteit heen. Ik denk dat dat iets is wat je bij lotgenoten zult herkennen en dat je zult zien dat dat 'normaal' is, omdat je eigenlijk niet anders kán. Het zijn je ouders. Je bent afhankelijk van ze. Je kunt niet anders dan meegaan in hun manipulaties. Je overleving hangt ervan af! En nog los daarvan zijn zij het die je vertellen hoe de wereld in elkaar zit. Waar moet je als kind een basis van normaliteit vandaan halen als je ouders het je niet bieden?
Maar nu ben je helemaal wakker. En je bent boos! Heel goed! Je hebt je boosheid nodig om te gaan voelen waar je grenzen liggen. Wie jij bent. Mildheid en begrip is belangrijk en mooi maar zo lang je het als 'idealisme' gebruikt om de realiteit mee af te dekken, moet het maar even wachten. Ik zou hier overigens wel echt goede professionele hulp bij zoeken. In het wilde weg confrontaties gaan zoeken kan jou ook schaden namelijk. Een kat in het nauw maakt rare sprongen en het is niet te voorspellen wat er gebeurt als jij zou laten zien dat je er niet meer aan mee doet. Het is belangrijk dat jij je sterk genoeg voelt om op jezelf te staan en eventuele heftige afwijzing van je ouders niet langer op jezelf te betrekken.
Ik zou niet structureel naar de psychiater van je vader en moeder gaan. Je hebt daar weinig over verteld maar ik begrijp niet helemaal goed wat daar gebeurd is. Die man heeft een diagnose gesteld, heeft die aan je vader medegedeeld en heeft hem toen weggestuurd met de mededeling dat hij er helaas verder ook niks aan kan doen en dat je vader het maar uit moet zoeken? Afijn, ik klink nou zeker heel cynisch en ik weet dat het verhaal van je vader is en niet van de therapeut maar ik zou het gek vinden als die therapeut niet op zijn minst bezig is je vader te empoweren, en dat lees ik in jouw verhaal dus niet terug. Hoe dan ook zou ik naar een therapeut gaan die ervaring heeft met deze problematiek, KOPP dus, en als je dat zou willen, kun je die vast vinden via de organisatie waar je al contact mee gezocht hebt, of via Labyrint. Ik zou hoe dan ook het liefst een psychiater raadplegen, in ieder geval ee professional, die de ernst inziet van borderline manipulatie, en niet iemand die denkt dat het toch vast niet zo erg geweest kan zijn als jij vertelt, zoals ik ooit te horen kreeg van een therapeute (Bij mij ging het om mijn toenmalige partner).
Jij staat nu voor de klus je beoordelingsvermogen te herstellen en jezelf helemaal terug te vinden. Dat gaat niet per se gemakkelijk worden, maar wel de moeite waard! Ik hoop dat je in je gezin de steun voelt om dit aan te gaan!
Groet, Jo Hanna

macademia

macademia

19-08-2013 om 10:45 Topicstarter

Niet lang alleen geweest hoor @ tsjor

Even voor de duidelijkheid, ben ik toen niet lang alleen thuis geweest hoor. Mijn opa kwam er later aan.

Toch was ik liever met mijn moeder meegegaan. Ik vond het vreselijk om al die toestanden thuis te zien, moeder op brancard de trap af, en de sirenes toen ze wegreden. Dan sta je daar toch alleen in de deuropening. Ik ging de kanariekooi toen nog schoonmaken, want het was de dag van de week dat mijn moeder dat altijd deed. Wat een raar gedrag van een kind in een dergelijke situatie...Ik snap eigenlijk ook niet waarom het ambulancepersoneel niet even langs een paar buren is gegaan om voor opvang te zorgen. Ik zou mijn kind nooit alleen achterlaten, ook niet als er iemand binnen een uur zou komen.

Toen ik verlamd was, had ik ongelofelijk veel aan onze buren, en een paar moeders van school. Mijn moeder zei laatst: tja, dat had ik niet. Maar die had ze zeker wel, maar ze hield zich zelf altijd afzijdig en wilde weinig kontakt. Ook bij school stond er altijd 1 moeder op grote afstand buiten het hek of in de auto, en dat was de mijne. Totaal geen kontakt met anderen, terwijl iedereen eigenlijk op het plein op zijn/haar kind stond te wachten. Mijn moeder vond dat 'buurtig'.

macademia

macademia

19-08-2013 om 10:50 Topicstarter

@jo hanna

Dank je wel Jo Hanna, voor je uitgebreide reaktie. Je hebt gelijk, ik ben inderdaad boos, heel erg. In mijn speurtocht naar omgang met Borderline zie ik veel goede tips over hoe je er mee om moet gaan. "Vat de buien niet persoonlijk op" staat er dan bijvoorbeeld. Dan denk ik direkt: nou, mooi wel! Terwijl mijn verstand weet dat het om een stoornis gaat, maar mijn gevoel wil daar op dit moment even geen begrip meer voor opbrengen.

Mijn vader gaat eens per maand ofzo naar die therapeut om te kunnen ventileren. Dat is het geloof ik zo'n beetje. Meer weet ik niet. Beide ouders zeggen me verschillende dingen, ze liegen allebei, en ik weet niet wie er nou de waarheid spreekt. Over heel veel dingen trouwens, ook onbelangrijke. Ik weet nooit wie ik moet geloven. Bij beiden klopt het niet.

Jezelf terugvinden klinkt heel mooi...en dat wil ik dan ook heel erg graag!

Macademia

macademia

macademia

19-08-2013 om 11:15 Topicstarter

Parentificatie/hechtingsstoornis?

Ik lees op een site het volgende:

"Het geparentificeerde kind is er ontzettend kundig in om behoeften van volwassenen te vervullen en zijn eigen angsten en ontbering te verbergen. Hij groeit uit tot een dwangmatige verzorger die eindeloos blijft geven en die stilzwijgend steeds bozer wordt omdat zijn eigen behoeften niet erkend of vervuld worden. Hij gelooft dat hij veel geeft en zal genieten van het beetje wederkerige aandacht dat hij krijgt zonder erom te hebben hoeven vragen, omdat hij geleerd heeft om blij te zijn met elke kruimel en niet om meer te vragen. Om persoonlijke aandacht vragen draagt het niet te verdragen risico in zich om afgewezen te worden"

Dit is precies wat ik ben of wat ik doe. Pas sinds 2 jaar is bijv. de angst/paniek gezakt om bijv. persé altijd thuis te willen zijn met Kerst, omdat mijn moeder vast weer ziek wordt/dood kan gaan. Ik wilde nooit ergens heen, altijd met iedereen thuis zijn. Altijd mijn ouders bij ons, om dit voor elkaar te krijgen. Andersom is geen optie, dan krijgt mijn moeder stress als wij komen.

Vroeger is ze tijdens feestdagen meermalen weggehaald thuis in kritieke toestand. Dan ging ik weer naar opa en oma. Nu, misschien door de boosheid? Of de puzzel die heel wordt? is dat gevoel weg, kan ik in december op vakantie gaan zonder bang te zijn of me schuldig te voelen. Terwijl mijn gezin toch op de eerste plaats zou moeten staan...

Eng is de poort

waardoor een goede opvoeder kan gaan. Laat onverlet, dat het bij jou wel heel bizar slecht is geweest hoor. Maar ik moest eraan denken naar aanleiding van je verhaaltje over parentificatie. Ik herken het wel, ook bij mezelf, moeder jong weduwe etc. Vandaar ook dat het alleen gelaten worden mij zo bezig hield. Mijn moeder is ook wel eens onverwacht opgenomen in een ziekenhuis (om heel andere redenen, gelukkig) en ik weet niet eens meer hoe het toen opgelost is, maar er zal wel een oplossing zijn gekomen. Oma denk ik, geen herinnering aan. Dus ook geen problematische herinneringen. Zeker in de puberteit was het wel mijn schrik, dat mijn moeder ook plotseling bij een verkeersongeval zou omkomen. En dan, ik had al allerlei scenario's bedacht. Ze leeft nu nog, gelukkig.

Wat parentificatie betreft, ja, het is niet goed als een jong kind zoveel over zich heen krijgt. Maar te weinig is ook niet goed, te beschermd niet, te onveilig niet etc., kortom: er is maar een hele smalle marge waarbinnen de goede opvoeders kunnen lopen.

Bedenk dat niet alleen je moeilijkheden door je jeugd gevormd kunnen zijn, maar ook je sterke kanten en die heb je zeker ook. Maak jezelf niet alleen maar slachtoffer van, omwille van jezelf. Natuurlijk, er is aanleiding om je hele leven opnieuw te bekijken en dus ook te herbeleven, er is ook een bepaalde levensfase, waarin je zit, er zijn ook momenten, waarop je van de ene drukte in een ander soort bestaan komt, allemaal groeimomenten die met pijn gepaard gaan. Maar ik hoop dat je daarbij ook uit je sterke momenten, je sterke karakter en de goede beslissingen die je hebt genomen kunt putten.

Het is alleen wel tijd om het grote stilzwijgen te doorbreken, of je vader en moeder dat nu leuk vinden of niet. Met mensen die voor jou belangrijk zijn moet jouw verhaal wel bespreekbaar zijn. Anders kun je er nooit iets van leren.

Tsjor

Biene M.

Biene M.

22-08-2013 om 06:47

Volgens mij is dit hét moment voor macademia om alle narigheid onder ogen te zien en het een plek te geven. Daar hoort ondubbelzinnige kwaadheid en verdriet bij. Even geen gerationaliseer over de positieve kant en dat ouders ook niet anders konden, dat heeft ze namelijk haar hele leven al gedaan en kan ze hierna nog de rest van haar leven doen. Maar nu even niet.

Achterhaald idee

Ik dacht (of ik hoop) dat het ondertussen al lang achterhaald is, het idee dat je alle ellende uit je jeugd het beste maar goed onder ogen kunt zien en kunt doorwroeten en dat je daar dan beter van wordt. Het blijkt namelijk al heel lang niet te werken. Niet bij de langdurige psychotherapie (jaaaaaren bank liggen) en niet bij de direkte 'slachtofferhulp' in de vorm van psychische begeleiding. Sterker nog: mensen blijken er eerder meer problemen door te krijgen.
Dat wil niet zeggen dat je het weg moet stoppen. Ik geef niet voor niets aan: benoem het, geef het woorden, zodat je erover kunt praten met je familie, vrienden etc. Kies zelf uit met wie, maar verlaat het krampachtige moeten zwijgen.
Maar de gedachte dat het allemaal goed met je komt als je alle ellende van je jeugd professioneel)gaat bespreken en doorleven, die gedachte klopt gewoonweg niet. Dan is de kans groot dat je er alleen maar slechter van wordt.

Tsjor

dc

dc

22-08-2013 om 19:35

Tsjor

Helemaal met je eens. Maar wat mij wel enorm geholpen heeft is me een paar maanden de tijd te geven om mezelf zielig te voelen, heel erg boos te zijn op mijn ouders, en alles heel zwart wit te zien. En daarna opzij te schuiven, en door te gaan met mijn leven.

Van harte

Dc, het is je van harte gegund, een periode van jezelf zielig vinden, alle ellende even goed voelen, boos zijn op slechte ouders etc. En dat gun ik macademia ook, zo'n periode. Ik hoop dat ze daarna, net als jij, alle rotzooi weer opzij kan schuiven en door kan gaan met haar leven.

Het probleem van praten met professionals is:
- het helpt meestal niet;
- je gaat jezelf definiëren in termen van problemen;
- je gaat schuld neerleggen bij anderen, wellicht zeer zeker terecht, alleen zo blijf je 'afhankelijk' van die ander, terwijl die ander er niks aan doet, kan doen, wil doen, of niet eens weet dat hij/zij er iets aan zou moeten doen;
- je word afhankelijk van de professional, omdat dat de enige plek is om erover te praten;
- en praten gaat altijd over problemen, nooit over je sterke punten, of je humor, of je dagelijkse klusjes.

Ik denk oprecht, dat het soms nodig kán zijn, een professional, maar dat het soms ook gewoon schadelijk is, omdat je er meer aan hebt als je een taal en een manier gevonden hebt om 'het probleem' te integreren in je eigen bestaan op zo'n manier, dat je er minder of geen last meer van hebt, of dat de last acceptabel en draaglijk is.

Woorden vinden om het allemaal bespreekbaar te maken met de mensen in je direkte omgeving is bijvoorbeeld belangrijk. Humor helpt heel erg goed, als je dat kunt. Een voorbeeld: mijn schoonvader heeft jarenlang niet tegen ons gesproken om bepaalde redenen. Geen woord, we waren lucht voor hem. Allemaal pijnlijk en moeilijk. Tot we op een dag teruggingen van zo'n bezoek en ik zei: het was weer gezellig op het werk van je vader. We moesten er op dat moment om lachen en sindsdien was het hele probleem eigenlijk zíjn probleem geworden en niet meer ons probleem.

Kort samengevat, madacemia, ik hoop dat je een weg vindt om de problemen kleiner te maken in plaats van groter.

Tsjor

Biene M.

Biene M.

23-08-2013 om 10:51

Tsjor

Wat jij schrijft heeft geen enkele overeenkomst met mijn ervaringen. Wat DC schrijft, daar kan ik me erg in vinden. Als kind van een borderliner leer je zo goed om alleen op andermans emoties en behoeften te letten dat je het contact met je eigen gevoel helemaal kwijtraakt (dat was bij mij althans het geval). De maanden van verdriet en boosheid waren bij mij de voedingsbodem voor het ervaren van normale en broodnodige emoties en de basis waarop ik vervolgens mijn eigen leven kon opbouwen. Overigens heb ik helemaaaal niet alle narigheid doorgesproken, kom op zeg, ik heb wel wat beters te doen. En er was juist wel ruimte voor het praten over mijn sterke punten, omdat ik mezelf moest definiëren, ik had geen idee van wie ik was. Hoezo afhankelijk van een professional? Ik heb al jaren geen therapeut meer gezien en het gaat goed met me.

Ik begrijp niet wat je drijfveer is om hier al die onzin neer te kwakken, maar het lijkt me een goed idee als je ermee ophoudt.

Egel

Egel

23-08-2013 om 12:11

Ehm biene

Ehm Biene, zoals jij het hebt gedaan en ervaren heeft het voor jou dus veel uitgemaakt en veel geholpen. Maar Tsjor zegt alleen wat uit veel wetenschappelijke onderzoeken naar voren is gekomen. Geen onzin dus.

MariaV

MariaV

23-08-2013 om 12:14

Goede ervaring therapeut

Ook ik heb goede ervaringen met therapie omdat de therapeut en de psychiater me konden uitleggen waar de grens lag tussen normaal gedrag en borderlinegedrag. Wat mijn aandeel was en wat het aandeel van de borderliner. Ook leerden ze me hoe ik hiermee kon omgaan. Niet in meegaan, wat makkelijker gezegd is dan gedaan, en eigenlijk niet mee omgaan dus. Je kunt geen intieme relatie (partner, ouder) hebben met een borderliner zonder klappen (in de breedste zin van het woord) te krijgen. Ik ben gescheiden van mijn borderliner en daar zo ontzettend blij om. Nu we geen intieme relatie meer hebben, kunnen we redelijk normaal, zij het nogal kil, met elkaar omgaan. Bij alles wat neigt naar ongezond gedrag zeg ik zo neutraal mogelijk: goh. En ga verder met mijn leven. Oh ja, ik ben totaal niet afhankelijk van hulpverlening. Al jaren geen therapeut of psychiater meer gezien en dat gaat prima. Ik sta steviger in mijn schoenen dan ooit.

Biene M.

Biene M.

23-08-2013 om 12:41

Egel

Ik lees nergens dat dat uit wetenschappelijk onderzoek is gekomen en dus meer is dan de persoonlijke mening van Tsjor. Als de bron wetenschappelijk is, krijg ik graag de link.

Miekie

Miekie

23-08-2013 om 16:52

Ook goede ervaring

Veel goede handvatten gekregen bij de psycholoog. Hele praktische dingen zoals gewoon 'nou en' zeggen bij heftige aantijgingen en dat soort dingen. Het heeft de kwaliteit van mijn leven aanzienlijk verbeterd en de verbetering is blijvend.

Biene m

Ik reageerde met name op de eerste zin van jouw stukje: 'Volgens mij is dit hét moment voor macademia om alle narigheid onder ogen te zien en het een plek te geven.'
In 'the common sense' bestaat nog steeds het idee dat je door alle ellende heen moet wil je verder kunnen. Dat idee is al lang achterhaald. Ik heb nog even in mijn boekenkast gezocht naar het eerste boek dat ik las met een kritische reflectie over psycho-therapie, maar ik denk dat ik het begraven heb in een doos op zolder. Je kunt ook kijken op wikipedia onder psychotherapie, of googelen op 'praten helpt niet'. Met name reflecties over de effectiviteit ervan zijn verhelderend.

Dat wil niet zeggen dat het allemaal onzin is of zo. Ik heb in mijn leven genoeg therapeuten gezien, goede en slechte. Ik had zelf baat bij cognitieve therapie (burn out) en FTP (PTSS). Al is het maar het gevoel dat je goede begeleiding krijgt in een moeilijke periode. Maar ouder worden helpt ook, accepteren dat je niet perfect bent en dat anderen je eigenaardigheden maar moeten accepteren, zoals jij die van anderen accepteert.

Waar ik macademia voor wil waarschuwen is dat ze zichzelf niet gaat vastzetten op een probleemetiketje zoals 'parentificatie'. Uit een moeilijke jeugd komen moeilijke dingen voort, maar ook bijzondere, sterke dingen. Ik hoop dat macademia zichzelf de ruimte geeft om beiden te zien.

tsjor

Biene M.

Biene M.

24-08-2013 om 08:16

Tsjor

Dan heb je je niet heel helder uitgedrukt.

Wikipedia dan?

Een citaat uit wikipedia dan?

'Over de effectiviteit van verschillende vormen van psychotherapie lopen de meningen uiteen. Het oordeel van onderzoekers over de effectiviteit is vaak afhankelijk van de betrokkenheid van de onderzoeker met de psychotherapie. Volgens sommigen[1][2][3] zijn, afgezien van de gedrags- en cognitieve therapieën, de meeste therapieën en behandelingen nutteloos of zelfs schadelijk. Berucht zijn de zogenaamde therapeutische technieken die in het verleden als "Sensitivity Training" of Leading Success People aan de man gebracht werden en tegenwoordig als Landmark Education aangeboden worden. Regelmatig leidt de deelname aan een dergelijk programma tot opname in een psychiatrische instelling en soms zelfs tot een levenslange psychiatrische behandeling.
Verschillen tussen therapievormen

Uit veel onderzoeken is gebleken dat het vaak niet zoveel uitmaakt welke therapievorm men kiest zolang de therapie maar toegesneden is op het probleem. Tegen een fobie of neurose kunnen vaak verschillende vormen van gedragstherapie of cognitieve therapie ingezet worden. Ze zijn meestal even effectief of nutteloos (niet de alternatieve therapieën[4]) en bovendien is de effectiviteit vooral afhankelijk van de aard van de zogenaamde werkrelatie tussen therapeut en patiënt/ cliënt. Daarbij speelt de persoonlijkheid van de therapeut een rol. Goede therapeuten zijn warm, empathisch, begripvol, ondersteunend, vertrouwenwekkend en hoopvol. Ze houden zich niet strikt aan hun handboek maar stemmen de behandeling af op de doelen en opvattingen van de cliënt.[5'

Tsjor

Biene M.

Biene M.

24-08-2013 om 10:54

Tsjor

Wikipedia zegt niet wat jij zei, maar als het verschil je ontgaat heeft het ook weinig zin erover te discussiëren.

Vreemd

Vreemde manier van discussiëren heb je, Biene M. Eerst wil je gaan bepalen wat ik wel of niet mag zeggen, dan dat ik niet duidelijk ben, en dan verwijt je me iets, terwijl je het verder niet uit wil leggen. En dan doe je ook nog net of het aan mij ligt.

Tsjor

jeltje

jeltje

24-08-2013 om 17:33

Biene

Biene, ik vind de bijdrages van Tsjor erg nuttig en herkenbaar. Je mag het daar best mee oneens zijn, maar zou je dat dan wat meer bij jezelf kunnen houden? Je spreekt niet namens ons allen.

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.