Relaties Relaties

Relaties

tonny

tonny

07-08-2013 om 12:59

Mantelzorg - lange adem...


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
tonny

tonny

19-08-2013 om 11:38

...

'Het leven zelf is de kern van onze humaniteit, niet het nut ervan, het plezier of het doel. Dat lijkt de laatste levensles te zijn die wij kunnen leren. En de moeilijkste.'

Daar zeg je wat Tsjor... Lang niet iedereen komt aan die les toe, er zijn ook mensen die zomaar ineens het leven verlaten zonder in deze fase te belanden.

Maar ik denk wel dat je gelijk hebt, al is het inderdaad een heel moeilijke les. Was vroeger vooral nuttigheid in tel (generatie van mijn moeder), nu is het 'genieten'.
In elk geval leer ik veel geduld. Ik merk dat ik langzaamaan de irritatie die ik vaak en jarenlang gevoeld heb afschud. Gelukkig. Alles heeft zijn tijd.

Tijgeroog

Tijgeroog

19-08-2013 om 11:51

Tsjor

Wat heb je dat mooi en waar geschreven. Ik ben er even stil van...

Ely

Ely

19-08-2013 om 13:49

Tsjor

Ik sluit me aan bij Tijgeroog, wat een prachtig stukje tekst.

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Met dank

Voor jullie reacties. Ik moet zeggen, ik heb het nog eens nagelezen en ik ben er ook blij mee, met dat stukje. Over het hoofd van Tonny heen is het stukje een uitvloeisel van vele jaren nadenken, met name over de stellingnames rond 'vrijwillig levenseinde'. Tonny gaf me precies dat zetje wat ik nodig had om een stapje verder te doen in mijn eigen denken daarover.

Met dank aan Tonny. En voor mezelf, als voorbereiding op mijn direkte en iets verdere toekomst, wellicht iets om toch maar even te bewaren.

Tsjor

marinade

marinade

20-08-2013 om 16:08

Tsor

Dank voor je tekst: het raakt de kern.

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

tonny

tonny

21-08-2013 om 12:38

'zo alleen...'

Was net bij mijn moeder. Veel pijn, ze weet zich geen raad meer. Had gisteren geprobeerd met de rollator naar buiten te gaan, maar dat lukte niet meer. Wat ze zo lang op wilskracht had gedaan, was voorbij.
We hebben een rondje met de rolstoel door het dorp gedaan, 'de tijd gaat zo langzaam' om even wat anders te doen.
'Ik voel me zo alleen... Maar bij jou zijn kan niet, bijk je broer zijn kan niet.'
Ik voelde me zo verdrietig. Ooit, jaren geleden, nam ze haar zus in huis, die naar het zich liet aanzien herstellend was na een operatie. Na enige tijd bleek dat anders te zijn, werd zij opgenomen in een verpleegtehuis waar mijn moeder haar alle dagen bezocht, en overleed daar.
Nog langer geleden nam zij - toen nog ongetrouwd- onbetaald verlof om haar stervende moeder te verplegen.

Ik voel me tekort schieten, al weet ik best dat zij beseft waar mijn grenzen liggen. Ze verbaast zich al dat ik zoveel bijleerde in het leven.

Ach, had ik maar zeven zussen, dan zouden we samen de laatste tijd van mijn moeder nog enigszins dragelijk kunnen maken.

Diepe zucht...

Ik sluit me aan

Tsjor, heel erg bedankt voor de tekst! Ik heb hem bewaard om uit te printen, want hij raakt echt de kern.
In wat andere varianten hebben auteurs hier trouwens ook over geschreven. Een aanrader is wat mij betreft Anselm Grüns "De kunst van het ouder worden".
Sterkte Tonny,
n@nny

Beiden

Tonny, ook jij voelt je zo alleen op dit moment en jullie beiden kunnen niet meer voor elkaar betekenen dan je nu al doet. We leven met je mee.

Tsjor

Ach

Lieve Tonny,wat moet dit zwaar voor jullie zijn,ik wil je heel veel sterkte wensen!

Bellefleur

Bellefleur

26-08-2013 om 10:49

Tonny,

Kan het niet? Kan je je moeder in huis nemen?
Bedenk goed of je er nu misschien anders over denkt. En als je besluit dat het niet kan, om wat voor reden dan ook (jouw eigen rekbaarheid, of praktisch). Neem dat besluit dan, en stop met je schuldig voelen. Schuldig voelen is de meest zinloze emotie. Je zegt dat jouw moeder vroeger wel in staat was om dierbaren te verzorgen. Maar jij bent je moeder niet!
Je moeder zegt dat ze zich zo alleen voelt. Misschien moet je het breder trekken: een gevoel van onbehagen. Omdat ze pijn heeft, niet meer zelf uit de voeten kan, en alles afneemt. Aan dat alleen-zijn zou je misschien nog iets kunnen doen. Maar al die andere dingen niet. Dat is helaas iets wat bij het leven hoort. Kun je met haar praten over haar toekomst? Over hoe later al haar 'onvolkomenheden' haar afgenomen zullen worden? Dat ze zonder pijn en eenzaamheid bij God zal zijn?

tonny

tonny

26-08-2013 om 16:40

Sja...

'willen is kunnen' luidt het gezegde. Dus je stelt me best een lastige vraag Bellefleur... Als je écht graag wilt, kan er veel. Maar ik zie het niet voor me, ons huis is er niet erg geschikt voor, ik heb geen ruime logeerkamer, ze zou trappen op en af moeten, en ik vrees zeer voor mijn/onze nachtrust. Ook is er geen indicatie voor hoelang, daar is niks zinnigs over te zeggen.

Je hebt gelijk, ik moet een besluit nemen en het dan loslaten en me niet laten regeren door schuldgevoel.

Waar je op duidt, inderdaad, mijn moeder is gelovig. Heel wat minder uitgesproken dan het ooit was, maar ze is het niet kwijt. En toch, weet je, geeft dat nú niet zoveel troost. De dag van vandaag is de eenzame dag in afhankelijkheid die weer overwonnen moet worden, zonder te weten hoeveel er nog volgen.

Vandaag komt er een nichtje van haar op bezoek, gisteren haar zoon/mijn broer, en nu spijbel ik dus twee dagen. Houdt me steeds bezig, vervelend is dat.

Schuldgevoel is lastig.

Knurf

Knurf

26-08-2013 om 19:02

Willen is kunnen?

"'willen is kunnen' luidt het gezegde."

Pas op met dat gezegde. Ik kreeg een burnout omdat ik vond dat ik van alles moest willen.

Tonny

Tonny

26-08-2013 om 21:47

Knurf

Dat is zo. Maar dat is wel zoals ik ben opgevoed ooit, en hoe mijn moeder altijd leefde. En nog probeert.

Knurf

Knurf

27-08-2013 om 09:09

Tonny

'Maar dat is wel zoals ik ben opgevoed ooit, en hoe mijn moeder altijd leefde. En nog probeert.'

Heel herkenbaar. Zie alleen al het draadje over dat ontspannen gevoel na de vakantie. Ik ben de afgelopen 20 jaar van 'ik moet' overgestapt op 'ik wil (= ik moet dit willen)'. En nu blijk ik te zitten op 'stel je niet aan, zo veel moeite is het toch niet'.
Maar ik wil echt een keer naar 'ik wil'. En dan echt!

Sterkte.

Maylise

Maylise

27-08-2013 om 13:32

Kan juist ook opluchting geven

Je moeder bij je laten wonen kan ook rust geven. Je hoeft dan niet meer constant er naar toe gaan en je bent gelijk in de buurt bij een crisis. Thuiszorg kan veel lichamelijke zorg opvangen. Dat laatste is ook een nadeel want je hebt dan wel constant anderen over de vloer.
Mijn moeder woont niet bij ons maar wel vlakbij. Echter van het voorjaar heeft ze na een lelijke val een poosje bij ons gezeten. Aan de ene kant viel het me erg mee. Omdat ze hier gewoon was koste het me veel minder moeite om tijd met haar door te brengen. Wat me dus juist tegenviel was de thuiszorg die meerdere keren per dag langs kwam en daarnaast nog meerdere keren per week andere mensen zoals fysio/verpleegster/huisarts. Dat stukje privacy opgeven vond ik wel vervelend. Daarnaast willen al die mensen natuurlijk ook nog mij spreken en mij dingen uitleggen (met mijn moeder is geestelijk niks mis maar toch heeft medisch personeel altijd de neiging om over oudere mensen te praten ipv met oudere mensen) dus dat was wel een belasting. Ik werk gewoon fulltime maar ik kan redelijk veel thuiswerken en dat heb ik in die periode dus ook meer gedaan. Daarnaast wonen we hier met meer mensen dus er is vaak wel iemand thuis.

Nu woont ze weer in haar eigen huisje maar nu moeten we dus weer zorgen dat ze voldoende boodschappen heeft, haar elke dag ophalen en terug brengen voor het avond eten, overdag nog een keer langs gaan en eigenlijk is dat meer werk.

Ik heb geen broers en zussen die een deel van de zorg over kunnen nemen maar wel thuiswonende kinderen. Die helpen gelukkig ook goed mee. Echter toen oma hier woonde was het voor hun ook makkelijker. Dan konden ze gewoon tijdens het spelen op de playstation een praatje met oma maken en hoefden ze er niet speciaal heen Oma is overigens veel liever in haar eigen huisje dus op dit moment is hier wonen absoluut niet iets wat ze wil.

Mijn eigen oma woonde vroeger ook bij ons en dat was zeker af en toe zwaar voor mijn moeder. Tegelijk is het contact gewoon makkelijker. Ik weet nog toen ze de laatste jaren van haar leven niet meer kon lopen. Als ze niet bij ons had gewoond dan zou ik ongetwijfeld haar veel minder hebben gezien. Nu ging ik na school gezellig even bij haar zitten en een praatje maken, misschien maar 5 minuten maar toch even een moment van contact of ik maakte mijn huiswerk in de kamer waar ze was.

Ik zeg absoluut niet dat dit voor jullie de oplossing is maar het hoeft niet perse meer werk te zijn als ze bij jullie woont. Het hangt natuurlijk ook af van in hoeverre iemand nog alleen kan zijn bijvoorbeeld. Mijn oma was lichamelijk zeer slecht die laatste jaren. Ze was echter geestelijk niet enorm in de war. Ze kon dus best een uurtje alleen zijn. Niet langer echter want ze kon niet zelfstandig meer naar het toilet. Dan is het dus al veel meer een belasting dan als iemand nog wel wat zelf kan je zelf wel een paar uur weg kan.

Maylise

Maylise

27-08-2013 om 13:37

Kerk

Is je moeder ook bij een kerk? Of daar nog bij betrokken? Hier doet de kerk veel aan ouderenwerk. Je hebt een soort bezoek groep die bij oudere of gehandicapte mensen langsgaat. Ze komen vaker als je weinig ander bezoek krijgt. Onze kerk in Nederland deed ook zoiets. Die hadden ook een tehuis geadopteerd en deden daar veel vrijwilligerswerk. Voor de bezoekgroep kwamen ook niet kerkelijke mensen overigens in aanmerking.

tonny

tonny

28-08-2013 om 13:42

Met meer generaties samen wonen

dat is best een mogelijkheid als er genoeg ruimte beschikbaar is voor samenzijn én privacy en er genoeg mensen onder dak die elkaar kunnen en willen bijstaan. Zoals jij het beschrijft is dat een optie.
Je vertelt hoe jullie dagelijks je moeder ophalen om bij jullie mee te eten. Ook heel mooi! Maar ja, als ik dat zou moeten doen, was ik voor en na de maaltijd een uur kwijt en dan moet ik ook nog koken.

Wij wonen niet ruim, we zijn samen - geen inwonende kinderen meer- en ons huis is niet zo van opzet dat er makkelijk een hoogbejaard iemand bij kan wonen. Als ze een enkele keer op bezoek is vindt ze het hier altijd koud en ons toilet is ook al krap voor iemand die een rollator gebruikt - om maar twee kleinigheidjes te noemen. Maar het is goed om te bekijken wat er mogelijk en/of haalbaar is.
Voor mezelf heb ik besloten dat ik probeer nog wat meer bij haar te zijn, dat is wat ik kan bieden, en ik ben blij dat ik de laatste tijd steeds meer geduld heb geleerd.

tonny

tonny

28-08-2013 om 13:46

Kerk

De kerk is heel betrokken ik kan niet anders zeggen.

Ook al is mijn moeder nooit gezond en actief geweest in de gemeenschap waar ze nu 'in de administratie staat[, ze wordt zeer trouw bezocht door een vaste bezoekster, zij brengt ook elke zondagochtend de papieren liturgie bij de dienst die ze via de kerkradio beluistert. Daarnaast komen ook de kerkelijk werker/predikante geregeld langs én ze probeert in het huis de activiteiten vanuit de kerk te bezoeken.

Er is verder ook genoeg te doen, bingo, allerlei ala Jantje Smit zangers, maar daar heeft mijn moeder nooit zo'n antenne voor gehad

Je alleen voelen hangt niet perse samen met er is niemand. Het zit in iemand zelf. En in het missen van de verbondenheid met mensen die er niet meer zijn.

Bellefleur

Bellefleur

29-08-2013 om 08:59

Tonny,

Dat is 't m nou juist. Je moeder voelt zich alleen van binnen. En dat kan jij niet opvullen. Al zou je dagelijks 8 uur bij haar zijn, dan nog voelt ze zich alleen. Dat heeft niets met jou te maken. Dat heeft te maken met de levensfase waarin ze zit.

neteret mut

neteret mut

29-08-2013 om 10:28

Met bellefleur eens

ik herken het ook van mijn vader, ook al waren er die dag al 3 mensen bij hem geweest (bv wijkverpleegster en huishoudhulp) dan nog belde hij op met dat hij zo alleen was en dat hij nooit iemand zag of sprak, dat de dag zolang duurde. Hij woonde alleen en "gooide zich liever van de trap dan opgesloten te worden " (bejaardentehuis/ verzorgingstehuis) Bij ons in huis nemen heb ik wel aan gedacht, daar in dat huis was het werkelijk geen optie, niet wat huis betreft maar ook voor zijn sociale contacten. Daar woonden de mensen die hij kende en die hem bezochten, dat is ook iets om rekening mee te houden. Maar je eigen schuldgevoel he....

Tonny

Wellicht kun je iets vinden wat je bij haar kunt gaan doen. Zodat het niet 'op bezoek zijn bij je moeder' is. Ik denk aan voorbeelden als: een bepaald televisieprogramma kijken, wat je toch al wil zien; of kleding repareren, of een puzzel van 1000 stukjes leggen; of eindelijk al die oude foto's van heel vroeger inplakken, of, nou ja, zoiets. Borduren, breien, de krant lezen, nou ja, wellicht zijn er nog duizend andere ideeën. Je kunt zelf bedenken of het iets is wat je leuk vindt, of wat je juist vervelend vindt, maar blij bent dat je het weer gedaan hebt.

Tsjor

Ilva

Ilva

30-08-2013 om 13:36

Ontmoetingscentrum

Ik heb niet helemaal alles gelezen maar kan je moeder niet naar een ontmoetingscentrum. Mijn moeder is aan het dementeren en gaat nu 3 dagen per week naar een ontmoetingscentrum. Ze zegt tegen iedereen dat ze daar is: om die oude mensen te helpen. Dat is natuurlijk niet zo, ze is daar voor zichzelf maar ze heeft nu wel het gevoel dat ze nodig is en ze geniet er echt van. Thuis verveelt ze zich zegt ze. Helaas woon ook ik te ver weg maar het is een fijn gevoel te weten dat ze tenminste 3 dagen per week veilig zit en dat ze goed eet.

tonny

tonny

30-08-2013 om 14:42

Ilva - en verder

Fijn dat je moeder het daar zo naar haar zin heeft!
Zó'n centrum is er voor mensen die nog zelfstandig wonend zijn. Mijn moeder (die trouwens niet dementerend is hoor) woont in een verzorgingshuis, eerst met indicatie 1 (dat mag anno 2013 niet meer), nu opgehoogd naar 3 (en dat mag anno 2013 nog nét, geloof ik).

Ik zie wel wat in Tsjor haar plan. Foto's plakken is voorbij sinds we digitale boeken maken, maar wie weet kan ik haar oude boeken wat reorganiseren en alles weer goed vastplakken. Of sokken stoppen (hahaha!). De strijk meenemen naar haar toe is zo'n gedoe (en veel te vol in dat kleine kamertje).

Zolang het weer aardig is, ga ik steeds met haar wandelen met de rolstoel. In het verleden moest ik daar gene voor overwinnen, raar he, ik vond het gewoon zo naar, mijn moeder in een rolstoel (terwijl ze nog wel wat kan lopen, gelukkig). In zulke gevoelens komt van alles van vroeger mee.

Wat zijn menselijke relaties toch ingewikkeld.

Ilva

Ilva

30-08-2013 om 20:22

Oh ze woont al in een verzorgingshuis. Je moet nu trouwens indicatie 4 hebben. Mijn moeder zit nu aan indicatie 3. Het gaat nu dus redelijk maar hoelang het nog goed gaat is niet bekend. Wel fijn dat je moeder niet dementerend is. Maar ja, zoals het nu met haar gaat is natuurlijk ook niet fijn. Wordt er niet georganiseerd in het verzorgingshuis. In een huis hier in de buurt wordt regelmatig dingen gedaan. Iedere week bingo, kaarten maken. Regelmatig gezamenlijk ontbijten. Ik ken iemand die er woont en die vind al dat gezamenlijk doen maar niets maar mijn moeder zou dat geweldig vinden. Ze moet dus ook echt naar een huis waar dingen georganiseerd worden, dat zij haar dokter ook.
Veel sterkte, ik weet dat het niet mee valt.

Maylise

Maylise

30-08-2013 om 23:25

Eenzaam vs alleen

Eenzaamheid is inderdaad eigenlijk niet extern op te lossen. Iemand die eenzaam is omdat ze alleen is kan je wat aan doen. Voor iemand die te veel alleen is kan je oplossingen verzinnen (zelf vaker langs, anderen langs, dagbestedingen, vaker een dag bij jullie) maar eenzaamheid die echt van binnen zit dat is heel anders. Als mantelzorger is dat ook gelijk het lastigste aspect. Praktische zaken kan je praktische oplossingen voor bedenken en dan werkt het gewoon goed en dan geeft je dat ook een gevoel van voldoening. Je hebt immers een concreet probleem opgelost en wat niet werkte dat werkt nu wel.

Echter ongrijpbare problemen, zaken die van binnen zitten, die weinig concreet zijn en waar geen voor de hand liggende oplossing voor is dat is iets anders. Daar sta je machteloos tegenover. Dat is zo lastig te aanvaarden want onze natuurlijke reactie is om wat te willen doen. Aanvaarden dat je niks kan doen, niet werkelijk iets kan, dat is zo ontzettend moeilijk.

tonny

tonny

06-09-2013 om 09:41

wankel evenwicht

Ze is weer wat opgekrabbeld. Afgelopen zaterdag wilde ze samen met mij (en de rollator, niet de rolstoel) even buiten lopen. Dat is gelukt. Afgelopen week was ze zelfs naar de bieb geweest om een boek te halen. Een wankel evenwicht, en we wandelen door. Dank voor al jullie bemoedigingen!

tonny

tonny

10-10-2013 om 18:42

tja

haar vrolijkheid om het stukje herwonnen leven, vandaag was daar weinig van te merken. Ik was vergeten fruit mee te brengen wat ik gezegd had (vergeet zelden wat trouwens) en haar knorrigheid deed me me weer voelen als de tienjarige die de verkeerde boodschap uit de winkel meebracht, vroeger. Man man wat een negativiteit. Over haar gezondheidsklachten, over de ongemanierde jeugd van de aangrenzende VO-school, over de euromunten die echt veel minder duidelijk zijn dan 'ons eigen geld', over de hobbelige bestrating, over degene die kwam helpen met douchen, ach waarover niet.
'Tegen jou moet ze kunnen zeuren mam, verder kan ze het tegen niemand' zegt mijn wijze dochter dan. jaja, ze heeft gelijk, maar ik haalde opgelucht adem toen ik weer op de fiets stapte.

Ach Tonny

Het goede nieuws is dat ze nog/weer 'de oude' is. Het slechte nieuws is,d at jij er nog steeds last van hebt. Ik hoop dat je een keer humor kunt inbouwen. Ik kan me herinneren dat ik me ergerde aan mijn kind, die altijd alles uit de folders wilde hebben voor Sinterklaas. Ik ben toen met haar de winkel ingegaan: en wil je dit niet hebben, en dat niet.... een overdosis zal ik maar zeggen. Het werd daarna wel wat rustiger en ze ging beter kijken wat ze nu echt wilde.

Tsjor

Mopperig

Tonny, kan me voorstellen dat dit een dubbel gevoel geeft. Fijn dat ze weer opgeknapt is, maar jammer dat ze haar frustraties botviert op degene die haar zo lief is.
De tip van Tsjor om humor in te bouwen vind ik een goede. En je wijze dochter geeft hoop voor als je later in dezelfde situatie als je moeder belandt
Maar voor nu is het tanden op elkaar en toch afzien, lijkt me. Kun je nog positieve puntjes uit het contact halen of is het echt alleen slopend?

tonny

tonny

28-11-2013 om 11:23

zo alleen...

na een opleving van enkele maanden is het nu weer helemaal mis. Vaak gevallen, veel pijn, mede door artrose, en de chronische buikpijn die ze heeft.

Gisteren bracht ik als verrassing een nicht van haar mee op bezoek (tantezegger) en ze hebben samen een fotoboek van weleer zitten kijken. Aan de ene kant vertelt (o)ma geanimeerd over wie erop staan, aan de andere kant herhaalt ze steeds weer 'ze zijn allemaal dood, ik ben de enige die nog leeft van mijn generatie.'

Aan die nicht zei ze ook - terwijl ik met de thee bezig was- dat ze zich zo alleen voelt, dat de zorg haar niet begrijpt, dat het zo jammer is dat ze nergens anders kan verblijven, niet bij mij of bij mijn broer.
Pfoe, het voelt zo verdrietig.

Nicht is nu weer naar huis, ik ga vanmiddag maar weer kijken hoe het ervoor staat. Maar het is zo naar allemaal.

Nou ja, een vraag aan jullie heb ik niet, gewoon even delen wat er leeft.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.