Relaties Relaties

Relaties

Anoniem

Anoniem

30-08-2013 om 17:32

Al lang geen relatie meer en nu dit...

Mijn man en ik zijn al een hele tijd echt op elkaar uitgekeken. We doen niets meer samen, ieder heeft z/n eigen leven. Maar omdat we nog kinderen thuis hebben wonen zijn we nog bij elkaar in één huis. Ik dacht als de kinderen het huis uit zijn, dan is het tijd om zelf ook te gaan. nu heb ik nog de zorg voor de kinderen en scheiden is ons te veel rompslomp. Het is praktisch, financieel handiger en fijner voor de kinderen om niet uit elkaar te gaan. We gaan gewoon normaal met elkaar om. Natuurlijk is het geen ideale situatie, maar ik heb gekozen voor de minst erge variant. O, ja mijn man wil echt niet uit elkaar, die vindt het wel prima zo.
Nu het volgende: sinds een paar maanden weten we dat hij ongeneeslijk ziek is. Hij krijgt nu behandelingen, maar beter zal hij waarschijnlijk nooit worden. Het zal alleen maar slechter met hem gaan. Ik zie er vreselijk tegenop want ik wil hem niet verzorgen, dat kan ik ook niet meer, daarvoor zijn we te veel uit elkaar gegroeid.
Dus mijn plan om uit elkaar te gaan tja... wat moet ik nu? Als ik nu wegga, dan is dat voor de omgeving ook heel raar. Ze zullen mij er op aankijken, want lang niet iedereen weet van ons, hoe onze relatie is, of eigenlijk dat we geen relatie meer hebben. Ik zit er heel erg mee. Weet echt niet wat te doen. Ik kan ook echt niet er tegen om de hele dag een zieke in huis te hebben, waar ik geen band meer mee heb, hoe erg het ook allemaal is, want dat wordt natuurlijk wel van je verwacht. Ik vind het voor de kinderen wel heel erg, die hebben straks (misschien nog een paar jaar) geen vader meer. Wie kan mij advies geven?


mirreke

mirreke

30-08-2013 om 17:51

Nou mijn idee

zou toch zijn om niet uit elkaar te gaan.
Al je andere argumenten (geld, huis, kinderen, huidige economische situatie enz. enz.) gelden nog steeds, alleen een beetje meer.
Verder vind ik, en dat meen ik serieus, dat je het niet kunt maken om de vader van je kinderen nu op deze manier te laten zitten.
En je zadelt er wel je kinderen mee op, het is wel hun vader die zij dan zullen zien aftakelen, en waar zij misschien vanuit hun verantwoordelijkheidsgevoel gaan zorgen. Bovendien zou het ook nog eens kunnen dat zij dit jou gaan aanrekenen. In ieder geval zou ik het voor mijn geweten niet kunnen.
Wat je natuurlijk wel kunt doen is je zoveel mogelijk informeren over het verloop en de verzorgingsmogelijkheden. En goede afspraken maken, wie weet kun je toch een bepaalde verdeling in het huis maken, en alvast aanpassingen doen in anticipatie op het ziekteverloop.

statsjie

statsjie

30-08-2013 om 18:20

Poeh

dat is heftig voor jullie allemaal, sterkte daarmee.
Ik zou hetzelfde adviseren als mirreke, maar wij staan niet in jullie schoenen.
Je plan was te gaan als de kinderen het huis uit waren. Als ik je goed begrijp/gelezen heb, is dat nu nog niet het geval. Dus in feite zou je "toch al" nog een paar jaar zijn gebleven.
Ik weet niet wat je man mankeert en of het echt zo is dat hij binnen nu en een paar jaar (hoeveel is dat ongeveer? 2 of 5 of 9 jaar?)zal komen te overlijden.
Ik heb daar ook vaak over nagedacht.
Een ongelukkig (zonder ruzie) huwelijk en dan dacht ik: wat nou als hij ongeneeslijk ziek zou worden of chronisch ziek en bedlegerig?
Ik kan je eerlijk zeggen dat ik daar nooit uit ben gekomen. Je menselijkheid zegt dat je die zorg vanzelfsprekend op je zal nemen, in je diepste gevoel heb je allang afscheid genomen van het huwelijk en ben je gevoelsmatig klaar om te gaan.
Ik vind het moeilijk, ik zou me goed laten informeren over het verloop, de intensiteit van zorg, je kinderen observeren en ook jezelf in de gaten houden met wat je kunt en niet kunt.
Wat je ook beslist, zorg voor vangnetten aan alle kanten, voor allemaal, dat is het minste dat je kunt doen.
En met dit alles wens ik je ongelofelijk veel sterkte en ik begrijp je tweestrijd heel goed.

Knurf

Knurf

30-08-2013 om 19:45

Zorg inkopen

'Ik zie er vreselijk tegenop want ik wil hem niet verzorgen, dat kan ik ook niet meer, daarvoor zijn we te veel uit elkaar gegroeid.'

Ik weet natuurlijk niet wat je man precies heeft, en hoe snel het zal gaan. Als het 'maar' om een paar jaar gaat, is het voor de kinderen en voor hemzelf natuurlijk wel erg fijn als alles gewoon bij het oude blijft. Om het voor jou (ook) prettig te houden, raad ik je aan om de zorg op een of andere manier uit te besteden, zeker als hij bedlegerig wordt of veel lichamelijke verzorging nodig heeft. Je loopt anders het risico dat je hem gaat verwijten dat jouw leven steeds zwaarder wordt, terwijl je eigenlijk snakt naar je vrijheid. En je wilt niet reikhalzend gaan uitkijken naar het moment van overlijden!

Als hij nog lange tijd (jaren) min of meer mobiel/zelfstandig kan blijven, zou het voor mij een andere situatie zijn. Je kunt je leven nou eenmaal niet voor tien jaar of langer 'on hold' zetten.

Overigens zou ik wel een keer een gesprek aangaan met een huisarts of psycholoog. Dat je hem niet meer wilt verzorgen, daar klinkt iets van wrok in door, en dat lijkt me niet iets om mee door te blijven lopen. Ongeacht wat je verder beslist.

Mijn mening

Mijn mening is dat je een zakelijke afweging hebt gemaakt over wel of niet scheiden en vanwege een aantal 'voordelen' heb je ervoor gekozen dat voorlopig niet te doen. Een van die voorbeelden betrof de situatie voor je kinderen. Een andere de financiele kant. Dat is niet anders nu die ziekte er tussendoor komt, ja je zult wellicht iemand moeten verzorgen of ziek thuis hebben, maar na de keus die je gemaakt hebt kun je het in mijn optiek echt niet maken nu een andere keus te maken omdat er bij die voordelen nu een nadeel komt. Ik denk dat je de beker nu ook leeg moet drinken. Wel sneu trouwens voor je man dat het zo moet eindigen en zijn vrouw met tegenzin voor hem gaat zorgen. Of niet vanwege die tegenzin en zich dan ook nog zorgen maakt over wat de omgeving daarvan vindt. Das geen warm einde. Ik vind dat als de situatie kennelijk goed genoeg is om bij elkaar te blijven 'voor de kinderen en de financien', dan is dit onderdeel van het pakket. Persoonlijk zou ik het einde van iemands leven zo prettig mogelijk willen maken en het is ook voor de kinderen het beste dat de laatste jaren fijn zijn en zij terugkijken op een tijd waarin pa goed werd verzorgd.

Jo Hanna

Jo Hanna

30-08-2013 om 20:20

Weer band opbouwen?

Ik zit hier naar adem te happen van jouw vraag. Mijn eerste, emotionele, reactie is 'dat kun je niet doen!!!'. En tegelijkertijd kan ik me jouw gevoel van beklemming ook voorstellen en dan snap ik heel erg goed dat je eraan wil ontsnappen.
Ik denk eerlijk gezegd dat je er niet aan ontkomt in deze situatie om weer iets van een relatie met je man óp te bouwen, ook al is het alleen maar om te kijken of je er samen uit kan komen hoe je dit gaat doen. Eenzijdig en simpelweg besluiten dat er gescheiden moet worden kan altijd nog en ik denk dat eigenlijk alle betrokkenen, jijzelf ook, grote emotionele klappen oplopen als je dat doet. Kunnen jullie niet samen met een relatietherapeut gaan praten? Het lijkt me in de gegeven omstandigheden niet haalbaar om dit alleen met je man te doen. De context is zo schrijnend kwetsbaar en jouw weerzin is, hoe begrijpelijk ook, zo pijnlijk. En ik neem maar aan dat er een jarenlange geschiedenis aan de huidige afstandelijke kou vooraf is gegaan, met ook allerlei pijnpunten en onverwerkt verdriet. Je schrijft 'ik kan er niet tegen de hele dag een zieke om me heen te hebben waar ik geen band mee heb'. Dat is een harde boodschap maar tegelijkertijd als je het diplomatieker formuleert ook een heel begrijpelijk signaal aan je man dat het bijna niet te doen is om zo'n intiem, heftig proces als aftakelen en doodgaan van zo dichtbij mee te maken en samen te beleven met iemand van wie je je zo vervreemd voelt als jij hier beschrijft. Ik vind het heel reëel dat dat jou verschrikkelijk naar de strot vliegt en dat zou open op tafel moeten komen te liggen en daar zou aandacht naartoe moeten van jullie allebei: Wat nu? Wat breng je nog op aan inzet om die band te weer nieuw leven in te blazen? Is er nog ruimte om je kwetsbaar op te stellen naar elkaar en misschien weer wat dichter bij elkaar te komen? Ga je samen een praktische oplossing zoeken om ervoor te zorgen dat jij minder of zelfs helemaal niet bij dat proces betrokken hoeft te zijn (veel hulp in huis, verpleeghuis, daadwerkelijk scheiden)? Het doel van zo'n therapie zou dan kunnen zijn om in ieder geval allebei/samen verantwoordelijkheid te dragen voor de keuzes die gemaakt worden, welke kant het dan ook op gaat.
Ik wil je in ieder geval heel veel sterkte toewensen. Er is geen enkele makkelijke oplossing voor de pijn die je hebt.
Groet, Jo Hanna

Ely

Ely

30-08-2013 om 20:46

Serieuze vraag

Wat zou jij willen dat hij had gedaan als jíj degene was die ziek was geworden terwijl hij al met 1 been buiten de deur stond?

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Fiorucci

Fiorucci

30-08-2013 om 21:56

Poeh

Wat heftig. Eerlijk gezegd denk ik dat je zelf wel weet wat het antwoord wordt....ik denk dat je later met meer voldoening terugkijkt op deze periode in je leven als je blijft, en zoveel mogelijk probeert er een goede periode van te maken voor je man, je kinderen en jezelf. Practisch gezien, zou ik, proberen in te schatten hoeveel zorg hij nodig zal hebben en op zoek gaan naar manieren om dit deels uit te besteden, voor zover je financieen dat toelaten. Het is natuurlijk maar de vraag in hoeverre je voor thuiszorg etc in aanmerking komt...dus deels zal het dan toch particuliere zorg moeten zijn, of misschien is er familie die je kan helpen en ondersteunen? Ik zou vanaf nu in ieder geval zorgen dat je aan je rust komt en tijd voor jezelf, al is het meer een dagdeel per week, om te zorgen dat je het volhoudt. Want zelfs als je heel veel van iemand houdt, is het al zwaar, laat staan in jouw situatie.

ikke even

ikke even

30-08-2013 om 22:33

Helemaal eens met emine

Niks meer aan toe te voegen.

Vic

Vic

30-08-2013 om 22:34

Ik zal wel geen hart hebben

want ik zou het niet kunnen en ik zou weg gaan. Maar ik was waarschijnlijk allang al vertrokken in plaats van de rit uit te zitten in een verstandshuwelijk. En als ik voor mezelf die vraag van Ely zou moeten beantwoorden, zou ik niet willen dat iemand met tegenzin voor mij zorgt. Om je laatste dagen te moeten doorbrengen met iemand die eigenlijk met weerzin bij je in de buurt is, dan zou ik wel iemand zoeken die het graag doet of ervoor betaald wordt.

Eerlijk bespreken

met je man. Ik denk ook dat je het niet kunt maken om nu weg te gaan. Ook niet voor de kinderen. Het zou betekenen dat zij nu al geen vader meer hebben (als hij zieker wordt zullen de kinderen niet bij hem komen). Bovendien kunnen de kinderen dan de fase van ziekte van hun vader niet meemaken. Dat lijkt mij niet goed.

Als je eerlijk met je man bespreekt, waarom je weg wil (ik neem aan dat hij dat nog niet weet), waarom je toen gebleven bent, wat je nu moeilijk vindt en je kijkt welke oplossingen jullie daarvoor samen kunnen bedenken, dan kun je dat ook eerlijk met de kinderen (afhankelijk van de leeftijd) en met je omgeving communiceren, zodat zij eventueel wat meer kunnen helpen als dat nodig is.

Toch zorgen dat de kaarten wat opener komen te liggen, zodat iedereen begrijpt dat dit voor jullie allemaal een moeilijke situatie is. En maar hopen dat er meer mensen zijn die jullie kunnen helpen.

Je afschuw van een zieke in huis is enerzijds wel te begrijpen. Anderzijds: stel dat jij het zelf was, zou je dan willen dat je man en kinderen weg gingen, om jou alleen te laten met je ziekte? Niet iedereen heeft dezelfde 'zorg'vaardigheden, maar wellicht heb je toch nog andere vaardigheden die je wel in kunt zetten, bijvoorbeeld het goed organiseren van hulp (of vragen om hulp).

Tsjor

Kaaskopje

Kaaskopje

31-08-2013 om 01:11

Moeilijk hoor!

Mijn reactie op je verhaal is eigenlijk ook dat het wel héél erg ongelukkig overkomt als je nu bij hem weg gaat.
Kun je het door het meer praktisch te zien geen ánder leven in blazen? Je hebt hierdoor een héél goed excuus om een gescheiden slaapplaats te creëren. Daar kun jij je dan ook terugtrekken als de kinderen naar bed zijn. Je rol wordt dan meer huisgenoot die zorgt. En als je de situatie met de huisarts bespreekt of met maatschappelijk werk, kunnen zij misschien oplossingen helpen vinden voor het stuk verzorging wat jij niet op kunt brengen
Ik ben misschien een beetje ouderwets, maar als je trouwt is dat in principe in voor- en tegenspoed. Het is natuurlijk heel erg vervelend dat jullie huwelijk geen succes meer is, maar nu zit je in deze situatie, typisch 'tegenspoed', en dan vind ik toch dat je min of meer de opdracht hebt om je man te verzorgen en steunen bij dit drama. Hij gaat dood, Jij kunt daarna weer verder. Het klinkt hard, maar zo is het wel. Dus als je toch al van plan was om voor de kinderen bij elkaar te blijven tot ze het huis uitgaan, vind ik dat je mínstens bij dat standpunt moet blijven. Leeft je man dan nog, dan kun je misschien weer andere afspraken met elkaar maken, maar ik zou mijn man in zo'n situatie niet aan zijn lot over kunnen laten, dat weet ik wel. Hoe denk je dat je kinderen er later op terug zullen kijken als je nu de boel opbreekt?
Ik heb nu heel wat gezegd, maar bij dat stuk reactie ga ik uit van een ziekte als kanker. Stel dat je man iets anders heeft, MS bijvoorbeeld. Dat kan járen voortslepen. Als het nu al zo slecht gaat tussen jullie en je zou onder die omstandigheden nog jaren bij elkaar moeten blijven, dus ook als de kinderen al lang en breed het huis uit zijn, dan wordt er wel iets onmenselijks van je gevraagd. Dan is het zaak om in dit stadium te beslissen en niet te wachten tot hij uiteindelijk hulpbehoevend wordt.
En wat de buitenwacht ervan vindt? Ja, vast niet leuk. Maar wat weegt voor jou zwaarder?

Verschillende aspecten

Je hebt het over een verstandsrelatie. Jullie kunnen ok met elkaar door een deur, en het is praktisch om dit zo te houden. Intimiteit is tussen jullie passé. Het is nu aan jullie beiden hoe je het ervaart om deze verhoudingen heftig te veranderen. De rol van verpleegster kan je heel sec, zonder intimiteit invullen. Dat doen ook vele professionals per slot van rekening. Maar het zal ongetwijfeld ongemakkelijk zijn om weer zo lijfelijk contact te hebben. Vooral wanneer dit eigenlijk niet op basis van een hernieuwd gevoel van intimiteit en vrijwilligheid gebeurt.
Daarbij ontstaat er bovendien tussen jullie en relatie van ongelijke afhankelijkheid. Lijkt je dat doenlijk? Ik heb zelf een progressieve ziekte, en merkte dat ik het ondragelijk vond om door mijn man ‘verpleegd’ te worden. Ik ben een onafhankelijke vrouw die er voor kiest om met mijn man een relatie te hebben. Dat wil ik niet laten vertroebelen op die manier. Mijn man hoeft zich ook totaal niet ‘op te offeren’ voor mij. Gelukkig worden wij niet in deze situatie gedwongen door medische of financiele redenen. Maar het zou voor mij júist een reden zijn om te scheiden als dat wel zo zou zijn. Tot slot is het de vraag of deze rol voor jou ingevuld kan worden. Denk je dat je dat kan, mantelzorger en verpleegster zijn? Niet iedereen is hier voor in de wieg gelegd.
Ik denk dat het enorm veel reactie zal geven als je nu zou scheiden. Maar het is júllie leven en júllie beslissing. Probeer eens te visualiseren wat het voor jullie betekent als je (al dan niet gedwongen)de (al dan niet intensieve en langdurige)zorg voor je partner op je neemt. Misschien is er ook een middenweg mogelijk. dat jullie bij elkaar blijven, maar een verzorger voor je man inhuren.

Heks

Heks

31-08-2013 om 12:19

De kinderen

Het is hierboven al gezegd, maar ik wil er toch op terug komen. Je bent mede bij je man gebleven vanwege de rust die het de kinderen zou brengen. Ik denk dat dat een goed uitgangspunt is. Wat doe je je kinderen aan als je nu hun vader verlaat? Als je niet voor je man wilt zorgen vanwege hemzelf, dan kun je bedenken wat je voor hem wilt doen als vader van je kinderen. Wat doe je je kinderen aan als je hem nu aan zijn lot overlaat? En het is hierboven ook al gezegd, je hoeft geen band te hebben om voor iemand te zorgen, massa's professionals doen dit als manier om brood op de plank te krijgen. Aan de andere kant hoeft niet alles op jou neer te komen.
Mensen zullen met een oordeel klaar staan als je weg gaat, kijk eens wat deze mensen (directe familie en vrienden) kunnen betekenen om jou te steunen als je er wel voor kiest om een grote rol te spelen in de laatste jaren van de vader van je kinderen. Zoals Tsjor zegt, speel open kaart, maar ook naar jullie naasten, zodat zij ook hun aandeel kunnen leveren; een beetje à la het principe van een eigen krachtcentrale.
En als laatste bedenk eens voor jezelf of een (grote) rol in de verzorging van je ex automatisch betekent dat je tot zijn dood met hem in één huis moet wonen. Zorgen voor een terminale patiënt betekent ook veel regel werk en administratie bij voorbeeld. Het is belangrijk hierin het overzicht te houden en dit deel van "de verzorging" vergt geen intimiteit en weinig direct contact, maar is van fundamenteel belang.

Vic

Vic

31-08-2013 om 13:10

Anders

Mijn moeder is bij mijn vader gebleven totdat het jongste kind het huis uit ging. Toen was het weer tijd voor haar. Helaas werd ze zo ongeveer op dat moment ernstig ziek en dat is ze nog steeds. Mijn zus en ik zouden echt veel liever hebben gezien dat ze 10 jaar eerder voor haar eigen geluk was gegaan. Als je jarenlang je eigen belangen aan de kant schuift kan dat niet anders dan gevolgen hebben voor je gezondheid.
Maar ik zie dat ik alleen sta in mijn mening, dus ik zal wel ongelijk hebben

Kaaskopje

Kaaskopje

31-08-2013 om 13:43

Vic

Nee, ik heb begrip voor je mening, want wat je zegt is inderdaad een risico als je blijft en je eigen leven daar niet leuker op wordt. Maar was jouw vader ernstig ziek? Dat vind ik toch wel verschil maken. Stel dat ik tabak zou krijgen van mijn man en ik hoor dat hij nog maar 2 jaar te leven heeft, dan zou ik het écht niet over mijn hart kunnen krijgen om alles overhoop te gooien, omdat ik de zórg voor iemand waar ik niet meer van hou, niet aankan. (Nu anoniem geeft eigenlijk aan dat ze zonder het uitzicht op die zorg de rit uit wilde zitten tot de kinderen het huis uit zijn). Wie moet er dan voor hem zorgen? De kinderen? Dat wil je ze toch ook niet aandoen? Ik weet van mijn kinderen, na afgelopen jaar zeker, dat ze voor ons klaarstaan, maar als de keus er is vind ik niet dat je het die kant op moet sturen. Of, moet hij dan maar naar zijn ouders/vader/moeder terug? Ik als ouder zou mijn kind natuurlijk weer in huis nemen, maar ik zou woest op schoonzoon zijn.

Fiorucci

Fiorucci

31-08-2013 om 14:00

Inderdaad kaaskopje

Inderdaad, want de zorg uitbesteden is een dure grap, die in deze draad achteloos genoemd wordt. Niet iedereen kan dat betalen.

Ginny Twijfelvuur

Ginny Twijfelvuur

31-08-2013 om 14:25

Nee, scheiden is goedkoop....

Tuurlijk kost inhuren van zorg geld, maar dat blijft toch. Als to namelijk weggaat moet er ook voor haar ex gezorgd worden en bovendien moeten er dan van het zelfde geld twee huishoudens onderhouden worden.

Beste nu anoniem, het moet me wel even van het hart dat ik je alleen maar hoor over hoe het voor jou is. Dat de gevoelens van je man je koud laten kan ik me nog wel enigszins voorstellen, maar heb je er wel bij stil gestaan hoe dit voor je kinderen gaat worden. Die gaan een heel zware tijd tegemoet en hebben jou heel hard nodig. Eerlijk gezegd denk ik dat je die rol alleen maar goed kunt invullen naast het bed van hun vader. Om hen nu ook nog op te zadelen met een echtscheiding vind ik echt harteloos.

Maar goed, dat is mijn bescheiden mening....

Verstuurd met de Ouders Online iPad app

Miekemieke

Miekemieke

31-08-2013 om 14:40

En ook nog

Vrouwen die een ernstig zieke man verlaten worden in onze maatschappij met de nek aangekeken, realiseer je dat wel. Een man die een ernstig zieke vrouw verlaat kan vaak op enig mededogen rekenen want 'het is zo moeilijk allemaal' Eerlijk is dat niet maar zo werkt het wel. Veel sterkte!

Open kaart en...

Ik zou open kaart spelen met man, en van daaruit met een aantal intimi de situatie bespreekbaar maken en vragen me te helpen met de verzorging van man. En ik zou ook in een betere band investeren, open kaart en samen voor een mooie afsluiting van zijn leven zorgen. De kinderen dit nog mee geven. Let wel, met ook tijd dus voor mijn (jouw) eigen leven en dingen.

Sterkte!

mirreke

mirreke

31-08-2013 om 16:35

Voor jezelf

Er zijn allerlei argumenten genoemd, heb ik zelf ook gedaan. Maar wat me ook nog even van het hart moet (ik ben over je berichtje blijven denken), ik denk ook dat het voor jouzelf uiteindelijk goed zal voelen om te blijven.

Niet om de mening van anderen, dat zou mij eerlijk gezegd koud laten. Maar voor jezelf. Zou jij serieus gelukkig kunnen zijn in je nieuwe leven, met je keuze om weg te gaan, als eerder juist heel bewust de keuze hebt gemaakt om te blijven? En dan ga je weg in deze omstandigheden? Weet je wat er bij hem gebeurt, zijn je kinderen daarbij betrokken (ik meen me te herinneren dat ze niet piepjong meer zijn, pubers dacht ik?) en leef jij fijn je leven? Zou je dat echt kunnen en willen?

In je eerdere beslissingen heb je naast economische en andere zakelijke belangen vooral het belang van je kinderen laten meespelen. Dat is dus erg belangrijk voor jou. Eigenlijk vrij logisch dat dit nu nog het geval is. Ik denk, net als tsjor, dat het zeer waardevol is voor kinderen om een ziekte-/stervensproces mee te maken.

Waarmee ik niet bedoel dat je jezelf in dit proces maar even moet vergeten. Ik denk dat je reëel moet zijn, en inderdaad zoveel mogelijk met je man en anderen moet bespreken. Ook voor jezelf. Om te kijken hoe je voor jezelf de hele situatie leefbaar kunt houden.

Ook heel praktisch bijvoorbeeld, qua verdeling van de ruimten in je huis.

Je man is eigenlijk je partner niet meer, maar misschien kun je hem toch blijven beschouwen als een waardevol persoon in je leven, degene met wie je ooit gelukkig was en kinderen hebt gekregen.

Weet je, dit ziet er nu misschien uitzichtloos uit, maar ik denk dat als je die omslag kunt maken, en tegelijkertijd je eigen belang in de gaten blijft houden, het een mooie, waardevolle tijd kan zijn. ook is eea natuurlijk afhankelijk van de ziekte die je man heeft. wellicht komt er ook nog een fase waarbij hij niet eens thuis kan blijven wonen.

Ik zou ook eens naar de huisarts gaan en dit dilemma voorleggen, misschien zijn er wel meer mogelijkheden dan je denkt.

Mijn schoonouders zijn ooit gescheiden, vrij kort voordat mijn schoonvader ziek bleek te zijn. Ondanks de scheiding is mijn schoonmoeder vanuit een ander, diep vriendschappelijk gevoel, iets wat zij vantevoren totaal niet had voorzien, weer bij hem en de verzorging betrokken geraakt. Dat was heel waardevol voor iedereen, ook voor haarzelf. Schoonvader veranderde ook enorm tijdens het ziekteproces...

Veel sterkte in ieder geval. Het is niet zo dat ik je insteek niet begrijp...

mirjam

Je zult aan het werk moeten

Met al het gepieker over de kwaliteit van je relatie denk ik dat je een punt aan zult moeten pakken: de financiën. Ervan uitgaande dat je man hoofdkostwinner is en het geld inbracht voor huis en haard, en jij huisvrouw dan wel iemand met een klein baantje voor de leuk, zul je je moeten realiseren dat er ook op dat punt aardig wat veranderingen kunnen komen. Als je man langdurig ziek is zal zijn inkomen achteruit gaan. Stel dat je weduwe wordt, dan kom je op het niveau van een weduwe-uitkering te zitten (afhankelijk van de leeftijd van je kinderen, anders wordt het bijstand). Stel dat je man opknapt en jullie alsnog besluiten om te gaan scheiden, dan zul je toch ook voor inkomen moeten zorgen. Je hebt dan kinderen te onderhouden (tenzij je die bij de vader laat).
Dus afgezien van de zorg voor je man zul je ook de zorg voor het inkomen op je moeten gaan nemen. Dat betekent waarschijnlijk meer werken, wellicht ander werk waar je meer mee verdient of wat je beter vol kunt houden, wellicht kun je nu nog een bijscholing doen om later ander werk te gaan doen. Misschien dat je minder georiënteerd bent op de kwaliteit van je relatie als je meer energie stopt in je verdienmogelijkheden. En dat is ook in het belang van de kinderen.

(NB. Ik ben er maar vanuit gaan dat de financiële argumenten om niet te scheiden betekenen dat je man jou en kinderen grotendeels onderhoudt.)

Tsjor

Mijn collega

Ging weg bij haar man en tijdens de scheiding is hij overleden, ik dacht een hartaanval. Kon collega niets aan doen, maar haar dochter heeft dat haar heel lang kwalijk genomen. Heeft voor grote problemen gezorgd, inclusief dochter tijdelijk uit huis...

Je bent voor je kinderen bij deze man gebleven, doe dat nu dus ook. Eindredacteur, ga naar huisarts, doe de rgelzaken en laat zorg over aan thuiszorg en dergelijke.

Ander verhaal,is het wel als het nog 10 jaar gaat duren....

Fiorucci

Fiorucci

01-09-2013 om 11:19

Maar krijg je wel thuiszorg?

Ik vraag me af of je wel thuiszorg krijgt als je zelf kunt zorgen.....ik snap helemaal hoe Nu anoniem erin staat, maar in veel gemeenten krijg je alleen thuiszorg als het echt niet anders kan...

Ligt niet aan de gemeente

Voordat de thuiszorg bij de gemeente kwam was dat ook al zo: als het om dagelijkse handelingen gaat en er is iemand in huis (kan ook een kind zijn vanaf een bepaalde leeftijd) dan kreeg je geen thuiszorg. Zou ook mooi zijn: iemand laten komen omdat je het niet wil, terwijl je zelf wel thuis bent.
Ze zal dan zelf thuiszorg moeten inkopen op eigen kosten.

Daarom is het verstandig als ze zich gaat oriënteren op een baan die een gezinsinkomen oplevert. Als ze werkt en er is thuiszorg nodig gedurende die uren kan ze dat wellicht wel krijgen. Bovendien is ze dan zelf niet de hele dag thuis.

Tsjor

Relaties veranderen

Op verschillende momenten. Rond een ziekbed zie je van alles, ruzies, maar ook mensen die elkaar kwijt waren en elkaar weer vonden.
Als je man veel in het ziekenhuis komt kun je daar ook eens gaan praten, bijvoorbeeld met maatschappelijk werk, maar wellicht nog beter met iemand van de dienst geestelijke verzorging. Het gaat om je 'oriëntatie op het leven' en dan kan het goed zijn om dat met iemand te bespreken die verder geen directe bemoeienis heeft met wat voor hulp dan ook.

Tsjor

Yura

Yura

01-09-2013 om 11:59

Achteraf

Je gaat ongetwijfeld een zware tijd tegemoet. Maar nu scheiden wordt door niemand geaccepteerd. Iedereen zal je met de nek aan kijken en je blijft financieel met lege handen achter als hij overleden is.
Ik weet niet wat voor ziekte en wat de prognose is, maar als je blijft en hem verzorgt zal straks iedereen er voor je zijn als hij overleden is, je zult met respect bekeken worden, niet in de laatste plaats door zijn familie uiteraard. Als je nu gaat is zijn familie de jouwe niet meer, blijf je dan zal het altijd jouw familie ook blijven. Nu weet ik niet hoe je band met hun is, maar als die goed is kan dit best belangrijk zijn. Maar ik denk dat ook je eigen familie, vrienden en kinderen het je kwalijk zullen nemen. Verder zul je financieel veel beter verzorgd achterblijven. Als er een koophuis is met een levensverzekering, dan wordt het huis na zijn overlijden (deels) afgelost, dat is beter dan nu verkopen tegen een te lage prijs. Ook zul je vermoedelijk nabestaanden pensioen ontvangen van zijn pensioenfonds.
Als je het echt niet op kunt brengen, dan moet je de tijd die je in hem steekt misschien maar als een investering zien.

Jo Hanna

Jo Hanna

01-09-2013 om 12:16

Hoe is het met je, nu anoniem?

Hoe is het nu met je, Nu anoniem? Ik kan me voorstellen dat het heel moeilijk voor je is om onze reacties te lezen. Ik hoop dat er mensen zijn in het echte leven waar je geen mooi weer mee hoeft te spelen en aan wie je je gevoelens kan laten zien. Heel veel sterkte in ieder geval.
Groet, Jo Hanna

Nu anoniem

Nu anoniem

06-09-2013 om 18:13

Het is best gecompliceerd

Hallo allemaal, en erg fijn dat jullie zoveel reacties hebben gegeven en mee hebben gedacht. ik was wel even een beetje overdonderd door alle reacties.
Fysiek weggaan is inderdaad geen optie, maar in mijn hoofd heb ik allang afscheid en afstand genomen van onze relatie die er niet echt meer is. Ik denk wel vaak aan hoe we het vroeger hadden, maar dat lijkt een heel andere man.
Ik ben bij de huisarts geweest en hij is op de hoogte en tegen de tijd dat het nodig is wil ik thuiszorg.
We zijn al eens bij een relatietherapeut geweest, heeft echter niet geholpen, hij wou niet meer investeren in een goede relatie en hij zei ook dat hij op mij uitgekeken was. Ik had nog wel hoop en daarom had ik hem ook meegenomen, maar doordat hij dat zei was dat sprankje hoop wel helemaal weg. Echt, ik heb heel veel gedaan om onze relatie weer nieuw leven in te blazen, maar helaas was het alleen van mijn kant. Komt ook nog bij dat hij een vriendin heeft waar hij regelmatig op bezoek is en mee emailt.
Komt ook nog eens bij dat hij al heel lang, jaren, met klachten loopt en nooit naar de huisarts er mee wou, ik heb hem dat echt heel vaak gezegd, en nu is het eigenlijk te ver en ongeneeslijk. Het is kanker.
Als hij eerder was gegaan was het goed te behandelen geweest en kon hij er van genezen. En daar ben ik ook erg kwaad over, nooit naar mij willen luisteren en ik vind het best onverantwoordelijk om zo met je gezondheid om te gaan, zeker ook naar je gezin toe, want nu zitten wij er ook mee, en de kinderen hebben over een paar jaar geen vader meer. Ik ben daar erg kwaad over en nog steeds. Ik heb nu zelf ook gesprekken bij het mee omdat het wel een erg moeilijke situatie is, en waar je zo maar niet eentweedrie uitkomt.

Kaaskopje

Kaaskopje

07-09-2013 om 12:40

Vreselijk

Je voegt nu wat details toe, die het geheel toch weer verandert voor mensen die je niet kennen. Ik vind het vreselijk voor je. Hoe serieus is het met die vriendin van je man? Is dat 'gezellig voor een praatje en een knuffeltje' of 'alles erop en eraan'?
Ik weet niet of het raar is wat ik nu bedenk, maar als je man naast jou doorgegaan is met zíjn leven, dan kun jij dat ook. Zolang het maar niet merkbaar is voor de kinderen. Ga de deur uit, probeer nieuwe contacten op te doen. Vrienden maken dus en maar zien wat daar ooit van komt. Je zou zelfs kunnen overwegen, een aparte situatie is het toch al, om de vriendin in de zorg te betrekken. Ik stel me voor dat de liefde voor je man al zover aan kracht heeft ingeboet, dat van ernstige jaloezie geen sprake meer is. Wel van 'zielepijn'. Het zal je maar gezegd worden door je man dat hij op je uitgekeken is. Verdrietig voor je hoor! Maar nu het dus is zoals het is, zou je kunnen overwegen of je die richting in kunt en wilt. Probeer het nu vooral leefbaar te maken voor jezelf, zodat je dáár kracht uit kunt putten.

+ Brunette +

+ Brunette +

07-09-2013 om 18:41

Aan nu anoniem

In eerste instantie dacht ik: als je ervoor kiest om voor wat voor reden dan ook bij elkaar te blijven, wees dan ook consequent. Heb je er destijds weleens bij stil gestaan dat zoiets kon gebeuren? Want ik denk dat er wel meer stellen zijn die voor de kinderen/opzien tegen de rompslomp bij elkaar blijven hangen. De liefde is bij jou echt over. Zelf weet ik dat ik niet meer van iemand houd als ik er tegenop zou zien de man in kwestie te moeten verzorgen. Als de liefde nog bloeit, heb ik daar eerder Florence-Nightingale-achtige gedachten over.

Maar hij heeft dus een vriendin. Als dat een minnares is die echt van hem houdt en vrijgezel is, dan zou zij hem kunnen opvangen. Maar misschien wil zij dat wel niet. Er is kans dat ze er geen zin in heeft. Niet de jaren mogen delen dat hij in de kracht van zijn leven af maar wel voor hem mogen opdraaien als hij aftakelt... Vertel eens wat meer over die verhouding met haar.

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.