Al lang geen relatie meer en nu dit...
Mijn man en ik zijn al een hele tijd echt op elkaar uitgekeken. We doen niets meer samen, ieder heeft z/n eigen leven. Maar omdat we nog kinderen thuis hebben wonen zijn we nog bij elkaar in één huis. Ik dacht als de kinderen het huis uit zijn, dan is het tijd om zelf ook te gaan. nu heb ik nog de zorg voor de kinderen en scheiden is ons te veel rompslomp. Het is praktisch, financieel handiger en fijner voor de kinderen om niet uit elkaar te gaan. We gaan gewoon normaal met elkaar om. Natuurlijk is het geen ideale situatie, maar ik heb gekozen voor de minst erge variant. O, ja mijn man wil echt niet uit elkaar, die vindt het wel prima zo.
Nu het volgende: sinds een paar maanden weten we dat hij ongeneeslijk ziek is. Hij krijgt nu behandelingen, maar beter zal hij waarschijnlijk nooit worden. Het zal alleen maar slechter met hem gaan. Ik zie er vreselijk tegenop want ik wil hem niet verzorgen, dat kan ik ook niet meer, daarvoor zijn we te veel uit elkaar gegroeid.
Dus mijn plan om uit elkaar te gaan tja... wat moet ik nu? Als ik nu wegga, dan is dat voor de omgeving ook heel raar. Ze zullen mij er op aankijken, want lang niet iedereen weet van ons, hoe onze relatie is, of eigenlijk dat we geen relatie meer hebben. Ik zit er heel erg mee. Weet echt niet wat te doen. Ik kan ook echt niet er tegen om de hele dag een zieke in huis te hebben, waar ik geen band meer mee heb, hoe erg het ook allemaal is, want dat wordt natuurlijk wel van je verwacht. Ik vind het voor de kinderen wel heel erg, die hebben straks (misschien nog een paar jaar) geen vader meer. Wie kan mij advies geven?
nog eens confronteren in deze veranderde situatie?
Het lijkt me verschrikkelijk moeilijk (of misschien wel onmogelijk) om hier stilzwijgend mee door te gaan terwijl je man je zo liefdeloos heeft afgedaan. Mijn eerste reactie op je verhaal was ook: laat die vriendin het dan maar doen. Kennelijk kan dat niet, anders had je het daar waarschijnlijk al op aangestuurd. Toch vind ik nog steeds dat het, eigenlijk los van de romantische liefde die er dus kennelijk niet meer is, wel eerlijk zou zijn om samen te kijken of er toch nog een warmere en respectvollere verhouding kan ontstaan. Is je man niet bereid daarin te investeren dan vind ik dat hij niet van je kan verwachten dat je dit proces met hem deelt. Zijn gedrag heeft consequenties. Kennelijk voelt en ervaart hij die niet. Ik denk dat het heel erg goed is dat je voor jezelf hulpverlening hebt gezocht en ik hoop dat dat je kan helpen om voor jezelf een koers uit te zetten waar jij mee kan leven.
Heel erg veel sterkte! Jo Hanna
Kinderen
De narigheid is dat de kinderen ook betrokken zijn bij dit proces. Dus als er al geïnvesteerd wordt in dat laatste stuk toekomst samen, dan is het ook echt voor de kinderen naar mijn idee. Ik denk dat het gesprek daar nu om moet gaan voor beiden.
erg moeilijk
Ik kan me zo voorstellen je niet exact op de hoogte bent van alle ins en outs van de relatie met die vriendin. Hij zal daar vast niet tot in detail over verteld hebben. Hoe serieus en lief en geodbedoeld dat allemaal is, is denk ik lastig in te schatten. Heel veel ligt toch ook nu bij je man. Is hij in deze situatie bereid om, zoals Jo Hanna zo mooi formuleert, "samen te kijken of er toch nog een warmere en respectvollere verhouding kan ontstaan" ? En wat moet de rol van die vriendin daarin worden?
Het laatste dat je nu wilt, is over die dingen praten, maar het zal toch vooral daarvan afhangen. En hoeveel weten de kinderen? Je zou ze zo graag van alles besparen, maar niet alles ligt in jouw handen. Goed dat je hier contact over hebt met de huisarts en veel sterkte.
Blij voor je
Dat je gesprekken hebt. Dat is misschien wel de eerste vereiste: zorg goed voor jezelf! Neem ruimte voor jezelf en ook hulp voor jouzelf is belangrijk.
Het is niet niks allemaal.
Ik kan me heel goed voorstellen dat je boos bent, op de nonchalance waarmee hij zijn gezondheid heeft verspeeld. En ook nog eens omdat hij het ook zijn kinderen en jou, als medeouder, aandoet.
Aan de andere kant, ook dit is een soort keuze van hem. Of eigenlijk een gevolg van een keuze, namelijk het niet naar de dokter gaan. En die keuze komt ook weer door zijn karakter.
Wat een bizarre situatie, het zou een verhaal uit een boek kunnen zijn.
Het lijkt mij wel fijn dat hij een vriendin heeft (of het nou 'zijn' vriendin is of gewoon een vriendin). Zo heeft hij zelf iemand om mee te praten en dit mee te delen, al is het maar per e-mail, en hoef jij niet het gevoel te hebben dat jij alles voor hem hoeft op te vangen. Dat zou kunnen betekenen dat het voor jou emotioneel wat minder belastend kan zijn. Het is allemaal al erg genoeg, ook in verband met de kinderen, en je hoeft dan de enige steun en toeverlaat voor hem te zijn.
Ik zit me zomaar af te vragen: heeft je man autisme of autistische trekken?
Veel sterkte met alles. Ik heb veel respect voor je, voor je insteek en je wens om het voor je kinderen zo vertrouwd mogelijk te houden. Ik hoop voor je dat hoe erg ook, dit toch een periode kan worden die ook iets oplevert, waarin hopelijk oud zeer misschien zou kunnen wegvallen. Al is het maar omdat het ook een grote maar ook mooie verantwoordelijkheid is om als moeder je kinderen hierin te begeleiden.
Hoe het nu is
Om even op de vraag van Mirreke te antwoorden: ja, er is sprake van een autistische stoornis, Asperger. Maar ik wilde dat niet gelijk er in zetten, want dan komen er weer allerlei reacties op. Daarvoor heb ik ook gesprekken, al een aantal jaren omdat het heel moeilijk is om samen te leven met iemand met autisme, waar je niets mee kunt delen en vooral ook hoe ik hem kan stimuleren om vader te zijn, want dat komt niet uit hem zelf.
Om de relatie weer nieuw leven in te blazen, echt, dat station zijn we al gepasseerd, heb ik al verteld, hij is ook uitgekeken op mij. Toen hij dat zei voelde ik me net een bankstel, waarop je uitgekeken bent. Bovendien heb ik er echt alles aan gedaan, met hem ook naar een therapeut geweest en ik kan het niet meer opbrengen om daar nog energie in te steken.
Binnenkort beginnen de bestralingen, dat zal ook een zware tijd worden. Hij is nu al behoorlijk depressief.
Hij heeft een vriendin waar hij regelmatig heen gaat en z'n haren laat knippen en uren later weer terug komt.Ik vroeg wel eens of ze zijn haar met de nagelknipper heeft gedaan vanwege de lange tijd dat hij weg was. Ze mailen ook en met haar deelt hij wel zijn gevoelens. Verder weet ik er ook niet veel van. Hij heeft geen vrienden en misschien is zij wel een goede vriendin. Ik heb ook gezien in zijn mail dat hij regelmatig met een oude exvriendin van vroeger mailt en daar ook heen gaat.Mailen gaat makkelijker dan praten, dat is vaker bij mensen met autisme. Maar wat hij verder met die vrouwen doet weet ik niet.
Ik heb wel gedacht, stel dat het zo ver komt dat hij verzorgd moet worden, dan wil ik die vrouwen daarbij inschakelen.
Er is ook nog een piepkleine kans dat hij kan genezen, als dat zo is, dan ga ik toch echt weg, zodra de kinderen op eigen benen staan.
Zou ik zeker doen
De vriendinnen inschakelen, bedoel ik.
Zelf heb ik trouwens een partner van wie ik het enorm sterke vermoeden heb dat hij autisme of in ieder geval duidelijke autistische trekken heeft, en een van onze kinderen heeft ook asperger.
De reden waarom ik het eigenlijk vroeg is denk ik vanwege de herkenning die ik tussen de regels van je berichtjes dacht te hebben, en ook omdat ik het dan nog wat beter kan plaatsen.
Wat ik me ook afvroeg, misschien is er nog familie die je zou kunnen laten helpen bij eventuele verzorging? Inmiddels wonen we blijkbaar in een participatiesamenleving..., dus is dat ineens niet zo'n opdringerige vraag meer.
Verder hoop ik dat je zelf ook (goede) vrienden hebt bij wie je terecht kunt, en die ook weten dat autisme speelt. Een partner hebben die autisme heeft, of in jouw geval het huis delen met iemand die autisme heeft, kan behoorlijk eenzaam en erg zwaar zijn. Het is fijn als je dan jezelf niet telkens hoeft te verdedigen of te verklaren.
Zijn je kinderen overigens oud genoeg om in te gaan zien wat autisme inhoudt, of speelt er ook bij hen autisme? Mijn kinderen zonder autisme beginnen steeds duidelijker te zien dat hun vader geen standaardvader is en eigenlijk ook geen vaderrol op zich neemt. Voorheen probeerde ik dat ook allemaal op te vangen en af te schermen, maar dat lukt me nu echt niet meer. Mijn zoon met autisme wordt echter steeds meer zoals zijn vader. Hij wordt behoorlijk lijnrecht en behandelt mij steeds meer op een typische manier, die het best zwaar maakt.
Nogmaals, ik heb veel respect voor je. Ik kan me gezien de situatie waarin jullie relatie zich bevindt goed voorstellen dat, mocht je man genezen, je toch uit elkaar wilt.
Vroeger dacht ik zelf dat ik nooit bij mijn partner weg zou gaan, inderdaad voor een groot deel ook vanwege de kinderen. Inmiddels begin ik wel heel duidelijk te voelen dat het erg zwaar is (een deel van) jezelf weg te cijferen...
