Relaties Relaties

Relaties

Polletje

Polletje

13-01-2014 om 22:45

"Anders" en autisme binnen het gezin

Na meerdere topics hierover gelezen te hebben, ben ik benieuwd naar de reacties en feedback ten aanzien van mijn eigen situatie.
Enige weken geleden vertelde een nichtje van mijn mans kant dat de familie ons anders vindt. (niet perse in negatieve zin overigens)
En laat dat nu iets zijn wat ik steeds meer en meer hoor.
Een tv hebben wij niet (we hebben toch internet?!) en ook hebben we geen auto of een koopwoning.
En tijdens een gesprek lokt dit vaak al heel wat uitroepen als "oh?", "goh!" en "joh?" uit.

Wij hebben heel bewust ervoor gekozen het bij 1 kindje te laten en dit vinden sommigen vreemd of zelfs zielig.
Mijn man heeft Asperger, onze dochter van 8 klassiek autisme en gaat binnenkort naar speciaal onderwijs.
Al met al vinden wij dat we een goede balans hebben in ons gezin en ik heb een erg fijn huwelijk, waarin mijn man en ik elkaars beste vrienden zijn.
Nu brengt het autisme binnen ons gezin soms wel bijzondere en uitdagende situaties met zich mee, maar met cursussen en begeleiding vanuit MEE is het eigenlijk best goed te behapstukken.

Mijn man heeft vrijwel geen vrienden, mist dit ook niet omdat hij ontzettend veel plezier heeft in zijn hobbies waarbij hij geen contact nodig heeft. (natuur- schei en wiskunde, sterrenkunde, het leren van vreemde talen etc.)
Hij zit iedere dag te leren en te lezen, lezingen te volgen en geeft technieklessen aan groep 7 en 8.
Onze dochter is volledig 1 met de natuur, kan de hele dag beestjes bekijken en wil van alles weten hoe de wereld, en met name de natuur, werkt.
Daarnaast tekent ze iedere dag wel een paar uur en houdt zich bezig met het verzorgen van onze dieren.
Zij gaat ook moeilijk vriendschappen aan en soms als de buurtkindjes voor de deur staan, stuurt ze hen weg, omdat ze liever met haar eigen projectjes bezig is.

Allemaal heel erg leuk al die kennis om mij heen, maar ik heb geen autisme en voel wel de behoefte om vriendschappen te hebben en verjaardagen te vieren.
Ik merk dat ik het heel lastig vindt om aansluiting te vinden met mensen om mij heen, zoals bijvoorbeeld andere moeders op school.
Mijn vak is kunstenaar en momenteel richt ik mij vooral op 3D werk op de pc en daarnaast werk ik als alfahulp om een wat meer zeker inkomen erbij te hebben.

Wij wonen nu al ruim 5 jaar hier in het dorp en ik krijg het niet voor elkaar om een vriendschappelijke relatie op te bouwen met mensen om mij heen en ik kan niet goed de vinger erop leggen waar het 'm nu in zit.
Al snel heb ik de neiging om mijn jeugd van drinkende en schizofrene ouders de schuld te geven, maar ik leef in het nu dus dat zou ook wat kort door de bocht zijn.
Al kan ik mij wel voorstellen dat mijn houding misschien wat gereserveerd kan overkomen of zelfs arrogant, zoals heb ik al eens gehoord heb.

Begin februari heb ik een gesprek met de psychiatrisch verpleegkundige van de huisarts omdat ik mijn wereldje steeds kleiner en eenzamer voel worden en de eerste tekenen van een depressie voel aankomen.
Ik heb mensen uitgenodigd voor een kopje thee, contacten op Facebook gemaakt met andere ouders, ook via mail en heb vrijwilligerswerk gedaan (nog steeds) en natuurlijk via het schoolplein.
Daarnaast op verschillende verenigingen gezeten, maar ik ben altijd de jongste want veelal senioren lijken tijd te hebben voor een vereniging hier in de omgeving.

De woorden van mijn nichtje blijven door mijn hoofd spoken "anders, anders, anders".
Maar wat is anders?
Ben ik moeilijk om gesprekken mee aan te knopen om mijn interesses?
Vinden mensen het moeilijk om met het autisme binnen ons gezin om te gaan?
Is het iets in mijn lichaamstaal, is mijn huis niet gezellig ingericht of houd ik er inderdaad andere gewoontes op na?

Zijn er mensen hier op het forum die deze situatie herkennen, misschien zelfs in combinatie met autistische huisgenoten?
Jeetje, wat voelt dat heerlijk om alles even van je af te schrijven!
Bedankt voor het lezen en eventueel voor het meedenken

o zeker Polletje

Ik moet hier in een huishouden van mensen met autisme een baken van kalmte en rust zijn, terwijl ik van mijzelf nogal extrovert kan zijn. Nu het met iedereen thuis zo goed gaat komen die behoeftes aan lawaai en contacten inderdaad ook de kop opsteken. Juist als het verder goed gaat. Dat ik een beetje vreemd ben voor andere mensen is inmiddels wel tot mij doorgedrongen. Je vertelt toch voor anderen soms vreemde zaken over je eigen gezin. Zelfs familie en vrienden hebben daardoor toch een bepaalde reserve over zich. Het is een vreemde wereld waarin je niet altijd begrepen wordt en niet iedereen makkelijk aansluiting bij je vind.
Volgens mij heb je het goed voor elkaar Polletje! En ook ben je toch steeds bezig om contacten in je omgeving te leggen. Ik verwacht dat dat je vaak ook wel lukt al zal het misschien niet met de dorpelingen om je heen zijn. Maar wie weet, gewoon jezelf blijven, vriendelijk blijven, misschien groeit dat dan ook wel wat. En die verjaardag gaat je ook vast lukken, je bent er creatief genoeg voor.
Maar het voelt soms wel wat apart, dat kan ik me voorstellen.

Suze

Suze

14-01-2014 om 08:25

Vriendschap

Om vriendschap op te bouwen moet er ook een klik zijn, meer dus dan alleen gelegenheid en elkaar een aantal keren spreken. Dus ook een geluksfactor.

En ik weet niet of je het doet, als je mensen mee naar huis zou nemen en ze vinden daar dingen raar, misschien dan proberen eerst vriendschap buitenshuis, of zonder dat ze de rare thuissituatie meemaken, op te bouwen. Als de vriendschap wat verder is, dan misschien uitbreiden naar kennismaking met de thuissituatie? En dat betreft dan ook vertellen over de thuissituatie.

Klinkt misschien wat ingewikkeld, maar als je gaat daten man je beter ook niet meteen je hele geschiedenis uitgebreid vertellen met alle mislukte relaties . Dat is vaak niet handig. Dat idee dus.

Sterkte.

Mijntje

Mijntje

14-01-2014 om 09:38

anders

Dan vindt je nichtje ons vast ook anders. Ik zou mij niet prettig voelen bij mensen die mij anders of raar vinden. Maar familie heb je niet voor het kiezen
Ik wil maar 1 ding zeggen: jij voelt jezelf toch niet anders, laat je niet onzeker maken. Vis eens in een andere vijver (via internet?)

Hortensia

Hortensia

14-01-2014 om 13:20

"Anders" is geen scheldwoord.

Ja, de kans is groot dat men je als "anders" ziet, maar zie dat niet als "minder" of "slechter". Gewoon als "anders". Misschien vooral als "jezelf zijn"!
Als moeder van twee autistische kinderen heb ik het ook meegemaakt. Je moet je oneindig aanpassen aan je autistische gezin en dan draait het eigenlijk best wel lekker, maar de raakvlakken met anderen worden wel rap kleiner.
Daarnaast heb je, naast je werk als alfahulp, een solistisch beroep (kunstenaar) waarmee je ook niet snel met anderen in contact komt.

Ik heb die ervaring dus ook.

Ik had kinderen op speciaal onderwijs, waar niet echt een schoolpleincultuur was. Het was na schooltijd snel snel naar huis, naar therapie, naar de begeleiding, echt gelegenheid om in contact te komen was er niet, en als er al contact was ging het vooral om lotgenotencontact, spuien over falende instanties en zo, en de overbelasting was hoog dus er vloeide nog wel eens een traantje. Kan heel therapeutisch zijn, maar vrienden heb ik er niet aan over gehouden omdat er verder geen raakvlakken waren en we allemaal eigenlijk teveel aan ons hoofd hadden.

Mijn kinderen zaten niet op clubs, voelden zich daar doodongelukkig, dus daar kon ik ook al geen contacten leggen.

Mijn eigen leven heeft jarenlang op een laag pitje gestaan omdat mijn toen-nog-man ook autistisch is en geen volk over de vloer wilde, en na de scheiding had ik mijn handen zo vol aan de zorg en begeleiding plus mijn werk dat socialiseren ook niet echt wilde lukken. Ik vond dat verschrikkelijk, voelde me heel erg eenzaam. Maar het leek alsof er een dikke, onzichtbare muur tussen mijzelf en de rest van de wereld stond.

De laatste jaren gaat het gelukkig beter. Ik heb wat meer tijd voor hobbies en via Facebook krijg ik ook steeds meer contacten. Dat gaat geleidelijk, ik ben al een paar jaar lid maar pas sinds vorig jaar begint het te lopen. Zoals veel plaatsen heeft ook ons dorp een ruil- en weggeefclub op Facebook en dan raak je nog wel eens aan de praat. Via Facebook ontdekte ik ook een club van mensen met "mijn" hobby en we komen wel eens bij elkaar. En via de diverse kerken zijn er ook allerlei clubs, dan hoef je nog niet eens gelovig of lid van de kerk te zijn, maar dat helpt natuurlijk wel (ik ben zelf geen lid).

Je zou ook aan een sportclub kunnen denken, teamsport in het bijzonder.

Is er niet iets cultureels in je omgeving? Een gezamenlijk werkatelier bijvoorbeeld, iets met exposities, workshops om je horizon te verbreden? Ik weet dat verschillende plaatsen CKV-cursussen voor gevorderden geven, wat geweldig is voor mensen die het niveau van asbakjes kleien allang voorbij zijn. Ook beroepskunstenaars komen daar graag om elkaar te inspireren.

En verder zou ik je met klem aan willen raden niet te fanatiek op zoek te gaan en ook je grenzen te bewaken. Mijn ervaring is dat je daarmee mensen aantrekt die niet goed voor je zijn. Die je bijvoorbeeld heel erg gaan claimen, of als gratis therapeut gebruiken Ik heb daar een paar vervelende ervaringen mee gehad. Was allang blij dat ik de aandacht van iemand had en dat die regelmatig mijn grenzen overschreed, bijvoorbeeld door hardnekkig te blijven bellen terwijl ze wist dat ik aan het werk was, onaangekondigd voor de deur te staan voor een uitgebreide theevisite terwijl dat heel slecht uit kwam, in een autistenhuishouden moet je dat soort onverwachte dingen niet doen. Maar alleen échte vrienden respecteren dat (en geloof me, die zijn er echt). Ik dorst er alleen niets van te zeggen uit angst voor boosheid en ook onzekerheid ("ben ik niet te egoïstisch als ik zeg dat het niet uitkomt?"). Maar nu weet ik: beter eenzaamheid dan een vriendschap die meer (energie) kost dan het oplevert.

En stel je verwachting over vriendschappen bij. Wat soms diep innige vriendschappen lijken, zijn dat echt niet altijd Toevallig werd ik vorige week nog aangesproken door een kennis die er van overtuigd was dat ik dik bevriend met iemand was omdat ze me had zien lachen en praten met haar, in werkelijkheid kende ik die iemand maar vaag
De mensen met wie ik wel serieus bevriend ben geraakt zie ik echt niet elke dag, ook niet elke week. Maar als we elkaar zien is het altijd weer leuk. En via Facebook en Whatsapp houden we ook contact.

Geef het tijd. Vriendschappen moeten groeien. Bij mij duurde het echt jaren.

En het allerbelangrijkste: blijf jezelf. Misschien zijn jouw gewoontes inderdaad anders, maar als ze bij jou passen (en als je anderen er geen kwaad mee doet natuurlijk) is er niks mis mee. Misschien is jouw huis niet "gezellig" ingericht, maar als jij je er gelukkig voelt moet je het zo houden.

Ik heb nog steeds geen bruisend sociaal leven maar ik heb wel geleerd dat de mensen makkelijker naar me toe kwamen toen ik mijn behoefte aan contact los ging laten, ging accepteren dat ik ánders was en geen doorsnee gezin had, dat ik nou eenmaal niet zo snel een klik had met anderen (en ik ben gestopt met peinzen waarom dat zo was), en dat ik het niet moest forceren door mezelf "leuker, vlotter en aangepaster" te presenteren dan ik eigenlijk was want dan beduvel ik mezelf en anderen. Echte vriendschappen ontstaan pas als je vriendschap met jezelf hebt gesloten, gewoon zoals je bent.

Je bent namelijk goed zoals je bent en daarmee trek je échte vrienden, al duurt het misschien nog even voor ze je hebben gevonden en jij hen.

Ely

Ely

15-01-2014 om 21:08

Theorietje

Misschien sla ik de plank volledig mis maar ik wil even Eem theorietje met je delen.
Wat jij beschrijft klinkt mij als behoorlijk autonoom gezin, jullie hebben je ding en trekken je eigen plan en zijn daar meer onderscheidend in dan familie doorsnee. Dat vind ik trouwens geweldig.
Máár ik denk dat het ook moeilijker voor een willekeurige voorbijganger is om aansluiting mee te krijgen. Want aansluiting doe je vaak op raakvlakken en misschien zijn die wat minder in het oogspringend bij jullie. Ik denk zelfs dat sommige mensen het misschien een beetje spannend vinden, zulke autonome mensen. Want als jullie bewust kiezen voor bv geen auto, geen tv, dan bestaat de kans dat jullie een mening hebben over het wél hebben van die zaken en dat voelt kwetsbaar.
Het maakt gewoon onzeker om mensen te ontmoeten die je wat nader moet onderzoeken om te kunnen plaatsen. Menselijk toch?
Dus ik denk dat het zoiets is. Daar zit geen waardeoordeel van mij in, ik denk dat de mensch (in het algemeen) zo in elkaar steekt. Alle uitzonderingen hier op oo natuurlijk uitgezonderd hahaha

Polletje

Polletje

16-01-2014 om 00:57

Even stil

Ik zit te kijken van de vele reacties, bedankt dat jullie de tijd en moeite ervoor namen, ik ben er even stil van.
Zo zit je op je eilandje en vervolgens blijkt het best mee te vallen en heeft het vaak ook te maken met het perspectief waarin je de dingen bekijkt.

Vrienden heb ik wel, maar helaas wonen die een paar provincies verderop en ze hebben geen kids dus het welbekende "ik zou ze wel eens achter het behang willen plakken" verhaal wordt dan een eenzijdig iets.

AnneJ, ik herken dat volkomen dat van die baken van rust. Zo vind ik het heerlijk om te zingen, maar muziek wordt doorgaans via koptelefoon genoten want anders gaat er hier iemand een gigantische meltdown krijgen. We hadden een feestje, nota bene een kinderfeestje en ik ben de enige die met een happy smile het cadeautje zit in te pakken. De andere twee zitten vanuit hun oester op de klok kijken hoelang het nog duurt voordat ze eruit moeten kruipen
Ik stoor mij er niet aan en loop triomfantelijk voor ze uit richting bus. De sfeer is meestal prima, zolang ik er maar voor zorg dat alles goed gepland is.

Dat begrip blijft inderdaad een uitdaging, zo stond mijn schoonzus wel eens voor de deur:"verassing, we gaan met z'n allen naar de speeltuin en de Mac!" Omdat je ook niet altijd nee wilt zeggen, hebben we dat toen maar gedaan en dat is uitgelopen in een gigantisch fiasco met geschreeuw, gehuil en boze gezichten. Ik heb de familie daarna nooit veel meer uit hoeven te leggen als ik noem dat we tripjes echt goed moeten plannen van tevoren.

Suze, Ik heb wel eens de neiging mijn hart op de tong te hebben inderdaad. Als iemand mij vraagt hoe het gaat en ik voel mij rot, dan zeg ik dat ook. Vaak verwachten mensen dat niet omdat ik ook wel snap dat het meer als vriendelijkheid en van goede manieren getuigd om te vragen of alles goed is. Misschien is dat voor sommige mensen wel iets te "in your face" en zijn dat toch zaken die je deelt met iemand als je elkaar wat beter kent kent...hmm, stof tot nadenken

Mijntje, laat dat nu een grote handicap zijn van mij! Omdat ik mijn eigen visie naar buiten toe niet altijd goed vertrouw (vooral omdat ik er rekening mee houd dat het door mijn ervaringen als kind vertekend kan zijn). Toevallig had ik het er nog met mijn man over dat het internet een geweldig medium kan zijn om like-minded mensen te ontmoeten en ik heb inderdaad veel creatieve en geweldige mensen ontmoet via het WWW en ik hoop dat het voor mijn dochter ook een tool kan zijn. En inderdaad, familie...wat kan ik daar aan toe voegen

Hortensia, ik kan mij inderdaad wat situaties voor de geest halen waarin ik te graag wilde en die achteraf pijnlijk gênant zijn geweest voor beide kanten. Soms betrap ik mijzelf erop dat ik erkenning van anderen nodig heb om zeker te zijn van mijzelf. Ik kan niet goed inschatten in hoeverre dat menselijk is of dat het toch iets uit balans is bij mij.
Jouw verhaal is een opsteker voor mij, want ik heb soms het gevoel dat mijn situatie iets is waar ik in vast zit. Maar mijn dochter gaat natuurlijk straks meer haar eigen weg (al dan niet onder begeleiding) en mijn levenspad ligt natuurlijk ook niet vast, ook al ervaar ik op dit moment mijn wereldje nog klein. Straks zal ik meer vrijheid hebben om op weg te gaan en mijn dochter eventueel mee te nemen naar musea of samen met vrienden.
Zit ineens met weemoed terug te denken aan mijn studenten tijd, waarin ik op een vrije dag in m'n eentje op de trein naar Amsterdam stapte voor een rondje Kattenkabinet, Allard Pierson museum en een Swirl op het station! (Hoera voor de OV-studentenkaart)
Maar je hebt absoluut gelijk: liever honderd van die tripjes in mijn eentje, dan één keer met een gezelschap waar de verhoudingen niet lekker zitten!

Ely, je weet het goed te benoemen! Een familielid van ons werd werkloos en wij raadde hem toen aan om de auto weg te doen omdat hij aangaf dat het financieel moeilijk werd. Zijn antwoord was dat hij zijn auto echt niet van de hand wilde doen omdat hij zichzelf zonder auto geen vent zou voelen, of in ieder geval minder aantrekkelijk voor de andere sekse. De discussie zal ik je verder besparen
Mijn man houdt als enige in de familie niet van voetbal, of van welke andere sport dan ook. Hij voelt zich wel eens vervelend als men het over middenvelders en strafschoten heeft op een verjaardag.
Mijn man is er niet minder om natuurlijk, net zo min als zijn familie dat is. Maar sommigen reageren wel eens geïrriteerd op hem en dat vind ik pijnlijk om te zien. Regelmatig loopt hij tijdens een verjaardag naar buiten omdat de drukte en de aard van de gesprekken hem te veel worden.
Het komt er inderdaad wel op neer dat binnen ons gezin heel vaak het waarom van dingen worden besproken en de feedback is vaak dat men vindt dat wij te diep over veel dingen nadenken en dat je moet genieten van het leven. Als ik dat hoor vraag ik het mij toch altijd even af: genieten wij dan echt zo weinig?
Ook hebben wij wel eens vaker dan eens te horen gekregen of onze dochter geen achterstand zou oplopen zonder tv want "het is zo leerzaam". Wij zien niet in wat zij mist, behalve dan reclames en beelden die ongeschikt zijn voor kinderen. Zij kent Spongebob, K3 en My Little Pony ook heus wel. Haar kerstrapport was prima, dus dat van die achterstand valt wel mee
En nu hoor ik mijzelf denken: klinkt dit niet wat arrogant?!
Dat horen wij wel eens, dus wat jij aanstipt daarover is zeker waar.
Bedankt voor je theorietje, het helpt zeker om zaken even in een ander daglicht te zien!

Bedankt iedereen

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.