Relaties Relaties

Relaties

Annie (vaste forummer maar nu even een nick)

Annie (vaste forummer maar nu even een nick)

20-01-2014 om 13:50

Hoe maak je een man duidelijk dat hij ook tijd voor gezin in moet plannen?

Gisteren hadden man en ik wederom een fikse ruzie waarbij ik in staat ben om mijn spullen te pakken.
Ik heb meerdere keren rustig aangegeven dat ik er moeite mee heb dat hij naast drukke baan en drie keer sporten in de week onze enige vrije dag samen (de zondag) zonder moeite vol plant met activiteiten voor hem. Meerdere keren is daarbij fikse ruzie ontstaan omdat hij er helemaal niets mee doet en zo'n houding heeft van 'waait wel weer over'. Maar ook na zo'n ruzie verandert er niets.

Gisteren is hij 's morgens om acht uur vertrokken voor een mountainbikewedstrijd ergens in het land (dat is standaard op zondag terwijl ik meer dan eens heb aangegeven dat wij er weinig aan vinden dat hij ergens om half twee weer terug is en dan nog een fiets en zichzelf moet schoon schrobben waardoor je al snel een uur verder bent). Hij heeft 's middags een boterham naar binnen gepropt om om half drie weer te vertrekken richting een clubfeest 'om even zijn neus te laten zien'. Om kwart voor zeven heeft een van de kinderen hem gebeld of hij nog thuis kwam. Hij had ook nog ergens wat willen eten met wat mensen. Onze jongste gaat op zondag om zeven uur naar bed, de andere twee om half acht. Hij had het dus meer dan prima gevonden om de kinderen helemaal niet te zien.

Kind 1 heeft nu aangegeven dat hij het niet leuk vindt dat hij zo vaak weg is omdat dat vaak ruzie oplevert. En heeft ook aangegeven dat wij zo weinig tijd hebben om bv een keer iets leuks te doen 'we moeten altijd op jou wachten'.

Maar nu? Ik ben zo boos... waarom is alles en iedereen belangrijker dan wij (vrouw en kinderen).


Katniss

Katniss

20-01-2014 om 14:05

Tja

Hij vind het leuker om buiten de deur te zijn dan tijd door te brengen met zijn gezin. Die conclusie kun je zo onderhand wel trekken. Aan jou om daaraan gevolgen te willen verbinden, en aan hem om die gevolgen te dragen of zijn gedrag te veranderen. Hoe heette dat principe ook alweer van Accepteren, Veranderen of Actie ondernemen (AVA?)?

nu mijn ex

nu mijn ex

20-01-2014 om 14:15

ook even een anonieme nick

Ik ben de laatste die je van opbouwend advies kan dienen.
Heb in dezelfde situatie gezeten.
En ben vertrokken met de kinderen.
Kwam ook altijd op de laatste plaats, als die nog niet bezet was.
Zelfs als één van de kinderen in het ziekenhuis lag (is drie keer voorgekomen) was hij te drukdrukdruk om mee te gaan.

Later heeft hij wel ingezien waarom ik vertrok, op het moment zelf was hij heel erg in zijn ego gekwetst.

Beide zijn we weer hertrouwd, hij heeft een kindje gekregen waar ze wel honderd operaties mee hebben moeten beleven, en elke operatie was hij op en top vader.
Je bent nooit te oud om te leren, en wil je niet luisteren naar de zachte aanpak, dan krijg je van het leven de harde manier voor je kiezen.

dc

dc

20-01-2014 om 22:18

wat ik zou doen

Is zelf de hort op gaan. Wel uitleggen aan de kinderen hoor. Gewoon om 7u 's morgens voor hem vertrekken om ... te gaan doen en pas 's avonds thuiskomen, en vooral je telefoon niet beantwoorden. Laat hem lekker voor de kinderen zorgen (zorg wel dat je iemand achter de hand hebt voor als hij toch weg gaat). En zorg dat je echt dingen gaat doen die je leuk vindt. Want als jij leuke dingen kunt doen, wordt het makkelijker hem ook dingen te gunnen, en komen jullie misschien uit op een middenweg.

Volgens mij moet hij gewoon even geconfronteerd worden met wat hij doet. Het is nu vanzelfsprekend dat jij voor de thuisboel zorgt. Die vanzelfsprekendheid moet je even weghalen.

Ervaringsdeskundige

Ervaringsdeskundige

20-01-2014 om 22:25

Wat je kunt doen

Annie, even een paar vragen:
- hoe oud zijn de kinderen?
- is het altijd zo geweest (ook voor er kinderen waren)?
- wilde hij aan kinderen beginnen?
- hebben jullie voor je kinderen gekregen besproken hoe jullie het zouden doen, taken zouden verdelen, aandacht aan/opvoeding van den kinderen?
- helpt hij doordeweekst 's avonds en op zaterdag wel mee met de kinderen en het huishouden?

Ik heb vergelijkbare ervaring met een man die ook erg zijn gang ging en gaat, ook toen de kinderen klein waren (erg zwaar, stond er zaterdag en zondags grotendeels alleen voor). Nu zijn ze groter en maakt dat niets meer uit en kan ik ook gewoon doen wat ik wil.

Wat je kunt doen (een paar opties):
1. Nogmaals met hem praten en hem vragen waarom hij zo zijn eigen gang gaat? Wilde hij eigenlijk wel kinderen? Waarom besteedt hij zo weinig tijd aan zijn kinderen? Heeft hij wel door dat de kinderen het niet leuk vinden dat ze hem zo weinig zien? En dat jij het niet leuk en/of zwaar vindt dat je er zo alleen voor staat?
2. Zeggen dat je het niet meer trekt en relatietherapie wil. Ik vermoed dat hij dat niet wil . (hij wil niet van een ander horen dat hij zich asociaal gedraagt....).
3. Hem voor het blok zetten: je gaat je gedrag aanpassen of we gaan uit elkaar (ik weet niet of je daar al echt aan toe bent - en realiseer je dat hij mogelijk dan ook weinig tijd met de kinderen zal besteden dus dat je er dan ook grotendeels alleen voor zal staan - of zou hij dan veranderen?)
4. Misschien is hij het type: wie niet leren wil, moet voelen. In dat geval kan je het wellicht als volgt doen: aankondigen dat jij komende zondag (of de week erop) plannen hebt (met vriendin, naar je ouders, dagje sauna - maakt niet uit, als je maar het huis uit gaat). En dat hij het met de kinderen mag regelen (dus thuis blijven of oppas regelen - dat laatste vindt hij misschien al te moeilijk). En vervolgens vertrek je vroeger dan hij uit huis, zodat hij met de kinderen zit en niet kan vertrekken, tenzij hij oppas geregeld heeft. Misschien ook een idee om te zeggen dat jij de komende maand elke zondag de hort op gaat - nu ben jij aan de beurt. Als hij zegt dat dat niet kan, vraag je "He, hoezo niet? Waarom jij wel en ik niet?" En vervolgens vertrekken. En de hele dag wegblijven. Echt doen!
En als je bang bent dat hij eerder vertrekt dan jij, dan vertrek je zaterdagavond (bijv. als de kinderen in bed liggen) al naar een vriendin - en dat zeg je dan pas op het laatste moment tegen je man.
Je trekt dus je eigen plan, net zoals hij aldoor doet.
Het is vast niet wat jij wilt (je wilt dat hij thuis blijft en je wilt de kinderen misschien niet alleen laten, of wilt misschien juist thuis allerlei dingen doen), maar misschien dat hij dan de boodschap krijgt, dat jullie allebei niet zomaar jullie gang kunnen gaan, dat je kinderen hebt en met die kinderen EN met elkaar rekening moet houden en het een beetje leuk met elkaar moet proberen te maken. Soms moet je dit soort dingen doen om het tot zijn (botte) hersens te laten doordringen (vooral omdat gesprekken op rustige toon niets uithalen).
Misschien wordt hij heel boos (verwacht je dat?), maar ook dat is misschien het proberen waard, vooral als je het toch al helemaal zat bent, dan heb je ook weinig te verliezen. En misschien wordt hij boos, maar komt hij dan toch nog tot inkeer.

NB Als je kinderen oud genoeg (puberleeftijd of ertegenaan) zijn om zelf aan hun vader aan te geven dat ze het niet leuk vinden, dan kunnen zij het ook zeggen, (als mijn pubers klagen, dan verwijs ik ze ook gewoon door naar hun vader, dat werkt beter dan dat ik hun ergernis bij hem uit), maar ik vermoed dat ze jonger zijn.

Sterkte.

Ervaringsdeskundige

Ervaringsdeskundige

20-01-2014 om 22:26

Haha, we hadden hetzelfde idee.
NB: Ik zou vooral niet iemand achter de hand houden, laat hem vooral het "kinder-probleem" oplossen. Hij zal ze toch niet alleen thuislaten?

Annie

Annie

20-01-2014 om 23:11

Ervaringsdeskundige

Kinderen zijn tussen 4 en 12, hij is - als hij er is - een leuke vader, helpt tussendoor echt wel mee maar hij kan slecht nee zeggen tegen leuke dingen. Daarmee doet hij zijn gezin tekort, vind ik. Hij denkt daar niet eens over na. Kids zeggen nog niet hardop hoe zij het ervaren. Gisteren was het de eerste keer dat oudste iets zei. Ik denk dan: je moet je de ogen uit de kop schamen als je kind zegt dat hij/zij niet meer wil dat je zo vaak naar .... gaat omdat er dan ruzie ontstaat tussen papa en mama en we altijd op jou moeten wachten. Man pint zich dan vast op 'ruzie tussen papa en mama' waar ik dan natuurlijk debet aan ben.

Ik merk dat hij meer naar buiten trekt nu de kinderen iets ouder zijn. We zijn verhuisd en hij is hier lid geworden van twee verenigingen waardoor er steeds meer leuke activiteiten oppoppen.

Als ik zeg dat ik uit elkaar wil (en ja, ik voel me soms echt zo) dan gelooft hij me niet. Zo'n Waait-wel-weer-over-blik krijg ik dan. Het is ook niet wat ik wil. Ik wil een leuk gezinsleven waarbij de zondag een gezinsdag is. Dat was altijd wel zo. Dat werd een keertje fietsen, daarna twee keer per maand fietsen, daarna iedere zondag fietsen en steeds verder weg en nu het punt dat er gerust op zondagmiddag ook nog wel iets bij kan...Steeds meer even-bijkletsen en feestjes waar hij zijn neus even moet laten zien. Even de kroeg in op zaterdagavond tussen 18.00 en 21.00 uur terwijl dat de vaste opblijfavond van de kids is, het enige moment dat we met z'n allen op de bank zitten. Hoezo merkt hij dat niet?

Hij voelt nu wel dat hij 'fout' is, die waait-wel-weer-over-blik is veranderd in oeps-ze-is-boos-blik. Hij slaapt boven in afwachting dat de bui is overgewaaid. Ik ben boven, hij heeft vergadering gehad en blijft beneden rommelen. Waarom niet zeggen dat dit niet de bedoeling is?

En ik kan zondag wel op pad gaan maar dan gaat hij een leuke dag met de kids beleven. Hij slooft zich nu al zo uit met stofzuiger.... Maar er gaat niets structureels veranderen. Dat maakt me echt nijdig. En hij wordt boos omdat ik boos ben. En verwijt mij dat ik gisteren boos deed tegen de kinderen en is zelf de onschuldigheid zelve. En dan zit ik pisnijdig in een welness gebeuren en hij met de kinderen aan het ontbijt de leuke vader uit te hangen. Dat is nog slechter dan hoe het nu is...

Evanlyn

Evanlyn

21-01-2014 om 10:20

slechter?

waarom is dat slechter? Misschien heeft iedereen dan wel een leuke dag gehad en is iedereen veel vrolijker. En misschien kunnen er dan wel afspraken gemaakt worden voor vaste gezinstijden. Hier een man die liefst dag en nacht achter zijn computer zit. Maar die vaste tijden, daar houden we allemaal aan vast. Niet ideaal, maar ook niet vreselijk.

Mijntje

Mijntje

21-01-2014 om 10:34

tweetjes

Wanneer was de laatste keer dat jullie met z'n tweetjes erop uit trokken, of samen uit eten gingen zonder de kinderen?
Ik zou nu investeren in jullie relatie samen, zodat jullie communicatie beter wordt en je weet wat er bij elkaar speelt.
Hij heeft behoefte om af en toe even alleen te zijn, dat hoeft niet erg te zijn als jij maar niet het idee hebt dat hij zich volkomen afsluit. En hij moet weten wat voor gevoelens bij jou zijn gedrag oproept. De zondag permanent bestempelen als familiedag hoeft niet perse, jij kan je ook best flexibeler opstellen. Voor jou is het denk ik ook wel goed af en toe de deur achter je dicht te doen. Speelt er geen jaloezie mee? (als je eerlijk bent)

Annie

Annie

21-01-2014 om 11:10

Mijntje

Dat is een van mijn pjinpunten die ik al langer op tafel leg. Er is nooit tijd dat wij iets samen gaan doen. Maar er is wel tijd om met anderen van alles te gaan doen. We haddden vrijdag iets met zijn werk, dit weekend hebben we iets met z'n ouders, die week ervoor zijn we uit eten geweest met zijn vrienden omdat die vrienden dat graag wilden. Als anderen roepen om iets te gaan doen dan 'moet' het meteen maar er is nooit tijd voor ons. Maar dat ziet hij anders. Dat etentje met zijn werk is voor hem 'tijd voor ons'.

Sportweekend hier en een sportweekend daar maar wij kunnen geen weekend samen weg want 'dan komt het altijd op mijn (zijn) ouders neer' (omdat mijn ouders allebei zijn overleden). Ik heb nog wel twee weekendjes-weg-cadeau op de plank liggen maar geen tijd.

Ik mag gerust een weekend weg van hem. Dat is het probleem niet. Maar we werken best veel en hebben drie kinderen. Daar zul je tijd voor moeten maken en dus ook dingen voor laten vallen. Geen tijd is geen prioriteit. Maar dat gaat er bij hem niet in. Ik denk trouwens op papier dat hij het wel snapt, qua uitvoering schiet hij nogal te kort.

Zondag is allang geen familiedag meer. Hij is om ongeveer half drie klaar met zijn bezigheden. Dan heb je nog vier uur familytime. Yoehoe!

Hij lijkt het normaal te vinden omdat andere mannen dat ook zo doen. Dat lijkt zo omdat er altijd wel andere mannen bij zijn activiteiten aanwezig zijn. Maar die doen niet en-en-en.

Annie

Annie

21-01-2014 om 11:12

Het enige wat ik nu overweeg...

Is dit weekend redelijk onaangekondigd een nachtje weg te gaan met kids.

Ervaringsdeskundige

Ervaringsdeskundige

21-01-2014 om 11:45

Annie

Wat wil je bereiken met het een nachtje weggaan met de kinderen? En overigens zou ik er dan gelijk een leuk weekendje van maken... (of nacht + zondag).

Ervaringsdeskundige

Ervaringsdeskundige

21-01-2014 om 11:51

En helpt het niet

als je voor de zondag dingen inplant met het hele gezin. Dus: a.s. zondag (of volgende week zondag) gaan we met zijn vijven om ... uur dit en dat doen? Of plan het voor de zaterdag in, maak daar de familiedag van.

En hoe zijn de zaterdagen dan? Brengen jullie die dan niet met het gezin door? (of druk met sporten?) Het hoeft natuurlijk niet per se de zondag.

Maar ik snap je probleem wel hoor,het klinkt niet echt alsof hij rekening houdt met jou en de kinderen.

NB. Wat zit je echt dwars? Dat hij op zondag zo weinig thuis is? Maar hoe is de zaterdag dan? Dat hij jou makkelijk met de kinderen alleen laat?

En hoezo kunnen jullie niet een keer een weekend weg? Het komt toch niet altijd op zijn ouders neer? En als jij het ze vraagt en ze vinden het geen punt, wat is dan het probleem?

Ik denk toch dat je hem echt duidelijk moet maken dat hij heus niet elke zondag de hele dag thuis hoeft te zitten en dat jullie niet elk weekend een weekend weg moeten met zijn tweeën, maar dat jij ook behoeften hebt en dat hij daar echt aan tegemoet moet komen (niet volledig doen wat jij wilt maar ergens tussen wat jij wilt en helemaal niet doen wat jij wilt), omdat jij je anders niet serieus genomen voelt en genegeerd. En dat lijkt me niet de bedoeling.
Dat hij vindt dat etentjes met vrienden en werk voldoende dingen "samen zijn", kan wel waar zijn, maar JIJ vindt dat niet! En dat moet hij echt respecteren. Misschien toch een relatietherapeut die helpt met het echt doordringen van dit besef en die kan helpen met het uitvoeren....? Uit elkaar gaan kan altijd nog.

Charis

Charis

21-01-2014 om 11:56

Lastig

Balen Annie, hij snapt het gewoon niet of het dringt niet tot hem door dat jij graag wilt dat hij er is voor jullie als gezin. Het pijnpunt is niet dat jij geen leuke dingen kunt doen omdat hij altijd de hort op is, maar dat je die dingen graag samen met hem en de kinderen wilt doen.

Hij zal zijn gedrag vast niet uit zichzelf veranderen, daar is een wake-up call voor nodig. Maar ik zou je willen aanraden hier vooral met hém over te blijven praten en niet je kinderen erbij te betrekken in scenario's als 'plotseling vetrokken zijn met de kids'. Kinderen voelen haarscherp aan dat dit niet goed zit en lijden dan waarschijnlijk meer onder de situatie dan nu.

Sterkte ermee.

Annie

Annie

21-01-2014 om 12:09

Zaterdagen en wake-up call

De zaterdagen zitten met drie kinderen vol met sport en andere activiteiten. We zijn dan als gezins druk maar hij draagt daar wel zijn steentje aan bij. Maar aan het einde van de middag gaat hij gerust van 18.00 tot 21.00 uur in cafe zitten omdat iemand dat hem vraagt terwijl je dat ook op een moment kunt doen dat de kinderen slapen. De kinderen vinden 'met z'n allen op de bank' een van de leukste dingen die we samen doen en toch is die ander belangrijker.

Wake up call is inderdaad nodig? Maar hoe? En natuurlijk weet ik dat de kinderen wel iets aanvoelen (dat zouden ze ook aanvoelen als ik alleen zou weggaan). Maar subtiel dringt het niet door (of eigenlijk: het dringt wel door maar het heeft voor hem de waait-vanzelf-wel-weer-over status).

Charis, het pijnpunt is inderdaad dat ik samen met hem en samen met ons gezin dingen wil doen. Maar dat past niet want hij is druk met andere dingen. Kinderen willen dolgraag op zondag zwemmen, maar dat kan niet want als hij terug is is het al te laat om te gaan zwemmen.

polly

polly

21-01-2014 om 12:15

en dan inderdaad

is het ruzie maken waar de kinderen bijzijn ook jouw schuld. Ik heb het idee dat jij de kinderen te veel betrekt in dit gebeuren. Is het wel helemaal zuiver dat oudste vader belt, waar die blijft.?Of had jij dat ingefluisterd?

vraag

Als jij op zaterdag tegen je man zegt: "we gaan morgen zwemmen met z'n allen, jij gaat ook mee", hoe reageert hij dan?
Ik zou denk ik gewoon een weekend weg met z'n tweeën plannen, op korte termijn. Regel zelf de opvang en alles en stel hem voor een voldongen feit. En dan kun je in dat weekend bespreken waar jij mee zit en samen gaan kijken naar oplossingen.
En als hij het dan nog steeds echt niet wil, tja, dan moet je dat op een gegeven moment loslaten. Dan ga je zelf zwemmen met je kinderen en andere leuke dingen doen. Maak het voor jezelf en je kinderen leuk! Scheiden hoeft natuurlijk niet, want dan doe je helemaal nooit meer wat samen. Da's nog beroerder dan dit, toch?

Hortensia

Hortensia

21-01-2014 om 12:24

leven als single moeder

Je hebt al gezegd dat je weg wilt, maar hij neemt het niet serieus, en terecht, want je neemt geen stappen.

Dan kun je verschillende dingen doen. Bijvoorbeeld je boeltje pakken. En dan zit je met een boel gedoe. Maar soms is dat wel het beste.

Wil je minder ingrijpende stappen nemen, dan zou ik hier eens over nadenken: kennelijk heeft je man een eigen leven opgebouwd en ik maak uit je berichten op dat jij maar zit te wachten tot jullie eindelijk iets samen kunnen doen. Stop met wachten en ga zelf iets doen. Met de kinderen, die zijn nog te jong om alleen te laten, maar haal jezelf uit die afhankelijke positie van wachten tot hij eindelijk eens tijd heeft.

Wat houdt je tegen om met ze te gaan zwemmen zónder hem? Of heb je hem nodig als chauffeur? Word onafhankelijker en regel het zelf (bus, fiets). Je kinderen willen graag zwemmen, liefst met hem, maar je kunt hem niet dwingen. Ga je dan zitten wachten zodat de kinderen helemaal niet in het zwembad komen?

Ga ook dat weekendje weg met de kids en zeg dat ook. Ga niet op discussies in, maar vertel het als een feit.

Zolang jij in de afhankelijkheid blijft hangen ben je eigenlijk net zo "schuldig", omdat je je kinderen wat leuks ontzegt want papa is er niet.
Als je ooit bij hem weggaat zal papa er ook niet zijn en moet je het ook zelf doen.

Dus waarom blijven wachten op een scheiding of tot hij in actie komt? Waar is je eigen initiatief?

Nee, leuk is het niet, en je mag best boos zijn. Zou ik ook zijn! Maar dóe daarna iets. En stop met wachten.

Hortensia

Hortensia

21-01-2014 om 12:27

even samengevat

Je kunt je man niet veranderen.

Je kunt wel jouw reactie op hem veranderen. Boos zitten simmen in de sauna heeft geen zin. Actie ondernemen wel.

Desnoods zonder hem. Ooit komt er een dag dat hij zich realiseert wat hij mist.

Annie

Annie

21-01-2014 om 13:12

Dingen alleen doen met de kinderen

Ja, dat doe ik en heb ik gedaan. Ik vind dat soms leuk maar heel vaak kraagt er iets. Zeker op die momenten waarvan ik denk: jij kunt kiezen tussen je gezin en tussen je fietsvrienden. Je kiest voor je fietsvrienden of vul-maar-in-wat-voor-vrienden

Uit eten gaan vind ik hardstikke leuk. Ik heb ook hele leuke kinderen. Dat heb ik dus wel eens op zondagmiddag gedaan met de kinderen. Geloof me, dat is toch een stuk minder leuk... dan BEN ik ook liever een gescheiden moeder.

Dat weekendje weg met de kinderen kan nog wel eens de wake-up call worden.

Annie

Annie

21-01-2014 om 13:15

Jippox

Als jij op zaterdag tegen je man zegt: "we gaan morgen zwemmen met z'n allen, jij gaat ook mee", hoe reageert hij dan?"

Dan zegt hij dat dat niet kan want dan doet hij mee met die en die fietstocht 100 km verderop (we wonen nagenoeg in het bos maar blijkbaar is dat bos niet goed genoeg).

"Ik zou denk ik gewoon een weekend weg met z'n tweeën plannen, op korte termijn. Regel zelf de opvang en alles en stel hem voor een voldongen feit."

Nee, dat is geen wake up call. Dat is doorsukkelen want er liggen nog twee weekendjes weg op de plank die ik ooit heb gekregen. No way dat ik een weekendje weg ga regelen als hij steeds toept 'kan niet want...'

Annie

Annie

21-01-2014 om 13:24

Hortensia

"Als je ooit bij hem weggaat zal papa er ook niet zijn en moet je het ook zelf doen."

Ja, dat klopt. Maar daar zie ik ook niet tegenop. Ik heb geen zin meer om goedkope 24/7 opvang te zijn zodat hij kan doen en laten wat hij wil zonder zich uberhaupt af te vragen of dat zo leuk is voor de rest van zijn gezin.

En mijn gevoel verandert dan wel. Dan ben ik alleen en dan ga ik er wat van maken samen met de kids. Die paar dagen in de maand zonder de kinderen kom ik wel door. Ik denk dat hij dan pas gaat realiseren wat zijn gezin voor hem betekent. Niet door de dingen die hij die paar dagen niet meer kan maar wel juist door de dingen die hij mist op al die andere dagen van de maand.

Annie

Annie

21-01-2014 om 13:28

Wat mee speelt...

Wat mee speelt is dat mijn moeder vandaag 20 jaar geleden is overleden. En hij is dat wederom weer eens vergeten. Mijn man is reuze attent richting eigen medewerkers etc maar zijn eigen vrouw kan het heen en weer krijgen...

Mijntje

Mijntje

21-01-2014 om 13:30

wanneer wel

Hij zegt altijd: dan en dan kan ik niet. Maar vraag hem eens wanneer hij wel kan. Laat hem maar z'n agenda trekken. Kom op, er valt heus wel wat te schuiven, kwestie van prioriteiten stellen.
Jullie moeten nodig een weekend samen bijpraten want jullie groeien nu hard uit elkaar.
Als hij dan nog niets wil zou ik hem voor het blok zetten, dan kan je net zo goed scheiden. Maar niet zelf weggaan met de kinderen.

hmmm

Je klinkt niet alsof je iets wat er hier ook maar geopperd wordt als oplossing ziet. Ik denk trouwens ook niet dat je man heel erg zal veranderen. Dan kun je 2 dingen doen: hem accepteren zo als hij is, of gaan scheiden. In beide gevallen krijg je niet wat je zou willen.

Misschien wordt het tijd om te accepteren dat wat jij zou willen (jouw ideaalbeeld van hoe je zou willen dat je gezin functioneerde) geen realiteit is. En dat je er dan het beste van moet maken met wat er wel is. Tenzij je de rest van je leven boos en verbitterd wilt blijven...

Je kunt trouwens ook te veel verwachten. Het is een man he, dat hij een datum vergeet van iets wat al 20 jaar geleden is gebeurd, ach... Als jij het daar na 20 jaar nog moeilijk mee hebt, kun je dat ook gewoon tegen hem zeggen. Je hoeft toch niet te gaan zitten wachten tot hij daar zelf mee komt?

Annie

Annie

21-01-2014 om 13:37

Mijntje

Mijntje, mijn man werkt 5 dagen in de week. Vertrekt om kwart over acht ('s morgens zijn we dus met z'n allen een half uurtje samen thuis inclusief aankleding, ontbijten, douchen, etc). Hij komt om zes uur/kwart over zes thuis. jongste gaat om kwart over zeven naar bed en de oudsten niet veel later.
Dan houd je toch alleen de zaterdag en zondag over? Zaterdag zit vol sport, klusjes en zondagmorgen fietsen. Dan houd je toch alleen de zaterdagavond en zondagmiddag/vroege avond over. En ja, ik heb er grote moeite mee als hij die momenten in de week niet kan bewaren voor het gezin (en dan doe ik echt niet moeilijk over min of meer opgelegde sociale verplichtingen)
Ik had ook graag een extra dag tussen zaterdag en zondag. Maar die hebben we niet...

Hard uit elkaar groeien. Ja, helemaal mee eens. Maar hoe krijg ik dat mijn man ana het verstand gepeuterd? En dan op zo'n manier dat hij ziet dat er echt iets moet veranderen?

Annie

Annie

21-01-2014 om 13:39

Jippox

"Je kunt trouwens ook te veel verwachten. Het is een man he, dat hij een datum vergeet van iets wat al 20 jaar geleden is gebeurd, ach... "

Laten we het er maar op houden dat dit meer over jou zegt dan over mij...

nou

Dat zei ik al (en een aantal anderen ook): door samen een weekend weg te gaan en te praten. Geen kinderen erbij, een heel weekend zodat je ook niet 'weg' kunt van het gesprek. En dan duidelijk maken dat het voor jou klaar is zo, dat er wat moet veranderen en dat je anders uit elkaar wilt.
Als je dat echt meent, moet het mogelijk zijn om dat over te brengen.

wat dan?

Wat zegt dat dan over mij?

Niet iedereen koppelt gebeurtenissen aan data. Mijn man onthoud nooit data. Daar kan ik me dan heel druk over maken, maar dat veranderd echt niets. Het betekent namelijk niet dat hij een bepaalde gebeurtenis niet weet, of daar niet bij stil wil staan.
Dus als ik iets wel aan een datum koppel en het er op zo'n dag moeilijk mee heb, dan zeg ik dat gewoon even. Kleine moeite.

Mijntje

Mijntje

21-01-2014 om 13:54

tijd maken

Je zou iets aan die zaterdag kunnen doen. Als je tenminste echt wilt. Sporten is gezond, maar geen tijd voor elkaar hebben is erg ongezond. Ik zou zeggen: stoppen met die sport, zaterdagochtend boodschappen en huishouden en je hebt er een hele zaterdagmiddag/avond bij om iets samen te doen.
Ik denk dat iedereen het hier druk heeft. Gelukkig maken wij bv wel tijd voor elkaar elke avond om bij te praten, al is het maar een half uurtje nadat de kinderen in bed liggen. Een goede gewoonte lijkt me, zodat je weet wat er bij de ander leeft.

En ik sluit me aan bij Jippox; "..door samen een weekend weg te gaan en te praten. Geen kinderen erbij, een heel weekend zodat je ook niet 'weg' kunt van het gesprek. En dan duidelijk maken dat het voor jou klaar is zo, dat er wat moet veranderen en dat je anders uit elkaar wilt.
Als je dat echt meent, moet het mogelijk zijn om dat over te brengen."

Annie

Annie

21-01-2014 om 13:57

Weekendje weg

Ik ehb zo vaak een weekenddje weg geopperd. Maar krijg nul op rekest. Moet ik er om gaan bedelen of op mijn kop gaan staan? Gaat het me een lekker gevoel geven dat hij nu wel een weekend weg wil maar vorige week nog niet?

Sorry, het klinkt alsof ik oplossingen niet ter harte neem maar het voelt voor mij niet als oplossing.

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.