Relaties Relaties

Relaties

Even zo

Even zo

25-02-2014 om 19:56

Wens van man honoreren?


Jaina

Ik zat de hele tijd bij het lezen van dit draadje te denken: ben ik nou de enige die zich afvraagt waarom zij bij die man blijft?
Maar misschien vergelijk ik het teveel met mijn eigen misgelopen huwelijk. Ik herken heel veel, vooral het altijd gelijk hebben van haar man. Mijn ex kon 1700 euro vergokken en het zo draaien dat het mijn schuld was. Ik had hem boos gemaakt door ... (vul maar in) en de enige manier om die boosheid kwijt te raken was even lekker naar het casino gaan. Mijn schuld dus dat er een heel maandsalaris was verdwenen. Als ik dit soort draadjes lees, gaan alle alarmbellen rinkelen.

Even zo

Even zo

03-03-2014 om 19:12

Jaina

Als antwoord op jouw vragen: we hebben het heel soms nog leuk samen, maar wel te weinig naar mijn zin. Het is niet zo dat hij altijd sacherijnig of boos is (maar de laatste weken, vanaf de wintersport) wel heel erg. Het lijkt vanavond eindelijk wat gezakt te zijn, hoop dat hij weer uit de ergste stress is.

En samen lachen, ach, wel af en toe. Hij kan wel eens gek en leuk doen, maar ook dat zijn helaas te weinig momenten.

En of er nog gelukkige momenten zijn: als je bedoelt of we samen gelukkig zijn, dan is dat moeilijk te beantwoorden en ben ik ban dat we alleen gelukkig zijn als we van onze kinderen genieten (of als we ze toevallig zien slapen of zo, ken je vast wel), niet van elkaar. Maar hoewel dit hele draadje nogal veel ellende uitstraalt en het de laatste weken inderdaad bar en boos was, heb ik het al jaaaren moeilijk met hem (toch al gauw 5-7 jaar, misschien zelfs langer, nadat we kinderen kregen werd het steeds erger, dat wijst ook op autisme/ass). En toch, al die tijd heb ik toch heel veel gelukkige momenten gekend. Maar veelal niet door hem, maar ondanks hem.

Gelukkig ben ik een kei in het kijken naar alle goede dingen die ik heb (ik zie ook echt wel zijn goede kanten, zelfs als hij veel boos is, en onthoud ik heel goed als hij eens iets liefs doet om iets "goed te maken" - hij kan geen sorry zeggen, maar doet soms iets anders dat daarop moet wijzen), ik geniet superveel van de kinderen, heb lieve vriendinnen die me proberen te steunen en adviseren, doe andere leuke dingen (zoveel als mogel.ijk is met mijn volle agenda).

Maar het voelt wat mijn man betreft wel als hard zoeken naar een een oplossing voor een heel moeilijk probleem (hoe ga ik met hem om) en vooral als overleven: hoe hou ik het vol (tot de kinderen groter zijn)?

Even zo

Even zo

03-03-2014 om 19:24

Stoepkrijt

Je schrijft: "Ik zat de hele tijd bij het lezen van dit draadje te denken: ben ik nou de enige die zich afvraagt waarom zij bij die man blijft?"

Je mag de vraag aan Jaina stellen, maar zal ik hem beantwoorden?

De reden dat ik bij hem blijf is voor de kinderen. Ik zal niet snel opgeven. Als het moet dan moet het, en ik ben niet bang om het alleen te moeten doen (er zijn vast heerlijk relaxte momenten zonder zijn boze buien of risico dat het weer mis gaat), kan het financieel ook prima alleen redden, maar ik geloof dat het overal er niet beter op wordt voor de kinderen.

Ik denk dat mijn man co-ouderschap zal willen en dus zullen de kinderen mijn de helft van de tijd moeten missen (tenzij ze er natuurlijk gezien hun leeftijd voor kiezen meer tijd bij mij te zijn). Maar toch zullen ze mij moeten missen. Dat wil ik ze niet aandoen. En ze zullen hun vader ook moeten missen. Ook niet ideaal denk ik.

Daarnaast denk ik dat de kans reëel is dat mijn man zeer in zijn eer aangetast is en dat het wel eens een hele nare scheiding zou kunnen worden. Ook dat wil ik mijn kinderen niet aandoen. Zeker weten doe ik het niet dat het heel naar wordt, maar ik houd er rekening mee.

En verder wil ik zelf de kinderen ook niet een paar dagen per week missen.

Als ik het echt niet meer trek, dan zou het nog kunnen dat het toch moet, maar het zal echt mijn allerlaatste optie zijn en zover ben ik nog niet.

In dit draadje is het natuurlijk een en al ellende wat je leest, maar normaal gesproken zitten er ook beter momenten tussen. Blijft wel een feit dat het niet leuk is en dat het heel jammer is dat hij ons leven zo moeilijk maakt. Zo onnodig voor mijn gevoel.

En uiteindelijk hoop ik dat als de kinderen groter / uit huis zijn het rustiger wordt voor hem en hij weer relaxter wordt. En dan zien we wel weer verder.

Gelukkig heeft mijn man geen last van verslavingen (al eet/snoept hij soms te veel, nog meer als hij last van stress heeft), dus drankverslaving, drugs, gokken speelt allemaal niet. Gelukkig. Dan zou ik denk ik veel eerder gaan scheiden vanwege het financiële risico.

maar je kinderen...

Jouw huwelijk is wel wat je kinderen als voorbeeld hebben. Dit is normaal voor ze. Ben je niet bang dat je dochter onbewust op zoek gaat naar net zo'n type als haar vader?
Mijn dochter was juist de doorslaggevende reden om te gaan scheiden. Ik wilde haar niet dit huwelijk als voorbeeld geven. En ja, het was een afschuwelijke scheiding die een jaar heeft geduurd doordat ex steeds nieuwe manieren vond om te treiteren.
Ik wil niemand aanraden om te scheiden hoor, maar bij elkaar blijven voor de kinderen, dat lijkt me een flinke druk op die kinderen...

Even zo

Even zo

03-03-2014 om 22:33

Stoepkrijt; scheiden

Ik vind het al jaren moeilijk met mijn man, maar tot een tijdje geleden denk ik dat de kinderen niet heel veel meekregen van onze ruzies, veelal voor hen verborgen.

Wel hebben ze minder naar elkaar liefhebbende ouders gezien dan ik had gewenst maar ja, je kan niet alles hebben.

De laatste tijd lijkt het wel erger te zijn. Een vriendin zei dat het misschien ook te maken heeft met het feit dat dochter ouder wordt en mondiger. Dus meer tegengas geeft tegen mijn man. Dus in die zin kan het nog wel een moeilijke tijd worden, ook al voel ik me wel degelijk gesteund door haar (het is wel prettig om daar waar ik in het verleden wel eens getwijfeld heb "ben ik nou gek of hij" (en niet echt gek, maar wel apart in zijn manier van reageren), ik er inmiddels achter ben dat hij toch echt degene is die gek reageert (en voor alle duidelijkheid: zelfs als ik niet altijd perfect communiceer, doe vast ook wel dingen fout - maar ik reageer toch niet raar, hij wel). En dan nog vraag ik me nog steeds af en toe af of ik wel goed handel (zoals met het voorbeeld waar ik dit draadje mee startte - ik ben ook niet feilloos.

Ik moet kijken hoe het de komende tijd gaat, terwijl ik hoop tijd te vinden om me meer in autisme te verdiepen en misschien tips kan krijgen hoe met hem te communiceren en om kan gaan (bijv. van AnneJ), zodat het hopelijk toch beter gaat worden. Dat is toch mijn hoop.

Hoe zwaar het de afgelopen weken ook was, ik ben nog niet aan een echtscheiding toe. Maar afhankelijke van hoe het gaat, kan dat nog wel gebeuren.

Maar ja, gescheiden ouders als voorbeeld voor mijn kinderen, vind ik ook niet helemaal super, dus ik twijfel in onze situatie echt nog of het beter is te scheiden. We hebben ook vrienden die recenter gescheiden zijn en echt, zo verdrietig voor die kinderen! Dat is echt niet iets waar ik snel toe zal besluiten.

Ik ben er wel verdrietig over hoe het is hoor, ik had mijn kinderen echt een ander gezin met liefhebbende ouders gegund. Ben jaloers als ik hoor van stellen die steun hebben aan elkaar, lol met elkaar, lief over elkaar praten. Laatst ging ik met een vriendin weg en haar man zei "Nou veel plezier, he!" en ik dacht: Tjee, wat leuk als je man dat tegen je zegt! (maar ja, ook dat hoort bij autisme weet ik inmiddels). Ik mis dus wel veel aan liefde en ik voel me inderdaad regelmatig erg alleen.

Maar ik geloof niet dat de kinderen er tot nu toe onder geleden hebben en er last van hebben, al valt mijn dochter nu wel op dat mijn man wel erg vaak boos op mij is (zei ze ook tegen hem!). Maar ze ontwikkelen zich goed en zijn gelukkig.

Jaina

Jaina

03-03-2014 om 23:50

Even zo

Je schrijft dat alle gelukkige momenten die je hebt meer te maken hebben met je kinderen en met je vriendinnen en dat je maar weinig geluk beleeft met hem.

Ieder bekijkt dit natuurlijk uit zijn eigen perspectief. Als je het al mooi vindt dat de man van een vriendin veel plezier tegen haar zegt dan vind ik dat heel verdrietig. Dat zou namelijk de gewoonste zaak van de wereld moeten zijn. Het geeft wel aan dat er een enorm gebrek aan wederkerigheid en genegenheid in je relatie zit.

Ik bekijk dit ook een beetje uit mijn eigen perspectief. Ik ben zelf opgegroeid met een vader die met zijn stemmingen ook het gehele huishouden bepaalde. Alles draaide om hem en om zijn buien. Nu was die situatie wel anders (alcohol misbruik en veel agressie) maar die situatie waarin een enkel persoon zo zwaar drukt op de stemming in het huishouden is wel erg herkenbaar. En het constante vermijden van dingen doen die hem boos maken en maar toegeven voor de lieve vrede dat herken ik van vroeger. Dat was iets wat ik wilde vermijden in mijn eigen huwelijk. Mijn eerste man was echter toch ook een beetje zo'n type. Wel weer een heel ander type in andere opzichten dan mijn vader maar wel iemand waar alles ook om draaide en die de hele situatie altijd naar zijn hand wenste te zetten. Die relatie is uiteindelijk mislukt en ik heb toen echt gezworen dat ik nooit meer zou leven in angst en zonder gewaardeerd te worden.

Ik ben nu al weer jaren getrouwd met een man die uiteraard ook zijn minder goede kanten heeft zoals iedereen maar wel iemand die rekening houdt met anderen en die mij waardeert, respecteert en mij ziet voor wie ik ben. Als hij dat niet kon bieden zou ik weg zijn. Ik wil nooit meer zo emotioneel afhankelijk van iemand zijn en mijn leven zo enorm schikken naar een ander.

Als ik sommige van de reacties lees van anderen waar een enorme handleiding in staat hoe je met dit soort types omgaat dan zie ik daar geen enkele gelijkwaardigheid meer in maar meer een soort verzorger-cliënt relatie of desnoods een ouder-kind relatie maar geen relatie tussen twee gelijkwaardige volwassenen.

Ik zeg hiermee helemaal niet dat je moet gaan scheiden maar meer om het perspectief uit te leggen van waaruit ik reageer. Ik ben ook absoluut geen voorstander van makkelijk scheiden verder maar respect hebben voor mij is toch wel een eerste voorwaarde. Zonder wederzijds respect gaat het gewoon niet voor mij.

Scheiden is inderdaad niet perse beter voor de kinderen en misschien zelfs veel slechter maar het is ook belangrijk dat je er zelf niet aan onder doorgaat.

Aan een scheiding moet je inderdaad toe zijn. Als dat nu geen optie dan is dat gewoon niet zo en dan zou ik inderdaad proberen mijn leven zo plezierig mogelijk in te delen zonder hem en me vooral concentreren op de leuke dingen zoals kinderen, werk en vrienden.
Is therapie geen optie of wil hij daar niet aan?

stukje van de puzzel

Vooral mensen met autisme zelf kunnen veel inzicht geven, als je er voor open staat. Ik lees dan ook graag op Wrongplanet.
Uit de Volkskrant
http://www.volkskrant.nl/vk/nl/3184/opinie/article/detail/3367148/2012/12/21/Aspergers-zijn-eigenlijk-gedoemd-een-leven-te-leiden-als-eenling.dhtml
"Aspergers - ook ik dus - kunnen 'geen gehoor' geven, in die zin dat er geen sprake is van direct gevoelscontact met anderen.
Dat gebeurt niet uit onwil, maar uit onvermogen. Er zijn mensen die denken dat zo iemand met opzet geen contactgevoel geeft. Vervolgens denken ze dat ze bij de betreffende asperger maar even de duimschroeven moeten aandraaien, opdat die persoon wél contact maakt met de buitenwereld en 'meedoet' in het volwassen leven. Maar dat lukt dan niet en daarop begint men een soort hekel te krijgen aan de asperger."

Karmijn

Karmijn

04-03-2014 om 09:58

wel of geen gebruikshandleiding

Ik denk dat ieder zelf steeds opnieuw de keuze moet maken, of hij/zij verder wil gaan met een relatie. Geen enkele relatie is een droom. Op verschillende punten in je leven, zul je moeten kiezen: ga ik verder of stop ik ermee? Zoals hier wel gezegd wordt: ava.

Maar, stel nu, dat de man van Even zo een stoornis heeft. En dus beperkt blijkt. Dan is het toch helemaal niet zo erg om een gebruiksaanwijzing te gaan gebruiken? Dat maakt je relatie toch niet gelijk 'verzorger-client' of 'ouder-kind'?

Als er sprake zou zijn van een lichamelijke beperking, dan zou je dat toch ook niet per definitie een reden vinden om weg te gaan bij iemand. Of wel? Ik niet in ieder geval.

Als je een partner hebt met slechtziendheid, dan kun je niet verwachten dat die gaat zeggen: 'wat staat die jurk je leuk, schat.' Als je een partner hebt met slechthorendheid, dan kun je niet verwachten dat die met jou gaat genieten van een prachtig klassiek concert.
Met een partner met een slechte knie, kun je niet met z'n allen wandelen of schaatsen. Als je een partner hebt met een gebrekkig inlevingsvermogen, dan kun je niet verwachten dat hij gaat zeggen: 'Veel plezier schat.'

En ik heb bijvoorbeeld een partner met adhd (waarschijnlijk, geen diagnose; en hij heeft dus ook nog een heel slechte knie). Dit betekent dat hij op bepaalde gebieden beperkt is. En dat ik dus op bepaalde gebieden een leidende rol moet nemen. Dat ik een gebruiksaanwijzing moet hanteren. En aangepaste, beperkte verwachtingen. Dat maakt niet dat onze relatie, die wordt van een kind-ouder. Dat is gewoon eerlijk en oprecht. Hij weet dat ook. 'Ik ben daar niet zo handig in, doe jij dat maar.' Andersom zijn er ook honderd dingen die hij beter kan dan ik.

Wij zijn in Balans, gelukkig samen.

Even zo is niet in balans (volgens mij). Zij klinkt ongelukkig met haar man (die beperkingen lijkt te hebben). Dan kun je stellen: wegwezen want je bent ongelukkig. Je kunt ook stellen: ik heb het nog nooit met deze lenzen, (die van een beperking), bekeken. Misschien is daar wel verbetering te vinden? Misschien kunnen we weer een balans vinden, als ik mijn rol en mijn verwachtingen aan gaan passen. Ik kan hem niet veranderen, maar wel mijn reactie op hem.

In het begin is dat moeilijk. En ook nog frustrerend, omdat het resultaat in eerste instantie misschien niet opweegt tegen de inspanning. De rollen zijn vastgeroest. Het valt niet mee om een zware steen in beweging te krijgen. Maar stel nu dat het lukt?

een tijdelijke nick

een tijdelijke nick

04-03-2014 om 10:22

gebruiksaanwijzing voor autistische mannen

Als je iets van hem wil, moet je dat op neutrale toon zeggen. Dus zonder ondertoon van: dat had je zelf ook wel kunnen bedenken. Want dat kan hij niet en als je dingen van hem wil die hij niet kan, raakt hij gefrustreerd en geïrriteerd. Maar dat wil niet zeggen dat hij niks hoeft te doen!

"Schat, de kinderen ruimen de tafel af en ik breng de was naar de wasmachine. Breng jij even de vuilnis buiten, dan zijn we klaar." Of nog beter: een vaste taak die jij dan ook echt nooit overneemt (want dan is de routine doorbroken en vindt hij het wel weer best).

"Het is hier een rommeltje, we gaan even met zijn allen opruimen."

"Ik voel me verdrietig, ik wil dat jij je arm om mij heen slaat en me knuffelt."

En autistische mannen hebben vaak heel leuke humor (woordgrappen en zo), dus probeer meer te lachen samen.

Nou ja, misschien helpt het. Wij zijn in elk geval heel gelukkig samen. Natuurlijk zou ik ook best eens willen dat hij "veel plezier" zei of zo. Maar ik weet dat hij enorm veel van me houdt en toch zegt hij het nooit. Het komt gewoon niet in hem op. Als het heel belangrijk voor me zou zijn zou hij dat ook nog wel willen trainen, maar dat is het niet. Als dat voor jou wel zo is, moet je dus zeggen dat je graag wil dat hij dat zegt. Nou ja, zo werkt het hier dus.

Jaina

Jaina

04-03-2014 om 10:48

Karmijn

Ik ben me heel erg bewust dat ik hier vanuit mijn eigen perspectief en ervaring reageer en ik wil absoluut niet mijn ervaring projecteren op de ervaringen van evenzo laat ik dat voorop stellen. Daarom ook mijn uitleg in de vorige post vanuit welk perspectief ik reageer.

Het verschil met een lichamelijke handicap is natuurlijk heel groot. Bij een lichamelijke handicap is er inderdaad ook een ongelijkheid maar een die voor mij persoonlijk helemaal niet belangrijk is.
Met een lichamelijke handicap ben je beperkt in praktische zaken maar die zijn van ondergeschikt belang in een relatie.

Het grote verschil is daarnaast het inzicht. Ik zeg dit heel voorzichtig want ik weet natuurlijk niet of dit geldt voor de man van Evenzo. Het probleem is niet als iemand wat chaotisch is of niet goed in het bijhouden van sociale contacten of iets dergelijks. Het probleem zit hem er in als iemand zich daar helemaal niet van bewust is en zijn eigen denken en zijn verheft tot wat standaard is. Als iemand geen enkel inzicht toont in zijn zwakke punten reageert hij (of zij) meestal vanuit het perspectief dat hij gelijk heeft en de rest van de wereld natuurlijk absoluut niet.
Vandaar ook mijn suggestie voor therapie. Hoewel ik zo'n vermoeden heb dat de man van Evenzo een type is dat daar niet open voor staat.
En dan kom je dus niet verder.
Dan ontstaat er dus wel een ongelijkwaardige relatie want dan komt het er op neer dat Evenzo de persoon is die zich moet aanpassen en haar reacties af moet stemmen op wat ze inschat dat hoe haar man wil dat ze reageert en constant moet afwegen of hij maar niet boos wordt. Dat is meer een therapeutische relatie dan twee gelijkwaardige partners die proberen elkaars zwakke punten op te vangen.
De gelijkwaardigheid is ver te zoeken in zo'n soort relatie. Zij moet een handleiding hanteren terwijl haar man gewoon zijn gang gaat zoals hij dat altijd heeft gedaan.

Dan hoef je natuurlijk niet perse uit elkaar te gaan. Je kan er ook voor kiezen om bij elkaar te blijven. Zeker als je al lang samen bent of als de ziekte later ontstaat en je kan bouwen op het fundament van een liefdevol huwelijk en je ondanks het feit dat die persoon zichzelf niet meer is je genoeg liefde hebt voor beiden (zoals bij de dementie of als iemand in een langdurige coma ligt) maar dat is dan natuurlijk geen gelijkwaardige relatie meer.

precies!

Iemand met een slechte knie hoeft niet voortdurend boos te worden en zijn partner af te bekken. Als de man van Even zo ook zijn best zou doen om de sfeer in huis gezellig te houden, op welke manier dan ook (door therapie, door betere afspraken, door inzicht in zijn eigen beperkingen, door samen met Even zo te kijken wat wél werkt) dan zou Even zo waarschijnlijk veel beter met de situatie kunnen omgaan. En veel gelukkiger zijn.
Ik vind het eigenlijk ook een beetje denigrerend naar mensen met autisme toe. In de klas van mijn dochter zat een jongetje met Asperger. Die raakte regelmatig overprikkeld en dan beukte hij iemand compleet in elkaar (vaak mijn dochter helaas). Dan werd er gezegd: hij kan er niks aan doen, hij heeft Asperger. Dan riep ik: leer hem dan omgaan met situaties, geef hem een plek waar hij zich kan terugtrekken, wat er nu gebeurt is volstrekt onacceptabel.
Dat arme kind was al opgegeven voordat hij volwassen was, en iedereen had een hekel aan dat 'agressieve rotjong'.
Ik heb niet zoveel verstand van autisme, maar je kunt iemand met autisme toch wel duidelijk maken wat gewenst en ongewenst gedrag is en samen zoeken naar alternatieven voor ongewenst gedrag (weglopen, afzonderen, even niets zeggen in plaats van narigheid)? De paar volwassen mensen met autisme die ik ken zijn bovenmatig intelligent. En ik ken er eigenlijk niet eentje die zijn vrouw zo behandelt als de man van Even zo.

Even zo

Even zo

04-03-2014 om 11:17

een tijdelijke nick

Je schrijft: "Schat, de kinderen ruimen de tafel af en ik breng de was naar de wasmachine. Breng jij even de vuilnis buiten, dan zijn we klaar."
Ik kan dit proberen, maar merk wel dat hij echt niet graag "opdrachten" (een verzoek van mij waarbij ik vraag of hij iets wil doen ziet hij als een opdracht) van mij aanneemt. Ik weet niet of de niet-vragende vorm (daar kan je immers "nee" op zeggen) beter werkt. Ik kan het proberen. NB Dat hij niet graag opdrachten krijgt kan te maken hebben met zijn positie: hij is gewend opdrachten te geven, te delegeren, niet om zelf opdrachten te krijgen.

Zoals ik eerder schreef: ik zou dolgraag een vaste taakverdeling afspreken, maar dat is tot nu toe niet gelukt. Hij snapt ook wel dat zodra we over taakverdeling gaan praten hij er meer taken bij krijgt.

Je schrijft: "En autistische mannen hebben vaak heel leuke humor (woordgrappen en zo), dus probeer meer te lachen samen."
Mwoah, dat is me toch niet echt heel erg opgevallen bij hem, helaas. Maar misschien moet ik daar nog beter op letten.
Hij kan soms wel gek of vrolijk doen, maar soms is dat ook geforceerd in de zin dat hij dan vrolijk is en zin heeft vrolijk te doen, maar dat hij dan weer niet snapt dat mijn dochter of ik daar op dat moment geen zin in hebben. En is dan soms weer boos /teleurgesteld/ sacherijnig als wij niet meedoen.

Even zo

Even zo

04-03-2014 om 11:19

Karmijn posting #99

Heel mooi uitgelegd. Dank je wel.

Dat is wat ik precies probeer te bereiken. Ik heb nog hoop.

Wil nu, na al die jaren (en na al een tijd ervan uit te zijn gegaan dat hij autistische eigenschappen heeft) er echt werk van gaan maken met therapeut en/of contact via lotgenotencontact.

Even zo

Even zo

04-03-2014 om 11:20

even zo (#100); p.s.

Heeft jouw man wel erkend dat hij ass/asperger heeft?

Dat is (nog) wel een probleem bij mijn man.

Fijn dat jullie gelukkig zijn samen!

Karmijn

Karmijn

04-03-2014 om 11:24

Anders bekeken

Juist door slim en handig met autisme om te gaan, kun je juist zorgen dat: 'Als de man van Even zo ook zijn best zou doen om de sfeer in huis gezellig te houden, op welke manier dan ook (door therapie, door betere afspraken, door inzicht in zijn eigen beperkingen, door samen met Even zo te kijken wat wél werkt) dan zou Even zo waarschijnlijk veel beter met de situatie kunnen omgaan. En veel gelukkiger zijn.'

De manier van leven die er nu lijkt te zijn. Bereikt dat niet. Omdat Evenzo, er niet handig ermee om lijkt te gaan. Dat is begrijpelijk, want hoe moet je dat weten? En omdat deze man het niet uit zichzelf gaat veranderen. Want dat is nu precies juist zijn beperking, dat hij dat niet ziet.

Vandaar dat mensen hier die handleiding proberen te geven. Een manier om handiger met die beperking om te gaan, zodat je én jezelf niet meer weg hoeft te cijferen én hij niet boos hoeft te worden.

Ross Greene heeft het over Plan A (de confrontatie aangaan) en Plan C (ontwijkend gedrag). A is veel slechter dan C (omdat het agressie opwekt), maar allebei de manieren van reageren op een conflict, zijn niet goed op de lange termijn.

Het gaat om Plan B. Dus werken aan oplossingen voor situaties. Handig met elkaar omgaan zodat de conflicten verdwijnen. En iedereen er gelukkig mee wordt. Dat werkt echt.

Om nog maar eens de analogie van een lichamelijke handicap te gebruiken: Als iemand geen benen heeft, kun je zeggen 'je moet meedoen met de rest' en je laat die gene zich voortslepen over de grond. Of je kunt zeggen: 'Ach ziel, je bent gehandicapt' en die gene opsluiten in een ziekenhuis bed. Plan B staat voor: kijken wat er wel kan, oplossingen zoeken voor praktische problemen, respect hebben voor de beperking.

AnneJ en ik pleiten juist helemaal niet voor: doorgaan op de weg van nu. Dus blijven ontwijken en conflicten vermijden. Want daar doe je jezelf mee tekort en dan heb je inderdaad een ongelijkwaardige relatie.

En Plan A, dus de confrontatie aangaan, hem een lesje leren en de deur wijzen als hij niet verandert, lost volgens mij ook niet zo veel op. Ik vraag me af of je daar uiteindelijk gelukkig van zal worden. Maar dat kan natuurlijk wel. Dat moet iedereen voor zichzelf beslissen.

We pleiten juist voor plan C: het onder ogen zien van de handicap en daar dan 'handig' mee omgaan. Concrete oplossingen bedenken voor de specifieke problemen waar je tegen aan loopt. (bijvoorbeeld gebrek aan plekken in de kamer, waar je lekker kunt lezen) Samen met je man. En daar hoeft hij helemaal niet voor door het stof en te erkennen dat hij een 'stoornis' heeft. Dat is niet eens nodig.

Dan kun je heel veel ellende voorkomen en samen met hem oplossingen zoeken voor de problemen waar je tegen aan loopt. Gelijkwaardig.

Even zo

Even zo

04-03-2014 om 11:28

Jaina (# 101); bewustzijn bij man

Je schrijft: "Het probleem zit hem er in als iemand zich daar helemaal niet van bewust is en zijn eigen denken en zijn verheft tot wat standaard is. Als iemand geen enkel inzicht toont in zijn zwakke punten reageert hij (of zij) meestal vanuit het perspectief dat hij gelijk heeft en de rest van de wereld natuurlijk absoluut niet.
Vandaar ook mijn suggestie voor therapie. Hoewel ik zo'n vermoeden heb dat de man van Evenzo een type is dat daar niet open voor staat.
En dan kom je dus niet verder."

Je hebt gelijk. Ik denk uiteindelijk dat dit het moeilijkste punt is.

En je hebt gelijk: tot nu toe wilde hij niet in therapie. Omdat het aan mij lag. Ik denk dus dat ik hem er toch eerst van bewust moet maken dat hij ergens ook niet altijd normaal denkt en reageert. En als hij daar een beetje over gaat nadenken dan kan ik wellicht opperen dat therapie ons zou kunnen helpen. Maar ik weet niet of dat gaat lukken.

Dus mijn vraag aan therapeuten/lotgenoten (en hier) is: hoe kan ik hem hiervan bewust maken? Hoe pak ik dat aan? In de wetenschap dat hij niet wil horen dat hij niet normaal is.

Ik zit er ook al aan te denken om hem te vragen eens met anderen te praten, want hij heeft geen echte vrienden (die hij vrienden noemt ziet/spreekt hij bijna nooit) en praat dus volgens mij nooit over onze communicatieproblemen met anderen. Misschien dat ik hem kan voorstellen met zijn moeder of broer te praten. En dat ik als hij dat gaat doen eens apart met hen kan praten. Ik weet niet of zij zich ervan bewust zijn dat hij autistische kenmerken heeft.

Iemand tips?

een tijdelijke nick

een tijdelijke nick

04-03-2014 om 11:34

ja,

hij erkent het wel, maar heeft het er best moeilijk mee gehad. Nu maken we ook daar grappen over (als we asperges eten bijvoorbeeld).

Voor mij was lotgenotencontact niet nodig, maar ik denk dat het voor jou nuttig kan zijn. En je hoeft daarvoor vast niet een echte diagnose "op tafel te kunnen leggen."

Dat knorrige als iets niet gaat zoals verwacht, dat herken ik wel. En je moet ook niet denken dat hij leuk meegaat naar een feestje of zo. Maar ik ben lang alleen geweest en heb veel vriendinnen die single zijn, dus voor mij is dat geen punt. Tja, dat moet je liggen. Ik heb zelfs afgesproken dat hij naar boven mag als bezoek hier te lang duurt.

Overigens wil ook mijn man het liefst dat iedereen thuis is, ook al zit hij dan achter zijn computer en bemoeit hij zich met niemand. Het geeft hem een gevoel van veiligheid. Mij ook, maar ik snap wel dat een puber andere dingen aan zijn/haar hoofd heeft. En zelf wil ik er ook wel eens tussenuit. Dat vindt hij niet leuk, maar daar trek ik me niks van aan, want daar ligt mijn grens en dat weet hij. Ik denk dat het hem zit in die veiligheid, ook al komt het over als "niet gunnen".

O ja, en ook mijn man kan iets in zijn hoofd hebben en boos zijn dat niet iedereen het leuk vindt. Tja, jammer dan.

Karmijn

Karmijn

04-03-2014 om 12:00

Pff

Ik zou je echt afraden om je energie te gaan steken in het 'erkennen van het communicatieprobleem en dar therapie voor zoeken' bij je man. Dat lijkt mij echt een heilloze weg.

Wat koop je ervoor?

Als hij uiteindelijk, na een lang proces dan uiteindelijk naar therapie zal gaan, dan kan die therapie hem toch niet genezen of anders maken. Voor alle mensen met ass die ik ken, is juist het erkennen van hun probleem een pijnlijk punt. Voor veel adhd-ers trouwens ook.

Ik vind het altijd veel handiger en slimmer, om te gaan kijken naar kleine, concrete, specifieke dingen waar je tegen aanloopt. En daar dan aan gaan sleutelen.

'Autisme' of 'Adhd', dat is zo groot. Zo overweldigend. Zo pervasief. Wat kun je met zo'n term.

Het kan voor de omgeving een handige werkdiagnose zijn. Een handvat tot begrip. Maar de persoon zelf vindt zichzelf normaal. Dat is toch logisch? Ik vind mijzelf ook normaal en ik denk en handel compleet anders dan de buurvrouw.

Dus het gaat je volgens mij heel heel veel strijd en energie kosten. En niets opleveren.

Wat hier beter helpt is om het te hebben over bepaalde 'kenmerken van'. Ik heb het met mijn zoon en mijn man niet zo vaak over adhd. Maar wel vaak over: Moeite met de concentratie. Behoefte aan structuur. Vergeetachtigheid. Impulsiviteit. Moeite met scheiden van feit en emotie. Onrust. Afgeleid zijn. Focus. Aandacht. Gewoontes. Verslavingsgevoeligheid. Risico gedrag. (maar dat zijn dan adhd dingen)

Ik kan me voorstellen dat het bij ass een ander lijstje van concrete kenmerken zijn. Ik denk dan aan: Meevoelen. Prikkelgevoeligheid. Moeite met verrassingen. Behoefte aan voorspelbaarheid. Groeten. Communiceren.

Nou ja, ik noem maar wat.

Ik zou als ik jou was, eerst gaan lezen over ass. En dan proberen te begrijpen hoe de wereld er uit kan zien door een auti-bril. Kijken of je met die theorie, je man beter begrijpt. Of je een 'aha-moment' krijgt. En trap niet in de val dat je álles wilt gaan herkennen. Stoornissen zijn niet zwart-wit. Er zijn een hoop grijstinten. Bijna niemand heeft álle kenmerken van een stoornis. Daarom kunnen mensen vaak ook niet zoveel met alleen een 'diagnose'. Dat is maar een administratieve indeling. Het gaat erom: wat zijn de struikelblokken en hoe kunnen we daar handiger op inspelen.

Het is dus juist de truc om niet te veel te categoriseren en veralgemeniseren. Dat overweldigt en drukt je te neer. Dan zakt de moed in de schoenen. Verlammend.

Wij hebben geleerd om een groot probleem, altijd op te knippen. In deelstappen. Deel problemen. Alsof het een grote kluwen wol is. Zo'n draadje pakken en voorzichtig gaan kijken waar het heen loopt. Misschien kun je dit draadje wel een stukje eruit krijgen.

Als een puzzel.

Snappie?

jij moet veranderen

Dat zie ik ook vaak dat als er een 'diagnose' is dat dan degene met de autisme diagnose moet veranderen. Die wijkt af. En uiteindelijk hoop je natuurlijk ook dat iemand met autisme steeds beter omgaat met de beperkingen die dat kan opleveren met de omgeving. Toch is het echt veel handiger om zelf eerst op zoek te gaan naar inzicht en mogelijkheden. Jou goede voorbeeld doet goed volgen. En uiteindelijk ga je niet over aan ander, wel over jezelf.
De eisen die mensen gaan stellen als iemand een diagnose heeft is misschien wel precies de reden dat iemand nou juist niet in de hoek van een diagnose terecht wil komen.
Maar ik weet wel dat mijn ex weet dat ik weet van zijn beperkingen.
Toen zoon een diagnose kreeg was ex de eerste die zoon een concreet advies gaf hoe structureel meer rust te nemen.
Hoe beter jij zelf met zaken om leert gaan, des te meer kans je hebt dat je relatie in staat zal zijn om beter met jou om te gaan. Niet op jou manier maar wel steeds beter op zijn manier.
Ik weet ook dat ex weet dat ik veel moeite doe om goed met elkaar om te gaan. Mijn kinderen weten dat ik weet dat een dag ze veel meer energie kost door al dat analyseren en puzzelen in hun hoofd. Maar ze weten ook dat ik mijn best moet doen en dat het veel energie kost om altijd maar weer kalm te blijven en neutraal en concreet en kort met hen te spreken. Het begrip neemt toe en dat is gelijkwaardig.

Even zo

Even zo

04-03-2014 om 13:25

Een tijdelijke nick; feesten en thuis zijn

Hoe is jouw man tot de erkenning gekomen?

En nee, voor lotgenotencontact lijkt een officiële diagnose niet nodig te zijn.

Haha, mijn man is ook echt geef feestbeest. Jammer genoeg zegt hij vaak op het laatste moment af (terwijl ik dan al wel een vermoeden heb), terwijl ik dan denk: je mag ook gerust langer van tevoren (of in zijn algemeenheid) zeggen dat je er geen zin in hebt. Ik ga wel alleen of regel wel iemand anders. Misschien is dit een onderwerp dat ik bij het volgende feest zou kunnen aankaarten. Heb jij een idee hoe ik dan kan bespreken?
En als er een feest is (van mijn familie) waar het toch wel heel fijn zou zijn als hij erbij zou kunnen zijn (evt. deels): hoe zou ik dat aan kunnen pakken? Alles ligt momenteel zo gevoelig bij hem.

Je schrijft: "Overigens wil ook mijn man het liefst dat iedereen thuis is, ook al zit hij dan achter zijn computer en bemoeit hij zich met niemand. Het geeft hem een gevoel van veiligheid."
Oh, wat herkenbaar! Hoe ga jij daar mee om?
Ik snap wel dat hij het fijn vindt dat ik thuis ben als hij er is, maar ik wil ook af en toe dingen doen (sporten, met vriendinnen, theater - met of zonder hem)! Ik probeer nu al zoveel mogelijk dingen af te spreken als hij weg is (hij gaat nl. wel zijn gang dus doet regelmatig dingen buitenshuis). Maar het is van hem niet altijd gepland en voor de kinderen is het ook niet altijd fijn/praktisch als we beiden tegelijk weg zijn (hoewel we tegenwoordig geen oppas meer regelen).

Graag tips hoe ik dit met hem zou kunnen bespreken/aanpakken, in de zin van: ik snap zijn probleem, maar ik heb zelf ook behoeftes EN ik wil met de kinderen rekening houden (snapt hij dan ook weer minder). Want zoiets in zijn algemeenheid bespreken met hem is dan weer zo moeilijk, dan ben ik egoistisch, wordt hij boos, gaat in de aanval....

Karmijn

Karmijn

04-03-2014 om 13:28

proces

Zoals AnneJ het beschrijft, zo werkt het hier ook het beste.

Er zijn concrete problemen. Daar zoeken we handige oplossingen voor. En via die omweg wordt er langzamerhand steeds meer begrepen door mijn man en zijn zoon, dat zij toch wel een beetje anders in elkaar zitten dan de meeste mensen. Dat is een langdurig proces van voortschrijdend inzicht.

Omdat je dan al een hele periode op een min of meer positieve manier met elkaar bezig bent, heb je dan ook al iets om op terug te kijken. Het is veel makkelijker om toe te geven dat je misschien wel een stoornis hebt, als je het goed hebt. Dan kun je ook kijken naar de positievere kanten. Kun je met het idee 'stoornis' spelen, zonder dat het bedreigend is.

Als er stress is, kun je niet denken. Dus ook niet over een eventuele stoornis en of je die wel of niet zal hebben. Dat is een overeenkomst tussen ass en adhd. Bij stress gaat er razendsnel een vechten of vluchten mechanisme in werking. En omdat de executieve functies continu overbelast worden bij deze stoornissen, is dat vechten of vluchten stadium veel eerder aangebroken dan dat je als onschuldige omstander zou verwachten.

Even zo

Even zo

04-03-2014 om 17:21

Concrete vraag

Even een concrete vraag.

We moeten op korte termijn een aantal dingen beslissen. Ook heb ik informatie nodig wanneer hij bepaalde dingen heeft, dus afwezig heeft, omdat dat weer samenhangt met andere (te maken) afspraken.

Ik probeer hem al zoveel mogelijk de ontzien,maar nu moeten we communiceren over die dingen.

Vaak stuur ik dingen per mail, zodat hij niet meteen hoeft te beslissen, maar er even over na kan denken.

Is dat goed?
Wat als ik een paar dingen in een paar dagen moet weten.communiceren met hem? Ik probeer her tot een vraag/onderwerp per day Te beperken.

Maar wat als hij Dan niet uit zichzelf reageert? Nogmaals vragen per mail? Nogmaals uitleggen dat ik die info nodig heb?

Ik wil de druk niet opvoeren, maar soms moet ik info/overleg/ beslissing hebben.

kijk naar je vraag

Vraag je af waarom je mogelijk geen antwoord krijgt. Misschien heb je een open vraag gesteld. Formuleer dat dan nog eens naar een ja/nee vraag of maak een eigen keuze en stel een tijd dat je dat dan doet.
Of meldt wat je gaat doen. Niet goed hoor je het vanzelf wel.
Maak er een sport van om je vraag zo goed mogelijk te formuleren en te zorgen dat je man mee kan denken, maar houdt ook in de gaten dat het desnoods zonder je man doorgaat.

plannen zonder

Je kunt ook facultatief plannen. Man kan mee maar ook afhaken.
Ik weet dat ex echt wel bij wil dragen maar het lukt hem soms niet,soms op een laatste moment. Zodat ik bij mijn plan altijd een alternatief bedenkt in geval ex afhaakt.

samenwerken

Samenwerken is heel moeilijk zelfs vaak voor zogenaamde 'normale' mensen. Realiseer je goed dat het kan helpen om taken te scheiden.

Even zo

Even zo

04-03-2014 om 23:02

Karmijn posting #85

Karmijn, bedankt nog voor je posting #85. Vond ik heel fijn om te lezen (hoewel ik er ook om moest huilen, soms is het inderdaad erg zwaar, vooral als het niet goed gaat, hoe goed ik ook mijn best doe) en gaf weer nieuwe waardevolle inzichten.

Ik heb niet op alle postings kunnen reageren (moet ook nog werken en andere dingen regelen), maar ik ben wel blij met al jullie reacties.

Even zo

Even zo

04-03-2014 om 23:09

Karmijn posting #86

Was ik ook heel blij mee.

Ja, je hebt denk ik gelijk: een moeder probeert een kind te helpen waar het (extra) hulp nodig heeft. Ik kijk nu inderdaad anders naar zijn "verwende" gedrag. Bedankt!

Even zo

Even zo

04-03-2014 om 23:14

AnneJ

Ja, ik zal inderdaad nog eens kijken hoe ik dingen in vragen kan formuleren. Niet te open vraag. Voorstel en ja/nee. En als geen reactie, dan doe ik het zo.

Maar niet altijd kan dat.

Nou ja, vanavond nog even iets gevraagd (waar hij nog niet op gereageerd had) en toen gaf hij in elk geval antwoord. Raakte nog een klein beetje geirriteerd, maar heb op die vraag vast antwoord.

Nu de andere vragen nog.

Goh en jouw opmerking over dat samenwerken. Zal ik ook eens over nadenken.

Nog even een vraag: ALS hij al vuile was van de woonkamer/elders naar de keuken brengt zet hij het vaak niet IN de vaatwasser maar op het aanrecht. Vervelend, want kinderen doen dat dan ook (denken dat vaatwasser vol is). Heb jij daar nog auti-ideeën over, waarom hij dat doet? En moet ik dan dus steeds zeggen (niet vragen): "Zet alle spullen IN de vaatwasser niet erbovenop."? Terwijl hij dus niet graag opdrachten van mij krijgt....

vaatwasser

Het kan helpen als je een vaste ordening aanhoudt en dat laat zien aan je man. Loop bijvoorbeeld even mee als hij zijn bord wegbrengt en laat de open space zien waar je bord, bestek en anders verwacht. Zonder veel discussie of tekst. Doe dat dan ook bij de kinderen.
Steeds zelf moeten zoeken naar een leeg plekje of een passend plekje is een extra denkpuzzel.
Zelf laat ik zaken wel op het aanrecht zetten. Dan spoel ik het af voor ik het in de afwasmachine zet. Dochter haalt de zaak leeg. Soms spoelt zoon de afwas af en zet het, op de gebruikelijke manier in de afwasmachine.

hoe dat binnenkomt

Ik ben een beetje aan het kwakkelen en denk dan niet altijd goed na, beetje moe. Dochter komt thuis, gaat even slapen. Haar slaapkamer is naast de woonkamer.
Zoon komt thuis en in plaats van op zijn kamer, zet hij in de woonkamer zijn laptop aan met van die 'grunchmuziek'. Beetje te luid.
Dus zeg ik beetje geirriteerd: goh, zoon kan dat even wat minder, je zusje slaapt!
Zoon springt op, is ook moe na een dag topsport en zegt: weet je wel hoe dat binnenkomt? Als een gierende sirene!
Je kunt het ook gewoon vragen. Zoon, zet de muziek even zacht, je zusje slaapt hiernaast. Zonder uithalen.
Ik geef hem gelijk en herinner aan mijn ziek, zwak, op de bankhanggevoel, beetje sacherijnig. Zoon vind het alweer oke en vraagt of hij een kopje koffie voor me zal maken.

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.