Relaties Relaties

Relaties

Even zo

Even zo

25-02-2014 om 19:56

Wens van man honoreren?


Mijntje

Mijntje

12-03-2014 om 14:45

geen patient (kan geen puntjes typen)

nee hoor, ik bedoel alleen maar dat je hem beter niet als 'patient' moet zien en al helemaal niet zo moet benaderen. Hem geen stempel geven. Je kan wel herkenning vinden in deze stoornis maar daar koop je verder weinig voor.
Zoek hulp voor jezelf. Zoek manieren om met hem te communiceren. Dat kan ook in 'algemene' communicatietechnieken.

Je weet nu al: gezamenlijke agenda meteen afspraken noteren, dat voorkomt een hoop onduidelijkheid.

En ga samen eens met z'n tweetjes wat leuks doen.

Even zo

Even zo

12-03-2014 om 14:57

Mijntje; gezamenlijke agenda

Man wil geen gezamenlijke agenda. Heb ik al eens voorgesteld.

Bovendien: dan moet hij eerst afspraken DOOR willen geven.
Deze week 2x: maandagmiddag mailtje dat hij 's avonds wat had.
Dinsdag kwam ik om 6 uur thuis. Zat hij met sportkleren aan. Ging hij sporten.

Heb je weinig aan gezamenljke agenda.

En samen iets leuks doen: hadden we ingepland, na overleg (theater). Heeft hij afgezegd.

Is verder de laatste tijd sacherijnig dus wat we ook voor leuks doen, ik ben bang dat het niet leuk is (voor mij).

En ja, ik wil hulp zoeken, maar ik houd al jaren rekening met hem. Maar oké, wie weet dat het beter wordt. Wil nu naar een lotgenotencontact, wie weet of daar nieuwe inzichten uit volgen.

Overigens zijn er weer mensen (die een man met autisme hebben) die juist weer aanraden om het WEL te benoemen naar hem toe. Wat is wijsheid?

Sindbads vrouw

Sindbads vrouw

12-03-2014 om 15:25

You can't have your cake and eat it too

Ik denk dat het tijd wordt om te kiezen. En dan wel om voor jezefl te kiezen. Stippel je eigen pad uit, besluit welke richting je op wil en ga er dan ook voor.

Ik krijg nu sterk de indruk dat je "ALLES" wil, maar dat is nu niet altijd mogelijk.

Soms moet je kiezen uit de beste van 2 slechte situaties.
Is dit wat je wil? Hoe je over 1,5, 10, 15 jaar wil leven?
Wil je die hele tijd op eieren lopen, bang voor een reactie van een ander?
Om nooit te weten hoe de vlag erbij hangt, en uit welke hoek de wind komt?

Begin om je eigen leven te leven. Wil hij daar in mee? prima, dan zal hij daar wat voor moeten doen.
kan of wil hij dat niet? Jammer. Jij moet door met je leven.

verdedigen

Je hoeft je niet te verklaren of te verdedigen Evenzo. Het is ook echt lastig. Maar het is wel handiger om te kijken hoe je het zelf effectiever kunt maken. Nu zoek je redenen waarom jij het wel goed doet en hij niet en dat helpt niet.
Met 'ziejewel het werkt niet' voorkom je dat je een stap verder zet. Ik maak er hier een sport van om het praktisch te houden en klein en feitelijk en de rest te laten gaan. Verwijten heeft geen enkele zin. Meer afstand nemen, observeren, proberen, bijstellen, zelf kalm en georganiseerd blijven kan helpen. Mensen zijn geen robot dus je krijgt geen garantie.
Het kan helpen om alle druk eraf te halen. Dan ga je niet weg. Onder druk zetten met moeten boeken of andere afspraken kan zaken nodeloos compliceren.
Dan ga je terug naar wat wel mogelijk is. Maar ja, ik kan het tegenwoordig op een afstandje doen, dat is veel eenvoudiger.
Tegenwoordig kan ik constateren: oeps, het is heel lastig om tot een gezamenlijke afspraak te komen. Gaat ex op mij los dan wuif ik met mijn hand: komt u maar! En dan snapt hij hoe zielig hij bezig is.
Maar het is wel bevredigender om er een 'sport' van te maken dan er teveel achter te zoeken en er over te oordelen of in emoties te communiceren.

gesprek

Ik zou goed nadenken over vanavond. Je kunt je in elk geval bijvoorbeeld voornemen om nou eens goed te luisteren naar je man, zonder in discussie te gaan.
Ik heb weleens in zo'n periode zo'n gesprek gedaan waarin je iemand alleen maar bevestigt, hmmmt en uitnodigt om door te gaan.
Tegelijk scoorde ik op het krijtbord van de kinderen hoeveel beledigingen naar mij hij daarin wist te persen. En als hij dan te snel ging dan vroeg ik even wachten: 'leugen' bedoel je of 'leugenachtig'? O, leugenachtig en onbetrouwbaar! Oke, en verder?
Neem me niet kwalijk, maar als iemand zo communiceert kan ik dat niet serieus nemen. En al helemaal niet persoonlijk. Maar ik probeer dan wel te ontdekken wat er nu eigenlijk gebeurt.
Je kunt er ook voor kiezen 1 punt over het voetlicht te krijgen bij je man. Je doet je best door je af te stemmen beter met hem te communiceren want gesprekken lopen nu uit op boosheid en irritatie en dat is niet prettig, dat moet ophouden. Dus hoe kunnen we rustig met elkaar spreken en kalm goede afspraken maken. Daar houd je je mee bezig.
1 punt over het voetlicht zou fijn zijn. Maar probeer je verwachtingen laag te houden
Je kunt ook de knuppel in het hoenderhok gooien. Je kunt niet omgaan met zijn autistische manier van communiceren en je wil daar graag verandering in brengen.
En dan de verleiding weerstaan om in discussie te gaan of andere onderwerpen aan te boren. Een oefening in focus.
Schrijf desnoods op wat je punt is en lees dat tussendoor af en toe.
Maak een eind aan het gesprek als het begint op te lopen.
Je houdt het kalm of je houdt geen gesprek.

leugenachtig en onbetrouwbaar

Zijn 2 streepjes op het scorebord. Een streepje per woord.

Mijntje

Mijntje

12-03-2014 om 17:12

eigen leven

Zou het ook kunnen dat hij depressief is? (weet het even niet meer of je hierover wat had gezegd).
Wel eens met Sindbads vrouw: hij leeft ook zijn eigen leven, het wordt tijd dat jij dat ook gaat doen. Wil hij niet mee, dan niet.
En goed dat je voor jezelf hulp/schouders zoekt.

Sterkte vanavond, komt niet vaak voor dat hij wil praten, toch? Laat hem dan ook goed uitpraten en vraag door.
Al jouw ergernissen zijn vast al bekend bij hem

Even zo

Even zo

12-03-2014 om 17:24

Bedankt en AnneJ streepjes

Bedankt voor jullie tips en morele steun, waardeer het zeer!

AnneJ: die streepjes, schrijf je dan dus de woorden op? Haha, ik weet niet of het helpt of dat hij dan alleen maar bozer wordt, maar ik houd het in mijn achterhoofd.

Maar vooral luisteren (en ik neem aan: toch wel doorvragen) is een goede. Ik ga het proberen. Ben van nature wat impulsief in mijn reacties (dat zal ook wel voor botsingen zorgen) dus ga nu steeds tot 10 tellen..

En je hebt gelijk: ik hoef me niet te verdedigen. Het is alleen zo frustrerend dat ik al weet dat allerlei goede tips van jullie bij hem niet werken, in elk geval tot nu toe niet. Ik wil zo graag, doe mijn best, maar het lukt maar niet. Dat idee.

Katniss

Katniss

12-03-2014 om 17:44

Autistisch?

Ik zie dat nog even niet hoor. Wel egocentrisch en ik heb een beetje het idee dat jullie allebei in je eigen waarheid leven. Plus dat je allebei je zin wilt hebben en hij dat denkt te bereiken door heel veel herrie te veroorzaken, waardoor jij vooral aan jezelf gaat twijfelen.
Je vermoeden van autistisme naar hem benoemen zou ik niet doen. De kans is groot dat je dan allerlei verwijten terug krijgt. Mijn ex was een beetje uit hetzelfde hout gesneden, en was er van overtuigd dat iedereen gek was behalve hij. In een zeldzame situatie wilde hij dan wel eens zijn eigen tekortkomingen benoemen (verbale agressie), maar die kwamen volgens hem vooral doordat anderen (ik) het ernaar maakten.

streepjes

Geen woorden uitschrijven hoor. Alleen een streepje 'scoren' 4x een recht streepje en de 5e schuin door de 4 rechte streepjes en dan een nieuw setje beginnen. Als je man er naar vraagt dan meldt je dat je zo de 'emotie' eruit haalt. Je wilt het graag feitelijk houden.
Als je al woorden opschrijft dan is het jou punt dat je over het voetlicht wilt.

Gesprekken

De 'normale' reactie is dat je met een gesprek zaken kunt oplossen. Bij mensen met autisme kan dat echter juist averechts werken. Met een gesprek over een stressvol onderwerp zet je zaken juist meer onder druk. De emotionele varierende toon van je stem leid af en kan indringend overkomen, met name als iemand al gestresst is van werkzaken of andere zaken. Dat is geen grapje dat kan echt hard binnenkomen. Verder kost het iemand tijd om jou woorden te laten zakken. En als je communiceert zoals hier, feiten en emoties door elkaar, klachten en vage vragen zonder dat duidelijk is wat de mogelijke antwoorden kunnen zijn. Dan kost het veel moeite voor iemand met autisme om te begrijpen wat jij wilt. Als je dan ook nog ongeduldig wordt en iemand niet de tijd gunt om even te denken, want je hebt nog een toevoeging of een zijstraatje erbij, dan is het binnen de kortste keren een drukte van belang in het hoofd van iemand met autisme. En als je dan ook nog een coherent antwoord verwacht en daar op staat, nee niet weglopen nu! dan heb je een recept voor trammelant.
Soms is het beter om gewoon geen gesprekken te voeren als iemand niet goed in zijn vel zit. Gewoon een verbod op gesprekken. Je leeft gewoon zo'n beetje langs elkaar en probeert alleen door een heldere houding, je pakt de theepot en gaat theezetten, te laten zien waar je mee bezig bent.
Gewoon kalm, neutraal, er hoeft niets. Er hoeft ook niets als alles wat er 'moet' tot misere leidt. Dan houdt het gewoon even op.
En soms lukt het iemand dan door zelf het initiatief te nemen om zaken op te lossen. Hier iemand die mij meldt voor ik mijn mond opendoe dat hij al weet wat ik ga zeggen, dat hoef ik nog eens te doen. En vaak is dat nog waar ook. Ik moet alleen even geduld hebben of het allemaal gaat lukken en anders maar niet. Ik ga er niet over.

Even zo

Even zo

13-03-2014 om 22:07

Terugkoppeling

Hierbij een terugkoppeling van het gesprek van gisteravond. Hij wilde praten en we zijn "gezellig" uit eten gegaan. Het voordeel was dat hij dan rustig blijft (met alle andere gasten om ons heen). Maar het eten heeft me verder niet gesmaakt.

Hij kwam met de vraag hoe ik het vond gaan. Had me voorgenomen vooral te luisteren en hem dingen te vragen , dus was even van slag. Gezegd dat ik het m.n. de laatste weken echt niet leuk vond en de bal weer terug naar hem. Hij vond het ook niet goed gaan, maar kennelijk al langer niet.

Had nagedacht over ons en opgeschreven wat hij niet leuk vond aan mij. Had ook nagedacht wat hij wel leuk vond aan mij en kon niets nada bedenken.

Als hij niets positiefs bij mij WIL zien, dan lukt dat natuurlijk ook niet.

Affijn vervolgens zijn papiertje met waslijst kritiek (en andere kant met positieve dingen: leeg) gekregen. Had al meteen een idee bij het zien van de punten, maar met mijn goede voornemens vooral te luisteren inderdaad maar gevraagd wat hij precies met allerlei dingen bedoelde.

Nou ja, het kwam er op neer, dat niets goed was wat ik deed. Hij vond mijn vaste sportavond (nb ik sport voor mijn gezondheid! - en vind het ook leuk met vriendinnen als ze er zijn) al een probleem, en dat ik 2 x (in ca 5 of 6 jr tijd) met een vriendin een lang weekend weg was geweest en dat ik niet genoeg interesse toonde in de sport van de kinderen (hij is nogal fanatiek, ik kijk elke week zo'n beetje bij een van de kinderen, maar is kennelijk niet voldoende) en ga zo maar door.

Ik heb geprobeerd hem nog eens over positieve dingen te laten nadenken maar dat lukte hem niet (een tijdje geleden nog wel, en nog niet zo lang geleden deed hij af en toe wel iets liefs, zoals mijn auto door de wasstraat), dus het gevoel is kennelijk nu helemaal weg bij hem.

Hij gaf aan dat hij het gevoel had dat ik alles en iedereen belangrijker vindt dan hem en liever dingen met anderen doe.

Nou moet ik eerlijk bekennen, als hij gezellig doet vind ik het prima om dingen met hem te doen, maar omdat hij (bijna) altijd sacherijnig is en op alles van mij kritiek heeft, vind ik het inderdaad vaak gezelliger met iemand anders. Een tijd geleden gingen we naar de sauna. Ik heb bijna niets gezegd, in de wetenschap (gezien mijn ervaring) dat als ik iets zeg, dat het zomaar weer verkeerd kan zijn en dan heeft hij weer kritiek).

Ik wilde in dit gesprek gisteravond vooral luisteren en niet meteen weer hem beschuldigen, dus dit heb ik nog niet tegen hem gezegd. Ik laat het nu bezinken en kom er dan nog wel op terug.

Probleem is wel dat hij, zoals ik verwachtte, echt alleen negatief was over mij. Echt geen enkel moment ook iets over zijn eigen bijdrage (actie-reactie)in het geheel gehad.

Ik vroeg nog: en wat wil je nu? Ik denk: nou komt hij met dat we maar uit elkaar moeten gaan. Zei hij: ik weet het niet. Hij vroeg toen wat ik wilde. En ik: ik weet het niet. Zo gek, alsof hij bijna mij wil laten beslissen om te scheiden? Ik weet het echt niet.

Heb de neiging om hem te vragen: wat was je doel nou om alleen een bak stront over mij uit te kieperen? Wat wil je daarmee bereiken?

Toen ik nog zei: tja, wat denk je zelf eraan te doen om het weer leuk samen te maken (ik heb aangeven dat ik dat graag wil, en dat het helpt als hij ook positiever naar dingen kijkt en bedenkt hoe we het leuker kunnen krijgen - bijv. door te zeggen wat hij wel leuk zou vinden)? Ik kan natuurlijk niet alle dingen op dat lijstje doen zoals jij wilt (dan moet ik heel veel dingen laten die me juist energie geven) terwijl jij niets veranderd. Toen zei hij "dan gaat het niets worden". Ik denk dat hij echt verwacht dat ik hem tegemoet ga komen op zijn lijstje - alles doe zoals hij het wil.

Terwijl hij aan de andere kant had gezegd dat hij dacht dat ik niet meer kon veranderen en hij ook niet.

NB Op het eind begon ik nog even over zijn werk, hoe dat ging. En bleek opeens dat hij het daar ook niet naar zijn zin heeft en daarmee wil stoppen! En wat dan? Nou, gewoon niets doen. Gewoon lekker boodschappen doen, dan kan jij voelen hoe het is om het meeste inkomen te verdienen!

Toen dacht ik opeens: misschien heeft Mijntje toch gelijk, is hij (ook nog) depressief! Ik zei dat dat niet goed klinkt, of hij niet naar de huisarts moet, misschien depressief is. Zei hij smalend: oh dan krijg ik een pilletje en ga ik weer van je houden zeker.

Zonder conclusie zijn we naar huis gegaan. Deed vandaag dan opeens toch weer aardiger dan gisteren (groette wel toen hij het huis uitging!), maar deed net weer sacherijnig toen hij thuis kwam en de buitenlamp niet aan was. Meteen super beschuldigend naar mij toe: als je de lamp binnen aan doet moet je die buitenlamp ook meteen aandoen. Niet zo zuinig doen!
Maar ik had de lamp binnen niet aangedaan (had jongste gedaan die eerder thuis was)... Zo gaat het vaak. Is iets niet naar zijn zin, dan beschuldigt hij meteen mij of ik het gedaan heb of niet. En vaak betreft het onbenulligdheden.

Nou ja, ik weet niet of jullie naar aanleiding van dit relaas nog ideeën hebben. Word er zelf wel mismoedig van.

Angela67

Angela67

13-03-2014 om 22:18

verdrietig

lieve Even zo,
ik kan niets anders zeggen dat ik het ontzettend verdrietig voor je vindt dat deze man jou dit aandoet. Niets maar dan ook niets rechtvaardigt een dergelijke actie. Stoornis of niet, hier kun je zelfs als hulpverlener heel lang aan trekken zonder dat er volgens mij veel kans is op verbetering, laat staan als echtgenote.
Ik zou zeggen: denk heel goed na of je hier nog energie in gaat steken.
gr Angela

een tijdelijke nick

een tijdelijke nick

13-03-2014 om 22:28

huer schrik ik van

Dit vind ik echt naar. Mijn man mag dan autistisch zijn, maar dit soort gedrag zou hij echt nooit in zijn hoofd halen. Tja, ook autisten heb je in alle soorten en maten. Ook mijn man vindt het niet leuk als ik wegga voor mijn hobby en ik zie het wel aan zijn gezicht, maar hij zou er nooit iets van zeggen. En dat jouw man dit dan op een blaadje schrijft, alsof het een evaluatiegesprek met een leidinggevende is...tjonge jonge. Helaas zijn mijn adviezen om het leuk te houden nu op, ik schrik hiervan.

wat het ook is

Dit klinkt niet goed. Iemand kan depressief zijn en of autisme hebben maar iemand die mij niet meer ziet zitten en alleen nog maar negatieve kritiek op mij heeft daar zou ik ernstige bedenkingen bij hebben.
En snel knopen mee doorhakken voor je inderdaad met een man zit die en ziek is en jou daarvan de schuld geeft.
Wees verstandig en denk nu goed na wat je doet. Natuurlijk klinkt het alsof je man de scheiding aan jou wil overlaten. Waarschijnlijk ziet hij er niet eens overheen wat je daarvoor allemaal moet doen.
Maar dat geeft jou ook de regie.
Goed dat je vooral geluisterd hebt. Dan weet je nu wel heel goed waar je aan toe bent.
Ik wens je heel veel sterkte en hoop dat je genoeg energie hebt om hier in te grijpen voor je zelf en voor je kinderen.

Inderdaad

Dit doet me denken aan een relatie die ik heel lang geleden had met iemand die niet autistisch was maar zwaar depressief. En dat was mijn schuld. Ik moet mijn excuses maken want ik heb de neiging om je te adviseren de stop er onmiddelijk uit te trekken maar dat is natuurlijk helemaal jou zaak en misschien ook niet verstandig. Wij zien hier maar 1 alarmerend bericht.
Zelf heb ik die stop er toen uitgetrokken. Ik kan niets met iemand die zwaar depressief is, mij de schuld geeft en niet naar zichzelf kijkt en geen hulp zoekt.
Sommige relaties moet je niet willen omdat iedereen elkaar dan gevangen houdt in een uitzichtloze toestand.

Ook geen pegel meer binnenbrengt als hij zijn voornemen waarmaakt en zijn werk opzegt.
Dat vraagt snel en adekwaat handelen.
Bel morgen een advocaat.

Houd dit even voor je zodra je je zaken rond hebt is het vroeg genoeg om te melden dat je eruit stapt. Meld dit pas op de dag van de verhuizing.

en

Vul alvast een echtscheidingsconvenant in zoals je het voor je ziet dat zaken gescheiden zijn. Zoveel mogelijk als het nu ook al gaat.

Naar mijn idee, persoonlijk denk ik dit bij je verhaal

Beste Evenzo, hij is niet depressief, niet autistisch of zo iets, hij zit midden in zijn midlifecrises.
Crises zeg, deze man heeft gewoon genoeg van zijn dagelijkse leventje, dag in dag uit, en wentelt dat op jou af, in plaats van zelf actie te ondernemen en er wat van te maken, geeft hij het gezin en zijn werk de schuld van zijn ongenoegen en ontevredenheid.
Hoe dan ook, een schop onder de kont moet hij hebben, of om zichzelf aan te pakken of de deur uit.

Dat is mijn gevoel hierbij.

Ginny Twijfelvuur

Ginny Twijfelvuur

13-03-2014 om 23:53

Wat ik zou zeggen...

Als er echt niks goed is aan mij, moet hij maar snel op zoek naar een ander die wel kan volkomen aan zijn standaard.

Wat het ook is, autisme, narcisme, depressie, lompe egocentrische hork, maakt eigenlijk niet uit. Met iemand die zo weinig inzicht heeft in zijn eigen rol in het geheel en daar ook totaal niet voor openstaat kun je het niet winnen. Je kunt alle energie van de wereld in deze relatie stoppen, maar als hij er geen gat meer inziet begin je niets. Een relatie kun je niet in je eentje doen.

Mijntje

Mijntje

14-03-2014 om 06:57

Even zo

Van midelifecrisis kan je ook depressief worden , geen idee wat het is. Het heeft geen zin om daarnaar te zoeken want daar wordt het niet beter van. Als hij depressief is kan hij ook niet naar z'n eigen aandeel kijken, maar een pilletje, nee, ik ben tegen pilletjes. Een psycholoog lijkt me voor hem zeer zinvol, alleen dan geen 1 of 2 gesprekjes. Maar als hij dat niet ziet houdt het op.

Ik roep ook liever nooit: ga maar scheiden. Zo'n beslissing kan iemand alleen maar zelf nemen, nu zou ik het best graag willen roepen eigenlijk, het klinkt wel alsof er nog heel veel ellende aan gaat komen waar jij de boel moet gaan trekken. Er klinkt niets van liefde uit wat hij zegt of doet. Hij gunt jouw geen tijd voor jezelf.

Allehemel wat moeilijk voor je! Heb je wel kunnen slapen vannacht? Het enige is dat je nog relatietherapie kan voorstellen, een relatie is 2. Dat er alleen maar met een vinger naar jou wordt gewezen klopt niet.
Mm, ik zou tegelijkertijd ook snel stiekem een advocaat regelen ..

Even zo

Even zo

14-03-2014 om 14:41

Dank

Dank jullie wel voor de meelevende berichten en adviezen.

Tja het is niet niets, hoewel ik (al jaren) echt wel wat gewend ben dus er niet van geschrokken ben (ben gewend dat hij alleen maar kritiek op mij heeft en in het geheel niet naar zijn eigen aandeel kijkt).

Ik weet wel dat er iets moet veranderen. Kinderen worden groter, gaan puberen.

Ik heb altijd gevochten voor mijn relatie omdat ik dacht dat een echtscheiding erger voor de kinderen zou zijn dan met ouders die niet erg liefdevol met elkaar omgaan (de ruzies waren meestal nog redelijk beperkt, veelal buiten hun zicht/gehoor). Nu ze ouder worden krijgen ze meer mee van de spanningen en ruzies en mn dochter begint ook alle rare kanten van haar vader te zien.

Ik heb veel energie en ben een kei in het kijken naar alle positieve dingen in het leven (kinderen, familie, vriendinnen, de natuur en het zonnetje, en alle wel goede dingen aan mijn man, ja ze zijn er wel) zodat ik per saldo ondanks het gedrag van mijn man altijd redelijk gelukkig was (zeg maar 7 of 8 op de schaal van 10). Niet slecht, toch?

Ik vind het voor mezelf niet leuk hoe hij (vaak) doet, maar als het voor mijn kinderen beter is om bij elkaar te blijven, houd ik het nog wel vol. Ik heb dit al zo lang, daar kan nog wel een paar jaar bij.

De twijfel komt wel steeds meer: is dit een goed voorbeeld voor de kinderen: ouders die regelmatig ruzie hebben (omdat man dus steeds overal ruzie van maakt)?

En gaat het goed tussen man en dochter omdat zij steeds meer een eigen mening krijgt en uitspreekt en hem dus ook steeds meer "dwars" zal zitten en hij daar niet mee om kan gaan?

Ik ga nu wel actie ondernemen en voorbereiden hoe ik met man ga praten (met hulp van vriendinnen) zodat hij nu echt eens met iemand (bij voorkeur een professional met ervaring met autisme, maar evt. een familielid) gaat praten zodat hij onze problemen (en zijn aandeel daarin/zijn reactie op mijn gedrag!) kan spiegelen. Hij praat nl. NOOIT met iemand over onze problemen, dus snapt niet dat zijn gedachen/vaste beelden en reacties op mijn gedrag niet normaal zijn.

Ik hoop dat als ik met hem daarover begin dat hij dat doet. Mocht hij in het geheel geen actie ondernemen, dan moet ik hem misschien nu wel voor het blok gaan zetten, omdat ik bang ben dat het anders echt problematisch gaat worden met de pubertijd van de kinderen.

Het liefste zou ik van de kinderen horen wat zij liever hebben: dat we uit elkaar gaan of niet, maar dat kan ik ze natuurlijk niet vragen.

Hoorde laatst wel van een meisje (van 18 of 19, nog thuiswonend) uit de wijk waarvan de ouders recent gescheiden zijn, dat ze blij is dat ze al ouder is. Tja, echtscheidingen hakken er echt in bij kinderen, en ik wil dat dus niet onderschatten en zeker niet mijn eigen belang hierbij voor het belang van de kinderen stellen. En die zijn nog een stuk jonger dan dit meisje.

Dus ik ga niet nu niet meteen naar een echtscheidingsadvocaat (goed bedoeld, ik snap het), maar wil wel dat er nu iets gaat veranderen. En daar moet mijn man iets in laten zien. Echtscheiden kan altijd nog als het echt echt niet anders gaat.

Tot slot: vannacht/vanochtend vroeg zocht hij weer toenadering tot mij (tegen me aanliggen in bed). Is nu weer aardiger dan lange tijd.. Heel apart.

Mijntje

Mijntje

14-03-2014 om 15:31

met stront slingeren

Zolang je niet het idee hebt dat je jezelf (teveel) moet wegcijferen is het hopelijk vol te houden. Daar kan ook niemand over oordelen behalve jezelf. Maar een zich echt wegcijferende moeder is ook geen goed voorbeeld. Ik denk dat hij het erg waardeerde dat jij ook niet meteen met stront ging slingeren

Jij kan zelf ook alvast een lijstje aanleggen:
bijvoorbeeld:
-als jij nu niets meer positiefs in mij ziet, wat is er dan nu weg (want ik neem aan dat eerder wel wat positiefs was, aangezien je met hem bent getrouwd), de oplossing ligt denk ik in meer tijd samen doorbrengen, zoals dit gesprek. Meer delen wat jullie dwars zit.
-waarom gun jij mij niet 1 avondje sport? Wat kunnen we samen veranderen aan de verdeling van zorg/samenzijn?
-waarom moet ik net zoveel interesse opbrengen als jij in de sport van mijn kinderen?

En ook wat: kijk hoe je hem kan helpen met het zoeken naar ander werk, of z'n werk weer aangenaam gaan vinden. Waar zit het 'em in. Toon interesse. Misschien moet je daar eerst over hebben, zodat hij niet meteen in de aanval schiet. En dan maar hopen dat hij jou meer gaat zien en ook weer interesse krijgt in jou. Alleen moet jij dan ook durven delen waar je mee zit.

Katniss

Katniss

14-03-2014 om 16:05

Dat heeft geen zin

Ik vind het allemaal heel herkenbaar, compleet met het lijstje tekortkomingen. Het zure is dat het helemaal niet uitmaakt wat je allemaal zou veranderen, het wordt toch nooit goed genoeg. En op een gegeven moment (en ik denk dat je daar al bent) ga je het de normaalste zaak van de wereld vinden dat je zo behandeld wordt, en ben je niet meer in staat om te bedenken wat jij zelf wilt.
Ook herkenbaar die opmerking over het willen opzeggen van zijn baan. Mijn ex wilde dat op een gegeven moment ook. Hij werd namelijk op zijn werk ook al niet gewaardeerd en zijn uitzonderlijke talenten werden door niemand gezien. Aangezien hij een passievol persoon is (naar eigen zeggen) wilde hij zijn droom najagen en in de horeca gaan werken. Dat kon echter niet omdat ik zo'n (volgens hem) nietszeggend flutbaantje had en daarvan het gezin niet kon onderhouden.
Dus, ga niet doen wat Mijntje zegt en hem nog meer aandacht en begrip geven. Het is een bodemloze put en je kunt het toch niet goed doen.

Molleke

Molleke

14-03-2014 om 16:14

Trekken aan een dood paard

Als ik dat zo allemaal lees. Ik kan me ook absoluut niet vinden in de posting van Mijntje. Hoever wil je nog gaan (nog verder?) Ik wens je veel sterkte. Ik had dit niet gekund.

Mover

Mover

14-03-2014 om 16:15

Opstappen versus actie ondernemen

Je hoeft niet direct op te stappen, maar ik zou wel proberen alvast wat zaken te gaan regelen voor het geval hij wel opeens initiatief toont en het huwelijk beëindigt.

Dus hoe staat het met evt. huwelijkse voorwaarden? Huis op wiens naam? Rekeningen spaar, lopende, waar ligt alle info, en hoe kan je het redden ( financieel) zonder hem? Heb je je al ingeschreven bij gemeente, enzovoorts. Uiteraard bespreek je dit niet met man en kinderen, maar regelt het wel. Want of hij of jij trekt hier een keer de stekker uit. Dit lijkt me niet nog een lang leven beschoren. En dan kan je maar beter voorbereid zijn.

Heel veel sterkte!

Pandora

Pandora

14-03-2014 om 16:23

je blijft het doen...

"maar wil wel dat er nu iets gaat veranderen. En daar moet mijn man iets in laten zien."
Je blijft het doen... Zeggen dat HIJ iets moet veranderen. Volgens mij weet je aan de ene kant wel dat hij niet gaat veranderen, maar blijf je hopen of verwachten dat het wel gebeurt. Jij wil dat er iets gaat veranderen. De bal ligt dus bij jou. Niet bij hem.

Angela67

Angela67

14-03-2014 om 16:24

inderdaad . . .

zoals Mover het schetst zou ik het ook doen: eerst plan A en dat is praktische zaken regelen voor als het binnen nu en ca. 1 jaar tot einde huwelijk zou komen.
Probeer daarbij even 'gevoel' uit te schakelen en wees praktisch zodat jij niet dan nog helemaal moet beginnen met het wiel uit te vinden als het doek zou vallen.
Pas daarna ga je kijken wat er in de relatie te doen valt en ga je reageren/actie ondernemen. het geeft misschien gevoel van ruimte en rust die je anders niet zou kunnen voelen.
gr Angela

Ginny Twijfelvuur

Ginny Twijfelvuur

14-03-2014 om 16:28

Eens met Katniss

Ik vermoed dat het vrij moeilijk gaat worden om iemand op deze wereld te vinden die hem kan laten inzien dat het ook aan hem ligt.

Ik begrijp je zorg voor de kinderen en je zorgen om het welbevinden van je dochter. Dat zou voor mij ook uitgangspunt zijn voor verdere stappen. Mits je veilig bent in deze thuissituatie.

Je zegt dat je je afvraagt of het feit dat je man steeds ruzie maakt zo'n goed voorbeeld is voor kinderen. Je kinderen krijgen twee voorbeelden: een van jou en een van je man. En voor ruzie maken heb je twee personen nodig. Is het een optie om er naar toe te werken dat je man boos wordt en dat jij daar niet aan mee werkt?

En verder zou ik je adviseren om als je er voor kiest in ieder geval therapie voor jezelf te zoeken. Zodat je nog een beetje een 'dagelijks' ijkpunt hebt over wat normaal is, en wat jij kunt doen aan conflictverminderend gedrag in de communicatie en je houding, zonder jezelf te verliezen.

Want vooral dat laatste lijkt mij een groot risico als je ervoor kiest om in deze relatie blijven. Dan kun je wel een steuntje in de rug gebruiken....

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.