Relaties Relaties

Relaties

Even zo

Even zo

25-02-2014 om 19:56

Wens van man honoreren?


ook zo

ook zo

15-03-2014 om 09:57

liefdeloos

Zo komt zo'n lijstje op ons over. Voor iemand met autisme hoeft dat helemaal niet zo te zijn, het is duidelijk, concreet, en mensen met autisme willen graag nogal eens negatief zijn, al weet ik niet of dat puur door autisme komt of door stress vanuit aanpassingsproblematiek. (Over en weer) Ik ben er wel voor om met mensen met autisme over gevoelens te praten, maar dan wel op een niet-emotionele wijze. Ik zou zelf dus wel op kalme, niet verwijtende, niet veroordelende toon uitleggen (kort en krachtig) wat zo'n lijstje met me doet. En wrs moet je dat soort dingen vaak herhalen, dat hoort er ook bij. Dreigen met scheiden is kansloos, dat geeft zoveel stress dat niets meer kan. Niet doen dus als je verder wilt. Pas praten over scheiden als je dat ook gaat doen.

ook zo

ook zo

15-03-2014 om 10:03

overigens

Heb je geen zelfinzicht nodig om te veranderen, mensen met autisme kunnen heel goed veranderen maar doen dit op een andere manier doorgaans.
Zonder feedback vsn je naaste omgeving kan het sowieso niet. En mijn vermoeden is dat juist die feedback steeds ontbrak, dus heeft hij weinig kans gehad. Een onmogelijke situatie creeer je altijd met z'n tweeen!

Kaaskopje

Kaaskopje

15-03-2014 om 13:06

even zo

Ik zie dit draadje voor het eerst en het is gewoon teveel om álles door te lezen. Ik heb een deel gelezen.

Ingaand op je startbeicht: in zo'n situatie had je ook tegen je verstandige dochter kunnen zeggen: dan eten we beiden zo mager mogelijk! - dat was een oplossing. Nog even los van of je meteen na een vakantie met etentjes weer gelijk zin moet hebben in een ánder etentje. Bij ons zou een etentje met maar 1 kind ook niet compleet voelen, dus dan maar niet. Of met z'n vieren óf met z'n tweeën, dat dan weer wel.

Maar dan lees ik de rest en jullie gesprek (dit wel helemaal) vluchtig door en dan blijkt er meer aan de hand te zijn. Ik moet eerst een irritatie kwijt: er wordt je man zonder onderzoek autisme/asperger aangepraat. Iemand kan ook gewoon een ingewikkeld karakter hebben zonder labeltje eraan te hoeven hangen.

Verder heb ik het gevoel dat een deel van het probleem is dat jullie béiden nogal gevoelig zijn op het gebied van kritiek. Wat kun je als kritiek en chagrijn zien en wat niet? Een wat ongezellige opmerking over het uitdoen van het licht, zou ik ook zo kunnen maken. Niet leuk misschien, maar je hoeft toch niet álles in fluweel te verpakken? Tegen anderen dan mijn gezin heb ik moeite om kritiek te geven en ook wel om te ontvangen. Dit heeft voor een groot deel te maken met dat ik dan last heb van hoe ik emoties uit... huilen als het moeilijk is of wordt. Binnen het gezin valt dat weg en hoef ik ook echt niet altijd te huilen. Al met al ben ik in het gezin gewoon eerlijk over wat ik vind, soms verpak ik dat met wat meer tact in zorgvuldig gekozen zinnen, vaak ook niet. Dus als man hier boos zou reageren op het een of ander, zou ik daar meteen bovenop duiken en het niet laten sudderen. Dan maar ruzie. Onze relatie is in dat opzicht 'temperamentvol'.

Maar dan het gesprek bij het etentje. Heb jij die lijst met droge ogen aangehoord en niets teruggezegd? Dat zou ik een hele prestatie vinden. Als niets leuk aan mij is, wat doet man dan nog bij mij? Ik zou daar redelijk van in shock raken denk ik. Mogelijk had hij dit nodig om schoon schip te maken in de opeenstapeling in zijn hersens van ongenoemde irritaties en is er nu weer ruimte om er wat aan te doen. Als dat niet zo is (en dat zeg ik alleen in úiterste nood) moet je toch gaan denken aan een aparte toekomst. Of om te beginnen: hem daarmee te confronteren. Wil hij dát? En wat wil jij? Ik kom maar weer even met mijn methode om dat uit te zoeken: je kinderen gaan het huis uit, jij blijft met je man thuis achter. Is er genoeg liefde en gemeenschappelijks om de geraniums samen water te geven of wil je ze liever naar elkaars hoofd gooien?

Iemand schreef dat uit je aanvangstitel al bleek dat er geen sprake is van gelijkwaardigheid, maar om eerlijk te zijn vond ik het woord honoreren niet passend naar je man toe. Bij honoreren zie ik niet een liefdevolle afweging of je je man iets gunt. Ik zou geloof ik gekwetst zijn als mijn man in dat soort termen op een voorstel van mij zou reageren. Uit het overige maak ik overigens niet op dat je je man niets gunt, maar je geeft wat wisselende signalen af, waardoor ik toch vind dat je ook eens grondig je eigen aandeel onder de loep moet nemen.

familielid

"Ook een familielid zei het op een gegeven moment zonder dat ik er ooit zelf iets over gezegd had."
Misschien is het wel bekend in de familie van je man. Misschien heeft je man zelfs een diagnose gehad of een behandeltraject. Misschien kun je dat bij hen navragen.
Ik weet dat de familie van ex weet dat ex bijzonder is. Vanwege zelfstandigheidsproblemen en opvoedingsproblemen is hij zelfs een jaar naar een soort militaire kostschool geweest. Dat heeft hem wel zelfstandig gemaakt maar niet zijn angst en paniek geholpen in goede banen te leiden.
Mocht dat zo zijn dan kan dat een aanknopingspunt zijn met je man. Dat hij weet dat jij weet hoe dat zat en dat je die geschiedenis kent. Dat kan hem opener maken naar jou toe en hem mogelijk meer vertrouwen geven dat jij daar goed mee om zal gaan.
Zo werkte dat hier wel. Dat wil alleen niet zeggen dat we het gered hebben om samen te blijven wonen.

Even zo

Even zo

15-03-2014 om 16:23

AnneJ

Je citeert een opmerking van mij: "Ook een familielid zei het op een gegeven moment zonder dat ik er ooit zelf iets over gezegd had."
Misschien is het wel bekend in de familie van je man."
De opmerking kwam van een familielid van mij die mijn man dus ook regelmatig meemaakt.

"Misschien is het wel bekend in de familie van je man. Misschien heeft je man zelfs een diagnose gehad of een behandeltraject. Misschien kun je dat bij hen navragen."

Als ik bij zijn familie ga navragen of er sprake is van autisme/asperger in de familie, dan is wel duidelijk waarom ik dat vraag! Dus dan moet ik eerst beslissen autisme als zodanig bij mijn man te (willen) benoemen. Ik twijfel of dat goed uitwerkt. Maar misschien ga ik dat wel doen (het bij mijn man benoemen, niet eerst zijn familie vragen, dat zal mijn man niet op prijs stellen denk ik, hem kennende). Ik vermoed in elk geval dat ALS mijn man het heeft hij het van zijn vader heeft . En we zijn al meer dan 25 jaar samen, heb er nooit iets over gehoord, dus vermoed dat er nooit iets onderzocht/vastgesteld is. Was in onze jeugd denk ik minder gangbaar. En gezien zijn intelligentie heeft hij school ook gewoon goed doorlopen (VWO + studie) dus denk ik ook niet direct aanleiding.

Even zo

Even zo

15-03-2014 om 16:31

Kaaskopje

Je hebt niet alles gelezen begrijp ik, dat maakt het voor jou denk ik moeilijker te reageren.

Ik ben volgens mij zelf over autisme/asperger begonnen, sommmigen hebben dat gevolgd. Man is nooit getest, zal dat ook nooit willen (ik ben niet gek), dus het zal altijd bij vermoedens blijven. Maar ik ben er de laatste 2 jaar wel mee bezig en herken veel van zijn trekken. Heb inmiddels via via een psychiater gevraagd zijn licht erover te schijnen (wel op basis van beperkte info, dus zekerheid zal er niet zijn), dus misschien kan hij me zeggen of ik het helemaal mis heb of wellicht wel gelijk heb/kan hebben.

Je schrijft: "Verder heb ik het gevoel dat een deel van het probleem is dat jullie béiden nogal gevoelig zijn op het gebied van kritiek. "
Misschien gek om te zeggen, maar ik kan juist erg goed tegen kritiek! Daar prijst mijn baas me altijd mee! Ik zie ook erg goed mijn eigen tekortkomingen, of als ik ze niet zie, sta er open voor als mensen iets zeggen. Het is wel zo dat ik na jaaaaaren van (onterechte en terechte) kritiek op heel erg veel dingen (ook de meest onbenullige), ik inderdaad denk ik nu wat gevoelig ben geworden voor kritiek van mijn man. Aan de andere kant ben ik het zo gewend dat het me ook eigenlijk niet zoveel meer doet. Dus toen ik het lijstje zag, had ik zoiets van "ach, dat hebben we eerder gehad, het ligt allemaal aan mij", oftewel, het raakt me niet zo. Ik denk minder dan jullie!

Ik snap niet zo goed wat je over honoreren schrijft. Heb ik daar iets over geschreven?

En misschien moet je het hele draadje lezen. Ik doe al jaaaaren niets anders dan mijn eigen gedrag onder de loep nemen en probeer aldoor rekening te houden met zijn "anders zijn". Er zit een grens aan wat ik KAN aanpassen. De wil is er wel, maar ik ben ook maar een mens van vlees en bloed die haar best doet, maar ook wel eens fouten maakt, iets verkeerd zegt, iets te snel reageert. Helaas, ik ben niet perfect.

Neemt niet weg, dat ik niet voor niets in de draadje graag tips en suggesties van jullie krijg.

Mijntje

Mijntje

15-03-2014 om 16:37

geen trek

Als je hem weg wilt hebben moet je het uitpluizen, van dat autisme en hem zeggen. En dan? Dan heeft hij het of hij heeft het niet en hij weet het alleen als het is onderzocht (lang traject) en er bestaan geen pilletjes voor. En de meeste mannen zullen geen trek hebben om zo'n diagnosetraject in te gaan. Als jij open en bloot een boek gaat lezen over 'het leven met een autistische partner' is dat natuurlijk ook vragen om problemen

Ik zou die tijd beter besteden aan het uitknobbelen in wat jij anders kan doen. Je hebt al gemerkt dat een beetje belangstelling wonderen kan doen. Hebben jullie nog wel verder gepraat over dit gesprek? Waarom zeg je niet dat je erg verdrietig van wordt dat hij niets positiefs over jou weet. Kan je hem dan ook wat positieve dingen over hem noemen?

Het probleem is niet alleen bij hem, als hij zgn. autistische trekjes heeft (of depressief is), jij kiest ervoor om met hem te leven en bepaalde dingen te pikken die je niet prettig vindt. Als hij een soort 'bindingsangst' heeft, heb jij 'verlatingsangst', dat schiet natuurlijk niet op

Even zo

Even zo

15-03-2014 om 17:20

Kaaskopje; p.s. kritiek

Nog even een vraag: Verder heb ik het gevoel dat een deel van het probleem is dat jullie béiden nogal gevoelig zijn op het gebied van kritiek. Wat kun je als kritiek en chagrijn zien en wat niet?

Hoe kom je er trouwens bij dat ik gevoelig ben op het gebied van kritiek? Uit mijn postings?

En je vraag: wat kan je als kritiek en chagrijn zien en wat niet? Tjeminee, hij heeft echt al jarenlang opmerkingen dat allerlei dingen die ik doe of zeg niet goed zijn, dat ik dingen niet goed (efficient) doe, dat ik zeur (hij reageert vaak niet op een vraag, dus moet dan dingen wel eens herhalen en dan zeur ik), dat het eten (dat ik kook) niet lekker is, dat hij kleding die ik aan heb niet leuk vindt, dat ik een flutbaan heb (nb, ik verdien ver boven modaal en werk 4 dg pw), doet negatief over mijn familie, over mijn vriendinnen (tutjes of andere negatieve benamingen), zegt dat ik dom ben (waar de kinderen bij zijn). Ik weet niet, waar zit je twijfel? Wat bedoel je precies?

Neem van mij aan: geen twijfel over mogelijk dat hij supervaak kritiek geeft en supervaak sacherijnig is (op het moment trouwens weer even niet, hoewel we nu weer iets belangrijks moeten bespreken, hij daar geen zin in heeft en dan weer een beetje sacherijnig wordt).

Het is wel een feit dat ik niet aldoor tegen hem zeg dat ik niet leuk vind dat hij dat doet en dat ik wil dat hij het niet meer doet. Heb ik talloze malen wel gedaan (korte opmerking of soort van "gesprekje" erover), maar niet altijd (dan blijf ik bezig). Dus ja, ik heb denk ik op dat vlak veel, misschie wel teveel gepikt. Dus ook daar zou ik kunnen veranderen, al weet ik niet of het helpt.

Kaaskopje

Kaaskopje

16-03-2014 om 02:42

Even zo

Je schreef een voorbeeld over dat hij beschuldigend reageerde op het feit dat de buitenlamp niet aangedaan was. Hij dacht dat jij dat niet had gedaan, maar dat was niet het geval. Dit soort misverstanden hebben wij hier wel vaker en we reageren daar ook vast niet altijd correct op. Ik zie zo'n voorbeeld dus niet als 'ernstig'. Als ik op mijn beurt iemand vals beschuldig krijg ik dat ook meteen te horen, maar daarna is het ook uit de wereld.

Ik denk ook wel eens dat familie van mij asperger heeft of autistische trekjes heeft. Natuurlijk mag je zoiets vermoeden, maar ik vind dat 'men' tegenwoordig wel erg makkelijk in die richting denkt zonder daar écht verstand van te hebben. Vandaar mijn opmerking daarover.

Je hebt wel gelijk dat ik wat érg vluchtig door het draadje ben gegaan, dus als ik misgeschoten heb met mijn reactie: sorry. Maar je bent niet ingegaan op iets anders. Ik zal het iets anders formuleren: als jij je inleeft in de situatie dat de kinderen het huis uit zijn en jij met je man overblijft... Dat zal zijn voordelen hebben. Samen beslissen wat je gaat eten, waar je gaat eten en wat je op tv wilt zien. Gewoon weg gaan zonder je schuldig te hoeven voelen over thuisblijvende kinderen. Nou ja bedenk maar wat de voordelen kúnnen zijn. Nadelen zijn er vast ook. Als je dan weggaat voor hobby of ander leuks, is hij alleen thuis en zal hij daar misschien meer over mopperen.
Denk er eens over na hoe je die toekomst voor je ziet. Als je het gevoel hebt dat je jezelf over de 'tropenjaren' waarin je nu zit kunt heenzetten en je toch wel oud zou willen worden met je man omdat je genoeg van hem houdt om bij hem te willen blijven, is het aan te raden om daar dan ook echt voor te kiezen. Zo'n keuze kan rust geven, omdat je dan niet meer constant aan het malen bent over de vraag of je zo door wilt gaan en vooral op het negatieve gericht bent. Je ziet het tenslotte positief genoeg om door te willen gaan.

Zie je zo'n gezamenlijke reis naar en door de ouderdom als iets vreselijks, omdat de liefde echt op is en je echt geen kans ziet dat jullie weer op een lijn komen, dan ben ik geneigd om te denken dat je er dan maar beter eerlijk over moet zijn. Vreselijk dat het zo moet eindigen, maar doormodderen terwijl het nergens toe leidt is ook niet goed.

Er is nog een derde mogelijkheid: je man wil niet meer. Hoe voelt die gedachte voor jou?

Even zo

Even zo

16-03-2014 om 10:29

Kaaskopje

Wat jouw vraag over de toekomst betreft. Ik heb eerder aangegeven in dit draadje dat ik denk dat onze relatie beter wordt (minder ergernissen) als de kinderen uit huis zijn.

Voor de kinderen kwamen was het ook beter. Nl. minder hectisch, minder plotselinge veranderingen waar hij moeite mee heeft. Kinderen zijn onvoorspelbaar, druk, willen/moeten van alles en daar heeft hij moeite mee. Het hele leven is drukker met plotselinge veranderen met kinderen dan zonder en legt extra druk/stress op hem. Schijnt een bekend fenomeen te zijn bij autisten dat het problematisch wordt als er kinderen zijn.

Dus ik heb goede hoop dat het dan beter wordt tussen ons als de kinderen het huis uit zijn. Ik zie er nu dus niet tegenop. Maar hoe het echt wordt, weet ik niet, als het dan niet goed genoeg is voor mij, dan zal ik makkelijker vertrekken.

Mijn twijfel is echt: wat is in het belang van de kinderen? Voor mezelf kan ik heel veel humeurigheid en uitvallen van hem verdragen als dat in het belang van de kinderen is, juist omdat ik al mijn positieve energie ergens anders vandaan kan halen.

Als iemand mij zou zeggen: ik weet zeker dat deze situatie slechter is voor jouw kinderen dan als jullie uit elkaar gaan, dan zou ik gaan scheiden. Maar volgens mij is dat niet duidelijk en zou een scheiding nog heel veel meer ellende met zich mee kunnen brengen. Los van zijn vermoedelijke boosheid omdat hij in zijn eer aangetast zal zijn (en dus vechtscheiding) vind ik het, ik herhaal, vreselijk als mijn kinderen mij een aantal dagen per week zullen moeten missen en ik hen (gezien hun reacties vermoed ik dat ze minder moeite zullen hebben mijn man te missen - hoewel het ook niet fijn zou zijn als ze hem veel minder zullen zien en dat zou dan toch al snel het geval zijn). Alleen al om die reden zal ik niet snel voor een scheiding kiezen.

En jouw vraag Wat als hij niet meer wil? Als hij dat zou zeggen (dat zou ik overigens verwacht hebben na zijn lijstje met alleen negatieve dingen van mij, verrassend dat dat niet kwam) dan zou ik hem vragen of hij denkt dat dat het beste voor de kinderen is? Of dat niet voorop moet staan? (is mijn mening dus) En of we niet eerst moeten proberen (met relatietherapie) om er toch nog samen uit te komen in het belang van de kinderen en onszelf. Ik vind nl. dat we er nog niet alles aan gedaan hebben om het beter te krijgen. En ik vind dat je dat aan jezelf en de ander en de kinderen verplicht bent. Als je wel alles eraan gedaan hebt en hij wil dan nog steeds weg, dan zij het zo. Ik zou dat verdrietig vinden maar ja ik kan hem dan niet tegenhouden.

Ik ben daar ook niet bang voor. Zie wel op tegen de rompslomp, huis verkopen, nieuw huis kopen, opknappen, verhuizen, al het geregel, maar weet dat ik dat kan en dat ik in mijn eentje (met de kinderen) het prima zal redden. Ik doe nu nl. ook al jaren bijna alles in mijn eentje (man doet de belastingaangifte, af een toe een lampje indraaien, regelt de sneeuwkettingen, rijdt de kinderen af en toe naar clubjes, en misschien nog wat kleine dingen, maar het houdt niet over).

Heb ik hiermee je vragen beantwoord?

pareren

Misschien heeft het zin om het concreet te pareren bij je man. "Nu heb je het zwaar op je werk dan lijkt het me handiger dat je aardige dingen zegt tegen je vrouw en kinderen anders heb je het straks ook zwaar in je gezin."
Mijn ex had ook van die opvattingen die ergens wel een bel doen rinkelen maar waar je in werkelijkheid geen houvast aan hebt.
Volgens ex zorgt een goede vrouw dat haar man succesvol is. Daar heb je dan gelijk weer zo'n reden waarom het natuurlijk aan mij ligt als het ex niet goed gaat op zijn werk.
De werkelijkheid is natuurlijk dat ze heel erg hun best moeten doen om sociaal goed mee te komen en soms makkelijk de plank misslaan of een hooglopend misverstand kunnen hebben met iemand die er voor hun werk toe doet. En dat valt ook echt niet mee.

relatietherapie

Als je te maken hebt met iemand met autisme is het niet zinvol om zogenaamde normale relatietherapie te gaan volgen. Je hebt echt iemand nodig die in staat is om de patronen van autisme te herkennen en dat te respecteren in iemand. En dat valt niet mee. Veel hulpverleners, zelfs op het gebied van autisme, blijven maar hinken op 2 gedachten. Is het onwil, hij zou moeten kunnen, dat is onzin, dat zeg je wel maar je kunt het heus wel.
Je wilt niet weten hoeveel onbegrip je daarmee er bovenop dan nog weet te realiseren. Dan maak je het juist nog veel moeilijker voor je man om het in de relatie goed te houden.
Het lijkt me veel beter dat je jezelf beter schoolt en daar zonodig hulp bij zoekt.
"dan zou ik hem vragen of hij denkt dat dat het beste voor de kinderen is? Of dat niet voorop moet staan? (is mijn mening dus) En of we niet eerst moeten proberen (met relatietherapie) om er toch nog samen uit te komen in het belang van de kinderen en onszelf"

A. denk ik inderdaad niet dat je man wil scheiden, hij wil dat jij zijn problemen op zijn werk voor hem oplost. B. zo'n vraag naar het belang van de kinderen en dat dan als reden aanvoeren om wel in relatietherapie te gaan, lijkt me niets. Niet logisch voor je man, niet handig gezien zijn autisme.
Je zoekt een gezamenlijkheid die er niet is. Natuurlijk wil je man het beste voor de kinderen, maar dan moet je wel goed duidelijk maken wat dat 'beste' voor de kinderen is. En ik denk dat je dat alleen maar in zulke abstracte termen kunt 'belang van het kind is dat ouders bij elkaar blijven zonder ruzie' dat dat eindeloos is. Ik denk dat dat typerend is voor jou insteek maar dat hij daar weinig mee zal kunnen.
Ik denk inderdaad onder stress, gaat je man nou negatief labelen. Pas als jij zogenaamd alles weer goed doet is zijn leven weer goed. Daar heb je helemaal geen raakvlak met het belang van de kinderen en al helemaal geen raakvlak met hem zelf. Dus die boodschap gaat niet aankomen, als hij het al snapt.

autisme in de familie

Het kan best zijn dat er helemaal geen verhalen uit het verleden zijn of dat men die jou niet vertelt. Maar het gaat niet om een diagnose, al werd vroeger wel bijvoorbeeld MBD gebruikt voor mensen waarvan je nu zou zeggen dat ze het syndroom van Asperger hebben. Vreemd dat het in de nieuwe DSM niet meer als apart syndroom geldt voor mij is het een klassiek en herkenbaar beeld. Nu zou je PDD NOS moeten zeggen.
Het gaat dan namelijk vooral om leer- en opvoedingsmoeilijkheden in brede zin.
Maar natuurlijk kan het ook zijn dat men dat niet vertelt vanwege schaamte of status. Maar kinderen die het speciaal onderwijs hebben gevolgd komen vaak ook heel goed terecht en dan wil je niet meer melden dat het toch speciaal onderwijs was op de basisschool. Of je wil niet meer vertellen dat het een hele tijd heel moeilijk is geweest in het gedrag thuis. Of een 'verwennende' moeder, dat kan ook nog weleens een aanwijzing zijn dat er meer aan de hand was.
Maar soms zijn die verhalen wel bekend.

in denial


http://www.youtube.com/watch?v=oSQMQ4MgU64
"Denial that you are not on the same page". "Maybe there is still a chance that he will come around". "Maybe he'll start to work on the relationship soon".
En dan de webpage met tips zodat je relatie hopelijk verbeterd als je er meer van begrijpt hoe verschillend je eigenlijk bent en wat je wel kunt doen.
http://www.adultaspergerschat.com/2012/04/dealing-with-aspergers-husband-tips-for.html

Je kunt er uit halen wat je denkt dat van toepassing is op jou relatie.
Dit soort dingen op internet lezen kan effectiever zijn dan jaren zoeken naar een goede relatietherapeut die snapt wat autisme is en wat dat in de communicatie concreet betekent.

Kaaskopje

Kaaskopje

17-03-2014 om 02:06

Even zo

Ik kan je helemaal volgen in je afwegingen. Ik vind het fijn om te lezen dat voor jou het eindstation nog niet in zicht is. Ik stelde je deze vragen omdat ik in een grijs verleden ook zo mijn afwegingen heb gemaakt en erg veel rust heb gevonden in de conclusie dat ik oud wilde worden met mijn man. Dat maakt eventuele strubbelingen 'slechts' vervelend maar wel overleefbaar omdat je daarvoor kiest. Elke keer weer je energie steken in gepieker of je wel bij elkaar moet blijven is doodvermoeiend. En hoezeer je ook je best doet om je kinderen daar buiten te houden, hebben die daar een radar voor. Ook de tegenovergestelde conclusie kan voor rust zorgen. Zolang je er maar volledig achter staat.

Op je vraag of ik nu genoeg antwoorden gekregen heb... om eerlijk te zijn moest ik daar een beetje van zuchten. Ik schrijf niet zoveel tekst om tevredengesteld te worden. Ik hoop je ermee te helpen.

ook zo

ook zo

18-03-2014 om 11:29

wat ook nog kan

is dat bepaalde *kenmerken* (ook?) bij jou aanwezig zijn. Ik kan het helemaal mis hebben, maar dat lees ik wel min of meer uit je berichten. (zwart wit denken; ik doe het goed, hij doet het fout, weinig flexibel en creatief, planmatig/kunstmatig omgaan met relatie en communicatie, rationaliseren, detailgerichtheid, weinig inlevingsvermogen in je partner, starheid)
Daar kun je iets mee! Bij mezelf herken ik soms iig genoeg, hoewel ik tot voor kort vooral die zaken vooral bij partner zag, blinde vlek voor mijn eigen inflexibiliteit etc.
Bij iedereen kun je autistische dingetjes herkennen, maar het kan je zelf helpen met dingen aan de slag te gaan. (veel effectiever dan je richten op een ander)

Even zo

Even zo

27-03-2014 om 22:26

Update

Ik ben de afgelopen tijd erg druk geweest en ook nu nog. Daarom geen tijd gehad te reageren. Wel jullie berichten gelezen. Heel veel dank.

Nog geen tijd om op alle berichten te reageren.

Toch nu maar even een update zodat jullie weten hoe het gaat.

Na het gezellige etentje (ahum) met mijn man gaat het een stuk beter. Mijn gevoel dat hij zich opgelucht voelt, of nog sterker, door mijn reactie bevestigd voelt dat ik nog steeds van hem hou, lijkt juist te zijn.

Sindsdien is hij veel rustiger, relaxter en ook vaker vrolijk en zelfs lief.

We hebben samen gesport, paar keer samen gezellig afleveringen van serie gekeken, gaan binnenkort samen naar de sauna. Ik denk dat hij dat fijn vindt om iets meer samen te doen.

Verder reageerde hij eergisteren tijdens het eten (waar de kinderen bij waren) weer op zijn gebruikelijke veroordelende/respectloze manier, door iets wat ik deed "belachelijk" te vinden. Hij reageerde weer fel en vervelend. Ik heb het dit keer afgekapt, gezegd dat hij er kennelijk anders over dacht dan ik, dat dat kan, maar dat ik er niet verder over wilde praten. Dat het bovendien al gebeurd was en dat ik er nu dus toch niets meer aan kon veranderen. Toen werd hij stil, dus dat was mooi! (Ben erg trots op mezelf, voelde erg goed).

Gisteren zei hij wel dat hij vond dat ik toen bitchy had gereageerd. Ik wilde hem nog uitleggen waarom ik zo reageerde, maar toen gaf hij aan "jij wilde er gisteren niet over praten, ik wil er nu niet over praten", dus ik moet nog even een ander moment vinden om het nog uit te leggen. Ik weet niet of het zal helpen (voor de toekomst), maar wil het wel proberen.

Nb bij vriendinnen gecheckt en ik had volgens hen juist goed/volgens de etikette gehandeld . Maar los daarvan: je mag best van mening verschillen maar dan hoeft hij niet zo veroordelend te reageren. Ik wil best graag met hem over dingen praten waarover we van mening verschillen maar niet als hij zo negatief en stellig doet.

Maar ondanks dit incidentje gaat het momenteel dus beter.

Ik heb me dus voorgenomen in elk geval mijn gedrag echt te veranderen (meer tegengas geven, duidelijker te zijn, nog minder zijn toestemming te vragen, dingen te regelen zonder overleg (indien het mogelijk is) om hem te ontlasten) en verder positieve aandacht aan hem te geven en meer dingen samen te doen.

Maar eens kijken of het daarmee in zijn algemeenheid beter wordt.

Verder ben ik laatst bij een lotgenotenavond van mensen (vnl. vrouwen) met partners met autisme geweest. Erg veel herkenning (iedereen vindt het erg zwaar, dat is dan wel weer jammer), maar ook heel fijn, en ook daar dus contacten door gekregen om ervaringen en tips uit te wisselen.

Ik ga dit draadje en jullie tips nog eens heel goed doorlezen als ik meer tijd heb (even niet normaal druk met werk en prive, al blij dat ik jullie nu een update kan geven), want er staan hele waardevolle gedachten en tips bij. Veel dank en ik meld me later weer zodra ik gelegenheid heb.

Kaaskopje

Kaaskopje

28-03-2014 om 01:36

Klinkt goed

Een relatie waarin het nooit eens knalt vertrouw ik niet eigenlijk Dus als er af en toe een incidentje is, kan dat geen kwaad lijkt mij. Je bericht straalt optimisme en hoop uit. Dat is fijn.

Ik ben naar bijeenkomsten van partners van cva-patiënten geweest en vond het ook zo prettig om de verhalen te horen. Ten eerste leer je ervan te relativeren. "Dan valt het bij ons nog mee...", maar ik voelde ook geruststelling. "Gelukkig dat hoort erbij!" Mijn man ontkende bijvoorbeeld dat hij sneller in woede ontsteekt. Maar alle partners herkenden het meteen. Natuurlijk vind ik die eigenschap niet leuk en ik kan er ook niet altijd goed tegen, maar ik weet dat het ook door onvermogen komt.

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.