Relaties Relaties

Relaties

stip

stip

06-06-2013 om 17:18

Verdergaan na ontrouw


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Stip

Stip

06-03-2014 om 17:24

Wat afschuwelijk dat jij na zoveel jaar tot deze conclusie komt. Is er weer iets voorgevallen waardoor je gevoel veranderd is?
Dit maakt mij ook bang. Ik las laatst het verhaal van vastberaden. Zij hadden ook jaren terug hard aan hun huwelijk gewerkt. Uiteindelijk ging het toch weer mis. Ze is gescheiden en ze klinkt sterk. De rust die uit haar laatste posting straalde maakte mij jaloers.

'Scheiden' zingt de hele dag door m'n hoofd. Ik kan het niet zo goed plaatsen allemaal. Ben in de war. Ben bang dat ik impulsief grote stappen ga zetten en later spijt krijg . De kinderen misschien voor niets bang en verdrietig maak.

Maar de rust die het zou geven....niet meer werken aan ons huwelijk. Niet meer bang zijn voor reacties van anderen, bang zijn dat anderen naar mij kijken als 'zielig'. Geen moeilijke gesprekken, teleurstellingen, niet meer hoeven voldoen aan de wensen van mijn man. M'n eigen koers bepalen. Ik heb de hele dag al een steen in m'n maag. Maar de gedachte aan die rust geeft mij wel hoop.

Anoniempje2 ; zou je willen reageren? Hoe is het bij jou? Herken je dit van mij?

A, hoe reageert jouw man hierop? Ik vind het verdrietig voor je.

even anoniem maar

even anoniem maar

06-03-2014 om 19:12

hier geen mooi verhaal...

Hier ook ervaring met een man die vreemd is gegaan. Ruim 8 jaar geleden inmiddels. Ik wilde zo graag dat het goed zou komen en dat het allemaal niet voor niets was dat ik er jaren en jaren keihard voor heb gewerkt.
In de jaren erna ging het redelijk maar was er telkens weer iets met mijn man (problemen met werk of familie enz). Steeds heb ik hem bij alles gesteund en geholpen. Tot het punt dat ik merkte dat ik mijzelf een beetje kwijt was. Alles draaide om gezin (kinderen) en man. Toen ik aangaf dat ik graag eens zou zien dat het ook eens over mij zou gaan ontdekte ik dat ik al die jaren in mijn eentje aan het trekken ben geweest. Want er kwam toen vrijwel niets 'terug'.
Het laatste jaar heb ik mij meer op mijzelf gericht en veel minder op onze relatie. En dan blijkt er weinig over te blijven. En dan komt ook opeens al die shit van 8 jaar geleden weer naar boven, omdat de balans nu wel heel scheef uitslaat. Ik heb zoveel geaccepteerd, over mijn grenzen laten stampen, en zo weinig daarvoor teruggekregen...
En nu weet ik het ook even niet meer. We zitten een beetje in een impasse. Voor mij is de 'relatie' wel voorbij, maar zie ik nog wel een mogelijkheid om als ouders samen met de kinderen in 1 huis verder te gaan. In ieder geval voorlopig.
Mijn man zegt dat hij het verschrikkelijk vindt en dat hij er 'alles' aan wil doen om het weer goed te krijgen tussen ons. Maar ondertussen doet hij concreet niks behalve mij verwijten dat ik mij er niet meer voor in wil zetten en dat het nooit wat wordt als ik niet meewerk. Als ik hem dan zeg: begin maar bij jezelf" wordt hij boos, want een relatie doe je samen. Jaja...
Dus sorry, ik kan je niet opvrolijken met een 'het komt wel goed'. Punt is gewoon dat hoewel er altijd mensen zijn die beweren dat ze er 'sterker uitgekomen zijn' (wat ik wel snap, want je wilt er toch een positieve draai aan geven), vreemdgaan gewoon dingen onherstelbaar kapot maakt. Ik zeg niet dat het niet goed kàn komen, maar hetzelfde als ervoor wordt het niet meer, nooit. De vraag is dan: is er nog genoeg om voor door te gaan. Die vraag kan iedereen alleen maar voor zichzelf beantwoorden.
Ik wens je wijsheid en kracht. En vooral ook de kracht om (bij) jezelf te blijven.

A

A

07-03-2014 om 10:36

Liefde is een werkwoord

Liefde is een werkwoord...maar op een bepaald moment wil je op pensioen.
Het is wel zo dat we na de heftige periode een ongekend mooie tijd hebben gehad. Een niet te missen ervaring waarin we beresterk stonden. We hebben ons toen van onze beste en sterkste kan getoond. Hebben in die periode genoten, ook van elkaar. Maar mijn man heeft een bepaalde verslaving en als ik zie dat dat hem weer te machtig wordt, dan kan ik daar niet meer mijn schouders onder zetten. Hij laat zien dat hij voor mij gaat, dat hij mij gelukkig wil zien, is behulpzaam in huis,... maar zijn verslaving kan hij voor mij niet overwinnen.
En nu voel ik dus een afstand tussen ons groeien, ik ga er niet meer met hem over in discussie (waarom zou ik -tig keer hetzelfde plaatje moeten draaien) Ik hou nu een hand voor mijn ogen en doe mijn ding, maar de innerlijke afkeur borrelt. Hij wil mij dan winnen door romantische dingen voor mij te doen, etentje maken..maar ik voel daar momenteel meer afkeer als roze wolk in.
De grote stap is voor mij ook moeilijk. De kinderen zal ik er zeker mee ontgoochelen. Andere mannen hebben op die leeftijd ook wel allemaal al een hele rugzak welke je bij een nieuwe relatie zou moeten meedragen, dus op dat vlak denk ik niet dat ik het mij gemakkelijker zou maken. Als ik energie in een relatie wil steken denk ik nog steeds dat ik die evengoed(of beter) in mijn man als in een andere man zou kunnen steken, ik zie echt nog wel zijn goede kanten.
Ik zou het het gemakkelijkste vinden om alleen in alle rust te zijn, denk ik. Maar ik heb natuurlijk geen glazen bol, Ik vecht ook met de vraag of ik achteraf geen spijt zal krijgen en zo blijft de bal maar door rollen zonder echt grote stappen te maken.
Het is een sterke , heftige ervaring geweest met absoluut ook mooie hoogtepunten, maar ik twijfel welke deur ik nu ga openen...

Aagje Helderder

Aagje Helderder

23-03-2014 om 11:12

Eeuuuh

We hebben een aantal spammerts lijkt me!!! Jammer in zo'n draadje met veel emotionele, echte verhalen!

Aagje

krin

krin

23-03-2014 om 12:42

Hahahaha

Dokter Zaza maakt mijn zazazondag weer goed.
Ik had dit eigenlijk een paar keer door Google Translate moeten halen voor de goede toon.

(Arts Zaza beurt maakt mijn zazazondag goed.
Bai ik echt nodig dat dit een goed geluid te krijgen. Meerdere malen Google Translate)

Evanlyn

Evanlyn

23-03-2014 om 13:03

Pluk van de Petteflet

Zaza was toch de kakkerlak van Pluk van de Petteflet? Toen hoefde hij alleen maar appelschilletjes. Maar ja, de tijden veranderen...

Stip

Stip

26-03-2014 om 21:53

Onnozel

Waarschijnlijk onnozel.
Ik begrijp de laatste drie reacties niet?

Ginny Twijfelvuur

Ginny Twijfelvuur

26-03-2014 om 22:44

Nee hoor

Je hebt alleen de spam over Zaza gemist, meer niet....

Bij ons is het wel goed gekomen

Hoi stip,

Wij zijn niet getrouwd, maar mijn vriend is wel vreemgegaan, dus vandaar dat ik toch even reageer.

Mijn vriend en ik waren 6 jaar samen toen ik zwanger raakte. We hadden altijd al een beetje een turbulente relatie, vaak ruzie, uit elkaar, dan weer een hele tijd heel gelukkig saampjes en dan kreeg hij het weer in zijn bol en had hij behoefte aan het vrijgezellenbestaan. Toen ik zwanger raakte ging het al een hele tijd goed tussen ons. Ik ben naar hem toegegaan en heb verteld dat ik zwanger was en zei: Ik hou dit kind, als jij er blij mee bent doen we het samen, als je er niet blij mee bent doe ik het alleen en hoef je er niks mee te maken te hebben. Voor mij een beetje onverwacht was hij er superblij mee. Ik schrok er zelfs een beetje van dat hij ZO blij was omdat ik dacht dat hij geen serieuze plannen met mij had in de toekomst. Wij gingen voordat ik zwanger was altijd samen naar vrienden van hem in Amsterdam, en dat bleef hij doen toen ik zwanger was, maar omdat zij vaak gingen stappen ging ik niet meer mee. Zij hadden ons uitgenodigd om Kerst met hun te vieren, dus hij ging er alvast naartoe, en ik kwam met 1e kerstdag ook daarheen. Alles goed wel en gezellig. Met oud en nieuw vroegen ze ons weer om te komen, ik moest de 31e werken dus ik ging (met zijn moeder) ook daarheen om de jaarwisseling te vieren. Ik zat daar binnen, ik zag het meisje, en ik wist meteen, zij valt op mijn vriend. Ze was de enige in de woonkamer (+/- 15 personen) die mij niet aankeek, die zich niet voorstelde, die niet tegen me praatte, helemaal niks. Ik merkte niks aan mijn vriend tegenover mij, maar toen ik de volgende ochtend naar huis wilde gaan, wilde hij niet mee. Ik ben dus met ruzie daar weggegaan met zijn moeder samen. Toen hij 2 dagen later thuiskwam, is hij zijn telefoon beneden vergeten en las ik een bericht van haar: Ik mis je nu al en wil bij je zijn.......Ik zakte door de grond. Daar stond ik zwanger van hem, inmiddels mijn eigen plekje ingeruild voor zijn huis, en hij die vreemdging. Ik liep naar boven, gooide zijn telefoon naar hem toe, en zei dat ik het bericht had gelezen. Zijn antwoord: Ik weet niet waarom zij zoiets stuurd. Nou zo zijn we nog een aantal weken doorgegaan, met weekenden dat hij gewoon verdween, geen contact, en door de weeks kwam hij thuis en hadden we ruzie. Ik besloot om weg te gaan. Ben bij een vriendin gaan wonen, en na een tijdje kreeg ik via via een tijdelijk flatje te huur voor een jaar. Ik heb heeeeeel mijn zwangerschap gestressd, om hem, om haar, om mijn kindje die zou opgroeien in een gebroken huis. Ik heb hem eerst maandenlang gestalkt en uitgescholden. Ben hun zelfs een keer samen tegengekomen terwijl ik met een mega dikke buik in de stad liep, hij liep langs me alsof hij me niet kende. En na een tijdje, dacht ik weet je, jouw verlies. Loop jij maar lekker met die kleine trol ( want zo woest aantrekkelijk kun je dr echt niet noemen) en ik ben aan mezelf en aan mijn kind gaan denken. Ik heb ALLES zelf gekocht en verzorgt voor de kleine. Hij was wel bij de bevalling, maar ik voelde daar geen emotie bij, geen haat meer, geen liefde, gewoon neutraal, omdat het zijn kind was, maar voor mij hoefde het niet. Toen ik mijn dochtertje vast had was het net een engel, alle problemen vielen van mij af. Ik zag alleen haar, zij was daar, ik was verantwoordelijk voor haar, en voor haar geluk. Ik ging er alles aan doen dat zij zo gelukkig mogelijk werd. Ik was in de zevende hemel, maandenlang had ik alleen oog voor haar, hele dagen zat ik met dat kleine mensje in mijn armen op de bank. Hij kwam 2 ,3 keer in de week en dat vond ik prima, we spraken normaal en dat vond ik wel best zo. Tot kerst, schoonmoeder wilde dat ik kwam op 1e kerstdag, das goed, dus ik spreek met mijn ouders 2e kerstdag af. En schoonmoeder verplaatst het naar 2e kerstdag, ja maar dat gaat niet voor mij! Ja maar dan wil ik ons kind op 2e, zei hij. Ik klapte uit elkaar, ja weet je wat, neem haar lekker heel de kerst maar mee. Maar wat wil jij dan vraagt hij: Ik zeg, wat ik wil, dat kan niet meer, dat heb jij verpest!! Wat ik echt wilde heb jij al lang geleden kapot gemaakt!! Dus ik spendeer mijn eerste kerst zonder mijn kindje, en hij belt me ineens een aantal keer per dag. Totdat hij op een dag langskomt, hij zei, ik wil jullie terug. Hoezo? Is het uit met je vriendin dan? AL een tijdje zegt ie. Ooooh? oke dat wist ik niet, en nu wil je ons terug? Waarom? Waarom nu wel, wat moet je nu met mij, ik was toch niet goed genoeg? Zeker voor ons kind, maar dat wil ik niet, ik wil niet terug bij jou gaan omdat jij er voor ons kind wil zijn, dat kun je ook zo doen! Dat wist hij, maar hij wilde ons beide terug. Mijn vriendinnen verklaarde me voor gek toen ik het vertelde, en ze waren razend toen ik vertelde dat ik er serieus over nadacht. En toch heb ik het gedaan, ik ben teruggegaan. Nadat hij had gezegd dat hij van mij hield ben ik bij mezelf nagegaan of ik nog van hem hield, dat deed ik, dat deed ik altijd, had het alleen weggestopt. Ik hield ook heel veel van ons kindje, en wilde haar niet over 20 jaar moeten vertellen dat ik het niet wilde proberen. Dus proberen dan maar.

Nu 6 jaar later, zijn we nog steeds samen, we hebben zelfs een jaar geleden nog een zoontje gekregen. Het was niet allemaal koek en ei, veel verwijten, onzekerheid, wantrouwen en vanalles wat er nog meer aan vreemgaan vastzit, wij hebben het allemaal gehad. Nu soms nog steeds, ik vertrouw hem nog steeds niet voor 100%, maar dat doe ik met niemand meer. Maar nog steeds ben ik heel blij dat ik toen de keuze heb gemaakt om het nogmaals te proberen. Ik heb dat gedaan zodat ik mezelf in de ogen kon kijken en kon zeggen dat ik er alles aan heb gedaan, en dat kan ik ook. Ik weet niet wat de toekomst brengt, maar ik zie hoe sterk wij door dit alles zijn geworden, en zie ons niet snel meer uit elkaar gaan.

Anoniempje2

Anoniempje2

05-05-2014 om 13:24

Ben ik weer

Hoi allemaal, en vooral Stip,

Ik ben hier al een hele tijd niet geweest. Vandaag weer even bijgelezen en ik schrok van je post, Stip. Hoe is het nu met je? Ben erg benieuwd. Groet,

Anoniempje2

Stip

Stip

15-05-2014 om 16:51

hee hallo

Anoniempje 2!

Dat is lang geleden. Het is maar goed dat je m'n buurvrouw niet bent; dan had ik je allang weer aan je jas getrokken.
Het ging dus moeizaam. Ik werd zo heen en weer geslingerd. Het kostte me moeite m'n hoofd boven water te houden. Soms was het goed tussen ons (best veel momenten) maar ik was totaal geobsedeerd door 'de buitenwereld'. Wat dachten ze? Wat dacht zij? Wat dachten haar vriendinnen van ons? Van hem? En wat zei dat over mij? Ik kon naar hem kijken en liefde voelen maar dacht vaak tegelijkertijd; hoe heb je dit kunnen doen? Hoe heb je een dubbelleven kunnen leiden?
Honderdduizend vragen. Op de meeste kreeg ik antwoord.

Afgelopen maanden ben ik (fysiek) ziek geweest. We communiceerden met name over regelzaken/ kinderopvang en dergelijke tijdens bezoekuren. Er ontstond weer verwijdering tussen ons. Moeilijk vond ik dat. We verwerkten dit ieder op een eigen manier.
Nu ik weer thuis ben verandert het weer gelukkig.
Ik zie weer dat ik zielsveel van hem hou. Ik zie dat hij nog steeds zijn best doet voor mij en ons. Ik zie weer de betrokken vader bij zijn kinderen. (in de tijd van zijn affaire was hij 'afwezig'. Dat zie ik nu pas achteraf).
Door alles wat er gebeurd is is er oud zeer bij mij getriggerd. daar moet ik mee aan de bak.

Afgelopen maandag deed ik 's morgens m'n ogen open en dacht; ik ben nu al een jaar niet meer de moeder die ik zijn wil; moe, verdrietig, gespannen, kunstmatig vrolijk, niet echt geïnteresseerd enz.
Dat is echt niet wat ik wil.
Ik heb de laatste maanden na kunnen denken over wat ik wel wil. Dat wordt langzaam duidelijk. Vanaf maandag lijkt er wat veranderd. Het voelde 'lichter'. Ik kwam 'haar' tegen en dacht voor het eerst; je bent niets leuker, mooier of sympatieker dan ik. Ik werd er niet onzeker van. Misschien iets onverschillig. Wat meer vastberaden zelf mijn leven weer in de hand te nemen. Heel iets. Gister en eergister bleef dat gevoel. Vandaag werd het weer wat moeilijker. En toch niet zo terneergedrukt als het laatste jaar. Ik denk dat ik van de week voor het eerst sinds een jaar een dag niet gehuild heb. Elke dag zag ik tegenop. Elke avond was ik blij dat de dag weer over was. Durfde ik bijna niet te gaan slapen omdat als ik m'n ogen open deed er weer een dag zou komen met narigheid.

Ik las van de week een aantal postings terug. Ik schrok van mezelf. Ik las ook dingen die jij geschreven hebt. Soms leek het mij zo hoog gegrepen wat jij schreef. Hoopte ik maar dat ik het ooit ook zo zou zien. Sommige dingen herken ik nu pas.
Met name dat jij zoiets schreef van : man is zo blij met hoe het nu is. Voor mij is er niets veranderd; ik hield altijd al zoveel van hem. Later relativeerde je dat weer enigszins.
Dat heb ik ook. Vind ik nog lastig; man is zichtbaar opgelucht. Zielsgelukkig met zijn leven nu. Zielsgelukkig met mij. Depressie is over. Het is voor hem nog nooit zo goed geweest. Daarbij heeft hij natuurlijk een schuldgevoel, verdriet om mijn verdriet.
Voor mij was het nooit zo slecht. Er is nu meer verbondenheid tussen ons. Voor mij is daarbij ook heel veel narigheid gekomen; onzekerheid, een andere vrouw in ons leven en huis geweest, Schaamte speelt een enorme rol. Teleurstelling en geschonden vertrouwen ook. Onze relatie kan beter zijn dan voorheen. Is beter dan voorheen. Daarbij zijn bij mij wel de schellen van mijn ogen gevallen. Ik was denk ik ook ongelooflijk naïef maar nu zie ik dat mensen liegen, dat er veel meer speelt tussen vrouwen en mannen en dat zij daar ook vaak bewust mee bezig zijn. (ongeacht bestaande relatie).
Moeilijk vind ik dat. Peut heeft het steeds over een golfbeweging. Het gaat nu weer opwaarts. Ik hoop zo dat dat nu weer langer duurt. Ik probeer m'n gedachten positief te houden.
Jullie hebben het hier steeds over 2-3 jaar gehad. Verschrikkelijk vond ik dat. Zo lang nog. Nu zit het eerste jaar erop. Dus op de helft denk ik dan maar. De betere helft gaat nu dan komen.

Ik heb je input gemist. Je weet niet half hoe belangrijk jouw input geweest is. Had je graag in levende lijve om me heen gehad.

groet, Stip

Stip

Stip

15-05-2014 om 16:52

Brazella

dank voor je input. Het doet mij zo goed om verhalen te horen van anderen die het 'gered'hebben samen.

Stip

Stip

15-05-2014 om 16:59

wat

verdrietig vind ik het voor jou.
Het is mijn grootste angst. Ik hoop toch zo voor je dat je duidelijk wordt wat voor jou de beste weg is en dat je die weg ook durft te gaan. Bij elkaar blijven vraagt moed, uit elkaar gaan ook.
Een ander kan er niets over zeggen.

Het is moeilijk dat je man niet voor jullie relatie van zijn verslaving los kan komen. Ik durf het haast niet te zeggen want je hebt het vast al geprobeerd; is je man onder behandeling geweest? Jullie samen ook?
Mijn man heeft ook het gevoel gehad in de greep te zijn geweest van..
Door gesprekken met peut is hij in gaan zien vanwaar die 'verslaving' kwam. (tussen aanhalingstekens omdat ik niet weet of het een verslaving was). Het was verdoving zoeken. Onbewust vaak. Nu hij weet waar het uit voort kwam zegt hij dat hij het makkelijk los kan laten. Onbegrijpelijk vind ik. Maar therapie heeft hier zeker aan bijgedragen.
Ik kan mij voorstellen dat het gebrek aan zelfdiscipline bij jouw gevoelens van vervreemding brengt. Ik heb de andere kant ervaren; nu hij het overwint krijg ik meer respect / bewondering voor hem.

Misschien denk je nu: die fase hebben we al achter de rug. Dan spijt mij deze bijdrage. Ik sta nog aan het begin. En ik hoop een ander verloop te hebben dan jij.
Wens je durf en kracht toe.

A

A

16-05-2014 om 21:29

Ik heb geen stappen genomen. toch niet lijfelijk. Zijn verslaving is idd volgens mij verdoving zoeken. Hij is behandeld. Hij draagt mij nog steeds op handen, maar ikzelf ben mij nu meer vragen gaan stellen wat ik wil. Of het echt zo is dat ik aan niets anders wil denken als bij hem gelukkig oud te worden (wat zou kunnen als ik meewerk!).
Daarvoor heb ik mij nooit afgevraagd of er buiten de deur meer te beleven was, dat kwam niet in mij op, dat gedacht stond mijlen ver van mij af. Ik wist klaar en duidelijk dat ik geen breuk tussen ons wou, punt.
Nu stel ik mij dus wel vaker die vraag; Ik weet dat het gras elders niet groener is, dat mijn man bulkt van de schudgevoelens, dat hij mij liefst als een prinses op handen wil dragen, en toch denk ik steeds vaker dat -als er geen kinderen waren welke ik zou kwetsen- ik op avontuur zou willen gaan. Waarschijnlijk ga ik dan spijt hebben achteraf, maar ja, en toch en toch...
De zekerheid dat ik altijd bij hem wil blijven vervaagd...

Anoniempje2

Anoniempje2

20-05-2014 om 14:45

Groei

Jeetje Stip, ik moest echt even twee keer kijken of ik het goed gelezen had, want van een zin schrok ik heel erg: namelijk dat je al een jaar elke (!) dag aan het huilen bent. Wat je in die alinea beschrijft lijkt erg op een depressie. Gelukkig kan ik daar niet over meepraten. Ondanks al mijn verdriet, vooral in die eerste paar jaar, kon ik ook blij zijn en genieten en zag ik niet op tegen elke dag.

Je zegt zelf ook: Door alles wat er gebeurd is is er oud zeer bij mij getriggerd. daar moet ik mee aan de bak. Dat lijkt me inderdaad een terechte conclusie. Want als je zo in een zwart gat zit lijkt me dat er meer aan de hand is.

Des te langer je je op hem blijft richten (hij heeft het mij aangedaan), des te langer zullen die twee jaar duren. Jij houdt je er erg aan vast aan die twee jaar, maar misschien kan die periode zo maar eens korter worden als je je meer op jezelf richt dan op het verleden en wat hij daar heeft gedaan.

Ik schrok ook van je ziek zijn. Je hebt het over bezoekuren, dus zul je ook in het ziekenhuis gelegen hebben. Wat vind ik dat vervelend, ik hoop dat je je inmiddels weer beter voelt. Je krijgt wel veel te verduren het afgelopen jaar

Ik herken die naïeve kijk, terwijl ik toch echt dacht dat ik wel wat gewend was en het nodige had meegemaakt. Er speelt zo ontzettend veel tussen mensen om je heen, veel dichterbij dan je denkt. En het heeft veel te maken met het verliezen van interesse in elkaar en dan de makkelijkste weg kiezen en de spanning bij een ander zoeken. Je ziet het voor je ogen gebeuren. Het rare is wel dat ik toch weer onbevangen in het leven sta. Het is niet zo dat ik iedereen bekijk met een wantrouwende blik van: jij zal ook wel etc. Uiteindelijk is toch iedereen op zoek naar liefde en geborgenheid. Tenminste, ik kies ervoor om zo te denken. Of kiezen, het gaat automatisch, zo sta ik in het leven. Lastig vind ik wel of en hoe ik dit mijn kinderen bij ga brengen. Als ze wat ouder zijn komt dat vast wel in een gesprek langs, denk ik.

Je zegt dat je weer op een golf naar boven zit. Ik hoop dat je het vasthoudt. En dat je met jezelf aan de slag gaat. Zo te horen ben je nog steeds in gesprek met een therapeut. Geweldig vind ik dat. Hoe moeilijk je het ook hebt, je kiest ervoor om door te gaan en bij jezelf te rade te gaan.
Voor jou is het nog nooit zo slecht geweest, zeg je. Is dat echt zo? Denk er nog eens goed over na. Jij voelde je dan misschien beter, maar miste je je man niet? Die was duidelijk niet aanwezig. Hij is er nu veel meer. En voelde je je echt wel beter toen? Waar was dat oud zeer op dat moment? Je leven is nu zoveel rijker geworden, er is meer verbondenheid zeg je. Natuurlijk is er ook pijn gekomen, maar zonder pijn, zonder fouten te maken, leer je ook niets. Kom je niet verder. En verder komen, groeien, leren zit in elk mens.

Ik word ook wel heel nieuwsgierig naar hoe wij in levende lijve met elkaar zouden praten. Ik vind het prachtig dat we door dit forum, dit medium, zo'n contact hebben en zoveel aan elkaar hebben. En dat geldt voor alle schrijvers en lezers

Tot snel en een hele fijne zomer. Ik zal regelmatiger checken op het forum, groet,

Anoniempje2

Stip

Stip

24-05-2014 om 16:06

Niet zo vrolijk

Mijn opwaartse golf duurde een week. Alles leek lichter. Was fijn. En toch lukte het weer niet om het vast te houden. En lijkt het weer terug bij af.Depressie? Ik weet het niet. Heb het zelf ook wel gedacht. Maar ik functioneer verder wel; werk loopt goed. Kinderen eigenlijk ook. Ik voel me alleen vaak zo somber en alleen. Terwijl ik legio mensen om mij heen heb. Een jaar lang gehuild. Niet hele dagen hoor. Maar wel praktisch elke dag; momenten van verdriet, wanhoop en soms boosheid. Op diezelfde dagen kon ik ook wel mild en liefdevol zijn. Ik wilde schrijven ' echt blij zijn". Maar ik geloof niet dat ik echt blij geweest ben.
Ik kan mij caak ook niet voorstellen dat ik ooit nog echt " gewoon blij" kan zijjn.
Iemand hier schreef eens" zomaar was dat laatste zwarte randje weg".
Ik ervaar nog een dikke zwarte rand om alles wat er gebeurt op een dag.
Ik verlang naar rust. Ben het verdriet zo zat. Al die gesprekken en emoties.
Nan verweet mij vanochtend dat ik zo sterk in het verleden keef. Dat het glas altijd half leeg is. Ik geloof niet dat ik vroeger zo was. Hij heeft gelik; nu wel. Ik rakel ook steeds weer allerlei febeurtenissen op tussen hem en haar. Werd gister getriggerd doordat we volgend weekend weggaan met gezin naar een plek qaar hij ook een keer met haar geweest is. Ik dacht dat ik het handelen kon. Maar ik ben weer helemaal van slag. Boos , verwijten, voel me weer zi vernederd en gekwetst. Zelfde verhaal als dat ik in september en december schreef.
Dat maakt me vervolgens ook weer wanhopig; er lijkt geen schot in te zitten.
Ik ga binnenkort een intensief teaject in met peut. Vanwege mijn ziek zijn hebben we de laatste maanden weinig kunnen doen.
Ik zie er als een berg regenop. Vraag me echt af hoe het verder moet.
Man zei vanochtend; " ik heb zoveel geleerd, verslavingsgedrag opgelost en nieuw gedrag aangeleerd. Dat is moeilijk geweest maar het is gelukt. Ik heb jaren verprutst. Grote fouten gemaakt. Maar toen ik inzicht kreeg in m n gedrag heb ik het kunnen veranderen. "
Als hij dat kan kan ik dat ook was de boodschap.
Ik hoop het. Mijn gedachten zijn zwart. Vergiftigd. Og steeds beheerst het een groot deel van mijn dag. Ik kom er niet verder door. Geen enkele groei
M n zelfbeeld is ook een hobbel. Ik denk dat ik er de laatste 10 jaar niet zo goed uitgezien heb als het laatste jaar. Krijg veel positieve feedback. Waar ik dan eigenlijk weer niet op zit te wachten; alsof ik hiervoor een of ander monsterlijk wezen was. En zo overheersen negatieve gedachten.
Ik moet het keren. En ik wil het deze zomer doen. Ik wil zo graag verder met mijn leven. Soms overweeg ik rustgevende medicatie te gebruiken. M n gedachten stil te zetten. Maar ik ben ook weer huiverig hiervoor.
Denk nog steeds " ik moet hier doorheen, m n weg vinden en dan zal het lichter worden". Ik hoop zo dat ik het klmende week weer het gevoel kan krijgen wat ik laatst had; een opwaartse golf. Waarbij ik weer zin krijg om dingen op te pakken. Nirmaal gesproken ben ik iemand die veel tegelijk hsndelen kan. Wat onrustig, op zoek naar nieuwe dingen. Leuk contact met nieuwe mensen.
Nu blijf ik het liefst thuis. Wil van alles maar er komt weinig uit m n handen. Ik dwing mezelf wel omafspraken te maken em per dag wat te " doen" als ik niet werk. Dat ging van de werk best redelijk.
Dit alles heeft wel z n weerslag op ons samen. Ik las dat ik in september ook schreef dat we het samen zo goed hadden. Dat ik zo blij met m ben. Trots ben.
Ik hou nog steeds zielsveel van m. Maar het is wat " mat". Ik vind het jammer dat ik niet meer trots op hem ben. Dat ik me eigenlijk voor hem schaam.
Anoniempje; jij zegt dat je er niet wantrouwend van geworden bent. Ik wel. Ik bekijk iedereen om me heen en vraag me dan af; wie ben jij? Wat is jouw geheim? Hoe ga jij tegenvallen? En als je zo kijkt word je natuurlijk ook bevestigd. Ik voel afstand tot mensen om mij heen. Hey lijkt of iedereen goed voor zichzelf zorgt ten koste van een ander. En ik ben continu op mijn hoede.
Hierin ben ik nu wel anders dan voorheen. Mensen zagen ( en zien denk ik) mij als spontaan, vrolijk, zelfverzekerd en actief.Makkelijk , toegankelijk in contact Nu ik dit schrijf zie ik dat ik mijzelf nu niet ben. Ben afstandelijk. Bamg.
Word er naar van.

suus

suus

30-05-2014 om 12:22

herkenbaar

na het lezen van de vele verhalen hier op het forum kom ik erachter dan bijna iedereen met dezelfde gevoelens geworsteld heeft.
mijn man kwam in oktober thuis dat hij verliefd was op een collega, ik had al wel mijn vermoedens maar die werden steeds ontkend, omdat hij naar mijn weten nog nooit gelogen had tegen me, kon ik me ook helemaal niet voorstellen dat mijn gevoel goed zat.
mijn ouders zijn beide in een jaar jaar tijd ernstig ziek geworden, mijn vader is in een half jaar compleet dement geworden (65 jaar)en mijn moeder had net te horen gekregen dat ze kanker had, een ontzettend emotionele tijd, ik had mijn man die altijd mijn beste maatje was nodig, maar hij was er niet, emotioneel gezien dan, ik zei dat ook steeds: ''je bent er wel maar ik kan niet bij je komen'' zo voelde dat voor mij, hij reageerde dan altijd heel verbaasd ''waar slaat dat op'' ik ben mijn vader een heel end kwijt en misschien binnenkort mijn moeder ook en ik heb het gevoel dat ik jouw ook kwijtraak, echt ik heb het zo goed aangevoeld! en steeds gaf hj mij het gevoel dat ik gek was en/of hij werd boos op me!
achteraf gezien was hij toen al met haar bezig...
in oktober kwam hij dus thuis met die boodschap, aan de ene kant stond ik er niet van te kijken, aan de andere kant werd ineens de bodem onder mijn voeten weggeslagen.
ze hadden alleen nog maar gezoend, meer niet, maar ze waren beide verliefd, hij wist niet of hij met mij verder wilde... ik snapte er niks van, hoe kon dat nou, mijn grote liefde bij wie ik al was vanaf mijn 15e, wij waren soulmates.. dat zeiden we toch altijd tegen elkaar, waar hij was was ik en andersom, samen hadden we drie prachtkinderen.... ik was helemaal in de war, ben de deur uitgegaan in de auto gestapt en heel de nacht doelloos rondgereden, ik had het gevoel in een droom/nachtmerrie beland te zijn, ik hoopte dat ook, dat ik morgen weer wakker zou worden en alles maar een droom was, ik had al vaker over hun gedroomd dus het zou kunnen.
toen ik rond 3 uur weer thuis kwam lag hij gewoon rustig te slapen! was hij niet bezorgt om mij??? wat was hier aan de hand!! zat er een monster in hem ofzo? ik maakte hem wakker en vroeg of hij niet voor ons wilde vechten, dat het maar een verliefdheid was, dat ik hem daarmee wilde helpen etc. hij zei dat wat hij voor haar voelde heel bijzonder was, dit had hij nog nooit gevoeld.. ik vroeg wat nu? moet ik de makelaar bellen dan? ik wilde eigenlijk hem uit de tent lokken en laten schrikken zodat hij wakker geschud zou worden en besefte waar hij mee bezig was.. doe maar zei hij... ik dacht dat ik dood ging!
de volgende dag ging hij gewoon werken en ik zou het tegen de kinderen vertellen (11, 14, 16 jaar)ik snap nu nog niet waarom ik dat alleen gedaan heb en waarom zo snel? hij liet er geen gras over groeien leek het wel, ik was compleet in shock, de kinderen waren erg verdrietig en heb ze ze goed en zo kwaad als het kon getroost en vastgehouden, inmiddels had hij het al tegen zijn baas verteld en die heeft hem naar huis gestuurd, mijn man was achteraf gezien denk ik ook erg in de war. ik vroeg hem of hij mij nog leuk vond, hij vond haar leuker, of hij nog van me hield, jawel als de moeder van zijn kinderen, vond hij me nog aantrekkelijk? daar kon hij geen antwoord op geven, ik voelde me zo klein, onzeker, bang!
savonds wilde hij met haar praten en ik heb dat toegestaan, ik en de kinderen hebben samen zitten wachten tot hij terug kwam, en mijn jongste zoon en dochter hebben snikkend een brief naar papa geschreven, ze zochten foto,s bij elkaar waar wij als gelukkig gezin op stonden en stopte die bij hun brief, ik liet ze, dit was hun manier, toen hij thuis kwam hebben ze hem die brieven gegeven, en zijn toen naar boven gegaan, ik vroeg aan hem wat hij nu besloten had, hij zei dat toen hij naar huis reed voor haar wilde gaan maar na het lezen van de brieven weer twijfelde, ik voelde me toen zo boos worden en riep dat hij dan maar op moest rotten!! ik heb die nacht bij mijn broer geslapen, smorgens kwam hij naar mij en na wat praten bleek hij verbaasd dat ik hem nog steeds wilde, nu wilde hij ok weer voor mij gaan, of mag ik er nog tot vanavond over nadenken vroeg hij, nou nee dat trok ik echt niet meer.
ik vroeg of er nog dingen waren die ik moest weten, ze waren dus wel met elkaar naar bed geweest en het speelde in de zomer dus ook al.
hij is naar haar toegegaan om het ''uit'' te maken en heeft haar nog gekust, terwijl ik van te voren zei dat ik dat niet wilde..
we zijn terug naar huis gegaan en toen is het verwerkingsproces begonnen, ik denk dat ik in een heuse identiteitscrisis beland ben geraakt, was mezelf kwijt, onzeker, wie ben ik? ben ik wel leuk? was mijn man ook kwijt, wie was die man? hij was niet de man die ik kende, ook de foto,s van onze laatste vakantie, ik kon en kan ze nog steeds niet zien, toen was het ook al, ik dacht dat we het fijn hadden toen, dagelijks vrijen.. ik snap het niet.
mijn man heeft de eerste 2 dagen wat verteld maar daarna deed hij net of hij bijna niks meer wist, als ik hem vragen stelde, en ik had en heb dat zo nodig, elk detail, mijn puzzelstukjes moesten kloppen, maar hij weet het niet meer, ik moest erover op houden, na drie weken al, ik ben door het stof gegaan, hem gepleased, op zijn wenken bedient, mijn gevoelens proberen weg te stoppen of in ieder geval hem er niet mee lastig te vallen, wat vaak niet lukte, dagelijk,s huilen, snachts huilen, de wetenschap dat zij nog steeds samen werken, in de pauze gewoon nog gezellig kletsen, want dat moet gewoon kunnen volgens hem want hij voelt niks meer voor haar, ik heb hem zien en voelen worstelen met zijn gevoelens, als ik heb vroeg of hij voor altijd bij me wilde blijven(ik voelde me zo kwetsbaar)dan kreeg ik eerst geen antwoord en daarna zei hij , ''dat heb ik toch beloofd'' zo veel pijn!!! ik was alleen nog maar met hem bezig, de zorg voor mijn ouders zon ik bijna niet meer opbrengen, mijn broers hebben veel overgenomen, ze zenuwen gierden door mijn lijf, kilo,s afgevallen en inderdaad ook veel mensen die positief reageren dat ik er zo goed uit zag, ook ik net als stip baalde daar van, hoezo was ik daarvoor een gedrocht dan? en hoe kan je nu zeggen dat ik er goed uitzie terwijl heel mijn hart aan diggelen ligt!
in december heb ik mijn man nog betrapt in de schuur, hij was met haar aan het bellen, eerst loog hij tegen me, maar hij kon er niet meer onderuit, hoe kan ik je nu nog vertrouwen? ik ben zo boos geweest, voelde me even weer sterk, en ik eiste van hem dat hij haar voortaan zou negeren, nog niet misschien zei hij, dat doe ik bij niemand, zo ben ik niet en dus ook niet bij haar, dat doe ik voor niemand en ook niet voor jou! weg sterk gevoel.. wie was deze man? mijn man is lief zorgzaam, eerlijk, gek op mij en de kinderen.. in januari zag ik via zijn telefoonrekening dat hij haar weer gebeld had, 3 seconden maar, volgens zijn zeggen had hij weer opgehangen omdat hij dat naar mij toe niet kon maken, ik geloof hem eerlijk gezegd niet, haar voicemail zal wel afgegaan zijn, ben verdrietig en boos naar mijn schoonzusje gegaan en toen merkte ik voor het eerst dat mijn man in paniek raakte..
we hebben later gepraat, en nee ik kon en kan hem niet de deur wijzen, ik hou zo veel van die man plus ik wil de kinderen geen scheiding aan doen, ook dit vergaf ik hem.
vanaf toen veranderde zijn gedrag naar mij toe, werd liever, hij kreeg weer oog voor mij, nog steeds wil hij er niet over praten, het gaat met mij nu stukken beter en ook tussen ons gaat het goed, et voelt weer alsof hij ''thuis'' is, de oude... is weer terug.
maar bij mij gaat het ook in golven, de ene dag voel ik me boos(wat ik dat weer niet uit) de andere verdrietig, ik snap het nog steeds niet, voel me vernederd, mijn privacy is geschonden, wat weet zij van mij, wat heeft hij over mij verteld? zij heeft me trouwens ook in de maanden voorgelogen, zelfde leugens verteld als mijn man(onze zonen sporten samen)
zeker de laatste tijd lijkt hij weer zo gek op mij, en dat is fijn maar aan de andere kant heb ik gevoelens en vragen van, waarom nu wel? of heeft ze een ander? had je een verstandsverbijstering?
waarom geen condoom gebruikt(ik moest zelf soa test laten doen, wilde hij niet,schaamde zich voor dokter)
soms lukt het me om niet te veel erover na te denken, maar de film draait zich steeds weer af in mijn hoofd, we zijn nu sterk, er is veel liefde tussen ons, ik geloof ook echt dat wij samen horen, maar soms is er een stemmetje dat zegt, of moet ik alleen verder?....
fijn dat deze verhalen zo herkenbaar zijn, geeft me troost..

Stip

Stip

10-07-2014 om 14:57

depressie

Ben hier tijdje niet geweest.
Moet toch dealen met een depressie. Heb zwarte maanden achter de rug. Mensen om mij heen zeggen dat ze zien dat het beter gaat. Dat ik vaker minder somber ben. Ik kan het zelf niet beoordelen.
Had nooit gedacht dat ik dit zou meemaken(hoe arrogant- dacht ik van meer dingen
Het is naar. Het brengt wel mijn focus naar het nu; wat achter en voor me ligt kan ik er niet bij hebben. Dat is een voordeel.
Ik doe m'n best om hier uit te komen. Hoop dat het lukt. En een beetje snel graag; ben enorm ongeduldig.
Zou zo graag weer een 'gewoon' leven willen.
Man helpt mij. Heeft het goed met mij denk ik. Is overtuigd van ons.
Dat helpt mij. Maar de angst zit er goed in.

Heks

Heks

10-07-2014 om 21:42

Ach

Ach meissie toch, je krijgt hem flink voor je kiezen.
Heel veel sterkte!

Sanne.

Sanne.

10-07-2014 om 22:06

Stip

Lieve Stip, wat naar dat het je nog steeds niet gegund is blijkbaar om onbezorgd door het leven te kunnen. Heb je hulp van buitenaf? Wel fijn dat je man je steunt. Hopelijk kunnen wij dat virtueel vanaf hier.
Ik herken het helaas ook. Hier is het manlief die iets van een depressie heeft. Hij wil echter geen hulp van buitenaf inschakelen (beviel niet goed de vorige keer) en dat maakt het extra zwaar. Daardoor weten we ook niet precies wat het nou is. Misschien toch een burn-out of een midlife crisis? Voor hem is het in elk geval erg pittig maar zeker ook voor mij. Ik vraag me soms af hoe lang ik het kan volhouden. Maar ik blijf een fijn en compleet gezin voor ogen houden. Hoop dat we over een tijdje allebei kunnen zeggen: hehe, dat hebben we gehad! We gaan genieten! Zullen we er vast over gaan dromen?

Stip

Stip

26-07-2014 om 14:13

Heks en Sanne

dank je wel voor jullie reacties. Is fijn.
Het gaat zo wisselend. Soms gaat het dagen zomaar beter; dan lukt het om de dag door te komen. Voor de kinderen te zorgen, om te gaan met anderen. Dan lijkt het of het allemaal wel mee valt. Dan lijkt die depressie ver weg. En dan ineens is het er weer; moe, verdrietig, somber, alles grauw. Kan ik geen geluid verdragen. Dan schrik ik weer van mezelf. Dagen achtereen. Echt waardeloos.

Sanne wat naar dat het bij jouw man ook maar blijft. Ik heb hulp van een peut. Zonder dat was ik vast nog verder weg. Hij heeft mij concrete opdrachten/adviezen gegeven. Ik zie dat het werkt om daar mijn gemoedstoestand mee te beïnvloeden. Dat maakt dat ik steeds vaker weer grip op m'n functioneren krijg.

Sanne, je eindigt met de hoop dat we hierop terug kunnen kijken en het achter ons kunnen laten. Dat hoop ik ook. Maar vaak zie ik echt niet hoe dat moet. Ik ben zo bang dat het ons altijd blijft achtervolgen. Telkens zijn er weer situaties waarin ik terecht kom waarin ik geconfronteerd wordt met zijn verleden. Heel soms kan ik het naast me neerleggen, vaak ben ik uit het lood geslagen. Geeft het spanning en verdriet.

Suze

Suze

31-07-2014 om 12:17

Stip

Niet voor niets bestaat het gezegde:

"Tijd heelt alle wonden."

Heb vertrouwen. Hou vol.

Veel sterkte.

Marijke

Marijke

15-08-2014 om 14:12

Stip, it's my turn now...

Nu ben ik aan de beurt; ben er achter gekomen dat mijn man na een relatie van bijna 28 jaar vreemd is gegaan..... ik sta nu dus waar jij ruim een jaar geleden stond en als ik jouw laatste reacties lees vraag ik me oprecht af of het zin heeft de strijd aan te gaan. Man heeft spijt. Heeft bijna een jaar een leuk feestje gevierd met een 15 jaar jongere minnares die zelf ook een relatie heeft (geen kids, wij wel 3, jongste 17)). Het is niet de bedoeling geweest van "het stel" om samen een leven op te bouwen; het was ontspanning, het was een vlucht... Ik heb het niet zien gebeuren...
Geef ik hem nu een schop of gaat ik het gevecht aan?

Marijke

Marijke

15-08-2014 om 15:24

vervolg op #236

Op mijn verzoek is er nog niemand (buiten man, minnares en ik) die er iets van weet. Ik schaam me er zo voor dat ik het nog met niemand wil delen. Dat kost veel energie want als ik niet alleen ben moet ik dus proberen te zijn zoals ik altijd was (word ik ooit weer zo?). Ik stik er soms bijna in.

Stip

Stip

15-08-2014 om 22:54

Marijke

Ik weet niet goed wat ik tegen je zeggen moet. Alles klinkt zo snel dramatisch.
En dat is het ook. Als ik terugkijk naar vorig jaar mei kan ik de ontreddering en tekeurstelling nog zo goed voor de geest halen. Een vacuum. Verder was er niets. En de schijn maar ophouden. Degene waar ik het meest om gaf was er niet voor mij om dit te delen. Afschuwelijk.

Ik kan niet voor jou denken of invullen. Ik spreek voor mezelf als ik zeg dat het maar goed was dat ik niet wist waar ik nog doorheen moest. Het is het meest afschuwelijke jaar van m n leven geweest. En het liep al niet altijd van een leien dakje.

Maar.... Het is maar goed dat ik het niet wist. Misschien had ik het bijltje erbij neer gegooid. En nu , 15 maanden later ben ik zo dankbaar dat ik dat niet gedaan heb. Ondanks de zwarte laatste maanden zie ik ook veel moois. Man die ontspannen en ontzettend liefdevol is, we spreken ons uit naar elkaar, voelen ons enorm verbonden met elkaar, onze relatie ( die ik echt niet slecht vond) is dieper geworden, we doen allebei ( vaak) ons best voor elkaar, aantrekkingskracht is weer terug. Daarbij kijk ik anders naar mezelf; ik ben meer tevreden met wie ik ben. Ik ben wel trots ( en vind het doodeng om op te schrijven) op hoe ik met onze situatie omgegaan ben. Dat ik doorgezet heb. Dat ik / wij de kinderen een scheiding bespaard hebben. Dat ik mij niet verlaagd heb tot allerlei scenes maar meestal rustig/ beheerst met haar omgegaan ben. Als ik hiernaar kijk ben ik echt blij dat we samen zover gekomen zijn.
Het mag duidelijk zijn dat het wat beter met me gaat. De laatste weken veel ups en kortere/ minder diepe downs.

Ik heb het al vaker geschreven; toen ik vorig jaar steeds maar las / hoorde dat het wel 2-3 jaar kon duren zakte de moed me echt in de schoenen. Ik kon er niets mee. Anoniempje schreef laatst nog ; het kan maar zo korter zijn. Dat bemoedigde mij dan weer.

Bij mij / ons is het heel zeker de moeite waard geweest te vechten voor ons samen en ons gezin.
Dat kan voor jou/ jullie gelden maar misschien ook helemaal niet.

Ik ben vaak nogal praktisch van aard. Wil he graag wat tips geven. Misschien kun je er niks mee. Dan zeg je het maar. Hou ik er ook snel weer mee op.

Neem iemand in vertrouwen. Het helpt om je verdriet te delen met iemand die je vertrouwt. Onze peut heeft mij in de eerste sessie op het hart gedrukt het niet van de daken te schreeuwen. Ik ben nu blij dat ik dat niet gedaan heb.

Man moet zich uitspreken voor jou. Hij moet voor jullie willen gaan en zich inzetten. Zoek samen hulp. Ik heb begrepen dat het essentieel is dat contact met minnares helemaal verbroken wordt. Focus ligt op jullie.

Wij hebben na een aantal enorm onrustige weken waarbij we allebei om de haverklap dachten; nu scheiden of niet?? Besloten dat we de komende vier maanden geen ingrijpende beslissingen zouden nemen. Dat gaf rust. Hierna hebben we dat verlengd. Dat maakte dat die ene vraag op de achtergrond raakte. Dat gaf ruimte.

Man trok zich in begin nogal terug. Hij had t moeilijk. Ja hallo. Ik ook. Ik had moeite met boos worden maar dit stoorde mij enorm. Man stelde voor dat hij wel paar dagen weg wilde om rust te geven. Ja dag, ik voor de kinderen zorgen. Ik had rust nodig dus hij zocht het maar uit met onZe kinderen en verplichtingen. Dat heeft hem mede de ogen geopend wat hij stuk maakte.

Ik ben veel gaan lezen over overspel. Wat je man en minnares zeggen kwam ik overal tegen; spanning zoeken. Uitvlucht van de sleur. Nu zie ik dat niet het vreemdgaan alleen het probleem was. Get zat veel dieper. Get gad te maken met hem( zijn wil om te vluchten) , met mij ( mijn rol in ons huwelijk), met elkaar kwijt raken in je huwelijk. Daar lag een basis. Dit besef maakte ook dat ik er aan werken wilde. Dat ik dacht dat heg niet vetloren was. Dat ik verschil kon maken.

Ik durfde niet boos te zijn. Daar was mijn situatie te onveilig voor. Dat kwam pas later. Mijn verdriet liet ik hem wel zien. Dat is goed geweest. Hij heeft zich werkelijk nooit gerealiseerd hoeveel pij hij mij kon doen.

Lieve Marijke. Ik weet het ook allemaal niet. Ik was enorm blij met OO. Vraag mij zelfs af of we samen zover gekomen waten als ik hier niet gepost had. Ik liet man dit draadje lezen ( na paar weken). Het gaf ons gespreksstof. Niet altijd even leuk. Maar enorm waardevol.
Het heeft mij goed gedaan. Nog steeds ( als bijvoorbeeld zoals laatste postings Suze, Samne of Heks mij moed inpraten voel ik mij gesteund).

Gebruik deze draad. Lees het door in je eigen tempo, wanneer jij eraan toe bent.
En ik hoop uit de grond van m n hart dat jullie hier uiteindelijk samen sterker uitkomen als dat goed is voor jou.

Warmte gewenst in je eenzaamheid.

Tikfouten

Sorry. Tekst niet doorgelezen en getikt op m n mobiel. Hoe irritant.

Marijke

Marijke

16-08-2014 om 00:29

Stip

Ik heb ook al veel gelezen over het onderwerp, ik ben er 8 weken geleden achtergekomen dat mijn man vreemdging. Volgens de geleerden zit ik in mijn woede-fase. Ik wil alles weten over de affaire, zelfs dingen die ik beter niet weten kan. Heb ook al contact gehad met de minnares, zelfs met haar afgesproken in de stad. Geen scene, rustig gesproken. Ik wilde de feiten checken en niet alles kwam overeen maar veel ook wel. Ik ben zelf achter de affaire gekomen; heb mijn man altijd blindings vertrouwd. Hij reist zakelijk regelmatig naar het buitenland dus mogelijkheden te over. Tijdje geleden (vraag me niet waarom) 's morgensvroeg zijn telefoon gecheckt en hij had laat de avond ervoor een gedachtewolkje naar iemand gestuurd die dat 's morgens vroeg beantwoord had met hetzelfde wolkje. Uitleg gevraagd; was een ex-collega die hij ergens me had geholpen.. Heb hem de weken daarna tijd en ruimte gegeven om meer te vertellen maar dat was onzin zei hij, niks a/d hand. En hij verwijderde alle berichten keurig dus ik vond ook niks meer. Tot hij op een avond wegmoest en ik zag dat hij zijn zakelijke computer niet afgesloten had. Ik ben in zijn mail gaan zoeken op haar naam en vond een ticket voor haar naar een europees land waar hij een bijeenkomst had (in 2013). Zij is daar 3 dagen bij hem geweest. Ik werd Sherlock Holmes en ben alles gaat uitzoeken, vond hotelrekeningen in zijn laptoptas en heb haar uiteraard via social media snel gevonden. Het laatste tripje was in september 2013, daarna hebben ze elkaar nog dagelijks ge-smst en af en toe haalde hij haar tijdens de lunch op om een stukje te rijden (veel tijd was er niet ivm het werk). Dat laatste ging door tot ik hem confronteerde met de ticketmail. Hij heeft haar toen gezegd dat het fout was en dat ze er mee moesten stoppen. Tsja, hij heeft haar contactgegevens verwijderd maar ligt er niet een briefje met die info op de zaak in zijn bureaula?
Sorry maar zoals ik al schreef weet niemand het en stik ik bijna. Vind het fijn het toch ergens kwijt te kunnen.

Stip

Stip

16-08-2014 om 09:25

Goedemorgen

Ik dacht al wel dat je hier geweest was.
Ik herken wat je schrijft. ( behalve die woedefase). Achteraf vind ik het jammer/ akelig dat ik er ook achter gekomen ben en dat hij het mij niet zelf vertelt heeft. Dat was voor ons herstel beter geweest.
Je man zegt dat het fout was en wil ermee stoppen. En nu? Wat wil hij? Hoe moet dat?
Mijn man vertelde dat hij twee maanden voor het uitkwam ( en wij samen aan ons huwelijk gingen werken) hij afstand aan t nemen was. Dat hij ermee in de knoop kwam. En toch ook weer doorging met haar. Als spanning, prettige gewoonte, aandacht. Ik heb ook es gelezen dat het verslavend kan werken; dat lekkere gevoel. Mijn man vond het de eerste dagen moeilijk om afstand te nemen. Ik ben in weinig dingen duidelijk geweest behalve dat ik gezegd heb dat ik niet wilde dat hij nog contact met haat had. En dat hij z n spullen kon pakken als hij dat wel deed.
Ik heb hetzelfde gedaan als jij; gesprekken met haar. Checken. Voor mij was het meer proberen het plaatje kloppend te krijgen. Ik wilde dat hij nu eerlijk was. Bijna alles klopte met haar verhaal.
Ik heb hem maanden het hemd van het lijf gevraagd. De meest nare details en ook heel gewone dingen waren belangrijk voor mij. Ik wilde denk ik grip krijgen. En soms vraag ik m nog wel es wat. Beter dan dat ik ermee blijf lopen en het heel groot word. Hebben we ook afgesproken. De antwoorden doen. Me inmiddels veel minder.
Bij ons was het duidelijk dat vriendin ook stopte met contact. Haar huwelijk hing ook aan een zijden draadje.
Hoe is dat bij jullie?

Achteraf zie ik dat man vanaf dat het uitkwam. ( na die eerste weken) keihard z n best gedaan heeft voor mij. Ik zie nu dat dat misschien nog wel belangrijker geweest is dan al mijn inzet. Als hij mij niet zo duidelijk en telkens weer overtuigde van zijn liefde, als hij niet al mijn verwijten en pijn verdragen had was het nu misschien wel over geweest. Ik had het nodig. En het ging niet altijd makkelijk, het was/ is echt vallen en opstaan geweest en nog. Maar het heeft gemaakt dat we nu samen zijn en het samen heel goed hebben.
Dit alles heeft oud zeer bij mij getriggerd waar ik last van heb. Dat voert nu de boventoon.

Ik hoop dat je man voor je open wil staan. Dat hij nu eerlijk is. Dat is aan hem.

Schrijf het maar van je af. Heeft mij enorm geholpen. Net als alle reakties. Met name A en Anoniempje 2 konden zich goed in mij verplaatsen omdat onze verhalen overeen kwamen. Nog steeds denk ik caak aan anoniempje 2 haar bijdragen over ' groei'. Ik lees ze soms nog na. Ik kan sommige dingen nu beter plaatsen.
En hoe cliché ook. Ik geloof dat de tijd in ons voordeel werkt.
Ik ben anders hiernaar gaan kijken. Ik ben sowieso veranderd in mijn kijk op mensen. Dat vind ik jammer. Zelfs in een sollicitatiegesprek kwam laatst aan de orde dat ik afstand hield. Ik had een testje gedaan waaruit bleek dat ik nu op m n hoede was terwijl ik eerder meer spontaan was. Vraag was of ik deuken had opgelopen. Ik heb het levenservaring genoemd.
Het is jammer dat het zulke gevolgen heeft. Ik hoop dit na verloop van jaren weer wat kwijt te raken.

Jullie kinderen weten er niet van?

Marijke

Marijke

16-08-2014 om 13:21

Stip

Ook mijn man geeft aan dat hij er al eerder mee wilde stoppen; zijn minnares wilde dat ook maar blijkbaar was mijn man inderdaad verslaafd aan haar en de spanning en kon hij het toch niet beëindigen. Nu is er dus sinds 8 weken geen contact meer. Ik heb in een gesprek met de minnares aangegeven dat ik er echt vanuit ga dat dat zo is/blijft en dat ik, als er toch nog contact is/komt ik haar partner van de affaire op de hoogte ga brengen (gelukkig wonen ze behoorlijk ver weg). Waarom moet ik de enige zijn met pijn? Natuurlijk weet ik dat dit mij/ons allemaal niet helpt maar het voelt allemaal zo waardeloos...
Mijn man weet niet goed wat hij met mijn verdriet/boosheid moet en klapt dan dicht. Ik probeer echt om een normaal gesprek te voeren maar voorlopig eindigt het steeds in verwijten en boosheid. Hopelijk als ik voorbij de boosheid ben kunnen we echt in gesprek raken en natuurlijk weet ik dat er dus iets niet goed was anders was hij er niet aan begonnen maar hij had er ook voor kunnen kiezen om toen het gesprek aan te gaan i.p.v. bewust te kiezen voor een ander (zo lief, zo begripvol, zo mooi en zo jong.....).
Onze kinderen weten van niets; ik kan blijkbaar goed toneelspelen en daarbij zijn ze al erg zelfstandig en hebben ze hun eigen leven. Ze zitten in een mooie periode in hun leven en ik wil ze hier niet mee belasten voordat ik er zelf achter ben of ik verder wil met deze man of dat er toch een scheiding komt.

Kiek71

Kiek71

17-08-2014 om 08:44

Misschien niet wat je wil horen...

Ik zou weggaan. Het vertrouwen is weg en komt nooit meer terug. Ik ben meer dan ervaringsdeskundige en heb het meer dan lief m me heen zien gebeuren. Anders zou het zijn wanneer je man uit zichzelf alles had opgebiecht maar dat heeft hij niet gedaan. Jij bent er achter gekomen. Anders was het nu nog steeds aan de gang.

Een leven als Stip lijkt me verschrikkelijk (sorry, ik ken je niet maar oordeel alleen maar op de informatie die ik hier lees en sorry als ik het hier zo zwart-wit neerzet, er zijn natuurlijk meer nuances maar in de basis is dit wel hoe ik erover denk). Je hebt nu zelf de keus hoe je je leven opnieuw gaat inrichten. Heel eng en niet iets waar je zelf om gevraagd hebt. Maar het is niet het einde van de wereld, ook al lijkt dit nu wel zo. Veel sterkte.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.