Relaties Relaties

Relaties

esmee

esmee

30-03-2014 om 19:32

hulp nodig Egocentrische schoonmoeder


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Rafelkap

Rafelkap

04-04-2014 om 19:13

maar als je echt van je schoonmoeder wilt afkomen

want dat was toch je vraag:
(nee geen moord en doodslagverhalen)
dan kan je het beste gaan scheiden, want deze draadjes spelen al drie jaar geleden meen ik? Het gaat niet over (kennelijk)

Je kan je kinderen later het advies geven: je trouwt niet alleen met die man of vrouw, maar je krijgt er een hele familie bij cadeau

En wil je niet scheiden, zorg dan dat je je niet ergert. Dus je verjaardag elders vieren, drukdrukdruk zijn. Dat scheelt dan weer een paar ontmoetingen en dat is beter voor je bloeddruk.

Ely

Ely

04-04-2014 om 21:31

Griet en Jesse1

Fijn Griet dat het je een vrolijke start bezorgde
En Jesse: ik had niks door over andere nick's en door jouw bericht ben ik juist gaan kijken wat je bedoeld. Had alleen nooit eerder een posting van Whatever gezien

rode krullenbol

rode krullenbol

04-04-2014 om 22:05

Wij zijn dan wel geen Wittgenstein, maar … (2)

Conflicten tussen (schoon)moeders en (schoon)dochters willen nog wel eens het karakter dragen van een gezagsconflict. Zo bezien ligt vaak een nogal alledaags motief ten grondslag aan het uitzetten van een veld vol met mijnen en/of valkuilen door de verraderlijke (schoon)moeder: zij wil haar (schoon)dochter eronder krijgen. Dat is dan haar onvervalste relatiewens. De wens van de (schoon)dochter om fatsoenlijk te worden behandeld, is al even authentiek.

Logischerwijs loopt een dergelijk conflict al snel uit op een patstelling of escalatie. Slechts een masochist voegt zich immers probleemloos naar sadistische praktijken? Bij ieder ander wekt sadisme in de regel een bijkans niet te beteugelen woede op.

Gezonde sociale relaties op basis van wederzijds respect stellen uiteraard heel wat meer tevreden.

Helaas! ¨Die Welt des Glücklichen ist eine andere als die des Unglücklichen¨ (De wereld van de gelukkige is een andere dan die van de ongelukkige); om maar weer eens die goede, oude, wijze Wittgenstein te citeren. Zo kan het levensgeluk van de een, nu juist jaloezie doen opwellen bij de ander. Hoe verneukeratief! Voorwaar een complicerende factor binnen intermenselijke relaties.

Verontwaardigd vraagt het slachtoffer zich af: hoe KAN ze! Op haar beurt heeft de (schoon)moeder natuurlijk allang een rechtvaardiging in haar hoofd voor haar gedrag. Niet zelden beeldt zij zich zelfs in, dat het een of ander hoger doel dient. Herstel van de ´juiste´ (hiërarchische) maatschappelijke verhoudingen bijvoorbeeld; het bewerkstelligen van revolutionair ´betere´ (egalitaire) man/vrouw-verhoudingen in de toekomst; het simpelweg afstraffen en corrigeren van vermeend kwalijk gedrag van de (schoon)dochter; enfin, noem maar op.

Gebrek aan respect, botte agressie en regelrechte machtswellust laten zich in één klap omtoveren tot bittere noodzaak. En zo zie je maar weer: binnen een conflict is voor perceptie (waarneming) een machtige rol weggelegd.

Wie zich als een mispunt gedraagt, mist echter een belangrijk punt: heiligt elk doel wel alle middelen? Je kunt nu wel denken: resultaten uit het verleden bieden geen garantie voor de toekomst; maar wie een beetje thuis is in geschiedenis, kent ongetwijfeld wel enkele afschrikwekkende voorbeelden van menselijke misstappen. Ik wil maar zeggen: een gewaarschuwd en verstandig mens telt niet alleen voor twee, maar telt ook tot twee. In geval van conflict is voorzichtigheid geboden.

Bovendien: hoe vaak niet is het doel slechts het afreageren van frustratie, die de dader zelf ooit heeft opgelopen in de rol van slachtoffer? In het ergste geval krijgt een (schoon)dochter eerst een jarenlange klaagzang om haar oren over wat haar (schoon)moeder aan leed is aangedaan; om vervolgens zo ongeveer hetzelfde te ondergaan, maar dan in een kwadraat! Gelukkig krijgt ieder mens meestal wel de kans ingesleten gedragspatronen te doorbreken. Elke nieuwe dag biedt weer nieuwe kansen, benadrukt de optimist in mij.

Het blijkt wel; je beste beentje voorzetten; dat is nog niet zo makkelijk. Het vergt niet alleen een zorgvuldige en kritische afweging van belangen en doelen, maar gaat geheid ook gepaard met vallen en opstaan. Om patstellingen te doorbreken en verdere escalatie te voorkomen is het nodig elkaar een soort van perspectief/uitweg te bieden. Soms is het verbreken van het contact nog wel de beste oplossing. Bijvoorbeeld als mens- en maatschappijbeelden te ver uiteen blijken te liggen.

Rode krullenbol

Groepje voor Esmee

Lies, je schrijft: Pas toen ik eind 2012 een groepje mensen vond op het www die met precies hetzelfde bijltje hakten heb ik adviezen ontvangen die wel werkten. Daar zijn we nu een jaar mee bezig en heel langzaam worden de contacten minder moeilijk.

Is het een idee om Esmee met hen in contact te brengen? Misschien heeft ze er wat aan.

Ik lees haar klachten ook al jaren hier en vind het jammer dat ze steeds die kritiek krijgt dat ze niets met de adviezen van OO doet, maar misschien moet zoiets langzaam gebeuren. Ik ben van het harde type: ga je zeuren dat je bij mij zowel binnen als buiten in de tuin niet mag roken? Oke, toedeledokie, dag tante van mijn man. Lekker makkelijk, geen bezoek meer van hen. Maar niet iedereen is zo assertief, en zeker Esmee niet. Denk ik.

Blij met mijn keuze, breken!

Mijn verhaal is wel totaal anders. Maar wat voel ik een rust na drie jaar om met mijn schoonouders te hebben gebroken en mijn man stond er na 18 jaar helemaal achter, een zegen want (schoon)moeders kunnen echt wel vreselijk zijn en je uitzuigen tot op het bot. (Dat moet je zelf meemaken). Blijkbaar hebben de mensen er zelf ook vrede mee want nooit meer wat gehoord. Ik kan alleen maar aanraden om voor jezelf een doel te stellen en niet in een slachtofferrol te gaan vervallen. Tja want een boze gefrustreerde of hoe je het ook noemt schoonmoeder zal genieten als de boze stiefmoeder van Assepoester. Ik was uit ervaring vredelievend voor mijn schoonmoeder ivm voor de kleinkinderen en liet mij echt alles zeggen omdat mijn ouders waren overleden. Ze waren er tenminste nog. Zo meegaand dat ik in het begin haar onderbroeken nog streek terwijl mevrouw zgn. ook niks kon en op de bank lag, maar ondertussen. Ook de ziekte van mijn zoontje waar ze geen aandacht voor hadden en alcohol speelde hier mee wat ik bedoel met anders meemaken. Ik heb letterlijk gezegd dat ze na een zoveelste keer zoveel over onze grenzen ging en dat ze als ze daarmee door ging niet meer welkom waren. Nu ze hebben ook nooit meer van ze laten horen. Het gekke is dat mijn schoonouders helemaal geen vrienden hadden dan een paar vage kennissen en ook met vele familie zelf waren gebroken. Ze hadden overal en op iedereen kritiek. . Mijn schoonvader brak zelfs met zijn 6 broers. Vaak wel een graadmeter. Mijn man had 6 ooms die hij nooit gekend heeft. Kijk eens hoe je schoonmoeder verder ligt in relaties. Mijn kinderen mogen contact opnemen met opa en oma, maar willen het niet evenals mijn man. Zegt wel wat. En verder heb ik ook een leuk sociaal leven, alleen familiebanden ontbreken door overlijden of bovenstaande. Een kreng van schoonmoeder. En mijn man werd ook echt gekoesterd door schoonmoeders, maar hoe oprecht het was....

Je hebt het gewoon niet getroffen

succes

Stenna

Stenna

05-04-2014 om 01:15

maar

we ontkennen toch ook niet dat er heel vreselijke mensen bestaan? Dat lijkt een beetje de misvatting hier, alsof we/ik twijfelen of die schoonmoeders van jullie echt wel zo erg zijn, en er allerlei bewijzen voor moeten worden aangedragen, dat ze ook geen vrienden hebben etcetc.. Dat zal heus wel zo zijn, net zoals een van onze ouders dat was. Dat ontken ik toch helemaal niet? Maar je kunt er wel anders mee omgaan of anders in staan. Dan blijven ze even vreselijke mensen maar je houdt jezelf er minder mee bezig.
Typisch wel, hoe jullie zo in de verdediging schieten om iets wat helemaal geen aanval is (maar een poging tot antwoord op de hulpvraag) .
Wat wil je eigenlijk horen? Tips hoe je zo'n moeilijk iemand kunt veranderen?

Stenna

Stenna

05-04-2014 om 01:19

perceptie

misschien kwam het door dat woord. Daar bedoel ik niet mee dat ze niet zo erg is als jij haar ziet, maar hoe jij tegen een vreselijk persoon aankijkt: alsof zij je leven verpest en je daar zelf machteloos in staat. En je de enige bent die zoiets heeft.

Kaaskopje

Kaaskopje

05-04-2014 om 11:44

LiesK

Ik spreek je nu streng toe): niet meer doen!

Ik vergelijk het even met hondengedrag: als je een hond opvoedt moet je heel consequent zijn. Waar je met kinderen nog een beetje kunt schipperen omdat je ze uit kan leggen waarom je die ene keer wel iets goed vindt en de andere keer niet, zo begrijpt een hond dat verschil niet. Vind je dan toch een keer iets goed, dan weet die hond 'ha, als ik maar zeur krijg ik het voor elkaar!' Voor je dat er weer uitgetraint hebt, ben je weer een stuk verder. Behandel je schoonmoeder ook zo. Consequent zijn en laten zien dat je niet om te praten bent. Heel moeilijk, zeker als je een ingesleten patroon moet doorbreken. Wees ook niet bang dat ze boos wordt. Ik denk dat je daar ook té veel rekening mee houdt.

Ik zou het vreselijk vinden als ik zou merken dat ik als schoonmoeder zo aangepakt zou moeten worden. Ik begrijp het gedrag van je schoonmoeder dan ook niet. Maar als je enigszins met elkaar door een deur wilt kunnen blijven gaan, moet je nu echt je grenzen gaan trekken.

Mijn schoonmoeder wordt oud en blijkbaar gaan er af en toe laadjes open en dicht in haar geheugen. Zo zaten we met het kerstontbijt aan tafel. Schoonouders prevelden hun gebedje (katholiek) en wij wachten dat beleefd en met open ogen af. Dat zag ze. "Bidden jullie niet?" Nee... "Zijn jullie dan nergens dankbaar voor?" Jawel, voor zoveel. Ze vond het maar wat, terwijl ze weet dat wij niet (ik) of amper geloven (man vindt het denk ik nog steeds lastig om Maria los te laten). En natuurlijk maakten wij er ook teveel woorden over vuil, maar wel met de strekking dat dát onze opvattingen zijn en we bleven lachen. Vooral luchtig houden. Heel af en toe vindt schoonvader de opvattingen van schoonmoeder ook wat te ver gaan en pruttelt dan 'iedereen is daar vrij in' of zoiets. Net hard genoeg om ons het gevoel te geven dat hij het niet in alles eens is met haar en net duidelijk genoeg om haar te laten zeggen "ja vind ik ook", maar nog steeds met een ondertoon van verbijstering over zoveel ongehoord gedrag (van ons ongelovigen).

Kaaskopje

Kaaskopje

05-04-2014 om 11:59

Silvana

Mijn ouders en ik hebben in overleg besloten dat het contact teruggeschroefd moest worden tot zakelijk contact. Alleen de meest belangrijke zaken zouden nog meegedeeld worden. Dit was natuurlijk niet van de ene dag op de andere, daar ging heel veel aan vooraf. Elke keer dat ik contact had met mijn ouders had ik een week hoofdpijn en was ik van slag. Na de breuk is het heerlijk rustig geworden. Het is niet uit het oog uit het hart. Het blijven mijn ouders.

Consequent zijn

Ja dat proberen we maar dat is na 19 jaar een hele omslag, niet allen voor ons maar ook voor de andere kant. Dan gaat het soms in fel oplaaiende discussies helemaal mis.
Na een ma zo praat ik niet met je, de hoorn erop gooien was duidelijk voor allebei, maar leverde nog meer discussie op. Ook door andere familie die zich ging bemoeien. Dan is nieuw aangeleerd gedrag moeilijk vol te houden.
Ben de rest van het weekend niet online, dochter heeft de internet PC nodig voor spreekbeurt.

hoofdpijn

Kaaskopje. Herkenbaar.soms ook echt hoofdpijn ervan gehad. Spanning die ontlaad denk ik. Toen mijn schoonmoeder zelfs een keer zei dat mijn man mij niet als moeder voor zijn kinderen/haar kleinkinderen had moeten uitzoeken en nog veel meer nog ergere dingen heb ik letterlijk ook nog even staan trillen op de benen en een uur letterlijk bijna geen woord uit kunnen brengen. En daarna een hoofdpijn. Wel fijn dat je met je ouders tot een afspraak samen hebt kunnen komen. En weet dat het dat is en blijft ook al had je het natuurlijk graag anders gezien. Zakelijk zit hier er ook niet meer in. Maar terug bezien was het dat eigenlijk al. Mijn schoonouders wilden nooit over bepaalde zaken hebben. Toen onze ene zoon heel erg ziek was toen heb ik het daar flink moeilijk mee gehad maar we hebben toen ook gemerkt dat ze er niet voor ons konden net als toen mijn ouders overleden. Wilden zijn. Ze namen de informatie tot zich en dat was hhet voornamelijk. Het moet over het weer gaan en verder ging het nergens over.

GS

GS

06-04-2014 om 17:07

'ander gesprek'?

Stenna schreef:
ander gesprek

Hoe het gesprek zou kunnen gaan zonder verantwoording af te leggen voor je eigen keuze

ma: Houdt de kinderen maar een middagje thuis.
ik: Nee ma dat doe ik niet.
ma: Ik deed dat vroeger ook, jij doet het ook maar
ik: Nee ma, ik wil dat niet
ma: Ik wil het wel. Als ze ziek zijn mogen ze ook thuis blijven
ik: Dit is mijn beslissing, ik wil het niet.
ma: Vroeger kon het ook dus je doet het maar.
ik: Dat was jouw beslissing vroeger, de mijne nu is anders. Ik doe het niet.
ma: boos (maar dat was ze sowieso al)

Denk je Stenna, dat hiermee het gesprek af is gelopen? Echt niet!!

Schoonmama gaat dan vervolgens in haar boosheid kwalen krijgen of veinzen (last van dr hart oid), verwijten maken, voorbeelden aandragen om haar gelijk aan te tonen of nare dingen zeggen over jou, en last but not least: HAAR GELIJK HALEN BIJ JOUW MAN (haar zoon)! want ze weet: die is als was (nl al jaren gedrild) en zorgt er voor dat de dingen gaan zoals zij wil: 1-0 voor schoonmama .....

Angela67

Angela67

06-04-2014 om 17:56

ja GS

natuurlijk gaat ze naar haar zoon als ze boos is, maar het punt is dus ook dat je samen met echtgenoot zo'n plan moet hebben. Dus het gespreksvoorbeeld van Stenna werkt wel mits het past in een plan. Dus nee Stenna doet niet alsof het makkelijk is, maar wel dat je uiteindelijk (na veel oefenen en plannen maken en elkaar steunen) wel op zo'n gesprek kunt uitkomen. Natuurlijk gaat dat niet vanzelf.
gr Angela

GS, ken jij mijn schoonmoeder? Je weet precies wat ze gaat doen als ik op mijn strepen ga staan. Met dan wel het verschil dat sinds een jaar mijn man/haar zoon niet meer als was in haar handen is. N vele jaren schipperen om iedereen tevreden te houden zitten wij nu op één lijn. Ma wint niet meer en dat maakt ma boos, heel boos.

En inderdaad Angela67 we zijn veel aan het oefenen en plannen maken en proberen elkaar zoveel mogelijk te steunen maar dat gaat inderdaad niet vanzelf en soms nog hopeloos fout.

Stenna

Stenna

07-04-2014 om 00:56

kwalen veinzen

ken ik heel erg goed als reactie. Zie mijn verhaal en tip hierover aan Esmee in een eerder draadje over precies dat onderwerp.
Zoals ik al zei: zo uniek is het allemaal niet, komt allemaal meer voor dan je denkt.

Stenna

Stenna

07-04-2014 om 01:08

voor er weer misverstanden ontstaan

en men weer in de verdediging schiet: met "komt allemaal meer voor" bedoel ik dus dat er echt wel heel vervelende mensen bestaan en behoorlijk wat zelfs.

Er is ook nog een andere manier om er mee om te gaan dan consequent en duidelijk je eigen lijn volgen en het boos zijn van je af laten glijden. Dat is: juist wel toegeven aan de schreeuw om aandacht die er achter zit. Zoiets deed mijn schoonzusje. Zij ging juist helemaal in op de ingebeeld kwalen, of het geklaag over dit en dat en nam er echt een uurtje de tijd en aandacht voor. Niet om de klachten en boosheid te weerleggen of zich te verdedigen e.d., maar meer in termen van expliciet medeleven. Zo van: acht, wat erg zeg, daar zul je wel veel pijn van hebben. Of: wat is dat rot zeg, dat je je zo in de steek gelaten voelt daarover. Of iets dergelijks. En liet die persoon dan verder praten en klagen, met alsmaar vriendelijke, lieve meegevoel zinnetjes. Ze is overigens ook werkelijk zo lief en meevoelend, het is niet geveinsd. En heeft een ander culturele achtergrond, waarin oude mensen veel meer centraal staan, dat speelt ook mee. Ik kon het echt bewonderen, en bovendien werkte het heel erg goed. Na zo'n meelevend uurtje volle aandacht ebde boosheden en klachten en gezeur wonderlijk weg.
Ben er zelf in het geheel niet goed in, maar het is ook een optie.

toegeven aan de schreeuw om aandacht

Die tip had ik al eerder gekregen en dat werkte inderdaad, voor even. Een arm gebroken? Dan wil ik best even luisteren naar het verhaal van het ongeluk, de pijn die ze heeft, het nare van het geheel, prima ze krijgt de aandacht die ze op dat moment nodig heeft.
Het wordt een ander verhaal als ma alle adviezen om terug te gaan in verband met te strak gips niet opvolgt, hulp voor revalidatie pertinent weigert, geen oefeningen doet om weer mobiel te worden.
Nu heeft ze een arm over die niet meer functioneert en constant pijn doet. Daar ga ik niet ieder bezoek weer een half uur naar luisteren. Bij mezelf denk ik dan wie zijn billen brand moet op de blaren zitten.
Zeker na de ervaring dat als wij werkelijk iets ergs meemaken er geen aandacht is voor ons verhaal. Onze zoon is ruim 7 jaar geleden opgenomen in het ziekenhuis en op het nippertje gered van de dood.
Schoonouders hebben niets anders gedaan dan 4 keer per dag bellen om te vragen of het al wat beter ging en ondertussen medelijden te krijgen, want ach en wee hun kleinkind (Nota bene de stamhouder) ging misschien wel dood. Geen begrip voor hoe moeilijk wij het hadden, de een met kind in het ziekenhuis, de ander met het andere kind thuis en daar de boel "gewoon" laten doordraaien voor een 4 jarige. Naar school brengen halen, huishouden doen, boodschappen doen op gewenste tijden met allebei de ouders gesprekken met artsen. Pa en ma hebben geen hand toegestoken om onze "nood/pijn" te verlichten. Net voor kerst mocht zoon naar huis en moesten wij op het kerstdiner bij ma komen, omdat dat zo hoort bij je ouders op bezoek met kerst. Dat wij dat niet wilden kwam weer op verwijten te staan, dat wij niks voor hen over hebben. En dit is slechts 1 voorbeeld.
Wat ze zaait zal ze oogsten, zeg maar. En als je niets zaait oogst te ook niets. Het is bij mij echt niet zo dat tegenover elk ding dat ik voor haar doe iets terug gedaan moet worden maar altijd hulp geven en nooit krijgen, daar ben ik klaar mee.

Vera

Vera

07-04-2014 om 22:37

Lies

Het klinkt of je schoonouders (of in elk geval je schoonmoeder) autistische kenmerken heeft. Daardoor gebrek aan inlevingsvermogen en alles (veel) draait om haar. Is wellicht dus niet onwil om zich in jullie te verplaatsen maar onmacht.

Neemt niet weg, dat zelfs als je dat weet, het moeilijk voor jou/jullie kan zijn om daarmee om te gaan.

En dat je natuurlijk ook je eigen grenzen kent in het wel begrip opbrengen voor een ander (je schoonmoeder) als je niets terug krijgt.

Het helpt misschien wel als je probeert uit te zoeken of het autisme is (kan zijn) en je gedrag daarop afstemt. Maar (bijv) dus ook gewoon je eigen grenzen aangeeft. Jij hoeft niet altijd te doen wat zij wil. En jullie kunnen anders denken dan zij denkt, hoe moeilijk ze dat ook zal vinden om te begrijpen. Maar gewoon voet bij stuk houden. Duidelijk zijn.

Sterkte, het lijkt mij moeilijk.

Maar misschien troost het je: volgens mij is mijn man autistisch (niet vastgesteld, maar erg veel herkenbare aspecten en gedrag, en zal hij volgens mij ook nooit willen laten onderzoeken). Daar heb ik dus dagelijks te maken met "ongebruikelijke" reacties en gedrag.

blom

blom

07-04-2014 om 22:51

LiesK, het kan wel

Ik heb een soortgelijke relatie met mijn vader. (en in lichtere mate met mijn schoonmoeder, maar daar heb ik niet zo'n last van, dat glijdt veel makkelijker langs me af) Ik blijf er verschrikkelijk veel moeite mee hebben, en ben helemaal gesloopt emotioneel na een bezoekje. Volgens mij gaat het niet over. Maar dat is mijn keuze ook wel, en gewoon mijn probleem. En hoewel ik het lastig blijf vinden met mijn vader om te gaan praktisch gezien, heb ik er toch wel een hoop over geleerd. Ik heb gewoon echt geen verwachtingen meer. Dat deed enorm pijn, en blijft het ergens doen, maar dat zijn innerlijke conflicten voor mij. De omgang met pa is er zoveel beter van geworden. Natuurlijk luister ik naar zijn relaas over zijn kwaaltjes, waarom niet? Het is geen echt medeleven van me, kan ook niet. Maar hij is er blij mee. De relatie is niet gelijkwaardig. Ik voel me niet fijn bij hem, dat verwacht ik dus ook niet meer. (soms valt het dan mee, en is het onverwacht tóch soms gewoon leuk!) Dus waarom dan niet ook gewoon hem aanhoren? Hij is heus wel lief, maar het lukt hem absoluut niet zich in mij te verplaatsen. Kán me dus ook niet dat geven, wat wij nu eenmaal vaak verwachten bij de ander. Ik kies ervoor toch naar hun te blijven gaan, dan zitten er ook consequenties aan vast. Mijn eigen emotionele behoeften en noden moet ik ergens anders halen, maar dat heb ik al lang geleden geleerd.

Voor Vera

Dat vermoeden van autisme dat hebben we sinds december 2012 (dat heb ik hier al eerder gemeld) en daar handelen we ook naar, tenminste dat proberen we.
Mijn man heeft altijd geprobeerd zijn moeder tevreden te houden, toen hij een relatie met mij kreeg moest ik daar van hem in mee. Pas toen wij kinderen kregen ging hij zien dat het gedrag van ma niet OK was. Ik heb heel veel naar verklaringen voor ma's gedrag gezocht en pas in 2012 viel alles op zijn plek.
Nu zo'n 16 maanden doen we alsof ma autisme heeft (een diagnose gaat er niet komen) en dat versoepelt het contact wat.
Van beide kanten is het wennen, voet bij stuk houden is het moeilijkste mijn man neigt soms toch nog naar toegeven.
We zijn aan het oefenen en met 19 jaar bagage gaat dat traag. Ik ben hier mee gaan schrijven om esmee te helpen. Heel veel advies heb ik niet meer nodig.

voor blom

De relatie is niet gelijkwaardig schrijf je.
Dat klopt inderdaad, bij ons ook niet. Op heel veel punten heeft ma het idee dat wij nog steeds kinderen zijn, niet weten hoe "het" hoort (wat dat het ook moge zijn), niet weten hoe wij kinderen op moeten voeden en ga zo maar door.
We hebben sinds het vermoeden van autisme ons verwachtingspatroon ook naar beneden bijgesteld, we verwachten niets meer, kan het alleen maar meevallen.
Het enige wat mijn schoonzusje wel voor elkaar krijgt en wij niet is het dragen van de gehoorapparaten van ma. Schoonzus gaat echt weg als ze komt en ma haar apparaten niet in wil doen, ze woont ook echt heel dichtbij. Als wij daar komen en ma heeft ze niet in en doet ze ook niet in hebben wij al een autorit van een half uur er op zitten en dan moeten de kinderen soms plassen heeft pa de koffie klaar en gaan we toch maar even zitten.
Ik heb me echt voorgenomen om volgende keer weg te gaan. Alles 3 keer herhalen daar heb ik geen zin meer in.
Ma vindt het heel gewoon dat wij op haar he? alles herhalen, zelf heeft ze er kennelijk geen last van en dat wij het lastig vinden is niet erg of zo.

Ga maar eens playbacken, LiesK

Je mond bewegen en net doen of je een geanimeerd gesprek voert.
Ze wordt dan vanzelf nieuwsgierig, dan wijs je naar je oren en playbackt 'waar is je gehoorapparaat?'

playbacken

Leuk idee!
Als ik het ga doen weet ik eigenlijk het antwoord al: Jij praat zo zacht dat kan ik ook met gehoorapparaat niet horen.
Wij mogen namelijk geen ideeën aandragen om haar beter te laten functioneren. Als ze thuis wat eet stopt ze, om vlekken te voorkomen, een theedoek in haar boordje (bij wijze van slab). Als ik in mijn huis een theedoek serveer bij haar taartje om mijn bankstel schoon te houden moet ik mij niet zo aanstellen, ze maakt de bank heus niet vies. Ze was super rechtshandig en die arm heeft 100 % functie verlies dus moet ze "linkshandig" door het leven en dat is dus voornamelijk onhandig. De vetvlek van de moorkop van 3 jaar geleden zit nog steeds in de bank.

Vera

Vera

08-04-2014 om 11:35

Lies

De oplossing: ma krijg geen taartjes meer op de bank als ze geen theedoek meer wil gebruiken.

OF aan tafel opeten (zonder theedoek) OF met theedoek op de bank.

Lekker duidelijk zijn en standvastig .

Succes.

blom

blom

08-04-2014 om 16:47

ik bedoel het anders

Ik bedoel het juist andersom. Ik neem mijn vader juist niet meer serieus. Dat mijn vader mij niet serieus neemt en nooit zal doen is iets dat mij niet raakt, want het idee van vader heb ik allang losgelaten. Mijn vader is niet in staat mij als een volwassen vrouw te zien. Maar ik heb mijn vader daar niet meer bij nodig, ik ben immers een volwassen vrouw.
Ik stel ook eigenlijk nauwelijks grenzen aan het gedrag van mijn vader. Dat zie ik niet als mijn taak. Het gaat om hoe het van binnen zit, ik praat met hem mee maar het is niet echt. Ik probeer het dragelijk te houden door de bezoekjes te beperken en zoveel mogelijk met hem mee te veren. (om een vlek zou ik me echt never nooit niet druk kunnen maken en er zeker geen enorme heisa over laten ontstaan, hier zou dat een ramp betekenen. Wat is nu een vlek binnen al deze ellende, want dat is het toch wel, in de eerste plaats voor de mensen waar we het over hebben! Zo leuk is hun leven echt niet, een beetje acceptatie kan iets verzachten!

Kaaskopje

Kaaskopje

08-04-2014 om 23:50

LiesK

"Dat klopt inderdaad, bij ons ook niet. Op heel veel punten heeft ma het idee dat wij nog steeds kinderen zijn, niet weten hoe "het" hoort (wat dat het ook moge zijn), niet weten hoe wij kinderen op moeten voeden en ga zo maar door."

Mijn vader is ook zo. Hij was echt geïrriteerd maar ook hoogst verbaasd over het feit dat wij zijn goede raad niet ter harte namen inzake de opleiding van de kinderen. Wij is in dit geval mijn zussen en ik. Hij begreep het echt niet. Mijn schoonmoeder laten we bij dit soort onderwerpen maar een beetje kletsen. Zij weet oprecht niet waar ze het over heeft. Dat gaat het ene oor in en het andere weer uit, maar mijn vader kon daar zó over drammen en later met verwijtende toon erop terugkomen, dat zelfs mijn neef er achteraf nog een vervelend gevoel aan heeft overgehouden. Toen ze nog in Nederland woonden, ging ik er eens in de zoveel tijd heen en altijd met goede moed, maar na 10 minuten vroeg ik me alweer af waarom ik in vredesnaam dacht dat het best eens gezellig kon worden.

blom

Citaat blom: "Wat is nu een vlek binnen al deze ellende, want dat is het toch wel, in de eerste plaats voor de mensen waar we het over hebben! Zo leuk is hun leven echt niet, een beetje acceptatie kan iets verzachten!"

Die mensen waar we het over hebben, (schoon)moeders met een dikke gebruiksaanwijzing die niet bijgeleverd wordt zeg maar, hebben wat ellende ja. Tenminste de mijne wel.
Of het leven van mijn schoonmoeder niet leuk is durf ik te betwijfelen.
Ik heb heel erg het idee dat ze op een bepaalde manier geniet van die ellende. Zwelgend in haar pijn en verdrietjes oogst ze een hoop aandacht en medelijden (niet meer van ons) voor haar kwalen en gebreken. Dat is zo machtig fijn dat stappen zetten om je uit je ellende omhoog te werken moeilijk worden.
Revalidatie na de gebroken arm niet volgehouden want die therapeut deed haar pijn en was niet aardig. Kracht opbouwen in de spieren betekent door grenzen heen gaan als je echt niet meer kan, toch nog twee keer dat gewicht optrekken om sterk te worden. Zo'n therapeut staat je dan (niet altijd even vriendelijk) aan te moedigen om door te gaan. Heb ervaring, door medicijn gebruik en erfelijke factoren heb ik nu al een versleten heup waarmee ik voorlopig moet leren leven en zit dus drie keer in de week in een heupengroepje bij de fysio. Ik ga trouw, want ik wil ooit met mijn kinderen die wandeltocht in Noorwegen maken, dit jaar even niet dan ben ik terug bij af, maar in de nabije toekomst toch zeker.

lekker laten gaan

Hoi Esmee,

Hier een soortgelijk geval. Vriendlief en ikzelf zijn niet zo'n fan van mijn familie, mijn kids wel, dus zij komen nogsteeds. Schoonfamilie mogen mijn familie niet, mijn familie mogen zijn familie niet. Ik ga er niet omheen lopen regelen met de verjaardagen, iedereen komt tegelijk, en als ze dat niet bevalt is dat hun probleem. Ikzelf ga zon dag in als: Ik ga er niet dood van, en er komt vanzelf weer een einde aan deze dag. Zo doe ik dat met alles waar ik tegen aan zit te hikken. Als je er ingaat met de instelling van: ik zie wel en de dag gaat vanzelf voorbij, zul je zien dat je stressniveau daalt. Als je denkt van ooh nee, ze komt weer, dat gaat weer zo en zo, dan ben je je al druk aan het maken voordat de dag uberhaubt begonnen is en zul je je zoiezo aan alles wat ze doet irriteren. Probeer je eigen isteek eens te veranderen. Meestal is een verjaardag maar een paar uurtjes toch?

Enne,
Als hij met zijn moeder belt, ga je lekker iets voor jezelf doen

Andere kant

Soms ligt het er net aan hoe het gebracht wordt: je krijgt een doekje omdat we allemaal weten dat je (wat) onhandig bent of onhandig of niet, als je een gebakje eet op de bank, krijg je er van ons een doekje bij (met ondertoon van of je nu onhandig bent of niet) en wie dat niet wil, eet 'm aan de tafel. De eerste zal veel weerstand opwekken terwijl de tweede bij sommige rigide personen geen weerstand opwekt. Dat komt door het verschil in focus (onhandige schoonmoeder versus zuinig op de bank zijn).
Of je besluit dat het gebak aan tafel wordt gegeten en laat geen keuze: dit is zoals het bij ons toegaat. Levert ook dat problemen op, is er volgende keer geen taart meer maar bonbons of koekjes of..

De vraag die je het beste kan stellen is hoe krijg ik geen vlek in mijn bank: dan praat je over je bank en over je eigen acties. En is de focus 'hoe krijg ik schoonmoeder zover een doek te gebruiken/niet te morsen/etc'. ga je recht in op haar rigiditeit. Zij is daar heer en meester in, dat is geen situatie waar iemand ooit kan winnen. Ook zij niet, maar dat zal zij waarschijnlijk anders zien.

blom

blom

09-04-2014 om 11:57

LiesK

Revalideren kan best veel kosten, daar heb je nu zelf ervaring mee. Voor sommige mensen kost dit zoveel dat ze het niet kunnen opbrengen. Of niet durven, niet geleerd hebben hoe etc. Het kan zijn dat mensen hun eigen lichaamsgrenzen niet of veel minder voelen, waardoor het proces beangstigend kan zijn of een gevoel van controle verlies geeft. Hun eigen grenzen niet kennen of herkennen waardoor het bemoeilijkt wordt. Allerlei angsten kunnen meespelen, motivatie factoren. Deze lijst kan nog veel langer. In feite heb je dan een gespecialiseerde therapeut nodig. De meeste therapeuten zullen er niet mee om kunnen gaan. Mensen met autisme kunnen bijv. kritiek zeer moeilijk plaatsen. Wat ze nodig hebben is iemand die ze zeer standvastig en 100 procent positief blijft aanmoedigen. Niet omdat ze te narcistisch zijn om geen kritiek te willen horen, maar ze kunnen het soms niet zien aankomen/plaatsen/snappen.
In ieder geval heb je er meer aan ervan uit te gaan dat het blijkbaar erg moeilijk is voor ma. Dan geeft het naar alle partijen toe minder frustratie en meer positiviteit. Vergelijk jezelf niet met haar, dat is nergens voor nodig. Richt je op jezelf, en ben blij voor wat jij wel kunt. Dan is er misschien wat meer ruimte om ook positiever naar ma te kijken, en dan krijgt ze vanzelf minder 'nood' aan het op negatieve wijze van aandacht vragen. (Als je met leuke dingen geen contact kunt krijgen, dan maar met leed.) Maar je doel moet jezelf zijn, niet ma veranderen.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.