Relaties Relaties

Relaties

esmee

esmee

30-03-2014 om 19:32

hulp nodig Egocentrische schoonmoeder


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
rode krullenbol

rode krullenbol

11-04-2014 om 15:04

Hoe tem je een teem?

¨Je moet de jaren dragen met gratie!¨, verkondigde mijn bejaarde moeder mij ooit met krakende stem. En gelijk had ze natuurlijk. Dat heeft zij namelijk altijd! Een bijzonder gevoel voor dictie trouwens ook. Ze sprak ´gratie´ eender uit als ´gymnasium´. Dat wil zeggen: met een opvallend langgerekte ´a´. Hiermee legde ze - helemaal terecht –de nadruk op dat laatste woord. Goeie kans, dat het stilaan een gevleugeld gezegde is onder de bejaarden van haar 55+ serviceflat. De invloeden van mijn moeder reiken ver.

Nu moeten jullie weten, dat ik deze uitspraak nooit uit haar mond had kunnen optekenen, als zij niet heel goed wist, dat zoiets makkelijker is gezegd, dan gedaan. Mijn moeder legt de lat graag hemelhoog. Niet alleen voor haar medemens, maar evenzeer voor zichzelf. Zo wil zij, om maar een voorbeeld te noemen, altijd het laatste woord hebben. En ik moet toegeven: enig succes op dat terrein kan haar niet worden ontzegd.

Eigenlijk moet ik hier misschien helemaal niet over mijn moeder beginnen, want een teem (zeurkous), zoals naar verluidt de schoonmoeder van Esmee, is zij allerminst. Kwaaltjes en ziekte worden door mijn moeder juist uitermate heldhaftig en ogenschijnlijk met het grootste gemak getrotseerd. Er rust bij haar zelfs een soort van taboe op. Ook nu ze tot de zeer ouden van dagen begint te behoren, zal zij zich, net als een vogeltje, nooit zwak tonen.

Achteraf bezien lag het wel erg voor de hand, dat zij in een generatieconflict verwikkeld zou raken met haar kinderen. Alleen al doordat zij de oorlog nog heeft meegemaakt en wij niet. Zelfs met mijn oudste broer en zus, die strikt in jaren vijftig stijl zijn opgevoed en de bijbehorende normen en waarden nooit hebben verloochend, is het nimmer koek en ei geweest. Ronduit bonje werd het echter, toen enkele van mijn oudere broers en zussen onder invloed raakten van het gedachtegoed van de jaren 1960. Vooral met mijn hippe zussen had mijn moeder de grootste moeite.

Als nakomertje had ik in zekere zin het nakijken. Tegen de tijd dat ik aan de beurt was om te puberen, was mijn moeder dusdanig moegestreden, dat veeleer onverschilligheid mijn deel was, dan de hitte van conflict. Die gifbeker ging aan mij voorbij. Het was inmiddels ook een heel andere tijd: die van economische recessie en het (schijnbaar) ontbreken van toekomst voor de jeugd.

Binnen het generatieconflict heeft in zekere zin eenrichtingsverkeer gegolden. Weet hebbende van het leed en de pijn die mijn moeder zijn aangedaan, was het voor de meesten van ons namelijk ondenkbaar mijn moeder anders dan met fluwelen handschoenen aan te pakken. Noodgedwongen hielden wij ons zoveel mogelijk aan de regel ´suaviter in modo, fortiter in re´ (zacht wat de aanpak betreft, doortastend wat de grond van de zaak betreft). De grond van de zaak betrof en betreft steevast het naar eigen goeddunken inrichten van ons leven.

Enfin; mijn moeder is één van die vele moeders die een tomeloze bemoeizucht aan de dag leggen naar hun naasten. Net als de Rooms-katholieke kerk probeert zij zich – wie weet wel in opdracht van die kerk? – te bemoeien met in ieder geval de belangrijkste levenskeuzes, maar het liefste met alle. Het is inderdaad de vraag: hoe daarop assertief te reageren?

Ik vraag het me inmiddels iebel af: is het eigenlijk niet de hoogste tijd om op dit punt voor de verandering eens wat ouderwetse solidariteit te betrachten? Met het over elkaar heen laten buitelen van (stuk voor stuk valide) argumenten maken we er immers slechts een circus van en komen we klaarblijkelijk niet veel verder. Zou het misschien een goed idee zijn om, net zoals voor de jeugd, een bureau Halt in het leven roepen, speciaal voor bejaarden?

Rode krullenbol

Ha, een bureau Halt voor bejaarden

Wat een vondst. En dan voor mentale schade. Goedbedoeld, altijd voor je bestwil, maar ondertussen.

Bromvlieg

Inderdaad al dat gekregen advies "voor je bestwil" heeft onderhand zoveel mentale schade aangericht daar mag best een taak strafje tegenover staan via een "bureau halt voor bejaarden. Koffie schenken in een huiskamer vol ouderen met gebreken, ontregelde tv's weer voorzien van alle kanalen met de gebruiksaanwijzing in de hand, bij zomer en wintertijd overgangen de klokken bij bejaarden weer in orde maken.
Maar o jee, ma is gehandicapt en pa niet helemaal fit, dus moeten de kinderen dat maar oplossen, die lossen toch al deze dingen al voor pa en ma op, een paar mensen extra dat kan best! Toch?

Stenna

Stenna

11-04-2014 om 19:23

huwelijksproblemen

LIesK: "We moesten het wel aan pa en ma vertellen, omdat.." Nee hoor, dat moet helemaal niet. Zeg gewoon nee.
"ma helemaal van de leg, minder salaris en dan toch dure aankopen doen .." Nou en? Wat kan je dat toch schelen? Ze mogen toch wel gewoon hun eigen mening hebben? Daar hoef jij toch niks mee? Of ben je weer verantwoording gaan afleggen aan hen over die aankoop ofzo (fout!).

Daarboven, je reactie op Blom: je doet precies wat Blom aangeeft, je geeft weer je schoonmoeder de schuld van hoe je volwassen! man is en zich gedraagt. Hij heeft een keuze hoor. (en jij ook: andere man misschien??). Zie nogmaals mijn reactie #124.

Esmee

Esmee

11-04-2014 om 21:31

Stenna

Snap het wel van LiesK. Op zich zou ik ook zo reageren.
Echter, het is wel je man die vanaf z'n prille jeugd is opgevoed, doordrenkt en doorspekt is met de rare eisen van zijn moeder en geleerd heeft dat het zo nu eenmaal hoort. Later worden ze groter, leert een vrouw kennen en ziet en leert zowaar dat het ook anders kan, dat ook hij een keuze heeft…Dat duurt lang om zo'n 'cultuuromslag' te maken, want dat is het eigenlijk. Dat leer je echt niet zomaar af door even "Nee" te zeggen. Ik kan me heel goed voorstellen dat dat ook voor mijn man erg moeilijk is. Zeker als die moeder ook nog hysterisch wordt (want daarmee worden de monden direct gesnoerd en krijgt madam haar zin).
Alle (of liever gezegd de meeste) aangeleerde vreemde gewoontes van het ouderlijk huis, moeten plaats maken voor een nieuw eigen inzicht. En dan heb je ook nog die moeder die er tegenin gaat. Hij staat continu in een patstelling. Je hebt daar als vrouw van ook mee te maken en hoe!

Ik begrijp echt wel wat je bedoeld, maar ook LiesK. en haar man. Ik herken het maar al te goed.

Man gaat "nee' tegen iets zeggen wat zijn moeder wil, terwijl hij van jongs af aan heeft geleerd dat dat nou niet bepaald de beste oplossing is want dan gaat zijn moeder stuiteren, zijn vader gaat stuiteren…en wegloopt (is al vaker gebeurd toe hij kind was) met alle gevolgen van dien. Die angst zit kennelijk heel diep. Ik vind het je reinste chantage als schoonmoeder om juist van die angst die erin zit gebruik te maken en dat doet ze zeker; bewust. Het is een heel slimme vrouw die precies weet hoe ze man emotioneel kan chanteren om zaken voor elkaar kan krijgen.

Maar dan komt ze die vervelende schoondochter tegen (ik dus) die haar doorziet en man van tevoren waarschuwt. En dan krijg je dat emotionele getouwtrek. aVan dat autisme zal best wel deels wat van waar zijn, maar ze is daarnaast heel slim en weet heel goed hoe ze man kan bewerken, dus helemaal onbewust is het volgens mij niet. Daar zijn haar 'streken' soms te vernuftig voor…maar misschien kunnen autisten dat ook hoor. heb dat nog niet gelezen in de link van LiesK.

Nog lang geen schoonmoeder

Nog lang geen schoonmoeder

11-04-2014 om 21:41

Ik vrees de toekomst

Mijn dochter heeft een relatie met een jongen van 18 jaar, in eindexamenjaar. Zijn moeder bepaalt zijn leven. Zij bepaalt wanneer hij bij haar op bezoek mag, zij heeft tot voor kort bepaald op welke uren hij internet mag, zij bepaalt of hij wel of niet met een uitje mee mag. Dochter mag daar niet op bezoek komen vanwege allerlei vage redenen. Ze hebben nu een relatie sinds 8 maanden. Hij mag gemiddeld 1x per 2 weken een dag op bezoek komen.
Dochter begrijpt hier niets van. Zij verwacht dat hij zijn eigen verantwoordelijkheid neemt en dat hij zich gaat verzetten.
Hij heeft geleerd dat verzet niet werkt, meeveren en je kans nemen als die er is werkt wel.
En nu lees ik deze verhalen over schoonmoeders.........
Deze jongen heeft nog een lange weg te gaan.

Rafelkap

Rafelkap

12-04-2014 om 07:40

schuld

Het is niet alleen 'de schuld' van de schoonmoeder, het is net zo goed 'de schuld' van haar onderdanen. Die houden dat gedrag in stand.
Jij hebt ervoor gekozen om met hem te trouwen. Jij bent geen slachtoffer. Het is jouw keuze hoe jij daar mee om gaat.

Rafelkap

Rafelkap

12-04-2014 om 08:51

mijn oma

Trouwens, over moeilijke mensen gesproken, zoals jouw schoonmoeder. Die komen in heel veel families voor. Mijn oma, de moeder van mijn moeder was er ook 1. Zij werd 97, want ze ging maar niet dood. Want natuurlijk kom je niet gauw van ze af Ze had hele hartelijke en aardige broers en zussen en ook hele aardige ouders. Ik besef allang dat zij in wezen niet zo'n vervelend mens was, het kwam er alleen vaak zo rottig uit. Het zat in haar, een bepaalde frustratie, een gemis aan zelfvertrouwen. Zij zelf was eigenlijk het zieligst.
Tegengas kreeg ze niet. Niet van haar man, die had z'n karakter wat dat betreft niet mee, en ook niet van haar kinderen. Ik noem het wel eens de familie Bescheiden, ze waren allemaal te bescheiden, teveel van de goede vrede om tegen hun moeder in te gaan. Zij hielden hun koningin in stand.
Dus ik zie mijn oma niet als de grote boeman, zij had het er zelf het moeilijkst mee. Lijkt me nogal eenzaam, ze bedoelde het goed, maar het kwam niet over.
Als jij je schoonmoeder nou ook zou kunnen zien (want die wordt vast ook stokoud) als iemand die het moeilijker heeft dan jij, als iemand met een 'gebrekje', dan kan je de ergernis makkelijker langs je laten glijden. Je moet met haar omgaan op een manier waarbij het voor jou ook prettig is, en ook om haar je kinderen en man te blijven zien. Daarbij hoef je je zeker niet alles te laten zeggen. Ik denk dat jij en je man ook nog wel wat aan jullie assertiviteit kunnen doen. Het is nooit goed om alleen met de vinger naar de ander te wijzen, daar verander je niks mee.

Voor Esmee

Jij schrijft: Snap het wel van LiesK. Op zich zou ik ook zo reageren.
Echter, het is wel je man die vanaf z'n prille jeugd is opgevoed, doordrenkt en doorspekt is met de rare eisen van zijn moeder en geleerd heeft dat het zo nu eenmaal hoort. Later worden ze groter, leert een vrouw kennen en ziet en leert zowaar dat het ook anders kan, dat ook hij een keuze heeft…Dat duurt lang om zo'n 'cultuuromslag' te maken, want dat is het eigenlijk. Dat leer je echt niet zomaar af door even "Nee" te zeggen. Ik kan me heel goed voorstellen dat dat ook voor mijn man erg moeilijk is. Zeker als die moeder ook nog hysterisch wordt (want daarmee worden de monden direct gesnoerd en krijgt madam haar zin).

Ik schrijf:
Inderdaad mijn man en ik weten dat we een keuze hebben maar zeker voor mijn man is het zo moeilijk om die keuze te gaan maken. Hij heeft voor hij mij leerde kennen 28 jaar gedaan wat zijn moeder zij dat goed was. Hij heeft nooit geleerd keuzes te maken. Zelfs tot op die leeftijd ging hij kleren kopen met zijn moeder zij koos hij paste en betaalde.
Toen wij voor het eerst samen op vakantie gingen vond ik dat hij wat extra onderbroeken moest aanschaffen (ik wilde niet steeds moeten wassen) hij wist niet eens welke maat hij had. Dat kocht zijn moeder altijd voor hem.

Rafelkap

Jij schrijft: Het is niet alleen 'de schuld' van de schoonmoeder, het is net zo goed 'de schuld' van haar onderdanen. Die houden dat gedrag in stand.
Jij hebt ervoor gekozen om met hem te trouwen. Jij bent geen slachtoffer. Het is jouw keuze hoe jij daar mee om gaat.

Inderdaad houden de onderdanen het gedrag van schoonmoeder in stand. Ik heb daar een keuze in gemaakt tot hoe ver ik het toelaatbaar vindt, daarin probeer ik ook mijn man te sturen, hij ziet zelf nu gelukkig ook in dat hij nee kan zeggen en zelf kan kiezen en probeert dat gelukkig ook.
Dat maakt mij dan wel tot slachtoffer, ik krijg namelijk de volle laag. Het is in schoonmoeders ogen:
- mijn schuld dat haar zoon zich zo anders gaat kleden,
- mijn schuld dat haar zoon niet meer direct komt om problemen op te lossen,
- mijn schuld dat haar zoon niet meer iedere dag een goede warme maaltijd krijgt van aardappelen vlees en jus, macaroni is toch geen eten voor zo'n grote sterke jongen,
- mijn schuld dat zij zich niet welkom voelt bij haar zoon en zijn vrouw,
- mijn schuld dat zijn kinderen bang zijn van oma,
- mijn schuld dat er op onze feestjes niet alleen ma's lievelingskostje is.
Haar zoon is namelijk de meest fantastische, aardige jongen die zij zich wensen kan en nu heeft hij zo'n vriendin/vrouw gevonden die er voor zorgt dat alles niet meer loopt zoals zij wil.

Toen ik dit soort teksten bijna letterlijk te horen kreeg jaar na jaar, ben ik mij slachtoffer gaan voelen ja, mag ik? Ik kreeg overal de schuld van. Sinds een jaar ben ik langzaam omhoog aan het krabbelen nu mijn man ook ziet dat er grenzen getrokken moeten worden. Besef beter dat wij een keuze hebben maar soms gaat dat nog vreselijk fout.

Nog lang geen schoonmoeder

Wens je dochter heel veel sterkte met deze jongen, ik hoop dat hij geen 20 jaar nodig heeft om zich te ontworstelen aan zijn moeder.

Stenna

Stenna

12-04-2014 om 14:14

20 jaar

nodig daarvoor, sorry: dat zie ik toch echt meer als een huwelijksprobleem of persoonlijkheidsprobleem van je man. Daar heb je toch geen 20 jaar voor nodig! Mijn man had toen ik hem leerde kennen ook nog nooit zelf zijn kleren gekocht, gekookt of andere beslissingen genomen zonder zijn moeder. Dat is eigenlijk tamelijk normaal hoor, voor jonge mannen destijds (man is rond de 50 nu). Hij had echter hooguit 2 jaar ofzo nodig om dat wel zelf te leren. Dat ligt toch niet aan hun moeder, meer aan de bereidheid er zelf een stap in te willen maken en je eigen leven ter hand te nemen. Nogmaals, het lijkt meer een probleem in de persoonlijkheid van je man en in jullie relatie dan een probleem bij je schoonmoeder.
Het gaat er toch ook niet om of je schoonmoeder jouw overal de schuld van geeft (boeiu) maar of je man dat doet of niet.

Rafelkap

Rafelkap

12-04-2014 om 14:25

Liesk

Jij bent geen slachtoffer, jij voelt dat zo maar je kan ook voor een andere instelling kiezen: dat wat ze ook zegt jou niet meer raakt. Visualiseer haar voortaan een peutertje van 2, als die zulke dingen zou zeggen zou je denken: die komt nog maar net uit d'r ei, wat weet die er nou van?
Daarbij: haar zoon heeft voor jou gekozen, ze is gewoon jaloers. Jij zal het nooit goed doen, dit gaat niet veranderen.
Je kan best zeggen dat je dit niet zo aardig vindt en dan de keuken induiken om af te wassen.
Zorg dat die bezoekjes niet te lang duren zodat je het vol kan houden. Reageer gewoon niet op die flauwekul maar doe of je oostindisch doof bent, of glimlach: ja dat weten we nu wel dat ik de grote boeman ben. Laat je man dit ook zeggen. Geef repliek: Ik ben zijn moeder niet. (heeft natuurlijk geen zin om er tegenin te gaan, maar kan best eens opluchten). Ga anders eens opschrijven wat ze allemaal zegt, dan heb je ook wat te doen tijdens zo'n visite (evt. onder het mom van: om te onthouden wat je allemaal fout doet )
Je kan het best vermakelijk maken voor jezelf. Als je eerst leert door je niet meer te laten raken.
Zij houdt gewoon van haar mannetje. En jouw man zou moeten uitstralen dat hij van jou houdt, ook al ben je nog zo superslecht voor hem

Kaaskopje

Kaaskopje

13-04-2014 om 16:31

20 jaar

Nou Stenna, ik ben ook in de 50 en mijn mannelijke leeftijdsgenoten bestaan niet alleen maar uit wezens die tot hun huwelijk nooit zelf iets gekocht hebben hoor, juist niet. Mijn man vindt winkelen niet leuk en laat het daarom lekker aan mij over. Daar ben ik het niet altijd mee eens, maar vooruit, in de winkel strijk ik over mijn hart en zoek toch maar weer wat uit. Man neemt het dankbaar in ontvangst. Tot wij gingen samenwonen had hij net als ik zijn eigen huishouden en moest gewoon zijn eigen kleren en eten kopen. Zo ken ik er veel meer.

Stenna

Stenna

13-04-2014 om 16:51

kaaskopje

Ik had het niet over huwelijk. Man woonde al op zichzelf toen ik hem leren kennen (als student) en het losweken waar ik het over had was een jaar of 8 voor wij trouwden. Punt wat ik wilde maken is dat toch geen 20 jaar hoeft te duren?!

Esmee

Esmee

14-04-2014 om 18:57

feestje...

Nou, van de week dus verjaardag gevierd. Schoonma kwam binnen en begon al direct te klagen dat het allemaal zo druk was in het openbaar vervoer, ze het zo vreselijk vond om met het openbaar vervoer te komen en dat ze zelfs moest staan en dat NIEMAND voor haar opstond……bla,bla,bla. (ze voelt zich letterlijk oud, hoewel ze dat niet is en er ook niet naar uitziet hoor).
Ik had het er al van tevoren met man over en we keken elkaar alleen maar aan en moeten eigenlijk lachen om wat we voorspeld hadden….

Ze begon inderdaad weer naar jongste te 'klauwen' (ze probeert jongste altijd beet te pakken en niet meer los te laten….) die daar totaal niet van gediend was en nogal sjachrijnig reageerde op haar. Die vloog daarna de trap weer op om lekker te spelen met neefjes en nichtjes….die zagen we niet meer..ja, heel af en toe om wat chips en daar ging die weer….oudste kreeg nagenoeg geen aandacht toe die erom vroeg. Kreeg daar weer wel een naar gevoel van, maar ik heb het maar laten gaan…..ze krijgt zelf wat haar toekomt zo.

Verder er inderdaad geen aandacht aan geschonken zoals jullie adviseerden en mij totaal gericht op de gezellige kant van de familie. Voor ik het wist gingen ze weer. Kinderen zijn niet meer naar beneden geweest en schoonma vroeg er eigenlijk niet eens naar. Prima zo.

Op naar de volgende horde: de verjaardag van jongste die binnenkort is.

Rafelkap

Rafelkap

14-04-2014 om 19:12

prima zo

Doet me denken aan mijn oma die na een crematie klaagde dat zij niet aan de 'belangrijke tafel' met directe familieleden mocht zitten (zij was nog veel verdere familie). Jouw schoonmoeder en mijn oma klaagden gewoon om zich een houding te geven denk ik, uit onzekerheid. Het is idd beter om er (inwendig) om te lachen, want het is vaak vaste prik.
Gewoon laten babbelen, houdt de kaakspieren soepel
Verder hoef je niet zoveel te zeggen: af en toe O, goh, echt?
Vraag me alleen af: zegt dan niemand tegen haar: dat komt gewoon omdat je er nog zo jong uitziet? Of zwijgt iedereen?

Je kinderen lossen het al zelf op door weg te vluchten. En je oudste krijgt wel weer aandacht van jullie.
Prima zo, je moet gewoon je verwachtingen omlaag stellen, dan is het best gezellig.
En je jongste moet maar op karate om zich los te kunnen wurmen op z'n verjaardag.

Geweldig Esmee!

Het heeft wat discussies gekost hier, maar het lijkt erop dat je nieuwe aanpak werkt. Jij lacht om haar rare gedrag, hebt een leuke verjaardag omdat je je niet te veel ergert aan haar gedrag en voor je het weet is ze weer weg.
Goed gedaan. Ik had een beetje medelijden met je dat je steeds zo neergesabeld werd, maar bewonderde je je ook omdat je zo volhardend was in jouw standpunt. Maar die karaktertrek heeft je nu goed geholpen, door de adviezen hier (????) heb je jouw aanpak gewijzigd, want zij verandert toch niet, en meteen heb je een veel leukere middag. Volhouden!
Ik denk ook dat je geen interessant zeurobject meer bent als je niet meer op haar ingaat. Negatieve aandacht is ook aandacht!

Dalarna

Dalarna

15-04-2014 om 09:26

gut

Heeft het nou echt jaren en jaren moeten duren voor je tot deze aanpak kwam? Is er nu echt iets anders gezegd dan in al die andere draadjes en bovenal: maak je je nu meteen al weer druk om de volgende verjaardag? Ga je dan weer zo'n draadje starten? Ja doen: maar zet dan juist neer HOE je het gaat doen de volgende verjaardag ipv vragen wat je moet doen en klagen over hoe ze is?

Rafelkap

Rafelkap

15-04-2014 om 09:36

Dalarna

Dat is niet deze aardige reactie. Soms duurt het even voordat een kwartje valt. Wees blij dat die valt! Het maakt het leven van draadjesstarter een stuk aangenamer. Dat haar schoonmoeder een zuurpruim is -is niet te veranderen, dat zij het is wel.

Ik vind het best leuk om van de volgende verjaardag verslag te lezen. Zo'n schoonmoeder is heel vermakelijk (en herkenbaar).

Esmee, zet um op!

Stenna, 20 jaar nodig ja, waarschijnlijk nooit los van ma

Wij zijn al stel 20 jaar bezig om te ontworstelen aan ma's grip op ons. Eerst ik alleen 8 tot 10 jaar en nu we sinds 12 jaar een gezin zijn samen zo'n 10 jaar.
Gisteren ervaren dat man waarschijnlijk nooit helemaal durft te stoppen met de hem aangeleerde regels.
Een oom en tante van mijn man zijn in maart voor 4 weken naar Nederland gekomen. Vandaag vliegen ze terug naar Amerika. Gisterenmiddag had mijn man zijn zus even aan de telefoon met een vraag over een nieuw stopcontact in haar huis. Zus meldde dat wij nog afscheid moesten nemen van oom en tante.
Tijdens het eten vertelde man mij dat wij oom en tante gedag moeten gaan zeggen, anders krijgen we dat de komende weken weer op ons bord van ma.
Ik heb hem verteld dat hij alleen kon gaan, ene kind had sport de ander moet echt op tijd naar bed. Hij is alleen gegaan, om het gezeur van ma voor te zijn doet hij nog steeds bijna precies wat ze vraagt.
Hij heeft liever strijd met mij dan ruzie met z'n moeder, met mij komt het wel weer goed. Sla hem niet weken later nog met de verwijten om de oren, ma wel.

Goed gedaan!

Goed gedaan Esmee!

Dalarna

Inderdaad soms duurt het jaren voordat je ziet hoe je het anders aan kunt pakken. Soms zie je het als vrouw wel maar de man/zoon in de verstoorde relatie ziet nog steeds niet waar het mis gaat.
Mijn "strijd" duurt 20 jaar en sinds 1 jaar zitten we pas samen op hetzelfde spoor maar zoals je las ging het gisteravond weer mis.

Ik had het hier al eerder verteld de normen en waarden van de kring waar je uit komt (het gezin waar je opgroeit) zijn altijd sterker in een persoon verankerd dan de normen en waarden van de nieuwe kring waar je in komt (het gezin van je schoonfamilie)
Zelf als je het als nieuw gezin met eigen kinderen helemaal anders aanpakt dan de gezinnen waar je als stel uitkomt, blijven in moeilijke situaties nog steeds de eerst aangeleerde normen en waarden de kop opsteken. Ik heb dit van de therapeut geleerd en zag het gisteren weer gebeuren. Ben niet meegegaan in man zijn idee om allemaal te gaan dag zeggen, hij heeft dat gedaan namens het gezin. De kinderen mochten doen wat ze moesten doen onder mijn leiding.

sorry Liesk

hier snap ik niet helemaal wat nu het probleem was gisteravond. Jullie zijn toch niet met z'n allen gegaan gisteren? Hij is alleen gegaan (zoals jij wilde! ) Even afscheid nemen van een oom en tante die je haast nooit ziet is toch eigenlijk gewoon fatsoenlijk?

Je bent met je gezin ook geen eilandje in de grote oceaan, je kunt ook niet alles naar jouw hand zetten.

Avalon

Even dag zeggen zou geen probleem zijn geweest als we dat in het weekend hadden bedacht. Heel fatsoenlijk op zondag daar een kopje thee drinken op een vrije middag kan prima. Ik leefde in de overtuiging dat oom en tante pas na Pasen zouden vertrekken.
Nu had schoonma haar ongenoegen geuit tegen zus van man, die op haar beurt man er op wees dat dag zeggen gewenst was. Nou ja gewenst, vereist is een beter synoniem.
Dan krijgen we hier tijdens het avondeten discussie, hij in de greep van schoonma dat we als gezin zouden moeten gaan. Ik in mijn eigen overtuiging dat onze kinderen die niets hebben met die oom en tante (ze hebben ze dit jaar voor het eerst ontmoet) hun sport en broodnodige slaap moeten laten schieten om oom en tante dag te zeggen.
Man viel weer terug in oud aangeleerd gedrag van ma tevreden houden, zonder daarbij te kijken naar het belang van de kinderen of het gezin.
Los komen van thuis is heel moeilijk voor mijn man, houdt liever ma tevreden, dat voorkomt een hoop gezeur. Ma is nu weer bevestigd in haar idee dat ze zoon zover kan krijgen dat hij doet wat zij wil en dat is jammer. In plaats van een grote stap vooruit, zijn we nu weer een beetje terug bij af.

Jaina

Jaina

15-04-2014 om 12:51

Liesk

Om eerlijk te zijn vind ik jou net zo dominant overkomen als je schoonmoeder. Dat is puur gebaseerd op wat ik hier lees natuurlijk. Jij hebt een bepaald beeld van jullie als gezin moeten leven en hoe jouw schoonmoeder hierbij past en hoe jouw man om zou moeten gaan met zijn moeder. Als jouw man het fijn vindt om zijn moeder een plezier te doen door even oom en tante dag te zeggen dan lijkt me dat een zeer legitieme keuze. Hij is een volwassen man en hij kan en mag en moet zelf bepalen wat hij wil doen. Nu lijkt het alsof hij van onder de plak van moeder naar onder de plak van de vrouw gaat. Wat niet heel verwonderlijk is. Mannen die een dominante moeder hebben zullen waarschijnlijk ook vaker een dominante vrouw trouwen. Daar is vast een freudiaanse verklaring voor.
In elk geval als jouw man er als volwassene voor kiest om zijn moeder een plezier te doen en conflict te vermijden door wel tante en oom te gaan bezoeken dan is dat zijn een eigen keuze. En dit is blijkbaar toch hoe hij met zijn moeder om wil gaan.
En jouw idee dat de kinderen slaap en sport nodig hebben is niet beter dan zijn idee dat om moeder/oom/tante tevreden houden door er wel langs te gaan. Intrinsiek heeft het een geen meerwaarde boven het andere. Het zijn beiden volstrekt legitieme keuzes.

en toch

Maar je bent toch niet terug bij af? Je hebt het opgelost op een manier die het best bij jouw gezin past! Jullie hebben het samen besproken en dit is er uit gekomen. Zo gaat dat, binnen je gezin zijn er invloeden van buiten ( in dit geval een communicatief niet vaardige schoonmoeder) jullie gooien het in de groep, klaar.
Zo lijkt het een beetje alsof er twee vrouwen aan je man staan te trekken. Jij bent van mening dat schoonma zich nergens mee mag bemoeien, maar aan de andere kant verwacht je wel dat je man in alles jouw kant kiest. Mag hij misschien ook een eigen mening hebben of zie je dat automatisch als de kwalijke invloed van de schoonfamilie?

blom

blom

15-04-2014 om 12:59

liesk

Jij zelf geeft haar veel te veel macht. Ik probeer steeds uit te leggen dat het niet om je gedrag gaat, maar om hoe je daar tegen aan kijkt. Er zullen altijd, gelukkig, mensen zijn die iets van je willen, en soms zijn er tegengestelde belangen. Het leven is geen wedstrijd, als je iets voor een ander doet heeft die ander geen slag gewonnen. Wel als jij je daarom druk maakt.

Liesk

Liesk, met het gevaar dat de hele discussie nu over jou en jouw schoonmoeder gaan: je kan niet teveel verwachten. Je kan niet verwachten dat schoonmoeder in de pas gaat lopen, uit zichzelf, met jou in haar gedachten. Ik verwacht niet van mijn kinderen dat als we eerder vertrekken van het voetbal, iedereen een handje geven waardoor de wedstrijd even stil gelegd moet worden.

Overcorrect gedrag verwachten is ook een vorm van rigiditeit. Er is een duidelijk verschil tussen niet volgens de regels en een probleem. Het verbaast mij ook dat jij dit als een probleem ervaart. Misschien lijk je meer op haar dan je denkt.

Limi

Limi

15-04-2014 om 13:06

gut

" En jouw idee dat de kinderen slaap en sport nodig hebben is niet beter dan zijn idee dat om moeder/oom/tante tevreden houden door er wel langs te gaan. Intrinsiek heeft het een geen meerwaarde boven het andere. Het zijn beiden volstrekt legitieme keuzes. "

Meen je dat nou? Slaap heeft voor jou voor kinderen geen meerwaarde over een avondbezoekje aan familieleden die ze nauwelijks kennen? Door de week notabene? Serieus????

Het was ook nog eens een derde partij die bepaalde dat partij één afscheid moest nemen van partij twee. Eerder ongezonde familierelaties dan gezonde hoor.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.