Relaties Relaties

Relaties

esmee

esmee

30-03-2014 om 19:32

hulp nodig Egocentrische schoonmoeder


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Jaina

Jaina

15-04-2014 om 13:13

Limi

Ja, dat meen ik serieus. Je kan namelijk ook redeneren: de wens van mijn moeder is dat we naar oom/tante gaan, oom/tante vinden dat belangrijk, familie relaties gaan voor andere zaken die minder belangrijk zijn zoals sport of een uurtje slaap, respect voor ouders gaat is primair en dit is dus belangrijker om te doen.

Ik zeg niet dat het mijn keuze zou zijn maar ik vind het prima te beredeneren als iemand daar voor kiest. Net zoals de keuze om de routine van de kinderen en genoeg slaap te stellen boven naar oom en tante te gaan. Dat is ook prima te begrijpen.

Beide ouders hebben dus blijkbaar een ander oordeel over wat prioriteit moet krijgen. Dat is ook volkomen logisch want mensen verschillen nog al eens van mening. En het compromis wat daar uit voor komt (man gaat wel, vrouw blijft thuis met kinderen) is ook prima.

Maar hier is waar het dus bij LiesK steekt: haar man heeft een compromis gesloten en heeft iets gedaan wat zijn moeder wilde en niet wat zij wilde. En dat is dus volgens haar de 'verkeerde' keuze.

Dan vind ik dat net zo dominant en bepalend van haar als van de moeder die een afscheid van tante en oom gewenst acht en met minder geen genoegen neemt.

je eigen plan

Het probleem is dat er altijd genoeg regeltjes zijn die zeggen dat het volstrekt normaal is om....met het gezin afscheid te gaan nemen van oom en tante....... en wat voor sociale situatie dan ook. Mensen met autisme houden van regeltjes ook al klopt de context al lang niet meer en zijn er andere prioriteiten en belangen.
Het afwegen van regeltjes gaat je dan ook niet helpen.
Het helpt alleen maar door strict bij jezelf te blijven. Komt het uit, dan komt het uit, komt het niet uit, wees daar dan absoluut duidelijk in wat de consequenties ook zijn.
En leg uit wat de achtergrond van je besluit is als daar oor voor is.
Ik zeg hier honderd keer tegen ex dat de kinderen op een leeftijd zijn dat ze met hun eigen vrienden, school en dingen bezig zijn. Die hebben niet altijd zin om met hun ouders door hoepeltjes te springen.
Dochter gaat al weer heel lang wekelijks bij haar vader eten. Ze gaan samen naar de markt, ze koken samen. Ineens bedenkt vader dat het wel leuk is om dochter mee te nemen naar de kerk waar ze natuurlijk als zijn trots dient, daar is niets mis mee. Echter dochter heeft andere plannen in het weekend en geeft dat aan. Vader ontsteekt in woede en begint beide kinderen sms-jes te sturen wat er allemaal aan ze mankeert en dat hij ze zo niet meer wil zien.
Het is helemaal niet erg om een keer met je vader naar de kerk te gaan. Niets mis mee. Het is wel erg dat als je andere plannen hebt en nee zegt dat er dan zo'n toestand ontstaat.
Dat is emotionele chantage. En daar kun je maar beter zo vroeg mogelijk van leren dat dat niet klopt. Niet aan meedoen, trek je terug, trek je eigen plan.

Esmee

Esmee

15-04-2014 om 13:51

Dalarna

"
Heeft het nou echt jaren en jaren moeten duren voor je tot deze aanpak kwam? Is er nu echt iets anders gezegd dan in al die andere draadjes en bovenal: maak je je nu meteen al weer druk om de volgende verjaardag? Ga je dan weer zo'n draadje starten? Ja doen: maar zet dan juist neer HOE je het gaat doen de volgende verjaardag ipv vragen wat je moet doen en klagen over hoe ze is?"

Lees het niet zou ik zeggen. Dit werkte voor nu. Ik weet niet wat er de volgende keer weer gaat gebeuren en waarmee ze dan weer komt, want dan draait het voornamelijk om jongste. Ik wacht het wel af en hou de tips in mijn achterhoofd. Voordeel is wel dat andere familie er ook bij is (wat schoonma liever niet wil).
Ze houdt er nooit van als er andere mensen bij zijn.

Derde partij

Zoals Limi aangeeft (goeie analyse) een derde partij die aangeeft dat wij afscheid moesten nemen schoot mij gisteravond in het verkeerde keelgat.
Dat man de keuze maakt om toch te gaan prima, als hij voelt dat hij dat moet doen dan doet hij dat. Daar heb ik dan wel een mening over die ik met hem deel. We hebben samen de keuze gemaakt ma niet in alles haar zin te geven, ook ons eigen ding te doen, en als ma dan klaagt tegen haar dochter dan krijgt ze via via toch weer haar zin. Zij leert dan weer dat ze door zeuren haar zoon toch wel zo ver krijgt dat hij weer doet wat zij vraagt.
De discussie aan tafel vindt ik ook vervelend, man kent mijn standpunt en dan toch proberen of er geen mouw aan te passen is.

Jaina niet de verkeerde keuze.

Ik vind zijn keuze niet per definitie de verkeerde keuze, als wij op zondag met het bericht waren geconfronteerd had ik tegen de kinderen gezegd dat het niet het leukste zondagse uitstapje zou worden dat we ooit maakten maar dat we dit wel gingen doen, afscheid nemen van de hun onbekende oom en tante.
Op maandag avond horen dat "het moet" en dan wel vanavond, want morgen gaat hun vliegtuig was voor mij duidelijk, de kinderen en ik gaan niet.
Dat man de andere keuze maakt vindt ik voor het proces van losmaken, waar wij nu een jaar mee bezig zijn, jammer. In ma's ogen is haar zoon weer helemaal top en ik ben weer de zeurkous die niks voor een ander over heeft.
Dat uitleggen van de reden, dochter haar sport en zoon die het liefst op tijd in bed ligt, begrijpt mijn schoonmoeder niet. Wat maakt dat nou uit dat ze dat een keertje missen! Soms vindt ik dat ook niet belangrijk, als de activiteit echt iets voor de kinderen is, in dit geval vond ik dat kinderen gewoon recht hadden op hun vaste routine.

liesk

Ik hoor voornamelijk over hoe het heurt en schoonmoeder die zo leert haar zin te krijgen. Allereerst is schoonmoeder op een leeftijd dat schoonmoeder niets meer af of bij leert, zelfs niet van jou. Het zegt voornamelijk wat over het belang dat jij aan schoonmoeder hecht. Zij is in alles een bepalende factor voor jou en jouw gezin. Als zij graag heeft dat je komt, kom je niet en versa waarschijnlijk ook. Het lijkt er op dat zij jouw gezin veel meer beinvloedt dan je ons graag wilt doen geloven.

In zo'n geval zou ik me niet afvragen wie ik z'n zin geef maar of het voor de kinderen of ons belangrijk(e les) is. Een goed slaapritme kan heel belangrijk zijn en opwegen tegen tegen goed afscheid nemen. Dat zou het voor mij zijn, in dit geval. Maar dat hoor ik je niet zeggen.. je hebt het dan weer over hoe het heurt of wat schoonmoeder wil of niet. Misschien moet je eerlijk zijn en zeggen dat je hoe dan ook geen zin had, geen tijd wilde maken, je man een slappeling vindt dat hij niet achter je staat, etc.

Maar goed, zullen we het nu over Esmee's situatie hebben?

Voor Esmee

Als ze er niet van houdt als er andere mensen bij zijn dan is dat toch de sleutel naar een voor jouw prettig verlopend feest. Je laat haar komen tegelijk met veel andere visite. Dan heb je zelf niet zo veel tijd om naar haar (en naar je andere gasten) te luisteren, is zij snel vertrokken en dan kan je tijd besteden aan de andere gasten. Mensen waar je voor je gevoel echt te weinig tijd voor hebt kunnen nemen nodig je nog een andere keer uit zonder je schoonmoeder erbij.

Limi

Limi

15-04-2014 om 14:38

Jaina

Ik vind het heel wat anders worden als er een hechte band bestaat tussen oom&tante en de kinderen, maar ze kenden elkaar niet eens tot voor kort. Het gaat ook nog eens om een oom&tante van hun vader, dus sowieso al geen naaste familie van henzelf, maar vooral naaste familie van oma.
Nou was het ook nog eens oma die bepaalde dat de kinderen afscheid moest nemen van oom&tante, en dat speelde ze via dochter. Ik las niet dat oom&tante dat graag wilden, ook niet de kinderen dat graag wilden. Maar ik las dat A zegt dat B zegt dat C afscheid moet nemen van D, en dat zegt A tegen E. Hoe weet je dan dat de oom&tante het willen?
Dus ik vind dat absoluut niet een gelijkwaardige keuze aan slapen of sport. Ik vind het iets in de categorie niet slapen om naar de verjaardag van de buurvrouw van oma te gaan.
En dat zou ik dus ook niet doen.

Gelukkig doet mijn man het ook niet, maar zijn moeder heeft soortgelijke, minder erge dingen ook wel geprobeerd, sociale contacten aan haar zoon opleggen die eigenlijk bij haar hoorden. Kaartjes sturen naar haar kennissen en zo. Doet hij toch niet, want hij kent ze niet. Misschien kan Lies haar man vertellen dat mijn schoonmoeder nog steeds leeft ondanks zo'n zoon Ik denk wel dat als je je onafhankelijk opstelt, je uiteindelijk ook als onafhankelijk wordt gerespecteerd.

Limi, prima analyse

Prima analyse en bedankt voor je steun.
Ons onafhankelijk opstellen om als onafhankelijk gerespecteerd te laten worden. Ik probeer zelf al heel lang daar te komen, man pas relatief kort.
En met zo'n ding als gisteravond laat hij zien nog lang niet zo ver te zijn, zich door zijn zus de wil van zijn moeder te laten opleggen.
We hebben nog heel wat te oefenen voor we zo ver zijn.

Jaina

Jaina

15-04-2014 om 15:52

Gaat niet om de inhoud

Het gaat mij niet zo zeer om de inhoudelijke argumenten waarom de beslissing wel of niet te gaan de juiste beslissing is. Mij gaat het meer om dat de beslissing van een volwassen man om wel afscheid te nemen van tante/oom op verzoek/bevel van zijn moeder ook een valide beslissing is. Ik kan allerlei logische argumenten bedenken waarom ik zelf deze keuze niet zou maken maar blijkbaar is dit voor de man van LiesK wel belangrijk. Niet belangrijk omdat hij oom en tante zo geweldig vindt maar belangrijk omdat hij zijn moeder tegemoet wil komen. Als dat vervolgens wordt gezien in termen van een stap terugdoen, dit is niet in belang van het gezin enz door LiesK dan is zij dus in feite net zo dwingend bezig met wat in het belang van het gezin en man is als de schoonmoeder. De schoonmoeder is ook dwingend bezig en kijkt naar wat volgens haar het belang van de familie is en haar zoon en haarzelf en wil dat man doet wat zij in het belang van die familie en haarzelf en haar zoon acht.

Jaina

Jaina

15-04-2014 om 15:56

Onafhankelijk

De onafhankelijkheid die de man zich moet aanmeten is dus geen volledige onafhankelijkheid maar is vooral een opstelling die onafhankelijk is van zijn moeder. Als hij in zijn onafhankelijkheid besluit iets te doen wat zijn moeder wil en niet wat zijn vrouw wil dan is dat weer niet het soort onafhankelijkheid waarbij blijkbaar naar gestreefd wordt. Het komt bij dus over alsof je de afhankelijkheid van moeder inwisselt voor de afhankelijkheid van de vrouw.

Eigen onafhankelijkheid

Eigen onafhankelijkheid zonder mijn dwang en zonder dwang van zijn moeder beslissingen durven nemen met het belang van het gezin als geheel of de individuen op zich voorop.
Wat is de toegevoegde waarde voor onze zoon dat hij in plaats van op tijd naar bed, afscheid gaat nemen van een onbekende oudoom en tante? Nul dan dus niet doen. Zonder te proberen mij om te praten om zijn moeder tevreden te houden.

blom

blom

15-04-2014 om 18:07

jeetje

Je onafhankelijk opstellen om onafhankelijk gerespecteerd te worden vind ik meer iets voor pubers, en bovendien werken dit soort processen totaal niet zo bij dit type ouders.
LiesK, je zegt dat je man keuzes moet maken waarbij het belang van gezin of gezinsleden voorop staat. Jeetje, waarom? Waarom mag hij geen keuzes maken waarbij bijv het belang van zijn moeder voorop staat? En waarom vertrouw je hem niet toe keuzes voor zijn eigen (!) kinderen te maken?
Veel oefenen snap ik ook niets van, volgens mij is het een kwestie van een knop om, oefenen voegt daar niets aan toe.

Pubers

Mijn man is nooit puber geweest. Van wat ik uit de verhalen begrijp (ik leerde hem pas na die tijd kennen) was puberen bij hem thuis verboden. Hij is daar altijd in meegegaan, heeft zich nooit afgezet en zijn vrijheden verworven zeg maar. Daar werken we nu aan.
Hij mag best keuzes maken waar het belang van ma voorop staat maar niet ten koste van mij of onze kinderen.

Jain

Jain

15-04-2014 om 19:01

Liesk

Nou precies dat bedoel ik dus. Je man moet zijn vrijheid nemen maar alleen zolang die vrijheid is wat jou uitkomt en de keuzes die hij maakt de keuzes die jij de juiste keuzes vindt en wat jij in het belang van jullie gezin en jullie kinderen vindt. Zijn keuzes mogen niet jou benadelen en de kinderen zeg je. Maar wie bepaald wat de kinderen benadeelt en wat in het belang van de kinderen is? Jij? Of is dat iets wat hij ook zelf kan bepalen? Iets wat hij anders kan zien dan jou?
Je kan niet het een hebben zonder het ander. Als je wilt dat hij zijn vrijheid neemt dan moet dat ook de vrijheid zijn om zijn eigen keuzes te maken die in kunnen gaan tegen wat jij de juiste keuzes hebt. Anders is het geen ware vrijheid en wisselt hij alleen zijn ketens van de een in voor de ketens van de ander.

blom

blom

15-04-2014 om 20:01

lol!

Die ga ik onthouden! Ik ga mijn kinderen gewoon verbieden te puberen!

Nog lang geen schoonmoeder

Nog lang geen schoonmoeder

15-04-2014 om 20:08

Helaas

Ook bij vriend van dochter is er absoluut geen ruimte om te puberen. Inderdaad een soort verbod. Als dit werkt, zit de onderlinge relatie echt fout.
Hoe krijg je een achttienjarige (of een dertigjarige) tot puberen?

Jain

Man moet niet de keuzes maken die ik wenselijk vindt. We hebben in het verleden 3 jaar therapie gehad om met onze kinderen bij oma op bezoek te kunnen zonder op eieren te lopen. Daar hebben wij als gezin voor gekozen, man zag ook dat de toen geldende situatie niet goed was voor de kinderen. Hij komt niet uit de ketens van zijn moeder in mijn ketens maar in een stramien van afspraken die wij samen gemaakt hebben in het belang van mij en de kinderen.

Bij die therapie is afgesproken dat man meer op moet komen voor het welzijn van zijn gezin in plaats van zijn moeder tevreden houden en dat gaat gelukkig steeds beter. De druk van ma kan hij op sommige punten goed weerstaan maar als het via via gespeeld wordt (een zus die namens ma de opdracht geeft) valt hij weer in zijn oude rol van vredestichter in het gezin waar hij opgroeide. Wat spanning geeft in ons eigen gezin.

Hoe krijg je een 18 jarige tot puberen?

Nog geen schoonmoeder: Heel moeilijk! Ik heb mijn man ontmoet toen hij 26 was en heb mij mee laten trekken in het pleasen van ma. Zo was hij opgevoed, zo hoorde dat. Het hoorde niet bij mij, zo was ik niet opgevoed maar om niet over elke futiliteit een gesprek te hebben ben ik mee gaan doen. Mijn ouders en familie merkten soms wel op dat al die rare dingen geen noodzaak waren maar liefde maakt blind ik ging gewoon door. En achteraf heb ik daar vreselijk spijt van.

Pas toen ik kinderen kreeg ben ik grenzen gaan stellen, eerst alleen, met commentaar van ma en man. Pas toen onze oudste 4 was en de jongste ruim een jaar kreeg man een helder moment dat het gedrag van zijn moeder onze kinderen beschadigde.
Toen zijn we aan onze therapie sessies begonnen, eerst een jaar en toen na een hele poos op eigen houtje gemodderd te hebben nog 2 jaar.
In die therapie hebben wij geleerd dat de normen en waarden van je eerste kring (het gezin waar iemand uit komt) altijd sterker verankerd zijn in een persoon dan de normen en waarden van een nieuwe kring waar je in komt (het gezin van je schoonfamilie) ooit in een persoon kunnen verankeren.
Zelfs nieuwe normen en waarden maken in een derde kring (het gezin dat je samen sticht) doet de normen en waarden van je eerste kring nooit helemaal verdwijnen. Zeker in crisis situaties hang je naar je eerste kring.

Nog lang geen schoonmoeder: Als je dochter echt voor die jongen wil gaan moet ze beseffen dat ze hem maar ten dele kan sturen en dat zijn moeder echt niet te veranderen is. Het vergt van haar en van hem een lange adem met de meeste kans op succes als ze dit verlaat puberen van hem samen gaan doen. Zij wordt in de ogen van zijn moeder dat kreng die haar zoon zo verandert. De vrouw die haar zoon tegen zijn moeder opzet. De moeder van haar kleinkinderen die zorgt dat oma de kleinkinderen veel te weinig ziet. De vrouw van haar zoon die nooit rekening houdt met de wensen van haar schoonmoeder.
Ik heb hier eerder zo'n lijstje geplaatst met waar ik allemaal voor uitgemaakt ben, ik weet dat ik met deze man verder wil en daarom ga ik door maar het is soms verdomd moeilijk.

Als je dochter er voor open staat laat haar dan delen of dit hele topic lezen, dan weet ze waar ze aan begint.

lijstje

In #161 staat dat lijstje waar ik aan refereer in mijn laatste post.

blom

blom

16-04-2014 om 10:49

je gaat erin mee

Toch blijf je precies hetzelfde doen als je schoonmoeder; je man niet voor vol aanzien en hem geen verantwoordelijkheid toedichten. Volgens haar ligt het aan jou en volgens jou ligt het aan haar. Aardig comfortabele positie voor je man.

Liesk

Ik begrijp je probleem. Bij mij is dat ook zo. Ik ben op mijn 12e uit mijn pleeggezin in een tehuis geplaatst omdat de situatie dusdanig geescaleerd was. Mijn zusje is op haar 25e pas verhuisd. Als ik naar haar kijk krijg ik een gat in mijn hard want zij begint nu pas te ontdekken wie zij is en wat ze wil, ze heeft nooit de kans gehad om een eigen persoon te worden. Ikzelf voel me gezegend dat ik eerder het huis uit ben gehaald. Ik heb wel heel veel meegemaakt, en pas op mijn 22e een stabiel leven opgebouwd, en veel wat ik heb gezien en meegemaakt had ik liever willen overslaan. Maar ik dank de goden echt op mijn blote knieen dat ik niet tot mijn 25e thuis heb gewoond. Ik heb wel bepaalde dingen waar ik nog tegenaan loop, maar ik weet wel wie ik ben en wat ik wel en niet wil. Toch blijft het voor mij elke keer weer moeilijk om iets te zeggen tegen mijn pleegouders. Zij hebben een soort invloed op mij, die niemand anders in de wereld heeft. Niet mijn vriend, niet mijn kinderen, niet mijn werkgeven, niemand kan bij mij gedaan krijgen wat hun kunnen. Ik kan gewoon geen nee tegen die mensen zeggen, kan niet zeggen wat ik vind of hoe ik mij voel. Als hun iets doen wat ik niet leuk vind zal ik dan nooit en te nimmer tegen hun zeggen, dat kan ik gewoon niet. Daarom heb ik ook de instelling gekregen van de dag gaat vanzelf voorbij, ik ga er niet dood van. Maar ik heb daar dan ook welleens discussies over thuis, want vriendlief die snapt daar natuurlijk geen hol van. We hebben ook besloten er geen ruzie meer over te maken, heeft gewoon geen zin, want het is iets dat ik niet geleerd heb, en tegenover hun ga ik dat ook niet meer leren. Ik snap wel dat het voor hem onbegrijpelijk is, en irritant, maar het is voor mij te zwaar om die confrontatie aan te gaan. Ik heb dit wel geprobeerd, toen mijn zusje dusdanig geterroriseerd werd dat ik als haar zus voor haar op wilde komen. Maar alleen de gedachte en frustraties daarover zorgde al voor flashbacks, en nare gedachten, chagarijnigheid, hoofdpijnen, verdriet, van alles kwam er naar boven, dus ik dacht laat maar. Heb me ervoor afgesloten, mijn zusje is volwassen, ze moet het maar zelf doen.Ik wil haar aanhoren en advies geven, maar naar mijn pleegouders gaan om hun aan te spreken of een gesprek aan te gaan, is een stap te ver......Met dit alles wil ik zeggen dat het ontzettend, ontzettend moeilijk is om dit nog te leren als je dit niet van thuis uit hebt meegekregen, voor mij is het bijna onmogelijk. Ik denk dat je al blij mag zijn dat je man deze moeite doet, en laat zien dat hij het echt wel wil, maar dat jij ook moet kunnen begrijpen hoe moeilijk het voor hem moet zijn. En je moet er geen druk voor hem bijgeven, dat maakt het voor hem alleen maar moeilijker, want dan krijgt hij het gevoel dat als hij iets doet wat moeder van hem vraagt, dat hij jullie dan te kort doet, terwijl hij juist probeert iedereen te pleasen. Het gevoel dat hij een loser is omdat hij dat niet kan lijkt me alleen maar meer een stressfactor voor hem. Ik zou gewoon bepaalde afspraken maken waar jullie allebei mee kunnen leven. Bij ons is het, verjaardagen mogen zij bij ons komen, en ik en de kinderen gaan naar hun, maar mijn man gaat dan naar hun bijvoorbeeld niet mee. Net als feestdagen, daar gaat hij soms wel mee, soms niet, maar dat mag hij van mij zelf weten. Zij mogen op bezoek komen, maar dan zorgt hij meestal dat hij iets anders te doen heeft etc.... Werkt prima, en ik voel ook geen druk van hem meer om dingen af te zeggen omdat hij niet meewil of omdat hij andere plannen heeft.Als hij ze ziet doet hij normaal, gewoon oppervlakkig contact is er dan, maar voor de rest leeft hij een beetje langs ze heen. Is dat geen mogelijkheid voor jullie?

Mijn man wil het leren

Mijn man wil het leren, ingaan tegen de wensen van zijn moeder. Hij is in gaan zien hoe schadelijk zijn moeder bezig is in de richting van onze kinderen.
Ma richt haar woede over dingen die niet gaan zoals zij wenst ook rechtstreeks tegen de kinderen.
Mijn zoon zei ooit een keer in zijn net leren praten asieblief tegen ma toen hij het presentje mocht geven, het arme mannetje was net 2 jaar oud. Ma stak een preek tegen hem af niet normaal! Tegen oudere mensen zeg je u kind, geen jij! Wil je daar de volgende keer goed aan denken! Alles op felle toon en een boze gezichtsuitdrukking. Een poosje later stond ik met mijn dochter te praten met een tante van mij, duidelijk oud met haar grijze krullebol. Mijn dochter werd steeds nerveuzer, kreeg een trillende lip en piepte af en toe dat ik moest stoppen.
Ik onderbrak het gesprek en vroeg wat er aan de hand was. Mama je moet u zeggen tegen die mevrouw, straks wordt ze net zo boos als oma.
Die preken van oma maken dat de kinderen "bang" zijn van oma. Mijn man ziet dat ook en wil dat veranderen, daarvoor is het noodzakelijk dat hij ook grenzen stelt.
We hebben samen afgebakend wat wel moet en wat niet hoeft. Maar onder druk heeft hij er nog moeite mee om die grenzen vast te houden.
Mijn man is verder vrij om naar zijn ouders te gaan als zij dat wensen maar ik ga niet altijd mee met de kinderen, wat ma dan weer jammer vindt maar daar trek ik mij weinig meer van aan.
Mijn contact met ma is al jaren oppervlakkig.

de kinderen

Mijn pleegouders gaan gelukkig heel anders met mijn kinderen om dan met mij vroeger. Dus ik hoef gelukkig niet uit mijn comfort zone te stappen wat dat betreft, maar ik weet ook als dat anders zou zijn, dat mijn vriend dat ook van mij zou verwachten, en dat ik het dan ook zou moeten doen. Wat mijn kinderen betreft ben ik ook makkelijker tegenover hun, ik zeg hun heel duidelijk hoe ik het wil hebben en als ze iets anders doen dan zeg ik ook gewoon dat ik het niet zo wil. Ik heb laatst een keer iets gehad wat ik echt niet vond kunnen wat betreft de kinderen, en toen heb ik ook tijdelijk het contact met hun verbroken, zagen de kids ook even niet, en dat heeft ze toch wel weer wakker geschud dat ik toch echt de dienst uitmaak wat betreft mijn kinderen, voor hun kan ik het dus wel. Het gaat bij mij meer om vragen als mogen ze dan en dan komen, dan zeg ik ja, en dan willen ze dat ze dan een hele week blijven. Ze verleggen de grens dan steeds verder. Voorbeeld: Mag .....vandaag mee naar de speeltuin, ja dat mag, mag ze dan ook blijven slapen, ja dat mag wel maar alleen vandaag, ooh maar we hadden dit en dit gepland voor morgen, ja maar wij hebben ook plannen, ja maar das toch niet zo leuk als onze plannen. Nou dan zeg ik dus nee, en dan sturen ze me zus om het nog een keer te vragen, en als ik nee zeg, wordt het een soort smeekbede, en dan uiteindelijk geef ik toe want ik kan dan niet voet bij stuk houden. Ik heb daar best moeite mee, want ookal zeg ik dus heus wel eens nee, die nee wordt toch niet als volwaaardig aangezien en houd hun niet tegen om te blijven zeuren en dus wordt mijn grens steeds verder verlegd. Ook als zij iets doen tegenover mij of een ander (die niet mijn vriend of kinderen zijn) heb ik heel veel moeite om weerwoord te geven. Terwijl ik dat dan wel supergraag wil en me ook echt irriteer aan hun gedrag. Als het schadelijk is voor je kinderen zal je man toch ook uit zijn comfortzone moeten stappen op een gegeven moment.

Celine

Celine

16-04-2014 om 13:45

Blom / positie van man

Blom, je schrijft : "aardig comfortabele positie voor je man".

ik denk dat de man dat helemaal niet zo voelt. Ik denk dat hij zich verdrukt voelt tussen zijn moeder en zijn vrouw.

Uit comfortzone stappen.

Dat zou man moeten doen en soms gaat dat al best goed. Toen wij nieuwjaarsdag daar waren ging ma "de soep" opwarmen of wij een kopje meeaten. Man sprak toen heel kordaat de woorden: "Nee mam, we gaan door naar Lies haar ouders daar worden alle zussen om 14.00 verwacht."
De kinderen en ik wisten niet wat we hoorden en deden meteen mee, dag zeggen, jassen aan en gaan. In de auto vroeg ik hem heel verbaasd of er een mail van mijn ouders was geweest die ik gemist had, ik wist niets van stipt 14.00.
"Nee hoor" zei mijn man, "Maar die veel te zoute soep eten bij mijn moeder en ook de kinderen dwingen die troep te eten, daar had ik geen zin in. Ma weer ontevreden dat de kinderen hun halve kom laten staan, plus weer een verhaal over ondankbaarheid, wees blij dat we nu te eten hebben dat was vroeger wel anders, dat was met weggaan voor beide partijen beter opgelost."

Eerlijk zeggen waar het op staat dat die soep veel te zout is dat is nog een stap te ver, dan hebben we een hok met herrie.

Gelukkig vinden pa en ma zichzelf te oud om de kinderen nog te logeren te vragen. Dus dat dilemma hebben we niet. Ze hebben de kinderen één keer mee uit eten genomen, wij waren als volwassenen toen naar een luxe restaurant geweest, voor de kinderen vonden ze de McD beter en dat deden ze dus 2 dagen later.

Veelzeggend Lies

Je schrijft: Hij komt niet uit de ketens van zijn moeder in mijn ketens maar in een stramien van afspraken die wij samen gemaakt hebben in het belang van mij en de kinderen.

In het belang van MIJ en de kinderen. En zijn belang dan?

blom

blom

16-04-2014 om 21:32

celine

Tuurlijk voelt hij zich verdrukt tussen ma en vrouw. Dat maakt juist dat hij zelf geen verantwoording neemt, hij hoeft het niet op te nemen tegen één van hen, ze vliegen elkaar wel in de haren. Als hij verantwoording zou nemen zou hij de zaken ook scheiden; dingen met ma met ma regelen en dingen met vrouw met vrouw. Hij doet het niet, en dat is ieder moment weer een keuze die hij maakt. Ik denk dat verklarende therapie alleen maar instandhoudend is, het geeft hem weer voeding om te geloven dat hij hier vrij hulpeloos in staat.
En als je kinderen bang worden van oma, is het je taak als ouder om je kind hierin te beschermen, te tolken, of wat dan ook wat nodig is. Dat kun je niet afschuiven op het moeilijke karakter van moeder. Dat dat een lastige zaak kan zijn, geloof ik direct. (weet ik helaas)

Mia

Mia

17-04-2014 om 02:47

'ma'

LiesK, ik vind het bizar dat je je schoonmoeder steeds 'ma' noemt. Ze is je SCHOONmoeder, de moeder van je man, niet jouw moeder!
Maar inderdaad reageer je op haar alsof het je eigen moeder was. Zo emotioneel, met zo weinig afstand... Ik zou het normaal vinden als je op je eigen moeder zo zou reageren (als zij zou was als deze schoonmoeder). Als je eigen ouders zich zo gedragen, dan is dat enorm ingewikkeld voor de kinderen, en vaak levenslang. Maar ze is je moeder helemaal niet. Wat heb jij nou eigenlijk helemaal met haar te maken, behalve wat bezoekjes etc. Je hebt toch geen ouder-kind-band met haar?

Juist als schoondochter zou je veel verstandiger, afstandelijker, laconieker moeten kunnen reageren.

Mia

Mia

17-04-2014 om 02:52

familieband gaat boven huwelijk

Ik durf hier wel de stelling te deponeren dat de familieband boven het huwelijk gaat.

Kijk maar eens naar alle echtscheidingen om je heen: dan zorgen ouders, broers, zussen, etc. vaak voor hulp, praktisch, financieel, emotioneel.
Andersom, dat kinderen 'scheiden' van hun ouders, komt zelden voor.

In tijden van nood vallen velen terug op hun familie. Het huwelijk is vaak toch wankeler.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.