Relaties Relaties

Relaties

esmee

esmee

30-03-2014 om 19:32

hulp nodig Egocentrische schoonmoeder


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
blom

blom

17-04-2014 om 09:44

precies

Voor man is het pas lastig, en blijft het waarschijnlijk lastig, houd daar rekening mee. Het zou fijn zijn als hij steun van jou kreeg. Juist omdat jij hier zo emotioneel in staat is er geen ruimte voor zijn eigen ontwikkeling in deze, hij is met jouw emoties bezig ipv met de zijne. Meer afstand van jou kan hem ruimte geven.
Ik ben iig erg blij met mijn partner, die heus wel eens zijn wenkbrauwen fronst bij het gedrag van mijn vader. Hij stelt zich echter nooit als slachtoffer op, dat 'gunt' hij mij. Het is ook nooit in me op gekomen dat mijn partner in deze een slachtoffer zou kunnen zijn, ik zit toch met al die rot-emoties die steeds maar weer opgeroepen worden door bezoekjes aan 'thuis'? En zo heel af en toe kan ik lekker tegen mijn partner aanzeuren over mijn ouders, en hij luistert geduldig. Verder geloof ik niet dat hij ook maar één seconde aan mijn ouders denkt als ik het er niet over heb of als hij ze niet ziet. Het is gewoon van mij, mijn probleem, niet het zijne. Ik ben ook blij dat hij gewoon met me meegaat, zonder te zeuren. Maar van mijn kant uit vraag ik dat niet vaak van hem, en zou ik het ook begrijpen als hij minder/niet zou willen gaan. Zijn grenzen, daar ga ik niet over.

Stelling

Hier dus andersom. Man gebroken met zijn ouders, dat kan dus wel. In een goed huwelijk kies je namelijk denk ik echt wel eerder eerder voor je gezin, partner. Familie kies je daarnaast niet. Je hebt het niet voor het kiezen anders had ik andere schoonouders uitgezocht.Als je in tijden van nood terug kunt vallen op familie is de band gewoon goed en zeer waarschijnlijk altijd al.

Voor mia

Ik noem mijn schoonmoeder ma, omdat ik mijn eigen moeder mama noem en mijn schoonmoeder van mij eist dat ik haar ook mama noem. Dat wil ik niet en doe ik niet. Ze is mijn moeder niet, mevrouw blijven zeggen na een aantal jaar verkering en huwelijk hoeft van mij ook niet dus ma.
Ik zit hier emotioneel met weinig afstand in, omdat ik, ook al is het niet waar, overal de schuld van krijg. Dat kan gaan om kleine dingen (LiesK heeft de verkeerde boodschappen gehaald) maar ook om emotioneel veel zwaardere zaken. (Dat ik "raar" ben en rare ideeën heb over opvoeding enz.)

Suze

Suze

17-04-2014 om 12:20

Blom; dat is het verschil - grenzen van de ander respecteren

Blom, jij schrijft: Maar van mijn kant uit vraag ik dat niet vaak van hem, en zou ik het ook begrijpen als hij minder/niet zou willen gaan. Zijn grenzen, daar ga ik niet over.

Dat is volgens mij precies het verschil tussen jou en de man van LiesK.

Jij respecteert de grens die je man aangeeft.De man van Lies doet dat volgens mij juist niet.

De man van Lies probeert Lies (kennelijk) steeds weer dingen te laten doen die Lies niet wil (bijv. nog even meegaan naar zijn ouders om afscheid te nemen van zijn tante en oom).

Ik heb begrepen dat Lies er geen probleem mee zou hebben gehad als man alleen zou gaan. Zij had er probleem mee dat hij aan de eettafel er weer over begon dat zij en de kinderen mee moesten.

Kennelijk vindt man (zelf, gezien zijn opvoeding, of omdat hij geen weerstand aan zijn moeder kan bieden) dat Lies en kinderen ook mee moeten. Dat het niet genoeg is als hij alleen gaat.

Het is voor Lies denk ik erg vervelend dat man wil dat ZIJ in zo'n situatie meegaat.

Het twijfelpunt is natuurlijk: wie beslist erover of de kinderen in zo'n situatie wel of niet meegaan. Lies heeft (goede) argumenten dat ze niet mee moeten gaan, maar man heeft ook argumenten waarom ze wel mee moeten gaan. En ja, wie krijgt dan zijn zin (zo voelt het waarschijnlijk voor Lies en haar man)?

Het zou goed zijn als er geen spanning is op dit vlak, zodat de ouders in zo'n geval samen kunnen overleggen om te bedenken wat wel of niet wenselijk/verstandig is en dat de ene keer gebeurt wat de man wil, de andere keer de vrouw. Hoeft niet om en om natuurlijk, maar het gaat erom dat je beide welwillend bent om de mening van de ander serieus te nemen en dat je het een beetje afwisselt wiens wens in welke situatie gevolgd wordt.

Ik begrijp uit het verhaal van Lies, dat Lies er vooral aan twijfelt of man met zijn allen naar zijn ouders wil voor het afscheid, omdat hij geen weerstand aan zijn moeder kan bieden, niet zozeer omdat hij zelf overtuigd aangeeft dat hij dat zelf wil (en niet voor zijn moeder doet). Lies, klopt dat?

Dat maakt het verhaal dan anders. Eerder spreken ze af dat hij niet aldoor toegeeft aan de nukken van zijn moeder, maar bij dit voorbeeld doet hij het dan wel.

Als hij het uit eigen wens (los van de wens van de moeder) zou doen, zou het voor Lies wellicht anders zijn. Klopt dat Lies?

Voor Suze

Je hebt het heel goed geanalyseerd!
Inderdaad, omdat zijn moeder aangeeft dat wij afscheid moeten komen nemen probeert hij mij toch weer over te halen. Tegen onze afspraken in weer proberen zijn moeder tevreden te houden. Uiteindelijk is hij alleen gegaan met onze vriendelijke groeten maar die discussies aan tafel wil ik inderdaad het liefst vermijden.

Mijn man heeft in zijn opvoeding geleerd dat hij ma tevreden moet houden en de hele familie doet daar aan mee. Ik zei de gek ben de enige die af en toe weerstand biedt. Helaas heb ik de eerste tien jaar wel mee gedaan in die gekte. Toen de kinderen geboren werden niet meer altijd en nu wij een vermoeden van ASS hebben zijn we aan het proberen samen grenzen te stellen.

Het zou inderdaad een ander verhaal zijn geweest als hij op zondag had gezegd dat hij oom en tante nog even dag wilde zeggen en had gevraagd of hij dat alleen kon doen of dat wij mee wilden. De mededeling op maandag dat we oom en tante gedag moeten zeggen, gehoord van zijn zus, kwam te dwingend over.

Esmee

Esmee

17-04-2014 om 19:40

Suze

Suze: Je geeft precies weer zoals het hier bij ons ook vaak aan toe gaat. Het is uiteindelijk je schoonmoeder die beslist en dingen afdwingt; niet omdat je man dat zo graag wil. Ik geef eerlijk toe dat ik daar ook maar al te vaak tegen aanloop.

Ik weet niet hoe het bij jou is LiesK., maar vaak genoeg voel ik van tevoren al aankomen hoe schoonmoeder gaat reageren, zodat ik al van tevoren tegen man kan zeggen hoe ik erover denk (gedrag schoonmoeder is wat dat betreft van tevoren goed in te schatten).
Man heeft zo wat meer tijd om hierop te anticiperen. Schoonmoeder heeft er namelijk nogal een handje van om man te confronteren met dingen die ze wil. Maar het blijft lastig; heel lastig voor hem die vanaf kinds af aan gewend is om bepaald gewenst gedrag te vertonen. Daar kom je niet makkelijk vanaf.

Uitzichtloos

217 reacties verder maakt vast het verschil in deze problematiek wat schoonmoeder heet met een man die niet kan kiezen.

Suze

Suze

18-04-2014 om 07:43

Silvana

Ja, volgens mij is Esmee de laatste verjaardag beter doorgekomen dan voorheen.

Verder zijn er vast anderen die deze problematiek herkennen en met de inzichten hier hun voordeel kunnen doen.

Voor al diegenen die Esmee, Lies of anderen in deze situatie kansloos achten en het allemaal maar onzin vinden: lees dit draadje niet meer en reageer niet meer. Aan dit soort reacties als nu van jou hebben Esmee en anderen niets.

Suze

Suze

18-04-2014 om 07:44

Silvana

Ja, volgens mij is Esmee de laatste verjaardag beter doorgekomen dan voorheen.

Verder zijn er vast anderen die deze problematiek herkennen en met de inzichten hier hun voordeel kunnen doen.

Voor al diegenen die Esmee, Lies of anderen in deze situatie kansloos achten en het allemaal maar onzin vinden: lees dit draadje niet meer en reageer niet meer. Aan dit soort reacties als nu van jou hebben Esmee en anderen niets.

Weten wat er gaat gebeuren.

Inderdaad Esmee, ik weet vaak al in welke situaties ma wat gaat proberen af te dwingen. Dan probeer ik het gesprek met man aan te gaan om onze neuzen dezelfde kant op te hebben voordat de feitelijke vraag van ma komt.
Eerste paasdag is mijn moeder jarig dan wil ik naar haar toe en niet gedwongen worden eerst pa en ma te bezoeken. Gisteravond al met mijn man over gehad dat hij als ma hem belt meteen in gesprek kan gaan over tweede paasdag.
Mijn moeder viert een wat groter feest dan alleen even koffie met taart, de twee bezoeken op een dag proppen wordt vroeg opstaan om voor 12.00 nog even naar schoonouders te zijn geweest en weer terug in eigen dorp.

Silvana

Voor Esmee hebben 217 berichten wel wat geholpen, ze is de laatste verjaardag beter doorgekomen dan de voorgaande dus winst voor haar.
Man die niet kan kiezen schrijf je, dat is het grootste gebrek in de opvoeding van die mannen. Ze hebben nooit geleerd om te kiezen. Hun moeders kozen altijd alles. Kiezen is in deze eigenlijk een verkerd woord, ma kan zelf ook niet kiezen. Die neemt alles.

Esmee kiezen kan jou man of schoonmoeder dat?

Toen ik pas een relatie had met mijn man viel het mij op dat hij niet kon kiezen. Als we uit eten gingen nam hij wat ik koos, op die manier kiezen heeft hij wel geleerd in de afgelopen jaren. Andere dingen kiezen, het ruitjeshemd bij het nieuwe colbertje of toch dat met die strepen, dan nam en neemt hij beide.
Ook mijn schoonmoeder kan niet kiezen, dingen die voor haarzelf zijn niet, van kleding heeft ze vaak veel hetzelfde, drie dezelfde truien in 3 kleuren. Maar als ze iets te eten moet kiezen is het ook vaak alles. Tijdens een koffie-moment bij haar thuis is er taart bij de koffie (op feestdagen, anders een grote koek) chocolade bij de koffie, en nog biscuits of andere kleine koekjes, we krijgen dat allemaal aangeboden. Beleefd weigeren is moeilijk, dan wordt de volgende kast opengetrokken of ik geen...... wil.
Een bezoek van ons aan haar wordt altijd ingepast in haar normale dag routine een keer de kerktelefoon uitzetten, omdat wij er zijn gebeurt niet. Eerste paasdag wil ze ons op bezoek hebben, na de uitzending van de kerktelefoon en als de paus dan begint moet de televisie aan.
Als ik onverwacht visite krijg op een tijdstip dat ik normaal het journaal kijk dan gaat de tv uit.
Schoonmoeder eist dat wij komen maar ze kan dan niet kiezen om af te wijken van haar normale ritme.
Herken jij dat Esmee?

Stenna

Stenna

18-04-2014 om 12:03

en alweer

probeer je jouw gewoonten als normaal voor te stellen en op te dringen aan je schoonmoeder. Jij doet zus bij bezoek, zij (of anderen) doen zo bij bezoek. Waarom moet zij het precies zo doen als jij?

Waarom?

Ma is nogal van de regeltjes qua begroeting en beleefdheden in het algemeen.
Als wij moeten komen op gesteld tijdstip en de kerkradio blijft aan, omdat de mis nog niet afgelopen is, de tv gaat aan, want o de paus is er op. Als de paus op de tv belangrijker is dan de visite die komt voel ik mij toch een beetje ongewenst bezoek.
Dat zijn toch wel algemeen geldende beleefdheidseisen heb ik het idee, als je mensen uitnodigt dat je dan aandacht hebt voor die mensen, eigen kinderen of niet.
Als ik volgende week naar mijn vriendin ga om koffie te drinken vindt ik het ook hoogst irritant als zij iedere keer haar mobiel pakt om te kijken of ze nog wat mist op face-book.
Of heb ik nu heel antieke normen en waarden ten aanzien van bezoek?

Angela67

Angela67

18-04-2014 om 12:24

het gaat er niet om wat zij doet

het gaat erom dat jij het gewoon onbelangrijk moet vinden (en zeker niet over moet gaan schrijven op een forum . . .). Volgens mij is mindfullness/zen en van je rug af laten glijden de beste methode. Zij bestaat, zij heeft invloed op je man, maar jullie werken eraan om dat niet tot een slechte gezinssituatie te laten leiden. Dát is belangrijk. Maar wat ze precies doet, waarom ze dat doet, wat jij daarvan vindt, wat men ervan vindt: allemaal superonbelangrijk.
let it go (far away)
gr Angela

Stenna

Stenna

18-04-2014 om 13:15

irritant

ja, natuurlijk kun je dat irritant vinden. Iedereen heeft z'n eigen normen en gewoonten (iets als "algemeen geldende normen" bestaat eigenlijk niet, sowieso al sterk verschillend tussen verschillende sociale of ethnische groepen). Je vriendin vindt misschien ook wel iets irritants aan een gewoonte van jou. Waar het om gaat is dat jij vindt (in elk geval hier schrijft) dat iedereen volgens jouw regels en gewoontes moet handelen. Als jij je fysio oefeningen kunt doen tegen de pijn in, dan "moeten" anderen dat dus ook kunnen. Als jij de t.v. uitzet bij bezoek, dan "horen" anderen dat dus ook te doen (wat ikzelf trouwens ook volkomen normaal vind om te doen, maar dat doet er niet toe: anderen, waaronder ook zeer goede vrienden van ons, vinden dat niet perse normaal). etcetc. Het komt steeds weer terug in jouw postings: men moet precies voldoen aan jouw plaatje. En vooral je man en zijn moeder. Zij perst niet zozeer jou in haar keurslijf, maar jij perst haar in het jouwe. Zelfs bij je eigen keuze vriendin heb je de neiging blijkbaar.
Voorstel: jij doet in jouw huis met de t.v. en de koekjes wat jij goed en normaal vindt bij bezoek (inclusief bij bezoek van haar) en zij doet wat zij goed vindt in haar eigen huis, ook als jullie het bezoek zijn.
Natuurlijk ga je nu zeggen: ja maar, als zij bij ons is heeft ze daar kritiek op en verwacht ze iets anders (wat jij overigens dus zelf ook doet), maar dat is dan jammer. Doe de zen of mindfulness oefening en blijf bij je eigen regel in je eigen huis.

opvoeden

Ik krijg het idee dat je je schoonmoeder aan het opvoeden bent. Het stoort je niet dat ze regels heeft, je stoort je aan de inhoud van de regels. Als zij die aanpast aan jouw goede manieren, is het probleem volgens jou grotendeels opgelost. Het lijkt wel of je nieuwste en verbeterde versie van je schoonmoeder wilt zijn. Kijk, het is een wedstrijd en kijk eens wie wint. Zij is rigide maar zo komt jouw instelling ook over. Het lijkt wel of jij haar en je man aan het heropvoeden bent. Dat kan niet anders dan spanning opleveren.

Het lijkt mij niet dat jouw schoonmoeder dat kan veranderen. Het zou mij een te groot gevecht zijn. Daarom zou ik kijken waar ik tussen kan schipperen zonder al teveel kleerscheuren. Als zij zo hangt aan haar telefoon en de Paus op televisie, laat haar toch. Scheelt ook weer in andere verslijtende momenten met haar (bij gesprek of discussie, mening of preek). Ik zou ons bezoek er op afstemmen zodat zo min mogelijk mensen met een naar gevoel rondlopen (zij niet en dus zoon niet en dan krijgen de kinderen dat ook zo min mogelijk mee).

Misschien iets om over na te denken: een zoon zoekt meestal in zijn vrouw, iets van zijn moeder. Welke aspecten heb jij met je schoonmoeder gemeen?

Ik onderga het gelaten.

Als ik daar ben en de kerktelefoon blijft aan, de tv gaat aan dan onderga ik dat. Zal haar nooit opleggen dat dat anders moet. Heeft geen zin trouwens om er iets van te zeggen, meneer pastoor heeft meer aanzien dan wij. Ik heb er wel een mening over en die deel ik hier. In de vergadering van de OR op school heb ik een keer mijn mond open gedaan, tijdens mijn presentatie van het jaarverslag zaten 3 mensen met hun mobiel in de hand te ....? Ik vind het raar dat allerlei media nu zo belangrijk zijn geworden dat de tv of mobiel meer aandacht krijgt dan de gast of, in het geval van de OR, aan het woord zijnde spreker.

Ik voed mijn schoonmoeder niet op.

Ik heb werkelijk nog nooit tegen schoonmoeder gezegd dat zei moet gehoorzamen aan mijn regels, zou het niet durven. Ik voed haar dus echt niet op, dat hebben haar ouders al gedaan. Moeten komen en geen aandacht krijgen, haar moeten ontvangen en alleen maar commentaar krijgen over hoe fout ik alles doe, het voelt zo zinloos.

Angela67

Angela67

18-04-2014 om 14:22

het is ook zinloos

waarom erger je je er dan aan? echt, het is jouw probleem dat je zelf in stand houdt. het heeft niets met haar te maken.
gr Angela

Stenna

Stenna

18-04-2014 om 14:33

zeggen

Heb je al eens een gesprek gevoerd met je schoonmoeder? Over wat jou dwarszit? Of zelfs maar simpelweg gezegd dat je het ongezellig vindt als de t.v. aanblijft bij jullie bezoek. Moet je schoonmoeder gedachtenlezen of wordt er ook wel eens iets duidelijk uitgesproken? En dan niet beschuldigend of verwijtend, maar open en nieuwsgierig (goh, het verbaast me dat jij vindt dat.... of dit doet. Ik vind dat nl erg vervelend.)

ohnee, een gesprek

Ik geloof zo dat de schoonmoeder van Liesk onwrikbaar is. Ze heeft in elk geval de familiediagnose ASS. Het hoeft niet waar te zijn maar die wordt ook niet zomaar gegeven. Met haar moet je geen gesprek mee aangaan. Daar worden dat soort dingen alleen maar erger van! Gesprekken kunnen heel zinvol zijn maar niet met mensen met (een thuisdiagnose) ass en zeker niet als dat enigszins over hun eigen functioneren te maken kan hebben.

Ze is nu eenmaal zoals ze is, je trekt de streep bij langskomen en te moeten aanschouwen dat jullie mogen zien hoe zij naar de televisie kijkt. Je zal haar en jullie nooit tegelijkertijd tevreden stellen. Je moet een modus vinden en die zit bij mijn familielid in een deel de zin geven maar niet te lang blijven. En voor de rest: je gaat mee met je man en jullie kinderen, het gaat niet om jou (gelukkig!) en je bent net een paar lieslaarzen waar geen druppel water in doordringt (of aan blijft plakken). Je hebt je kinderen op te voeden en dat is genoeg. En je kan je man tot steun zijn. Zorg dat je niet teveel (tijd, energie, ergernissen, emoties) in deze schoonmoeder investeert. Het klinkt alfof je dat wel doet. Da;s energie die je veel beter voor iets anders kan gebruiken.

Stenna

Stenna

18-04-2014 om 15:11

is dat zo?

Die ass diagnose is een door LiesK gemaakte veronderstelling. Mogelijk gekleurd door haar visie op het geheel. Ik vroeg me gewoon af of het uberhaupt wel eens geprobeerd is, met ma praten ipv over haar.

Gesprek geprobeerd?

Natuurlijk is er al wel eens een poging tot een gesprek ondernomen, niet een keer maar meerdere keren. Mijn man alleen, wij samen, met schoonzus en zwager, het komt linksom of rechtsom uit bij respect hebben voor de ouders, doen wat zij vragen en vooral geen weerwoord bieden.
In een gespek zouden beide gesprekspartners hun standpunten naar voren moeten kunnen brengen en door middel van overleg kan dan een oplossing gevonden worden.
Man brengt beleefd naar voren dat wij het niet zo leuk vinden als de tv aanblijft en dan volgt een er een opvoedkundig verhaal over respect hebben voor ouders en hun wensen en gewoontes, dat wij geen respect hebben enzovoort. Dit alles op een volume dat de tv overstemd.
Een gesprek maakt het alleen maar erger, het doorstaan is niet leuk maar de beste van twee kwaden.
Neemt niet weg dat ik er wel een mening over heb.

Ook een schoondochter

Ook een schoondochter

19-04-2014 om 07:25

Naar de mond praten

Ik heb zelden zo een totaal gebrek aan zelfreflectie meegemaakt als bij Esmee en LiesK. Hoe kun je zo totaal blind zijn? En maar zeuren, zeuren en zeuren, je eigen bekrompen levensvisie aan anderen opleggen en vervolgens beledigd doen, omdat je zo onbegrepen bent (maar o wat fijn als mensen je naar de mond praten, die analyses kloppen allemaal zo goed!). Ik ga inderdaad niet meer reageren, het is glashelder waar het probleem is en dat degene die verantwoordelijk zijn geen stap gaan zetten om betere mensen te worden. Die arme schoonmoeders, ik hoop dat de mannen enigszins stand houden.

blom

blom

19-04-2014 om 10:03

In dit draadje wordt elke boodschap die niet helemaal precies past in het plaatje volkomen genegeerd, dat zegt mi heel veel. Op deze manier heeft dit totaal geen zin. Je kunt oeverloos rond blijven draaien in dezelfde circeltjes, als je wilt een leven lang.

als je het niet meemaakt...

Ik heb zo'n moeder. Jammer alleen voor haar dat ik niet zo volgzaam ben. Maar als je het niet zelf meemaakt, weet je niet hoe moedeloos je ervan kunt worden.
Mijn moeder heeft Altijd Gelijk. Punt. Al in mijn puberteit heb ik me bekwaamd in discussiëren en argumenteren. Totaal zinloos. Mijn moeder bepaalt wat er gebeurt met kerst, Pasen, enz. Wat we eten, wat we doen, op welk tijdstip. We kunnen nog zo hard afspreken dat we met kerst allemaal een gerecht meenemen, als ik daar aankom met mijn afgesproken salade, dan kan die rechtstreeks terug naar huis, want zij heeft er toch eentje gemaakt die Natuurlijk Lekkerder Is. Ga ik er tegenin, dan is het ruzie en die ruzie kan rustig duren tot Pasen het jaar erop. Soms houd ik voet bij stuk, blijf ik als een kapotte grammofoonplaat mijn standpunt herhalen. Maar de drama's die ik me daarmee op mijn hals haal zijn niet te overzien. Jankpartijen, schreeuwpartijen, dreigen met zelfmoord.
Met hun 50 jarig huwelijk hadden we ook wat gerechten gemaakt. Zaten ze in verkeerde schalen. Drama!
We hebben nu ook weer Paasdrama. Mijn dochter wil graag een taart bakken voor eerste paasdag. Dochter en ik hebben overlegd dat het dan handig was om opa en oma op de koffie te vragen. Zo komen we ze een beetje tegemoet, want eigenlijk verlangen ze een paasdiner of een brunch of iets waarmee ze hun kennissen de ogen kunnen uitsteken. Dochter belt dus mijn ouders met de uitnodiging, maar ze zaten tv te kijken dus het kwam niet uit dat ze belde. Later belde mijn moeder terug: ze had al een diepvriestaart van de Aldi. Die moesten we dus eten met pasen. Ik zei dat ze die taart gewoon in de diepvries kon laten, die kan ze later nog gebruiken. Dat dochter graag een taart wil bakken en dat ze van harte welkom zijn op zondag om half 11. Punt.
Ik heb inmiddels tien boze telefoontjes gehad. Er moet zondag diepvriestaart worden gegeten en wel bij hun thuis. Ik neem gewoon niet meer op, het antwoordapparaat staat vol gescheld.
Je kunt wel denken: waar GAAT het over, wat kan het je schelen. Maar zo gaat het bij letterlijk alles. Ma bepaalt. Wil dochter heel graag geld voor extra danslessen voor haar verjaardag, krijgt ze een verzilverde servetring, want dat is iets 'blijvends'. Mijn vader is een slappe zak, die blijft haar maar gelijk geven. 'Je vader vindt het ook,' zegt ze dan. Dus is het zo. Als je zegt dat je een andere mening hebt, dan is die 'natuurlijk niet waar.' Letterlijk. Punt uit.
Mijn moeder is ook non stop aan het woord. Je komt er niet tussen. Ze is niet geïnteresseerd in wat wij te vertellen hebben, we zijn alleen toehoorders voor haar eindeloze verhalen.
Goede gesprekken, negeren, ontlopen, contact verbreken, ik heb het allemaal uitgeprobeerd in de afgelopen tientallen jaren. Niets helpt. Krijg ik ineens telefoontjes van de dominee of de buurvrouw van mijn ouders waarom ik dat die arme oude mensen aandoe. Nooit van mensen die mijn moeder beter kennen. Die weten wel beter.
Ik beperk de contacten tot af en toe een kopje koffie en met kerst een diner. Ze zijn met mijn verjaardag gelukkig altijd met vakantie, mijn vrienden worden ook niet goed van haar.
Ik vrees nu al voor de dag dat ze hulpbehoevend worden. Ik ben echt niet te beroerd om wat te doen, maar ik krijg op mijn eigen huishouden/kookkunst/strijken/wassen/ noem maar op zoveel commentaar dat ik er niet naar uitkijk bij hun thuis te moeten inspringen. Mijn moeder strijkt alles, tot en met de onderbroeken aan toe. Toen ze een keer aan haar arm was geopereerd heb ik daar wat wassen gedraaid. Onderbroeken vouw ik op en leg ik in de la. Fout! Ik zei dat ik echt geen tijd had voor het strijken van onderbroeken. Drama! janken, schreeuwen, mijn vader moest erbij komen om te zeggen hoe het hoorde. Als ik hem duidelijk maak dat het echt te ver gaat, zegt hij 'doe het nou maar'. Mooi niet dus.
Afijn, ik kan nog uren doorgaan. Er is geen redelijkheid daar, dus je kunt ze er ook niet op aanspreken. Schipperen en af en toe grenzen stellen is de enige manier.
En dit is dan mijn eigen moeder. Zodra ik thuis ben blok ik haar gewoon uit mijn hoofd. Het heeft wel wat therapie gekost voordat ik kon accepteren dat ze nooit trots op me zou zijn. Te dik, gescheiden, niet rijk genoeg. Niet goed genoeg. Een teleurstelling.
Esmee en LiesK, is dat het ook niet een beetje? Dat je nooit, maar dan ook nooit goed genoeg voor schoonma zult zijn en dat je onderbewuste zich daartegen verzet?
Mijn moeder maakt soms ook opmerkingen tegen mijn dochter. Niet populair genoeg. Ook een beetje een teleurstelling. Dat is bij mij een absolute grens. Ik flikker haar zonder pardon het huis uit. Maar bij mij zelf weet ze toch iedere keer die grens een beetje op te rekken. Ik moet er dan ook al bijna 50 jaar naar luisteren.

volwassenen met een ASS

Ik denk dat volwassenen met een ASS vaak niet eens meer weten waarom ze over bepaalde zaken zo'n drama maken.
Bij kinderen kun je vaak de link nog wel leggen. En dan is er vaak toch iets heel realistisch aan de hand. En dan kun je ze toch ook nog heel veel, soms door ondervinding, laten leren.
En leren loslaten en alternatieven zoeken. En leren hoe je wel kunt communiceren, bij jezelf en bij je gevoel blijven en een ander in zijn waarde kunt laten.
En zelf kan ik leren om niet in de stress te schieten van weer zo'n prinses op de erwt overspannen verwachting en mee te puzzelen naar wederzijdse aanpassingen.
Toch kan het in een relatie zin hebben om te vragen waarom de sla nou per se in een bepaald soort schalen hoort te zitten. Daar wordt je soms wel wijzer van.
Een beetje analytische benadering kan bij volwassenen met dit gedrag net zo behulpzaam zijn als bij kinderen. Dat wil je niet zeggen dat je dat dan ook allemaal gaat opvolgen. Je geeft een zo concreet mogelijke reden waarom je het wel of niet gaat doen.
Maar als je het niet zelf hebt meegemaakt kun je je bijna niet voorstellen wat een nutteloos drama er de hele tijd boven je hoofd hangt en wat een negatieve invloed dat kan hebben en hoeveel moeite het jou kost om daar een goede positie in in te nemen.
Ik had een keer zo'n collega. Inmiddels wijs geworden heb ik geleerd dat je de taken strict verdeeld en ik ging zeker niet bij haar op de kamer zitten. Zo'n bombardement van drama kan ik gewoon niet aan, daar moet je toch echt wat fysieke afstand van houden.
Maar het is wel een belangrijke les dat ik dat mijn kinderen wel bewust maak. En dat ik zaken uitleg. En hoe misverstanden ontstaan als je hele verschillende persoonlijkheden hebt. En hoe ikzelf bij iemand met autisme misverstanden kan veroorzaken maar ook kan ophelderen. Een leerproces voor ons allemaal.
Vader van de kinderen is even uit beeld. Teveel onrealistisch drama onlangs en het is dan toch maar even afstand houden. Blijkbaar beseft hij dat zelf ook want we horen even niets. Geeneens verwijten.

Stoepkrijt

Van nature was ik ook niet zo volgzaam maar moest er in mee van mijn man. Later zijn we door voortschrijdend in zicht tot de conclusie gekomen dat we daar nooit aan hadden moeten beginnen.
Gesprek aangaan over het waarom van een nee levert alleen maar meer discussie op. Mensen die het zelf niet meemaken hebben inderdaad geen idee hoe erg het uit de hand kan lopen. Vreemden zeggen inderdaad vaak dat ik het niet zo somber moet bekijken het niet zo zwaar moet opnemen, mensen die haar beter kennen niet. Inmiddels is ma berucht in onze vriendenkring, een stel vrienden komt niet meer binnen als ma er is, ma heeft een van hun kinderen zo vaak gecorrigeerd, voor gek gezet dat kan dat meisje niet meer aan.
Wat jij schrijft is heel herkenbaar, die drama's met feestdagen.
Ma kreeg ooit een diepvriesappeltaartje bij de opening van de nieuwe supermarkt en dat moesten we eten bij de koffie met Pasen. Een versierde ananascake die ik had gebakken mocht in de auto blijven. Zij had taart, ik had maar cake en op een feest mag taart niet ontbreken. Ik had nog wel van tevoren aangekondigd dat ik voor wat lekkers bij de koffie zou zorgen.
Dat vrezen hulp te moeten geven komt bij ons al heel dichtbij. Gelukkig is ma van nature al niet zo heel schoon dus iedere week ramen lappen zal niet hoeven liever doe ik helemaal niets.
Dat wat jij schrijft onderbewuste dat zich verzet tegen het nooit goed kunnen doen is hier denk ik ook wel aan de orde.
Al doe ik precies wat ze vraagt, haal ik alleen haar lievelingsgerechten het commentaar is altijd: Je hebt goed je best gedaan maar...........
Heel irritant.

rode krullenbol

rode krullenbol

19-04-2014 om 16:44

¨Exit, voice and loyality¨

Binnen de wereld van de Rooms-katholieken speelt hiërarchie onmiskenbaar een allesoverheersende rol. Niet alleen het leven binnen de muren van de kerk gaat er onverbiddelijk hiërarchisch aan toe, maar ook het leven daarbuiten. In en uit principe!

Wie zich de invloeden van een tirannieke Rooms-katholieke moederkloek niet laat welgevallen, roept gegarandeerd zowel redding als onheil over zich af. Levensgeluk kan diegene putten uit de aldus te verwerven autonomie. Daaraan hangt echter wel een prijskaartje. Onheil komt in de vorm van allerhande machtsvertoon van de kant van de vertegenwoordigers van de oude, gevestigde pikorde. Een conflict met een schoonmoeder – zo blijkt ook maar weer eens uit het verloop van deze forumdiscussie – zal zich vrijwel nooit beperken tot alleen haar persoon.

De rol die je dan speelt, is te vergelijken met die van de klokkenluider. Je kunt er willens en wetens voor kiezen, maar ook tegen wil en dank in terechtkomen. Hoe dan ook loop je zo ongeveer dezelfde risico´s. Je kan worden weggezet als querulant (ruziezoeker) of anderszins het mikpunt worden van kwaadsprekerijen, worden verbannen uit de familie, of (in het ergste geval) worden bedreigd in je leven.

Daar staat tegenover, dat je de wet aan je zijde hebt. Binnen het collectief van onze samenleving beschikt elk afzonderlijk individu immers over vrijheid van godsdienst en meningsuiting. Hoezeer zij dit ook zou mogen willen; een schoonmoeder (noch enig ander persoon) kan jou niet verplichten het haar geloof en alle bijbehorende geloofs- en gedragsregels aan te hangen en na te leven. Ook staat het je vrij om je mening te uiten, bijvoorbeeld over de bejegening die je van jouw schoonmoeder ondervindt. Om met Albert Otto Hirschman te spreken: je beschikt over de mogelijkheid van ¨exit and voice¨.

Een schoonmoeder die zich misdraagt naar haar schoondochter plaatst niet alleen de schoondochter voor een duivels dilemma, maar ook haar zoon. Men kan zich afvragen, of het pas geeft om loyaliteiten tussen mensen dusdanig te belasten. Is het wel moreel verantwoord?

Paradoxaal genoeg luidt het antwoord op deze vraag ´ja´. In deze moderne tijd mag een mens binnen het geheel van sociale verbintenissen in de eerste plaats trouw zijn aan zichzelf, zelfs als daardoor andere loyaliteiten onder druk komen te staan. Zolang als zij zich niet schuldig maakt aan strafbare feiten, staat de schoonmoeder zowaar met ronduit vijandig gedrag richting de schoondochter in haar recht. Of zij er goed aan doet, gebruik te maken van dit recht is een tweede.

Mede door toedoen van de ontkerkelijking en secularisering van de samenleving is de positie van de vrouw in godsdienstige kring sinds enige tijd niet slechts voer voor theologen. Dit soort van zaken zijn onderhand ook onderwerp van sociaalwetenschappelijke studie. Koortsachtig wacht ik de bevindingen af.

Om hoeveel vrouwen zou het nu eigenlijk gaan, die zich binnen het huidige tijdsgewricht dusdanig in hun identiteit aangetast voelen, dat zij het leven van hun schoondochter(s) een hel op aarde proberen te maken? En hoeveel schoondochters vallen metterdaad ten prooi aan dit soort van praktijken? Genoeg om van een latente ´sociale kwestie´ te mogen spreken? Ik hou met alles rekening. Ondertussen probeer ik, net als ongetwijfeld Esmee en LiesK, naarstig te voorkomen dat mijn leven verwordt tot één ellendige lijdensweg.

Rode krullenbol

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.