Huilbaby... ik zit er doorheen...

opvang

Als je je baan niet was kwijtgeraakt zou je ook opvang nodig hebben gehad na je verlof. Dat is nu niet anders. Als je dan (nog) niet in staat bent om weer te gaan werken (of bezig te gaan met solliciteren) dan kun je je daarvoor bij de bedrijfsarts van het UWV melden.
Maar dan nog kan het fijn zijn als je kind vast gaat wennen op de opvang die je toch al gepland had en zal dit op een gegeven moment hoe dan ook moeten.
Iets heel anders doen (ook al voelt het of je er totaal geen energie voor hebt) kan voor jezelf zeker goed zijn.

iets verder kijken?

Ik begrijp dat je nu moet gaan solliciteren. Dat kan. Als je er uitziet als een dweil nemen ze je waarschijnlijk toch voorlopig niet aan.
Toch is het jammer dat je geen werk hebt het kan je namelijk ook helpen.
Ik was blij dat ik naar mijn werk ging en zoon naar de opvang. In het begin hebben de opvangleidsters zoon ook veel gedragen maar ergens is het ook gewoon opgehouden dat dat nodig was.
Op het werk heb je ook even een ander perspectief, het haalt je uit de tunnel ook al functioneer je niet optimaal.
Het is natuurlijk allemaal niet ideaal maar misschien kun je iets verder kijken dan het nu.

huilbabies

ergens zijn er vast nog wel draadjes van mijn beide huilbabies. Beiden zijn 2 keer een aantal dagen opgenomen geweest, om het ritme te doorbreken maar ook om te zien of er iets anders aan de hand was.

Om een lang verhaal kort te maken, baby 1 had verborgen reflux, baby 2 ernstige koemelkallergie.

Mijn grootste ergernissen waren het onbegrip en de makkelijke adviezen. Onder het mom het gaat over. Leuk om te weten, dat snap je zelf ook wel, maar ik wilde vooral weten: wanneer dan? En dan ben je zelf doodop, ziet geen leuke dingen meer want ontspannen kan niet als je weet dat je over een uur weer in het gekrijs zit. Dus blijf aan de bel trekken tot je het gevoel hebt dat er iemand is die je helpt en serieus neemt.

Jeugdzorg, nee zover komt het niet, wel zal er geregistreerd staan dat je een huilbaby hebt. Nou en, is ook zo. Te vaak wordt het afgedaan met spanning van de moeder of verkeerd ritme. Dat wil niet zeggen dat dat er niet is, maar die spanning komt van het huilen en dat werkt dan weer door op de baby enz
Daarom is opname niet zo gek, omdat ze dan meteen kunnen observeren of ze een oorzaak zien.

Laatste: de meeste huilbabies huilen de eerste 24 uur in het ziekenhuis ineens nauwelijks meer (ik dacht toen echt: schiet mij maar lek)

sterkte, het is echt heel zwaar, lichamelijk en geestelijk. Ik heb best een zware baan, icm een gezin, maar niets, echt niets van de afgelopen jaren heb ik zo zwaar gevonden als die 2 x 10 weken een huilbaby.

ik ga je

een dikke begrepen knuf geven, ik heb er ook eentje gehad en tot op de dag van vandaag gaat haar op mijn lijf overeind staan als ik een baby hoor huilen, zelfs 25 jaar na dato.
Geef niet op, een kind hoort niet op die manier te huilen, er is dan altijd iets, hoe klein ook, aan de hand.
Ritme en regelmaat is altijd goed, maar blijf verder zoeken en als je koemelkeiwitloos gaat, lees je dan goed in (in bv wit knipbrood zit het wel, in wit plaatbrood (met de ronde bovenkant) niet. Neem geen soja als vervanger, maar probeer via de AWBZ een vergoeding te krijgen voor hypoallergene voeding als een allergie blijkt.
Het heeft bij mij een jaar geduurd, maar bij nummer 2 wist ik het al heel snel en heb ik een hoop leed weten te voorkomen.
En een negatieve allergietest zegt niets over het wel of niet allergisch zijn, dus ik zou zeggen ga over op de hypoallergene voeding dan zou je met een paar dagen tot 2 weken resultaat moeten kunnen zien. Zo niet dan heb je het geprobeerd.

On topic

Ik ben benieuwd hoe het inmiddels gaat. Ik heb geen technisch adviezen maar ik leef erg met je mee. In aanvulling op alle andere adviezen; ook hier helaas, helaas geen hulptroepen met biologische band paraat en dat enorm gemist. (Wel andere omstandigheden, was zelf heel erg ziek met jong gezin). Wat ik heb geleerd is wel hulp vragen, het is verschrikkelijk moeilijk en soms is de teleurstelling en afwijzing heel pijnlijk maar het levert wel wat op. En niet alleen hulp maar ook bijzondere vriendschappen. Wat mij hielp is om me te realiseren dat ik zelf in de omgekeerde situatie was gevraagd om hulp, dat ik het vertrouwen een compliment zou vinden.

Nou ja, misschien was het draadje eigenlijk al klaar en lees je t niet meer. Sterkte iig

website

http://www.huilbaby.info/
Orthopedagoog die zelf een huilbaby had geeft een overzicht en advies.
Huilen van een baby heeft een reden. Je zoekt zo goed mogelijk naar een medische reden maar soms kom je daar niet achter. Babies kunnen nou eenmaal niet praten zodat je diagnostiek soms te wensen over laat. Niets mis met het organiseren van rust en regelmaat, die raakt soms zoek door de stress van een huilbaby en is in eerste instantie niet de oorzaak. Inbakeren heeft geen zin blijkt uit onderzoek. Maar moet je vooral doen als je dat prettig lijkt.
Babies niet laten huilen. Huilen is een signaal. Misschien is er wel een hete kruik losgegaan en dan wacht jij nog even met oppakken van je kind.

Daar zeg je wat AnneJ

Waarin heb ik een kokervisie dan? Want dat vergeet je te vermelden.
Maar goed, jij vind zeggen niet naar het ziekenhuis te gaan niet hetzelfde als afraden medische hulp te zoeken. Dat ben ik met je oneens.
Je zegt even verderop dat naar een specialist gaan wel kan. Veel specialisten werken in/vanuit het ziekenhuis.
Maar goed, ik kan zeggen wat ik wil, jij bent panisch en hebt daar de ervaring naar.
Er was hier trouwens niemand die adviseerde hulp te zoeken bij jeugdzorg volgens mij dus je had het gewoon erbuiten kunnen laten. Technisch gezien dan want jij kunt het er niet buiten laten.

Ely

Het gaat er mij niet om mensen van hulp verstoken te laten zijn. Het gaat er mij wel om dat je gewaarschuwd bent om zo veilig mogelijk hulp te zoeken.
Het spijt me dat als je Annej ziet staan dat je denkt daar heb je weer dat overdreven gedoe.
Ik ben alleen maar een ouder die op een foute manier met de hulpverlening in botsing is gekomen. En dan merk je pas dat je geen positie hebt en zo van het bord gespeeld wordt over aantoonbare onzin en gebrek aan hulp. Daar moet je voor uitkijken.
Je wilt je gezin graag heel houden.

Niet overdreven gedoe

Dat denk ik niet. Ik geef alleen aan dat ik het niet vind kunnen om af te raden naar een ziekenhuis te gaan (ook al dat je dat indirect). Het risico dat je met een huilbaby iets medisch mist omdat je niet naar het ziekenhuis ging is groter dan het risico om naar het ziekenhuis te gaan, een jeugdzorg melding te krijgen en daarmee in de ellende te komen. Topic starter wilde niet naar het ziekenhuis voor een gespleten haarpunt, ze wil uitsluiten dat er een medische oorzaak is voor het huilen. Dat doe je in een ziekenhuis. Dat moet je beslist niet laten omdat je bang bent dat er een kans is dat er dan een overspannen verpleegkundige jeugdzorg belt en dat vervolgens jeugdzorg uit de bocht giert.
En nogmaals; ik onderschat beslist niet wat jij (en anderen) hebben meegemaakt. Echt niet. Ik heb heel veel van de jeugdzorg draadjes gelezen en ben daardoor een zeer bewuste ouder geworden. Daar ben ik jou, dit forum en de anderen ook dankbaar voor.
Maar je moet wel reëel blijven. En het ziekenhuis mijden uit angst voor vind ik niet reëel.

Nieuwe tijds kindjes

Ik heb 2 kindjes, eerste was een ideale baby, die is nu 6 en een superlief kind. Tweede was een enorme schok! Hij krijste vanaf de eerste minuut, en is daar pas met 7 maanden mee opgehouden, en nu is hij net 1 geworden en nog steeds is hij bijna elke nacht wakker. Ik wist het na 3 maanden ook niet meer. Bij de eerste heb ik borstvoeding gegeven maar na 3 weken kreeg ik borstonsteking en ben ermee gestopt, en bij de 2e meteen begonnen met flesvoeding. Bij de tweede leek de voorgeschreven voeding elke keer te weinig. Omhoog of omlaag gaan met voeding hielp niet. Meneer was alleen tevreden als hij kon staan op schoot of gewiegd werd. Wij dachten dus als eerste ook aan krampjes of verborgen reflux, maar achteraf bleek het iets heel anders te zijn. Een vriendin van mij gaf het toen hij 2 weken oud was al aan, maar ik geloofde haar niet omdat ik heel nuchter ben er niet zo "zweverig", ze zei, dit is een nieuwe tijds kindje. Wat voor kindje? Een nieuwe tijds kindje. Ze zei, hij weet alles al, weet wat hij wel en niet wil, en hij huilt omdat hij nog niet kan wat hij wil. Nou!!!! Ik denk jij bent gek!!! Deze jongen krijste, dat wil je niet weten, op een gegeven moment heb ik zelfs gedacht dat er iemand voodoo ofzo met hem gedaan had. Waar ik echt totaal niet in geloof, maar hij leek wel demonisch zo hard dat hij krijste. Toen ben ik toch eens uit gaan zoeken wat dat dan inhield, en ik kon me wel vinden in wat er stond. Ik vind het nog steeds zwaar zweverig, maar geloof dat een gedeelte ervan wel waar is. Ik merk aan hem dat hoe meer hij zelf kan, hoe rustiger hij wordt, maar hij is wel echt een echte eigenwijze ontdekker. Ik heb al mijn regels of maniertjes overboord moeten gooien, want wat een "normale baby" leuk of fijn vind, dat vind meneertje helemaal niks. Sindsdien ben ik gaan afwijken van de "norm" en ben gaan kijken naar wat voor hem het beste werkt. Zo heb ik bijvoorbeeld de ledikant vervangen door een campingbed, want in het ledikant sliep hij gewoon niet, was alleen maar bezig met eruit te komen. In het camping bed slaapt hij een stuk beter. Eten krijgt hij wanneer hij wil, want hij past zich niet aan aan een vast eetpatroon, dus pas ik me aan aan dat van hem. Slapen doet hij pas als hij dat wil, dus op een vaste tijd in bed leggen heeft geen zin want dan huilt hij net zolang tot ik hem pak. Ik leg hem dus vaak pas half 9 in bed en om 11 uur is meneer dan weer wakker, dan pak ik hem nog even en dan leg ik hem na een uurtje weer terug, en dan slaapt hij wel weer even. Meestal wordt hij snachts nog een keer wakker, dan geef ik hem nog een fles (iedereen raadt dit af, maar voor ons werkt dat). Meneer wil graag alles zelf doen (hij zit niet graag op schoot en wil alles ontdekken), dus ik laat hem meestal zijn gangetje gaan, voor zover dat kan. Wij hebben ons echt moeten aanpassen aan hem, en dat biedt soms wel wat weerstand, vooral papa begint een beetje moe te worden van de gebroken nachten en verwacht dat meneer zich aanpast aan ons, maar dat is bij hem dus echt niet het geval. Het is een heel erg lief kind, maar hij weet gewoon wat hij wil en hoe hij het wil en het is echt zijn zin of een hoop gehuil. En hij is nog te jong om hem dingen uit te leggen ofzo, dus we doen het maar even gewoon zo.....en langzaam aan proberen we meer regelmaat en structuur in te passen. Sindsdien merk ik ook dat hij rustiger is (hij huilt niet meer dag en nacht en het gekrijs is ook al veel minder). Klink misschien gek, omdat je zou denken regelmaat en structuur is nr 1, maar bij hem werkt dat juist averechts. Misschien een idee om eens te lezen over nieuwe tijds kindjes, mogelijk heb je hier ook mee te maken. Succes ermee, ik hoop dat je snel een oplossing vind en wat rust hebt.

niet altijd

Ooh ja, enne wat ik vergeet te zeggen. Omdat het nou eenmaal niet altijd mogelijk is om hem zijn zin te geven wanneer hij wil leg ik hem ook wel eens gewoon in bed en dan huilt hij gewoon maar even. Soms omdat ik echt iets moet doen zoals poetsen (want als ik mij alleen maar aan zijn willetje zou houden dan zou mijn huis inmiddels een vuilnisbelt zijn) maar ook als ik zelf even rust nodig heb. Dan leg ik hem in zijn bedje, waar hij veilig is (meestal wel als hij een paar uur wakker is geweest zodat de mogelijkheid bestaat dat hij wel in slaap valt) en dan ga ik even op het balkon zitten. Laat maar even huilen, als je weet dat hij alles heeft gehad wat hij nodig heeft en hij huilt nog steeds, dan mag hij best even huilen. Je rust pakken is heel belangrijk, zeker als je geen omgeving hebt die hem even kan opvangen. Als je zelf gestresst bent dan voelt hij dat ook aan en kom je idd in een visuele cirkel.

grappig (beetje ot)

Grappig Brazella wat jij beschrijft als 'afwijken van de norm' was bij ons standaard. Kinderen kregen eten als ze honger hadden en gingen naar bed als ze moe waren. Ik heb nirt het gevoel dat ik mijn kinderen zo anders opvoedde dan anderen.

Viel ook prima te combineren met de "R's".

Rust - geen 10 activiteiten op een dag maar slechts 1
Regelmaat- na het wakker worden eerst samen spelen en daarna zelf spelen
(De reinheid sloeg ik meestal over)

On topic zou ik willen zeggen focus je bij het hulp vragen niet te veel op mensen met een bloedband. Als je minder een emotionele relatie met een kind hebt is het soms makkelijker om met het gehuil om te gaan. Gevoelsmatig kan alleen optimale zorg geven. Maar waarschijnlijk komen anderen ook een herl eind. En als dat jou helpt om 2 of 3 uur tijd te krijgen om weer energie op te doen moet je die grijpen.

Als jij oververmoeid bent lever je ook geen optimale zorg meer.

Mijn buren hadden ook huil baby koemelk allergie was het .

Hoi
Onze buren hadden 10 weken drama .
Ze kon geen borst voeding geven .
En nacht in uit en overdag huilen .
Echt heel erg dat wij ook wakker waren .
Het gaat je tot merg en been .
Zij gingen naar de kinderarts .
Er volgde een ziekenhuis opname om haar te observeren .
Met resultaat !
Een zwaardere vorm van koemelk allergie .
Werd in week 13 geconstateerd .
Ze hebben nu dieet en gaat super met het kleine meisje .
Ze is nu negen maanden en ze heeft haar groei achter stand ingehaald .
En nu een vrolijke baby .
Dus helemaal niet zo gek om na 12 weken naar de kinderarts te gaan .
Tip die anderen hier ook omschrijven .
Onze kleine is 4 weken en huilt nu af en toe heel erg en dat gaat je door merg en been .
Laat staan een huil baby .
Ik wens je sterkte toe .

Hanne

Hoi Hanne,

Ja ik hoor dat inmiddels van meer ouders. Ik heb altijd geprobeerd precies alles te doen zoals het consultatiebureau me aangaf. Door bepaalde gebeurtenissen in mijn verleden was ik bang om al snel door de instanties aangemerkt te worden als een "Probleemgezin". Dat wilde ik koste wat kost vermijden, daardoor luisterde ik dus meer naar de professionals dan naar mijn eigen gevoel. Toen wij als gezin na 7 maanden allemaal helemaal "op" waren van de gebroken nachten en het constante gehuil heb ik besloten dat ik het meer ging doen zoals ik zelf dacht dat het moest, en dat heeft mij echt een heel eind geholpen. Ik vind het alleen wel moeilijk als ik dan naar het consultatiebureau ga, en dat ze me dan elke keer zeggen dat hij te zwaar is, op de een of andere manier voel ik me dan toch aangekeken op iets, alsof ik iets fout doe. Mijn zoontje is wat aan de bolle kant, maar echt dik zou ik hem niet noemen, en als ik hem minder te eten geef dan merk ik dat meteen. Het is als moeder lastig om alles "goed" te doen, zeker als je de adviezen die je krijgt opvolgt en ze werken niet, en als je dan je eigen weg volgt krijg je er toch al snel commentaar op, tenminste dat is wat ik ervaar.

Jamaar Brazella

Dat moet je ook niet vertellen

Je bent heel dankbaar voor de geweldige adviezen en volgt ze natuurlijk braaf op. Eerlijkheid is voor de dommen

tranen en stress

Hier ook een huiler.
Ik zie hier veel gemengde gedachten over het ziekenhuis.
Ik ben met mijn zoontje wel bij de kinderarts en ik vind dat fijn.
ik krijg hulp want anders weet ik het niet meer.
ik heb ook een dochter van 5 en voor haar valt het ook niet mee.
en wat dan nog als jeugdzorg erbij betrokken is.
als het allemaal helpt en mij kinderen gekukkig zijn dan vind ik het goed, daar die ik alles voor.
het valt niet mee met een huilbaby en je loopt op je tandvlees.
hou vol en vraag hulp!!

Help, een huilbaby

Lieve mama van Ravi,
Wat vreselijk, ik weet precies hoe je je voelt. Gaat het nu een beetje beter met de baby? Mijn zoontje was ook een huilbaby en ik heb ook echt alles geprobeerd, van inbakeren, ostheopathie en chiropractie. uiteindelijk na drie behandelingen bij de chiropractor heeft hij nooit meer zo gekrijst, wellicht een idee voor jou? En zorg dat je inderdaad rust krijgt, dat iemand ravi een nachtje overneemt bijvoorbeeld. Ik heb een stukje geschreven over tips hoe om te gaan met een huilbaby, check even: (link verwijderd door Forumbeheer) Wellicht heb je hier wat aan, veel succes!

Spam

Dit lijkt me een spammer die haar eigen site wil promoten.