Relaties Relaties

Relaties

Pokemam

Pokemam

13-06-2014 om 16:47

Weten jullie nog?

Een half jaar geleden hikten we tegen de eerste sessie bij de therapeut aan. Er zijn vragenlijsten ingevuld, inderdaad, groot vermoeden van autistische aandoening. Ik mee naar therapie, we hebben gezamenlijk plannen opgesteld, met doelstellingen, evaluatiemomenten. De plannen waren concreet, en moesten steeds concreter gemaakt worden. Tot we op het punt kwamen dat het niet concreter kon, en hij inzag dat hij het niet kon waarmaken. En toch bleef hij beloftes doen, alsof beloven het belangrijkste was. Wel woorden, geen daden, daar moesten we het maar mee doen. Nu zijn we al weer weken op weg naar een scheiding.

En ineens valt het kwartje, is hij in paniek, beseft hij dat hij alles kwijt is. En ineens is hij zich bewust van zijn eigen gedrag, bewust van het feit dat hij zich jarenlang heeft afgesloten van mij en van zijn kinderen. Bewust heeft gedoseerd, heeft tegengehouden. En nu pas zet hij zich werkelijk in. Zei ik hiervoor dat hij zich suf compenseerde? Dat viel achteraf nogal mee, er was nooit werkelijk contact.

Wat is dit verwarrend, ik verheugde me al een beetje op een ander leven, het was zo zwaar om met hem te leven, met een derde kind dat in verzet was. Altijd. Hij zegt dat nu zelf, dat hij al heel lang in verzet was, niet mee wou gaan. De twijfel heeft zo veel in mij stuk gemaakt, heeft me veranderd, ik wil niet meer twijfelen. En dan ben ik ook nog pissig omdat ik altijd geloofd heb dat hij het niet kon, en het nu wel degelijk anders lijkt te liggen.

Kan ik over dat gevoel heen komen. Dat het te laat is? Wat kan ik hier zelf aan doen? Is dat een kwestie van tijd geven? Van bij mezelf blijven, op mezelf vertrouwen, grenzen aangeven? De irreële schuldvraag ergens droppen? En op die manier te beoordelen of ik hem nog leuk vindt, om te kijken of er nog wat te genieten is?

Pfffffffffff......

lastig

Dus nu komt hij eindelijk in toch in actie terwijl je dacht dat hij dat niet kon. Maar hij kan het dus wel als er genoeg op het spel staat. Maar jij gelooft er ondertussen niet meer in. Poeh, lastig.
Mijn verhaal is iets anders. Maar ik ben ook het vertrouwen kwijt dat het ooit nog echt goed komt. Ik wil niet de rest van mijn leven zo door. Ook hier beloftes, beloftes. Over 3 maanden.. Ik wacht al 10 jaar 3 maanden. De schuldvraag doet er misschien wel niet toe. Alles kwijtraken doen we niet. We leven verder, alleen anders. Sterkte ermee!

niet om je aan te vallen

..lijkt me ontzettend zwaar, waar je al doorheen bent gegaan en nu doorheen gaat en mss in toekomst doorheen zult gaan. Maar je schrijft 'autistische aandoening' en toen schoot ineens door me heen: stel dat ie een ziekte had waar hij geen weet van had en nu wel en tot hem begint door te dringen ... zou je dan dezelfde twijfels hebben?
En om duidelijk te maken dat dit geen vraag is om jou aan te vallen, mijn man heeft prostaatkanker en wordt behandeld met hormonen en daarboven op drie jaar geleden een lichte TIA gehad. Hij heeft van zichzelf niet door dat ie veranderd is van karakter, maar ik wel. En die twijfels die jij hebt, heb ik ook. En soms twijfel ik ook heel erg of ik niet beter kan gaan scheiden, maar ... laat ik mijn zieke man in de steek?! (verstand en emotie zeggen verschillende dingen).

mirreke

mirreke

15-06-2014 om 23:48

Tja, ik zou denk ik het een kans geven

Scheiden kun je altijd nog. Ik denk dat een gezamenlijk geschiedenis ook wel wat waard is. Je kunt het proberen, en dan voor jezelf een aantal steekpunten nemen, grenzen stellen. Hem even laten bungelen ook, want anders valt hij misschien weer snel terug in zijn oude patroon. Ik denk dat ik dat zou doen. Geen idee hoe oud je kinderen zijn, maar mijn kinderen zouden bij mij ook een grote rol spelen in mijn beslissing. Sowieso lastig met kinderen, hoe ouder ze zijn hoe erger het voor ze is, lijkt wel.

Enfin, los daarvan: ja ik zou het proberen, breek het scheidingsproces niet direct af, maar zet het in pauze. Laat hem duidelijk weten dat het zoals het vroeger ging, nu echt net meer kan, dat dit voor jou een breekpunt was en is.

Wel zou ik toch ook in mn achterhoofd houden dat autisme, hoe hoogfunctionerend ook, toch echt te maken heeft met een andere waarneming. Een partner in een rolstoel kan ook niet ineens gaan lopen, bij wijze van spreken.Een andere waarneming, waardoor je vaak anders reageert.

Ik las laastst een uitspraak van Temple Grandin: the primary emotion that somebody with autism experiences is fear. Veel gedrag komt voort uit angst, angst voor het onbekende, voor veranderingen, voor nabijheid, voor de grote boze buitenwereld. Inzicht alleen verandert dat niet. Misschien moet er eerst een grotere angst zijn (de angst om jou/jullie te verliezen) die bij hem een verandering in gang kan brengen.

Ik vond het een eye opener, die uitspraak. (mijn soon heeft asperger, en mijn partner waarschijnlijk ook, geen diagnose, maar dat hoeft voor mij niet, ik zelf weet het zeker.)

brinta

brinta

16-06-2014 om 08:37

wat lastig

Bij jezelf blijven moet je natuurlijk sowieso doen. (al kan daar soms een andere invulling aan gegeven worden, omdat je zelf kunt groeien en anders tegen zaken aan kunt gaan kijken)
Ik denk niet dat het zo vreemd is dat dit gebeurd. Veel mensen veranderen in een sterk veranderende omgeving. Ik snap dat 't je pissig maakt, maar volgens mij werkt het nu eenmaal zo en heeft het verder niet direct een betekenis idzv zie je wel, als je maar wil..
Niet om pessimistisch te zijn maar het kan heel goed dat hij nu gedrag laat zien (oiv allerlei hormonen en andere lichamelijke processen die passen bij deze 'noodtoestand' ) dat hij onder normale omstandigheden helemaal niet vast kan houden. Bij autisme speelt heel vaak ook een groot probleem op motivationeel vlak. Ze hebben andere triggers om op gang te komen nodig.
Dus verwacht niet teveel. Misschien kunnen jullie wel in deze hectiek nader tot elkaar komen en kun je daar nog lang op teren. Maar als er sprake is van autisme dan weet je vast al dat veranderingen vooral van jou uit moeten komen. Die vraag moet voor jezelf voorop blijven staan: wil en kun je dat.

Pokemam

Pokemam

16-06-2014 om 12:49

pauze

Dat wist ik niet, dat angst zo bij het autisme hoort. Wel weet ik wat die verstopte angsten te weeg kunnen brengen. Het proces waar hij nu inzit is ook wel mooi, en ik kan hem daar bij helpen (ervaringsdeskundige). Toch denk ik dat het daar wel stopt. Ik zie hem niet meer als levenspartner.
We gaan op zoek naar een tussenfase. Met wat meer afstand, als in een vakantiehuisje. Financieel is dat te doen, het geeft wat lucht en wat ruimte. En inderdaad, we zullen zien wat hij hiervan kan vast houden. Er zullen voldoende momenten komen dat het niet lukt, en ik denk niet dat onze relatie daar tegen bestand is, daar heeft het te lang voor geduurd.
Wat fijn is dat hij mijn terughoudendheid ziet en begrijpt. En ik hoef het niet eens te zeggen. Dat is ook voor het eerst, dat mijn emoties niet eerst toegelicht hoeven te worden. Is dat ook door de shock van de scheiding? Dat nu ineens alles openstaat?

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.