Relaties Relaties

Relaties

stip

stip

06-06-2013 om 17:18

Verdergaan na ontrouw


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Anoniempje2

Anoniempje2

20-08-2014 om 15:08

Zwart-wit en grijs

Hoi allemaal,

Altijd weer moeilijk om te lezen als er weer een 'bedrogene' aan het woord komt, Marijke in dit geval en Suus al eerder. Weer helemaal aan het begin van dat moeilijke proces. Tja, soms snap ik Kiek best als ze zegt: wegwezen! Maar hoewel ik het snap blijf ik altijd pleiten voor het niet te snel nemen van rigoureuze beslissingen. Je kunt altijd nog weg. Lees het nog een keer: je kunt ALTIJD nog weg. Maar als zoiets je overkomt kun je het ook opvatten als een enorme mogelijkheid tot groei. Ongeacht de uitkomst, een weer gelukkig huwelijk of een scheiding, je hebt nu de kans een kant van jezelf te ontdekken en te ontwikkelen die je nog niet kende. Neem die kans. Onderzoek alle mogelijkheden. Vooropgesteld dat je partner ook wil natuurlijk, dat is wel een voorwaarde.

Stip, ik merk aan je hoe jij gegroeid bent, hoe anders je schrijfstijl is en hoe jij anderen die dit overkomt helpt met je ervaring. Mooi! Aan alle anderen kan ik alleen maar aanraden wat Stip ook al doet: lees dit draadje door, op je eigen tempo, en stel vragen als je ergens meer over wilt weten. Ik wens iedereen heel veel sterkte. En Kiek: je zegt een leven als Stip lijkt me verschrikkelijk. Wat ik zie is dat de ontrouw van Stips man een diepergeworteld probleem (depressie) bij haar heeft blootgelegd. Een verschrikkelijke ziekte inderdaad. Maar ik denk dat jij doelde op het feit dat ze bij haar man is gebleven. Ik ben ervan overtuigd dat Stip (corrigeer me ajb als het niet zo is) in dezelfde depressie was geschoten, zo niet een ergere, als ze direct bij haar man was weggegaan.

Ontrouw hoeft gewoon niet altijd het einde te zijn van een huwelijk. Het kan zelfs het begin zijn van een veel beter huwelijk.

Kiek71

Kiek71

20-08-2014 om 22:43

Eens

Ik ben het ermee eens dat het verstandig kan zijn om geen acute beslissingen te maken, weggaan kan idd altijd nog.
Echter, ik ben gebleven en om een lang verhaal kort te maken: ik ben eraan onderdoor gegaan. Depressief geworden, aan de pillen, een afschuwelijke verslaving als gevolg. Voor mezelf ben ik ervan overtuigt dat die depressie mij bespaard was gebleven als ik eerder naar mijn gevoel had geluisterd en weg was gegaan.
Ik besef me dat iedere situatie anders is maar ik heb mezelf echt ernstig tekort gedaan door in mijn eentje te blijven vechten voor een huwelijk wat niet meer te redden viel. Uiteindelijk ben ik er beter uit gekomen maar die afschuwelijke depressie had ik graag over willen slaan.

Marijke

Marijke

20-08-2014 om 22:57

Steeds dezelfde vraag in mijn hoofd; ga ik door of stop ik. Ik zou zo graag een jaar verder kunnen kijken om te weten of het de investering waard is; ik wil strijden en bouwen maar niet ten koste van alles en een depressie wil ik mezelf (en uiteraard mijn kinderen) sowieso besparen. Wil ook geen spijt krijgen omdat ik het niet geprobeerd heb; we hebben heel veel mooie/gelukkige jaren gehad en hij was er toen ziek was en ook toen ik binnen paar maanden mijn beide ouders verloor, hij was mijn rots.
Ik las ergens dat het een keuze is om te beslissen of je gaat/kunt vergeven of niet. Ik kan/moet dus beslissen dat ik dat ga doen. Heeft iemand anders zo bewust die keuze kunnen maken?

Hoe Hillary Clinton het doet

http://www.independent.co.uk/news/people/hillary-clinton-on-bill-clinton-affair-forgiveness-is-a-hard-choice-9617383.html
“Forgiveness is a hard choice,” she told The Telegraph. “It’s liberating to be able to reach the point in your life where you feel you can forgive. Everybody feels they have been trespassed upon and nearly everybody has trespassed on somebody else, maybe not intentionally.”

“There are things that you do or fail to do. I feel very blessed to have a partner in life who supports me, who is enthusiastic about what I want to do, who has been a great father and who will be a fabulous grandfather.”

Stip

Stip

21-08-2014 om 01:06

Moest er even over nadenken.

Ha Anoniempje 2. ; je bent er weer. Fijn.

Kiek; ik heb bewust even niet gereageerd. Ik moest even laten bezinken wat je schreef. Dat je mijn leven zo verschrikkelijk vind. Ik schrok ervan. Wat moest ik daar nou mee? En ja eigenlijk vind ik mijn leven vaak ook verschrikkelijk. En wat had ik het afgelopen jaar graag overgeslagen. Maar het is op m n pad gekomen. Zoals ik al zo vaak eerder gezegd heb; ik had echt nooit gedacht dat ik / wij in zo n situatie terecht zouden komen. Naïef was ik. Volledig vertrouwen in mijn man en anderen.
Maar ineens was het er. En wat Marijke nu zegt begrijp ik zo goed; continu de vraag - blijven of niet. Gek werd ik ervan. Het beheerste mijn denken. Bij de minste geringste tegenslag in ons herstel zat ik in zak en as. Zie je wel beter stoppen. Zo moeilijk. Want man wilde graag verder, we kunnen het zo goed hebben en wat doen we de kinderen aan?
De kinderen zijn bij mij wel de stok achter de deur geweest. Ik heb dat hier nooit zo durven zeggen omdat ik bang was een hele discussie te ontketenen. ( bij deze, dat is niet mijn bedoeling. Want ik ben ervan overtuigd dat scheiden schadelijk is voor kinderen. ( behalve bij geestelijk/ lichamelijk geweld- een onveilige thuissituatie). Ik werk met jongeren en ik zie zoveel beschadigde jongeren omdat hun ouders gescheiden zijn. Dat is een overtuiging die diep in mij verankerd zit is het afgelopen jaar gebleken. Ik wil het ze niet aan doen. Dat had als consequentie dat ik mijn geluk tijdelijk op wil offeren voor het welzijn van onze kinderen. Wij hebben samen voor deze kinderen gekozen dus is het onze verantwoordelijkheid dat wij samen hieruit gaan komen. Misschien kort door de bocht. Maar dat is voor mij een gegeven. En natuurlijk heb ik er vaak over getwijfeld. Heb ik me ook wel afgevraagd waarom ik roomser dan de paus zou moeten zijn; zoveel huwelijken gaan stuk, zoveel kinderen krijgen ermee te maken. En toch is het voor mij een belangrijke norm. En de kans was er; man leek niets liever te willen dan ons huwelijk weer op de rails krijgen. Ik schrijf bewust 'leek' want dat was natuurlijk maar een heel jwetsbaar gegeven. Wie zei mij dat het waar was? Dat hij mij niet weer voorloog? Zo moeilijk, die twijfel. Due onveiligheid. Ik heb wel op een gegeven moment vewust de keus gemaakt hem te geloven in wat hij zei. Veel dieper kon ik niet zakken, nog meer op m n bek gaan kon haast niet. Dus dat risico nam ik dan maar. Voor het goede doel. En natuurlijk wist ik dat ik enorm kwetsbaar was. Maar dat was ik al. Veel erger kon het niet worden.

Het gaf mij rust toen anoniempje2 eens zei dat ik niet NU grote beslissingen hoefde te nemen. Daarop hebben wij afgesproken 4 maanden niet over scheiden te spreken. Het kon altijd ook nog. En dat gaf mij rust. Het was even geen optie. Ik hoefde er even niet over na te denken ( lukte niet altijd) maar kon mij richten op andere vragen en processen. Het gaf mij ruimte.

Wij hebben professionele hulp ingeschakeld. Dat was een voorwaarde voor mij. Man sputterde even tegen. Maar anders wilde ik niet verder. Hij moest ook maar keihard laten zien dat hij meende wat hij zei.

Zoals uit dit draadje blijkt is het keigard werken geweest. En vaak nog. En toch ben ik blij dat we geen overhaaste beslissingen genomen hebben. Ik wilde vorig jaar - net als jij nu Marijke zo graag vooruit kijken. Het is maar goed dat het niet kon; ik had vast het blijtje erbij neergegooid. Ongeacht mijn stevige ideeen over scheiden. Ik had het niet op kunnen brengen. Maar het proces liep in stappen. Heel veel stappen achteruit. Echt heel veel. Met soms minuscule succesjes.
En dus nu sinds een maand of 2-3 een depressie. Wat afschuwelijk. Ik kruip er langzaam uit. Het ging van de weken zomaar met sprongen vooruit in een paar weken. En de afgelopen dagen sloeg het weer zo hard terug. Leek ik weer terug bij af.
Ik weet niet of ik een depressie had opgelopen. Peut is ervan overtuigd dat ik mezelf flink tegen gekomen zou zijn in mijn leven. En eerlijk gezegd denk ik dat ook. Zoals gezegd was er oud zeer met een wat ongandige overlevingsstrategie van mijn kant. Alles rond mijn man/ onze relatie heeft dit getriggerd. Naar ook mijn denken is volledig beheerst door de affaire en alles eromheen. Het lukte mij niet om ervan los te komen. Ik heb inmiddels veel gelezen over het krijgen van een depressie. Of ik het anders ook gekregen had weet ik niet; vast wel een burn out.
Als ik ervoor gekozen had weg te gaan denk ik dat ik enorm verbitterd geraakt was. Tegenover exman. Ik had het moeilijk ip lunnen brengen allemaal denk ik. Ik denk dat ii die depressie dan ook te pakken had gehad. Bu heb ik het geluk ( zi ervaar ik het nu echt, meestal) dit door te maken met man. Anders had ik het alleen moeten doen. En natuurlijk had ik dan een hoop mensen om mij heen gehad, mensen hadden mij gelijk gegeven. Zeker weten. Ad mij dat goed gedaan? Had dat onze lunderen geholpen? Aks ik ju naar ze kijk ben ik echt zo blij dat ze goed in hun vel zitten. Dat ze geen keuzes hoeven te maken, dat hin leven nog even overzichtelijk is. En ze zullen ongetwijfeld gevoeld hebben dat er wat speelde. Ik heb het ook benoemd; dat papa en mama het samen best lastig gehad hebben door die depressie/ burn out van papa. Dat het nu met hem goed gaat maar dat nama mu merkt dat ze moe en verdrietig ervan is. Dat het tijd kost maar dat dat niet erg is omdat we van elkaar houden. Wn natuurlijk ben ik soms vang dat ik het niet waar kan maken. Maar eigenlijk ben ik er diep van binnen van overtuigd dat we het gaan redden samen. Wel met een knap litteken. Ik hoop dat we samen oud worden en dan kunnen zeggen; we hebben het goed. We hebben een mooi leven samen ( gehad) met een enorm vette zwarte bladzijde van een paar jaar. Maar we hebben nog zoveel mooie jaren daarna mogen beleven.
Dat is mijn hoop.

Marijke; he wil strijden als het de moeite waard is. Dat snap ik zo goed. Maar dat kun je alleen maar ondervinden. Het is ook zo van belang wat je man wil. Wil hij echt, echt samen verder? Hoe is het met z n verliefdheid? Jan hij er afstand van doen? Is hij bereid om naar zichzelf te kijken? Dat valt niet mee. Hoe wil hij van hieruit verder? Zwijgen, zand erover is geen optie. Is hij bereid om jullie relatie nieuw leven in te blazen door naar zichzelf te kijken en te zien wat hij veranderen kan? En jij? Durf je het aan? Ongeacht de uitkomst?

Ik wilde ook net name tegenover de kinderen naar ook baar mijzelf toe laten zien dat ik er alles aan gedaan had. Dat ik niet ' zomaar' uit onvrede, teleurstelling enz de handdoek in de ring zou gooien. Dat als we zouden scheiden ik echt kon zeggen dat ik er alles aan gedaan had.
En nu ben ik trots op hoever we zijn. Mijn zelfbeeld was niet zo hoog- zacht uitgedrukt. Als ik nu naar mijzelf kijk ben ik wel trots; ik ben een vrouw die gekozen heeft en jeihard geknokt. Die haar kinderen centeaal gesteld heeft. Die sterk was, moeilijke situaties niet uit de weg gegaan is. Dat maakt mij nu wel sterk. Ook als ons huwelijk alsnog zou stranden. Dan zal het proces van het afgelopen jaar niet voor niets zijn geweest. Het zal mij helpen andere moeilijkheden het hoofd te bieden. Ik ben hier uiteindelijk doorheen gekomen. Een enorm dal. Een man met een heel complex, naar verhaal. Een depressie. Zo zwart. En toch heb ik mij eruit gewerkt. Ik hoop uiteindelijk met behoud van ons huwelijk. Onze relatie is nu fijn. Als het alsnog stuk gaat ( wat ik op zwarte momenten echt nog serieus zie gebeuren) dan is dat verdrietig maar niet zonde van mijn inspanningen. Ik heb het gedaan voor mijzelf, voor ons samen en voor onze kinderen.

Het is nu een heftige tijd. Heftige jaren. Maar ik vertrouw erop dat er rust komt. Dat is er namelijk al zo vaak. Ondanks mijn depressie - die ik nooit meer hoop mee te maken- ga ik ervanuit dat we mooie jaren tegemoet gaan.

Of vergeven zo n bewuste keus geweest is weet ik niet. Uk heb wel gezien dat mijn man oprecht berouw had. Dat hij zo n verdriet had om wat hij aangericht heeft bij mij. Op het spel gezet heeft voor de kinderen. Dat hij slecht voor zichzelf geweest is.
Wat mij geholpen heeft is mij te realiseren dat hij spanning ervoer. Dat hij zocht zijn vluchte in bepaald gedrag. Dat was z n zwakke plek. Het had ook drank, drugs, gokken ofzo kunnen zijn. Is zijn overspel erger? Wat doe ik bij spanning? Hij heeft fouten gemaakt en schade aangericht. Is er steeds dieper in verstrikt geraakt. Geeft foute keuzes gemaakt. Moet het daarmee stoppen? Als hij berouw heeft ( en ja hoe weet ik dat? Dat geloven is evht een keus geweest. Tot het tegendeel bewezen is) kan ik get dan nog een kans geven? Wat had ik nog te verliezen? Wat kunnen we erbij winnen?
Dat zijn mijn overwegingen geweest. Vergeven was toen echt nog 100 bruggen te ver. Dat kwam langzaam. En is soms nog best ingewikkeld op zwarte momenten.

Het is al laat. Ik kan er vast niet van slapen. Het is toch wel goed de fingen op een rij te zetten. Marijke naar eat voor mij en anderen gewerkt heeft is geen wet voor jou. Jullie situatie zal weer anders zijn. Jouw man zal stappen moeten zetten. Dat is volgens mij essentieel. Anders is er weinig te kiezen denk ik.

Kiek ; ik begreep je reaktie beter na je volgende posting. Wat akelig dat je er zo aan onder door gegaan bent. Een voorbeeld voor mij zoals het niet moet gaan. He eigen grenzen in de gaten houden is moeilijk merk ik. De depressie heb ik al te pakken. ( een grens over) die medicijnverslaving geeft mij angst. Je verhaal bevestogt mij in mijn keuze geen medicatie te willen voor mijn depressie. Huidarts, peut en man hebben geprpbeerd mij op andere gedachten te brengen. Jouw verhaal kaat mij zien dat ik het miet moet doen. Zolang het lukt werk ik op een andere manier. Dank voor het delen van je ervaring.

Marijke, ik hoop zo dat je iemand in vertrouwen neemt. Dat je je verhaal kwijt kunt maar ook gewoon liefde en warmte en bevestiging mag ervaren. Het is zwaar om alleen te dragen. Zelfs aks je je verdriet met je man zou kunnen delen.

Kiek41

Kiek41

21-08-2014 om 07:37

hulp

Stip, ik hoop oprecht dat je op een dag weer onbevangen gelukkig kunt zijn, met of zonder je man.
Hoe ik me nu voel dat wens ik jou ook toe.
Goed dat je kritisch staat tegenover het gebruik van anti-depressieva. Bij mij heeft ook mijn huisarts erop aangedrongen, plus slaapmedicatie. If only I knew.....
Ik denk dat mijn kinderen er een mindere knauw aan over hadden gehouden als ik een eerder stadium aan mezelf had gedacht. Ook ik wilde mijn kinderen geen scheiding aandoen. Met als gevolg dat zij mij letterlijk hebben zien wegkwijnen, er was niets meer van mij over, lichamelijk en geestelijk niet. 30 kilo kwijt. Op mijn slechtste moment heb ik mijn beslissing genomen en kwam de juiste hulpverlening voor mij op gang. Iedereen hield zijn hart vast: dit soort beslissingen moest ik niet nemen in mijn toestand. Voor mij was echter meer dan duidelijk dat als ik weer beter wilde worden, ik deze beslissing moest nemen. De situatie maakte mij ziek.
Mijn afkickprocess (zo pijnlijk om dit woord te schrijven maar dat was het nu eenmaal) is relatief snel verlopen door een kei van een verslavingsarts. Mindfullness zou ik je willen aanraden. Niet de softe Libelle-mindfullness, af en toe in bad een momentje voor jezelf in het hier en nu, maar de echte hard-core mindfullness. Ik zou je het advies willen geven om je hier eens in te verdiepen, voordat je ook maar naar 1 pil grijpt. Als ik dat kan voorkomen dan zou ik heel blij zijn.
Sterkte Stip.

ps. omdat ik hou van happy-endings: het gaat geweldig met me! Ik heb nog nooit nooit zo goed in mijn vel gezeten, de 30 kilo zit er weer aan Ik ben waanzinnig gelukkig met de allerliefste man van de wereld en mijn kinderen bloeien als nooit tevoren. Een leven zonder spanningen, wat een verademing.

Anoniempje2

Anoniempje2

21-08-2014 om 10:11

Hoop

Kiek wat een heftig verhaal. Ik snap je reactie nu beter. Wat heerlijk dat je weer zo goed in je vel zit!

Stip, je verwoordt het allemaal heel goed, ik hop dat Marijke er iets aan heeft. Ik hoop ook dat je dat trotse gevoel nog meer kunt gaan beleven. En wat dapper dat je niet naar de medicijnen grijpt. Ik kan er alleen maar aan toevoegen dat ik het geluk heb gehad er geen depressie door/bij had. En ik heb heel bewust gekozen. Ik weet zelfs precies het moment nog, ik krijg kippenvel als ik eraan denk. Ik wist op dat moment: hier is waar het om gaat, ik heb nu de keus: stoppen of doorgaan. En heel raar: ik koos voor stoppen. Stoppen met leven zoals ik tot nu toe had gedaan en doorgaan op een onzeker pad waarvan ik de uitkomst niet wist. En ik ben ontzettend blij dat ik dat heb gedaan.

Trouwens, mijn laatste opmerking in mijn vorige post had ik afgesloten met een ZEEPKIST UIT, maar die verdween omdat ik haakjes had gebruikt. Ik merk dat het wel een beetje mijn ding is, om ertegen in te gaan als mensen zo stellig zijn over ontrouw. Ik moet ook eerlijk zeggen dat ik Hillary niet echt begreep vroeger, maar nu des te meer.

Stip

Stip

24-08-2014 om 10:29

Zonder spanning

Ik hou ook van een happy end. Liefst zo snel mogelijk. Ik heb een enorme afkeer van die medicatie. Ben er bang voor. Bang dat ik controle verlies, dat ik er afhankelijk van word. Heel soms denk ik dat ik toch maar overstag moet; als de kinderen last hebben can mijn gedrag. Maar dat komt steeds minder voor. Ik kan de schijn caak wel
Ophouden. Ben ook bijna 30 kilo kwijt. Zit ook wel weer wat aan. Maar ik kon t lijen. Ik heb werkelijk nog nooit zo n akelig gevoel gehad. Depressie wens ik echt niemand toe. Het gevoel in een cacuum te leven, dat je niet meedoet, dat er een zware deken over je heen ligt. Ik denk ( hoop ) dat ik t ergste achter de rug heb. Maar dat wisselende word ik knettergek van; dan lukt het weer wat beter en van de week zie ik het ineens helemaal niet meer zitten. Zo raar. Nu gaat t wel weer. Kiek je wenst me een leven zonder spanning toe. Dat is waar ik naar verlang. Dat niet elke dag een worsteling is. Maar eerlijk gezegd geloof ik er nu niet in. Kan mij er niets bij voorstellen. Ik zal altijd met het verleden geconfronteerd blijven. Het heeft zich allemaal zo in onze nabije omgeving afgespeeld. Ik moet leren hiermee om te gaan. Doe echt m n best maar kan mij er niets bij voorstellen. Gister keam ik ' haar' weer tegen. Ik vind het moeilijk. Het is zo lastig om al die gedachten los te laten. Maar ook als we gaan scheiden blijf ik erin zitten. Ik kan t niet ontlopen. Of ik moet in een nieuwe stad een nieuw leven opbouwen. En dat is eerlijk gezegd m n eer te na. Onze kinderen uit hun vertrouwde wereld plukkken, zelf opnieuw beginnen enkel en alleen om anderen. Kotsmisselijk word ik ervan. Ik wil het niet. Ten diepste wil ik met hem verder, wil ik in ons fijne huis blijven. Dus...niet zeuren en er wat van maken. Mijn gedachten en gevoel flitsen alle kanten op; scheiden, alleen verder en dan weer optimustischer en er wat van maken. Doodmoe word ik daar van. Gister had ik een activiteit. Na afloop realiseerde ik mij dat ik er 2 1/2 uur niet aan gedacht heb. Dat maakt mij blij. Het kan dus wel. Uiteindelijk moet t lukken. Ik dacht aan anoniempje en aan jou. Bij allebei zal het proces ook tijd gekost hebben. Daar zit ik nu middenin. Ik hoop zo dat ik eens weer zonder spanning mag leven.

Anoniempje; grappig dat je Hillary aanhaalt. Ik heb ook veel aan haar gedacht. En aan de vrouw van Rob Oudkerk. Je kunt dus samen verder. Destijds met Clinton zeiden mensen vaak om mij heen; dat ze bij die vent blijft. En dan dacht ik; ik zou hetzelfde doen. Niet de handdoek in de ring gooien. En al helemaal niet als iedereen tegen hem is en er een mening over heeft. Ik dacht haar te begrijpen voor zover mogelijk. Als ik er nu naar kijk zie ik hoe moeilijk dit geweest moet zijn.
Ik vind voor mezelf dat het ook weer klaar moet zijn. Ik wil verder met m n leven. Gevoelsmatig moet ik er nog doorheen. Als ik dit overleef kan ik wert verder. Ben ik vast een wijs mens;-(. Geduld is niet m n sterkste kant.

Minfulnes ben ik niet mee bezig. Ik zoek het in andere dingen. Dat werkt voor mij.
Dank voor het delen van wat jullie meemaakten. Het helpt mij zo enorm om de zaken op een rij te krijgen in m n hoofd

Jonna

Jonna

27-08-2014 om 12:40

"je kunt altijd nog weg": nee dus

Er wordt hierboven gezegd "je kunt altijd nog weg". Zo werkt het dus niet. In relaties waarbij trauma's voorkomen (en erachter komen dat je man vreemdgaat is een trauma) werkt dat trauma juist versterkend voor de hechting. Met andere woorden: je hebt zo'n pijn gekregen dat je wilt dat die ander dat goed maakt en dat is juist een manier om op een ongezonde manier de relatie voort te zetten. Geloof me, ik weet er alles van. Lees "the betrayal bond" van Carner. Daar staat haarfijn uitgelegd dat als je steeds weer over je grenzen heen laat gaan, je steeds meer compromiteert. Tenzij je met zijn tweeën er keihard aan wilt werken. Hoe dat kan staat er ook in. Sterkte iedereen, ik weet hoe zwaar het is.

Jonna

Jonna

27-08-2014 om 12:47

Kiek

Ik ben dan benieuwd wat er bij jou uiteindelijk is gebeurd, nadat je door bent gegaan en helemaal depressief en alles bent geworden, dat je toch gestopt bent met deze persoon.

Kiek71

Kiek71

28-08-2014 om 19:16

Jonna

Dat was het moment dat ik op mijn allerslechtst op de stoel zat tegenover de verslavingsarts. Daar kwam ineens heel erg helder het besef dat ik de enige was die mezelf uit deze situatie kon helpen. Ik en ik alleen. Door niet meer te luisteren naar alle adviezen om me heen, door niet meer te denken aan wat het beste was voor iedereen behalve voor mezelf. Door mezelf eindelijk toe te staan om voor mezelf te kiezen. Het verlangen mezelf vrij te voelen, vrij te zijn, echt mezelf te zijn. Geen leven meer in stress, achterdocht, spanningen. Ik ben tot op de bodem gegaan, alles gegeven en nu had ik de kans om alles vanaf 0 weer op te bouwen. En weet je wat? Die reis is tot op de dag van vandaag geweldig!
Voor jezelf kiezen wordt zo vaak opgevat als iets egoïstisch. Zo dacht ik ook. Maar nu niet meer. Je kunt voor jezelf kiezen zonder degenen die je dierbaar zijn uit het oog te verliezen.

Rana

Rana

29-08-2014 om 08:39

Nu ik, alweer

Ik heb het hele draadje ademloos gelezen ,en herken er veel in.
En hoewel ik het draadje van stip niet wil overnemen ,wil ik mijn ervaring delen,en hoop ik misschien ook op tips? want ik kom er niet uit.Mijn man is in 15 jaar al drie keer vreemd gegaan, een keer aan het begin van onze relatie ,(we waren zelfs nog zwaar verliefd),het gebeurde onder invloed van veel drank en was eenmalig. Ik heb toen heel duidelijk de keus gemaakt voor hem en hij voor mij ,achteraf gezien was dat een heel korte heftige ervaring, we hadden nog niets te verliezen behalve elkaar. De tweede keer was honderd maal erger ,dit was geen vluchtige one night stand ,dit was een affaire , met verliefdheid, geestelijke en lichamelijke passie ,en op het moment dat ik erachter kwam via social media, was man al zo ver dat hij erover nadacht om te gaan scheiden. Uiteindelijk koos hij voor mij. De hel die volgde heeft 2 jaar geduurd, daarna werd het dragelijk, maar 100% vertrouwen is er nooit meer geweest, er was definitief iets kapot. Dit is nu 3 jaar geleden. Toch waren we weer happy samen, naar mijn gevoel was onze relatie nog nooit zo sterk geweest, juist omdat we dit samen meegemaakt hadden. Ook hij sprak dit regelmatig uit, "wat hebben we het fijn samen". Ik heb hem die keer ook gezegd, dit was de laatste keer, ik pik dit nooit meer van je, de volgende is het over.
En nu, na een feestje waarbij hij weer zwaar aangeschoten was, is hij vreemd gegaan, een one night stand , en de dag erna heeft hij (nuchter en wel) ook weer contact met haar gezocht via social media.
En alsof ik het aanvoelde ben ik gaan zoeken op de pc ,en zo kwam ik er toch weer achter.
Hij heeft weer spijt, oprecht naar mijn gevoel, de afgelopen dagen hebben we samen veel gehuild ,gepraat en besloten om in therapie te gaan.
Volgens hem mist hij niets, hebben we een goede relatie, anders dan 3 jaar geleden, toen waren we door ons drukke leven ieder een eigen kant opgegaan.
Hij geeft de drank de schuld, wil daar ook aan gaan werken.
Zij is uit beeld, toen ze erachter kwam dat hij getrouwd was heeft ze direct alle contact verbroken.
en ik?ik weet het niet meer. Ik word heen en weer geslingerd tussen hoop en wanhoop. Tussen gaan en blijven. Niet weer, de wond in mijn hart was nog maar nauwelijks dicht. Ik kan niet boos zijn, hou nog wel van hem , maar mijn gevoelens gaan alle kanten op .Toen hij zei met mij te willen vechten voor onze relatie was ik zo opgelucht. Ik zie en voel ook dat hij het echt meent, hij is zo lief voor me, knuffelt me vaak, vraagt hoe ik me voel. benoemt dat hij het zo erg vind wat hij me aandoet. Maar nu ben ik toch gaan twijfelen. Wil ik dit? kan ik dit? is het niet beter om te stoppen? Hoewel ik nog steeds niet boos kan zijn(waar is mijn woede??!!)merk ik dat er momenten zijn dat ik hem een loser vindt, waar ik me het volgende moment direct weer schuldig om voel. Want hij is ook zoveel meer dan een vreemdganger.Ik weet het niet meer.

Jojo

Jojo

29-08-2014 om 11:27

psycholoog Jeffrey Wijnberg

omschrijft het als volgt:
Overspel is hoogverraad en de schadelijke werking is vergelijkbaar met een terroristische aanslag:

het vertrouwen in het goede wordt zo ondermijnd dat de slachtoffers zich jarenlang onveilig voelen.

(Jeffrey Wijnberg)

Ik persoonlijk zeg altijd dat niemand het recht heeft je zo te doen voelen en dat je vooral niet vrijwillig met je hoofd tegen een betonnen muur aan moet lopen. Dat is 1 keer pijnlijk, maar daarna doe je dat niet meer.

Katniss

Katniss

29-08-2014 om 11:52

Rana

Een keer kan gebeuren, twee keer hmmm, drie keer is een gewoonte. Hij had kunnen beslissen om het niet te doen, maar hij heeft de inschatting gemaakt dat hij ermee weg komt. Daarbij, van hoeveel keren ben je er niet achtergekomen?

Rana

Rana

29-08-2014 om 12:45

pittig

Ik schrik van deze heftige reacties.die eigenlijk zeggen dat het een verloren zaak is.eens een vreemdganger altijd een vreemdganger? Bedoelen jullie dat?
mijn verstand zegt dat ook, maar mijn gevoel wil daar (nog?) niet in mee.
Hij vertelt me dat hij niet weet of hij kan garanderen dat het weer gebeurt.maar dat hij daar wel voor wil vechten, omdat hij me dit verdriet nooit meer aan wil doen.Het is een duiveltje in hem , zo omschrijft hij,dat een stukje spanning zoekt .dat duiveltje is er vaker geweest, maar omdat hij op dat moment nuchter was, is hij sterk genoeg geweest om het te weerstaan. Met drank op lukt het hem een stuk moeilijker zo is gebleken.Hij drinkt niet problematisch, een paar biertjes oo verjaardagen e.d en een paar als hij vrij is , 1 of 2 per avond.en op sommige feestjes wordt hij flink aangeschoten, maar dat is hooguit 1x per jaar.
Als ik daar bij ben is er niets aan de hand, als hij alleen is of met vrienden komt er een moment waarop zijn grens vervaagt en hij die drang naar avontuur ervaart.hij vind zichzelf momenteel een loser, en zijn zelfvertrouwen heeft een deuk opgelopen omdat hij niet sterk is geweest en nee heeft gezegd.
Ik vertel nu hoe hij erin staat ,het is geen excuus wat ik zoek om hem te beschermen, dit is hoe hij het ervaart. En ik hoor hem aan en zie hem worstelen, wat ik ook weer moeilijk vind.Het is ingewikkeld

Rana

Rana

29-08-2014 om 13:01

en ik?

Ik merk dat ik al zijn mooie lieve woorden zo graag wil geloven, want dit verzacht een stukje van de enorme pijn die ik ervaar.Maar ik vraag me ook af of die woorden echt zijn, het voelt wel heel oprecht, maar misschien alleen omdat ik het wil voelen?ik ben zo in de war, heen en weer geslingerd tussen mijn gevoelens. We gaan volgende week starten met therapie, ik hoop dat ik daarmee voor mezelf duidelijk krijg wat ik wil.

Jojo

Jojo

29-08-2014 om 13:17

nee

dat bedoel ik niet helemaal, eens een vreemdganger altijd een vreemdganger.
Maar 3 keer? Dan gaan er toch bij de tweede keer al bellen rinkelen?
Dan steekt 1 van jullie of allebei toch een beetje de kop in het zand.
Hij heeft excuses en jij beschermt hem.
Ik zou het niet moeilijk vinden hem te zien worstelen, hij brengt zichzelf in die positie. Hij doet jou dit aan. Jij hebt het recht om dingen van hem te vragen nu. Hij heeft totaal geen recht op begrip, bescherming, troost en zielig gedrag.
Ik denk dat je zijn drankgebruik ook wat afzwakt.
Als drank zijn probleem in de hand werkt is dat het eerste waar hij aan kan werken: niet meer drinken en als dat op een feestje niet mogelijk blijkt dan niet meer naar een feestje.
Het is een volwassen kerel toch?

Ik denk dat een hoop vrouwen om de verkeerde redenen bij de foute man blijven. Ik denk ook dat een hoop vrouwen relaties romantiseren. Woorden als: we zijn sterker dan ooit nadat dit gebeurde, daar kan ik niet bij. Een kapotte vaas is een kapotte vaas. Je gaat dan verder met gelijmde stukken en het wordt nooit meer zoals voorheen en een gelijmde vaas blijft zwak. Ik vind ook dat een hoop mannen flauw doen over de reden hun overspel. Pas nog een "leuke"gehoord: ik tuinde er met open ogen in, zij heeft dat vaker gedaan.
Gelijk de schuld bij de vrouw leggen, niks geen verantwoording nemen. Alsof een man een wezen is zonder wil, zonder hersens, een soort van amoebe.
Nouja goed, wat iedereen doet moet hij/zij zelf weten, maar voor mij zou dat einde oefening zijn. Als een huwelijk niet goed loopt en de ene heeft het niet in de gaten, dan ga je praten en kom je er niet uit dan ga je in therapie of uit elkaar in het ergste geval.
Een slecht huwelijk is geen reden tot overspel.
Dat het gebeurt is duidelijk, of je het moet accepteren...en nog eens...en nog eens....dat zou bijna geen vraag moeten zijn. Tenzij je die betonnen muur aantrekkelijk vindt en je overspelende echtgenoot zieliger dan jijzelf.
En dat is níet spottend bedoeld.

Katniss

Katniss

29-08-2014 om 13:19

Ik denk het niet

Het is heus niet zo dat eens een vreemdganger altijd een vreemdganger is. Je kunt dat namelijk zelf beïnvloeden. Natuurlijk is spanning leuk, maar zelfs met drank op ben je geen weerloos slachtoffer van je eigen instincten. Je maakt dan dus bewust de afweging: wat levert dit op, wat kan het me kosten, en kom ik ermee weg. Het besef van de pijn die je je partner ermee doet zou voldoende moeten zijn om het niet te doen, of beter te verbergen.
Drie keer hè? Waarvan een keer een verhouding waarbij hij heus niet altijd dronken was (ja, van verliefdheid), en een keer bewust contact zoeken in nuchtere staat.

Griet

Griet

29-08-2014 om 14:01

Donkere kant

Ieder mens heeft zijn of haar duistere kanten, jij ook. Je man heeft een drang naar vrijheid en avontuur ( en platte geilheid) die hij met een paar borrels op niet meer onder controle heeft. Dit maakt hem niet tot een slecht mens en dat is ingewikkeld voor jou, want het doet jou enorm veel pijn met zijn gedrag. Hij weet dit en heeft het toch niet onder controle.
Ik las niet dat jullie na de affaire in therapie zijn geweest. Ik denk dat het jullie nu kan helpen om te onderzoeken en besluiten of er voor jullie samen nog een toekomst is. Of als toch blijkt dat voor jou de maat vol is en er geen basis meer is, om er op een goede manier een punt achter te zetten.
Verder zou ik hem niet met mooie woorden weg laten komen. Liefde is iets wat je doet, dus laat hem maar laten zien dat het menens is. Stel eisen en voorwaarden en de eerste ligt al erg voor de hand; geen alcohol meer.

Rana

Rana

29-08-2014 om 14:44

jojo en griet

Wat jojo zegt heb ik ook jaren geroepen hoor, en er is een tijd geweest dat ik vrouwen in mijn situatie hetzelfde advies zou geven.Maar nu ik er zelf in zit beredeneer ik het toch heel anders, gewoon omdat het niet alleen mijn nuchtere verstand is wat spreekt, maar ook mijn gevoel, alle mooie dingen die we gehad hebben, die waren er ook, zo intens, zo verliefd als we waren, zoveel geweldige jaren die zo goed voelde . Dat gooi je niet zo maar weg.
En, Griet ,jij hebt duidelijk verwoordt hoe ik het ervaar en hoe ik hier tegenaankijk. relatietherapie moet duidelijkheid brengen, dat gaan we ook doen, de afspraak staat al.
Eisen stellen heb ik nog wat moeite mee, ik verwacht dat hij zelf met dingen komt die hij wil veranderen, of doe ik daar geen goed aan ?

Egel

Egel

29-08-2014 om 15:08

ik weet niet of ik het zou kunnen in die situatie, maar...

Het klinkt toch of je veel van hem houdt en hij veel leuke kanten heeft.
Ik denk dat hij gewoon zo in elkaar zit (veel hormonen en hang naar avontuur, of zo) en dat hij ertegen moet vechten en dat niet altijd lukt.
Hoe dan ook, of ik dat zou kunnen weet ik beslist niet, maar ik zou als ik jou was bij hem blijven. En het in ieder geval niet zien als iets dat zijn liefde naar jou ontkent.
Veel sterkte!

1x per jaar

Je schrijft dat hij 1 keer per jaar dronken wordt op een feestje. Reken maar uit. Dan gaat hij waarschijnlijk 1x per jaar vreemd, maar ben jij er nog maar drie keer achtergekomen.
Maar blijkbaar vind jij dit prima, want anders zou je niet eens erover peinzen om bij hem te blijven. Hij is er twee keer mee weggekomen, als hij maar lieve woordjes zegt en beterschap belooft komt hij nu ook met de derde keer weg.
En de vierde..... En de vijfde...

Egel

Egel

29-08-2014 om 19:26

Ja maar hoe erg is dat Iselo

Dat is misschien niet voor iedereen even rampzalig.

Rana

Rana

29-08-2014 om 19:52

Nee

iselo dat zie je verkeerd.we gaan bijna altijd samen naar feestjes en ook weer samen naar huis.alleen deze keer was ik eerder naar huis gegaan.Dus je kunt niet stellen dat hij elke keer als hij dronken is vreemdgaat.dat maak jij er van.Als ik er bij ben voelt hij soms die spanning wel maar doet er niets mee. maar hij moet uiteraard ook gewoon alleen naar feestjes kunnen zonder dat ik doodzenuwachtig thuiszit.dus hij zal die spanning moeten leren weerstaan .

Egel

Blijkbaar is het voor Rana wel een probleem anders zou ze hier niet om raad vragen. En ze twijfelt of ze ermee kan leven, met de angst dat hij het weer zal doen.

Rana

Vind je het dan niet verontrustend (citaat) als ik er bij ben voelt hij soms spanning maar hij doet er niets mee.

Is hij zo snel opgewonden van vreemde vrouwen?

Rana

Rana

29-08-2014 om 20:56

en nogmaals nee

hij komt er niet mee weg.ik heb relatietherapie voorgesteld en dat gaan we doen.want zo kan ik niet verder. Hopelijk komen we er door de therapie achter Hoe en Of we samen verder kunnen. Het enige wat ik nu kan zeggen is dat het houden van er nog is.en daarom wil ik het een kans geven.Het lijkt alsof sommigen hier willen dat hij gestraft moet door hem te verlaten . Ik geloof niet dat dat de enige weg is.

Rana

Rana

29-08-2014 om 21:09

opgewonden

het geeft hem een kick als vrouwen laten merken dat ze hem leuk vinden.Dat heeft niet direct iets
met sex te maken.hij wil dan uitzoeken hoe ver hij kan gaan.dat is die hang naar spanning.Als
hij dronken is *vergeet* hij gewoon de wereld om hem heen en gaat er helemaal in op.zo verteld hij.Het gaat om het jagen .daarna komt de spijt.
het gekke is dat wij een passievolle relatie hebben.met veel leuke uitstapjes samen, vakanties , levendige discussies en nauwelijks ruzie.Ook in bed is er nog regelmatig sprake van echte passie.En hij ervaart dat ook zo ( zei hij altijd) maar dan vraag ik me toch af.waarom hij daar niet genoeg aan heeft?

Jojo

Jojo

30-08-2014 om 00:19

ook niet

nee dat bedoel ik ook niet, dat hij gestraft moet worden door hem te verlaten.
Het baart mij veel meer zorgen als ik eerlijk ben, dat jij hem (tot nu toe in elk geval)groen licht lijkt te geven om jou zoveel pijn te doen. Dat bedoel ik overigens niet op een vervelende manier.
Maar er leken weinig consequenties te staan op zijn gedrag en waarom laten mensen een bepaald gedrag zien: omdat het ze iets oplevert en omdat ze ermee wegkomen. Daar ligt jouw aandeel.
Ik vind het goed dat jullie in therapie gaan, voor zover ik daar iets van "hoor" te vinden en ik vind het ook goed van je dat je de de deur voor evt. weggaan niet per se dichtgooit.
Je moet niet weg, maar laat jezelf nooit meer zo veel pijn doen. Leer ervan, jij bent net zoveel waard als ieder ander. Neem de touwtjes weer in handen, want hij heeft er een potje van gemaakt.

vlam

vlam

30-08-2014 om 06:25

anders

Ik kijk daar toch anders tegenaan. Deze man gaat dus echt niet veranderen. Hij zal braaf mee gaan naar therapie en daar het spel meespelen.
De enige manier om gelukkig een relatie met hem te hebben is zijn vreemdgaan te accepteren. Als je zelf een manier kunt vinden om er mee om te gaan opdat het gedrag je geen pijn meer doet kan het leuk blijven. Zolang je je geluk op blijft hangen aan zijn gedrag blijft het risico veel te groot en blijf je enorm afhankelijk.
Stoppen, niet alles willen weten of juist alles open gooien, dat zijn volgens mij de enige opties. Juist dan neem je de touwtjes in handen.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.