Relaties Relaties

Relaties

stip

stip

06-06-2013 om 17:18

Verdergaan na ontrouw


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Rana

Rana

07-09-2014 om 12:50

Over

We zijn naar het eerste therapiegesprek geweest.
Daar al na even doorvragen dat mijn man niet genoeg meer van mij houdt om verder te kunnen. Na de affaire van enkele jaren terug heeft hij uit medelijden voor mij gekozen.
Hij ziet nu pas in dat hij medelijden met liefde heeft verward.
Hij heeft er een punt achter gezet, het is over.
Ik ga kapot van verdriet, maar een relatie op basis van medelijden wil ik niet, omdat ik meer waard ben dan dat . Weet niet of ik hier nog ga schrijven, wie vragen heeft mag ze altijd stellen. Misschien start ik een draadje in verder na een echtscheiding.
Bedankt voor jullie feedback zo ver.

Ff zo

Ff zo

07-09-2014 om 13:19

Rana

Waardeloos.

Ik weet niet (meer) hoe oud jullie kinderen zijn, maar dat is ook geen reden voor jullie beiden nog een tijdje bij elkaar te blijven?

Veel sterkte.

Katniss

Katniss

07-09-2014 om 13:30

Zwaar

Dat valt niet mee, maar ik denk dat het inderdaad verstandig is om niet op die basis verder te willen. Anders blijf je je in je achterhoofd toch altijd bewust van zijn twijfels.
Die woorden houd ik mezelf ook voor. Mijn vriend heeft van de week de relatie (van 8 jaar) verbroken na lang twijfelen en doormodderen. Geen ruzies, maar je moet niet uit gewoonte en voor de gezelligheid bij elkaar blijven (in ons geval dan, zonder kinderen samen).
Sterkte, en ik heb me laten vertellen dat het beter wordt

Jojo

Jojo

07-09-2014 om 13:45

Rana/Katniss

"Goed" dat dit er al na 1 gesprek uitgekomen is. Beter dan lang doorgaan en verwachten dat een dood paard weer zal gaan lopen. Maar ik begrijp je verdriet en hoe je je voelt. Sterkte met alles!

Katniss jij ook sterkte!

Sanne.

Sanne.

07-09-2014 om 15:33

Rana

Ik heb meestal niet veel tijd om hier te schrijven maar lees nog altijd mee. Ik wil je heel veel sterkte wensen. Ondanks dat je had gehoopt op een ander eerste gesprek is het wel goed denk ik dat ie nu duidelijk is geweest. Geeft je binnenkort misschien ruimte/energie om de volgende fase in te gaan.

Bij ons gaf het eerste gesprek ons destijds ook al heel veel duidelijkheid. Namelijk: de basis is (nog steeds) erg goed alleen zijn we elkaar een tijdje 'kwijt geraakt'. Te veel met de kinderen en andere dingen bezig en te weinig échte aandacht voor elkaar. We zijn nu ruim een jaar verder en we hebben weer ontdekt hoe het wel werkt voor ons. Deze zomer ook voor het eerst weer een vakantie gehad waarbij we allemaal konden genieten.

De depressie van mijn man is nu ook beter onder controle. Alhoewel ellende op zijn werk nog wel echt een leidraad is voor hoe hij zich voelt. Maar we proberen elke dag om daar zo positief mogelijk mee om te gaan.

Ff zo

Ff zo

07-09-2014 om 17:24

Kinderen

Nog even een p.s. nav mijn vorige posting.

Ik vermoed dat je man niet meer wil. Dan houdt het op.

Vraag me wel af: hebben jullie het tijdens de sessie helemaal niet over de kinderen gehad?

Ik moet wel zeggen: als mijn man uit medelijden bij mij zou blijven, dan zou ik dat ook niet willen. Dat is een negatieve reden om bij elkaar te blijven.

Als je man echter voor de kinderen bij elkaar zou willen blijven (want hoe zal het voor hen zijn, een scheiding?) en jullie zouden meer een verstandshuweljk hebben, dan zou dat wellicht wel werken.

Maar ik vrees dat je man ook dat niet wil. Maar misschien jij ook wel niet. Dat moet je allebei willen.

Pff, ik heb er moeite mee als ouders voor zichzelf kiezen (zonder dramatische toestanden als geweld, verslaving etc.) en daarmee hun kinderen een scheiding aandoen, dat blijkt wel. Ik kan het niet helpen, ik vind het een egoistische keuze.

Maar hopelijk is het in jullie geval (uiteindelijk) beter voor jou en ook voor jullie kinderen.

Heel veel sterkte.

Jojo

Jojo

07-09-2014 om 18:17

Ff zo

"Pff, ik heb er moeite mee als ouders voor zichzelf kiezen (zonder dramatische toestanden als geweld, verslaving etc.) en daarmee hun kinderen een scheiding aandoen, dat blijkt wel. Ik kan het niet helpen, ik vind het een egoistische keuze."

Ik vind het jammer dat je het zo ziet. Het is jouw mening, maar ik denk dat je een hoop mensen kwetst op deze manier. Zal wellicht niet je bedoeling zijn, maar je kent nooit het hele verhaal van beide personen.
Mijn reden heeft niets met geweld of verslaving te maken en toch was mijn scheiding beter voor alle personen.
Niet elk kind raakt getraumatiseerd door een scheiding, zeker niet als het geen vechtscheiding is. Verdrietig is het altijd, voor alle betrokkenen. Nadat alle schuldgevoelens al vanuit mijzelf bij mij langs zijn gekomen zonder dat ik daar een buitenstaander voor nodig heb, kom ik nog steeds tot de conclusie dat dit het beste was en dat beamen mijn kinderen.

Rana

Rana

07-09-2014 om 18:56

kinderen

Dank voor jullie reacties.
In het geval van de kinderen ,die zijn op 1 na allemaal het huis uit, de jongste van 18 woont hier in een co-ouderschap. dit is zijn kind.

Ff zo

Ff zo

07-09-2014 om 22:12

Jojo

Je hebt gelijk. Iedereen met kinderen die wel gaat scheiden (zonder geweld, verslaving etc.) zal zijn/haar reden hebben. En trouwens, als iemand ook zonder geweld, verslaving etc. structureel ongelukkig is en dat niet kan veranderen, begrijp ik ook wel dat iemand wil scheiden.

Het is niet mijn bedoeling mensen te kwetsen. Sorry als ik dat wel gedaan heb.

Ik probeerde aan te geven dat IK er moeite mee heb en het als een egoïstische daad zie, maar ik realiseer me dat er allerlei redenen zijn om het toch te doen. Dus ik moet het denk ik niet egoïstisch noemen, want dat klopt dan niet in al die situaties waarin ouders het misschien zelfs juist doen omdat ze denken dat scheiden juist beter is voor de kinderen.

Ik zal proberen voortaan voorzichtiger zijn met het ventileren van mijn mening...

Karin

Karin

08-09-2014 om 08:18

FF Zo

Hallo Ff Zo,
Maar ik begrijp wel wat je bedoelt!
Gr. Karin

Stip

Stip

08-09-2014 om 13:40

Rana

Dat is duidelijk.
En ontzettend verdrietig voor jou. Uit je eerdere postings maak ik op dat je dit niet verwacht had. Dat het juist in het recente verleden zo goed voelde. Wat afschuwelijk.
En er zit weinig anders op dan het te accepteren, je uiteindelijk te herpakken en je leven opnieuw in te richten. Zo verdrietig en moeilijk. Het zal je lukken. Uiteindelijk. Je bent meer waard dan medelijden. Het is wel waardeloos dat hij er zo lang over gedaan heeft om je dit te vertellen. Je verdient beter dan dit.
Zet 'm op!

Stip

Stip

08-09-2014 om 13:50

FF zo

Je drukt je misschien wat ongenuanceerd uit. Was mij al eerder opgevallen. Het is mooi dat je er terug komt. Vind ik sterk.

Ik begrijp je inbreng volkomen. Ik denk er net zo over. (in mijn situatie) . Het maakt onderdeel uit van de discussie of scheiden schadelijk is voor de kinderen. Ik heb mij daarover tot nog toe op de vlakte gehouden en er liever geen aandacht aan besteed in dit draadje. Het is niet zo handig om anderen te beschuldigen van egoïsme. Hoeft ook niet. Het feit dat ik ervan overtuigd ben dat scheiden in veel gevallen schadelijk is voor kinderen heeft mij enorm gemotiveerd om mij opnieuw voor ons huwelijk in te zetten. Dat is mijn overtuiging en dat heeft invloed op mijn gedrag. Daar hoeft een ander zich niet door aangevallen te voelen. (mijn ervaring is dat dit real life wel snel gebeurt- gevoelig punt). Ieder mag dit voor zich bepalen en laten meespelen in zijn/haar overwegingen.
Het heeft mij wel geholpen dat ik inzicht kreeg in mijn 'onbewuste' overtuigingen. Ik was mij er niet eens zo van bewust maar mijn werk heeft invloed gehad op deze overtuiging. Door dit te zien zag ik ook dat dat een drijfveer voor mij was.

Stip

Stip

08-09-2014 om 13:52

Sanne

Ha, daar ben je weer. En met goed nieuws! Fijn dat het tussen jullie goed gaat. Wat een verschil met vorig jaar.
Jammer dat je man depressief blijft reageren op werk. Maar het is fijn dat jullie nu zien dat het werkgerelateerd is.
Goed nieuws kan ik wel gebruiken, dus merci!

Ff zo

Ff zo

08-09-2014 om 17:07

Stip

Dank voor je reactie.

Kan zijn dat ik het was bij die andere reactie(s) (zeker als het in mijn eigen draadje was . Maar er is/zijn ook andere(n) die "Ff zo" soms als nick gebruiken, dus, als het geen goede reactie is, niet altijd denken dat ik het ben .

En ja, mensen die wel gescheiden zijn, zullen zich eerder door zo'n opmerking beschuldigd voelen (logisch), terwijl uiteindelijk iedereen zijn eigen afwegingen maakt.

Ik bedacht trouwens dat denk ik heel belangrijk is of je je ergens in een relatie toch nog wel - ondanks allerlei problemen - gelukkig voelt, of eventueel denkt dat je in die relatie nog weer wel gelukkig kan worden.

Mijn partner is moeilijk (ik trouwens vast ook ) en ik heb er heel wat mee te stellen, maar desondanks ben ik eigenlijk altijd toch wel gelukkig. Gelukkig met alle positieve dingen in het leven. Alles wat hij WEL goed/leuk doet, met de kinderen, met familie, vrienden, leuke dingen, de zon die schijnt etc.

Ik denk dat als je ergens wel gelukkig bent, dan ook eerder geneigd zult zijn te denken: je kan wel bij elkaar blijven voor de kinderen ook al is mijn relatie moeizaam en niet zoals ik zou willen/had gehoopt.

Als je in je relatie (lang) ongelukkig bent, dan kan je dat denk ik ook niet meer opbrengen. En in zo'n situatie is scheiden misschien/vermoedelijk beter, want kinderen hebben ook niet zoveel aan een ouder die aldoor ongelukkig is in een relatie.

Marijke

Marijke

12-09-2014 om 23:21

Ben ik weer..

Ik kom er niet uit.
Blijf ik of ga ik toch?
Ik kom niet van mijn boosheid af. Steeds weer doet het zo vreselijk veel pijn dat hij mij heeft bedrogen. Waarom niet aangegeven dat de liefde was afgenomen, we hebben het altijd zo goed gehad, er was ruimte genoeg om dit bespreekbaar te maken. Snap niet dat je alles op het spel zet en bij een benzinestation condooms koopt onderweg naar een hotel om een nacht door te brengen met je minnares terwijl je weet dat het je je huwelijk kost al het uitkomt. Ergens onderweg moet dat besef toch komen? Ben ik zo boos omdat hij sex best fijn vond maar niet te vaak en nu wel vaker zin had met deze dame?
We proberen steeds in gesprek te komen maar zodra ik over zijn overspel begin trekt hij zich terug (had ie toen moeten doen....). Hij heeft een fijne dag met mij als ik het daar niet overheb. Hij wil praten over waarom het zover is gekomen en hoopt dat het tussen ons weer goed komt.
Verstandelijk wil ik het hem vergeven maar mijn gevoel is daar blijkbaar nog niet aan toe.
Ik ben moe.

Rana

Rana

13-09-2014 om 10:06

marijke

Ik heb ook een vreemd gaan de man, meerdere keren heeft hij me bedrogen, de laatste keer is 3 weken terug .hij heeft toen ook besloten om te willen scheiden.ik herken je gevoel , ik kan alleen niet boos zijn, maar de allesoverheersende pijn is afschuwelijk. Ik zou je aanraden om in relatietherapie te gaan. Ga onderzoeken hoe het zo ver heeft kunnen komen, ga werken aan je relatie. Mijn man zegt nu: als we eerder in therapie waren gegaan was er misschien nog wel een kans geweest. Ik wens je heel veel sterkte !

Stip

Stip

13-09-2014 om 19:53

Marijke

Doodmoe word je hiervan. Zoveel emoties, zoveel vragen, in gesprek proberen te raken en dan neemt je boosheid weer toe. Teleurgesteld in hem en misschien in jezelf; dat vergeven niet zo 1,2,3 lukt.

Wat bij jullie werkt weet ik niet. Bij ons heeft het enorm geholpen dat man op al mijn vragen antwoord gaf. Tot in den treuren; wie, wat, waar, waarom. Ik snap niet waarom ik de details weten wilde maar het was belangrijk voor mij. Ik denk om gevoelsmatig enig grip te krijgen, dat er niets meer van hen 'samen' was ofzo. Man vond dat moeilijk; het confronteerde hem continu met zijn fouten, met zijn stiekeme gedrag. Wat , eenmaal onder woorden gebracht, hem in deed zien wat een klootzak hij geweest was, wat een egoïsme. Hij ervoer daardoor nog meer de impact van zijn daden. Pijnlijk voor hem en voor mij. Maar voor ons noodzakelijk geweest. Misschien dat dit een reden kan zijn waarom man zich terugtrekt zodra het over zijn overspel gaat? (je kunt hem dit laten lezen) Misschien kan hij het aanpakken als hij het belang ervan inziet?

Waarom ben je er zo op gebrand hem te moeten vergeven? Ik heb de indruk dat dat erg centraal staat; dat je dan pas verder kunt.
Dit heeft bij mij (ten diepste vergeven) wel een poos geduurd. Het duurde al maanden eer ik echt boos durfde te zijn. Dat heeft ook nog maanden, mssn wel een half jaar, de boventoon gevoerd in mijn gevoel. En daarnaast waren er ook fijne dingen. Kwamen we dichter bij elkaar. Praten over hoe het zover gekomen is. Die boosheid putte mij uit. Lag ik rustig daarna een hele dag op m'n bed. Kop onder de dekens. Gelukkig zakte de felheid altijd weer wat af. Dan konden we de draad weer wat oppakken.
Zo verwarrend en zo vermoeiend. Alles bestond naast elkaar. We zijn nu bijna anderhalf jaar verder en mijn boosheid is bijna weg. Soms vlamt het nog op. We kunnen verder. Op sommige vlakken is het beter dan het was tussen ons. Dat hebben we dan gewonnen.

Ik krijg de indruk dat jij eerst het een wil en dan het ander. Nu boos, dan vergeven en dan kijken samen waarom. Alsof je je gevoelens zo sturen kunt.

hulp van een therapeut kan jullie helpen. Kan hem helpen hoe hij nu naast je kan staan. En het kan jou helpen om vat te krijgen op je gevoelens. Ik vind onze gesprekken over de oorzaken nog steeds waardevol.

Niet geschoten altijd mis. Rap op zoek naar een psycholoog/ relatietherapeut.

Loop je nog steeds alleen met dit geheim? Ik hoop dat je je verhaal inmiddels bij iemand kwijt kan.

Stip

Stip

13-09-2014 om 19:57

Rana

Ik wil je enkel sterkte wensen. Lees in andere rubrieken dat er veel op je af komt.
Akelig.
Het komt op mij schijnheilig over van je man; als jullie eerder in therapie gegaan waren was je huwelijk nu niet stuk geweest. Jullie hadden 3 jaar terug al een grote crisis.
Hij had relatietherapie voor kunnen stellen. Of het alsnog kunnen starten.
Lijkt mij een excuus. Laat het je niet aanpraten. Zo lijkt het of jij medeverantwoordelijk bent voor het feit dat jullie niet in therapie gingen. Natuurlijk weet ik niet in hoeverre dit zo is. Maar uit je postings krijg ik een ander beeld.

Zet m op.

Rana

Rana

13-09-2014 om 22:50

Stip

Dat is ook mijn grootste verwijt aan hem, het niet vertellen wat hem dwars zat , maar gewoon verder leven in een voor mij goede relatie.
Hij heeft me daar mee voor de gek gehouden , en ook zichzelf.
Verder wens ik jou ook veel sterker, want doorgaan is ook heel moeilijk heb ik ervaren.

Marijke

Marijke

15-09-2014 om 08:56

Stip

Ja, ik loop nog steeds alleen met dit geheim maar na afgelopen weekend weet ik dat ik dat niet volhoud! Ik blijf zo boos en heb het hele weekend verwijten lopen maken, we hadden niet 1 fijn moment samen. Man houdt het ook niet langer vol zo. We gaan op zoek naar hulp...

stip

stip

15-09-2014 om 10:24

Marijke

Hopeloos lijkt het nu misschien.
Maar jullie hebben een eerste stap gezet. Hopelijk kun je vlot bij iemand terecht. Misschien lukt het om een soort ' wapenstilstand' te creëren om wat tot rust te komen tot het eerste gesprek. Bij ons duurde dat 3 weken. niet te overzien vond ik toen. We kozen ervoor bewust onderwerpen te laten liggen. Ons dagelijks leven kostte al zoveel inspanning, we spraken er wel over maar meden ook veel. Zelfbehoud. Soms ontliepen we elkaar dagen , en dan toch weer samen naar een feestje of naar vrienden. Dat laatste deed mij goed. Afleiding en man weer zien in een andere omgeving; ik zag dan weer wat ik wel leuk vond. En ondertussen dacht ik; loser, ze moesten eens weten wat een schijnheil je bent. Dat heen en weer geslingerd worden matte mij echt af.

Ik hoop dat deze stap enigszins rust gaat geven voor jullie allebei.

Marijke

Marijke

16-09-2014 om 08:24

Stip

Dank voor je reactie Stip. Heb man voorgesteld een wapenstilstand in te lassen, vond hij natuurlijk een goed idee. De "gevechten" komen bij mij vandaan dus ik moet daar hard voor werken. Zo'n gevecht laait op als de beelden in mijn hoofd komen van zijn samenzijn met haar. Ik ben stik jaloers op wat hij met haar gedeeld heeft. Ik moet nu dus iedere gedachte "omdenken" en dat is heftig maar ik realiseer me ook dat onze relatie sowieso eindigt als ik dat niet doe en maar blijf "schieten". Sociale contacten liggen al 3 maanden stil maar nu heb ik toch de uitnodiging aangenomen voor een feestje van vrienden komend weekend (eens kijken of mij dat goed doet, zo niet kan ik altijd naar huis). Stapje-voor-stapje?

A

A

19-09-2014 om 11:29

back

Dit onderwerp is blijkbaar terug goed actief bezig. Ik ben nu 7 jaar verder, de eerste 2 a 3 jaar waren een 'struggle for life'. Een mij ongekende worsteling. Ik dacht voordien op dat vlak de trouwste man te hebben,ik kon mij bij ontrouw niets voorstellen. Hij heeft nog steeds een goed karakter, daar heb ik toen ook voor gekozen. Na die eerste 3 jaren zijn er 3 fijne jaren geweest, ik had het trotse gevoel dat wij dat toch wel sterk en goed overwonnen hadden. Er sterker uitgekomen, het was een leerschool om U tegen te zeggen. Na die 6 jaar komt alles weer terug in rustiger vaarwater...(de pijn maar ook de roze gevoelens zijn genormaliseerd) en ben ik mij beginnen afvragen wat ik nu verder wil... Ik vind ook dat voor kinderen een scheiding veel te traumatiserend kan zijn, te vermijden als het niet noodzakelijk is! Hier zijn de kinderen tussen 22 en 18 jaar, dat is op dat vlak dus niet meer overheersend.

Stip

Stip

19-09-2014 om 20:16

Marijke

dat het een beetje lukt met je. Dat je de wapenstilstand gebruiken kunt voor jezelf; even dagelijkse dingen. Je bezig houden door afleiding te zoeken. Heel soms de gedachten even af te kunnen schudden. Was ik destijds echt niet goed in. Alles maar dan ook alles stond in het teken van 'wat gebeurd was'. Zo naar. Nu denk ik; het zal wel een functie gehad hebben. Wanneer kun je naar een hulpverlener?
Ik wens jullie wat ontspanning op het feestje.

Stip

Stip

19-09-2014 om 20:25

Hoi, je bent er weer. En nog in dezelfde spagaat als de laatste keer lees ik. Moeilijk vind ik dat. Ik heb mij zo opgetrokken aan jou en Anoniempje vorig jaar. Jullie waren mijn voorbeelden. Met graag een happy end.
Je vraagt je af wat jij nu wil. Is daar een directe aanleiding voor? Of maak je de balans op? Hoe komt t dat je toch gaat twijfelen aan jullie samen?
Dat is mijn doemscenario. Maar goed; er hebben hier meer mensen gepost; en sommige zijn er goed doorheen gekomen. Wat zou het mij tegenvallen als we het niet samen redden. Ik ben vaak echt tevreden met man. De somberheid trekt op en ik zie wat een mooi, rijk leven ik heb. Nog steeds met een zwart randje. Nog steeds zeurende spanning. Nog steeds confrontaties. Maar ook soms dagdelen dat ik er niet mee bezig ben. Soms een dag dat ik eens niet huil. Dat ik vrolijk kan zijn thuis. Vaak vind ik het fijn dat we samen zijn. We zoeken elkaar meer op. Delen veel samen. Dat is echt fijn. Heel soms onbekommerd; met oppervlakkige gedachten naar de markt fietsen of naar de bibliotheek. Het is echt fijn dit te ervaren. De appel is enorm zuur. Herstel duurt lang. Maar dat het gewone leven met z'n uitdagingen me weer interesseert en bezig kan houden doet mij enorm goed. We spreken allebei vaak uit dat we blij zijn dat de ander gebleven is.

Anoniempje2

Anoniempje2

21-09-2014 om 18:32

Happy end

Lieve Stip, en alle anderen natuurlijk, hier nog steeds een happy end! Het kan dus echt. Ik wens iedereen veel kracht en liefde.

Rana

Rana

22-09-2014 om 07:56

anoniempje

gun het je heel erg , en ondertussen ben ik stikjaloers.........

Stip

Stip

22-09-2014 om 10:13

Anoniempje 2

Merci, dat is wat ik horen wil

Ik hoop zo dat het zo blijft tussen ons zoals het nu is.

Marijke

Marijke

22-09-2014 om 13:27

Ik ook

Ja, fijn om te horen. Ik hoop ook op een happy end!

Rosa

Rosa

24-09-2014 om 22:19

Verscheurd

De afgelopen weken heb ik regelmatig jullie verhalen gelezen. Want ook mijn vriend is vreemdgegaan en ik hoopte hier raad, tips en wijsheid te vinden.
Voor mij is het nu drie maanden geleden dat mijn wereld instortte. Ik kwam er achter doordat hij de appjes die hij naar haar had gestuurd op zijn computer bewaarde. Ja, tuurlijk ben ik gaan speuren omdat ik vermoedens had. Maar vooralsnog vermoedde ik alleen dat ze, naar mijn mening, te veel app contact hadden. Ik had hem al meerdere malen gevraagd daarmee te stoppen omdat ik bang was dat het uit de hand zou lopen. Tegen mij zei hij al die tijd dat ik mij aanstelde en dat er niets aan de hand was; het was maar appen, ik stelde mij aan. Toen ik bleef aandringen is hij op een gegeven moment de apps gaan wissen, maar daar kwam ik natuurlijk later achter. Toen ik al die berichten op zijn computer vond. De waarheid bleek nog veel erger; het was niet alleen bij appen gebleven. Ze waren een paar keer samen uit geweest en met elkaar naar bed geweest. In eerste instantie ben ik vertrokken, hij was op het moment van de ontdekking niet thuis, en heb de nacht met de kinderen ergens anders doorgebracht. De volgende dag ben ik weer thuisgekomen. Eerst heb ik hem geconfronteerd en ben vervolgens naar haar huis gegaan en heb het haar man, in haar bijzijn, verteld. Toen ik thuis kwam heb ik mijn vriend gevraagd te vertrekken. Hij is weggegaan en drie weken weggebleven. Daarna ben ik met de kinderen 2 weken op vakantie geweest. Ik had gehoopt dat die periode van afstand tussen ons mij wijsheid zou brengen over wat te doen maar helaas, niets id minder waar. Na de vakantie wilde hij weer thuis wonen. Want hij wilde niet langer uit logeren en zolang we niet onder een dak woonden was er weinig gelegenheid om te praten. Daar zat wel wat in dus heb ik ingestemd. Nu, 3 maanden later wordt ik nog steeds heen en weer geslingerd tussen verdriet, woede, vernedering en haat. Haat omdat hij mij voor keuzes stelt die ik niet wil maken: doorgaan of stoppen. Het valt mij zo zwaar.... Constant zie ik de teksten van de apps aan haar voorbijkomen; lieve woorden hoe mooi en lief ze is, hoe hij haar mist, dat ie van haar genoten heeft en alle fantasieën die hij met haar heeft gedeeld. Verdrietig, boos en misselijk word ik er van. Pffff!!
Vriend zegt gekozen te hebben voor mij. Maar zo voelt het niet: er is voor hem gekozen omdat het uitkwam. Zij en haar man hebben namelijk ook heel snel besloten met elkaar verder te gaan.
Als ik alle verhalen op dit forum lees denk ik: ja er is een kans dat het goed komt. Maar hoe ik mij nu voel en ook lees dat het een lang proces wordt word ik zo verdrietig en moedeloos. Ik krijg het gebeurde niet uit mijn hoofd. Het net een slechte film die keer op keer afspeelt. Wat te doen?

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.