Relaties Relaties

Relaties

Arawen

Arawen

23-09-2014 om 19:45

Wat is nou echt 'het geheim van een goed huwelijk'?


Ginny Twijfelvuur

Ginny Twijfelvuur

01-10-2014 om 17:23

Die tandem.....

Hebben wij een keer gedaan, goen we pas verkering hadden. Ik zat achterop en mijn stuur stond dwars..... Ik ben een angsthaas op de fiets. Maar zo zie je maar dat tijd veel goeds doet. Nu, 25 jaar later, vertrouw ik dus blindelings op de vaardigheden van mijn man. Soms

Oh en Barvaux. Dat geloof ik meteen. Er is geen goed en er is geen fout, alleen maar anders....

Ad Hombre

Ad Hombre

01-10-2014 om 18:27

24 uur plus

Oh ja, het leuke van zo'n wereldreis is dat je ook geen TV hebt om je achter te verstoppen. Samen (ieder) een boek lezen is zo'n beetje de enige echte afleiding.

Na dat jaar waren we (tot nu toe) voorgoed van onze 'TV verslaving' af.

Ad Hombre

Ad Hombre

01-10-2014 om 18:30

Ginny's relativisme

"Oh en Barvaux. Dat geloof ik meteen. Er is geen goed en er is geen fout, alleen maar anders...."

Tsk... Dat soort van relativisme hadden we in de vorige eeuw toch achter ons gelaten?

Barvaux

Barvaux

01-10-2014 om 19:04

ginny

Het was maar een grapje hoor!

Ginny Twijfelvuur

Ginny Twijfelvuur

01-10-2014 om 20:10

Ach Ad Hombre

Ik ben nog van de vorig eeuw

Ginny Twijfelvuur

Ginny Twijfelvuur

01-10-2014 om 20:17

En Barvaux

Waar maak jij uit op dat ik serieus ben?

vaardigheden

Er zijn veel zaken die bijdragen aan een goed huwelijk. Maar wat ik ook zie is dat goede relatievaardigheden helpen.
Elkaar graag zien en de ruimte geven en respecteren. Emoties in de hand houden en niet 'los' gaan op elkaar. Elkaar vergeven als er iets eens fout loopt.
Je eigen beste vriendje zijn en dat voor een ander zijn.
Mijn ouders hadden zo'n huwelijk en waren dan ook zo'n 55 jaar bij elkaar.
Als ik daar aan denk vind ik het echt jammer dat het mij niet gelukt is.
Hopelijk gaan mijn kinderen het beter doen, op hun manier. Maar ze hebben mijn ouders gelukkig veel meegemaakt en veel van geleerd.

Barvaux

Barvaux

01-10-2014 om 20:46

Ginny

Nou jouw superserieusoverkomende antwoord wellicht

Maan

Maan

01-10-2014 om 21:05

Kaaskopje

Verbaast het je echt dat niet alle relaties sterker worden door crisissen? Dat verbaast mij dan weer. Natuurlijk is het superfijn voor je dat het bij jullie goed ging en gaat maar juist als je eea heb meegemaakt kun je je toch wel voorstellen dat iedereen zijn eigen manier heeft om om te gaan met crisissen en dat dat heel pittig kan zijn om daar samen uit te komen.

Barvaux

Barvaux

01-10-2014 om 21:10

Maan

Klopt, ik vind het ook zo triest als er een kind overlijdt en de ouders gaan later uit elkaar omdat ze het niet samen konden verwerken maar het komt wel vaker voor ja.

Ginny Twijfelvuur

Ginny Twijfelvuur

01-10-2014 om 23:17

Oh nou ja Barvaux

Ik ga hier niet lopen bakkeleien wie er nou het superserieuste antwoord had. En ik kan je geruststellen: zo serieus neem ik het allemaal niet.

Fijne avond

Kaaskopje

Kaaskopje

02-10-2014 om 02:16

Maan

Ik zei ook dat ik me vanuit mijn positie verbaas. Ik vind het zo triest als een gezamelijk drama er toe leidt dat je uit elkaar gaat. Ik weet ook wel dat het gebeurt dus. Maar hoe gebeurt dat? Ik begrijp prima dat ieder zijn eigen manier heeft om iets te verwerken en ik weet ook dat het pittig kan zijn om daar samen uit te komen.

Dieptepunten als het verliezen van een kind is iets wat je sámen meemaakt. Ieder kan dat op een andere manier verwerken, maar in mijn ogen mag dat toch nooit een reden zijn om van elkaar te vervreemden? Ik vind dat zo tragisch.

Maar ook problemen waarvan je kunt stellen dat een van de twee het veroorzaakt heeft... ik geloof toch ook nog wel in 'in voor- en tegenspoed'. Wat stelt de liefde voor als iemand geen fouten mag maken? - vind ik.

Ik heb gelukkig geen ervaring met vreemdgaan of geweld. Ik kan me voorstellen dat dát iets is wat zo volledig de relatie onderuit haalt dat dat niet zomaar te repareren is.

Astrid

Astrid

02-10-2014 om 10:33

Kind verliezen

Ik ken mensen die een kind van 10 verloren. Eerst op 13-jarige leeftijd een hersentumor. Die "leek" onder controle. Dus dan ga je in spanning leven. Daarna kwam met 12 jaar de tumor terug en dat heeft het kind niet gehaald.
Alle zorg is in die jaren naar het kind gegaan en de andere kinderen in het gezin, maar zorg voor elkaar was er bijna niet meer, want beiden hielden delen gezin op de been. Die bij de kinderen, die bij de zieke, die de boodschappen, die het huishouden, die storten op het werk, de ander bij vriendinnen. Ze verloren elkaar uit het ook en gingen een aantal jaar erna uit elkaar. Het is nog een keer geprobeerd met allerlei hulp, maar uiteindelijk was zei heel extravert en trad naar buiten in een actieve houding en stortte hij zich op zijn werk en verloor zijn gezin uit het oog en bleef introvert.
Zij kon het met hem niet delen want hij werd nog geslotener als normaal, dus beiden hadden een manier van verwerken en ze konden er niet bij elkaar voor terecht.
Kleine dingen daarbij viel het verschil blijkbaar niet op en bij dit soort dingen wel.

Kaaskopje

Kaaskopje

02-10-2014 om 10:42

Dat is echt sneu

Dan knijp ik nog maar eens in mijn handjes dat mijn man en ik tot nu toe alles samen overleefd hebben.

Astrid

Astrid

02-10-2014 om 10:46

foutje

eerst op 10-jarige leeftijd, daarna terug op 12/bijna 13-jarige leeftijd en overleden op 13-jarige/bijna 14-jarige leeftijd. Dat krijg je als je gaat zitten backspacen.

Rafelkap

Rafelkap

02-10-2014 om 10:57

hoe dan ook

Er zijn ook genoeg stellen (en ik ken ze) die samen blijven ondanks allerlei onvoorziene rampen in het leven, zoals een kind verliezen. Het is normaal dat partners anders rouwen, maar als daar geen begrip voor is gaat het mis.

Ik denk dat je niets kan voorzien als je een relatie begint en het 'geheim' is dat je hoe dan ook bij elkaar terecht kan blijven.
Het heeft m.i. met psychische stabiliteit te maken en je weet nu eenmaal niet van te voren wat bepaalde tegenslagen met jou of je partner kan doen.

Ik prijs mij zeer gelukkig met mijn lief, al 11 1/2 jaar en onze tegenslagen hebben ons gelukkig niet uit elkaar gedreven.

Maan

Maan

03-10-2014 om 10:08

Ik hoor

Of beter lees, in dat 'niet kunnen voorstellen' een oordeel. En dat vind ik onterecht. Zoals Rafelkap al schrijft; je weet vaak van te voren niet hoe jij en hoe je partner met tegenslagen om zal gaan. Scherpe randjes worden vaak scherper en soms zijn de verschillen dan te groot. Heel triest maar wel de realiteit. Ik weet dat het aantal verbroken relaties na kanker ook hoger is dan gemiddeld. Vind ik ook heftig. Maar ik begrijp het wel.
Ik zeg niet dat ik in elke situatie begrip heb (soms neemt een partner gewoon de benen als de ander ziek wordt) maar ik begrijp juist wel heel goed dat het kan gebeuren. En begrijp dus weer niet goed dat je dat niet begrijpt. Begrijp je

Tandem

Mijn man en ik hebben jarenlang tandem gefietst, allebei voorop met een kind achterop. Toen de kinderen groter werden en zelf een goede vakantiefiets kregen, was ik benieuwd of een tandem iets was om samen te doen, ik achterop bij man. Want om voorop te zitten, valt het sturen niet mee als er achterop een even groot of groter gewicht zit als voorop, was mijn ervaring.
Dus ik achterop. We zijn precies zo ver gekomen als de eerste bocht en toen wilde ik eraf. Als ik een stuur in handen heb, wil ik zelf sturen!
Mijn man vertrouw ik volkomen, volgend jaar zijn we 25 jaar getrouwd en we zijn 28 jaar samen. We vinden het heerlijk samen en er niets heerlijkers dan lekker in zijn armen te zitten/liggen, samen te lachen en te praten, samen lezen, en om samen op elk een eigen fiets urenlang te fietsen.
Maar achterop een tandem, nooit!

Kaaskopje

Kaaskopje

04-10-2014 om 02:17

Maan

Om eerlijk te zijn begrijp ik echt niet dat relaties sneuvelen onder de druk van een ernstige ziekte. Dat het zware tijden zijn, dat is een ding wat zeker is, maar als ik niet op mijn man, of mijn man op mij kan rekenen in zo'n periode dan is de relatie niet veel waard in mijn ogen.

Maan

Maan

04-10-2014 om 10:33

Selectie aan de poort

Wat mij betreft zit er de crux in dat je niet kunt voorspellen, hoe iemand om zal gaan met zo'n situatie. Zowel wat betreft degene die ziek wordt maar vooral de niet zieke partner. Ik denk ook dat veel mensen er niet bij stilstaan dat het kan gebeuren (in meerdere opzichten trouwens, zie draadje van moeder met keelontsteking). En dat veel mensen geen checklist hadden voordat ze serieuze relatie aangingen; zorgzaam? Check! Verantwoordelijk? Check! Etc.
En dan kom je er dus pas achter als het zover is.

Daarnaast denk ik dat veel tegenslagen/ ziektes een extra dimensie met zich meebrengen die je je niet kunt voorstellen als het niet echt je overkomt. Hoe het écht voelt om bv gehandicapt te zijn of reeële doodsangst te hebben weet je denk ik pas als het je overkomt.

Voor de goede orde: ik ben bij mijn ex weggegaan omdat het een knurft bleek toen er slechte tijden aanbraken, gelukkig waren we nog ongehuwd, kinderloos en zonder gezamenlijke schulden oid. De vader van mijn kinderen - echtgenoot ben ik nog steeds mee, ondanks aardig wat ellende in ons leven. Maar tis wel hard werken vind ik.

Astrid

Astrid

04-10-2014 om 11:29

uit elkaar

Toen ik erg ziek werd in mijn huwelijk, liet mijn ex mij volledig links liggen. Er werd eigenlijk niet of nauwelijks tegen mij gepraat, laat staan voor me gezorgd. Met de nodige tegenzin, want hij had het al zo druk (is waar, maar dat was deels zijn eigen keus) werd er iets in het huishouden gedaan. De zorgzame man voor anderen, wat ik zo geweldig vond, bleek in nood mij niet te zien liggen/zitten enz.; ik/het was alleen maar heel erg lastig en een inbreuk op zijn eigen ritmem ik gooide alles door de war.
Ik heb het na 30 jaar opgegeven en ben voor mezelf gaan zorgen.
Uiteraard was dit niet het enige probleem, want dan had ik ervoor moeten/kunnen zorgen dat ik gewoon nooooit meer ziek werd enz.
Dat mensen het geluk hebben dichter naar elkaar toe te groeien of de pech hebben uit elkaar te groeien ligt aan de personen en aan de omstandigheden.
Ik zie overigens wel in mijn omgeving dat er mensen zijn die het altijd erg nadrukkelijk over hun goede huwelijk hebben, waarvan ik meer weet en denk dat ze met weinig genoegen nemen en gewoon voortleven omdat dat makkelijker is.
Dat is verder prima, maar ik vind het toch soms wat pijnlijk om dingen lijk te moeten uitleggen omdat anderen het niet snappen.
Ik ben sinds mijn scheiding erg gevoelig voor kreten als: ah ja dat zie je bijna nooit meer, zo lang bij elkaar, of: ze scheiden tegenwoordig zo makkelijk!
Het zal wel komen omdat het nog vrij vers is, maar ik ben echt niet voor het gemak gescheiden of een snelle opgever.
In nood leer je je vrienden kennen zeggen ze wel eens. Dat geldt ook voor je partner.
En zelfs dan zit er aan die nood nog een houdbaarheid. Hoeveel kan een koppel verdragen, hoe was het huwelijk ervoor, hoe reageert iemand in nood, is er communicatie, zijn er nog uitingen van liefde of is het koude oorlog enz.
Mijn ouders zijn ondanks een hoop ellende nog steeds bij elkaar. Je ziet ze kibbelen en door alles heen zie je een goede basis van liefde en verdraagzaamheid met bijbehorend gemopper. Als je die basis niet meer kunt zien heb je niets meer om op te bouwen.

Kaaskopje

Kaaskopje

04-10-2014 om 13:03

Astrid

Als je na dertig jaar de knoop kunt doorhakken en uit je relatie kunt stappen, vind ik ook niet dat je snel hebt opgegeven. Zeker niet.

Jij: Ik zie overigens wel in mijn omgeving dat er mensen zijn die het altijd erg nadrukkelijk over hun goede huwelijk hebben, waarvan ik meer weet en denk dat ze met weinig genoegen nemen en gewoon voortleven omdat dat makkelijker is.===

Toch vraag ik me af of jij ook niet járen op deze manier geleefd hebt. Misschien dat je niet 'opschepte' over je goede huwelijk, maar als je na 30 jaar gaat scheiden omdat een van de problemen is dat je man niet voor jou en het huishouden zorgt bij ziekte, dus ook niet na een goed gesprek hierover, dan heb je daar járen genoegen mee genomen. Ongetwijfeld mopperend, maar je kon er mee leven blijkbaar. Anders had je al veel eerder het bijltje erbij neer gegooid. Mijn man en ik zijn volgend jaar ook 30 jaar bij elkaar. We hebben veel moeilijke periodes gehad en ik heb bij wijze van spreken het koffertje van mijn man een aantal keer bij de voordeur gezet, maar door de basis is het goed gegaan. Wat ik me van jou afvraag is of je na 5 jaar al niet het gevoel had dat er met de basis behoorlijk wat mis was.

Ik zeg dit allemaal niet beschuldigend, ik hoop dat je dat niet zo ervaart.

Astrid

Astrid

04-10-2014 om 13:49

Nee, het

Nee, het was enkel om aan te geven dat mensen in situaties van nood heel anders kunnen reageren dan je jaren ervoor hebt gezien van die persoon. Dat dat zo ernstig kan zijn, bv na overlijden kind, dat beiden er heel anders op reageren en je daardoor uit elkaar kunt groeien. Dat zou je normaal niet geweten hebben, maar in tijden van nood bijvoorbeeld wel.
Bij mijn huwelijk waren er idd heel andere dingen mis en daar heb ik mijzelf voor ingezet, maar dat is een ander verhaal dan wat ik hiermee bedoelde.
Mijn inzet had geen kans, maar dat is me pas na al die tijd verteld; ik heb daar al die tijd geen genoegen mee genomen, maar na hetgeen me verteld was kon ik daar wél een eind aan maken.

Kaaskopje

Kaaskopje

04-10-2014 om 13:50

- vervolg

Nog even over dit stukje: waarvan ik meer weet en denk dat ze met weinig genoegen nemen en gewoon voortleven omdat dat makkelijker is===

Ik heb daar ook wel eens over nagedacht. Met alle ervaring die ik nu heb, kan ik voor mezelf niet zeggen dat we bij elkaar zijn gebleven omdat het makkelijker was. Misschien dat buitenstaanders dat gevoel wel hebben, ik weet het niet.

Of met weinig genoegen nemen een slechte eigenschap is hangt misschien een beetje af van hoe je bent. Als je net zoveel van een ander verwacht als van jezelf, kan het moeilijk voor die ander zijn om aan die persoonlijke standaard te voldoen. Is met weinig genoegen nemen niet een negatieve uitleg van "tevreden zijn met wat je elkaar kunt bieden en elkaar accepteren"? Als je daar gelukkig mee bent, is er toch niets op tegen?

Mijn man en ik hebben andere interesses. En onze smaak is ook niet altijd hetzelfde. Ik voel me hier af en toe door 'afgeremd'. Maar als ik dan doordenk naar 'met een andere man had ik dit probleem misschien niet gehad' realiseer ik me dat een man met dezelfde interesses wel weer iets anders kan hebben waar ik niet 100% gelijk in sta. Wat heb ik aan een man die woest met mij op safari wil, als hij thuis nooit tijd uit wil trekken voor gezin en huis? (Bijvoorbeeld.) Ik denk dus dat een goede relatie op gezette tijden helemaal niet perfect hoeft te zijn om uiteindelijk toch te kunnen zeggen dat het een geslaagde relatie is/was. In mijn ogen is het bijna onmogelijk om 50 jaar bij elkaar te zijn en terug te kijken met 'er was nóóit een probleem'.

Mijn schoonmoeder zei bijvoorbeeld graag dat zij en mijn schoonvader nooit ruzie hadden. Daar kon ze erg tevreden over praten, maar als buitenstaanders zagen mijn man en ik dat soms anders. Ze maakten misschien niet regelrecht ruzie, maar onderhuids gemorrel was er soms wel. Nu mijn schoonmoeder er niet meer is, komt merkbaar naar boven wat mijn schoonvader heeft geaccepteerd omwille van het samenzijn met haar. Wat hem blijkbaar toch wat heeft gestoord, wordt nu in hoog tempo afgeschaft. Wij kijken daar toch met lichte verbazing naar, maar we begrijpen het wel. De conclusie lijkt dat het geluk van het samenzijn met haar zwaarder gewogen zal hebben dan dat hij precies kon leven zoals hij wilde.

Ad Hombre

Ad Hombre

04-10-2014 om 13:54

Moon

Je weet niet van tevoren hoe je zult reageren als de bodem onder je veilige bestaan wordt weggetrokken. Dat geloof ik ook. Resultaten uit het verleden bieden geen garanties. Helemaal mee eens.

Goede omgangsvormen

We doen hier aan goede omgangsvormen. Als het uitraakt met de verkering dan doen de kinderen dat op een goede manier, dat wordt besproken en met elkaar ook onder vrienden gedeeld. Vertel wat het met jezelf doet, soms gaat het zo, het is niet goed om onrealistisch vol te houden, geef elkaar de kans maar vergeef elkaar ook. En blijf na aanvankelijk wat afstand toch goed met elkaar omgaan.
Scheiding vraagt ook om goede relatievaardigheden.

Primavera

Primavera

04-10-2014 om 18:59

Eens met Kaaskopje

Kaaskopje:"tevreden zijn met wat je elkaar kunt bieden en elkaar accepteren"
Daar ben ik het nu helemaal mee eens. Volgens mij is één van de grote killers van een relatie dat je de ander en/of jezelf wilt veranderen omwille van de liefde. Als één van de partners moet veranderen om het samen uit te houden dan heb je de verkeerde te pakken.

Ik zie dat helemaal niet als 'met weinig tevreden stellen' maar juist als 'waarderen wat je hebt ipv je te focussen op wat er nou nog allemaal beter zou kunnen'. Mijn man en ik zijn verre van perfect, maar we zijn met alle onze onvolkomenheden perfect voor elkaar. We kunnen helemaal ons zelf zijn als we bij elkaar zijn in de wetenschap dat de ander ons nou juist daarvoor heeft gekozen.

Astrid

Astrid

04-10-2014 om 19:53

Daarom

Daarom had ik het ook over mijn omgeving. Hoe dat bij mensen zit die ik niet erg goed ken weet ik niet en daar zal ik uiteraard niets over zeggen. Ik zie ook huwelijken waarbij die basis zo sterk is, dat ze het tot nu gered hebben met alles wat hen is overkomen.
Maar in mijn omgeving en de achtergrond waar ik vandaan kom, zie ik mensen die gelaten accepteren dat het niet is zoals ze graag hadden gezien, maar nooit zullen scheiden. En dan heb ik het niet over stellen die geen echte partners meer zijn maar toch nog elkaars beste vrienden zijn, maar minder dan dat.
En dat weet ik omdat ze het me zelf vertelden, niet vanwege mijn perfecte beoordelingsvermogen

En mijn eigen huwelijk ging al helemaal niet om elkaar veranderen eigenlijk.

Hanny61

Hanny61

17-10-2014 om 13:33

relatie na crisis

De discussie over uit elkaar gaan na het overlijden van een kind heeft mij wel geraakt. Bij Kaaskopje bestaat o.a. onbegrip/verbazing als dit gebeurt. Mijn man en ik zijn 32 jaar samen, waarvan 21 jaar getrouwd en wij hebben helaas een kind verloren. Wij zijn nog steeds samen en onze crises hebben ons sterker gemaakt. Maar na het overlijden van ons kind heeft het erom gehouden. Niet omdat we niet van elkaar hielden, niet omdat we elkaar niet respecteerden in de verschillende manieren waarop wij met onze rouw omgingen, maar omdat ik zijn verdriet niet aan kon. Ik voelde me vreselijk schuldig, omdat ik zo in mijn eigen verdriet opging en hem niet tot steun kon zijn. Dat heeft lang geduurd, jaren! We hebben relatietherapie gehad en daardoor konden we alles weer met elkaar bespreken,ook de pijnlijke dingen. Dus ik vind het niet zo vanzelfsprekend dat mensen na het verlies van een kind een sterkere band krijgen. Het schijnt bijzonder veel voor te komen dat stellen uit elkaar gaan na zo'n verschrikkelijk groot verlies.

Hanny61

Hanny61

17-10-2014 om 13:41

ons `geheim`

Ook voor ons geldt `Lust, Laughter and Loyalty`.Ik ben nog steeds gek op mijn man, hij ruikt altijd zo lekker. Ik moet ook nog steeds verschrikkelijk om hem lachen, ook al hebben zijn grapjes de houdbaarheidsdatum soms ruimschoots overschreden. Waarbij onze pubers ons maar een raar stel vinden.En de Loyalty is terug te vinden in het respect dat we voor elkaar hebben en, zoals het hier al eerder is genoemd, zullen we elkaar nooit kleineren, niet in gezelschap, maar ook niet als we samen zijn. And-last-but-not-least (en dat verbaast mij ook): ik erger me nooit aan hem.
We hebben wel eens ruzie, dat dan weer wel!

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.