Relaties Relaties

Relaties

stip

stip

06-06-2013 om 17:18

Verdergaan na ontrouw


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Marijke

Marijke

25-09-2014 om 21:59

Rosa

Ja, wat te doen. Vaak denk ik "laat me een jaar vooruit kunnen kijken, zodat ik weet of het zin heeft door te gaan nu, de pijn te doorstaan of het het allemaal waard is". Ik herken zo je verdriet en moedeloosheid. Ook ik kan hetgeen gebeurd is niet uit mijn hoofd krijgen, de beelden dienen zich steeds zomaar aan. Als ik een naam hoor die op de hare lijkt, als ik mijn man op zijn mobiel zie kijken, als ik de was ophang, als ik op mijn werk ben... Heel vaak eigenlijk. Ik loop een maand op je voor wat betreft de ontdekking. Ook ik heb het zelf ontdekt; dat vind ik nog steeds spijtig, ik bedoel dat ik liever had gehad dat hij het zelf opgebiecht had en dat ie spijt had en voor mij koos. Nu kiest hij ook voor mij maar is hij gedwongen een keuze te maken. Ik lees ook veel dat het echt stoppen met een affaire heel lastig is en ze steeds slimmer worden in het verbergen van een affaire. Ik vraag me, net als jij denk ik, af of ik hem ooit nog kan vertrouwen.... (vaak van huis ivm werk dus legio mogelijkheden)..... Ben bang dat slechts de tijd ons het gaat leren...
Wat te doen vraag je? Houd je diep van binnen nog van hem? Is hij een goede partner en vader? Hadden jullie het fijn samen voor zijn affaire? Wil je/jullie in therapie om uit te zoeken waarom het gebeurd is (jaja, omdat hij een klootzak is maar misschien is er nog een andere reden...?). Ik sta alleen in deze strijd omdat ik niet wil dat iemand het weet... Uit schaamte, vernedering, etc. Heb jij mensen om je heen waarmee je kunt praten?
Veel sterkte Rosa, tot de volgende keer.

Rosa

Rosa

26-09-2014 om 20:53

Marijke

Hoe herkenbaar allemaal. Ja, ik heb het een paar mensen uit mijn omgeving verteld. In het begin had ik ook veel moeite met de vernedering en schaamte. Wat mij erg heeft geholpen was om te denken: hé ik ben niet de klootzak geweest; ik hoef mij niet te schamen. Hooguit zou ik hem daarmee beschermen en dat heeft ie echt niet verdiend. Marijke; het is je volgens mij al eerder aangeraden maar ga er over praten. Dit kun je niet alleen. Het helpt mij echt om er over te praten, zeker als alles mij weer veel te veel wordt.
Hoe zijn de gesprekken met je man nu hierover? Praat hij vrijuit en uit zich zelf? Ik heb altijd het gevoel dat ik alles eruit moet trekken. Hij vertelt alles wel maar hij zal nooit ui zichzelf erover beginnen. Ervaar jij/jullie dat ook of is dat normaal. Wat mij verder opvalt is dat vriend veel details niet (meer) weet. Woest word ik dan. Blijkbaar was het zo leuk dat hij alles ervoor op het spel heeft gezet maar nu weet ie het fijne ervan niet meer?
Wat ik ook nog steeds niet begrijp en waar ik zo verdrietig en boos om kan worden is HOE KON JE DIT ONS AANDOEN?? Ik vind het onbegrijpelijk dat hij het heeft gedaan.
Ja, was het maar een jaar verder.... Het lastige bij ons is dat ik met haar geconfronteerd blijf worden: zij en haar gezin kwamen bij ons over de vloer. Via onze kinderen want dat waren vriendjes en zitten bij elkaar op school. Ze probeerde al die tijd, we gingen een jaar met elkaar om, hun affaire duurde volgens vriend 2 maanden, vriendinnen met mij te worden. Dus je kunt stellen dat ik dubbel bedrogen ben.
Tja, wat je vraag betreft of ik echt van hem hou? Ik weet het niet, ik vertrouw mijn eigen gevoelens niet en er is qua gevoel een hoop verwarring: is het liefde, pijn, boosheid. Het enige waar ik nog iets uit haal is dat ik blij ben als hij thuiskomt . Soms hoor ik een stemmetje wat zegt: een man die jou dit aandoet heeft geen respect voor je en verdient je niet. Tenzij ik erover begin is het soms alsof er niets gebeurd is. Zo loopt hij althans door het huis, alsof alles koek en ei is. Is dat je kop in het zand steken? Ontkenning? Weglopen? Is dit allemaal mannengedrag? Gedragen alle vreemdgangers zich zo of...... Ik hoor graag jullie mening en hoe jullie hiermee omgaan.

Dochtervan

Dochtervan

27-09-2014 om 20:04

Vanuit het perspectief van een dochter

Ik heb lang nagedacht of ik wel in dit draadje zou reageren: ik sta er zo totaal anders in dan de meeste van jullie dat het misschien helemaal geen meerwaarde oplevert, maar ik werd zo getriggerd door de manier waarop kinderen ook als "slachtoffers" worden neergezet, dat ik het toch niet laten kan...

Zelf ben ik dochter van een man met verschillende verhoudingen. In de eerste plaats heeft het gedrag van mijn vader me nooit meer gedaan dan ieder ander vervelend gedrag; eerlijk gezegd vond ik het gezeur van mijn moeder lastiger om mee om te gaan. Ik zie me geen moment als slachtoffer; mijn ouders hebben een relatie met elkaar en ze hebben ons er godzijgedank altijd buiten gehouden. In alle eerlijkheid denk ik nog steeds dat mijn ouders een goed huwelijk hebben en dat vinden ze zelf ook. Mijn advies zou dan ook zijn om de keuze te maken je kinderen niet bij jullie problemen te betrekken: vader wordt geen mindere vader, omdat hij in de relatie met moeder feilbaar is. En bedenk ook dat kinderen ook de tekortkomingen van moeder helder zien. Vreemdgaan is echt niet de enige'zonde' in een huwelijk...

Hiermee wil ik trouwens op geen enkele manier jullie verdriet bagatelliseren, maar wel laten weten hoe ik het als dochter ervaren heb; doordat mijn moeder mijn vader niet afviel, heeft het voor ons geen negatieve gevolgen gehad. Als ze het wel had gedaan, was ik niet alleen kritischer naar mijn vader gaan kijken, maar ook naar haar. Idioot misschien, maar ik snap best dat mijn vader bijvoorbeeld gevoelig was voor wat aardigheid; bij mijn moeder was het moeilijk goed doen. (Deze opmerking gaat over mijn ervaring en ik wil dus niet suggereren dat zoiets bij jullie ook het geval is). Als dochter ben ik daarnaast ook blij dat mijn moeder niet allemaal familieleden en vrienden heeft ingelicht, dat had het voor ons wel wat moeilijker gemaakt. Een enkele vriendin was wel op de hoogte.

Stip

Stip

01-10-2014 om 12:38

Dochter van

dank je voor je genuanceerde reactie. Ik moest er even een paar dagen over nadenken.
Ik zie kinderen inderdaad vaak als slachtoffer van het gedrag van ouders. Maar dan met name m.b.t. een scheiding. (natuurlijk kan het ook zonder scheiding, maar daar heb ik het nu niet over). Dat is wat ik in dit draadje vaak bedoel. Ik lees dat jouw ouders bij elkaar zijn en een goed huwelijk hebben en erin geslaagd zijn eventuele spanningen bij jullie weg te houden. In elk geval dusdanig dat jij er geen last van gehad hebt. Ik hoop uit de grond van mijn hart dat onze kinderen dat later ook kunnen zeggen; dat er wel spanning geweest is maar dat zij daarvan geen/ weinig hinder ondervonden hebben. Hebben we hard aan gewerkt de afgelopen tijd.

Ik man ook verweten dat ik vond dat hij de het welzijn van de kinderen in gevaar bracht. Wij hebben geen open huwelijk waarin dit plaats 'mocht' vinden. Kans was groot geweest dat ons huwelijk het niet gered had. Dan waren we gescheiden met alle (in mijn ogen) schadelijke gevolgen voor de kinderen. Dan waren de kinderen het slachtoffer geworden. (vanuit een veilige positie naar een situatie met gescheiden ouders).

En dat je blij bent als kind dat jan en alleman het niet wist begrijp ik heel goed. Dat vind ik soms moeilijk. Er zijn mensen in onze omgeving die ervan weten omdat we ze in vertrouwen genomen hebben. Er zijn ook mensen in onze omgeving die ervan weten omdat ze eraan meegewerkt hebben/ ermee geconfronteerd zijn. Dat laatste vind ik moeilijk. Ik hoop dat dat geen eigen leven gaat leiden. Misschien moeten we ze als ze ouder zijn hier ooit iets over vertellen. Kijk ik niet naar uit;-(.
Maar misschien kan ik er dan van meer afstand naar kijken vanuit een heel fijne positie. Wie dan leeft die dan zorgt.

Marijke

Marijke

02-10-2014 om 14:39

Rosa

Man praat wel maar niet uit zichzelf, in ieder geval niet over zijn affaire (is ook veel details vergeten ... maar ik vraag me af of ik het ook allemaal wil weten.... wat je niet weet hoef je ook niet te vergeten ten slotte).
Ik vind het ook onbegrijpelijk dat hij dit ons heeft aangedaan. Als hij niet meer gelukkig was had hij het ook kunnen zeggen i.p.v. te vluchten naar iemand anders, we hadden er over kunnen praten, samen kunnen zoeken naar ander wegen om elkaar weer te begrijpen of wat dan ook. Nu heb ik hier eerst mee te dealen voordat we verder kunnen.
Voor jou extra moeilijk dat je "haar" nog tegenkomt. Dat heb ik gelukkig niet en man komt haar ook niet meer tegen (is nu een ex-collega van hem).
Man doet ook of alles koek en ei is. Heeft spijt (zegt hij ook regelmatig) en wil echt samen met mij verder. Tsja, ik vind het lastig te geloven.
Ik heb niet echt het gevoel dat hij voor mij vecht maar is wat ik wil reëel? Voor de affaire was hij ook niet heel erg romantisch; ik heb nu behoefte aan heel veel aandacht van hem; lieve, leuke en vooral veel sms'jes, uitstapjes en ook seks (snap eigenlijk ook weer niet dat ik daar behoefte aan heb, soms denk ik; denkt hij nu aan mij of aan haar? Zij is 13 jaar jonger, mooier en strakker...) Maar hij heeft dat alles met haar meer dan een jaar lang gedeeld! Is mijn gedachtegang dan zo gek?

Rosa

Rosa

03-10-2014 om 21:58

Marijke

Nog zo veel vragen en onzekerheden. Wat is inderdaad reëel om te vragen? Ik snap dat ie het liever wil vergeten of in ieder geval er niet aan herinnerd wil worden. Maar is het te veel gevraagd dat ie zijn beste beentje voorzet en laat zien dat ik hem veel meer waard ben dan haar? Ik herken wat je schrijft Marijke. Je ziet het liefst dat ie je overstelpt met aandacht en lieve woorden en gebaren. Maar daar schijnt vriend hier althans moeite meecte hebben. Hij omschreeft het zelf als ' het lijkt of ik wil slijmen' . Blijkbaar voelde het bij de andere vrouw natuurlijker? Hier is het de afgelopen dagen erg slecht gegaan. Een zwaar gevoel van ' dit trek ok niet langer, ik moet er mee stoppen'. En vriend dacht dat het juist lekker ging. Mannen van Mars en Vrouwen van Venus? Ik snap hem in ieder geval steeds minder. Zie jij al vooruitgang Marijke?

Marijke

Marijke

06-10-2014 om 23:32

Rosa

Ook weer zo herkenbaar, dat man/vriend zegt dat het voelt als slijmen als ie extra zijn best doet voor mij terwijl hij voor/met/bij haar niets deed dan dat!!!
Vervelend dat je zo'n rotgevoel hebt! De pijn en de onzekerheid is killing...
Ik merk dat het hele scherpe er soms even wat af is, het voelt niet meer de hele dag alsof ik door messen gestoken wordt maar er is natuurlijk nog wel veel pijn...
We zijn een weekend samen weggeweest en eigenlijk hebben we niet heel veel gepraat over zijn affaire; ik wilde gewoon ervaren hoe het is om samen te zijn zonder strijd. Wel moeilijk hoor want ik had vaak de neiging iets te zeggen over zijn affaire maar heb het toch niet gedaan. Wel gepraat over van alles en nog wat en dat was best fijn.
Vanmorgen zowaar een sms dat hij het zo fijn vond het weekend; dat hij weet dat er nog meer water door de emotie zee moet stromen voordat we samen weer naar een toekomst kunnen kijken; dat hij hoopt dat ons dat lukt. Heb teruggestuurd dat ik het ook best fijn vond maar dat ik het erg moeilijk heb met het idee dat hij naast een leven met mij nog een tweede leven kan leven en dat dat maakte dat ik het ijskoud had.
Komt het vertrouwen ooit terug?

Marijke

Marijke

21-10-2014 om 23:00

Rosa

Hoe gaat het nu met je Rosa?

Hier ook

Hallo allemaal,

De laatste dagen heb ik veel gelezen op dit forum. Mooie, ontroerende, sterke en herkenbare verhalen en reacties.
Sinds afgelopen maandag (het is nu zaterdag) weet ik dat mijn man vreemd is gegaan. Hoewel hij zegt dat hij een manier en moment wilde vinden om het me zelf te vertellen, heb ik hem er zelf naar gevraagd en zei hij dat er idd iemand anders is.
We hebben meteen gepraat, ik wilde weten hoe/wat waar en wie. Hij wilde niet vertellen wie ze was, uiteindelijk alleen haar voornaam. Hij zei dat hij haar via Facebook leerde kennen. Leve Facebook, want nadat hij naar zijn werk ging wist ik binnen 5 minuten wist ik wie ze was, een collega... Blijkt dat ze niet alleen gezoend hebben...
's Middags belde hij en kon ik alleen maar huilen, 's avonds wel een redelijk gesprek gehad. Dinsdagavond de kinderen boven een film laten kijken en lang gepraat. Voelde goed daarna. Ik heb hem gezegd dat ik hem niet zou dwingen te kiezen, dat hij zelf een afweging en beslissing moest nemen. Dat ik begreep hoe hij zich voelde, maar vertelde ook hoe ik me voelde. Hij zei dat het te vol was in zijn hoofd en nog geen beslissing kon maken.
Aan het eind van het gesprek zei hij dat hij eigenlijk voor mij moest/zou kiezen. Klonk fijn, maar voelde niet fijn. Ik zei dat als hij voor mij zou kiezen, hij echt voor mij moest gaan, en niet bv. voor de kinderen zou blijven.
De twee dagen erna gingen op en neer, bij allebei. We hadden al ruim een week de afspraak staan dat we op donderdag zouden gaan lunchen in de stad samen. Dat wilden we nog steeds. Ik zou vanuit mijn werk naar zijn werk komen. Hij was nog in vergadering, waarop ik dacht, dan loop ik naar zijn kantoor. Lopend door het enorme gebouw bleek ik verdwaald en besloot naar beneden te gaan. En toen...., zag ik 'haar'. Ik ben op haar afgestapt, heb haar (buiten het gehoor van collega's) een hand gegeven en vriendelijk gezegd dat ik voor mijn kwam en zijn naam genoemd. Ze zei oke, ik zei dat ik nu wist hoe ze eruit ziet. Daarna wenste ze me veel sterkte en liepen we van elkaar weg. Het voelde goed dat ik haar heb laten zien wie ik was. Ik
werk nl. vooral thuis en hij in een grote stad en wonen op het platteland (en niet zichtbaar voor haar op F, dus ik was letterlijk ver weg voor haar.
Ik heb het meteen mijn man verteld, dat dit geen opzet was (was het echt niet, maar ik keek natuurlijk wel rond). Hij was verbaasd maar niet boos. Samen gelunched en daarna ieder weer naar het werk.
Twee uur later appte hij dat het uit was tussen hen.
Later bleek dat zij ongelooflijk geschrokken was dat ik voor haar stond. Ze appte (!) hem dat 'het' te dichtbij kwam en ze niets meer met hem wilde. Als ze mij niet ontmoet had, was ze dan wel verder gegaan met mijn man, terwijl de hare het al een tijdje wist? Was het voor de kick voor haar? Maar goed, genoeg over 'haar'.
Het moeilijk is dat we sinds een half jaar weer bij elkaar zijn na een scheiding van een jaar. Voor die scheiding ging het al jaren steeds een beetje slechter, vooral omdat mijn man heel langzaamaan steeds meer in een depressie zakte en daar niets aan wilde doen. Vluchtte uit huis, werd om alles boos, dronk te veel, etc. Samen in relatietherapie (slechte therapeut, zonde) gegaan, maar mijn man zakte steeds verder weg en liet dat toe.
Uiteindelijk hebben we samen besloten dat we beter uit elkaar konden gaan. Heel heftig, vooral voor de kinderen. Het belangrijkste vonden we dat de kinderen voorgingen en we geen vechtscheiding wilden. Na een tijdje wilde mijn man mij toch weer terug. Ik wilde dat hij wat aan zichzelf ging doen en wilde eerst ruimte en rust. In therapie ging hij, maar mij rust gunnen lukte hem niet, waardoor de kwade apps en mails met enige regelmaat binnen kwamen. Ik ben er nooit op in gegaan (hoe moeilijk ook), omdat we dan wel een vechtscheiding zouden krijgen en ik niet van het modder gooien ben. Na een maand 0f 9 zag ik dat het beter met hem ging, hij weer die leuke, lieve man was, in een betere versie. We gingen steeds meer met elkaar om. Na veel praten bleek dat we weer samen verder wilden. Wel goed over nagedacht, want we konden het niet aandoen om over 3 maanden toch weer uit elkaar te gaan.
En toen werd ie dus verliefd op een ander. En dat vind ik nog niet eens het ergste. Is bij ons allebei in 18 jaar nog niet eerder gebeurd, en ik ben van mening dat zoiets kan gebeuren.
Het er mij om wat ie er mee deed/doet! Met haar naar bed geweest, vrij bewuste keuze lijkt me (zij had een condoom mee...).
Hij wist tot donderdag niet voor wie hij wilde kiezen. Nu heeft zij het uitgemaakt en is hij boos dat de beslissing hem uit handen is genomen. Maar ja, als je altijd alles voor je uitschuift en je kop in het zand steekt... Hij weet dat ik met hem verder wil, maar alleen als hij voor me wil/durft te gaan. En dat kan hij me nog niet zeggen.
Gister zei ik dat ik alles wilde weten over hen. Niet om hem daar later mee te confronteren, maar omdat ik informatie mis. Als er meer is gebeurt dan hij me nu verteld heeft (wat ook zo is, gister zei hij: je weet nog niet alles, maar dat vind ik niet relevant) wil ik dat weten. Om vandaar uit een beslissing te nemen, voor mezelf.
Want ik heb het vertrouwen dat we hier uit kunnen komen, maar als hij dingen bewust blijft verzwijgen kan ik nooit beginnen met hem weer een beetje te vertrouwen.
Hij ziet mijn verdriet, ik de zijne, daarin steunen we elkaar ook wel en we hebben geen slaande ruzie.
Maar hij zegt dat hij nog niet kan beslissen, maar mag hij mij laten bungelen? Mag hij mij informatie onthouden omdat hij het niet relevant vindt? Mag hij zijn beslissing uitstellen (en dat kan heeeel lang duren weet ik uit ervaring) en mij laten wachten?
Pfff, emoties vliegen alle kanten op. En ik dacht dat we het ergste gehad hadden in het jaar dat we uit elkaar waren. En er samen weer voor gingen.
Wat een lap tekst zie ik . Blijkbaar moest ik dit even van me af schrijven.
Ik weet dat dit tijd nodig heeft, blijven ademhalen en erop vertrouwen dat het, in wat voor vorm ook, wel goed komt.
Voor degenen die hier hier ook mee worstelen: veel sterkte en ik hoop dat je je ei en verdriet een beetje kwijt kan bij iemand.

Stip

Stip

16-12-2014 om 11:42

Miek

Wat een verhaal.Wat een hoop narigheid en onzekerheid.

"Want ik heb het vertrouwen dat we hier uit kunnen komen, maar als hij dingen bewust blijft verzwijgen kan ik nooit beginnen met hem weer een beetje te vertrouwen."

Op grond waarvan heb jij vertrouwen dat je hier samen uit gaat komen? Ik lees dat je man depressief was, opgeknapt is, uiteindelijk weer met je verder wilde, al heel snel verliefd op een ander werd en niet kon kiezen, je niet het hele verhaal vertellen wil..

Ik lees over een man die geen verantwoordelijkheid neemt voor zijn relatie. Hij lijkt niet voor jou te kiezen. Ik lees niet over oprecht berouw, zijn leven echt willen veranderen.
Wat mist hij bij jou? Wat was de basis van zijn depressie?
Het lijkt erop dat je hem erg tegemoet komt; laat jij hem de verantwoordelijkheid wel nemen of is het al snel weer OK?
Wil hij wel verder? Of maakt hij het zo bont zodat jij je verantwoordelijkheid neemt en de handdoek in de ring gooit? Durft hij beslissingen te nemen? Hij steekt zijn kop in het zand. Misschien wil hij wel dat jij voor hem beslist.

Je zegt ook zelf een keus te willen maken. Dat lijkt mij heel verstandig. Maar je kunt dat niet omdat hij niet mee wil werken; hij vertelt jou niet alles. Dat zou voor mij geen basis zijn; geen teken van volledige inzet. Dat het emotioneel moeilijk is om afstand te nemen begrijp ik direct. Zoals jij nu dit alles beschrijft lijkt het mij nu de enige oplossing. Laat hem maar zien wat hij kwijtraakt. Dan zal blijken of hij hard werken wil.

Jullie kinderen hebben al een hoop meegemaakt. Daar zou mijn prioriteit liggen. Het liefst samen met hun vader, maar als hij geen verantwoordelijkheid neemt dan niet meer samen en alleen verder. Het is niet wat je wil. Maar zoals het nu gaat gaat het ook niet zoals je wil en je man geeft nu geen reden om te vertrouwen op een goede afloop.

Sterkte. Het is een verdrietige toestand.

Anne

Anne

05-01-2015 om 12:05

Beste allemaal

Ik heb de afgelopen week alles van jullie gelezen en ik herken zoveel van wat jullie schrijven. Toch merk ik dat ik ook veel boosheid voel t.o.v. die andere vrouw en dat meen ik minder te lezen bij jullie. Vandaag is het 10 weken geleden dat mijn man mij vertelde dat hij tot die dag een verhouding had gehad met een collega. Mijn man en ik zijn 27 jaar samen en hebben 3 kinderen tussen de 10 en 20 jaar. Op de avond dat hij het mij vertelde had hij haar kort daarvoor telefonisch gesproken. Haar man had gehoord dat zij tegen mijn man zei dat ze van hem hield aan de telefoon en mijn man hoorde zijn boze reactie. Op dat moment besloot hij dat hij het mij wilde vertellen zodat ik het niet van een ander zou horen. Toen ik thuis kwam vertelde hij het me en ik kon het niet eens geloven. Mijn man die zo principieel was, die iedereen veroordeelde die vreemd ging, die altijd verkondigde dat hij het mij eerst zou vertellen als hij gevoelens voor een ander zou hebben en er dan pas iets mee zou doen.......die man vertelde me dat hij iets had met een ander. Eerst voelde ik me verdoofd en had ik met hem te doen want het paste zo ontzettend niet bij hem, daarna werd ik verdrietig maar het ongeloof had de overhand. Ik wilde alles weten want ik begreep het niet, het ging goed tussen ons, we namen juist weer extra tijd voor elkaar en deden leuke dingen, ik zag dat hij gelukkig was, ik voelde me gelukkig........hoe kon dit? Het rare is dat mijn gevoel al een tijdje zei dat er iets was, maar dat er eigenlijk geen reden was voor mijn gevoel. Mijn man had mij een aantal maanden daarvoor verteld dat hij een vrouw erg leuk vond en zelfs iets meer dan leuk en dat hij wilde dat ik dat wist omdat we dat hadden afgesproken. Ik vroeg of het een bepaalde collega was die hij kort daarvoor had aangenomen, maar dat was niet zo. Hij zou me op de hoogte houden van zijn gevoelens voor de betreffende vrouw.Ik heb er een aantal keren naar gevraagd, maar hij zei dat het niet meer was geworden en dat hij er zelf uit wilde komen en dat ik me geen zorgen moest maken. Op een gegeven moment zei ik half voor de grap dat ik dacht dat hij een vriendin had maar ik moest niet zo raar doen. Zo is er nog een situatie geweest waarin ik hem vertelde dat ik tegen iemand had gezegd dat ik mijn handen in het vuur zou steken voor hem omdat ik overtuigd was van zijn trouw. Want ook al zei mijn gevoel dat er iets was, ik dacht hem te kennen en dacht dat hij nooit vreemd zou gaan. Hoe hij reageerde weet ik niet meer, maar blijkbaae gewoon want er begonnen geen alarmbellen te rinkelen. Maar oké, die bewuste avond vertelde hij dus dat hij al een half jaar een verhouding had met die collega die hij een jaar daarvoor had aangenomen. (Ze werkten al jaren bij hetzelfde bedrijf, maar hij had haar een hogere functie aangeboden en daardoor leerden ze elkaar beter kennen)Hij vertelde dat hij van haar hield, dus niet alleen verliefd was maar echt houden van en dat is voor mij wel een verschil. Hij hield echter ook heel veel van mij en wilde mij absoluut niet kwijt. Hij had deze avond de keuze voor mij gemaakt, zou haar dat de volgende dag vertellen en hoopte dat ik met hem verder wilde. Ik snap het achteraf niet, maar ik wilde alleen maar heel dicht bij hem zijn en hem laten zien en voelen dat ik van hem hield. Vanaf de dag daarop ben ik in een emotionele achtbaan gekomen en vloog ik echt alle kanten op qua emoties. Ik wilde alles, alles weten. Hij zei steeds dat ik niet naar details moest vragen omdat dat me alleen maar pijn zou doen en het geen toegevoegde waarde had, maar ik eiste antwoorden. Ik kon het namelijk nog steeds niet echt geloven, tuurlijk wist ik wel dat het realiteit was maar als ik naar hem keek voelde ik alleen maar die grote zwarte bal in mijn borstkas en verwachtte ik dat hij zou zeggen dat het niet waar was. Tegelijkertijd was ik boos, teleurgesteld, verdrietig, voelde ik me vernederd, bedrogen, belogen en noem maar op. Toen we 4 weken op vakantie waren hebben ze elke dag contact gehad via mail of whatsapp en dat deed zo'n pijn. ik heb sowieso al het gevoel dat ik in een leugen heb geleefd en mijn hele vakantie is besmeurd. Hij snapt dat niet want we hebben toch een fantastische vakantie gehad? Dat ik het juist daardoor onverteerbaar vind dat hij elke dag contact had met haar begrijpt hij niet. Hij kon namelijk die 2werelden heel goed scheiden:als hij bij haar was, was hij gelukkig met haar en als hij bij mij en ons gezin was, was hij gelukkig met mij. Ik zie dit niet zo want hij lag wel naast mij in bed en mailde haar dat hij van haar hield. Nouja, hij vindt dat vreemdgaan vreemdgaan is en dat er geen gradaties zijn. Ik vind van wel. Nu lijkt het alsof mijn man een koude, berekende man is maar dat is hij helemaal niet, juist niet! Daarom doet het mij ook zoveel pijn denk ik. Hij is iemand die niet eens seks kan hebben uit pure lust, hij heeft seks uit emotionele verbondenheid en liefde. Dat was ook een terugkerend thema in onze woordenwisselingen: dat ik daar moeite mee had. Ik kan wel seks met hem hebben ook al ben ik due dag boos geweest, hij kan dat niet. Maar van haar hield hij en met haar heeft hij dus ook seks gehad, heel logisch want bij een verhouding hoort seks, maar hij wees mij In onze 27 jaar regelmatig af om allerlei redenen. Ik heb haar opgezocht op Facebook, LinkedIn etc. en qua uiterlijk is ze niet eens het type vrouw waar hij op valt. Maarja, dat hoeft ook niet zei hij, want hij hield gewoon van haar en daarom wilde hij meer dan een platonisch iets. En hij snapte me eigenlijk niet want wij hadden toch ook gewoon met elkaar gevreeën? De reden dat hij van haar is gaan houden was dat zij hem accepteerde zoals hij was en hem mooi vond. Daar had hij wel een punt want ik heb hem vaak gezegd dat ik vond dat hij moest afvallen en daarin ben ik ook te ver gegaan, ik heb ook gezegd dat ik hem niet mooi vond met al die extra kilo's maar ik heb hem ook zo vaak gezegd dat ik me zorgen maakte over zijn overgewicht en dat ik niet op de IC wilde zitten omdat hij een hartaanval ofzo had gehad. Pas toen ik een maand voordat hij het me vertelde in bed huilde omdat hij niets aan zijn gewicht deed en ik bang was dat we niet samen oud zouden worden drong het tot hem door dat de basis van mijn gezeur bezorgdheid was. Terwijl ik dat zoooo vaak had gezegd en ook al eerder had gehuild. Hij is een aantrekkelijke man en dat heb ik ook vaak gezegd, maar dat deed er blijkbaar niet toe. Dit wordt denk ik, 1groot chaotisch verhaal, mijn excuus daarvoor. De dag nadat hij het had verteld heeft hij een gesprek met haar gehad waarin hij haar heeft verteld dat het over was. Tegen mij had hij gezegd dat hij wel goede vrienden met haar wilde blijven dus toen ging ik door het lint want ik vond dat absoluut niet kunnen, maar hij vond van wel. 2 dagen daarna wilde zij een gesprek met hem en daarin maakte zij het uit. Beetje raar want dat had hij al gedaan, maar oké. zij had eerst alles ontkend tegenover haar man maar na het gesprek met mijn man heeft ze het toch verteld. Dus haar man heeft mijn man gemaild en gebeld en uitgescholden, bedreigd etc. Ik mocht van mijn man geen contact met haar opnemen terwijl ik daar wel behoefte aan had. Ik was woest op allebei dus vond ik dat zij dat ook mocht voelen. Mijn man zei dat ik met hem te naken had en niets met haar net zoals haar man met haar te maken had en niets met hem. Hij zei dat hij bij me weg zou gaan als ik contact mrt haar zou opnemen dus dat heb ik toen niet gedaan. Het deed zo'n pijn dat hij het voor mijn gevoel voor haar opnam! Hij zei wel steeds dat hij voor mij gekozen had, maar ik vond dat hij een half jaar tegen mij en voor haar had gekozen en dat nog steeds deed. Hij kon geen kwaad woord van haar horen, voor mijn gevoel verdedigde en beschermde hij haar en dat doet hij nog steeds vind ik. Mijn man was een paar dagen in het buitenland waardoor ze elkaar niet zagen en op de eerste werkdag na hun laatste gesprek deed ze afstandelijk en zakelijk tegen hem. Hij heeft daar begrip voor en denkt dat dat moet van haar man. Dat ik zei dat ik het niet aankon als ze vriendschappelijk mrt elkaar omgingen was niet belangrijk, maar nu zij zo deed was het goed. Voor mijn gevoel was ze dus belangrijker dan ik. Ik weet het, kinderachtig maar zo voelde ik het. De 2e week hadden we een gesprek met een kennis van mij die ook relatietherapie geeft. Zij vond het belangrijk dat we snel zouden komen omdat we anders al in een negatieve spiraal zouden komen. Dat was een goed gesprek: we kwamen erachter dat wij in een soort krakeling zaten waardoor we beide het gevoel hadden niet belangrijk te zijn voor de ander. Hier hebben we veel aan gehad. Ik ben hier wel blij mee, maar snap niet dat hij het niet binnen ons huwelijk heeft opgelost. Hij heeft vanaf het begin tegen haar gezegd dat hij nooit bij mij weg zou gaan zegt hij, ze wist dat hij heel veel van mij hield, hij heeft haar zelfs foto's van onze vakantie laten zien. Hij zegt dat hij door de fijne momenten met haar ook inzag dat hij met mij heel feel fijne momenten had, dat het met haar leuk en fijn was omdat ze niet de strubbelingen van een gezin, huishouden etc. hadden, hij is mij meer gaan waarderen, is gaan beseffen dat hij van mij houd, maar hij is niet gestopt met haar, houdt nu nog steeds van haar ook al schermt hij dat af zegt hij en hij zou niet zijn gestopt als die man haar niet had gehoord. Ik zie echt dat hij van mij houdt, op zijn manier doet hij reuze zijn best en we hebben hele goede dagen gehad de afgelopen week, maar vandaag ziet hij haar weer na 2 weken vakantie en ze gaan elkaar nieuwjaar wensen. Omdat niemand van de zaak het mag weten verwacht hij dat ze elkaar 3 zoenen gaan geven. Ik probeer dit normaal te vinden maar die zwarte bal die echt weg was de afgelopen week wordt weer groter en de zenuwen gieren door mijn lijf. Ik wil niet dat hij haar aankijkt, ik wil niet dat ze elkaar zoenen, ik wil niet dat hij haar parfum ruikt, maarja, het zal wel moeten. Hij vindt dat dat gewoon moet kunnen want hij heeft de afgelopen 10 weken meer zakelijke gesprekken met haar gevoerd en dat ging goed, maar ik blijf bang. Hij zegt dat hij zijn gevoel voor haar onder controle heeft en het heeft afgeschermd en er niets mee wil, maar hij geeft ook toe dat de liefde nog niet minder is geworden. Hij verwacht dat het wel slijt, maar ik vertrouw haar niet. Welke vrouw gaat nou een verhouding aan met een man die zegt dat hij niet bij zijn vrouw weg gaat? Hij vindt haar integer etc etc want ze schijnt zelfs tegen hem gezegd te hebben, toen ze iets hadden, dat hij boft met zo'n vrouw als ik. Ik haat haar gewoon. Heel erg dat ik dat zeg, maar ik acht haar net zo verantwoordelijk voor mijn verdriet als mijn man. Of zie ik dat helemaal verkeerd en heeft mijn man gelijk dat zij alleen verantwoordelijk is voor haar eigen relatie? Waarom kan hij nou niet gewoon ook iets negatiefs over haar zeggen? Tot 30 december ging het met mij niet zo goed, ik huilde elke dag, viel om niets uit tegen andere mensen, kon me nergens op concentreren, had geen eetlust, had lichamelijke klachten zoals migraine en gewrichtsoijn, de glans was van alles af en hoewel ik normaliter spontaan ben en een kwebbelkous was ik nu stil en terug getrokken. Ben ook naar de huisarts geweest en morgen moet ik weer komen. Hij heeft mijn bloed laten controleren en ik moest een vragenlijst invullen. Mijn man en ik deden ook leuke dingen hoor en we hadden echt goede momenten, maar het was alsof ik in een soort watten zat ofzo. Alleen als we ruzie hadden zat er leven in mij. 30 December waren we een dagje weg en natuurlijk kregen we ruzie. Mijn man wil namelijk niets meer vertellen en is mijn vragen zat. Hij zegt dat hij alles al heeft verteld, dat ik alles al weet en dat we niet verder komen als ik terug grijp op wat is geweest. Hij wil verder en wil echt wel met me praten over mijn gevoel en wat dit alles met mij doet, maar hij wil niet praten over die verhouding. Dat is geweest en als ik het oprakel en over haar begin komt zijn gevoel ook weer naar boven en dat wil hij niet. Ik snap dat wel, maar ik dan? Soms schiet me iets te binnen wat ik me eerder niet realiseerde en dan wil ik antwoorden en die geeft hij niet. De relatietherapeute waar we 1 keer zijn geweest zei tegen mij dat ik me het meest vreselijke, onvoorstelbare moest voorstellen en dat dat het ook is voor mij, dat het geen nut heeft details te weten omdat dat de pijn niet minder maakt. Dat is natuurlijk zo maar ik wil de boosheid of vertwijfeling die het dan oproept wel uiten maarja, dan beland ik in verwijten en dan ben ik niet meer constructief volgens mijn man. En inderdaad, ik heb alles al gevraagd denk ik. We kregen dus ruzie en ik heb gezegd dat ik wilde scheiden. Mijn man is hier zo van slag door geraakt dat hij een slapeloze nacht heeft gehad en hij de volgende ochtend emotioneel was. Toen merkte ik pas dat hij echt van me houdt en kon ik ook verder. Wat wij tegen elkaar zeggen komt vaak niet binnen bij de ander, althans, we horen het wel maar ons hart niet. Nu raakten we wel elkaars hart. Ik heb toen ook gezegd dat ik hrt nu wilde laten rusten, dat het voor mij hrt beste werkt als ik doe alsof er niets is gebeurd. De afgelopen dagen kon ik dat ook, ik kon er gewoon aan denken zonder dat ik meegesleurd werd in mijn gevoelens, maar sinds gisteren komt de pijn weer terug. Ik denk omdat hij haar vandaag weer ziet. Dat gaat steeds zo:als hij thuis is gaat het goed en zodra hij werkt maak ik mezelf gek. Mijn man zegt dat ik geluk in mezelf moet vinden en het niet moet laten afhangen van hem. Daar heeft hij gelijk in maar hoe doe ik dat? Hij zegt dat het niets met mij te maken heeft, dat ik niets hief te veranderen, dat die verhouding niet aan mij te wijten is, maar ik wil handvatten, ik wil zekerheid dat dit niet nog een keer gebeurd. Ik wil dat hij alleen van mij houdt. Sorry voor dit lange bericht, ik weet het ook niet meer zo goed.

Stip

Stip

05-01-2015 om 20:47

Anne

Wat een verdriet. En wat een chaos in je hoofd is het nu he? Je hebt een heel verhaal geschreven en er is van alles wat ik er wel van zeggen wil. Maar dat is nu veel.
Bedenk dat het nu nog zo vers is. Dat jij boos bent op haar is niet verwonderlijk. Bij mij kwam het later omdat ik helemaal niet boos durfde te zijn op man en haar. Pas toen ik mij veiliger voelde kwam dat eruit. En niet zo'n beetje ook.

" Hij zei steeds dat ik niet naar details moest vragen omdat dat me alleen maar pijn zou doen en het geen toegevoegde waarde had, "
Het valt mij op dat je man de regie lijkt te hebben in dit proces. Lijkt mij niet zijn rol. Ik wilde ook alles weten. Hoe pijnlijk ook. En het deed verdomd pijn. Maar was altijd beter dan dat ik er over bleef nadenken, bleef raden. En regelmatig was in het in mijn hoofd erger dan real life gebeurd was. En soms helaas ook helemaal niet. Als ik door de pijn gegaan was kon ik ermee dealen. Man wilde niet meer liegen en was heel eerlijk. Onze peut heeft man ook steeds voorgehouden dat hij mij vertellen moest waarom ik hem vroeg. Maar wel met respect; hij hoefde niet uit te weiden over wat ik niet vroeg. Dat was OK voor mij. Soms wilde hij mij zelf toch dingen vertelde zodat er geen geheimen meer waren waar hij zich nog rot bij voelde. En heel soms vraag ik hem nog weleens wat; is er ineens weer een ontbrekend stukje. Terwijl het voor mij helemaal geen halszaak meer is. We hebben afgesproken dat als ik iets weten wil ik het direct vraag; niet wacht tot het in mijn hoofd heel groot geworden is. Ik vind dit heel prettig. Weet waar ik aan toe ben. Je man kan niet voor jou bepalen of het toegewaaide heeft. Dat kun je zelf. En voor jou heeft het nu waarde.

" Voor mijn gevoel was ze dus belangrijker dan ik. Ik weet het, kinderachtig maar zo voelde ik het. "
Ik denk dat je gevoel juist is; zij is belangrijker dan jij. Afschuwelijk voor jou maar je man gedraagt zich hier wel naar. Waarom moet hij haar zoenen met nieuwjaar? Als je man jou boven haar stelt houdt hij rekening met jouw gevoel. Dat doet hij niet; wat een flauwekul dat iedereen dat dan direct door zou hebben.
Hij wil goede vrienden blijven; volstrekt onmogelijk na wat er gebeurd is. Die grens is gepasseerd. Als hij graag goede vrienden met haar had willen zijn had hij een vriendschap met haar moeten beginnen en geen verhouding. Hij houdt jou en misschien ook wel zichzelf voor de gek.

Even je kop in het zand steken vond ik ook fijn. Lijkt het even net of het niet waar is. Niks mis mee uit zelfbescherming. Maar uiteindelijk zul je het verdriet boosheid jaloezie doormoeten. Het kan nu voor je man lijken alsof het nog enigszins met een sisser afloopt. Maar dit is het topje van jouw ijsberg. Er zit nog zoveel emotie onder. Dat komt er soms mondjesmaat en soms als een uitbarsting uit.

Ja en jij moet het geluk in jezelf vinden. Zeker, dat zul je leren hiervan uiteindelijk. En weet je; hij zal ook het geluk in zichzelf moeten vinden en niet bij truusje van kantoor. Er is een proces in gang gezet waarvan jullie allebei niet kunnen overzien wat het je gaat brengen. Veel verdriet is er al. Als je hier samen mee aan de slag gaat kan het ook nog veel moois opleveren. En dat kan er soms zomaar zijn.
Soms werk je er samen aan, soms jij alleen, soms hij alleen. Contact houden en eerlijk naar elkaar uitspreken heeft bij ons geholpen. Peut zei tegen mijn man; Het is pas over als zij zegt dat het over is. Dat is voor jouw man misschien goed om voor ogen te houden. Hij kan van alles vinden en willen. Feit is dat hij een bom onder jullie huwelijk gelegd heeft, dat jullie hier keihard aan moeten / kunnen gaan werken . Maar dat hij niet de spelregels bepaalt. Dat heeft hij al gedaan waardoor deze klotesituatie is ontstaan. Nu ben jij aan zet.
Dat vond ik moeilijk. Heel moeilijk. Ik vond het zo verdrietig voor man dat hij in zo n moeilijke situatie zat. Ik had er zelfs moeite mee dat ik hem iets moois met haar ontnam- echt niet goed wijs. Ik denk dat ook bij jou te lezen. Hij is aantrekkelijk, superlief, jullie hebben zulke leuke dingen gedaan, enz.
Het is nu nog wat te vroeg misschien; maakt vreemdgaan je man aantrekkelijk? Was het echt zo leuk?
Ik geloof er geen bal van. Ik vond het moeilijk te accepteren dat dit dus ook een kant van man was. Dat hij zo kon liegen en draaien. Dat hij zijn eigen belang boven dat van mij en de kinderen zette. Zo kon hij dus zijn. Daarnaast zag ik ook veel mooie dingen van hem. In het begin hield ik mij dat voor ogen en hield mijzelf voor de gek. Hij heeft dus ook een duistere kant. Pas toen ik dat accepteerde kon ik ermee verder. Want ik heb ze ook. Toen we dit naar elkaar uitspraken kwam er openheid. Maar het maakte ons beiden ook zo kwetsbaar.

" Hij verwacht dat het wel slijt, maar ik vertrouw haar niet. "
Dat kan; je hoeft haar ook niet te vertrouwen. Feit is dat hij een relatie aangegaan is. Als hij dat niet wil gebeurt het niet. Maakt niet uit of zij wel of niet wil. Je man is zelf verantwoordelijk; is geen volgzaam lammetje dat geen weerstand kan bieden aan haar mooie ogen of weet ik veel. Hij wilde dit.
Hij verwacht dat het wel slijt; niet als je bij elkaar in de buurt blijft. Elkaar niet uit de weg gaat. Zelfs de kat op het spek bindt. Zijn gevoel ligt bij haar. Hij valt haar niet af, verdedigt haar tegenover jou, hij maakt niet echt een keus, hij laat t wat gebeuren. Zegt met jou verder te willen. Zal vast waar zijn. Maar deze situatie vraagt daadkracht van hem. Contact helemaal verbreken. Opzoek naar een andere baan, overplaatsing, haar uit de weg gaan. Uit liefde voor jou (en ter bescherming van hemzelf) alle schijn vermijden, geen enkele gelegenheid creëren.

" We kregen dus ruzie en ik heb gezegd dat ik wilde scheiden. Mijn man is hier zo van slag door geraakt dat hij een slapeloze nacht heeft gehad en hij de volgende ochtend emotioneel was."
Heeft jouw man wel door hoe ernstig dit is wat er gebeurt in jullie huwelijk? ik vraag het mij echt af. Pas wanneer jij dreigt met scheiden raakt hij zo van slag en kun je van hart tot praten. Pas wanneer er echt akelige consequenties voor hem zijn reageert hij zo. Hoe moet dit voor jou zijn? Voor jou zijn de consequenties al zo moeilijk, in je posting krijg ik het idee dat hij vooral vooruit wil kijken. Niet te moeilijk, hij kiest voor jou. Hij gaat ten diepste voorbij aan jouw gevoel.
Dit herken ik bij ons destijds. Man was vol berouw. Wilde ook met mij verder. Pas na weken werd hem echt duidelijk wat hij aangericht had. En pas toen kon er herstel komen.

" Hij zegt dat het niets met mij te maken heeft, dat ik niets hoef te veranderen, dat die verhouding niet aan mij te wijten is, maar ik wil handvatten,

Weet je, toen mij dit overkwam dacht ik echt dat ik uniek was, dat onze situatie uniek was. Niet dus; gewoon huis tuin en keuken overspel. Ik dacht dat mijn reactie uniek was. Niet dus; ik kwam het overal tegen; ervaringen van anderen, boeken die ik las lieten zien dat ik net zo reageerde als heel veel anderen. Ik dacht ook dat de oorzaak van zijn overspel uniek was. Weer nee; het was een bekend verhaal van sleur, niet meer bijzonder voelen voor elkaar, aandacht en bevestiging zoeken, de weg van de minste weerstand kiezen, spanning, ego enz.
Zeker heeft dit ook met jou te maken. En zeker zul je moeten veranderen. Net als hij.
Inzien wat je eigen rol is ,zowel voor hem als jou, kan pijnlijk zijn maar is essentieel. Dat jullie relatie niet liep zoals jullie allebei graag wilden was jullie beider verantwoordelijkheid. Dat hij deze afslag gekozen heeft is zijn keus geweest. Een heel onhandige pijnlijke move maar misschien ook een begin van iets nieuws. Maar er moet nog heel wat water door de zee.

Je man lijkt de grootte van dit gebeuren nog niet door te hebben. Misschien kan hij dit draadje lezen om een beetje te kunnen begrijpen in welke hel jij zit en hoe groot de dreiging is voor jullie huwelijk. Dat er geen sprake kan zijn van; nu constructief meedenken en blik vooruit. Daarvoor is te veel beschadigd.

" ik wil zekerheid dat dit niet nog een keer gebeurd. Ik wil dat hij alleen van mij houdt. "
Zekerheid zul je nooit krijgen. Heeft niemand. Alleen van jou houden, ja dat mag je verlangen van hem denk ik. Dat hij met jou deelt en niet met een ander. Dat jij in zijn ogen het meest waardevol bent. Dat hij zich driedubbel inzet voor jou en jullie gezin.
Ditzelfde mag hij van jou vragen. Maar zekerheid bestaat niet. (mijn bescheiden mening

Misschien heb je (nog) niets aan mijn input. Is het nog te vroeg of sla ik de plank mis. Misschien reageer ik teveel vanuit mijn eigen situatie. Dat is dan niet zo bedoeld. (en zeg 't gerust, dan hou ik erover op)

Ik wens je rust, geduld en heel veel wijsheid samen met je man.

Anne

Anne

05-01-2015 om 23:24

Stip

Ik ben juist heel blij met je reactie! Je slaat de plank ook niet mis, integendeel zelfs! alleen met de vraag/veronderstelling dat zijn vreemdgaan hem aantrekkelijker heeft gemaakt voor mij. Nee, helemaal niet! Nu gaat het wel maar ik heb momenten gehad dat ik hem verachtte, totaal geen respect voor hem voelde en hem een loser vond, maar dat is ook wel weer naar de achtergrond gegaan.

Wat jij schrijft over dat je het idee had dat je hem iets moois ontnam dat heb ik ook. Enerzijds vind ik ook dat ik begrip en ruimte moet hebben voor zijn verdriet wat hij ongetwijfeld zal hebben, anderzijds vind ik dit absurd en dan word ik boos op mezelf en ook weer op hem. In mijn onredelijke buien vind ik dat hij dat over zichzelf afgeroepen heeft en dat het zijn eigen schuld is en in mijn redelijke buien wil ik hem eigenlijk graag steunen.

Wat ook moeilijk is, is dat hij geen spijt heeft. Hij vindt het wel vreselijk dat hij mij in deze situatie heeft gebracht en dat ik het er zo moeilijk mee heb, maar hij ziet zijn verhouding met haar ook als iets moois. Mijn man is wel heel eerlijk tegen mij hoor en dat is best pijnlijk. Op een gegeven moment vroeg ik of hij nog van haar hield en zijn amtwoord was ja. Daarna vroeg ik of hij met ons beide gelijktijdig een relatie zou willen hebben als dat mogelijk was en hij zei dat hij dat best zou willen, maar dat dat uitgesloten was en dat hij had gekozen voor mij. Hij legde ook uit dat hij zich in die periode niet schuldig had gevoeld jegens mij omdat ik niets tekort kwam. Zijn geweten speelde wel eens op in moreel opzicht maar hij zei dat hij voor zichzelf allerlei argumenten had gezocht om zijn gedrag te vergoelijken voor zichzelf. Inmiddels zegt hij wel dat hij, als hij van tevoren had geweten dat ik er zo onder zou lijden, het niet gedaan zou hebben. Hij geeft ook toe dat hij het eigenlijk wel had kunnen weten, maar dat het hem beter uitkwam om hier niet aan te denken.

Het is niet zo dat hij zichzelf spaart, maar ik denk dat je gelijk hebt dat hij de regie heeft en ook de spelregels bepaalt. Hij vond na 7 weken dat ik te weinig vooruitgang liet zien en vond dat ik mezelf moest aanpakken. Als we een goed gesprek hadden en ik 2 dagen later weer in een onredelijke, dus van ene in andere emotie vallende, bui zat dan werd hij geïrriteerd of boos. Dat is eigenlijk nog steeds zo. Hij gaat dan in op het inhoudelijke wat ik zeg en ik zeg dan helaas kwetsende dingen, en hij gaat dan niet in op mijn verdriet of gevoel van machteloosheid of welk rot gevoel dan ook wat er aan ten grondslag ligt. Ik heb al meerdere keren gezegd dat hij dan zijn armen om me heen moet slaan omdat ik dat nodig heb en het dan niet kan vragen, maar hij kan dat dan niet omdat hij zich gekwetst voelt door mij. Op zulke momenten zijn we zover van elkaar verwijderd! En dat is dus wel de bewuste krakeling waar we snel in komen: ik voel me gekwetst, hij reageert niet zoals ik graag wil dus kwets ik hem in de hoop dat hij voelt wat ik voel, natuurlijk is dat niet zo dus hij trekt zich terug, dat bevestigt mijn gevoel dat hij geen moeite wil doen en hup, we zitten weer in die kapotmakende krakeling. Ik wil daar echt uit blijven dus ik probeer uit de emoties te blijven.

Het is ook niet zo dat hij geen antwoord wil geven op nieuwe vragen of onduidelijkheden, hij geeft met tegenzin antwoorden want hij wil niet meer ingaan op vragen die ik al heb gesteld. Dat snap ik wel, maar ik heb wel vaak de behoefte om het nog eens te vragen, soms ter controle of hij niet heeft gelogen, soms om gerust gesteld te worden. Als hij dan zegt dat hij geen zin heeft om in herhalingen te vallen word ik weer boos en zeg dan dat hij ook niet eenmalig " ik hou van jou" tegen haar geeft gezegd omdat hij niet in herhalingen wilde vallen. Tja, en dan trekt hij zich terug en loop ik tegen een muur. ik heb al een paar keer gezegd dat ik niets meer zou vragen, maar dan deed ik het toch weer. Op dit moment kan ik me ook niet voorstellen dat er iets is wat ik niet heb gevraagd, ik heb echt zoveel details gevraagd en daar ook pijnlijk eerlijke antwoorden op gekregen.

Ik merk dat de pijn om zijn verhouding nu begint af te nemen en dat mijn boosheid over zijn houding begint toe te nemen. Ik heb dat ook gezegd de 31e. Ik heb gezegd dat hij mijn gevoel en pijn diskwalificeert, dat hij me alles niet in mijn eigen tempo en eigen manier laat doen maar dat het op zijn manier moet en dat dat niet gaat. ik heb gezegd dat ik geen oordeel wil over mijn gedrag maar acceptatie en begrip. Dat hij een muur optrekt zodra ik een negatieve emotie heb vind ik eigenlijk niet kunnen.

Stip, ik denk dat je groot gelijk hebt dat hij niet echt voelt wat dit betekent voor mij. Hij zegt wel steeds dat hij onzeker is en dat ik de sleutel heb, maar zo voelt het helemaal niet. Eind december hadden we ruzie en hij lachtte schamper om iets wat ik zei. Ik werd zo woest dat ik hem een klap op zijn arm gaf en een klap tegen zijn iPad. Die viel tegen zijn gezicht. Ik had dat ook niet moeten doen, daar is geen rechtvaardiging voor. Toen zei hij zei dat ik nu echt een grens overgeschreven had en dat mijn gedrag ontoelaatbaar was. Ik heb mijn oprechte spijt betuigd maar ook gezegd dat hij niet moest praten over grensoverschrijdend gedrag want als er iemand echt een grens overschreden had dat hij dat was.

Al die ruzies lossen niets op en brengen ons niet dichter hij elkaar. Moeten we daar nou doorheen of doe ik er goed aan om nu te doen alsof er niets is gebeurd, ik weet het niet. Waarom reageert hij toch steeds zo geïrriteerd als ik laat merken dat ik er nog mee bezig ben?

Ik heb het gevoel dat ik in een positie word gedrukt waar ik niet in wil. Voor de lieve vrede houd ik mijn mond, om niet in onze krakeling te komen houd ik mijn mond, etc. maar zo was ik nooit. ik voel me onzeker door het gebeurde en ben mijn houvast kwijt. Het is niet zo dat ik het gevoel heb op een zinkend schip te zitten, maar wel op een schip die op de golven heen en weer geslingerd wordt en ik weet niet waar ik me moet vasthouden.

Mijn man, die ook mijn beste vriend was, kan ik nu geen raad vragen. Hij kan me niet troosten of steunen want hij zit er zelf tussen. (Ik weet niet waarom ik dat zo schrijf, maar zo voelde het opeens)
Ik wil er eigenlijk niet aan denken want dan val ik terug, maar de man met wie ik al zolang samen ben zou nooit tegen me liegen, zou me nooit zoveel pijn doen, zou me niet een half jaar en als het niet ontdekt was nog langer, in een leugen hebben laten leven. Dat liegen doet zo'n pijn. Die geïrriteerdheid als ik een onredelijke bui heb, dat had hij niet. Net wat je zegt Stip: deze kant heeft mijn man ook, dit is ook een stukje van hem. Ik vind dat moeilijk. Als hij dan zegt dat ons contact zo fragiel is en dat hij hoopt dat het snel minder kwetsbaar zal zijn, dan ken ik mijn man weer terug.

Misschien wil hij er niet meer over praten omdat hij niet met deze kant van zichzelf geconfronteerd wil worden? Zou dat kunnen?

Oja, hij kan het contact met haar niet verbreken. Andere baan is geen optie. hij zegt dat het goed gaat nu ze het puur zakelijk houden. Hij weet niet hoe het met haar gaat,zij niet hoe het met hem gaat en dat gaat goed zegt hij. Vandaag hebben ze elkaar inderdaad goed nieuwjaar gewenst met 3 zoenen, temidden van grote groep mensen dus volgens mijn man niets aan de hand, gewoon zoals het gaat tussen collega's. Ik snap dat niet. Waarom is een hand niet genoeg?

Jeetje, wat een lang verhaal weer.
Stip, nogmaals bedankt voor je reactie.

Pandora

Pandora

06-01-2015 om 10:04

Belachelijk

Je man gedraagt zich als een kind. Natuurlijk is een andere baan een optie. Hij een andere baan, zij een andere baan, of scheiden. Laat hem maar kiezen. Want dit is een absoluut onhoudbare situatie. Hoe ga jij je ooit nog rustig voelen als je man op zijn werk is als ze blijven samenwerken? Nooit.
Verder ben jij degene die nu de regels bepaalt, niet hij. Ik raad je aan realitetherapie te volgen als je met hem door wilt, want blijkbaar moet hij van ieamnd anders horen hoe verwoestend zijn gedrag was en is.
Heel veel sterkte gewenst!

Collega

Collega

06-01-2015 om 11:43

Pandora heeft gelijk

Dit gaat niet werken. Als mensen samenwerken ontstaat er een band in een totaal andere wereld.

Ik spreek uit ervaring want ik ben/was die andere vrouwelijke collega. 6 Jaar geleden heb ik ook een fout gemaakt en heb me even laten meeslepen. Ik ben single, hij getrouwd (geen kinderen). 'Gelukkig' werd zijn vrouw al snel door een anonieme bron geïnformeerd en dat was een enorme wake-up call voor mij. Ik heb de affaire direct afgekapt. Zijn vrouw en ik hebben contact met elkaar gezocht en zij had ook duizenden vragen, die ik keer op keer beantwoordde. En nog steeds.

Het is een slepende kwestie. We werken soms nauw samen en hij grijpt elke gelegenheid aan om te zeggen dat ik zijn droomvrouw ben. En hoe ongelukkig hij in zijn huwelijk is. Hij heeft haar zelfs een tijdje verlaten. Ik heb echter niet toegehapt en nu zijn ze weer een paar jaar samen. Al mijn privénummers en -emailadressen heb ik veranderd dus hij kan buiten kantoor geen contact met me opnemen.

Zij wil elke detail weten als we samen een project hebben en hoe vermoeiend het ook is, ik vertel haar alles wat ze wil weten. Dat heeft ze nog steeds nodig want hij zwijgt in alle talen. Het enige wat hij haar af en toe zegt is dat hij nog steeds van me houdt. Dat zij ondanks dat nog bij hem blijft is haar keuze. Ze hoopt op betere tijden.

Ik kan niets anders doen dan haar blijven verzekeren dat ik haar man niet wil. Tijdens het werk ben ik zeer zakelijk naar hem, een verjaardags- of nieuwjaarszoen is taboe. Zodra hij weer wil beginnen over zijn gevoelens, loop ik weg. Ik wil het niet horen of lezen.

Ook ga ik niet in op zijn verhaal over zijn huwelijk. Want zodra ik zou zeggen dat hij een lieve vrouw heeft, begeef ik me op glad ijs. Hij zou me alleen maar meer gaan waarderen. Dat lees ik ook uit Annes verhaal. Omdat die andere vrouw zo veel begrip toont (veinst?) vindt hij haar alleen maar leuker.

Anne, misschien kan je met je man afspreken dat je je vragen opspaart en bijv. 1x in de zoveel tijd hem daarmee bombardeert. Dan weer een tijdje rust. Je hebt recht op antwoorden. Over het verleden, heden en toekomst. Hij vindt 3 zoenen in orde, jij niet. Dat heeft hij te respecteren. En zij ook. Ze hebben al genoeg gedaan zonder rekening met jou te houden.

Het klinkt misschien allemaal bizar uit de mond van de andere vrouw maar ik vind het nog steeds heel erg dat ik/wij haar zo veel pijn hebben gedaan ook al was het maar van korte duur.

Sterkte Anne!

Stip

Stip

06-01-2015 om 15:09

eigenwaarde

De eerste keer dat wij samen naar peut gingen drong hij aan op een gesprek met mij alleen. Dat wilde ik niet (ik dacht dat we daar zaten omdat man vreemdging, dat het zijn probleem was en ik er niets mee te maken had, behalve een stuk huwelijk).
Uiteindelijk heb ik dat gesprek met peut wel gehad. Hij was duidelijk, keihard maar heeft mij wel de ogen geopend.

'het is niet de vraag of hij bij je weggaat, maar wanneer' begon hij mee.
Ik was verbijsterd; man had toch uitgesproken dat hij voor mij koos? Hij had spijt, was nog verliefd/hield nog van haar maar hij zou z'n best doen voor ons.
Peut vroeg mij of ik op de 2de plek wilde staan. Nee natuurlijk niet. "Hoe komt het dan dat je er genoegen mee neemt?"
Volgens mij deed ik dat niet want ik zei toch ook dat hij met haar moest stoppen?
Peut liet mij zien (en sessies later werd het mij nog duidelijker) dat ik niet liet zien wat ik waard was. Dat ik begrip voor hem toonde, hem het voordeel van de twijfel gaf, hem nog regie liet houden in dit hele proces, soms met hem te doen had.
Hij liet mij zien dat ik toch gloeiende de moeite waard was. Dat man geluk had met zo'n vrouw als ik. Dat ik hem moest laten zien wie ik was en dat hij het never nooit meer in z'n hoofd moest halen om dit te flikken. Niet uit chantage maar omdat hij zou beseffen hoe belangrijk ik voor 'm was.
Man ging een weekend alleen weg en belde mij 's avonds. Heel kinderachtig; peut zei, laat maar bellen. Speel maar 'hard to get'.
Totaal niet mijn ding.
Man vertelde later dat hij het moeilijk had gevonden, dat ik niet -zoals zo vaak- klaar stond. Dat zijn vangnet weg was. Dat hij daardoor besefte wat ik voor hem betekende.

Eerst was het een toneelspelletje wat ik speelde. Aan de hand van peut. Na verloop van tijd heb ik geleerd dat ik echt enorm de moeite waard ben.
En hij ook. Dat we blij mogen zijn met de mooie kanten van elkaar.

Dit maakt onze relatie nu gelijkwaardig. Van daaruit wilde man echt niets meer met vriendin van doen hebben. Heeft hij zijn uiterste best gedaan haar te ontlopen. Zij hem ook, dat maakte het voor haar man en mij denk ik wel makkelijker. Alhoewel zij ook zei dat ze wel vrienden had willen blijven.
Dat ontlopen was soms echt ingewikkeld. De situatie lag gecompliceerder dan ik hier beschreven had. Maar het kon zeker.
Ook jouw man kan een andere baan zoeken. Zij net zo goed. Waar een wil is is een weg.
De vraag is of hij er de noodzaak van in ziet. Hier zou ik mij zorgen om maken. Uit liefde voor jou zou hij hiervoor zijn best kunnen doen; geen nieuwjaarszoenen, geen gezamenlijke lunches met tig collega's, enz. Als hij zelf denkt haar te kunnen weerstaan is dat mooi. Maar uit respect voor jou zou hij meer uit de kast moeten trekken.
Daarin speel jij wel een rol; hoe stevig ben jij? Geef jij duidelijk je grenzen aan? Wat ik van je lees vraag ik het mij af. Man kan , met wat tegengesputter, toch aardig z'n gang gaan. Behalve een verdrietige/boze vrouw gaat 't leven aardig verder.
Stel je grens. Laat zien wat je waard bent! Als jij niet wil dat hij haar zoent met nieuwjaar gebeurt het dus niet. Als jij klotedagen hebt omdat ze samen werken is het aan hem om daar verandering in te brengen. Niks niet zielig , moeilijk of onmogelijk. Hij heeft deze keus gemaakt en dit moet hij voor jou oplossen. Daartegenover staat dat jij bereid samen met hem te kijken naar hoe het komt dat hij truusje zocht.

Laatst zagen we haar lopen. Ik vroeg man; hoe kijk je nu naar haar? Antwoord: "Ik kijk niet en wil niets met haar. Ze doet me echt niks meer. Ik word er beroerd van. Het was een zwarte tijd waarin we dachten iets moois te hebben maar wat alleen maar verdriet gaf. En wat uiteindelijk nooit de diepgang gekregen heeft die wij hebben nu. Zo stom van mij. Ik had 't never nooit moeten doen. '"

Juiste antwoord, dat zul je snappen. Het feit dat jouw man geen spijt heeft en het blijft zien als iets moois laat zien dat hij nog enorm op zichzelf gericht is. Hij doet wel wat toenaderingspogingen maar blijft zelf nog aardig buiten schot. Hij ziet nog niet wat hij aangericht heeft. Of wil het niet zien.

Kom op Anne. Hoe het uiteindelijk gaat lopen weet je niet. Misschien verlies je je man en je huwelijk. Maar verlies nooit je eigenwaarde! Zoek het terug, uiteindelijk zul je met of zonder man trots zijn op jezelf!

en zuur misschien; volgens peut, en ik heb 't zo ervaren, :
een vrouw met eigenwaarde is de moeite waard om voor te vechten. Het maakt je aantrekkelijk in zijn ogen!!!

Zoek een goede peut. Ik zou kiezen voor iemand met ervaring en opleiding. Psycholoog ofzo.

Zet 'm op meid. Het is heel wat wat je voor je kiezen krijgt. Maar neem het heft in handen. Het zal je ver brengen.

Anoniempje2

Anoniempje2

08-01-2015 om 11:01

Spijker op zijn kop

Lieve Anne,

Mooie reacties heb je gehad. Vooral Stip die het zo goed omschrijft allemaal.

Maar wat jij nodig hebt is een SCHOP ONDER JE KONT!!!
Je laat je als een kind behandelen door je man. Ongelooflijk wat word ik boos als ik hoor hoe hij zich gedraagt. Hij realiseert zich totaal niet wat hij heeft gedaan en nog doet. En het ergste is dat jij hem daarin zijn gang laat gaan. Baan kan niet opgezegd worden? Dat zegt hij. Alles KAN! Als hij zijn huwelijk wil redden moet hij toch echt met de billen bloot. Lekkere vent zeg: eerst een halfjaar vreemdgaan en dan zeggen dat jij er te lang over doet en teveel vraagt etc.

Helaas ben ik ook ervaringsdeskundige en ook ik snapte mijn man en begreep dat het voor hem ook moeilijk was. Maar bij jullie is het speelveld niet gelijk. Kom op voor jezelf meid. En dan bedoel ik niet door ruzie te maken. Je hebt haarfijn door hoe die krakeling werkt. Nu hij nog. Zoek een goede therapeut. Hij moet WAKKER worden. Maar jij eerst.

Sterkte.

Hilde

Hilde

08-01-2015 om 18:25

Verpletterd na 6,5 jaar vreemdgaan man

In juni vorig jaar ontdekte ik per ongeluk dat mijn man 6,5 jaar is vreemd geggan.
Het verhaal van Stip lijkt heel erg op dat van mij, alleen zij is een jaar verder.

Ik voel me nog middenin de wanhoop.
Na de eerste 2 jaar van ons samenzijn kreeg hij steeds minder verlangen naar lichamelijke intimiteit, tussen mijn 25 e en 50 e gleed intimiteit en seks van 2- 3 x per maand naar 2-3 x per jaar.
Na mijn 50-e verdween lichamelijke intimiteit en seks HELEMAAL.....hij wilde niet meer, was niet geïnteresseerd in lichamelijke intimiteit en of seks.
Dat duurde 15 jaar, waarin we af en toe vreselijke ruzies hadden omdat ik gek werd van verlangen. Iedere keer beloofde hij dat hij inieder geval naar een therapeut zou gaan om in ieder geval even te vragen of er iets aan gedaan kon worden, maar die belofte hield hij nooit.
De laatste jaren Hadden we niet eens meer ruzie daarover, want ik het opgegeven. Hij hield van me, maar wilde geen intimiteit of seks meer met mij want hij had geen enkel verlangen naar mij.

Mijn man komt uit het Verre Oosten, uit een land waar de rechten voor mannen en vrouwen weliswaar gelijk zijn, maar de werkelijkheid heel anders is.
Ik heb hem in zijn land ontmoet en we hebben daar vele jaren gewoond.
Soms vond ik dat heel moeilijk want als vrouw voelt het als 100 jaar teruggaan.
We zijn nu al meer dan 30 jaar in Nederland maar zijn Nederlands was en is slecht. Ik spreek zijn taal bijna vloeiend.
Ik heb dus altijd de sterke moeten zijn, alle initiatieven moeten nemen en vond dat loodzwaar.
Nederlands leren vond hij veel te moeilijk en te lastig en ik heb dat te makkelijk geaccepteerd.
ik deed bijna alles voor hem, want dat is in zijn land normaal. Als je dat niet doet, ben je een kreng.....
Als je daar woont weet je pas hoe geniepig dat in zijn werk gaat, iets niet voor je man doen betekent dat je niet lief bent en dus een soort half man-wijf bent en je bent dan niet vrouwelijk.
Omdat zijn Nederlands zo slecht is, leef je hier grotendeels ook op die manier.

In juni ontdekte ik dat hij, die nauwelijks of nooit geïnteresseerd was in seks, een verhouding had met een landgenote van hem. Als hij naar zijn land ging (2x per jaar 10-14 dagen) reisde zij met hem mee , zij woonde daar.
4x per jaar kwam zij naar Europa en gingen ze samen naar voetbalwedstrijden.
Seks, reizen en voetbal was wat hen verbond.
in juni gingen ze samen naar het wk voetbal in brazilie en zij belde vanaf schiphol op toen hij samen met mij opweg was naar schiphol, hij was laat....
Ik wist het meteen, hoorde het aan de stem en aan de woordkeuze, maar hij zei dat ik hem moest vertrouwen, kom nou hij ging niet vreemd.
Ik vermande mezelf maar heb toch de hele dag gehuild en ben vroeg van mijn werk naar huis gegaan en heb zijn mail gecheckt.
Ik hoefde niet lang te zoeken. Ik heb een aantal Mailtjes naar hem ge-smst en heb toen een fles wijn gedronken en ben in de auto gestapt, het hoefde niet meer van mij. Ik wilde niet meer leven.
Heb de auto in de prak gereden en was zelf ook lichtgewond. Hoe ik thuis gekomen ben weet ik niet.

Hij belde na aankomst inRio en zei dat hij alleen van mij hield en absoluut niet van haar.
Alleen voor seks had hij 2 jaar een affaire met haar gehad.
Hij,die nauwelijks of nooit seks of intimiteit wilde, was vreemd gegaan voor SEKS!!!!!
Hij kwam meteen terug en sindsdien is hij de liefste, attentste man van de wereld.
Ik voelde dat er nog wat was en kreeg na een vreselijke ruzie waarin ik zei dat ik niet verder wilde omdat ik voelde dat er meer was, van hem te horen dat de affaire niet 2 jaar, maar bijna 7 jaar had geduurd.
Hij wilde dit alleen maar zeggen nadat ik beloofd had dat ik niet bij hem zou weggaan.
Hij kon niet zonder mij, hield zoveel van mij zei hij.

2 weken later kwam er een mailtje van een 30-jaar jongere landgenote van hem dat ze hem nogmaals wilde ontmoeten voor werk.
Ze had helaas de emailcorrespondentie die ze in mei, 2014 hadden gevoerd laten staan....
Waarin hij haar uitnodigde om samen naar Barcelona te gaan, voetballen kijken.
Hij had al een hotel kamer met double bed en hij zou alles betalen, vlucht, tickets, hotel.
Toen ben ik ingestort.
Hij herinnerde zich er niets meer van , wist haar naam niet eens meer en dat leek echt....
Toen zei onze therapeute/ sexuologe dat het leek op een soort seksverslaving en laag zelfbeeld en we zijn daarvoor beiden onder behandeling.

Het gaat heel goed, de seks en lichamelijke intimiteit is helemaal terug, maar ik? Ik ben mezelf kwijt, werk al een half jaar niet meer en mis het werk totaal niet, terwijl het tientallen jarenlang mijn lust en mijn leven was....
Hij stuurt me elke dag lieve sms-jes, we zijn steeds bij elkaar en hebben het goed.

Waarom is hij nu de man die ik zo graag vanaf mijn 25-e had willen hebben...
Waarom was ik niet de moeite waard om voor te vechten.
Waarom deden mijn wensen er niet toe?
Zijn antwoord: weet ik niet, niet bij stil gestaan, niet aan gedacht, nooit aan consequenties gedacht, alles volkomen afgeschermd, leven met jou was het echte leven, dat met haar mijn seksleven 6,7 x per jaar.
Maar hij moest haar 2x per week bellen, want 1x had ze naar ons kantoor gebeld omdat hij vergeten was te bellen en daar was hij zich rot van geschrokken.
Het betekende niets voor hem. Waarom deed je het dan?
Omdat de seks met haar lukte en met jou niet meer mogelijk was, tenminste daarvan was ik overtuigd, zei hij.
Wat zou een therapeut daar nuaan kunnen veranderen, zei hij.

Nu snapt hij dat niet meer, maar blijft dat zo?
Ik ben soms zo bang,zo wanhopig, waarom dacht hij niet aan mij?
Weet hij niet,nu snapt hij datvook niet meer.....
Maar ik heb een rot huwelijksleven gehad, als je van elkaar houdt, dan doe je dit je vrouw toch niet aan?

Net als Stip voel ik me zoooo waardeloos, zo boos, maar vooral zo gebroken.
De website van Van Zessen heb ik wel 20e gelezen, maar met je hersenen iets begrijpen is HEEL anders dan mrt je hart.
Mijn hart is grotendeels gebroken enik ben nogsteeds een klein, bang vogeltje, ik wil datwe het redden, maarsoms ben ik zoooo de moed kwijt.
Overspel verwoest je, verwoest je gevoel van veiligheid en o o o wat vind ik het moeiijk om er mee om te gaan, het doet zo verschrikkelijk zeer.
Met haar is er geen enkel contact meer en hij lijkt haar echt helemaal uit zijn systeem te hebben verwijderd.

Morgen gaan we naar Barcelona , voetbal kijken.
Ik ben daar blij om, maar het doet ook zo zeer, hij is er elk jaar tenminste 1x met haar geweest....

Stip, anoniempj anderen, ik heb zoveel aan jullie opmerkingen gehad, schrijf me svp, ik heb het zoooo nodig.

Hilde

Hilde

Hilde

08-01-2015 om 18:36

Aanvuling

Affaire met 15 jaar jongere landgenote van hem kwam midden juni uit, dat de affaire in werkelijkheid 6 jaar was geweest kwam begin september uit en 2 weken later inseptember kwam de email van die 30 jaar jongere landgenote van hem waarin ik de correspondentie vond van mei 2014.

Hilde

Stip

Stip

08-01-2015 om 18:56

Hilde

Lieve Hilde

Het is nog zo vers bij jou. Je wereld stort in.

"Net als Stip voel ik me zoooo waardeloos, zo boos, maar vooral zo gebroken."

Ik ben een jaar verder dan jij en kan je verzekeren dat ik mij geliefd voel, waardevol voor hem en andere mensen om mij heen.

Verdergaan na ontrouw en er samen goed uitkomen is mogelijk. De weg die je af moet leggen is niet eenvoudig. Maar was voor mij de moeite waard!

Mimi

Mimi

08-01-2015 om 20:48

Zo heftig

Heb net veel van jullie verhalen gelezen. Zit er nu zelf midden in. Man is vreemd gegaan en ik heb de keuze gemaakt toch bij hem te blijven. Op mijn verzoek is hij een weekend weggeweest om na te denken over wat hij nou echt wil. De conclusie is dat hij ook bij mij wil blijven, heeft enorm veel spijt enhij heeft met zijn vriendin gebroken. Twee weken lang ben ik zo blij met hem geweest. Het ging goed, we leken wel weer vanouds verliefd. Totdat ik dacht dat dit wel een hele rare situatie is, want ga ik zo niet compleet aan mijn eigen wanhoop voorbij? Er is toch wel iets gebeurd. Op dit moment word ik helemaal gek van ellende en pijn, nu goed tot me door gedrongen is dat hij echt met een ander is geweest. Ik kots er bijna letterlijk van. En wat een vooruitzicht dat het snel een jaar of twee duurt voordat je deze ellende weer een beetje te boven bent! Ik word er helemaal naar van maar besef al te goed dat dit de enige manier is. Wel wil ik in therapie samen met hem, de voorwaarde die ik hem gesteld heb, om niet weer in onze oude valkuilen te stappen. Maar o, verdriet en pijn is nu het enige dat ik voel, dat duurt toch hopelijk niet twee jaar lang hè, want ik vind het niet te harden nu.

Hilde

Hilde

08-01-2015 om 21:15

Zo moelijk zijn overspel

stip,

Weet je, als hij naar zijn vaderland ging of naar Barcelona, was ik alleen thuis en bang.
Maar ik zei hier niets van omdat ik hem zo graag de reizen naar zijn land en naar voetbalwedstrijden in europa gunde.
Nu weet ik dat zij dan bij hem was en dat zooooo zeer.

Als hij naar zijn vaderland ging, wilde hij langer dan ik vrij kon nemen, dus ging hij eerder.
Na 10 dagen kwam ik en na 14 dagen ging ik terug naar Nederland .
Voor ik naar zijn land ging of nadat ik terug was gegaan, was hij met haar, dat doet zoooooooo zeer.

Ik sliep vaak tot ,'s ochtends vroeg niet, ik was bang alleen thuis, maar vertelde dit
nauwelijks omdat ik niet wilde dat hij zich zorgen zou maken.

Nu gaan we vaak voetbal kijken ergens in Europa , maar overal is hij met haar geweest.... Ik vind dat zo moeilijk.
In zijn vaderland heef hij overal met haar gereisd, in alle mooie hotels en plaatsen die mij zo dierbaar zijn.
In november zijn we daar geweest en ik had het toch moeilijk.....

Hoe kan het dat hij nooit aan mij dacht, nooit aan consequenties dacht.....
Ik had toch ook basis behoeften, hoe kan het dat hij daar niet aan dacht?
Waarom bestond ik niet?

Jouw verhaal vorig jaar is precies mijn verhaal, maar als ik hem dit blog wil laten lezen, moet ik ALLES vertalen, ik word daar soms zo wanhopig van....

ik drink vaak te veel, kan niet omgaan met alle gevoelens. Nog zo vaak denk ik, als ik dood ben, is dit allemaal voorbij. Ik wil helemaal niet dood, maar ik ben zo vaak zo moe van alles, ik wilde een gewoon leven, een man die van me houdt, gewone seks en lichamelijk contact.

Ik zou nooit overspel kunnen plegen, zou steeds zijn verdrietige ogen zien, waarom verlang ik "gewoon" naar hem maar en waarom moest hij, die seks met mij niet wilde/ mij niet verlangde, overspel plegen, nota bene voor seks GVD?
Wat was er dan mis met mij?
Onze scheve verhouding ? MAAR dat wilde ik helemaal niet, ik wilde gelijkheid!!!!!

Ik ben een emotioneel iemand, ik begrijp het niet.
Van Zessen legt veel uit, maar snapte jij het met je hart?
Ik niet, ik ben nog steeds verbijsterd, WAAR was ik toch?

Ik wilde net als jij, een gewoon leven. Ik ben een gewoon, lief mens, ik wil niets bijzonders, waarom moest mij dit overkomen?
Waarom moest ik zoooo bedonderd worden, het heeft me zo vernield , ik ben vaak zo
bang, hoe lang duurt zijn huidige lieve toestand? 40 jaar was ik nauwelijks de moeite waard, ik hield zoveel van hem, dat ik zelfs een seksloos leven, een leven zonder lichamelijk contact accepteerde....

Wat heb ik fout gedaan, ik zou het zo graag willen weten, want alleen daar leer ik van en kunnen we misschien blijvend een goede relatie houden.
Als jij iets daarover kunt zeggen, vertel het me, want ik wil absoluut heel GOED naar
mijzelf kijken!

Overspel stond zo ver van mij af, dat mijn liefste me dit heeft kunnen aandoen, is zooooo onbegrijpelijk, het verscheurt me!

HILDE

Stip

Stip

09-01-2015 om 08:33

ff snel

Neem de tijd. Het gaat in kleine stapjes. Soms vooruit, soms achteruit.
Ik heb komende week niet de beschikking tot internet. Kan niet reageren.

Ik dacht in m'n wanhoop vaak; als deze dag maar weer voorbij is. Ging vanzelf Ik probeerde soms 1 leuk ding te plannen en te doen. Iets kleins waar ik normaal gesproken blij van werd. Als dat gelukt was kon ik daar tevreden over zijn.
Het was een zwarte tijd. Maar niet alleen maar zwart. We hadden het vaak ook zo fijn samen. Die verbondenheid was soms enorm. Daar kon ik dan op teren. Totdat er weer wat gebeurde (of in mijn hoofd of in real life) dan was het weer zo akelig. Doodmoe werd ik er van.

Ik zag ook zo op tegen die 2 jaar. Maar het kwam zoals het kwam. En ik ga nu richting de 2 jaar en mijn leven ziet eruit zoals ik graag zou willen. Het is nog niet weg, ik ben er nog niet. Maar ik voel me niet meer zo rot en heb echt vertrouwen in het komende jaar. Tijd voor en zin in andere nieuwe dingen.

Neem de dagen zoals ze zijn. Neem jezelf met al je emoties; het moet eruit. Het zal je uiteindelijk helen.

Anne

Anne

09-01-2015 om 17:36

reactie aan jullie Pandora, collega,stip en anoniempje2

Lieve allemaal,
Bedankt voor jullie reacties. Ik heb een paar dagen niet gekeken want er gebeurde hier zoveel.
Ben dinsdag bij de huisarts geweest en uit de vragenlijst die ik had moeten invullen bleek dat ik depressief ben.Gelukkig hoef ik geen medicatie te nemen en heb ik volgende week een gesprek met iemand van de ggz die verbonden is aan de huisartsenpraktijk. Gekeken wordt of het in mij zit of door de huidige situatie komt en of relatietherapie iets is of dat er iets anders nodig is. Nou, het zal ook aan mijn persoontje liggen dat ik dit echt niet aankan, maar het komt toch echt door wat er is gebeurd denk ik.

Pandora schreef dat mijn man zich gedraagt als een kind en eerlijk gezegd vind ik dat ook wel. Hij gaat zitten mokken en negeert mij als het niet gaat zoals hij wil en ik wring me in allerlei bochten om maar te zorgen dat hij zich goed voelt. Maar hij ziet dat totaal anders. Dat snap ik ook wel want hij wil bouwen terwijl ik daar nog niet aan toe ben.

Collega, ik vind het heel lief dat je zo reageerde op die vrouw van je collega. Dat zal zij nooit doen denk ik zeker te weten. Hoewel mijn man het niet wilde heb ik haar toch een keer gemaild. Ik had namelijk een bericht gekregen dat iemand mijn profiel op een social media had bezocht en dat bleek zij te zijn. Ik had haar namelijk ook 2 keer bekeken omdat ik wist dat zij daar bericht van zou krijgen en voor mijn gevoel kon ik haar zo toch laten zien dat ik geen zachtgekookt ei was. Ik heb haar gewoon een nette mail gestuurd met de boodschap dat ze contact met mij moest opnemen als ze iets wilde weten en niet op internet hoefde te zoeken. Een cc had ik naar mijn man gestuurd zodat hij het ook wist. Van haar kreeg ik toen een hooghartige mail terug met 2 zinnen waarbij de laatste zin was dat ze het op prijs zou stellen dat ik niet meer naar haar werk zou mailen omdat haar mail door haar team te lezen was. Lekker stom van mij dat ik dat heb gedaan want daardoor voelde ik me nog kleiner. Mijn man is die middag naar haar toe gegaan en heeft zijn excuses aangeboden voor mijn mail en had gezegd dat hij schaamde voor mijn actie. Zij had toen gezegd dat ze hem wel begreep en hij zich niet hoefde te schamen omdat ze thuis hetzelfde had. En dit deed mij ook weer zo vreselijk veel pijn. Voor mijn gevoel had hij toen weer gekozen voor haar en tegen mij, maar natuurlijk ziet hij dat weer anders. Waarom moest hij dat tegen haar zeggen? Zij moet zich toch de ogen uit haar hoofd schamen voor alles? Toen hij thuis kwam zei hij dat ik wist dat hij had gezegd dat hij weg zou gaan als ik contact zocht met haar en dat hij toch weer naar huis was gekomen omdat hij van me hield, dat dit weer een teken was dat hij voor mij koos.Ik was toen zo boos dat ik weer liep te gillen dat hij op moest rotten naar haar. Dus heeft hij me weer een dag genegeerd.

Dit is het enige persoonlijke contact dat ze hebben gehad vanaf dat hun verhouding afgelopen is. Het zal heel naïef klinken maar ik geloof dat. De reden dat ik dat geloof is dat hij heeft gezegd dat hij niet meer over haar wil praten omdat hij een modus heeft gevonden om met zijn gevoel voor haar om te gaan en dat hij door de verwijten en vragen van mij wel weer terug moet en hij dan ook weer bij dat gevoel komt. Hij wil dat niet, hij heeft het afgeschermd, verwacht dat het vanzelf slijt omdat ze totaal niet meer van elkaar weten hoe het gaat.

Wat hij niet begrijpt is dat ik door die woorden en door het feit dat hij totaal dicht slaat als ik ook maar iets over haar zeg, nog meer denk dat hij veel meer van haar houdt dan hij wil toegeven. Hij blijft maar zeggen dat ik er over op moet houden, dat hij voor mij heeft gekozen en dat hij anders had kunnen kiezen, dat niet heeft gedaan en dat daaruit blijkt dat hij zielsveel van mij houdt. Hij wil verder, hoopt dat ik alles snel een plekje kan geven zodat we dit achter ons kunnen laten.

Ik zie en merk aan hem dat hij dat echt wil, dat hij voor mij wil gaan, maar ik vind dat hij voorbij gaat aan wat ik wil, wat ik nodig heb en wat ik vraag. Als ik 10 keer dezelfde vraag stel dan vind ik dat hij daar 10 keer antwoord op moet geven en dat weigert hij. Ik denk ook dat het niet goed gaat als je je gevoelens afsluit voor iemand, dat is niet hetzelfde als niet meer voelen.

Ik ga nu ook geen contact meer zoeken met haar. Ik denk namelijk dat zij een gesprek weigert en dat ze zich boven mij gaat plaatsen. Dat zou ik helemaal niet kunnen handelen. Ik vind het al zo erg dat mijn man van haar houdt. Diep in mijn hart wil ik haar pijn doen en wil ik haar laten zien wat zij heeft aangericht in mijn gezin.

Wat echt geen optie is, is dat mijn man een andere baan gaat zoeken. Een baan zoals hij heeft ligt echt niet voor het oprapen en hij houdt heel veel van zijn werk. We hebben het erover gehad maar het zal voor iedereen zoveel consequenties hebben, ook voor mijn kinderen en hun studies etc, dat ik probeer dit te accepteren. Het gaat niet alleen om mij.

Wat ik wel erg moeilijk vind is dat hij ook niet wil dat zij een andere baan gaat zoeken. Ze schijnt een erg goede werknemer te zijn en hij wil haar daarom niet kwijt. Haar divisie draait niet zo goed en als er geen verbetering komt, zal mijn man dit afstoten. Maar..........dan gaat hij desnoods voor haar een andere baan creëren want ze is een goede kracht en hij wil niet dat ze de dupe wordt van iets persoonlijks. En dan vindt hij het gek dat ik wederom door het lint ga. Waarom snapt die dombo nou niet dat ik hier niet mee kan omgaan??????

De ruzies gaan dus eigenlijk helemaal niet over hun verhouding, maar over mijn onvermogen om met zijn gevoelens voor haar om te gaan en daarop weer zijn onvermogen om met mijn emoties om te gaan.

Van de week tot diep in de nacht een keer een moeilijk gesprek gehad wat geen positief resultaat had, gisteravond zo'n ruzie dat hij boos de deur uit is gelopen en 2 uur is weg gebleven, iets wat hij nog nooit heeft gedaan. Vanochtend ging hij weer boos weg. Hij zegt dat hij het niet meer trekt, dat ik moet ophouden, dat ik normaal moet doen, dat ik alles verpest etc. Ik zeg dan weer heel kinderachtig dat ik toch echt niet om deze situatie heb gevraagd en dat hij hiervoor heeft gezorgd en dat hij nu echt moet ophouden te bepalen hoe ik alles verwerk. Maar we zitten dan beide zo in de emotie dat we elkaar niet bereiken. Vanochtend belde hij al snel en hebben we rustig gesproken. Ik merk aan hem dat hij ingangen zoekt, maar hij begrijpt me echt niet.

We willen beide in relatietherapie dus dat is wel positief. Ik heb hem gezegd dat ik niet meer alleen met hem wil praten, dat ik daar geen gat meer in zie en dat ik wil dat er iemand bij is omdat er dan misschien wel wederzijds begrip komt. Bij mij vooral acceptatie, bij hem begrip. We hebben ook wel goede, opbouwende gesprekken, maar dan kan het gebeuren dat ik een paar dagen later opeens weer getriggerd word door iets of een gedachte en dan ga ik toch weer iets vragen.
Hoewel het een goede tip is van anoniempje om af te spreken dat ik het opspaar tot een afgesproken moment ben ik bang dat dat niet een kwaliteit van mij is.

Ik weet ook niet meer wat ik wil en waarom ik het wil. Ik wil het liefst niets, niet meer voelen, niet meer denken, gewoon niets. Maar ook dat zal er wel bij horen.
De eerste 3 a 4 weken nadat ik het hoorde waren eigenlijk het mooist. Toen voelden we ons zo dichtbij elkaar terwijl de pijn toch het heftigst was. Nu zie ik er tegen op dat hij thuis komt.

Anne

Anne

09-01-2015 om 17:43

Hilde

Ik snap je heel goed en ik herken veel van je gevoelens, ook al is de situatie anders. Al die waaroms, al die pijn, al dat geworstel met jezelf.

Jij hebt al die jaren zoveel van jezelf gegeven en afgestemd op hem en wat hij jou niet gaf, gaf hij wel een ander. Maar lieve Hilde: jij hebt echt niets fout gedaan!! Ga dat alsjeblieft niet denken. Hij heeft jou bewust verwaarloosd en dat komt niet door jou!

Ik wens je heel veel sterkte en ik hoop dat je steun hebt aan de meiden van dit forum!

Anne

Anne

09-01-2015 om 18:19

Wat vinden jullie?

Ik wil de reden opschrijven die er voor zorgde dat ik gisteren weer naar beneden getrokken werd want misschien reageerde ik ook wel zwaar overtrokken.
In mijn mail kreeg ik bericht dat iemand mijn profiel op LinkedIn had bezocht. Ik ging kijken wie dat was en zag dat het een vrouwelijke collega van mijn man is, iemand die onder dat mens werkt. Hoe het kan weet ik niet maar ik was direct van streek, gelijk huilen etc. Mijn dochter, die helaas meer weet inmiddels dan me lief is, heeft me opgevangen. Toen ik mijn man zag vroeg ik hoe lang die vrouw al bij dat bedrijf werkte en hij zei dat dat ongeveer 10 jaar was. Ik vroeg waarom ze mij had gezocht en hij reageerde direct geïrriteerd met een "hoezo, iedereen kan je toch zoeken?" Toen zei ik dat ik dit wel heel toevallig vond dat ze dat nu deed terwijl ze dus al jaren met hem samenwerkt. Dat vond hij raar. Toen vroeg ik of dat mens misschien iets tegen haar verteld had. Toen werd hij boos en zei dat ze dat niet zou doen, dat ik me niet aan moest stellen, dat ik paranoia was, direct in complottheorieën dacht etc. Nouja, we kregen weer eens ruzie en op een gegeven moment zei hij dat ik loog. Dus toen heb ik mijn mail gepakt en het laten zien. Toen zei hij dat ik allerlei aannames had, dat ik zomaar iemand beschuldigde etc en dat hij haar zou vragen of ze het had verteld en als het antwoord ontkennend zou zijn, dat dat zou bewijzen hoe belachelijk ik me gedroeg. Ik heb gezegd dat hij dat niet hoeft te vragen omdat ze echt niet eerlijk antwoord zou geven.
Vanochtend zei ik hem weer dat ik niet wilde dat hij haar dat zou vragen omdat ze dan wist dat wij heibel hadden gehad en dat dat precies is wat zij wil. Hij herhaalde dat hij dacht dat het echt niet zo zat als ik dacht en vroeg waarom ik overal wat achter zocht. Dat vond ik zoiets doms. Toen wilde ik hem kwetsen en zei dat hij echt super naïef was als hij dacht dat zij het tegen hem zou zeggen terwijl ze tegen haar eigen man in eerste instantie alles ontkend had terwijl haar man toch echt had gehoord dat ze tegen mij man zei dat ze van hem hield. Ik zei ook dat ze beide wel bewezen hadden dat ze goed konden liegen.

Is dit een belachelijke reactie van mij?
Waarom kan ik toch niet gewoon constructief zijn?
Waarom vlieg ik steeds in die krakeling van hem willen kwetsen?

Miekemieke

Miekemieke

10-01-2015 om 10:17

Linkedin

Als ik jou was zou ik niet te veel achter linkedin zoeken. Het is heel normaal als mensen bij elkaar op de profielen kijken. Die collega staat waarschijnlijk bij jouw man op de linkedin en het is niet zo gek dat ze dan kijkt naar de andere conctacten. Jij staat waarschijnlijk gewoon als contact bij jouw man. Ik zou er niet zo veel achter zoeken of anders gewoon je linkedin verwijderen.

Anne

Anne

10-01-2015 om 22:39

Miekemieke

Dank je wel Miekemieke!

Mimi

Mimi

13-01-2015 om 01:14

Rollercoaster

Begrijp van jullie verhalen dat je na de ontdekking van ontrouw van je lief in een hele grote emotionele achtbaan terecht komt. Ik kan niet anders dan beamen dat ik net ben ingestapt en geen idee heb hoe lang deze dollemansrit gaat duren. In een nanoseconde kan ik bedenken dat ik de schouders eronder wil zetten en zien hoe we onszelf en elkaar terugvinden. En vrijwel meteen ook denken dat ik niet wil dat hij er zo mee wegkomt, want het is niet alleen de schuiver buiten de deur, maar het is ook het jarenlang genegeerd worden. Hij dacht dat het voorbij was tussen ons, hij was alleen vergeten mij dat te vertellen. Voor de duidelijkheid, hij zegt mij ook terug te willen en te willen vechten voor ons. De emoties wisselen elkaar zo constant in hoog tempo af.

Pandora

Pandora

13-01-2015 om 09:50

Nog steeds zo kinderachtig

Ik vind de reacties van je man echt ongelooflijk. Voor mij zou het simpel zijn: zij eruit (op het werk) of hij eruit (thuis). Hij wil haar niet kwijt, dan k je de koekoek!
Dring aan op relatietherapie, hoor!

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.