Relaties Relaties

Relaties

stip

stip

06-06-2013 om 17:18

Verdergaan na ontrouw


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.

oudere kinderen

Ook ik ben elf maanden geleden achter het vreemdgaan van mijn man gekomen.Hij net 50, wij zowat 25 jr getrouwd. Alle cliché dingen kwamen ook bij mij voorbij. Ik lees in de stukken tot nu toe erg weinig over de reactie van (oudere) kinderen. Door de manier waarop het uitkwam waren ook gelijk mijn 17 jarige zoon en 24 jarige dochter op de hoogte. Het zwaarst voor mij, is de 4 hoeks verhouding die ontstaan is. Het is zo makkelijk om te zeggen, houd de kinderen er buiten en zeg dat je als ouders er hard voor vecht, maar in de praktijk valt dit zwaar. Mijn zoon heeft Asperger/ADD en mijn dochter Depressie/ADD. Beidden zijn hoog sensitief en ik kan niets verborgen voor ze houden. Ze houden heel van hun vader,proberen geen partij te kiezen, maar nemen hem wel zijn fout kwalijk.
Mijn man voelde zich al jaren(zonder iets te zeggen)machteloos, tekort schieten en steeds ongelukkiger.Het leven werd hem, mede ook door het verhaal van onze twee kinderen, te complex. Mijn man wordt momenteel onderzocht op autisme en is inmiddels ADD gediagnostiseerd. Mede door dit onderzoek/behandeling is hij nog niet toe aan relatietherapie. Dat ADD en autisme vaak erfelijk is en hij het dus ws ook heeft is voor hem haast niet te bevatten. Mijn zoon herkent zich momenteel erg in zijn vaders strijd en gevoelens en voelt dus begrip voor hem, wat tot hele rare situaties kan leiden. Nml dat ik mij moet gaan verantwoorden waarom ik zo boos op pappa ben. Leg dat maar eens uit aan een autistisch iemand, die je niet alle info kan geven, maar zich er wel in blijft vastbijten totdat je antwoord geeft. Mijn dochter worstelt er ontzettend mee omdat haar vader blijkbaar net zo"n viezerik is, als al die anderen die ze tijdens het uitgaan ontmoet.
Dus in plaatst van 1 op 1 met je partner te werken/vechten voor je relatie blijven de kinderen er veel bij betrokken. Je zou in zo'n geval moeten kiezen voor jezelf, maar je kinderen hebben ook niet om deze ellende gevraagd en je blijft dan toch hun moeder. Toch verlang ik naar om afstand te nemen, maar ik weet niet hoe.

Mimi

Mimi

14-01-2015 om 20:13

Poppie64

Dat begrijp ik heel goed. Onze dochter van 14 heeft ook van alles meegekregen, gehoord. Ze is erg sensitief ook. Ontkennen helpt niet, behalve erkennen dat er iets grondig fout zit en dat er keihard aan gewerkt wordt. Maar ik snap dat het voor jou extra moeilijk is omdat je man nu onderzocht wordt. Kom je weer niet aan jezelf toe terwijl je dat nou net zo hard nodig hebt. Deze megamoeilijke weg bewandelen doe je ook voor je kinderen. Je kunt ze altijd recht in de ogen kijken en weten dat je er echt alles aan gedaan hebt om hun vader niet zomaar opzij te zetten, wat hij ook gedaan heeft. Kun je ergens hulp en steun zoeken voor jezelf? Om jezelf te sterken? Daarmee neem je ook (even) afstand en kom je hopelijk aan je eigen verdriet toe. Heel veel sterkte!

Hilde

Hilde

17-01-2015 om 16:50

Pijn

Gisteren probeerde hij me uit te leggen waarom het 6,5 jaar had geduurd.
Met haar w as er een wonderlijke 100% sexuele verbinding, die hij nooit met iemand anders had gevoeld.
Alles klikte perfect op sexueel gebied.
ze was zoooo goed in " pijpen" , ik weet geen net woord hiervoor.....
Ze kon hem ongelofelijk goed masseren (in zijn kruis), deed alles wat hem plezierde, hij had een super-feeling daardoor.
Daardoor KPN het zo lang duren (en als ik het niet ontdekt had, waarschijnlijk tot onze dood?)
Ik raakte helemaal van slag en heb sinds gisteren alleen maar gehuild en te veel gedronken.
Het voelt als teruggaan naar "af".

Hij is erdoor geschokt, dacht dat ik dit aan kon en dat ik het daardoor beter zou begrijpen, maar ik oel me nog waardelozer, terwijl hij dat helemaal niet bedoelde.
Ik voel me zo alleen, zo eenzaam, zo waardeloos.....
Ik kan niet omgaan met de pijn van 6,5 jaar vreemdgaan.
Vreemdgaan doen mannen toch omdat hun vrouw te weinig seks wil?
Ik wilde niets liever dan HEEL veel seks, heel veel mrt onze armen om elkaar heen in bed liggen, heel veel gestreel.....
20 jaar nauwelijks seks en 15 jaar helemaal geen seks, omdat HIJ dat niet wilde.....
Het heeft me helemaal gesloopt, dat hij voor seks 6,5 jaar een affaire had en ik dacht dat ik tot mijn dood geen seks, strelingen, intiem contact zou hebben omdat hij dat niet meer wilde.....
Therapeuten zeggen dat we beiden aan beter ze lfbeeld moeten werken, en dat ik boosheid moet uiten en minder gehuild en verdriet, maar boosheid uiten?
Dat heeft me 15 jaar alleen maar ellende gebracht, ik leerde dat boos worden hem van mij afdreef, dus he kan ik boosheid uiten?
Ik voel me verwaarloosd , maar wil zo graag weten wat mijn deel hierin was, want het is te makkelijk om hem alleen de schuld te geven.

Stip, anoniem pje, anderen, vertel mij wat ik fout heb gedaan, ik weet niet hoe ik kan ontdekken wat mijn deel hierin was.....
Het is te makkelijk om hem alleen de schuld te geven.
Als ik mijn aandeel zie, dan leer ik daarvan.
Ik voel me zo ongelukkig.....

Collega

Collega

19-01-2015 om 12:37

Anne

"Ik heb haar gewoon een nette mail gestuurd met de boodschap dat ze contact met mij moest opnemen als ze iets wilde weten en niet op internet hoefde te zoeken."

Dat is jouw goed recht. Ook al ben je niet zeker dat zij het was die jouw profiel heeft bekeken. Je hebt reden genoeg voor allerlei "aannames"!!!

"Van haar kreeg ik toen een hooghartige mail terug met 2 zinnen waarbij de laatste zin was dat ze het op prijs zou stellen dat ik niet meer naar haar werk zou mailen omdat haar mail door haar team te lezen was. Lekker stom van mij dat ik dat heb gedaan want daardoor voelde ik me nog kleiner."

Hallo!! Zij is zo stom om een affaire met een collega te beginnen, die nog getrouwd is bovendien. Alle consequenties moeten ze beide onder ogen zien. Laat je alsjeblieft niet intimideren door haar of in een hoek drukken door je man. Zij waren/zijn fout bezig, jij niet.

Virtuele knuffel

Charis

Charis

19-01-2015 om 15:50

Hilde

Lieve Hilde, heel eerlijk, dit klinkt als trekken aan een dood paard. Volgens mij was jij en word jij niet meer gelukkig met deze man. Is het een optie om alleen verder te gaan, je leven weer op te bouwen en je eigenwaarde terug te krijgen? Met misschien als bonus een nieuwe relatie met iemand die jou wel kan geven wat je verdient?

Kun je er een tijdje tussenuit (of hij), zodat je uit die achtbaan komt en rustig kunt nadenken over wat voor jou het verstandigste is?

Hilde

Hilde

20-01-2015 om 20:10

Ik hou van hem en wil door met hem

Ik wil perse door met hem, ik hou van hem en sinds 12 juni vorig jaar is hij ook de liefste man van de hele wereld die ontzettend zijn best doet, maar af en toe niet begrijpt dat hij bepaalde dingen beter op een andere manier kan zeggen.

Waar ik heel erg mee zit is omgaan met de pijn die mijn grotendeels seksloze leven bij mij heeft veroorzaakt en natuurlijk vooral de affaire van 6,5 jaar, daar begrijp ik helemaal niets van......
Die pijn is verschrikkelijk.
Daarom ben ik zo benieuwd naar Stips opmerkingen en ook die van Anoniempje 2.

Charis ik dank je voor je lieve, bezorgde opmerkingen, maar ik wil echt met hem verder, ik kan niet zonder hem en hij niet zonder mij, zegt hij.
Ik zou alleen zo graag willen leren wat Mijn aandeel was..... En ik wil zooooo graag leren met de verschrikkelijke pijn om te gaan van 6,5 jaar vreemdgaan met iemand met wie de seks gewelidig was maar waar hij verder geen enkele gevoelens voor had.
Hij mist haar totaal niet en dat lijkt echt niet gespeeld!

Hilde

Angela67

Angela67

20-01-2015 om 20:37

jouw aandeel?

Waarom zou jij een aandeel hebben eraan? Het klinkt mij in de oren alsof je het gevoel hebt dat jij er wat aan kunt doen om te voorkomen dat hij je nog een keer zo gaat kwetsen. Als hij niet met meer info komt lijkt het mij dat je moet gaan bedenken of je dergelijke risico's wilt blijven lopen, hoe graag je ook bij hem wilt blijven. Als je bij volle 'bewustzijn' accepteert dat dit nog een keer kan gebeuren, dan sta je wellicht sterker. Maar continu blijven zoeken naar jouw aandeel lijkt me de omgekeerde wereld. Als hij 6.5 jaar jou kan bedriegen zonder dat je wat door hebt, kan hij nu ook heel goed spelen alsof hij haar totaal niet mist, toch?
gr Angela

Karin

Karin

21-01-2015 om 10:21

Boek

Er is een boek dat heet 'de duivelsdriehoek' (van Carolien Roodvoets). Daarin wordt meer beschreven over de verschillende rollen die man, vrouw en minnares spelen. Misschien de moeite waard?

Even ook willen kunnen lachen

► 10:17► 10:17


www.youtube.com/watch?v=SWiBRL-bxiA
14 jul. 2013 - Geüpload door Lib Thack
Mark talks about how men and women are wired differently through exploring how we act ...

In dit filmpje wordt uitgelegd waarom mannen anders tegen problemen aankijken. Het is herkenbaar en kan je aan het lachen maken. Dat is ook wel eens fijn, want dat lucht op. Het vergroot je scherpte hoe tegen iets aan te kijken.
Mark Gungor is een comediant.
Als de link niet goed gaat;op YouTube zijn diverse filmpjes van Mark Gungor - the nothing box

Anne

Anne

27-01-2015 om 23:51

update en vraag aan jullie

ik heb een tijdje niet meer geschreven. het gaat hier wisselend. We hebben 2 weekenden goede gesprekken gehad waarin ik duidelijk merkte dat we bij elkaar binnen kwamen, dat we duidelijk konden benoemen dat we de ander niet begrepen maar wel moeite deden om begrip te hebben voor de ander. Hierdoor verdween de pijn echt naar de achtergrond en ik heb ook vaak gedacht dat het goed is dat we op deze manier wakker geschud zijn omdat we anders misschien over een paar jaar vervreemd zouden zijn geraakt van elkaar. Het gaat me te ver om haar dankbaar te zijn, maar eigenlijk ben ik dat wel: door haar kwam hij erachter dat hij degene was die te weinig energie in onze relatie stak, dat hij het met mij minstens zo leuk had als met haar en dat hij eigenlijk heel blij met mij was. Als zij er niet was geweest, had hij daar niet zo over nagedacht.

De dokter had gezegd dat ik depressieve klachten had en ik wilde daar niet aan hoewel ik ook wel zag dat dat zo was. Ik had vaak nergens meer zin in, zag nergens het nut meer van in, maar voelde nog wel veel en kon ook genieten als ik niet dacht aan alles.

Nu voel ik me sinds een paar dagen alleen maar leeg. Ik ben niet boos of verdrietig of gelukkig of blij of teleurgesteld, ik ben er gewoon maar verder ook niet. Een soort "ik zit erbij en ik kijk er naar".

De eerste tijd zat ik in een emotionele achtbaan en vloog ik van het ene uiterste in het andere. Het ene moment was ik helemaal verliefd op hem en het andere moment kon ik hem wel schieten. We hadden het vaak echt gezellig en fijn samen en ook vaak heftige woorden en emoties.

Dat is opeens weg. Het rare is dat ik niets meer van mijn man wil weten op het moment, ik wil geen seks, geen knuffel, zelfs een zoen staat me al tegen. Ik heb geen zin meer om met hem te praten, ik zie daar geen reden toe. Ik denk wel veel, maar heb absoluut niet de behoefte dit te delen. Ik ga met tegenzin naar huis. Bij alles wat hij doet, denk ik dat hij dat bij haar ook zo deed of zie ik hen samen voor me. Ik word daar niet eens boos of verdrietig om, ik voel alleen maar weerzin. Ik had dat eerst helemaal niet: ik werd wel misselijk bij de gedachte aan die twee maar op het moment dat hij en ik iets deelden was ze/waren zij en hij, totaal uit mijn gedachten.

Hij is juist extra lief nu en laat op alle mogelijke manieren zien hoe belangrijk ik voor hem ben en ik "stond er bij en ik keek er naar".
Hij vraagt steeds wat er is en ik zeg dan dat er niets is want ik wil niet steeds terug komen op wat er is gebeurd want ik ben bang dat zijn reactie me dan niet aan staat en dat ik dan weer destructief ga doen. Ik ben moe van dit alles en wil gewoon verder.

Herkennen jullie dit? Wat moet ik doen?

Miekemieke

Miekemieke

28-01-2015 om 07:34

Laat het maar eens rusten

Het klinkt alsof de liefde over is. Dat kan natuurlijk, of dat terugkomt? Misschien beter om je een tijdje op andere dingen, hobbies, sport en werk te storten en dan over een half jaar of zo weer eens bij jezelf peilen of het gevoel van houden van is teruggekomen.

Anne

Anne

28-01-2015 om 10:53

reactie

Miekemieke:
ja, dat doe ik ook of althans ik probeer het.

Ik denk niet dat de liefde over is en misschien heb ik het verkeerd omschreven. Eerst had ik vooral vlammende emoties en nu is het of die emoties lam geslagen zijn. Ik kijk naar hem en denk: "wie ben jij? wat voor man ben jij dat je een relatie begint met haar terwijl je al zeker weet dat je niet bij mij weg wilt? Hoe kun je zeggen dat je van haar houdt terwijl je haar zo makkelijk weg zet als het erop aan komt? Hoe kun je aan haar je excuus aanbieden voor mijn mail terwijl je tegen mij zegt dat ik niets met haar te maken heb, waarom biedt je mij niet excuus aan voor haar gedrag?"etc.

Het is nu 3 maanden geleden dat ik het hoorde en de eerste 2 maanden waren enerzijds vreselijk, maar anderzijds was er ook heel veel contact tussen ons. We hadden flinke woorden, maar we staken wel veel energie in elkaar en onze relatie. De goede momenten waren intens en voelden supergoed.

3 weken geleden hadden we een goed gesprek waarbij ook hij zijn verdriet en onmacht liet zien en dat deed me goed. Hij ging in op wat ik uitsprak over haar en hun zonder dat ik die dikke muur van weerstand voelde. Ik had echt het gevoel dat dit een doorbraak was, dat er bij hem echt ruimte was voor hoe ik in dit alles sta. Het was verder ook een heel fijn weekend. Ik heb gezegd dat ik hoopte dat we nu een flinke stap voorwaarts hadden gemaakt, maar dat ik niet wist of ik zou "terugvallen" en dat ik hoopte dat hij zich niet terug zou trekken in zijn schulp als ik toch weer een bui zou krijgen. Hij zou proberen dat niet te doen.

Daarna nog 2 keer een gesprek gehad waarbij mijn emoties niet de overhand hadden. Begrijpen deed ik het nog steeds niet en dat zal ik misschien nooit doen, maar als ik het zou accepteren zou dat al een stuk schelen. Dat maakte het ook makkelijker voor me: accepteren dat dingen gebeurd zijn en daar de positieve werking van proberen te zien om vooruit te kunnen.

En toen kwam die gedachte dat hij ook zo naar haar had gekeken, naar haar had gelachen, haar vast had gehouden, dat zij ook in de auto naast hem had gezeten, etc. etc. gewoon dat zij een ander poppetje in mijn plaats was geweest. Dat had ik natuurlijk allemaal al eerder bedacht en gevoeld, maar dat was in die heftige emoties. Het kwam en het ging. Nu kan ik die beelden maar niet weg krijgen en die gedachten ook niet en is er opeens die leegte in mijn gevoel en lijkt het alsof dingen hun waarde hebben verloren.

Ik wil dit niet, ik wil de vrolijke toegankelijke moeder zijn die ik altijd was, terwijl ik nu de moeder ben die doet alsof maar het liefst met rust gelaten wordt.

Ik wil weer die spontane kwebbelende vrouw zijn waar mijn man zo van houdt, maar ik zit bij hem en weet niets te zeggen. Het lijkt alsof ik geen gespreksstof heb als het niet over die affaire gaat, maar ik wil het daar niet meer over hebben want alles is al gezegd en ik wil ook niet dat we dan weer ruzie krijgen. Het lukt me niet om over ditjes en datjes te praten terwijl dat normaliter totaal geen probleem voor me is.

Ik wil die beelden niet. Waarom kon ik die eerste periode wel gewoon van hem houden en zie ik nu steeds die 2 samen voor me?

Misschien is het man-eigen want ik heb het ook gelezen bij de anderen, hij wil verder en dit achter zich laten en dat wil ik ook, maar ik weet niet zo goed hoe want zoals ik al schreef vraag ik me af wie hij is en of ik hem wel ken.

Herkent iemand dit of ben ik gewoon gek?

Evelien

Evelien

28-01-2015 om 13:00

Fases in rouwproces

Google even op fases in rouwproces. Misschien vind je daar wat herkenning.

Je moet nl. sowieso rouwen om wat er gebeurd is.

In elk geval geen besluit nemen nu. Geef het de tijd.

En misschien ga jij vlot door jouw rouwverwerkingsfasen heen en zit je al in de fase van depressiviteit. Dan is de fase voor aanvaarding!

Ik hoop het voor je.

Verder: voor je man is het anders dan voor jou, hij was degene die vreemd ging. Vergelijk jezelf niet met hem. En sowieso ook niet met anderen, iedereen gaat er anders mee om en sneller of minder snel door het rouwproces heen.

Sterkte.

Charis

Charis

28-01-2015 om 16:46

Je leeg voelen = depressie

Anne, je schrijft dat de huisarts zegt dat je depressieve klachten hebt. Je leeg en koud voelen van binnen is daar ook een van. Kan het zijn dat je toch echt aan het wegzakkenb ent in een depressie. Misschien juist als reactie op al die heftige emoties van de laatste tijd?

Hilde

Hilde

29-01-2015 om 17:38

Stip, Anoniempje 2

Stip, Anoniempje 2,

Waar zijn jullie toch?
Ik wacht met smart op jullie reacties op mijn eerdere postings.

Hilde

Anne

Anne

31-01-2015 om 13:38

antwoord aan evelinien en charis

Ik had gelezen over de rouw en de fases daarvan en ik herken veel maar ik merk dat ik de fases wat door elkaar heen gooi, maar ook dat zal er wel bij horen.

Wat betreft een depressie: ik denk dat ik zeker depressieve klachten heb, maar ook dat is niet constant, het leeg voelen is erg afhankelijk van hoe het contact met mijn man is merk ik. Dat vind ik alleen maar fijn, dat betekent dat ik niet in die put hoef te zakken. Ik sloot hem ook wat buiten omdat ik niet kon omgaan met die leegte, als hij vroeg wat er was zei ik dat er niets was en wilde ik niet praten. Ik kon dat niet, er was een grote drempel. Eergisteren en gisteren hebben we toch gepraat omdat hij aangaf bang te zijn mij kwijt te raken doordat ik hem buiten sloot. Ik merkte dat hij pijn had doordat hij mij niet kon bereiken en ik wilde niet dat we zo het weekend in zouden gaan.

Deze gesprekken hebben me echt goed gedaan. We hebben het gehad over hoe ik me voel en waar ik het op dit moment het moeilijkst mee heb. Ik dacht nog steeds dat hij van haar hield maar nu vertelde hij dat hij zelf denkt dat het toch geen liefde was. Hij voelde zich door mij niet gehoord, gezien en geaccepteerd en zij gaf hem dat gevoel wel. Zij vond hem mooi terwijl ik al tijden roep dat hij moet afvallen (wat hij ook echt moet, ook van de huisarts ivm zijn lichamelijke klachten). Hij vond het fijn bij haar omdat ze niet de beslommeringen hadden die bij een gezin horen, maar hij realiseerde zich ook al die tijd dat het een soort schijnwereld was. Hij liet zich bij haar van zijn mooiste kant zien en realiseert zich dat zij dat ook deed. Hij dacht dat het liefde was wat hij voelde, maar nu denkt hij dat hij verliefd op de aandacht was en dat dit had kunnen gebeuren bij iedereen die hem dit goede gevoel gaf en dat het niet om haar persoontje ging. Ze waren voor die affaire geen vrienden en het contact met haar mist hij ook niet. Hij vindt haar een zeer goede werknemer en daarom wil hij haar houden: omdat het goed is voor het bedrijf en niet omdat hij haar wil blijven zien.

Hij heeft steeds gezegd dat ik het als een wedstrijd zie en dat het dat niet is. Nu zei hij dat als ik het zo wilde zien, dat ik dan op alle fronten gewonnen heb: niets met haar was beter of fijner dan met of bij mij, het was wel makkelijker omdat ze elkaar eigenlijk niet kenden. Hij vindt haar een aantrekkelijke vrouw maar zeker niet aantrekkelijker dan ik. (stom, maar dat vind ik belangrijk)
De seks met haar was fijn omdat hij grote emotionele verbondenheid voelde, maar fijn en fijn+lekker of fijn+fantastisch is iets anders.(ook stom, maar ook dat was erg belangrijk voor mij)

Hij heeft vanaf het begin tegen haar gezegd dat hij van mij hield en niet bij mij weg wilde gaan. Dat ik dat gemeen van hem vind omdat zij wel met hem verder wilde, vindt hij niet mijn probleem. Hij zegt dat ik me daar niet depri om moet voelen, dat mijn beeld van hem daardoor wel veranderd kan zijn, maar dat dat tussen hem en haar was en niet tussen mij en hem. Het klinkt hard zoals ik het schrijf, maar hij is geen harde man, echt niet. Hij heeft gelijk, ik hoef hem dat niet te verwijten, zij heeft dat geaccepteerd en is niet gestopt met die affaire. Op een gegeven moment zei hij dat hij, als hij alles terug kon draaien, het niet opnieuw zou doen. Ik zei dat ik dat tegenstrijdig vond omdat hij het als een waardevolle periode zag. Toen zei hij dat dat ook zo was, vooral omdat zijn zelfvertrouwen opgekrikt werd door haar, maar dat hij met mij had moeten praten over dat hij zich zo gekwetst, niet gezien en gehoord voelde door mij. Dat we toen misschien al in relatietherapie hadden moeten gaan en dat deze affaire een verkeerde keuze was geweest. Als ik op een gegeven moment toch besluit om niet verder te gaan, gaat hij niet terug naar haar. Hij heeft de afgelopen tijd gemerkt dat het hem niets doet als hij haar ziet of gesprekken met haar heeft. Hij mist het contact niet, zijn hart gaat niet sneller kloppen, hij ziet haar als een gewone collega, maar hij vond het in het begin wel moeilijk om een goede manier te vinden om met elkaar om te gaan omdat ze wel iets gehad hebben met elkaar.

Ik dacht steeds, of wilde denken, dat hij haar zo fantastisch vond en dat ik niet aan haar kon tippen. Wij hebben regelmatig kleine irritaties en ik probeerde daar nu uit weg te blijven. Nu vertelde hij dat hij zich ook wel irriteerde aan dingen van haar, bijvoorbeeld dat ze toch belde op een avond toen ze ergens privé mee zat of dat ze tegen hem had gezegd dat ze meer steun van hem had verwacht wat betreft andere privé-zaken. Ze hadden duidelijk afgesproken dat ze die 2 werelden zouden scheiden en zij ging toch over die grens heen. Hij vertelde dat niet uit zichzelf maar ik heb hem gerichte vragen gesteld en daar antwoord op gekregen. Hij is niet iemand die negatief over een ander zal praten en het feit dat hij dit en andere voorbeelden tegen mij heeft gezegd is voor mij helend.

Alles wat hierboven staat deed me heel erg goed. Ik vind het nog steeds stom hoor, maar ik begrijp het wel. Ik ben gewoon heel blij met de wetenschap dat het toch geen liefde was wat hij voor haar heeft gevoeld. Wel warme gevoelens en verliefdheid, maar niet de liefde die hij voor mij voelt. Dat ik voor hem nooit van die 1e plaats af ben geweest, ondanks alles.
Ik was er eerst niet aan toe om het zo te zien en hoorde hem ook niet echt als hij dit zei of liet merken: ik was veel te veel met mijn gekwetste ik bezig.

Ik was ook nog steeds woest op haar, maar dat is nu wel wat minder. Misschien heb ik het wel nodig om het als een wedstrijd te zien om hier goed uit te komen, als dat mij helpt om verder te bouwen aan onze gezamenlijke toekomst lijkt me dat goed.

Omdat ik altijd maar schrijf dat het niet goed met me gaat, wilde ik nu laten weten dat ik me op dit moment niet depri voel en dat ik hoop dat dit weer een stap voorwaarts is in het acceptatieproces.

Anoniempje2

Anoniempje2

02-02-2015 om 13:10

Voor Hilde

Hilde,

Je vraagt wat jouw rol was in alles wat er gebeurd is. Mensen zeggen terecht dat jij niets kan doen aan de keuze die hij heeft gemaakt, om vreemd te gaan met een ander. Maar ik denk wel degelijk dat jij een aandeel hebt gehad in dat jullie huwelijk is scheefgegroeid. In je berichten lees ik dat jij jezelf heel erg hebt weggecijferd voor je man, je praatte met hem niet over je angsten, was altijd inschikkelijk (ging eerder naar huis etc.), leerde zijn taal, verdiepte je in zijn cultuur en gebruiken. Daarmee heb je een groot deel van jezelf buitenspel gezet. En veel te lang geaccepteerd dat hij geen seks met je wilde. Je had eerder aan de bel moeten trekken, eerder boos moeten worden, eerder duidelijkheid moeten eisen.

Ook nu wil je nog niet boos worden. Alles is erop gericht hem te vergeven en met hem door te gaan. Je kunt eens bij jezelf gaan kijken waarom je dat nu wilt. Ik wed dat het met angst te maken heeft. Laat het open of je bij elkaar blijft. Word boos! En wees niet bang dat hij dan wegrent. Jullie hebben al een therapeut, super! Maak daar dan ook gebruik van en ga het proces met elkaar in, ZONDER de uitkomst al vast te leggen.

Ik ben ook erg benieuwd naar de houding van je man nu. Is die erg veranderd? Is het 'de schrik' en zal hij denk je weer terugvallen in zijn oude gedrag. Of is er echt een knop omgegaan? Is hij bereid zichzelf onder ogen te zien? Wil hij nu wel met je vrijen?

Heel veel sterkte!

Anne

Anne

23-04-2015 om 18:23

hoort dit er ook bij?

Ik zie dat hier al een tijdje niet meer geschreven is en misschien krijg ik geen antwoord, maar ik schrijf toch maar.
Het is nu bijna een half jaar geleden dat mijn man mij vertelde dat hij op dat moment een half jaar een relatie had met een ander. De hevige pijn van de eerste maanden is verdwenen. We hebben heftige taferelen gehad hier waarbij ik een paar weken geleden ook zeker wist dat ik wilde scheiden, maar toen puntje bij paaltje kwam voelde ik dat ik helemaal niet zonder hem wil en kan. Ik heb besloten dat ik mijn schouders er onder ging zetten en naar de toekomst zou kijken, maar sinds ik zeker weet dat ik niet wil scheiden lijk ik veranderd. Elke keer als mijn man zegt dat hij zo gelukkig is met mij en zoveel van mij houdt, raakt het me gewoonweg niet. Ik denk dan alleen maar dat hij, in die periode met haar, dat ook zo vaak zei. Ik kan hem niet de liefde en genegenheid terug geven die hij mij geeft. De eerste maanden was er veel intimiteit tussen ons en voelde ik me ook regelmatig verliefd, maar dat is nu weg. Ik wil ook geen intimiteit meer en probeer hem te ontwijken. Dat is helemaal niets voor mij en ik begrijp het ook niet! Ik voel dat ik van hem houd en dat ik bij hem wil blijven, maar ik blokkeer als hij toenadering zoekt. Zelfs een knuffel voelt niet prettig. Als hij gewoon,zeg maar vriendschappelijk, tegen me doet gaat alles goed, maar zodra hij me liefdevol aankijkt, iets extra's voor me doet, als we weekendjes weg gaan etc. dan kan ik daar niet tegen. Het heeft niet de betekenis en waarde voor mij die het zou moeten hebben, ik voel alleen een soort gelatenheid en denk:"ja, het zal wel". Wat is dat toch? Hoort dit erbij?

Bimba Boef

Bimba Boef

23-04-2015 om 19:49

tja...vertrouwen...

Je vertrouwen in hem is vlg. mij echt weg.
Je moet op een bepaald moment denk ik wel een keus maken. Laat ik dit achter mij en doe ik mijn best hem weer te gaan vertrouwen of blijf ik er in hangen en geloof ik helemaal niets meer?
Daar zullen jullie toch samen aan moeten werken. Praat je hier met hem wel over?

Marja

Marja

24-04-2015 om 08:49

ja werkt dat zo met vertrouwen? Bimba Boef?

Laat ik dit achter mij en doe ik mijn best hem weer te gaan vertrouwen of blijf ik er in hangen en geloof ik helemaal niets meer?
Denk je dat je dat kunt beslissen? Geen retorische vraag hoor, ik ben gewoon benieuwd

Marja

Marja

24-04-2015 om 08:54

Anne!

Er is een geweldig artikel wat ons heel erg heeft geholpen. Je vindt het als je "kostbaar vaatwerk vertrouwen opbouwen na ontrouw" googlet. Ik kan geen link geven want het is een pdf bestand.
Het spreekt echt degene aan die vreemd is gegaan. Wat hij kan doen om het vertrouwen te herstellen. En jij zal je gezien voelen, voelen dat dit echt geen kleinigheidje is en dat jij het verdient dat het even helemaal om jou gaat nu. En vraag van je man ook de commitment dat hij dat artikel regelmatig herleest. Het scheelt echt of hij het leest, - en het is echt heel straightforward- of dat jij het zegt.
Ben benieuwd of jullie er iets aan hebben. Marja

Charlie vo

Charlie vo

24-04-2015 om 09:08

Gekwetst op liefdesgebied

Anne,

Mijn insziens ben je gewoon nu in het volle besef dat hij je gekwetst heeft op liefdesgebied en kan je met dat gevoel niet meer verder als hij intimiteit zoekt.
Ik herken geen gevoelens van wantrouw in je reactie.

Hoe je hiermee verder moet, weet ik ook niet. Misschien met een therapeut hierover gaan praten?

Sterkte.

Enna

Enna

24-04-2015 om 09:54

link

http://www.kostbaarvaatwerk.nl/downloads/Het%20vertrouwen%20van%20je%20partner%20weer%20opbouwen.doc

Voor wie wil de link naar het artikel waar Marja naar refereert.

Ik vind het erg Amerikaans en af en toe wat doordraven, maar er staan ook zeker zaken in die ik per direct herken en waarvan ik dacht 'ja, dat probeer ik mijn partner nu precies duidelijk te maken'.

Anne

Anne

24-04-2015 om 12:17

vertrouwen/wantrouwen????

Ik zal zo eens naar het artikel gaan.

Ik weet niet of het met vertrouwen heeft te maken. Mijn man zegt van wel en zegt dat het tijd nodig heeft. Hij heeft er vertrouwen in dat het weer goed komt. We praten dus wel maar op een gegeven moment is alles wel gezegd. Hij weet hoe ik me voel, hij heeft gezien wat het met me heeft gedaan en daar voelt hij zich ook rot onder. Ik weet hoe hij zich voelt en heeft gevoeld. Hij liegt gelukkig niet over zijn relatie en de gevoelens die hij had/heeft voor haar, maar wil verder. Bouwen aan onze toekomst. Daar heeft hij gelijk in: de dingen die gebeurd zijn kunnen we helaas niet terug draaien, het is aan mij hoe ik er mee omga.
Ik heb wekelijks therapie omdat ik last had gekregen van depressieve klachten/depressie en dat helpt wel. Of we in relatietherapie gaan weten we nog niet, we weten niet wat de meerwaarde daarvan is omdat we al zoveel hebben gepraat en van elkaar al weten hoe we er in staan.
Waar ik tegen aan blijf lopen is dat hij zegt dat hij van mij houdt, altijd van me gehouden heeft, gelukkig met mij is en was en dat hij aldoor heeft gevoeld en geweten dat hij met mij verder wilde en voor mij zou kiezen als hij voor een keuze zou staan. Zij wist dat ook. Vorig jaar om deze tijd had hij al gevoelens voor haar en dat kan ik maar niet uit mijn hoofd zetten. Wij hadden het gewoon goed, een liefdevolle relatie en ik heb niets gemerkt. Ik vond wel dat hij vaak geagiteerd reageerde op de kinderen, iets wat hij eerder minder deed, maar hij zei steeds dat het door het werk kwam. Hij is nooit een man geweest die erg op seks gericht was, juist niet, dus daar kon ik ook niets aan merken. We hebben een verre reis gemaakt in de zomer en toen had hij al een relatie met haar. Hij heeft zo vaak gezegd dat de vakantie de mooiste van zijn leven was, dat hij zo gelukkig was dat we dit samen mee mochten maken met de kinderen etc. Toch had hij dagelijks contact met haar en schreef hij in elk contact dat hij van haar hield. Ik vind dat zo ontzettend moeilijk! Zelfs na die zogenaamde fantastische vakantie is hij met haar verder gegaan. Zelfs toen ik hem vertelde dat ik tegen iemand had gezegd dat ik beide handen in het vuur zou steken voor zijn trouw, heeft hij niet de gelegenheid genomen om eerlijk te zijn. Hij heeft het mij verteld omdat haar partner er achter kwam en hij wilde dat ik het van hem zou horen en niet van haar partner en toen is hij ook direct gestopt. Het blijft maar aan me knagen dat dat zogenaamd gelukkig zijn met mij en houden van mij hem niet eerder heeft doen besluiten te stoppen met haar. Hij geeft ook toe dat hij toentertijd niet wilde stoppen. Hij hield ook van haar en kon beide werelden goed scheiden. Het lijkt wel of het feit dat hij een jaar geleden al gevoelens voor haar had mij triggert om mezelf van alles af te vragen.Nu vraag ik me steeds af of hij vorig jaar rond deze tijd al fantaseerde over haar, hoe vaak hij op de bank zat bij mij en in gedachten bij haar was. Mijn man zegt dat het niet zo was: als hij thuis was, dacht hij niet aan haar. Nee, maar ook niet aan mij en onze kinderen als hij bij haar was. Ze werken samen dus hij zag haar sowieso dagelijks als collega. Dat is kinderachtig, ik weet het. Ik heb een periode gehad dat ik dacht dat het echt aan mij moest hebben gelegen, maar dat is niet zo en dat weet ik rationeel wel, maar dan begrijp ik het nog minder. Ik heb mezelf, hem en ons huwelijk niet verwaarloosd en was er gewoon voor hem. Dat maakt me dus ook ontzettend onzeker want als alles zo goed was dan betekent het dat het gewoon zo weer kan gebeuren. Hij ziet haar elke dag en ook al zegt hij dat hij alleen zakelijk met haar om gaat, ik weet natuurlijk niet wat hij voelt als hij haar ziet. Hij zegt dat het gevoel steeds minder wordt, maar ik weet het niet. Als hij naar het werk gaat en vraagt hoe hij er uit ziet, dan komt direct dat vervelende stemmetje in mijn hoofd dat zegt dat hij dat vorig jaar om deze tijd misschien ook vroeg om er zeker van te zijn dat hij er goed uit zag voor haar. Als hij nu casual gekleed naar het werk gaat ipv een pak dan vraag ik me direct af of dat voor haar is. Als ik hem telefonisch niet te pakken krijg, dan ben ik bang dat hij met haar in gesprek is. Als hij naar het buitenland moet voor het werk dan ben ik bang dat hij dan toch contact met haar heeft want als hij het op onze vakantie zelfs had, waarom zou hij het nu dan niet stiekem doen? Misschien is er nu wel een andere leuke dame. Ik blijf dus ergens in hangen of beter gezegd: ik ben een stapje terug gegaan want ik was er een tijdje veel minder mee bezig.
Hij heeft ook gezegd dat hij het achteraf beter niet had kunnen vertellen. Gelukkig zegt hij inmiddels ook dat hij het niet over zou doen als hij alles kon terug draaien, maar hij had nooit verwacht dat het zo'n slag voor mij zou zijn en dat ik er zolang last van zou hebben. Ik weet dat hij spijt heeft van de pijn die hij me heeft aangedaan, ik weet dat hij er alles aan doet om te laten zien hoe veel hij van me houdt en hoe belangrijk ik voor hem ben, maar ik weet ook dat hij de periode met haar als waardevol ziet. Niet fijn om te horen, maar wel eerlijk! Ik dacht altijd dat openstaan voor iemand anders dan je partner te maken had met het niet of minder van je partner houden. Nu weet ik dat iemand dus zielsveel van je kan houden en gelukkig met je kan zijn en dat er toch ruimte in het hart kan zijn voor iemand anders. Welke betekenis moet ik dan aan zijn liefde voor mij geven? Waarom is hij verdorie geen verhouding begonnen in een periode dat het minder ging tussen ons, want die zijn er natuurlijk ook geweest. Waarom juist in deze fijne periode??? Ik weet en voel dat mijn man alles doet en zal doen om mij weer gelukkig te maken, maar ik merk gewoon dat ik best nog wel boos en vooral verdrietig en bang ben. Ik weet niet waarin ik moet geloven.Ik heb 27 jaar geloofd in zijn liefde en geloof daar nog steeds in, maar wat betekent dat dan? Ik wil echt niet een verbitterde negatieve vrouw worden en volgens mij ben ik dat ook niet hoor, maar dat zijn liefde mij niet raakt vind ik echt erg. Als hij lief doet dan voel ik me eigenlijk direct verdrietig en op de een of andere manier schiet er dan gelijktijdig een barrière omhoog. Ik vind het ook zo rot voor mijn man, hij doet zijn best, hij is geduldig en begripvol en geeft me alle ruimte en ik waardeer het niet eens! Zijn er mensen die dit herkennen en kunnen vertellen of dit er bij hoort en of het van voorbijgaande aard is?

Marja

Marja

24-04-2015 om 13:33

Enna

bedankt, het lukte me niet, de link. Ja dat Amerikaanse begrijp ik, en dan doordraven ook wel een beetje. Aan de andere kant: dit was voor ons een ommekeer. Heb je het ook je man laten lezen? Want toen de mijne het las, schrok hij zich toch rot en begon pas de impact van zijn daden echt goed te onderkennen. Want laten we wel wezen: die impact is er. Niet voor niks is dit een draadje met 385 reacties

Marja

Marja

24-04-2015 om 13:40

Anne

" Als hij lief doet dan voel ik me eigenlijk direct verdrietig en op de een of andere manier schiet er dan gelijktijdig een barrière omhoog. Ik vind het ook zo rot voor mijn man, hij doet zijn best, hij is geduldig en begripvol en geeft me alle ruimte en ik waardeer het niet eens! Zijn er mensen die dit herkennen en kunnen vertellen of dit er bij hoort en of het van voorbijgaande aard is?"

je wilt misschien te snel gaan, ook al is het een tijdje geleden. Ik herken het, je wilt gewoon dat het voorbij is, ook je eigen pijn. Je wilt je zelf dwingen hem weer lief te vinden want hij doet nu toch zijn best? En tegelijkertijd voelt het niet zo. Ik kan nog niet zeggen: dat gaat wel voorbij want voor mij werkt het ook zo. Bij mij is er ook enorme gereserveerdheid en een barriëre. Ja vind je het gek: de goesting vergaat je na zo'n vertrouwensbreuk. Ik kan wel zeggen dat ik heel langzaam weer meer respect begin te krijgen als ik zie dat hij alles wat er in het artikel genoemd wordt, serieus neemt. DAt het nu aan mij is om alle tijd te mogen nemen en aan hem om te laten zien wat hij waard is als man en als geliefde.

Anne

Anne

29-05-2015 om 13:29

Marja

Ik hoop dat het bij jou opwaarts gaat!
Hier gaat het goed. Ik ben 2 weken met een vriendin weg geweest en dat heeft me goed gedaan. Heel veel geslapen en gewandeld en verbazingwekkend snel verdween alles naar de achtergrond. Ook nu ik weer thuis ben, beheerst het mij niet meer en kan ik genieten van wat de dag mij brengt. Ben blij en hoopvol gestemd.

Hilde

Hilde

23-12-2015 om 22:09

vreemdgaan verwerken na 1,5 jaar

1,5 jaar na het ontdekken van het vreemdgaan van mijn man, ben ik nog steeds labiel.
Hij is zooo lief, zo zorgzaam, hij houdt zoveel van me, maar mijn hart doet nog steeds zo zeer.
Zij was 6,5 jaar zijn liefje, alleen voor seks, omdat hij dacht dat seks met mij niet meer mogelijk was. Immers hij verlangde niet naar mij....
Mijn hersenen snappen het dankzij anderhalf jaar therapie een klein beetje, maar mijn hart snapt het nog steeds niet.
Ondanks therapie blijft het verdriet en de pijn doorsudderen.
Nog steeds de vraag "waarom, waarom". Wanneer houdt dan nou eens op.....
Hij denkt nooit meer aan haar, waarom kan ik het dan gvd niet wat makkelijker vergeten...
Hilde

Miekemieke

Miekemieke

24-12-2015 om 08:40

verstandshuwelijk

Een man die er 6,5 jaar een minnares op na houdt (hield) zit in een verstandshuwelijk. Natuurlijk is hij lief en zorgzaam maar ik denk dat jullie niet op dezelfde manier in een relatie staan. Daarom is het voor jou ook zo moeilijk om dit los te laten, wil je dit wel?

Hilde

Hilde

01-01-2016 om 22:22

ondanks alles wil ik met hem door

Nee, ik wil dat niet, maar ik wil hem ook niet kwijt.
Hij heeft me zo vaak gezegd dat hij de grootste egoïst van de wereld was....
Ik hou van hem en hij houdt ook van mij. Dat weet ik zeker.

Ik voel me vaak zoals Anne hierboven.
Ik zou zo graag weten hoe het met Anne gaat.
Je wilt zo graag vergeven, maar de pijn blijft zo erg.

Ik ben niet meer de jongste en realiseer me heel goed dat ik voor een klein deel bij hem blijf omdat het alternatief alleen zijn is.
Ik weet echter ook dat hij van me houdt en me niet kwijt wil.

Het is niet zwart-wit, het is niet "wil je dat".... maar het is wel heel erg moeilijk. 6,5 jaar overspel gaat je niet in je koude kleren zitten
Maar ook denk ik heel vaak wat toch mijn deel was in het niet goed gaan van onze relatie....
Ik weet dat ik soms superieur deed in de trant van "ook al ben ik blijkbaar voor jou geen begeerlijke vrouw, ik ben toch best iemand, best slim, intelligent, ik kan op bepaalde gebieden veel meer dan jij", ik weet dat ik dat af en toe uitstraalde, vermoedelijk deels onbewust omdat ik me geen begeerde vrouw voelde.

Ik wou dat ik beter met de pijn kon omgaan. Hij denkt nooit meer aan haar, dat weet ik zeker. Daarom denk ik zo vaak: waarom kan ik het niet wat makkelijker achter me laten...
Wat is het leven zonder hem, we zijn zo verknocht aan elkaar. Hij zegt zo vaak dat hij zo blij is dat hij me niet kwijt is geraakt.
Hij is lief, zorgzaam, probeert elke dag beter Nederlands te leren en mijn achtergrond te begrijpen.
Maar 6,5 jaar, het is gewoon te lang geweest, het heeft me te veel pijn gedaan, daarom duurt het zo lang.
Mijn man zegt, dat hij denkt dat de pijn nooit helemaal weg zal gaan en dat hij dat zo verschrikkelijk voor mij vindt.
Bijna iedere dag zegt hij hoe stom hij is geweest, dat hij zoveel op het spel heeft gezet, dat het zo lang heeft kunnen duren, dat hij nooit de moed had om er een einde aan te maken....
Daarom zit ik zo vaak tussen 2 uitersten, de ongelofelijke pijn en de ongelofelijke liefde en zorgzaamheid die hij me nu toont.
Af en toe denk ik dat ik het niet red, dat mijn leven ten einde is en dat ik net zo goed er een einde aan kan maken....
Maar ik weet ook dat ik dat niet durf, ik ben =bang voor de pijn, ben bang voor wat er daarna is en weet dat ik het nooit zal doen.
Daarom blijf ik bij hem, maar ook omdat ik van hem hou, niet zonder hem wil leven, niet zonder hem kan leven....
Alleen die pijn, ik wou dat iemand me kon vertellen hoe ik daar beter mee om kan gaan.....

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.