Basisschoolleeftijd Basisschoolleeftijd

Basisschoolleeftijd

Lees ook op
Deborah

Deborah

10-03-2015 om 14:23

mama aanspreken met u

Hallo dames,

worden jullie door jullie kind(eren) aangesproken met jij of met u? Ik wil eigenlijk dat mijn zoontje alle volwassenen, dus ook mijzelf met u aanspreekt. Toen ik hem laatst strafte omdat hij dat weer niet deed, zei hij dat hij de enige in de klas is die dat "moet" en het daarom niet meer wil.

Hoe is dat bij jullie?


Charis

Charis

13-03-2015 om 13:12

Wikipedia

Ik lees op wikipedia het volgende:

"Het westelijk gedeelte van Nederland is binnen Nederland vrijwel het enige gedeelte van het land waar men soms nog "u" tegen ouders en familieleden zegt. Ook in streng-christelijke gezinnen komt het voor. Bewoners van de overige gebieden van Nederland zien dit thans als erg afstandelijk."

Is dit zo, dat alleen in westelijk Nederland 'u' zeggen nog voorkomt? Lijkt me erg kort door de bocht.

lijkt me niet

Hier in mijn regio (Den Haag) ken ik echt geen kinderen die nog u zeggen tegen de ouders. In mijn jeugd was dat wel anders, maar gelukkig hoefde ik dat nooit te zeggen. Ik associeer het meer met de bible belt, maar misschien is dat onterecht. Zelfs de ene streng christelijke vriendin die ik heb verlangt dat niet van haar kinderen, terwijl ik wel weet dat zij zelf wel zo is opgevoed.

mijk

mijk

13-03-2015 om 14:19

komt hier vrijwel niet voor volgens mij

Hier in het Noorden ken ik het alleen bij 2 orthodox christelijke gezinnen. Die kinderen zeggen wel jij tegen mij.... Verder niet.
Kan ook iets met streektaal van doen hebben...

Mijk

tonny

tonny

13-03-2015 om 14:19

en als je over je ouders praat?

zeg je dan 'mijn vader/moeder', 'mijn mama/papa', 'ons moeder/pa', 'us mem/heit'?

Marie

Marie

13-03-2015 om 14:33

hangt er vanaf

Als ik met een Fries praat zeg ik inderdaad "us heit/mem" of "myn mem/heit" en met anderen "mijn vader/moeder". In het Fries is het u/jo zeggen aardig te omzeilen. Het is heel gewoon om te zeggen "wol heit/mem"

Hier zeggen de kinderen trouwens ook je/jij tegen ons, maar niet met de voornaam. Met u voel ik me stokoud trouwens.
Tegen "vreemden" en leraren op school etc. zeggen ze wel keurig u.

Maar als klein kind zeiden ze ook je/jij tegen de leiding van de kinderopvang en die noemden ze ook bij de voornaam. Op de basisschool was het juf/meester met voornaam en op voortgezet onderwijs mevrouw/meneer met achternaam.

mijk

mijk

13-03-2015 om 14:49

Mijn vader en moeder

Of mijn pa en mijn ma als ik met mijn broer of vrienden die ze kennen praat.

Mijk

Astrid

Astrid

13-03-2015 om 14:54

westen

Ik kom uit het westen van het westen en ken genoeg mensen die u gebruiken, maar ook veel die dat niet doen.

Nur

Nur

13-03-2015 om 15:19

Tonny

Aangezien ik mijn moeder ook echt aanspreek met moeder (en u) zeg ik ook altijd mijn moeder/mijn vader. Mama/papa zou ik nooit gebruiken. Geen gewoonte. Heit/Mem zou wel kunnen als ik Fries zou spreken. Dat doe ik echter niet. Mijn grootouders noemde ik wel Pake/Beppe (dat waren Friezen) maar zelf heb ik nooit Fries geleerd. Mijn grootouders noemden mijn ouders tegenover ons dan wel weer heit/mem. Die gewoonte heb ik echter nooit overgenomen.

Nur

Nur

13-03-2015 om 15:22

Andere kinderen

Het maakt mij niet zoveel uit hoe andere kinderen mij aanspreken. Voornaam vind ik niet zo heel leuk klinken maar ik doe er niet moeilijk over. Mevrouw en u vind ik prima. Mama van X en jij vind ik een goede tussenoplossing. Mama van X is inderdaad niet de meest charmante aanspreektitel maar ik denk dat het voor kleine kinderen een goed midden is tussen mevrouw wat misschien wel erg formeel is en voornaam wat wel heel informeel is. De meeste kinderen die hier komen gebruiken ook mama van X en jij. Dat vind ik prima. Sommige kinderen zeggen mevrouw en u en dat is ook prima. Daar zitten inderdaad ook kinderen bij die u zeggen tegen hun eigen ouders.
Kinderen van mijn vrienden zeggen vaak tante tegen mij.

Deborah

Deborah

13-03-2015 om 22:10

Oordeel

Het oordeel is geveld : iedere ouder die zich door zijn / haar kinderen met u laat aanspreken is afstandelijk en kil naar die kinderen toe. Dan hadden we in vroegere generaties, toen dat nog veel gebruikelijker was alleen maar kille familiebanden en geen enkele warmte? Dat was overigens ook de tijd dat mensen onderling veel respectvoller met elkaar omgingen. Geweld naar leraren toe niet bestond (want die werden niet als vriendjes gezien...) etc.

Tihama

Tihama

13-03-2015 om 22:11

Associatie

Mijk zegt":"Het is voor de u zeggers den ik wel handig on je realiseren dat wat men wil leren, respect betonen,bij anderen dus heel andere associaties kan hebben. Het lijkt me voor TS handig om het met haar kind over te hebben. Misschien vind hij het heel vervelend dat zijn klasgenoten denken dat hij kille ouders heeft. Het is een repeterende associatie in dit draadje..."

Ik denk dat je hier iets heel belangrijks zegt. Je zoontje kan op school niet uitleggen waarom hij u moet zeggen. Ja, voor respect. Ik weet niet hoe oud hij is, maar als je al ziet hoeveel discussie dit hier oplevert, dan is het onmogelijk dat een basisschoolleerling dit kan begrijpen en uitleggen.

Het u zeggen levert dus veel gedoe op voor je zoon. De vraag is waarom jij het zo belangrijk vindt om hier aan vast te houden.

Ik heb ooit een belangrijke les geleerd bij een opvoedcursus: Vraag jezelf bij een opvoedregel af: stel ik deze regel voor een opvoeddoel, of heb ik een persoonlijk doel?
Door deze vraag kan ik veel gemakkelijker bepalen of ik een bepaalde opvoedregels moet blijven vasthouden.

Ik kan je alvast verklappen dat mijn kinderen (17 en 14) nooit u gezegd hebben tegen mijn man en mij, maar ze zijn evenmin brutaal. De relatie die jij vermoedt 'je zeggen zorgt voor meer brutaliteit' bestaat niet. De vraag is dan: voldoet u zeggen dan aan een opvoeddoel of aan een persoonlijk doel?
En hoe belangrijk is het ten opzichte van de nadelen voor je kind?

Deborah

Deborah

13-03-2015 om 22:30

Tihanna

Als je de opvoeding alleen moet baseren op wat je wel en niet aan een kind van 8 kunt uitleggen dan ben je snel klaar. In zijn klas zijn ook kinderen die later naar bed mogen, meer zakgeld krijgen, vaker TV mogen kijken, niet hoeven meehelpen met klusjes in het huis (tafeldekken of zo).

En persoonlijke of opvoedkundige doelen zijn natuurlijk maar heel subjectief. Elk "opvoedkundig" doel is ook persoonlijk van aard, het gaat immers om waarden en normen die je een kind meegeeft en er is niets zo persoonlijk als dat. Een kind "dankjewel" laten zeggen. Is dat opvoedkundig (voor de een wel, de ander niet), of persoonlijk (omdat JIJ netter vindt dat je kind dat zegt)? Je kind mag bepaalde kleding / schoenen misschien niet dragen hoewel hij dat wel - is dat persoonlijk (jij vind het niet mooi of te duur of zo) of opvoedkundig? En zo zou ik er nog wel enkele kunnen verzinnen. Opvoeden is niets anders dan jouw ideeen op je kinderen overbrengen. Persoonlijk dus!

Monique D*

Monique D*

13-03-2015 om 23:09

Opvoeddoel of persoonlijk doel

Er wordt gesuggereerd dat als kinderen vousvoyeren tegen ouders afstand tussen hen ontstaat. Wij vinden dat het ook afstandelijk is als onze kinderen ons met u aanspreken. Mijn ouders denken hetzelfde daarover. Kinderen moeten altijd bij jou terecht kunnen en zich geborgen voelen. Tegen onbekende volwassenen, ouderen of volwassenen waarbij er wel afstand is hoor je wel u te zeggen.

Tihama zei: "Vraag jezelf bij een opvoedregel af: stel ik deze regel voor een opvoeddoel, of heb ik een persoonlijk doel?"

Ik zie dit als een persoonlijk doel. Dit omdat het onze mening is dat er afstand wordt gecreëerd als de kinderen ons gaan vousvoyeren.
Want het hoeft niet zo te zijn dat er een afstand tussen de kinderen ontstaat als ze u zeggen tegen hun ouders. Dat zie ik bij mijn kennissen (ze zijn helemaal niet kerkelijk) bij wie hun kinderen wel u moeten zeggen als ze hen aanspreken. Het is een vrolijk en hecht gezin. Het woordje u zien ze als een vorm van respect.

Zo zijn er ook ouders bij wie de kinderen hen gewoon bij de voornaam noemen i.p.v. mama of papa. En toch hebben ze respect voor hen.
Ik heb zelf het idee dat ik dan als hun vriendin wordt beschouwd i.p.v. hun moeder als ze dat doen. Maar dat is mijn persoonlijke mening (dus persoonlijk doel). Want in veel gevallen gaat het wel goed.
Bij een van mijn vriendinnen noemt haar zoon haar gewoon bij haar voornaam. En zij is wel een vrouw voor wie je automatisch respect hebt.

Miekemieke

Miekemieke

14-03-2015 om 09:58

collega's

U kan best een lastige zijn.
Bij ons in het bedrijf is het gebruikelijk dat iedereen van hoog tot laag elkaar tutoyeert. Een jonge verlegen stagiaire bleef maar hardnekkig u tegen mij zeggen. Ik vroeg waarom blijf je steeds u zeggen? Omdat u er zo oud uitziet! Zei zij met een hoogrode blos op de wangen. Ha ha, ik moest er wel om lachen maar ze hoeft later niet terug te komen voor een sollicitatie.

mijk

mijk

14-03-2015 om 12:03

Deborah

ik zeg niet dat je Het daarom veranderen moet. Maar als je helemaal niet in de gaten hebt dat de kinderen in zijn klas het echt heel raar vinden omdat je iets doet dat niet meer de norm is dan vind ik dat wel vervelend voor een kind. en dan kun je rustig uitleggen waarom je het wel doet en benoemen dat iedereen nu eenmaal net andere dingen het belangrijkst vind in de opvoeding...en dat jij u zeggen belangrijk vind.

Mijk

Tihama

Tihama

14-03-2015 om 15:29

Afwegingen

"Opvoeden is niets anders dan jouw ideeen op je kinderen overbrengen. "

Ik zie opvoeden als mijn kind zo goed mogelijk voor te bereiden voor een prettig en gelukkig leven in de toekomstige maatschappij. Dat je niet steelt, slaat of andere mensen beledigt, hoort daar bij.

Een van de bijzondere effecten van het opvoeden vind ik dat ik soms juist afscheid heb moeten nemen van de ideeën die ik had. Mijn mening bleek lang niet altijd de enige (laat staan de enig juiste). En soms is het pick your battles. Soms moet je iets laten gaan, waarvan je dacht dat het belangrijk was, omdat rigide vasthouden een negatiever effect heeft.
Het is niet zwart-wit. Sommige doelen kun je ook bereiken via andere wegen, sommige maatregelen zijn slechts een maatregel voor een doel, waarbij ook andere routes mogelijk zijn.

Ik denk dat wij dus een totaal verschillende opvatting hebben over opvoeden.

Astrid

Astrid

14-03-2015 om 16:41

en ik denk

dat dat in de praktijk allemaal reuze meevalt en het ene het andere niet uitsluit, je uiteindelijk allemaal ongeveer hetzelfde wilt en dat mensen daar andere woorden of een andere insteek bij gebruiken.
En natuurlijk doe je dat met je eigen ideeen, je eigen normen en waarden en hetgeen jij belangrijk vindt, wat je meeneemt of juist niet uit je eigen opvoeding. Kijk alleen al naar godsdienst in de opvoeding ja of nee, politieke voorkeuren, maatschappelijke denkbeelden enz.
Werkt het dan werkt het en zo niet dan stel je bij.
Mijn kinderen zijn nóg weer een stukje ouder en zoveel ideeen had ik helemaal niet over de opvoeding; ik hoefde dus ook niet zoveel los te laten.
Ik denk dat de opvattingen per saldo zo verschillend niet zijn.

Deborah

Deborah

14-03-2015 om 16:51

Uitleggen

Natuurlijk leg ik aan mijn kind uit waarom ik bepaalde dingen wel of niet wil of goed vind, zeker als hij daar om vraagt. Maar alleen de reden dat "iedereen op school" het anders doet, is voor mij geen reden om iets te veranderen. Bovendien als je daar aan begint, dan krijg je dat bij elk argument van je kind te horen en moet je dus in elk verzoek meegaan (iedereen draagt zulke schoenen, mag zo laat naar bed, krijgt zoveel zakgeld etc).

Ik hecht gewoon aan beleefde manier van aanspreken (ook onder volwassenen - bijvoorbeeld al dat winkelpersoneel dat bij de eerste ontmoeting gelijk tutoyeert vind ik maar niets) en zeker van een kind (mijn kind) naar een volwassene (ik als moeder / opvoeder). Hij is een volwaardig mens, verdient het om liefdevol en respectvol behandeld te worden, maar is zeker niet mijn gelijke en dat mag best op een aantal vlakken, waaronder de manier van aanspreken blijken.

Monique D*

Monique D*

14-03-2015 om 17:10

Miekemieke

" Ik vroeg waarom blijf je steeds u zeggen? Omdat u er zo oud uitziet! Zei zij met een hoogrode blos op de wangen. Ha ha, ik moest er wel om lachen maar ze hoeft later niet terug te komen voor een sollicitatie."

Ondanks dat je daarom lachte was je wel beledigd... want zij hoeft later niet terug te komen voor een sollicitatie.

Noemde ze je wel bij jouw voornaam of bleef zij mevrouw zeggen?

Ik was als jong meisje bij mijn eerste baan ook zo, ik had heel veel moeite om oudere collega's te tutoyeren. Ok, ik probeerde wel je en jou te zeggen als ze zei dat ik haar echt niet met u hoefde aan te spreken. Dat deed ik, maar uit gewoonte werd het dan weer u... het lachen van andere collega's en herhaaldelijk zeggen van die ene collega dat er was afgesproken dat ik zou jijen en jouwen hielp mij daar bij.

De woordkeus van die stagiaire was een beetje ongelukkig, maar wat zei bedoelde was dat jij een stuk ouder was dan haar en dat zij daarom heel veel moeite had om jou te tutoyeren.

Sanne

Sanne

21-03-2015 om 23:42

Tihama

Je quote en antwoordde:

"Opvoeden is niets anders dan jouw ideeen op je kinderen overbrengen. "

Ik zie opvoeden als mijn kind zo goed mogelijk voor te bereiden voor een prettig en gelukkig leven in de toekomstige maatschappij. Dat je niet steelt, slaat of andere mensen beledigt, hoort daar bij.

Volgens is dat dus hetzelfde. Wat een prettig en gelukkig leven is, is hartstikke subjectief. Ik ambieer dat ook, net als 99,99% van de ouders. Om dat te bereiken breng ik mijn (aan verandering onderhevige) ideeen daarover op haar over.

Sanne

mirreke

mirreke

22-03-2015 om 00:07

brrrr Deborah wat een eng idee heb jij over opvoeden

"opvoeden is niets anders dan jouw ideeën op je kinderen overbrengen"...

Nu kan ik dat 'u' en in de hoek staan en straffen al wat beter plaatsen. Hoe verzin je het trouwens, in de hoek staan, weet je dat in de hoek staan in Duitsland bij wet verboden is!! Wegens vernederend en 'entwürdigend". Oh, en strafregels schrijven is daar ook verboden. Vast ook iets wat jij je zoontje wilt laten doen als hij zo respectloos is om je geen u te willen noemen.

Toevallig vroeg ik vanmorgen hier op OOL om een citaat wat ik al een poos zocht. Het gaat over opvoeden. En nee, opvoeden is niet het overbrengen van jouw ideeën op je kind...! Want 'je mag je liefde op ze overbrengen, maar niet je gedachten, want zij hebben hun eigen gedachten'. Lees maar:

Dit citaat is van Khalil Gibran, uit het boek "De profeet"

En hij zei: Je kinderen zijn je kinderen niet. Zij zijn de zonen en dochters van ‘s levens hunkering naar zichzelf. Zij komen door je, maar zijn niet van je, en hoewel ze bij je zijn, behoren ze je niet toe.

Je mag hun je liefde geven, maar niet je gedachten, want zij hebben hun eigen gedachten. Je mag hun lichaam huisvesten, maar niet hun ziel, want hun ziel toeft in het huis van morgen, dat je niet 
bezoeken kunt, zelfs niet in je dromen.

Je mag proberen hun gelijk te worden, maar tracht niet hen aan je gelijk te maken. Want het leven gaat niet terug, nog blijft het dralen bij gisteren.

Jullie zijn de bogen, waarmee je kinderen als levende pijlen worden weggeschoten. De boogschutter ziet het doel op de weg van het oneindige en hij buigt je met zijn kracht, opdat zijn pijlen snel en ver zullen vliegen. 
Laat het gebogen worden door de hand van de boogschutter een vreugde voor je zijn: want zoals hij de vliegende pijl lief heeft, zo mint hij ook de boog die standvastig is."

Alsjeblieft Deborah, laat je kind jou nou toch gewoon je noemen, als hij dat graag wil. Jij wilt iets bij hem afdwingen nu, en ja, je bent groter en hebt meer macht, dus bereik je iets dat in feite alleen maar uiterlijke schijn is. Maar je maakt ook iets kapot tussen jullie, en dat is veel belangrijker dan dat kleine woordje u....

Nur

Nur

22-03-2015 om 01:19

beetje overdreven

Beetje overdreven om te stellen dat je iets kapot maakt als je een kind dwingt u te zeggen. Mijn ervaring is dat in elk geval niet. Natuurlijk heb ik vroeger ook wel eens je geprobeerd te zeggen en dan zei mijn moeder er ook gelijk wat van. Kinderen proberen nu eenmaal wel eens uit. Ik heb als volwassene een uitstekende relatie met mijn moeder en er is niks kapot tussen ons.
Maar goed ik heb mijn kinderen ook wel eens in de hoek gezet en ze strafregels laten schrijven dus ik doe het zelf blijkbaar ook verkeerd. Al zeggen mijn eigen kinderen dan geen u tegen mij. Die mogen jij zeggen. Dat weer wel.

ook lastig

Het belangrijkst vind ik dat je je aan kunt passen aan degene met wie je spreekt. Hij of zij bepaalt wat mij betreft de aanspreekvorm.
Voor mij was het ook erg ongemakkelijk dat ik 'je' 'er gewoon niet uit kreeg' in werkomgevingen waar iedereen van hoog tot laag en van jong tot oud met 'je' werd aangesproken.
Het maakte me aarzelent in het contact, jammer! Het was fijner geweest als ik thuis meegekregen had om soepeler te kunnen schakelen!

Mijn nichtjes moeten van hun moeder mij met u aanspreken, terwijl ik veel getutoyeerd wil worden. Daar ga ik nu maar in mee om het die kinderen niet moeilijk te maken. Maar, als het er op aan komt, vind ik deze regel van de moeder niet-respectvol naar mij toe.

veel

Veel getutoyeerd, haha, ik weet nier waar het woordje veel vandaan komt! moest zijn; liever getutoyeerd wil worden.

Yaron

Yaron

22-03-2015 om 10:19

Ik moest mijn ouders vroeger met u (jo in het fries) aanspreken en had op school dezelfde discussies met mijn klasgenoten, ik vond het ook vreselijk ouderwets. Nog steeds verwachten ze dat ik jo zeg en dat doe ik ook, maar respect hebben ze daardoor niet gekregen er is alleen maar afstand gecreëerd, uiteraard niet alleen daardoor, maar wel mede. Ook de manier van straffen kwam wel overeen met hoe jij het doet Deborah, ik kom niet graag bij mijn ouders, mijn broers en zus ook niet en dat heeft alles te maken met hun autoritaire manier van opvoeden en regelmatig het zinnetje 'respect voor je ouders' te laten horen. Mijn kinderen mogen jij tegen ons zeggen, maar we leren ze wel dat je u tegen ouderen zegt, totdat die oudere aangeeft dat het anders kan.

Barvaux

Barvaux

22-03-2015 om 10:43

mirreke

Ik vind die Duitsers 'eng'... mag je een kind ook thuis niet in de hoek zetten? Dan komt superjo het land niet in want een strafstoeltje is ook zoiets.

ura

ura

22-03-2015 om 11:03

moeite niet

Ojee...en dan heb ik een zoon die nog wel eens strafregels moet schrijven op zijn (Nederlandse) school. Prima vind ik dat.

On topic: ik (48 jr) vind het ook moeilijk om tegen duidelijk ouderen te jij-en. Word ik ook wel eens op aangesproken(dienstverlening) maar is ook dan nog steeds moeilijk. Ik verval dan toch snel weer in de "fout". Ik heb een collega die zijn ouders altijd met u aanspreekt en vindt dat hij hem prima klinken, leuk gezin samen. Ik kan me ook niet voorstellen er zo'n drama van te maken als vriendjes/kinderen mij met u aan willen, als hun ouders dat nou willen, waarom zou ik daar dan zo moeilijk over doen. Ik zeg het wel altijd: je hoeft geen u te zeggen, zeg maar jij. Maar als ze dat moeilijk vinden dan laat ik ze lekker.

Al die vooroordelen, drama's over zo'n woordje.

mirreke

mirreke

22-03-2015 om 11:12

Wat zijn jullie eng zeg

Duitsers zijn nu eng omdat ze inzien dat het laten uitvoeren van bepaalde strafmaatregelen indruist tegen de waardigheid van de ander die die straf moet ondergaan.

Dus een klein persoon mogen jullie zijn waardigheid ontnemen. Want dat is het: in de hoek zetten, het is vernederend.

En het wordt dan omfloerst met: dan kan hij er even over nadenken. Maar wat je in feite natuurlijk gewoon doet is je kind vernederen.

Ik vind het kindermishandeling. Je maakt misbruik van (over)macht om onzinnige dingen af te dwingen.

Nur

Nur

22-03-2015 om 11:37

Nog meer overdreven

Kinderen in een hoek zetten is nu al kindermishandeling? Nogal overdreven.Dat begrip krijgt zo wel een hele grote inflatie. En een belediging tegenover de kinderen die echt mishandelt worden.Als je zo'n zwaar begrip als kindermishandeling te pas en te onpas gebruikt dan bagatelliseer je daarmee kindermishandeling.

Ik en mijn klasgenoten werden vroeger regelmatig in de hoek gezet. Thuis werd ik naar de gang gestuurd bij vervelend gedrag en we kregen ook wel eens een tik als we echt te ver door gingen. Het ging er bij ons thuis niet veel anders aan toe dan bij veel kinderen in de buurt. Uiteraard was dit geen mishandeling.

Mijn eigen kinderen stuur ik ook naar de gang of naar hun kamer (nu ze ouder zijn) en toen ze klein waren moesten ze ook in de hoek staan. Ik heb vorige week nog twee kinderen strafregels laten schrijven omdat ze voor de zoveelste keer op het dak van het schuurtje waren geklommen terwijl ik al tig keer heb uitgelegd dat het dak hierdoor kan lekken. Zo mochten ook een week geen computerspellen spelen. Het is hier thuis dus echt bar en boos.

Barvaux

Barvaux

22-03-2015 om 11:54

oja

Als het dus over scholen gaat (geen hoek en geen strafregels): ik vind een kind in de hoek beter dan op de gang. Daar kan het van alles uithalen zonder dat iemand op hem of haar let. Een time-out bij een andere volwassene is dan nog het beste maar die moet ook maar voorhanden zijn. Wat er met strafregels is is mij een raadsel. Ze straffen helemaal niet in Duitsland?

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.