Relaties Relaties

Relaties

creabea

creabea

14-03-2015 om 22:20

Mijn ouders zijn niet leuk

naar aanleiding van een ander draadje start ik een nieuwe:

Ik heb niet meer zo'n klik met mijn ouders, feitelijk zijn we uit elkaar gegroeid sinds ik ben gaan studeren (zij hebben een lage opleiding). Wederzijdse bezoeken zijn nooit zo gezellig; als we daar komen hebben mijn ouders het te druk om te praten (met koffiezetten, of iets anders wat m.i. geen tijd hoeft te kosten) en andersom komen ze vaak op ongelegen momenten (vooral bij verjaardagen, zie andere draadje). Ze willen ook nooit wat, geen wandelingetje, geen spelletje, ze willen niet blijven eten...
Zelfs bellen komt ongelegen; of ze bellen als we er overdag niet zijn (en dan krijg ik het commentaar dat onze telefoon het niet doet, want we zijn niet bereikbaar), of ze bellen rond etenstijd, kinderbedtijd, of overdag als ik thuis werk. Dan krijg ik weer het verwijt dat ik geen tijd voor ze heb en dat wij zo 'druk bezet' zijn. Andersom lijk ik regelmatig te bellen tijdens een tv-programma dat persé gekeken moet worden....

Verder hebben we niet veel gespreksstof, of altijd hetzelfde. Mijn vader is de laatste jaren nogal een chagrijnige man geworden die overal iets op aan te merken heeft, niks is goed. Dus ook als je zelf iets leuks denkt te melden, wordt dat regelmatig afgekraakt. Mijn moeder praat wel heel veel, maar vertelt feitelijk niks en als je haar iets vertelt lijkt ze het niet belangrijk te vinden even naar anderen te luisteren.

Echt geinteresseerd in de kleinkinderen lijken ze ook niet want ze luisteren niet echt naar wat we te vertellen hebben en ze tonen hun liefde door het geven van grote kado's en geld. Laatst hadden de kinderen hun rapport laten zien aan opa en oma en zonder erin gekeken te hebben kregen ze elk 20 euro met de mededeling "mooi rapport hoor!" (mooie kaft?). Kado's geven vinden ze wel heel belangrijk, maar daarmee slaan ze nogal eens de plank mis doordat ze niet weten wat de kinderen leuk vinden en ondanks verlanglijstjes (alhoewel dat tegenwoordig iets beter gaat, nadat ik op voorhand een veel te duur en ongepast kado heb laten ruilen).

Kortom, ik heb het eigenlijk een beetje gehad met mijn ouders. Vooral het negatieve gezeur over alles en het geklets zonder inhoud, daar kan ik niet meer zo goed tegen. Ik vind het ook heel jammer dat ik mijn ouders niet meer leuk vind. Herkenbaar, of heeft iemand tips?


Katniss

Katniss

14-03-2015 om 22:52

Het zijn je ouders

(Ben je stiekem mijn zus?)
Mijn ouders zijn zoals ze zijn en ze hebben niet de intentie om mij daarmee te pesten of te kwetsen. Het is jammer dat ze geen Blue Band opa en oma zijn (hoewel mijn vader uit alle macht probeert dat wel te spelen), maar ze hebben altijd de beste bedoelingen gehad.
Dus dat is mijn advies: accepteer het zoals het is. Je kunt ze niet veranderen.

Limi

Limi

15-03-2015 om 07:53

je bent mijn man

Ha! Vooral alinea 2 en 3.

Ik heb laatst nog een paar uur op een verjaardag gezeten met ze. Het is vooral genant hoe ze 0 interactie met hun kleinkinderen hebben. Ze kijken er de hele tijd naar, maar zeggen niks. (Behalve "wanneer hebben ze nou vakantie?" tegen ons.) Ze proberen geen gesprek met de kinderen aan te knopen, niks. En krijgen dus ook niks terug. Af en toe wordt er óver de kinderen gepraat, en dan vooral over de buitenkant, zoals hoe groot ze weer zijn en dus (altijd!?) wanneer ze vrij hebben. Maar zelf vragen naar de interesses of daarbij aansluiten kunnen ze niet. Af en toe probeert oma er eentje te grijpen, opa soms ook, voor respectievelijk even aan frummelen, of ernaast zitten (vermoed ik, want opa zegt er nooit iets bij), maar de kinderen trekken zich altijd meteen los en gaan weg.

Mijn man initieert zelf nooit contact met zijn ouders, dus ik vermoed dat hij ook weinig meer met ze heeft. Ze onthouden ook niet echt de antwoorden die hij geeft. Op hun initiatief zien we ze ongeveer iedere 4-6 weken.

Barvaux

Barvaux

15-03-2015 om 09:21

leeftijd

Hoe oud ziin ze?
Hoeveel kinderen en kleinkinderen hebbe ze?
Hoe waren ze als ouders vroeger?

creabea

creabea

15-03-2015 om 11:18

herkenning dus

ah, het komt dus meer voor. Ja, Limi, genant is het. Mijn ouders praten ook niet met de kinderen. Laatst met het rapportgebeuren ook, ze waren dus de hele tijd bezig met het verzamelen van gelijke hoeveelheden contant geld voor de kinderen, zonder ín het rapport gekeken te hebben. Als de kinderen bij hen logeren, kijken ze de hele dag tv bij opa en oma. Nu kijken we thuis weinig tv dus dat is wel weer een traktatie voor ze, maar toch.

Barvaux, ik ben enig kind en mijn ouders zijn nog vrij jong, ze zijn rond de 60. Dat maakt ook dat het mij raakt (want dat doet het wel), als ik kijk naar andere vijftigers en zestigers staan die nog volop in het leven. Mijn vader werkt nog wel, maar dat gaat niet meer van harte. Mijn moeder is huisvrouw en zoekt afleiding in winkelen. Maar ze doen verder dus niks; zijn niet bij een vereniging, trekken er niet op uit, gaan nooit op vakantie en hebben nauwelijks vrienden. Alhoewel het vroeger wel wat beter was zijn het nooit ondernemende types geweest: ze hebben nooit bij een clubje gezeten (ik ook niet, behalve zwemles en dat weten ze aan de onregelmatige werktijden van mijn vader. We gingen wel dagjes weg (naar de dierentuin, of winkelen in Duitsland), maar op vakantie ben ik maar 1x geweest met mijn ouders. Maar goed, als kind weet je niet beter en nu pas vallen mij steeds meer dingen op. Op zich waren het wel altijd lieve ouders, maar ook ik ben vooral voorzien van veel speelgoed en als ik terugkijk hadden ze toen ook al vaak wat aan te merken op andere mensen, andere merken enzo. Ik ben ook wel wat vriendinnetjes kwijtgeraakt omdat mijn ouders de vriendschap afkeurden. Vroeger hadden ze wel meer vrienden, maar daar mankeerde dan ook weer wat aan en dan ging dat weer voorbij.

Karen

Karen

15-03-2015 om 11:47

Laat los

Ik zie het als een mooie stap (verder) in je eigen ontwikkeling. Je komt nu echt los van je ouders en dat is prima. Het is een feit dat zij jouw ouders zijn en ga ervan uit dat zij naar hun beste weten en kunnen jou hebben opgevoed en omgaan met hun kleinkinderen. Het is nu aan jou om dat naar jouw beste weten en kunnen te gaan doen. Daarvoor is het niet nodig dat je iets aan je ouders verandert. De kunst is om dat ook niet meer te willen maar als feit te accepteren dat zij zijn zoals ze zijn.

Barvaux

Barvaux

15-03-2015 om 11:47

tja

'Barvaux, ik ben enig kind en mijn ouders zijn nog vrij jong, ze zijn rond de 60. Dat maakt ook dat het mij raakt (want dat doet het wel), als ik kijk naar andere vijftigers en zestigers staan die nog volop in het leven. '

Ja, dat is moeilijk, ze hebben dus ook geen andere kleinkinderen en dat kan prettig zijn want het zou nog moeilijker zijn geweest als het met hun wel zou klikken.

Pseudo Niem

Pseudo Niem

15-03-2015 om 11:48

Heel, heel, heel herkenbaar.

( even niet onder mijn eigen naam, want ik vind dit wel vrij privacy gevoelig)

Ook hier: ouders laag opgeleid, ik als enige gestudeerd. Mijn moeder was een lieve vrouw, al 15 jaar geleden overleden helaas, mijn vader een autoritaire, stijfkoppige man. Hij is altijd bang geweest dat ik mij te goed zou gaan voelen voor mijn achtergrond, maar door daar altijd zo overduidelijk op te wijzen en mij bij het minste op geringste in te peperen ' dat ik me echt niet beter hoefde te voelen omdat ik gestudeerd had' en door destijds ( uit angst voor het onbekende?) afstand te houden van mijn nieuwe studentenleventje heeft hij er juist voor gezorgd dat de afstand wel groter werd. En hoe dan ook, ik ben inderdaad anders dan hij en mijn broer. als we bij elkaar zijn ( voornamelijk verjaardagen, veel meer is het niet) dan is het echt een paar uur op mijn tong bijten en de sessie uitzitten. zijn ideeën over politiek en maatschappij schurken nogal tegen Wilders aan, en ook licht racistische uitlatingen zijn hem niet vreemd. Verder is hij vreselijk negatief over alles en volstrekt overtuigd van zijn eigen gelijk. Omgekeerd weet ik zeker dat hij mijn denkbeelden over wat dan ook waarschijnlijk even verwerpelijk vind als ik de zijne.

Ook hier trouwens alleen aandacht voir uiterlijke dingen ( nieuwe auto of zo) en totaal geen interesse in bv de kleinkinderen.

Enfin, ik heb jaren geleden al besloten dat er waarschijnlijk niet meer in zit, en dat ik ook geen zin heb in ruzies, en dat ie er zelf ook biet zoveel aan kan doen, dus dat we met een paar keer per jaar een bezoekje de dingen gewoon maar een beetje oppervlakkig laten doorsudderen. Beter zou het toch niet worden.

Op zich een goede tip lijkt me, ook voor jou, creabea,want echt veranderen doe je ze toch niet meer, en a la Katniss....hoe lullig het er ook uitkomt, ze doen het vast met goede bedoelingen.

Maar zo werkte het ik mij toch niet helemaal...ruim een jaar terug, net na oud en nieuw wilden we ( best ongebruikelijk) spontaan even langs bij pa. We waren toch in de buurt. Toen we belden melde hij geschokt dat het nu niet paste. Een dag later belde hij me op en kreeg ik uit het niets een hele tirade over me heen. Jaren opgekropte frustratie. Dat ik een slechte dochter was, dat we veel te weinig langskwamen, dat hij er zo geen zin meer in had Enz. Let wel: mijn vader was in geen 10 jaar spontaan bij ons langs geweest, komt alleen op verjaardagen als we hem expliciet uitnodigen. Hij viert zelf uit principe zijn verjaardag niet, wil noot iets doen met Sinterklaas, kerst of welke feestdag dan ook, en is sinds het overlijden van mijn moeder sowieso gemiddeld de helft vh jaar ergens op een camping in het buitenland. Dus zo gemakkelijk is het niet om hem ook op zijn initiatief eens te treffen.

Enfin, geheel in zijn eigen stijl stuurt hij me 2 dagen later een brief dat hij blij is dat hij zijn hart gelucht heeft en er niet meer over wil praten. Punt.

Nou, dat maakt de verstandhoudingen echt een stuk spontaner. Ik was eigenlijk best ontdaan en boos over zijn scheldkanonnades over de telefoon ( hij was nogal grof eigenlijk) maar besloot nogmaals dat ik het maar beter van me af kon laten glijden. Wat anders?

Een maand later ontdekten we dat een van onze kinderen heel ernstig ziek was. Levensbedreigend ziek. Ik kon het op dat moment niet opbrengen om mijn vader zelf te bellen met dat nieuws ( we hadden elkaar nog niet weer gesproken na zijn uitbarsting) en heb mijn schoonzus gevraagd om even als intermediair op te treden, en daarbij te zeggen dat het me speet, maar dat ik het even niet zag zitten om dit soort emotioneel nieuws over de telefoon asm hem door te geven. Hij is ook een vreselijke beller, mijn vader. Ontactisch, , kort van stof. En ik had geen Energie om me ook nog druk te maken over hoe raar het was hem weer te spreken.

Enfin, tot een familieverjaardag in afgelopen december heb ik mijn vader niet meer gezien of gesproken. Hij heeft 2 keer een brief gestuurd, en ik af en toe een sms en dat was het. Ons kind is nog steeds onder behandeling, we zijn zelfs 2 maanden in het buitenland geweest, maar hij heeft nooit gebeld, is nooit langsgeweest.

In december trof ik hem bij mijn broer, en dat was behoorlijk bizar. Hij had onze zoon nooit gezien sinds zijn ziekte, en ons ook niet. En dat zit je daar tussen een paar ooms en tantes over koetjes en kalfjes te praten. Bizar. Maar enfin, als dat is wat hij wil.....

2 weken terug hadden wij weer een paar verjaardagen te vieren ( vorig jaar hebben we er een paar geslipt in alle ziekenhuis en behandeldrukte) en ik wist wist niet wat te doen. Dus ik heb hem via de sms toch maar 'gewoon' uitgenodigd langs te komen als hij zin had. Kreeg een positieve reactie, maar op de ochtend zelf een gestresste berichtje dat hij er erg tegenslag en toch niet kwam. 2 dagen later weer een lange brief vol verwijten..,.ik heb hem hartritmestoornissen bezorgd, ben een waardeloze dochter, verwaarloos mijn vader, en denk alleen aan mezelf. Hij wil nooit meer bij ons komen, maar hoopt dat we elkaar nog eens treffen op een familiefeestje of zo. ( waar dan? Vraag ik je af...niet bij ons, maar ook niet bij hem, want hij viert nooit iets...) hij laat nog wel even weten dat we wat hem betreft niet 'gebrouilleerd zijn'. En veel succes verder in het leven.

Tja.

Zonder dat ik nou direct je draadje wil kapen ( ik heb nl echt geen idee wat ik hier nou mee moet) is het dus wel zo dat mijn echt welgemeende 'kabbel' benadering dus na 20 jaar alsnog niet lijkt te werken. Voor mij wel, maar voor hem klaarblijkelijk niet. Ik vind het echt heel, heel vervelend. Ten eerste omdat hij mij eenzijdig met een hele boel verwijten om de oren slaat, maar eigenlijk vooral omdat ik niet terug wil praten. Ik wil mij niet ' verlagen' totdat hij doet, maar ik ben als de dood dat als we op een of ander moment wel in gesprek raken het me niet lukt om mijn mijn mond te houden. En alles er uit te gooien wat ik echt denk en vind van hem, zijn denkbeelden, en manier van relaties onderhouden. Het levert namelijk niks op. Misschien is het wel therapeutisch dat ik het er hier heb uitgegooid....

Dank daarvoor. En ik zal nog even nadenken over tips voor jou, creabea!

Pseudo Niem ( ik denk trouwens nog steeds serieus wel eens dat ik verwisseld ben bij de geboorte of zo. Of van de groenteboer ipv van mijn vader. Hoewel ik mijn moeder daar niet voor aanzie)

(En veel te lang. Sorry. Maar het heeft me goed gedaan het even op een rijtje te zetten zo)

Andernikkie

Andernikkie

15-03-2015 om 12:33

Poe

Jemig Pseudo Niem, wat een verhaal. Ik denk dat ik er al jaren geleden klaar mee was geweest.
Mijn ouders bedoelen het goed, maar het zijn vreselijke zeurpieten. Ze hebben steeds één onderwerp waar alles om draait. Dat kan zijn: de gedragingen van de overbuurvrouw, de slechte huismeester in hun flat, het gebrek aan parkeerplaatsen of het feit dat waar vroeger een kinderdagverblijf was nu 'van die Turken' zitten. Mijn moeder heeft standaard gelijk, ook als ze het aantoonbaar niet heeft. Zij leest mijn dochter regelmatig de les over haar werkhouding (haar letterlijke houding, dochter zit graag met haar voeten op de verwarming te leren). Dat dochter het uitstekend doet op haar 16e in 5 gymnasium doet niet ter zake.
Mijn vader heeft al lang geleden geleerd zijn mond te houden. Als hij al eens iets wil zeggen, moet hij eerst drie keer zijn keel schrapen voor er iets uitkomt.
Aan de andere kant zijn ze druk aan het sparen voor dochters studie en willen ze bijdragen aan haar rijbewijs. Geld is voor hun een manier om te laten zien dat ze om haar geven. Ik hoor ook van kennissen van mijn ouders dat mijn moeder ongegeneerd opschept over mijn dochter (haar enige kleinkind). Zelf ben ik nogal een teleurstelling voor haar. Gelukkig voor haar heeft ze nog een dochter en die is wel mooi en succesvol.
Ik laat alles maar een beetje van me afglijden. Veranderen doen ze niet meer, ze lopen tegen de 80. Dochter gaat er met bewonderenswaardige gratie mee om. Die geeft mijn moeder gewoon een dikke knuffel en zegt liefdevol: "ouwe mopperpot, kom, ik ga een kop koffie voor je maken." En grappig genoeg moet mijn moeder daar dan wel weer om lachen.

Herkenning maar toch ook heel blij met ze.

Mijn ouders nemen ook niet zoveel moeite. Niet voor ons gezin wel voor die van mijn zus. Dat heeft in het verleden wel pijn gedaan, nu niet meer. Maar toch ben ik wel blij met ze ondanks die gegroeide afstandelijkheid.
Ik weet ook hoe het is, als je in een zware botsing verzeild raakt met een familielid en die wat oudere familielid staat dat ik naar haar toe komt terwijl zij mij heeft gekwets. Zo beetje als Pseudo niem.
De fatsoenlijke bezoekjes aan mijn ouders waarbij ik kan zien hoe het met ze gaat, ben ik sindsdien meer gaan waarderen.

Paddington

Paddington

16-03-2015 om 12:41

Geen herkenning

Ik prijs mij enorm gelukkig met mijn ouders. Ze hebben een hele goede band met hun kleinkinderen. Zelfs met de kinderen van mijn vriend proberen ze een band op te bouwen, ook al zien ze deze maar weinig.

Ik kan mij het wel voorstellen. Persoonlijk denk ik dat je er weinig aan kunt doen, behalve accepteren. Je kunt een andere nu eenmaal niet veranderen, je kunt alleen veranderen hoe jij er zelf tegenaan kijkt.

Sterkte! Het lijkt mij een hele vervelende situatie...

creabea

creabea

16-03-2015 om 13:21

jeetje

Pseudo Niem, bij jou is het nog erger! Alhoewel, ik kan me helemaal voorstellen dat mijn vader ook zo zou worden als hij alleen zou komen te staan.....

Voor mij is het ook therapeutisch om erover te praten hoor! Ik zit er al een tijdje mee en voor mezelf krijg ik het een beetje helder wat er nou 'mis' is. Het grootste probleem is dat ik momenteel mijn ouders niet meer graag ontmoet, ik vind er niks meer aan. Met name mijn vader begin ik steeds minder sympathiek te vinden en hij heeft een aantal onaangename lichamelijke kwalen ontwikkeld wat het ook al niet gezelliger maakt. Mijn moeder mag ik nog wel graag, maar zij vervalt heel gauw in geklaag over onbenulligheden en luistert gewoon echt niet naar wat je te zeggen hebt. Ik kan me nu best goed voorstellen hoe het komt dat mijn ouders geen vrienden hebben, en dat is niet echt leuk.

S. Mart

S. Mart

16-03-2015 om 13:34

gedeelde smart

Uit de categorie gedeelde smart:

Ik herken het gevoel in de relatie met mijn vader (moeder is 15 jaar geleden overladen). Ik zie ik hem ook niet graag. En dat is eigenlijk een understatement. Uit pure beleefdheid nodig ik hem uit voor verjaardagen maar stiekem hoop ik altijd dat hij afbelt of maar heel kort kan blijven.

Mijn nekharen gaan eigenlijk altijd recht overeind staan als ik hem zie. Een gesprek hebben we al jaren niet gevoerd. Dwz. hij vraagt hoe het er mee gaat en kletst er dan zonder te luisteren doorheen (met name over de kinderen van mijn zus) en ik aanhoor dat. Daarna volgt het lijstje met persoonlijke medische klachten. Wat ik wederom aanhoor.

Gezien de afwezigheid van persoonlijke interesse deel ik dus ook niets met mijn vader. Er wordt toch weer overheen gepraat. Hij weet dus bv niet dat mijn kind en partner psychische aandoeningen hebben of dat ik met een burn-out thuis heb gezeten. Ik kan me er niet toe zetten.

Momenteel vraag ik me af of ik uberhaupt nog contact wil. Liefst zou ik de stekker uit de contacten trekken want het kost me meer energie dan het me oplevert. Maar op wonderbaarlijke wijze zijn mijn kinderen wel gek op hem. En dus modder ik nog maar een tijdje door.

Gezegde.

Ik sta redelijk nuchter in dat soort familieaangelegenheden.

Ik denk:" familie krijg je, vrienden zoek je zelf uit."

Ze zijn me dierbaar genoeg om het contact te onderhouden, ik hoop dat mijn zoon dat later ook blijft vinden. Ook wij worden vergeetachtige oude besjes met inlegluiertje. Al ben ik dan niet meer "leuk", ik hoop dat ik niet afgedankt wordt.

Als ik een cadeautje koop voor mijn kleinkind, zal ik de bon erbij doen, kunnen ze het ruilen. Als ik slurp bij de soep, omdat mijn gebit niet meer lekker past, dan hoop ik dat er een theedoekje voor het knoeien klaar ligt. En als ik niks meer snap over de moderne politiek dan klets ik alleen over de aow en de bezuinigingen in de zorg.

Je wereld wordt steeds kleiner, bij de een pas op zijn 80e, de ander stompt al af bij zij 65e.
Het zij zo, adem in, adem uit.

Andernikkie

Andernikkie

16-03-2015 om 14:03

Ja maar Wil

Tuurlijk worden we allemaal oud en gebrekkig. Ik zie alleen aan andere ouders dat die zoiets liefs over zich hebben, dat iedereen in de rij staat om ze eens lekker te verwennen. Een goede vriendin van mij heeft zo'n moeder, die zit een paar keer per week lekker bij haar in huis bij de kachel te breien. Een hapje of drankje neemt ze dankbaar aan, ze zeurt niet, klaagt niet. Ik denk nooit: waarom is dat mens er nu alweer? Ze is er en ze is tevreden. Ik moet er niet aan denken dat ik mijn eigen moeder zo vaak over de vloer zou hebben. Die is namelijk nooit tevreden. Ik hoop dat als ik oud ben, ik niet zo'n lastpak ben, maar gewoon een tevreden oud besje dat af en toe een aai over haar hoofd krijgt. Mijn moeder zou een fit krijgen als ik haar dure kapsel zou ruïneren met een knuffel. Als ik dingen niet meer snap, hoop ik dat ik niet achterdochtig wordt en dat ik vertrouw dat mijn dochter de beste beslissingen voor mij neemt.

Mijntje

Mijntje

16-03-2015 om 14:03

stereo

Ik heb wel eens een bord opgehangen met daarop: verboden te praten over: computers, kleine weggetjes, verhuizen en andere saaie stokpaardjes van vnl mijn vader. Ze konden er wel om glimlachen, maar helaas: het hielp niet Het is geen negatief gezeur of geroddel, wel veel 'lucht.' En mijn ouders praten daarbij ook altijd stereo, dus hetzelfde verhaal allebei in andere woorden tegelijkertijd. Ik heb ze daar vroeger vaak op gewezen en als een regisseur geholpen omstebeurt te praten, maar dat werkte ook niet. Ook stellen ze vragen maar hebben teveel haast om naar het antwoord te luisteren. Dus als ik iets echt wil zeggen moet ik enig stemverheffing gebruiken, verder laat ik het lekker.
Ik begin dus maar niet meer om ze te veranderen en kan er wel om lachen. Over een paar jaar zal ik dit juist weer vreselijk missen, ben ik bang.
En ze hebben heus hun missers gemaakt vroeger maar houden wel van ons. Dat weet ik. Meer hoef ik niet.

Andernikkie.

Als je nu de meest begripvolle, liefdevolle, nooit zeurende, niks te klagende moeder bent, gaat je dat ook lukken, misschien.

Mijn puber vindt me nu soms al een zeur als ik hem zijn bed uit mep, 's morgens vroeg, ik vond het maar koud buiten, afgelopen weekend (lekker belangrijk) en ik mopperde dat hij niet een uur onder de douche mocht staan. Ik had pijn in mijn rug en hij mocht zijn kamer wel eens opruimen! Al met al heb ik nog geen half uur gezeurd, in een heel weekend.Dus als ik later bij hem op de koffie kom is een half uur zeuren niet toegestaan, dan blijf ik zo als indruk achter. Nu staan er nog vele gezellige momenten tegenover mijn gemekker.

Die lieve oude dame bij de kachel heeft heus ook haar minpunten, of ze is "miss perfect", nou, ik niet. Ik doe mijn best, zoon moet het er maar mee doen, nu en later
Ik grap soms al:"zeg jongeman, een beetje eerbied voor mijn grijze haren".

Chocolade

Chocolade

16-03-2015 om 14:43

Ook lastig

Mijn brussen gingen mij verrot schelden omdat ik het te veel over mijn zorgenkind had en niet over de 'ontzettend lieve en geweldige' oudste.
Daar hoef ik dan ook geen contact meer mee.
Naar mijn ouders (vooral moeder) was ik dus best al behoudend in wat ik vertelde en toen die in een aantal telefoongesprekken achterelkaar het gewoon over iets anders ging hebben terwijl ik mijn zorgen uitte, vertel ik zo ongeveer niets meer en spreek ik haar veel minder vaak en gaat het alleen nog maar over koetjes en kalfjes.
Gelukkig heb ik, behalve mijn man, nog een goede vriendin waarmee ik over mijn zorgenkind kan praten.

Pseudo Niem

Pseudo Niem

16-03-2015 om 17:01

Creabea

Weet je waar ik altijd zo bang voor ben? Dat ik toch iets van zijn genen geërfd heb. Dat ik op hem ga lijken. Dat mijn kinderen straks net zo over mij gaan praten als ik nu over hem. Dat lijkt me zo erg. Heb jij dat ook?

Mijn vader had zelf ook een vreselijke verhouding met zijn eigen ouders. Ik herinner me nog hoe hij over opa en oma praatte toen ik nog een kind was. Ik kan me vooral herinneren dat we werden gebeld dat mijn opa (zijn vader dus) overleden was, en dat het hem niets deed. Meer iets van 'zo, daar zijn we van af.' En hoewel ik er wel voor zal waken dat hardop tegen mijn eigen kinderen te zeggen als het zover is....ik weet zeker dat als mijn vader op enig moment overlijdt ik vast wel een gevoel van 'jammer' heb ( want dan weet je ECHT zeker dat het nooit meer iets iets wordt) maar eigenlijk den ik dat de opluchting zal overheersen. Triest toch?

Ik hoop en ga er stiekem al een beetje van uit dat het mij gelukt is deze keten van waardeloze verstandhoudingen tussen de generaties te verbeteren. Niet naar mijn vader toe, dat is echt een lost case, maar wel naar mijn kinderen met wie ik god zij dank een prima band heb. En wat we afgelopen jaar allemaal hebben meegemaakt ( en nog steeds meemaken) met onze zoon heeft dat alleen maar versterkt. Hoewel ik niemand gun wat wij op ons bord hebben gekregen....Elk nadeel het zijn voordeel om het maar op,zijn Cruijfs te zeggen.

( en moet ik nog steeds bedenken of ik ga reageren op die afschuwelijke brief)

Pseudo Niem

Ginny Twijfelvuur

Ginny Twijfelvuur

16-03-2015 om 17:05

Pseudo Niem

Is het een idee om die antwoordbrief wel alvast een keer te schrijven?

Kun je dan altijd nog besluiten om deze ritueel te verbranden ofzo.

het zit in de familie

en oude mensen worden erger.

Iemand die nu al vrij kritisch en zeurderig is, zal over 30 jaar vast niet het zonnetje in huis zijn. Dus als je streeft te zijn als dat lieve omaatje waarover iemand schreef, oefen dat dan nu maar vast ijverig, anders lukt het nooit

Als mijn man tegen mij zegt: he, nu doe je net als je moeder - dan reageer ik als door een wesp gestoken. Ik praat er dan maar omheen, dat ik door zijn aanwezigheid en ons gezin me anders heb ontwikkeld dan mijn moeder, maar een kern van waarheid zal er vast in zitten.

Andernikkie

Andernikkie

16-03-2015 om 19:06

omaatje

Ja, ik streef er inderdaad nu al naar om gezellig en opgewekt te zijn. Ik heb een uitstekende band met dochter, die gelukkig zelf ook als een zonnetje door de puberteit rolt. Dus ik hoop dat we het als ik een omaatje ben ook gezellig kunnen houden. Ik zeur in principe nooit, tenzij dochter een wel heel ondoordacht plan wil uitvoeren. En dan nog zeg ik meestal: kom eerst maar met een beter plan. Maar misschien komt het ook omdat ik dochter al van baby af aan alleen opvoed. Ik heb het gewoon te druk om te zeuren en dochter was al heel jong erg zelfstandig.

Ook liever anoniem

Ook liever anoniem

16-03-2015 om 21:56

Ja, ook hier herkenning...

O, ik herken het ook. Helaas. Ik heb mijn ouders in de loop der jaren drie partners voorgesteld en allemaal gaan (en gingen) ze er niet graag naartoe. Ten eerste omdat ze zagen hoe ik als vanzelf in de onderdanige kind-rol viel. Ten tweede omdat het gewoon nooit gezellig was. Gesprekken liepen stroef, gingen over niets, ik denk dat iedereen na afloop dood- en doodmoe was om de schijn van gezelligheid op te houden.

Ik heb het dus ook zo opgevat: het is zoals het is en afstand genomen. Maar net als Pseudo Niem ook heeft ervaren, kun je dat niet zomaar doen.
Mijn vader belde me een keer op en zei dat mijn moeder zich zo eenzaam voelde. „Want ze heeft verder niets of niemand”. Voor hem maakte het niet zoveel uit, maar of ik voor háár dan niet een leukere dochter kon zijn?

Een paar weken erna kwam mijn moeder met het voorstel om een dagje langs te komen. Het was vreselijk, want het bleek dat ze zich had voorgenomen om met mij te praten waarom ik zo was. Dat vroeg ze letterlijk: „Waarom ben jij zoals je bent?!”.

Ik stuit ook op weerstand bij mijn kinderen (pubers) als ik vind dat we er weer eens naartoe moeten… Eerlijk gezegd heb ik het opgegeven. Mijn ouders denken dat ik slechte dingen vertel over hen en dat mijn vriend en hun (enige) kleinkinderen daarom niet graag naar ze toegaan. Mijn vader heeft mijn oudste een keer apart genomen en gezegd dat hij niet afhankelijk is van mij. Dat hij nu oud genoeg is om alleen met de bus op bezoek te komen. "Straks zijn we dood en dan kan het niet meer. Dan heb je spijt dat je niet wat vaker langs bent geweest!”. Ik vond het afschuwelijk, waar hij mijn zoon mee opzadelde maar desondanks heeft hij wel vaker dit soort uitspraken (in mijn bijzijn) gedaan.

Ook mijn ouders hebben geen vrienden. Wel familie en het erge is… ik heb het idee dat ze voor hen de schijn willen ophangen, bijvoorbeeld dat wij langs zijn geweest. Het voelt als een afgang dat ze zo weinig van hun kleinkinderen weten.

Ik weet ook niet wat ik ermee moet. Ik trek veel meer naar de familie van mijn vriend. Dat zet natuurlijk weer kwaad bloed bij mijn ouders, die ik dus maar niet vertel dat we daar wel langs gaan. Onlangs was er een begrafenis en daar ging het er allemaal zo warm aan toe en de kinderen spraken en vertelden liefdevolle anekdotes. Ik moet bekennen dat ik niet eens zou weten wat ik zou moeten zeggen als één van mijn ouders overlijdt… ik kan gewoon niks bedenken… dat is toch érg?!!
Maar gelijktijdig voelde ik ook heel sterk dat gemis en het bijbehorende verdriet. Want nee, ook bij mij is het er niet.

creabea

creabea

16-03-2015 om 22:42

Pseudo Niem

"Weet je waar ik altijd zo bang voor ben? Dat ik toch iets van zijn genen geërfd heb. Dat ik op hem ga lijken. Dat mijn kinderen straks net zo over mij gaan praten als ik nu over hem. Dat lijkt me zo erg. Heb jij dat ook?"

Ja, best wel. Alhoewel ik denk ik meer op mijn moeder lijk, die is van zichzelf niet zo negatief en heeft het klagen een beetje van mijn vader overgenomen denk ik. Zij klaagt meer over kleine dingetjes (kan ook wel heel irritant zijn) maar mijn vader is altijd verdacht op onrecht wat hem wordt aangedaan: bijvoorbeeld dat hij niet wordt opgelicht in een winkel, dat niet met vervroegd pensioen kan, dat vrienden alleen maar bestaan zolang je ze trakteert, de wereld is slecht, etc. Mijn vader heeft nogal een pessimistische inborst en trekt zich dingen ook heel erg aan. Nu trek ik mij dingen ook wel aan, maar ben ik toch wat opgewekter over het algemeen. Ik betrap mezelf er wel af en toe op dat ik me kan opwinden over dingetjes in het huishouden en daar wel af en toe over klaag. Dat probeer ik niet teveel te doen, want dan lijk ik op m'n moeder! Gelukkig heb ik een partner die heel makkelijk is en alles waar ik wel eens over tob fijn relativeert

Opmerkelijk is dat ik het negatieve van mijn vader op een andere manier voor het eerst ben tegengekomen bij goede kennissen (oudere mensen, met kinderen van mijn leeftijd). De beste mensen zijn heel aardig en goed voor anderen, maar elke keer als we daar waren geweest voelde ik me slecht. Ik kwam erachter dat alles waar ik het over had, werd overtroefd. Als ik vertelde over een vakantie of uitje, waren zij er al geweest. Had iemand een nieuwe hobby of interesse, dan had één van hun kinderen dat ook allang gedaan en bovendien waren die briljant. Misschien zijn zij eerder bovenmatig trots op de eigen kinderen en ervaringen dan negatief, maar goed. Mijn vader vindt zichzelf ook altijd beter (en tegelijk ook niet) dan anderen en heeft zodoende ook altijd wat aan te merken op een ander.

Ik zou het wel jammer vinden als ze overlijden (hoop toch nog op een positieve wending - of dat als mijn vader eerst gaat, mijn moeder nog dingen wil ondernemen) maar inderdaad, het is wel triest om zo te denken! Ik hoop zo erg dat mijn kinderen ons later nog wel graag zien!

Ha, heerlijk om het even van me af te schrijven...... ik klaag toch niet teveel, hoop ik :-p

creabea

creabea

16-03-2015 om 23:17

ook liever anoniem

jee, dat is ook erg dat je vader jou opzadelt met een schuldgevoel. En wat jammer dat hij denkt dat jij slechte dingen over hem en je moeder vertelt! Vrij paranoïde eigenlijk.... dat hebben mijn ouders ook wel. Overal zit een complot achter: laatst hoorde ik van mijn vader dat zelfs compost voor op de moestuin vergif is, want het zou expres verrijkt zijn met zware metalen..... je kunt al raden dat wij (voor de lol) een moestuintje hebben in de achtertuin.

Heb jij dan niet iets van dat je zou willen zeggen aan je vader wat eraan schort? Dat je wel vaker zou willen langskomen maar dat het zo niet gezellig is bij hen en hoe dat komt (en wat je eraan zou kunnen doen)? Dat zou ik wel willen en soms doe ik pogingen. Dan probeer ik mijn vader dingen positiever voor te stellen, maar ik heb ook wel eens geërgerd opgemerkt dat hij niet zo verrekte negatief moet doen. Het werkt tot nu toe niet echt, helaas. En het grootste probleem, dat mijn ouders elkaars negatieve punten versterken, daarvan vind ik het veel te moeilijk om dat bespreekbaar te maken. Mijn moeder is koopverslaafd en spreekt iets te makkelijk vreemde mensen aan op straat om een praatje - wat waarschijnlijk komt doordat ze niet met mijn vader kan praten en ze ook geen echte vriendin heeft. Mijn vader schaamt zich voor mijn moeder (weet ik vrij zeker), is daar boos om en sluit zich verder af. Daardoor zijn ze denk ik ook wel vrienden/kennissen kwijtgeraakt. Mijn moeder houdt ook de schijn op, maar heeft in het verleden wel dingen verzonnen (geen erge dingen verder) om interessant te zijn en daar was mijn vader dan weer heel boos over. Ik denk dat mijn ouders zich daarom ook haast niet vertonen op verjaardagen van ons en de kinderen, tegelijk met andere visite, maar zeker weten doe ik het niet. Ik durf het ook niet te vragen, eigenlijk....

Ook liever anoniem

Ook liever anoniem

17-03-2015 om 00:12

Creabea

Ik denk dat het met dat soort gesprekken (aangeven wat eraan schort) alleen maar meer beladen wordt. Ik heb het wel geprobeerd, maar mijn ouders zien ook echt niet wat ze fout doen. Dan is het ook heel moeilijk benoemen en wordt alles weerlegt. En ik denk ook dat het hoort bij ouder worden, starheid, zwart-wit denken... zoals zij het zien, zo is het. En dat geldt voor alles (en dat is soms irritant in gespreksonderwerpen), maar dus ook voor de conclusie dat ik geen leuke dochter ben. Als ze dat met anderen ook hebben, snap ik wel dat hun wereldje klein is (geworden). Mijn moeder heeft wel een goede vriendin waarmee ze ook dingen bespreekt, maar over mij en de kinderen kan ze niet zoveel vertellen. Ik schat zo in dat de vriendin veel meer betrokken wordt in het leven van haar kinderen en kleinkinderen dus logisch dat ze gaan vergelijken.

Ja, dat negatieve vind ik ook wel lastig. Ik zit momenteel zonder werk en ik wil daar eigenlijk niet meer over praten. Het komt erop neer dat ik hen gerust moet stellen. Want verder dan reacties als: 'Jeetje, heb je nog steeds niets gevonden? Wat erg! En wat ga je nu doen?", komt het niet... en dat helpt je niet.

Kaaskopje

Kaaskopje

17-03-2015 om 01:46

Neem je zelf wat zaken voor

Neem genoegen met een niet al te diepgaand contact.
Neem genoegen met gespreksonderwerpen die oppervlakkig te noemen zijn.
Wees blij met de gulle cadeaus die ze geven aan je kinderen. Dat is hun manier van verwennen. Overleg voortaan voorzichtig over de smaak van je kinderen.

Niet alles hoeft leuk te zijn om er wel moeite voor te doen.

Wat het bellen betreft, valt me op dat ze alleen mogen bellen of de telefoon moeten oppakken als zíj dan eindelijk iets doen wat ze interesseert: tv kijken.

Wat is er erg aan dat ze niet willen blijven eten, als je hun gezelschap toch al snel zat bent?

Wat het rapport van je kinderen betreft zou ik meteen gezegd hebben 'Maar je hebt niet eens gekeken!" En ik zou er voor gezorgd hebben dat ze keken.

Ik zeg bovenstaande met de nodige ervaring aan 'vreselijke ouders'. Ik heb geen contact meer met ze. En juist daardoor zie ik in wat jij schrijft nog wel ruimte voor een redelijk contact met jóuw ouders. Je moet alleen leren accepteren dat er niet meer in zit dan ze kunnen bieden.

creabea

creabea

17-03-2015 om 13:46

kaaskopje

hm... tja, natuurlijk hoeft niet alles leuk te zijn. Het is ook niet zo dat ik m'n ouders niet meer wil zien ofzo, het begint me wel nogal tegen te staan. Dat vind ik erg, want het zijn wel mijn ouders en ik ben ook nog hun enige kind. Behalve broers en zussen en een bevriend stel (beide op afstand) hebben ze niemand, feitelijk. Een beetje laat misschien, maar ik heb me redelijk recent pas gerealiseerd dat m'n ouders helemaal niet sociaal zijn (vroeger ook al niet) en dat ik er waarschijnlijk helemaal niet mee bevriend zou zijn als het niet m'n ouders waren. Dat is zo jammer! Bijna net als een kindje waarmee niemand wil spelen omdat het sociaal nog niet zo vaardig is.

Wat de gulle cadeaus betreft: het is wel heel leuk om ze te krijgen (ik krijg zelf ook hele mooie dingen), maar ik vind het zo jammer dat de kinderen denken:"opa en oma zijn lief wánt ze geven grote kado's".

Het is ook een waarderingsdingetje, wat het bellen betreft. Ik werk vanuit huis als beeldend kunstenaar en overdag werk ik gewoon. Nu wil ik best een keertje kletsen, maar soms komt het gewoon niet zo uit en dan zeg ik na een kwartiertje: "sorry hoor, ik moet nu ophangen want ik ben aan het werk." "oh, wat doe je dan?" en dan komt het er steevast op neer dat ze nog steeds niet weten waarmee ik bezig ben, en bovendien mijn kunst zien als een dure hobby. Ik heb heel enthousiaste klanten en goede recensies, waarvan ik in het begin dacht van: doe even normaal, zo goed zal het toch niet zijn. Mijn ouders komen niet verder in hun commentaar dan 'leuk ja' en 'wat duur', 'dat snap ik toch niet' en 'laat je niet afzetten'.

"Wat is er erg aan dat ze niet willen blijven eten, als je hun gezelschap toch al snel zat bent?" Daar zit voor mijn gevoel ook alweer die afkeuring in (van m'n vader). Ik wil niet blijven eten, want wat jij klaarmaakt is toch niet lekker, zo ervaar ik dat. Bovendien: ze zijn er op een verjaardag soms dan maar heel kort, we hebben wel eens bezoekjes gehad die niet langer duurden dan 1,5 uur op de verjaardag van een van de kinderen (en ze wonen bepaald niet in de buurt). Veel meer dan het kado afgeven was het niet, zeg maar. Dan wil ik ze ook nog graag iets te eten aanbieden voordat ze terugrijden, maar ik krijg de kans niet! Ze komen graag op pakjesavond (kado's afgeven), maar ook dan wil mijn vader niet blijven eten en mijn moeder dan ook maar niet. Dat is dus verrekte onhandig, want wanneer moeten wij dan eten? We hebben het wel eens gedaan, toch maar een maaltijd rond een uur of 5, voor de pret aan, en dat de kinderen vroegen " waarom eten opa en oma niet met ons mee?" En dan hadden we ook nog een gerecht klaargemaakt wat ze zeker zouden moeten lusten. Dat is toch heel onbeleefd, eigenlijk? Ik wil gewoon dat als ze toch langskomen op een verjaardag, of pakjesavond, of kerst, dat ze gewoon gezellig meedoen. Dat is blijkbaar heel moeilijk voor ze en daar baal ik dan weer van. Ik heb het idee dat ik mijn ouders moet opvoeden in dat opzicht.

Wat het rapport betreft, daar heb je gelijk in. Mijn vader had overigens nog wel gekeken, maar al vrij snel geconcludeerd dat zo'n rapport tegenwoordig niet meer te lezen valt, zo ingewikkeld en dat was het dan. Mijn moeder had alleen de kaft gezien en begon gelijk over het geld te praten. Wat later dacht ik dus, verrek, ze heeft het niet eens bekeken!

Wat jammer dat jij helemaal geen contact meer hebt met je ouders... ik hoop (en denk) niet dat het zover komt hier. Ik ben vooral teleurgesteld in hoe het gaat en zou graag een betere band willen.

creabea

creabea

17-03-2015 om 13:56

Ook liever anoniem

"... ik denk ook dat het hoort bij ouder worden, starheid, zwart-wit denken... zoals zij het zien, zo is het. En dat geldt voor alles (en dat is soms irritant in gespreksonderwerpen), maar dus ook voor de conclusie dat ik geen leuke dochter ben."

Balen zeg, dat voelt dan toch ook als een afwijzing? Hoe oud zijn jouw ouders ongeveer, en was het vroeger ook al (een beetje) zo?
Ja, met het werk, dat had ik ook zo. Ik heb dus een universitaire studie gedaan waar ik nu niets meer mee doe in feite en dat is dan zonde. Is ook wel zo, maar ik doe nu wat anders, wat ik veel leuker vind en wat veel beter bij mij past. Dat hoor ik van zoveel mensen, maar dus niet van mijn ouders. Van kunst kun je alleen niet rondkomen (ik verdien er tenminste nog niet veel aan, maar mijn partner heeft een goed betaalde baan). Het is voor mij nog steeds moeilijk om kunst te mogen maken, soms, om iets te doen wat niet direct 'nuttig' is.

Ook liever anoniem

Ook liever anoniem

17-03-2015 om 15:23

Creabea

Mijn ouders zijn rond de 70. En ze zijn natuurlijk ook weer een product van hun (calvinistische) opvoeding. Ik ging dus op mijn 12e naar de huishoudschool, want ik zou toch trouwen en kinderen krijgen. Dáár zijn ze nu wel in veranderd, ze vinden nu wel dat ik aan de slag moet... Maar dat is ook omdat ik nu gescheiden ben. Toen ik nog wel getrouwd was, met kleine kinderen zat en klaagde dat mijn (nu ex)man elke avond zo laat thuis kwam dat-ie me nooit kon helpen, zeiden ze dat ik niet zo moest zeuren want dat hij toch elke maand met een mooi bedrag thuis kwam.

Ik zit sinds mijn ontslag in zo'n outplacementtraject. En daar kwam al wel snel naar voren dat ik een nogal ongezonde omgeving ben opgegroeid. Dat je ouders geen vrienden hebben, valt je als kind niet op. Dat zie je pas later, als je ziet hoe het ook anders kan. Voor mij heeft het als gevolg gehad dat ik standaard dacht dat mensen niet op mij zaten te wachten. En dus ook nooit vriendschappen ben aangegaan. Het bizarre is, dat ik dat ook wel eens in een boze bui van mijn ouders heb teruggekregen: 'Jij hebt ook niemand, zo leuk ben jij niet'. Door 'ons soort' mensen worden vrienden als een status gezien. Heb je veel vrienden, dan ben je dus een fijn mens om mee om te gaan.

Ik probeer er nu iets aan te doen omdat ik me er nu van bewust ben én omdat de coach van dat outplacementbureau tamelijk geschokt was hoe weinig mensen ik op kon noemen in 'mijn netwerk'. Maar je hebt wel een behoorlijke achterstand als je daar pas op je 40e bewust van wordt. Dat komt er in mijn geval wel bij, ergens neem ik het ze kwalijk dat ze me in zo'n positie hebben gezet, ook al was het niet bewust. En dat is niet eerlijk, want ook zij komen uit zo'n benauwend gezin en wisten dus ook niet beter.
Dat er met kunst geen droog brood te verdienen valt, is ook zo'n argument uit de calvinistische hoek. Samen met 'zonde van je dure studie' en 'niet mogen genieten'. Het is best lastig om je daar van los te maken, als je met die overtuigingen bent opgegroeid!

Kaaskopje

Kaaskopje

17-03-2015 om 17:26

Creabea

Ik snap ook best dat het niet leuk is zoals het nu met je ouders gaat.

Ik weet nog dat mijn vader in het ziekenhuis belandde. Mijn zus werkte er al een poosje als verpleegkundige. Maar toen hij er gelegen had en weer thuis kwam was zijn reactie: goh, die meiden werken eigenlijk best hard hoor! Alsof hij voor die tijd dacht dat ze de hele tijd in de koffiekamer zaten. En toen ze een keer bij mij kwamen kijken toen ik een eigen flatje had (ruim 30 jaar geleden) hield mijn vader zijn jas aan. Snifte wat dat hij allergisch was voor de katten en zat duidelijk op de wip. Dit deed hij vaker.

Ik denk voor een deel echt dat mensen die wat ouder zijn (ouder dan ik) niet meer goed snappen wat er gaande is in de maatschappij wat betreft school en werk. Tenminste... de mensen die daar al buiten staan. Je vader zit nog wel in het arbeidsproces en weet dus nog wel een béétje wat er in de wereld te koop is, maar je moeder staat daar te ver vanaf. Daardoor krijg je onrealistische gesprekken. Weet zij veel... En je vader heeft ook al geen kaas gegeten van kunst. Op zich begrijp ik dat ook nog, maar doe dan tenminste alsof het je interesseert, het is je kind tenslotte.

Ik ben dus maar een klein beetje jonger dan jouw ouders en ik hoop werkelijk niet dat ik over 6 jaar merk dat mijn kinderen mij een vervelend mens zijn gaan vinden. Mijn dochters zijn wel direct genoeg om te melden als ze vinden dat ik iets vreemd opvat. Ik hoop dat ze dat blijven doen.

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.