Relaties Relaties

Relaties

creabea

creabea

14-03-2015 om 22:20

Mijn ouders zijn niet leuk


San

San

18-03-2015 om 13:33

Ik vraag me altijd af.

Hoe het nou komt dat sommige mensen zo snel ‘een kleine wereld’ hebben?

Ik zit zelf ook niet in het arbeidsproces, maar ik hoor van mijn vriend elke dag hoe het er aan toe gaat, lees veel artikelen op internet en fora, en kijk het journaal. Heb het idee dat ik geen rare of onrealistische ideeën over de arbeidsmarkt of politiek heb (nu ja, zat mensen die mijn mening niet delen, maar dat is mi wat anders dan wat er hier in dit topic bedoeld wordt).

Ik denk dat het vooral een kwestie van belangstelling en interesse is, en niet zozeer van leeftijd. Ik ken mensen van tachtig die alles nog volgen en alles prima snappen.

rode krullenbol

rode krullenbol

18-03-2015 om 14:34

Egocentrisme

Wie voortdurend zichzelf centraal stelt, heeft per definitie een beperkte interesse in de hem/haar omringende wereld. Het enige wat er voor hun toe doet, is de vraag: wat betekent dit/dat voor mij?

In combinatie met een gebrek aan (of zelfs een ontbreken van) empathie, kan egocentrisme zeer naar uitpakken voor diegenen die met zulke mensen van doen hebben.

Rode krullenbol

San

San

18-03-2015 om 15:13

vergoeilijken

Als het werkelijk een kwestie van interesse en egocentrisme is, dan denk ik dat het weinig zin heeft om het gedrag van die ouders te vergoelijken

'ach, als je ouder bent wordt je wereld nu eenmaal kleiner, hoop dat mijn kinderen het me vergeven als ik alles niet meer volg, en alleen over kwaaltjes kan praten'.

Limi

Limi

18-03-2015 om 16:05

het negatieve

Behalve de beperkte wereld lijkt ook wel de negatieve instelling vaak voor te komen in de berichten hiervoor. Dus, zou de wereld van die mensen kleiner kunnen worden omdat ze alles negatief zien? Ze wijzen veel af, zien veel als bedreiging, en blijkbaar blijft er dan toch weinig over?

Overigens lezen mijn schoonouders wel de krant, de anwb gids en de damesbladen en dat soort spul, maar ze pikken daaruit vooral de negatieve dingen - dat iets verboden is of gevaarlijk voor de gezondheid en zo, en als het er niet echt staat maken ze het er wel van of ze snappen het gewoon niet. (Al verschillende keren gehad, bijvoorbeeld op iets dat we gekocht hadden reageerden ze meteen negatief omdat het verboden zou worden. De enige overeenkomst tussen ons object en het bijna-verboden object was dat ze allebei wielen hebben.)

Maar ook over mensen zijn ze negatief. Als ze het over iemand hebben komt er meestal ook iets negatiefs over gelijk achteraan wat compleet irrelevant is. Dan lijkt het me ook niet zo vreemd dat ze geen vrienden meer hebben en dat ze 'kennissen' alleen nog even snel spreken bij de supermarkt. Die andere mensen hebben daar ook geen zin meer in natuurlijk en zo horen ze weinig nieuws meer.

Ik stel me dan voor dat schoonmoeder iemand tegen komt die zegt dat ze twee kleindochters heeft, en schoonmoeder reageert meteen snibbig dat ze kleindochters helemaal niet leuk vindt, ze heeft liever jongens bla bla bla (heeft ze al vaker gezegd op verjaardagen namelijk). Die andere persoon is dan al meteen klaar met het gesprek denk ik zo.

En ze hebben geen klankbord waardoor ze erachter kon komen dat het haar errug dwars zit dat de andere grootouders van haar kleinkinderen (de mijne dus) wél kleindochters hebben. Eerst ging ze gelijk op met de andere grootouders, maar toen gingen mijn zusjes aan de baby's en haar dochter niet. Het was heel duidelijk. Bij mijn eerste nichtje was ze nog enthousiast, bij de tweede dacht ze dit ga ik nooit meer inhalen en bij het derde nichtje schreef ze meisjes verbaal helemaal af. Dit heeft ze natuurlijk met meer dingen, waardoor ze haar wereld zelf wel erg beperkt maakt.

En schoonouders hebben allebei dat negatieve, waardoor de één de ander niet kan optrekken.

maar wat doe je..

Als je moeder hipper is dan jij? Moeder van 75 heeft een lat en doet niet meer aan samenwonen, dat is teveel zorgen. Ze doet aan badminton, zwemt graag in zee en heeft tot 70 jaar geschaatst. Ze rijdt in haar knalblauwe autootje het hele land door en reist regelmatig buiten d
Europa. Woont in een groot huis buitenaf, is nooit bang en onderhoudt een grote tuin helemaal zelf. Heeft veel verdriet gekend in haar leven maar veert altijd weer op. Maakt lol met zussen van rond de 80. Heeft veel feestjes. Is goed op de hoogte van haar financiële huishouding..
Mijn leven is prima maar kent minder hoogtepunten dan dat van mijn moeder.
Maar verder ben ik natuurlijk wel blij met haar

San

San

18-03-2015 om 16:29

jutta

Prachtig toch?

San

San

18-03-2015 om 16:57

Negatief

Dat negatieve, dat is denk ik ook een goede verklaring.

Mijn schoonmoeder is een lief mens, veel liever dan de andere ouders in dit draadje, maar ze laat zich ook leiden door het negatieve, en je ziet snel dat haar wereld heel klein wordt.

-Op je 50ste besluiten dat je voor bepaalde dingen 'te oud' bent. Niet door een blessure of een medisch advies, nee gewoon, ik ben 50 en dus te oud en doe ik sport x of activiteit y niet meer. Dan ga je wel snel achteruit ja.

-Ooit moest ze stoppen met haar eigen carrière, doordat die van haar man voorrang had. Dat heeft ze hem altijd stilletjes verweten. Vertelt verhalen over dat ze zoveel talen kon, dienstreizen maakte. ‘maar ja, toen de kinderen kwamen, moest ik stoppen, want door het werk van mijn man stond ik er alleen voor’.

Maar dat was 40 jaar geleden! De kinderen zijn allang groot, kansen genoeg om alsnog op te starten. Heeft ze 1x geprobeerd, aangenomen, maar die baan was geen succes en nu heeft ze besloten ‘dat ze haar niet meer moeten hebben’ en klaar.

-Sociaal gebied net zo. Ze is geboren Rotterdamse ,en al haar familie woont daar. Rotterdam is het he-le-maal. Maar ja, ze moest verhuizen (weer voor het werk van haar man) en nu wonen we in het Noorden. En volgens haar is het hier ons-kent-ons en kom je er gewoon niet tussen. Ik betwijfel het. Er is genoeg ‘import’ die wél een bloeiende vriendenkring weet op te bouwen in het Noorden. Het is niet alsof we hier met een riekvork achter mensen met een ‘vreemd’ accent aan lopen

Ze zit alleen thuis, geen vriendinnen in de buurt voor een kop koffie, geen werk. Ze heeft twee hondjes die elke week wel wat mankeren. Door de hondjes gaat ze ook niet meer op vakantie, want een pension, dat overleven de arme schatten niet. Ze hebben de zorg van mijn schoonmoeder heel hard nodig (denkt ze zelf). Ze zegt ook wel eens wereldvreemde dingen, zo heeft ze mij wel eens geadviseerd bij Google te gaan werken ‘want die hebben prima arbeidsvoorwaarden’. En verder veel, heel veel praten over vroeger. Toen ze een vrouw van de wereld was, toen ze de spil van een gezin was, toen ze reizen naar het buitenland maakte..

De eenzaamheid en de verveling straalt er gewoon van af.. En natuurlijk kan ik wel vaak(er) langs gaan en over interessante dingen praten, maar af en toe bezoek van zoon en schoondochter is geen vervanging van een ‘vol’ leven, zoals de moeder van Jutta dat heeft.

Kaaskopje

Kaaskopje

18-03-2015 om 17:32

Werk en thuis

Mijn vader werkte vroeger 'op kantoor'. Later is hij voor datzelfde bedrijf gaan werken als freelancer. Achteraf gezien was dat een hele slechte stap van mijn vader. Mijn vader had al de neiging tot afwijkende opvattingen over het een en ander (van familie hoorden we dat dat al terugging tot de tijd dat hij nog jong was), maar doordat hij in een werkomgeving op een kantoor zat, bleef hij nog een beetje in de realiteit. Hij had daar normaal omgang met mensen, kwam vaak thuis met opmerkingen over dat hij plezier op zijn werk had gehad e.d.. Maar voor het karakter van mijn vader was dat kantoorleven denk ik al te ingewikkeld. Toen mijn vader thuis ging werken was ik 10 jaar, toen het in ons gezin mis begon te gaan was ik 11. Puberende zussen waar hij niet mee om kon gaan. Hij kon met meer mensen niet omgaan. Ruzie met de buurman (waardoor ik meteen niet meer met mijn vriendin/buurmeisje mocht spelen. Commentaar op andere buren, omdat die anders met hun vrijetijd omgingen. Later kwam ik een buurvrouw tegen en die zei 'ja, we vonden het altijd al een aparte man...'. En mijn vader maar denken dat alle buren de apartelingen waren. Ze wonen nu alweer 17 jaar in het buitenland. Aanvankelijk leek het leuk te gaan in de buurt. Mijn ouders waren voor een aantal buren het 'sleuteladres'. Mijn ouders wonen daar permanent, maar veel wonen daar 'parttime'. Maar ook dat leuke contact ging al snel bergafwaarts. Weer waren de buren de lastpakken. Ik heb geen contact meer met ze, maar ik heb visioenen van totaal vereenzaamde oude mensen in een héél klein wereldje.

Ook anoniem

Ook anoniem

18-03-2015 om 22:23

Zus

Met mijn ouders heb ik het gelukkig wel getroffen. Mijn vader is wel een beetje een aparte maar je kan wel goed met hem praten en hij heeft heel diverse interesses.
Ik herken echter wel wat in het verhaal want ik heb hetzelfde met mijn zus. Wij verschillen zoveel van elkaar dat we nog nauwelijks een band (kunnen) hebben. Zij is alleenstaande moeder, heeft een relatie gehad met een getrouwde man, deed werk waar ik nooit voor zou kunnen en willen kiezen en nu is ze thuis met haar kindje. Haar huis is een grote bende.
Af en toe onderneem ik iets met haar omdat ze weinig geld heeft en ik me een beetje verplicht voel, ook t.a.v. van haar kindje.
Een succes is het meestal niet. Mijn zoon gaat vaak mee, maar de kinderen schelen 8 jaar in leeftijd. Als mijn zoon iets met haar zoontje doet, vindt mijn zus dat juist meestal net niet leuk. Mijn zus kan totaal niet met mijn kinderen omgaan, snauwt tegen ze of zegt gewoon niets. En zo kan ik wel even doorgaan. Soms vind ik dit best heel jammer. Ik zou zo graag een goede band met een zus hebben, maar zij is mijn enige zus. Ik kan me er bijna geen voorstelling van maken hoe dat is, al zie ik het wel bij mensen om me heen natuurlijk.

creabea

creabea

18-03-2015 om 23:15

nog meer herkenning

wat een hoop herkenning weer in de nieuwe berichten hier! Vooral het verhaal van San, met ouders die zijn verhuisd naar de andere kant van het land, dat was hier ook aan de hand (maar dan verhuisden ze van noord naar zuid). Uiteindelijk zijn ze wel een heel eind terugverhuisd, maar nu is het verhaal: "het is in het noorden niet meer zoals het was". (grappig trouwens, ik heb een oom van rotterdamse geboorte die zich helemaal het groningse dialect heeft eigengemaakt Ik ben dan weer een aantal keer verhuisd met mijn ouders, dat geeft ook geen goede basis voor langdurige vriendschappen.

Ook anoniem, dat is ook wel jammer, dat je zus zo leeft! Van iemand die nog niet zo oud is is het nog erger als er niks meer uitkomt. Op zich is de een natuurlijk ambitieuzer dan de ander en 'alles uit het leven halen wat erin zit' kan ook nogal stressvol zijn... maarja. Ze is vast niet blij met hoe ze nu leeft. Heeft ze nog wel goed contact met je ouders?

Nu zijn mijn ouders ook nog niet zo oud; mijn moeder is na mijn geboorte nooit meer gaan werken (op vrijwilligerswerk in een bejaardentehuis na) en die vertoont ook wereldvreemde trekjes. Mijn vader werkt nog wel, maar die heeft het alleen over zijn werk. Uit zijn verhalen meen ik op te maken dat hij wordt gezien als een gewaardeerde, maar ouder wordende collega die toch wel vaak ziek is; in zijn ogen wordt hij respectloos behandeld door zijn baas die 20-30 jaar jonger is dan hijzelf en voelt hij zich regelmatig gepasseerd. (maarja, wat wil je, als je 20% van de tijd ziek bent? En hij is echt vaak ziek!) En hij vindt het maar onzin dat hij nog 'op cursus wordt gestuurd'. Terwijl ik dan denk: je mag blij zijn, ze investeren dus nog in je. Verder is hij heel wantrouwig en dat lijkt steeds erger te worden, best naar eigenlijk. Laatst heeft hij besloten niets meer bij bol.com te bestellen, omdat een keer toen hij wat bestelde de computer vastliep. Dat komt natuurlijk vast doordat er bol.com vieze troep op je pc zet. Mijn moeder wil graag op facebook (want de familie zit erop, en oude vriendinnen die ze al 30 jaar niet heeft gezien), maar dat vindt m'n vader weer gevaarlijk.

Ik weet zeker dat mijn ouders niet happy zijn met hun leven; mijn moeder klampt zich vast aan oppervlakkig contact zoeken met vreemden en kopen; van mijn vader vraag ik me wel eens af of hij niet gewoon depressief is.

creabea

creabea

18-03-2015 om 23:27

waar ik wel eens bang voor ben

....is dat ik dus ook niet zo leuk ben. Waarschijnlijk is het onzin, want ik heb best wel een aantal goede vriendinnen en het is ook altijd heel gezellig met de bevriende stellen van mijn man. En verder heb ik best wel een netwerk van kennissen van school, sportvereniging, hobby etc. Maar ik soms, als ik al een tijdje niet wat met iemand afgesproken dan bekruipt mij toch het gevoel van 'zie je wel, moet ik er weer zelf achteraan om iemand te bellen. Niemand belt mij eens een keertje'. Stom hè. Heeft iemand anders dat ook?
Mijn huidige vriendschappen zijn overigens allemaal ontstaan nadat ik op kamers ben gaan wonen; voorzover ik vrienden/vriendinnen had werd dat niet aangemoedigd door mijn ouders en ze hebben zelfs (onbedoeld, denk ik) vriendschappen beëindigd voor mij. Op de basisschool met argumenten als 'spreek maar niet meer af met X. want zij wil alleen met jou spelen als ze niemand anders heeft' of ze waren bang voor slechte invloeden. Op de middelbare school een beetje hetzelfde, maar vooral: het schoolwerk mocht er niet onder lijden. Nu was ik ook nogal braaf en luisterde vrij goed naar m'n ouders...:-\

San

San

19-03-2015 om 09:35

Wat is een 'vol' leven?

Wat me zo nog te binnen schoot: Ik zie hier vaak dat van niet werken je wereldvreemd wordt. Vaak bij traditionele huisvrouwen, zeker als die ook nog een passieve instelling hebben (mijn moeder was ook huisvrouw, maar die kan zich prima vermaken ).

Maar ik ken ook mensen die weer teveel werken. En als dat werk dan wegvalt heb je net zo goed een leeg leven.

Zie je weer vaker bij traditionele mannen: Een lege-dag-syndroom in plaats van het lege-nest-syndroom. Vader van een van mijn vrienden was een zeer nauwgezette arts, en die maakt nu de hele dag zijn vrouw gek omdat hij bij gebrek aan een daginvulling, het huishouden maar gaat ‘managen’.

Doet me af vragen wat nu precies een ‘vol’ leven is.. niet alleen het hebben van een daginvulling kennelijk. Misschien zit het meer in een evenwichtig leven (naast je dagtaak ook andere hobby’s/contacten) hebben. Of is het een kwestie van flexibiliteit (dat je, als je dagtaak weg valt, je een andere invulling kan vinden).

ontmoedigd

Ik denk dat veel oudere mensen ontmoedigd zijn geraakt door hoe het gaat in de wereld. Ooit was er een tijd van wederopbouw, van idealen. En kijk eens waar we nu zitten... Vooral in de beleving van ouderen dan he.

Ze zijn niet meer op een leeftijd om er zelf voluit tegenaan te gaan, en dat stemt hen treurig.
Daarnaast ervaren ze de toenemende ongemakken van ouderdom. Als je gezond bent heb je 100 wensen, als je iets mankeert maar eentje,
En tja, zo wordt de wereld kleiner.

creabea

...' Maar ik soms, als ik al een tijdje niet wat met iemand afgesproken dan bekruipt mij toch het gevoel van 'zie je wel, moet ik er weer zelf achteraan om iemand te bellen. Niemand belt mij eens een keertje'.'

Dat heb ik ook.

In het najaar werd mijn man ziek. Het bleek uiteindelijk enorm mee te vallen, maar mij bekroop wel de nare angst voor hoe ik me zou voelen als ik alleen verder zou moeten. Natuurlijk zou ik op straat en op mijn werk bekenden tegenkomen die vriendelijk groeten, maar thuis zou het erg, erg stil worden. Er komt hier zelden visite en al helemaal niet spontaan.

Mijntje

Mijntje

19-03-2015 om 12:00

kleine wereld

En vrienden vallen weg, want die gaan dood. Kinderen emigreren of zijn drukdrukdruk met hun carriere en/of gezin bezig.
Oren worden vaak minder, zodat je delen van gesprekken mist, concentratie en ogen worden minder, zodat de krant lezen/nieuws kijken steeds meer een opgave wordt.
Het is lastig in te leven in oude mensen als je zelf jong en vitaal bent.

Limi

Limi

19-03-2015 om 12:13

maar maar maar

We hebben het hier toch over mensen waarbij de wereld al voor hun 70e klein was?

Ik ken een vrouw van achterin de 80 bij wie het speelt dat er kennissen doodgaan en niet meer mee kunnen om wekelijks urenlange fietstochten te maken. Maar bij 60, 65, 70 jaar speelt dit toch nog niet als regel? Op die leeftijd ben je nog zelf verantwoordelijk voor je activiteiten. (Overigens ken ik alleen ouderen die nog veel sporten en die blijven ook langer jong en vitaal. Maar ook dat heb je zelf in de hand.)

Kaaskopje

Kaaskopje

19-03-2015 om 12:13

Bromvlieg

Mijn ouders zijn eerder geëmigreerd en daar weer van naar Nederland gekomen. Mijn vader had een beeld van Nederland wat niet meer bij de realiteit hoorde. En dat was een flinke teleurstelling. Vanaf dat moment heeft het bij hem gebroed dat hij weer weg wilde. Dat kon niet zomaar natuurlijk. Uiteindelijk was hij er te oud voor. Tot hij met pensioen kon en dus geen banen meer van de inwoners van een ander land kon inpikken, toen kon het weer. En dat hebben ze gedaan.

Als je ergens bent, groei je mee in een proces, maar mijn ouders hebben een stukje van dat proces gemist in Nederland. Je hoort dat wel vaker van mensen die geëmigreerd zijn. Die kunnen niet meer aarden.

San

San

19-03-2015 om 12:15

Inleven

Ik weet het niet hoor, of het echt een onvermijdelijk iets is. Ik denk dat het echt met je houding te maken heeft.

Mijn schoonouders zijn vijftigers en nog vrij gezond. Niets dat hen belet andere mensen op te zoeken en actief te zijn. En dan nog, ik ken genoeg mensen met een ziekte of handicap die desondanks nog heel wat wensen hebben en die ook actief nastreven.

Sommige vijftigers schuifelen al als tachtigers door het leven, terwijl sommige tachtigers nog volop in het leven staan, en nieuwe vrienden maken.

Misschien heeft het wel met inleving te maken, maar verklaar dan maar eens waarom mijn aan alle kanten rammelende oma (pillendoos van hier tot gunder, slecht ter been, elk jaar wel een weekje in het ziekenhuis) toch nog tig vrienden bekenden en hobby's heeft.

Kaaskopje

Kaaskopje

19-03-2015 om 12:19

Creabea

Ik heb door het voorbeeld van mijn moeder ook wel eens de 'angst' dat ik te weinig sociale contacten heb. Dat héb ik namelijk ook echt. Ik heb 1 echte (dus geen facebook) vriendin, oh nee niet jokken, sinds kort heb ik weer contact met een andere vriendin. Het zit 'm niet in mijn persoon. Ik ben best leuk en gezellig, maar ik zei afgelopen week nog tegen mijn man, dat ik te lui ben om veel vriendschappen te onderhouden. Maar ik ben dus bang dat zich dat uiteindelijk tegen mij gaat keren. Het idee om zo te eindigen als mijn ouders doet mij daar wel over piekeren.

Mijntje

Mijntje

19-03-2015 om 12:23

niet helemaal in de hand

Gebreken en eenzaamheid verschillen per leeftijd, wat San ook zegt. Ligt misschien ook aan karakter, je EQ en IQ, maar nu is het weer heel anders dan vroeger. De sociale contacten zijn minder, mensen gaan 7 uur het huis uit en stappen om 17 uur weer hun deur binnen, meer mensen werken. De straten zijn hier leeg, waar iedereen vroeger z'n stoel buiten zette om even te keuvelen.
Niet iedereen heeft kinderen, of die zijn geemigreerd, wonen ver weg, hebben geen tijd of zijn overleden, of door verminderde gezondheid wordt je leven klein. Je moet ook een beetje geluk hebben, niet alles heb je helemaal in de hand en het zou al helpen als de directe omgeving hier oog voor heeft en het niet afschuift op eigen verantwoordelijkheid.

San

San

19-03-2015 om 12:36

redden

Je kan als directe omgeving hier wel oog voor hebben, maar dan nog ben je niet de vervanging voor een vol leven.

Wij gaan best vaak naar mijn schoonmoeder, maar als wij de vervanging moeten zijn voor een hobby, tig kennissen én een beste vriendin, dan zouden wij bij haar in moeten gaan wonen. En mijn moeder regelt het allemaal zelf, terwijl ook zij ver weg wonende kinderen heeft.

Het ligt echt, sorry, in je eigen hand. Je kunt een ander niet redden, zeker niet van zichzelf. Moet je ook niet willen.

Als je als ‘buurt’ oog hebt voor oudere mensen zal je zien dat vooral ‘gezellige’ oudere mensen hiervan profiteren. Is niet gek, eigenlijk ook. Denk je als drukke tweeverdiener ‘ik zal eens een praatje aanknopen met de buurman’, krijg je een hoop negativisme over je heen. Sta je daar met je goede bedoelingen. En dat terwijl die weduwe van twee deuren verderop je praatje wél kon waarderen.
Sorry, maar aan wie ligt het dan eigenlijk? Wat ik al zei, je kunt iemand niet redden van zijn eigen karakter.

Nur

Nur

19-03-2015 om 12:38

Sociaal leven

Een eigen sociaal leven hebben is wel heel belangrijk om geestelijk gezond oud te worden denk ik. Als je wat sociale contacten betreft alleen bent aangewezen op je echtgenoot (en die zelf ook geen sociale contacten heeft) en je kinderen dan leef je wel in een heel klein wereldje. Zeker als die kinderen ook nog wat verder weg wonen en misschien maar 1x per maand of zo een keer op bezoek komen. Als dat je enige echte link dan is met de buitenwereld dan is je wereld wel heel klein. Waarschijnlijk ook wel wat eenzaam. Zelfs als je getrouwd bent dan kan je die eenzaamheid hebben. Niet elk huwelijk is even goed natuurlijk. Er zijn genoeg oudere mensen die bij elkaar zijn gebleven omdat het nu eenmaal makkelijker was. Er zijn ook genoeg mensen die best een redelijk huwelijk hebben maar die toch niet helemaal alles daar in kwijt kunnen. Bovendien hoe goed een huwelijk ook is als je alleen maar altijd met z'n tweeen bent dan lijkt me dat ook niet heel gezond. Heb je weinig sociale contacten dan mis je toch input en prikkkels van buiten af, een klankbord, een link naar vroeger of juist een link naar het heden, iemand die je meesleept naar activiteiten waar je zelf niet zo vlug heen zou gaan of die juist je interesses en hobbies deelt.

Investeren in sociale contacten is dus een belangrijk recept voor een geestelijk gezond ouder worden. Ook tegenover je kinderen. Als zij in feite je enige contact zijn dan leg je op hun ook meer druk. Heb je een sociaal actief en eigen leven dan is die relatie ook veel gelijkwaardiger.
Daarnaast is het hebben van wat hobby's en andere bezigheden ook belangrijk. Dat hoeft niet iets heel groots te zijn. Kan ook gewoon sieraden maken zijn of zo. Maar dan kan je ook bij een groep op internet gaan en eens naar zo'n beurs en dan leer je ook weer mensen kennen.

Als ik naar mijn eigen grootouders kijk (die redelijk gezond oud zijn geworden en 3 van de 4 hebben de 90 gehaald, een was al jonger overleden) dan hebben die alle drie tot op het laatst een sociaal leven gehad met kennissen en vriendinnen, interesse in de buitenwereld (krant tot op de laatste dag gelezen) en ook wel wat eigen bezigheden (al was dat op het laatst vanwege de medische klachten wel moeilijk). Altijd nog een mening, interesse in alles en elke dag wel aanloop van de omgeving (en niet alleen kinderen en kleinkinderen maar ook buren, vrienden...)

Echt op het einde kan je door medische klachten, bijna iedereen die je kent die al dood is en dergelijke weinig controle meer hebben over je leven. Maar tegelijk is het dan hopelijk zo dat de liefde die je de mensen hebt toegedragen dat ze dan in die laatste fase met liefde over je fouten heen zien en toch bij je blijven. Alleen dat heb je zelf niet meer in de hand.

Maar als we het inderdaad hebben over zestigers of ouder die nog redelijk fit zijn dan kan je nog zeker wel investeren in je eigen leven.

Half a twin

Half a twin

19-03-2015 om 12:41

kleine wereld niet afschuiven op "de kinderen"

Als je wereld als oudere kleiner wordt, kan je daar vrede mee hebben of je gaat er zelf iets aan doen. Tegen je kinderen klagen "dat je nooit iemand ziet en jullie komen ook zo weinig" zeggen geeft de kinderen een schuldgevoel en het gevoel dat zij het moeten oplossen. Voor die kinderen van in de 40 is dat niet leuk; zitten daar plichtmatig op visite en hebben niets om over te praten. De ouders snappen je werk niet waar je over verteld, snappen niet hoe het nu toegaat op de scholen van de kleinkinderen.
Ik ken een oudere hier in de buurt die niet veel en vaak bezoek krijgt maar waar je als jongere wel een goed gesprek mee kunt hebben. 80 plus en goed op de hoogte van de politieke situatie kent de problemen van de multiculturele samenleving. Dat is haar eigen verdienste ze wil zelf op de hoogte blijven en de wereld snappen. Heeft zich laten opereren aan een hand om niet afhankelijk te zijn van tafeltje dekje.
Andere ouderen kunnen die moed niet opbrengen van opereren en revalidatie en laten de blessure voor wat hij is en gaan thuis wachten op de bezorgde maaltijd. Als kind kan je dan praten met je ouder om haar te stimuleren te gaan voor een operatie maar op een gegeven moment is het op, dan besef je als kind dat je ouder niet te helpen is, met een beetje pech voor de oudere gaan dan ook de plichtmatige bezoekjes door de helft.

Limi

Limi

19-03-2015 om 12:58

zeker wel zelf

Er zijn zoveel manieren waarop je andere mensen kunt ontmoeten. Ik ken dus veel ouderen (70+) die sporten. Die hebben ook wel eens een nieuwe heup of knie nodig, maar daarna keren ze weer terug. Mijn moeder heeft bijvoorbeeld een hond, dat kan ook. Die spreekt ook voortdurend af om samen te wandelen. Mensen hier in de straat die met pensioen zijn, zijn bijvoorbeeld bij de wijkvereniging of vrijwilliger bij de kringloop.

Als je thuis gaat zitten wachten komt er inderdaad bijna niemand op bezoek.

Mijntje

Mijntje

19-03-2015 om 13:08

niet te verhelpen

Echt te verhelpen is de eenzaamheid ook niet altijd, hoe contactueel vaardig je ook bent. Ik zag het bij een oude vriendin. En met oud bedoel ik over de 80. Ze had veel aanspraak, veel bezoek, want het was een geweldig mens, maar toch voelde ze zich na het overlijden van haar enige dochter zo alleen, dat ze besloot eruit te stappen.

Ik denk helemaal niet over later, ik heb geen flauw idee en kan gelukkig goed met mezelf opschieten. Het helpt wel als je interesse blijft houden in anderen, denk ik, ik vond mijn oma die interesse toonde ook leuker dan de oma bij wie ik 'op moest blijven zitten.'

San

San

19-03-2015 om 13:24

Eigen ding

Een eigen ding hebben. Wordt heel neerbuigend over gedaan, maar dat is heel belangrijk. Hoeft niet betaald te zijn, of groots en meeslepend. Postzegels verzamelen en schrijven voor het postzegelkrantje is als genoeg.

San

San

19-03-2015 om 13:24

Eigen ding

Een eigen ding hebben. Wordt heel neerbuigend over gedaan, maar dat is heel belangrijk. Hoeft niet betaald te zijn, of groots en meeslepend. Postzegels verzamelen en schrijven voor het postzegelkrantje is als genoeg.

Half a twin

Half a twin

19-03-2015 om 13:26

"op zitten"

Inderdaad de oma die koekjes met je bakt is leuker dan de oma waar je moet op zitten en pootjes geven. Dat is van alle tijden. Ik had oma's van beide soorten en mijn kinderen hebben dat nu ook. Ene oma is/was oprecht geïnteresseerd ook als het niet zo goed met je ging (slechte cijfers op school, lange tijd ziek) andere oma is/was alleen geïnteresseerd in de mooie verhalen, verhalen waar ze mee kan pronken bij de familie en die enkele vriendin die ze nog had. Of, en dat is dan weer jammer, de sensatie verhalen. Verhalen waarmee ze medelijden kan oogsten bij de weinige sociale contacten. Haar doodzieke kleinkind bijvoorbeeld was een verhaal waarmee ze medelijden kreeg. Voor haar bijna jammer dat hij na 3 dagen het goednieuwsgesprek kreeg dat hij het ging halen zonder restschade.

een vol leven

San:'maar dan nog ben je niet de vervanging voor een vol leven.'

Dat klopt. Die vervanging bestaat niet, dat volle leven is voorbij en dat kan heel weemoedig stemmen. Natuurlijk kun je gaan bridgen, een volkstuin nemen, volksdansen, weet-ik-veel, maar de vanzelfsprekende aanwezigheid van mensen bij je in huis is geschiedenis geworden.

Jullie hebben helemaal gelijk, een klein wereldje en eenzaamheid kunnen vermeden worden oudere mensen moeten zelf aanpakken, maar als ze dat mentaal niet zo in zich hebben, kan het heel moeizaam zijn.

Diegene die een brok negativiteit uit terwijl je als drukbezette tweeverdiener gewoon een gezellig praatje wil maken, wil ook gehoord worden. Wie weet heeft hij/zij niemand in huis die luistert. Als je eerst meeleeft met die zondvloed aan treurigheid kan er ruimte komen voor wat anders. Maar dat kost wel tijd.

Voor veel oudere mensen die niet meer zo druk zijn qua verplichtingen kan het verdrietig voelen, een slaapwijk waaruit iedereen die nog jong en snel is 's morgens naar het werk vertrekt. Het kan een gevoel geven van 'wij doen er niet meer toe' en dat is een rotgevoel.

Het is sowieso niet makkelijk je in te leven in een andere generatie - dat is over en weer het geval. Pas als je in een bepaalde fase belandt, weet je hoe het voelt.

Mijntje

Mijntje

19-03-2015 om 13:31

half a twin

Nee, ik kreeg geen zelfgebakken koekjes.
Ze had interesse in wat ik deed, sprak met me over kunst en boeken. Mijn andere oma waarbij ik moest opzitten vroeg me nooit wat. Ze vroeg wel aan mijn vriend wat hij voor de kost deed. Ik was totaal niet belangrijk.

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.