Relaties Relaties

Relaties

creabea

creabea

14-03-2015 om 22:20

Mijn ouders zijn niet leuk


Mijntje

Mijntje

19-03-2015 om 13:33

half a twin

O, dat bedoelde jij ook zo ongeveer.

tja mijntje

zo'n oma is ook het product van haar opvoeding. Jammer dat jouw vader/moeder nooit heeft geprobeerd dat een beetje bij te sturen.Of misschien wel geprobeerd, maar zonder succes.
Was oma zelf wel op school geweest? Gisteren bezocht ik een mevrouw van 79, zij was vanaf haar 12e verhuurd voor halve dagen. Na het bordenwassen naar huis - waar ze dan om half drie aan kwam en vervolgens haar moeder ging helpen, maar een gezin met elf kinderen.

Andere tijden.

creabea

creabea

19-03-2015 om 13:54

maar wat te doen met jonge ouders?

Mijn ouders zijn dus nog maar net/niet eens 60. Die zijn dus ook niet meer te redden, met hun langzaam kleiner wordende wereld?

"De sociale contacten zijn minder, mensen gaan 7 uur het huis uit en stappen om 17 uur weer hun deur binnen, meer mensen werken. De straten zijn hier leeg, waar iedereen vroeger z'n stoel buiten zette om even te keuvelen."

Dat is precies wat mijn ouders verwachten, dat je beste vrienden bent met de buurt en dat iedereen altijd voor iedereen klaarstaat, gek genoeg. Het lijkt dat ze 'vroeger', toen ze nog in een dorp woonden, idealiseren. Ze hebben ook altijd iets van: jullie hebben het zo druk, dus we kunnen beter niet langskomen. En daar blijven ze weer in hangen: dat het stom is dat je moet áfspreken om bij iemand te gaan koffiedrinken, want iedereen heeft het maar druk en geen oog voor elkaar. En drinken ze dan toch eens koffie met de buren, dan is daar ook weer wat mee: die zijn een beetje bekakt, of ook weer te druk met verenigingen o.i.d.
Nu doet mijn moeder vrijwilligerswerk in een bejaardentehuis, maar verder is vrijwilligerswerk nogal dom (=de mening van mijn ouders/vader), want dan profiteren ze maar van je. Dat mijn moeder zich dus laat 'uitbuiten', dat is alleen maar omdat ze anders toch geen werk kan krijgen. Echt. Zo denken ze.

"Investeren in sociale contacten is dus een belangrijk recept voor een geestelijk gezond ouder worden. Ook tegenover je kinderen. Als zij in feite je enige contact zijn dan leg je op hun ook meer druk."
Die druk ervaar ik zeker, als enig kind. Ik voel me verplicht om 1x per maand ongeveer bij m'n ouders langs te gaan, maar dat is in praktijk minder vaak. Enerzijds omdat de kinderen niet meer klein zijn en die dus naar school gaan en in het weekend ook verplichtingen hebben, zelf heb ik ook weer een sport opgepakt; anderzijds dus omdat het minder gezellig is. Mijn vader is ook nog eens maar eens in de maand gemiddeld een weekend vrij, en als dat net niet uitkomt omdat wij al wat hebben, dan zijn we dus al 2 maanden niet geweest. Zelf komen ze alleen maar hierheen met verjaardagen.

San

San

19-03-2015 om 13:56

Bromvlieg

"Het is sowieso niet makkelijk je in te leven in een andere generatie - dat is over en weer het geval. Pas als je in een bepaalde fase belandt, weet je hoe het voelt."

Mijn punt is dus: het is geen kwestie van een andere levensfase zijn, maar van je houding. Zat mensen die al in die fase zijn beland en het nog prima redden.

En als ik negatief doe tegen een ander is die ander snel klaar met mijn, waarom zou ik dat over dertig jaar wel mogen?

"Natuurlijk kun je gaan bridgen, een volkstuin nemen, volksdansen, weet-ik-veel, maar de vanzelfsprekende aanwezigheid van mensen bij je in huis is geschiedenis geworden"

Als je de volkstuin slechts als vervanging ziet voor een 'echt' vol leven, dat in jouw ogen al lang is afgelopen, dan zal het ook nooit wat worden.

Bovendien, wanneer sta je wel echt midden in het leven? Is dat alleen als je nog werkt/in de kinderen zit? dacht het niet (zou slecht nieuws zijn voor singles, niet-werkenden en mensen zonder kinderen)

Mijn oma heeft op haar tachtigste nog steeds een vol leven.

San

Oudere mensen zeggen veelal niet voor niks: 'geniet hier nou maar van, het is de beste tijd van je leven' (als ze jonge ouders bezoeken).

Jij bent nog lang geen vijftig plus, laat staan ouder, en je kunt je nog niet voorstellen hoe het voelt als alles thuis nogal leeg aanvoelt.

Ik snap je ouders wel.
Maar ja, ik ben van hun generatie

Tuurlijk kun je het 'nog prima redden'. Dat is mijn punt niet. We hebben het in dit draadje over hoe 'leuk' ouders zijn en hoe ze het leven kennelijk ervaren. En hoe dat komt. Of we er iets mee kunnen/willen/moeten. Of niet!

creabea

Verwachtingen - daar staat en valt alles mee. Je ouders hebben (roze) herinneringen aan de gezelligheid van vroeger toen in hun gedachten 'iedereen' tijd had voor een praatje.

Wat het 'uitbuiten' van vrijwilligers betreft - daarin gaat je vader steeds meer gelijk krijgen helaas. Let maar op!

San

San

19-03-2015 om 14:17

Leeg

"Oudere mensen zeggen veelal niet voor niks: 'geniet hier nou maar van, het is de beste tijd van je leven' (als ze jonge ouders bezoeken).

Jij bent nog lang geen vijftig plus, laat staan ouder, en je kunt je nog niet voorstellen hoe het voelt als alles thuis nogal leeg aanvoelt. "

Het klinkt zo triest.. Alsof het hebben van een carrière en een gezin het helemaal is. En als dat dan voorbij is, je niet veel meer rest dan een beetje nagenieten en een daginvulling zoeken.

Op dit moment heb ik nog geen kinderen én geen betaald werk. Maar mijn huis (en leven) voelen alles behalve leeg aan!

creabea

creabea

19-03-2015 om 14:43

bromvlieg-vrijwilligerswerk

Dat zie ik ook wel, dat mijn vader daar wel een beetje gelijk in heeft: ze vroegen mijn moeder ook al om te helpen met koken bijvoorbeeld (en ze is daar al 10 uur in de week, soms vaker). Van dat koken heb ik ook gezegd dat me dat meer iets lijkt voor het vaste personeel, het is geen extraatje zoals boodschappen doen met de oudjes, wat mijn moeder nu doet. Maar het is het enige wat m'n moeder buiten de deur heeft en dat wordt ook weer de grond in geboord.

Maar Bromvlieg, wat vind jij, moet ik er nog wat mee (met mijn ouders zoals ze nu zijn-en bijvoorbeeld deze afkrakerij), of maar accepteren? Misschien heb je het al eens gezegd, maar dan weet ik niet meer wie-wat heeft gezegd....

San

San

19-03-2015 om 14:57

Creabea

Het heeft niks te maken met ouder worden, het heeft te maken met karakter.

Degenen die het meest klagen over het ouder worden waren waarschijnlijk vroeger de types die zuchtend en steunend zwanger waren, en altijd last hadden van hun ongesteldheid.

Het klinkt lief, een oproep om je eens in te leven in mensen ‘voor wie alles niet zo makkelijk meer gaat’. Maar levensfase is geen excuus voor negatief gedrag. Als ik me onmogelijk gedraag wordt dat ook niet goedgepraat met ‘ach die dertigers hebben het ook niet makkelijk vandaag de dag’

Als je ouders je niet normaal kunnen behandelen, blijf daar dan zo veel mogelijk weg.

Nur

Nur

19-03-2015 om 15:16

Bromvlieg

Dan beperk je het hoogtepunt van het leven dus tot de periode dat je thuiswonende jonge kinderen hebt en een actieve baan hebt. Hoewel ik zelf ook al wat ouder ben heb ik nog wel vrij jonge kinderen (ben laat gestopt met kinderen krijgen) maar als ik om heen kijk naar leeftijdsgenoten of iets ouder die al verder zijn (kinderen de deur uit) dan zie ik juist mensen die volop in het leven staan en juist enorm genieten van de verminderde verantwoordelijkheden nu de kinderen zelfstandig zijn en ze financieel dus ook meer ruimte hebben. En ik ken ook genoeg mensen die geen kinderen hebben en die hebben ook echt een vol en actief bestaan. De een met een drukke baan en een ander met veel reizen en een derde die een bepaalde hobby/sport heeft die alle tijd vraagt. Pensioen is trouwens ook niet meer zo vanzelfsprekend. Ik denk niet dat ik vroeg met pensioen kan (wil ik ook niet verder) dus wat dat betreft blijven we ook langer actief.

San

San

19-03-2015 om 15:48

Precies, Nur

Er is meer in het leven dan kinderen en banen!

creabea

creabea

19-03-2015 om 15:50

san

"Degenen die het meest klagen over het ouder worden waren waarschijnlijk vroeger de types die zuchtend en steunend zwanger waren, en altijd last hadden van hun ongesteldheid."

Haha, dat is helemaal mijn moeder! Ze was enigszins verwonderd waarom ik nog een tweede nam nadat de bevalling van de eerste zo zwaar was geweest. Haar eigen bevalling heeft ze als vrij traumatisch ervaring geloof ik, dus dat wilde ze niet nog een keer.

'het hoogtepunt van het leven'

ha leuk Nur, dat je het even benoemt.

Als je ouders vraagt wat het hoogtepunt in hun leven is, dan zeggen ze heeel vaak: de geboorte van mijn kind(eren). Dus zo heel raar is mijn gedachtengang toch ook weer niet.

Ik ben het met je eens, meer rust, minder financiële verplichtingen, dat is plezierig. Tegelijk mis ik het gezin om mij heen. Misschien ook wel omdat ik nooit naast mijn gezin fulltime of bijna fulltime gewerkt heb - dat scheelt wellicht, ik ben 'verwend'.
Ik heb altijd wel al dan niet betaald van alles gedaan naast mijn gezin, maar nooit fulltime en na een verhuizing ben ik mijn laatste baan kwijtgeraakt. Ik ben midden vijftig, het is niet meer zo eenvoudig iets anders boeiends te vinden. Maar ik blijf proberen hoor.

klagen over ouder worden

Degenen die het meest klagen over het ouder worden waren waarschijnlijk vroeger de types die zuchtend en steunend zwanger waren, en altijd last hadden van hun ongesteldheid''

Nee. Nog eens nee. Niet mee eens. Dat verliep allemaal als een zonnetje (op laatste kindje na).

Ik vind het gewoon heel, heel jammer dat de tijd zo snel vervliegt.

hoogtepunt van het leven - is dat er?

Vertel eens, hoe beleven jullie dat?

@creabea

Tja, moet je er wat mee. Je kunt niet overleggen met broer/zus, die zijn er niet. Je kunt het gewoon zo laten voortdobberen, mij zou dat geen voldoening geven.

Ik weet niet hoe jullie contact vroeger was, toen je nog thuis woonde of net op jezelf was, hoe dat allemaal is gegaan.

Onderneem je weleens iets samen met je moeder (zonder je vader)? Dagje/weekendje weg of zo? Het zou best kunnen dan je buiten het vanzelfsprekende patroon tot andere gesprekken kunt komen.
Weet je hoe ze zelf tegen haar leven aankijkt, of ze er meer van had verwacht, of ze teleurgesteld is? Wat voor idealen had ze ooit? Wat voor struikelblokken kwam ze tegen, en hoe ging ze daarmee om?
Idem dito met je vader.

Het helpt enorm als je de tijd neemt mensen serieus te nemen. Dan zit er vaak van alles onder al dat gezeur en die negativiteit.
Probeer het eens te plannen.

Stenna

Stenna

19-03-2015 om 20:07

Wow

San: "Mijn schoonouders zijn vijftigers en NOG vrij gezond.' Wow, voel ik me nu eventjes stokoud zeg, als vijftiger Ik werk gewoon fulltime en heb nog een puberzoon thuis...
Maar verder helemaal eens met dat de eenzaamheid en kleine wereldje wel vaak aan de persoonlijkheid ligt. Twee oude alleenstaande dames in onze straat: met de een maak ik vaak een praatje, is altijd vrolijk en belangstellend en (ik weet niet waarom) gek op onze zoon: maakt ze altijd grapjes mee. De andere is nors en gesloten, ik heb het opgegeven een praatje met haar proberen te maken (hoewel ze recht achter ons woont), lukt gewoon niet. Het enige wat eruit komt is klagen over onze heg die te dik geworden is of de kliko van de buren die niet alijtd meteen teruggezet wordt. Typisch iemand die dagen overleden in huis zou kunnen liggen en dan roept iedereen waarom de buren geen contact hadden (hoewel ik wel de meeste avonden stiekem vanuit ons slaapkamerraam naar het hare spied, om te zien of er nog licht brandt, voor de zekerheid).

San

San

19-03-2015 om 20:46

Hoogtepunt

Heb niet echt een verschil tussen ‘hoogtijdagen’ en ‘nagenieten’. Alles na de middelbare school is voor mij een hoogtepunt. En dat terwijl ik weinig heb wat traditioneel als ‘vervulling’ wordt gezien, geen werk en geen kinderen. Maar ik verveel me geen moment.
Ben het met je eens dat de tijd veeeel te snel gaat

Fred

Fred

19-03-2015 om 21:02

juist erg jong

"Wow, voel ik me nu eventjes stokoud zeg, als vijftiger "

Ik bedoelde juist dat ze nog wél heel jong waren... maar zich toch al als oudjes gedroegen.. dat het met leeftijd dus weinig van doen heeft!

creabea

creabea

19-03-2015 om 23:11

bromvlieg

Nee, ik ga eigenlijk nooit een dagje uit met alleen mijn moeder, laat staan een weekendje. Dat is ook zoiets, mijn ouders doen niets zonder elkaar. Vroeger ook al niet, toen had ik een tante die ging scheiden; dat was niet vreemd (volgens mijn ouders dan hè), want zij ging ook wel eens weekendjes weg zonder haar man. Maar ook een dag winkelen of waar dan ook heen, doen ze altijd met zijn tweeën.

Ik ben wel eens met mijn moeder de stad in geweest (ook al een tijd terug), maar dan ervaar ik de ergenis/schaamte die mijn vader zal hebben: m'n moeder spreekt zowat iedereen aan en koopt om het kopen. Even de stad in is dus niet zo'n goed idee, of ergens waar veel mensen komen. Met mijn vader had ik altijd een betere band, daar zou ik over de telefoon nog wel een serieus gesprek mee kunnen hebben (hoewel niet ideaal, maar anders zit het er niet in vrees ik). Met mijn moeder echt praten is heul moeilijk, ik geloof niet dat ik dat ook gedaan heb. Ze praat altijd tegen mensen en niet met mensen, als je begrijpt wat ik bedoel. (en dat is voor mijn vader -best wel een gevoelige man verder- denk ik ook zo moeilijk, dat hij ook niet met mijn moeder kan praten). Pfff, moeilijk hoor. Ik heb het idee dat ik er bij mijn moeder niks zinnigs uitkrijg, maar bij mijn vader mogelijk een beerput opentrek over opgekropte frustraties. Best wel eng.

celdra

celdra

20-03-2015 om 07:02

karakter

Natuurlijk ligt het aan iemands karakter hoe iemand ouder wordt.
En dan? Een karakter is ook geen verdienste, het is je gegeven of niet.
Als buitenstaander vind ik het allemaal veel te simpel klinken (je moet er zelf iets van maken etc)
Maar bij mijn eigen ouders vindt ik het net zo goed moeilijk. Denk dat mijn ouders erg op die van jou lijken Creabea, misschien net wat extremer nog. Zelf heb ik de fase waarin jij zit lang geleden gehad, misschien dus omdat het hier net wat erger nog is allemaal. Inmiddels vind ik het vooral erg sneu voor ze. Neemt niet weg dat als ik er ben ik me gelijk weer kind voel en het toch weer lastig vind en niet met ze overweg kan. Dat heeft met verwachtingen te maken. Dat ze er ook voor mij moeten zijn. Dat ik ze ook leuk moet vinden. Dat ze er ook voor mijn kinderen moeten zijn. Kan die blijkbaar toch lastig loslaten.

@creabea

Oei, ja, dan wordt het lastig. Alleen met je vader wat gaan doen kan ook niet? Je zou het als verjaarscadeautje kunnen geven Of voor vaderdag.

'Ik heb het idee dat ik er bij mijn moeder niks zinnigs uitkrijg, maar bij mijn vader mogelijk een beerput opentrek over opgekropte frustraties. Best wel eng.' Ja... dat lijkt me ook.
Toch zal er een dag komen dat één van de twee alleen verder moet. Als je de moed kunt vinden, misschien toch op zoek naar een opbouwend aanknopingspuntje.

Barvaux

Barvaux

20-03-2015 om 12:05

bromvlieg

'Als je ouders vraagt wat het hoogtepunt in hun leven is, dan zeggen ze heeel vaak: de geboorte van mijn kind(eren). Dus zo heel raar is mijn gedachtengang toch ook weer niet.'

Een hoogtePUNT heeft in mijn ogen niets te maken met de mooiste tijd van je leven. Die lag echt niet rond de geboorte van mijn kinderen Ik vond die tijd erg moeilijk en druk. Wel was die tijd beter dan al de tijd zonder dat ik een partner had. Vanaf de tijd dat jongste vier was is mijn 'beste' tijd ingegaan en die is nog lang niet gestopt, wordt alleen maar beter.

huwelijk werkt averechts?

Het valt me in de reacties vaak op dat mensen die zich minder ontwikkelen en een kleiner kringetje hebben, vaak mensen zijn die al heel lang getrouwd zijn en soms nog alles samen doen ook.
Mijn moeder werd weduwe op haar 54ste jaar. Haar kinderen waren uit huis en ze stond er alleen voor. Vanaf dat moment heeft ze zichzelf bij de haren gegrepen en een nieuw leven opgebouwd. Nu is ze een onafhankelijke senior met een gevuld leven.
Mensen die lang getrouwd zijn en na hun pensioen samen thuis zitten voelen misschien niet de noodzaak om veel buiten de deur op te bouwen. Ze blijven aan elkaar "kleven".
Er is een leuk grapje van Sigmund hierover. Zie je een stel oude vrouwen bij elkaar. Zegt er eentje zoiets als: "zij hebben allemaal hun handen vrij, maar de mijne leeft nog.."(kreupel mannetje op de achtergrond)
Voor mezelf haal ik hier wel de les uit om een leven te hebben naast het gezin. Al is het maar werk, vriendinnen of een hobby. Liefst alle drie natuurlijk. Een huwelijk is mooi maar je kunt elkaar ook verstikken of in een negatieve spiraal brengen. Zeker als je oud bent, angstig of wantrouwend.

femkemaria

femkemaria

20-03-2015 om 15:34

had ik maar ouders

Als ik het lees, kan ik alleen maar denken: had ik nog maar ouders........ Ook al zit je niet op één lijn en begrijp je elkaar niet (meer) zo goed en pakken dingen minder leuk uit dan je zou willen. Ik ergerde me ook aan dingen en nu zou ik niets liever willen dan me weer daaraan te kunnen ergeren. Ik mis ze elke dag. Je hebt maar 1 vader en 1 moeder. Wees daar zuinig op zou ik zeggen.

Stenna

Stenna

20-03-2015 om 15:47

huwelijk

nee, dat zie ik niet zo. De oude achterbuurvrouw die boven al even voorbij kwam in mijn berichtje had een zeer vriendelijke, open en betrokken echtgenoot die juist wel altijd contact had met de buurt en vooral ook de buurtkinderen. Zijn vrouw werd juist zo teruggetrokken en onbenaderbaar toen hij overleed (nou ja, ze was het al, maar toen verloren we pas het contact). Zelfde zag ik bij mijn eigen ouders: mijn moeder was de stuwende kracht achter alle sociale contacten, zicht op de wereld, reizen en activiteiten. Toen zij er niet meer was bleek pas echt hoe egocentrisch, passief, en ongeinteresseerd in anderen mijn vader was.
Goed, zijn maar twee voorbeelden die ik toevallig ken, maar ik geloof toch niet dat het door het huwelijk komt. Er zijn toch ook hele leuke actieve en ondernemende al heel lang getrouwde stellen?

celdra

celdra

20-03-2015 om 17:14

kwetsbare mensen

Het zijn vaak kwetsbare mensen, de mensen die niet leuk zijn. Als ze trouwen met een minder kwetsbaar iemand, ja logisch dat de kwetsbaarheid gecompenseerd kan worden. Andersom kan een kwetsbaarheid een enorme wissel trekken op een partner, die dan vaak wel weer andere kwetsbaarheden heeft. (Anders zou het vast niet zoveel impact hebben)
Twee kwetsbare mensen samen kunnen heel succesvol zijn of een heel ongelukkige match waardoor ze elkaar versterken.

Maar ergens denk ik ook dat ons ergens wijsgemaakt is dat het leven leuk moet zijn. Dat dus ook onze ouders leuk moeten zijn. En dat zijn ze gewoon niet altijd. Misschien kunnen we meer waardering voor ze opbrengen als het minder leuk hoeft te zijn.

Sanne

Sanne

22-03-2015 om 00:05

Ouder

Volgens mij heeft het niet zoveel te maken met ouder worden alleen.
Mijn vader was al 52 toen ik geboren werd en is altijd bij de tijd geweest, werk of geen werk.
Mijn (overigens lieve) schoonmoeder is volgens mij eind jaren 50 stil blijven staan in de tijd.

Dat is ook irritant en vermoeiend, maar ik probeer toch vooral een beetje compassie te hebben. Ik ben daar wen uur of twee en ga mijn eigen volle leven weer in.
Sanne

creabea

creabea

22-03-2015 om 20:18

ja, maar dat is toch weinig?

Aangezien ik het enige kind ben van mijn ouders, voel ik mij schuldig omdat ik zo over hen denk. En twee uurtjes in de maand bij ze op bezoek gaan, vind ik wel erg weinig. Toch?

Tafelpoot

Tafelpoot

23-03-2015 om 10:41

Herkenning

Veel herkenning, maar ik heb inmiddels geaccepteerd dat ze zijn zoals ze zijn. Mijn ouders konden altijd heel negatief over ons, hun vier kinderen spreken. Zo was er altijd een standaard uitdrukking als we onszelf niet zo leuk op een foto vonden staan " Tja , als je niet mooi bent kun je ook niet mooi op een foto staan". Tegen mijn broer die als jong volwassene een tijd opgenomen werd is geweest op een Paaz afdeling zei mijn vader " Eens gek altijd gek" , toen hij jaren later op eigen kracht afstudeerde moest hij vooral niet denken dat hij beter was dan de rest. ZO zijn er legio voorbeelden. Altijd maar dat afkraken van hun eigen kinderen.

Ik ben opgevoed met het idee dat ik dom en lelijk was.

Ik heb ze er nooit op aangesproken . Het enige wat ik ooit gedaan heb is opkomen voor mijn eigen dochter.
Toen ze 1.5 jaar was zei mijn moeder tijdens een verjaardag toen een van de familieleden tegen haar zei dat ze zo,n leuke kleindochter had " Ja , maar ze is net zo,n " krengetje" als haar moeder. Het was ws een grapje maar ik heb haar apart genomen en gezegd dat ze dat over mij mag zeggen , maar dat ik niet wil dat ze dat over mijn dochter zegt. Dat heeft ze nooit meer gedaan. Ik weet toch dat ze trots op al haar kleinkinderen is.

En toch, betrap ik mezelf er op dat ik soms ook kleinerende dingen wil zeggen tegen mijn kinderen, ik moet me soms inhouden en heb ook wel eens mijn excuses aangeboden omdat ik toch iets had gezegd waar ik achteraf spijt van heb. Ik lijkt wat dat betreft op ze. Gelukkig krijgen mijn kinderen ook veel complimenten van ons.

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.