10 jarige jaloers
Ik werk met geestelijk en lichamelijk gehandicapte weeskinderen, babies en peuters, maar onze (enige) zoon van 10 heeft daar laatste tijd steeds meer moeite mee.
Met name wanneer de andere kindjes affectie tonen dat kan hij helemaal niet tegen. (hij er 1 keer mee geweest)
Ik mag over de kindjes thuis niet praten dat doe ik de laatste tijd ook niet meer.
Maar nu wilt hij zelfs dat ik daar niet meer naar toe ga. Dat doe ik natuurlijk niet maar hoe moet ik hiermee omgaan?
Ik probeerde hem eea uit te leggen maar niets helpt.
Herkent iemand dit gedrag?
Werk je hele dagen en denkt zoon dat je niet voor hem bent?
Werk je hele dagen? en ben je pas laat op de dag thuis? Het kan zijn dat je na zo'n lange dag moe en geïrriteerd bent en dit (onbewust) afreageert naar jouw zoon toe. Er moet gekookt worden, gegeten, afgewassen, etc. Zoon moet helpen met de afwas, zijn kamer opruimen, huiswerk maken en dan snel naar bed, want morgen is er weer school. Hij heeft het idee dat hij niet die aandacht die hij wil.. en dan gaat hij een keertje mee naar jouw werk en dan ziet hij hoe lief en zorgzaam je bent tegen die kinderen en dan vraagt hij zich af: waarom krijgen die kinderen wel aandacht van zijn moeder en hij niet?
Zal dat de oorzaak zijn?
Als jouw situatie zo, dan kan je dit proberen op te lossen door, bijvoorbeeld aan tafel zijn verhalen laten vertellen. Bijvoorbeeld: wat heeft hij op school meegemaakt en hoe was het met zijn vriendjes of voetbalclub? Ook tijdens de afwas kunnen jullie met elkaar leuke gesprekken voeren. En dan een leuke film samen kijken.
Wat je ook kan doen is om samen in het weekend wat te ondernemen. Dan zal hij minder moeite hebben dat je op het werk ook aandacht geeft aan die kinderen. En jij bent en blijft zijn moeder en die andere kinderen zien jou maar tijdelijk! En dat is juist heel waardevol dat jij juist zijn moeder bent! Dat kan je hem proberen mee te geven.
Ik ben er eigenlijk altijd voor hem
Dank je wel voor je reactie en voor het meedenken, Monique D.
Ik werk deeltijds en voor hij van school thuis komt ben ik er ook al lang.
Ik zie wel een interessante punt in jouw opmerking dat hij natuurlijk ook naast knuffelen ook nog van die "strenge" mama ziet die niet alleen maar leuke dingen met hem doet maar ook toeziet zodat hij zijn verplichtingen nakomt (er is niet veel maar gewoon zijn dagelijkse hygiene, schooltaken en kamer opruimen).
ik denk
dat je ook eens na moet denken over de vanzelfsprekendheid waarmee je zegt:'Ik mag niet over de kindjes praten en dat doe ik dus niet meer"
Het is heel goed om van alles vanuit hem te gaan bekijken. Waar komt dat vandaan, wat zullen we er aan doen. Jaloerszijn komt vanuit een gevoel van onzekerheid.
Jij hebt ook een leven en dat moet hij zich ook gaan realiseren. Het is belangrijk dat jij ook een bepaalde ruimte, praatruimte inneemt binnen jullie gezinsleven. Het zou een rare boodschap zijn als jij je klakkeloos houdt aan zijn 'verbod' te praten over je werk, die kinderen: dat deel van jouw leven. Daarnaast is het ook zinloos om net te doen alsof dat deel er niet is, naar hem toe dan. Hij zou het idee kunnen krijgen dat hij recht heeft op jou als persoon. En uiteindelijk, uiteindelijk neemt het niet meer praten over dat stukje van jouw leven, zijn onzekerheid niet weg. Laat hem maar gewoon accepteren dat dat stukje van jou ook recht heeft om er te zijn.
