Echtscheiding en erna Echtscheiding en erna

Echtscheiding en erna

We gaan uit elkaar.. gaan we dit echt doen??

Hi allemaal, ik zou het erg fijn vinden wanneer jullie als 'ervaren publiek' van gescheiden ouders of als ouder die in een slechte relatie zit met mij mee willen denken..

Man en ik hebben 2 kleine kindjes onder de 5 jaar een prima leven zoals mijn man vaak zegt. Ik ben een persoon die veel bezig is met zelfontplooiing en nadenken over het leven en een 'prima' relatie is niet wat mij gelukkig maakt en gaat maken. Iedere keer belanden we weer in de vicieuze cirkel van veel irritaties/intollerantie en onbegrip. De cirkel van deze nare gevoelens wordt steeds korter, en is zeker al 2 jaar gaande.
Veel gepraat, in relatie therapie geweest en nog steeds hebben we gesprekken maar voornamelijk veel gesprekken met elkaar. De crux is wel duidelijk, de 2 heel verschillende persoonlijkheden die ons tot elkaar aan trok in het begin werkt nu heel hard tegen ons. Ik heb meer begrip gekregen voor zijn karakter en wensen en hij voor de mijne dankzij de therapie en de eerlijkheid zonder verwijten in de gesprekken met elkaar.
Feit is dat we ons af moeten vragen; kunnen we dit accepteren ja of nee?

De laatste maand praten we avond aan avond en zijn we tot de eerlijke conclusie gekomen dat we zo niet gelukkig zijn en gaan worden. En dat het idee dat als we zo oud moeten worden, dat dat niet is wat we willen.. Het gekke en fijne aan alles is dat we door onze gesprekken heel veel rust en opluchting voelen, en elkaar ook respecteren en waarderen als persoon en vooral als goede ouder.
Want daar ligt ons allergrootste pijnpunt.. de 2 kleine meisjes. Iedere keer als we nadenken over het moment dat we dit aan hen moeten gaan vertellen en daadwerkelijk ze een paar dagen per week niet gaan zien..pfff wat een beslissing! Ze zijn nog klein (2 en 4 jaar) en daardoor flexibel maar het idee dat ze huilend afscheid van mijn man of mij moeten gaan nemen breekt iedere keer weer ons hart.
In ons hart weten we dat wij niet gelukkig gaan worden in deze relatie, maar het is zo verdomd moeilijk om dit door te zetten met alle consequenties van dien!

Het plan is nu om een half jaar/jaar uit te trekken en financieel alles bij hetzelfde te laten en er een huisje bij te huren. Het koophuis houden we dus aan en van wat spaargeld en overgebleven maandgeld huren we een huis erbij. De kinderen gaan wel daadwerkelijk in een co ouderschapregeling (ma + di bij papa, woe,don,vrijdag bij mama en om het weekend).
Wij willen als stel kijken wat het met ons gaat doen, groeien we weer naar elkaar toe of genieten we juist van de vrijheid en het gescheiden zijn? De voorwaarde is wel dat we vrij zijn in alles, dus geen exclusiviteit en dus echt oprecht kijken hoe het gaat lopen..
Voor ons geeft dit plan veel rust maar voor de meisjes gaat het dus wel een scheiding worden. Je kunt hen niet uitleggen dat papa en mama een 'plan' hebben, zij hebben behoefte aan duidelijkheid.. En ook nu breekt mijn hart weer als ik het typ en vlieg ik met mn emoties van links naar rechts. Ja, ik geloof ik dit plan en ben benieuwd naar het ontdekken van mijn gevoelens en snak naar de lucht en tijd alleen die ik zal gaan hebben maar de andere kant zeg; wees niet zo egoïstisch en neem maar genoegen met een prima leven voor hen, ook al word jij daar zelf niet gelukkig van.

Heb je een (respectvolle) mening hierover dan hoor ik dit heel graag van je. Ook ben ik erg benieuwd of er mensen zijn die ook zo'n soort plan gehad hebben wat wel of niet succesvol gebleken is.

Dank voor het luisteren/lezen..

Liefs Kriebel83


Katniss

Katniss

03-04-2015 om 15:12

Kan dat niet in 1 huis?

Kunnen jullie niet alles doen wat je wilt terwijl je in 1 huis woont? Dus dat je wat je mist elders zoekt maar wel de veilige basis voor de kinderen houdt.

Yeti

Yeti

03-04-2015 om 15:14

wil je niet teveel tegelijk?

Je wilt kinderen en zelfontplooiing. Een gezin en de ruimte om verder te kijken op relatiegebied. Het komt op mij wat onvolwassen over, eerlijk gezegd. Niet dat je met kinderen en een man nooit meer aan jezelf toekomt of nooit meer aan jezelf mag werken hoor. Maar volledige vrijheid is nou eenmaal slecht te combineren met kleine kinderen. Ook als je ze maar de helft van de week hoeft te verzorgen.

Over slechts 10 jaar zit de jongste al op het v.o. en komt er meer tijd voor de ouders. Kun je je zelfontplooiing tot die tijd niet op halve kracht uitvoeren zonder het leven van je kinderen overhoop te gooien? Daarna heb je (gemiddeld) nog een half leven om zo vaak uit de band te springen als je wilt.

Angela67

Angela67

03-04-2015 om 15:21

hou je nog van 'm?

. . .dat lees ik nergens, dat je wel of niet van hem houdt.Ik lees alleen
dat jij "meer wil". In mijn optiek zou dat niet de reden moeten zijn om de balans naar 'uit elkaar gaan' te doen doorslaan. Als je nu al begrip voor elkaar hebt binnen relatief korte tijd, waarom steek je dan niet ook de energie in het regelen dat je elkaar ruimte gaat geven? Dat heeft dan toch niets met scheiden te maken? Tenzij het uiteindelijk er op neer komt dat je niet meer van hem houdt en anderen wilt ontmoeten om met een man te eindigen waar je wel van houdt. Als je dat bedoelt, zou ik zeggen: schrijf dat op.
Maar als je dat niet bedoelt, waarom dan niet in de relatie groeien?
gr Angela

Kriebel83

Kriebel83

03-04-2015 om 15:24 Topicstarter

reactie

@Katniss Nee dit is geen optie. Helemaal niet voor mijn man, die is dan rationeler en durft hierin zakelijk te staan. Liever gelukkig alleen zijn dan ongelukkig samen..

@yeti Helemaal mee eens dat zelfontplooiing niet het belangrijkste is, onvolwassen gevoel begrijp ik ook wel als ik mijn verhaal terug lees. Feit blijft dat we niet gelukkig worden in deze relatie. Qua gevoel niet maar inderdaad ook niet hetgeen wat ik zoek in een man, stimulerend/inspirerend en het gevoel hebben van plannen maken voor de rest van ons leven. En ja, ik weet dat dat een heel rooskleurig beeld is van het leven. En ja, ik weet dat het gras niet groener is aan de andere kant, dat is ook zeker niet het doel..Maar mag ik voor mezelf deze beslissing maken of is het een te grote egoïstische stap tov de kinderen??
Het is voor mij lastig omdat we niet doodongelukkig zijn in de vorm van (verbale) mishandeling, vreemdgaan etc etc. Dit zijn algemeen geaccepteerde dingen waarom je kunt scheiden..
Ik ben benieuwd hoe jullie dit voelen en zien.

Bimba Boef

Bimba Boef

03-04-2015 om 15:27

als ik het zo beluister

Ben jij het vooral zelf die behoefte heeft aan een andere stap in het leven, aan meer diepgang en zelfstandigheid.
Maar je hebt wel die keus gemaakt voor 2 kinderen. Ik heb ook het gevoel dat er nog best ruimte is om andere vormen uit te proberen, andere wegen te zoeken, met elkaar. Kun je op een andere plek niet eens een tijdje tot bezinning komen, een poosje eruit stappen om afstand te nemen en te voelen diep van binnen wat belangrijk is in jouw leven?
Het klinkt nu te veel alsof je het eens anders zal gaan doen, een soort experiment, niet iets waarmee je je kinderen lastig zou moeten vallen vgl. mij.
Ik snap je punt wel, maar als je werkelijk het belang van je kinderen voorop wilt zetten moet je op zoek naar minder drastische stappen. En je hoort het belang van je kinderen nu voorop te zetten omdat jullie die keus gemaakt hebben voor kinderen.

Bimba Boef

Bimba Boef

03-04-2015 om 15:31

kortom

Nee, jullie zijn eigenlijk niet ongelukkig genoeg om te rechtvaardigen dat je het leven van 2 kinderen op zijn kop zet.

Sindbads vrouw

Sindbads vrouw

03-04-2015 om 15:33

Eerste gedachte

Waarom geen birdnesting? Oftewel de kinderen blijven thuis, en de ouders wisselen van huis?

En ik snap ook niets van het naar elkaar toe groeien als je uit elkaar bent. Waarom denken jullie dat dat zal gebeuren? Wat zal er zo anders zijn in jullie leven dat je juist dat "andere" met elkaar wil delen?

Wat ik uit persoonlijke ervaring weet is dat een tijd "niet bij elkaar zijn" eventuele problemen alleen maar "on hold" zet. Ja, de directe irritiatie is weg, maar zal in de tijd daarna als je weer samen bent weer terug komen.

Het is in mijn ogen juist het "samen" verantwoordelijk zijn voor de normale gang van zaken, het samen voor je gezin en je relatie staan wat een "huwelijk een huwelijk" maakt.

Waar ik ook moeite mee heb, is dat jullie jullie exclusiviteit voor die periode ook opgeven. Waar gaat dat over? Gaat dat over "lekker alleen zijn en doen wat je wil" of willen jullie beide (of een van beide) ervaren hoe het met iemand anders is?
Hoe groot is trouwens de kans dat jullie na elkaar toe groeien als je intiem met iemand anders bent geweest? Hoe open en eerlijk kun je na elkaar zijn als je een periode vlinders in de buik hebt gehad, en die nieuwe ervaring afzet tegen de ervaring die je in je huwelijk had?

Afstand heeft daar in mijn ogen niet veel mee te maken. Afstand tot de ander kun je voelen als je 24/7 bij elkaar bent, maar ook als je beide apart woont.
Saamhorigheid kun je ook voelen als je beide niet bij elkaar woont, maar ook als je 24/7 bij elkaar bent.

dus nogmaals de vraag: Wat denken jullie hier beide bij te winnen?

En als laatste: (maar dit is mijn mening) Volgens mij zijn jullie er al uit en is dit plan een manier om te zeggen we gaan scheiden, maar durft een van de beide dit nog niet hardop te zeggen en de knoop door te hakken.
Het klinkt als "we hebben wel verkering, maar niemand mag het weten" en "we zijn stiekum niet meer getrouwd, maar niemand mag het weten"

Nou ja, zo maar wat vragen. En nee, ik hoef hier geen antwoord op. Beantwoord ze maar voor jezelf en denk dan nog eens verder.

Sahara

Sahara

03-04-2015 om 15:36

Is dit het nou

Ik lees overigens niet dat je man ongelukkig is in deze relatie. Je gaf zelf aan dat hij jullie relatie prima vindt. Ik kan mij wel voorstellen dat hij ongelukkig wordt van jouw twijfels.

Ik ben niet gescheiden. Ik ben inmiddels bijna 15 jaar getrouwd. Ik heb vier kinderen tussen de 12 en 6 jaar. Ik ken echt het gevoel van is dit het nou. Het komt af en toe de kop op steken. Ik baal er ook van dat ik nergens tijd voor heb. Dat ik niet niet drie keer in de week naar sportschool kan gaan (mijn man zit regelmatig een week in het buitenland en werkt verder behoorlijk onregelmatige uren). Ik ga naar mijn werk (ik werk vier dagen). Haal de kinderen van school/uit de BSO en ben vooral bezig met dingen thuis regelen. Natuurlijk heb ik ook wensen. Ik probeer ook zoveel mogelijk mijn ding te doen. Maar ik weet dat er op dit moment niet meer in zit. Ik ben daar niet ongelukkig over. Alles gaat goed in ons gezin. Onze kinderen zijn gelukkig en vrolijk. Mijn man en ik vinden elkaar ook nog steeds leuk. Maar soms droom ik ook van co-ouderschap. Een paar dagen in de week tijd voor jezelf. Even geen kinderen om je heen. Een huis dat opgeruimd en schoon blijft. Eten waar je zin in hebt. Sporten wanneer je maar wilt. Uit gaan etc. etc. Maar zoals ik al zei dat is even en dan denk ik. Welnee, tijd voor mijzelf komt wel weer. Wees blij met wat je hebt.

Ik lees bij jou vooral bij jou de wens tot meer. Tot meer tijd voor jezelf. Een beetje terug naar hoe het was voordat jullie kinderen hadden.

Heb je zelf echt alles geprobeerd? Meer opvang overdag voor de kinderen? Wat vaker 's avonds een oppas? Een studie of een cursus gaan doen als je jezelf zo graag wilt ontplooien. Een weekje op vakantie zonder de kinderen.

Ik lees bij jou geen reden om te gaan scheiden. Wat ik lees is zo'n beroemde mensen scheiding. "Wij gaan scheiden maar wij zijn nog steeds beste vrienden hoor maar wij zien dat het in de toekomst wel eens mis zou kunnen gaan".

Kriebel83

Kriebel83

03-04-2015 om 15:38 Topicstarter

Fijn!

dat jullie zo meedenken en spiegelen, dankjewel.

Hou ik nog van hem? Ja, met name als goede papa van mijn kinderen. Maar ik vind hem ook nog steeds een fijne man, in het algemeen. Maar ik word momenteel niet tot hem aangetrokken, op fysiek gebied. Met name omdat er teveel speelt qua gevoel, eigenlijk geen gevoel meer op dat gebied.

@Angela, natuurlijk zou ik heel graag gelukkig zijn met een leuke man die mij wel ziet en hoort. En ik gun hem dat ook, dat stukje intens gelukkig zijn met een vrouw ipv een vriendschap die we eigenlijk hebben nu.. Maar of dat mijn doel is? Nee momentele niet, want ik ben realistisch genoeg om te weten dat het gras nergens groener is.

@Bimba, ik schrijf mijn verhaal op in mijn eigen perspectief. Ik denk dat mijn man er hetzelfde in zit, dit benoemen we ook vaak naar elkaar. Je laatste zin; nee jullie kunnen dit besluit niet zo maar rechtvaardigen tov je kinderen vind ik prettig te lezen, realisische kritiek. Dankjewel.
Hoe zie jij dat voor je? Ruimte nemen in je relatie? Je terug trekken tijdelijk in een vakantiehuisje/hotel? En hoelang zou zoiets moeten werken? Een paar dagen weg van huis is natuurlijk altijd prettig met de bijkomstigheid dat je daarna weer naar huis kunt. (daar droomt menig moeder van jonge kinderen van denk ik haha) Maar in hoeverre lost dat iets op tov de rest van de maanden/jaren die je dan samen gaat doorbrengen? Oprechte interesse dit he, geen kritiek!

Yeti

Yeti

03-04-2015 om 15:40

de jongste is pas twee

Maar 3 jaar geleden dacht je blijkbaar nog wel gelukkig te worden in deze relatie. Anders wil je toch geen tweede kindje? Wat is er dan nuineens zo anders dat je je vrijheid wilt? Of ben je gewoon verliefd geworden op iemand anders?

Kriebel83

Kriebel83

03-04-2015 om 15:49 Topicstarter

Verliefd

Zeker niet..anders had ik dit wel opgeschreven want wat heb ik hier te verliezen?
Ik ben overigens een half jaar na de geboorte verliefd geworden op een man via mijn werk. Erg heftige gevoelens, geen sex gehad maar wel emotioneel vreemd gegaan qua gevoelens en nadenken over mijn eigen relatie. Toch zag ik genoeg om voor te gaan en het contact te verbreken. En ja, misschien komen daar ook wat twijfels vandaag maar ik probeer het voor mezelf zo eerlijk en puur mogelijk te houden richting de gevoelens die er nu zijn voor elkaar thuis..

@Sahara, respect voor je situatie en dank voor je terugkoppeling. Een beroemde mensen scheiding, ik moest er om lachen want zo had ik het nog niet bekeken. Ben ik gewoon verwend?
En ja, misschien wil ik wel meer maar niet op het gebied van tijd/eigen dingen doen daarvoor geven we elkaar voldoende ruimte. Ik wil meer op emotioneel gebied, qua gevoelens en liefde. Fijne gesprekken samen over waar we willen staan over 10 jaar samen etc. We delen nu niets tot weinig want we vinden elkaar niet meer in onze gesprekken. Hij wil een andere kant op dan mij en vice versa..

Sindbads vrouw

Sindbads vrouw

03-04-2015 om 15:55

Wat hij wil en wat jij wil.

Kun je daar iets over vertellen? Waar zit het verschil precies?
Wil jij bijv. naar de noordpool en hij naar de zuidpool en vinden jullie dat jullie dat beide moeten willen?
Ben jij instaat om hem te ondersteunen om naar de zuidpool te gaan, zonder dat je meegaat op die reis? En kan hij je ondersteunen om naar de noordpool te gaan?

Mijn man heeft heel andere hobbies en vrienden dan ik dat heb. Vind ik niet erg, zorgt ervoor dat je beiden ook nog iets hebt om over te praten. En als hij iets graag wil, dan stimuleer ik hem om dat te gaan doen, zonder dat ik daar ook perse deel van uit moet maken.

kortom, waar zitten de verschillen? Wat verwachten jullie van elkaar?

Charis

Charis

03-04-2015 om 15:59

You made your bed...

now lay in it. Je vraagt of het gevoel dat je nu hebt genoeg is om te scheiden. Tja, als je het mij vraagt heb je twee hele belangrijke redenen om bij elkaar te blijven. Je vindt elkaar niet meer in jullie gesprekken. Nou dan moet je harder zoeken. Maak er wat van!

Ja birdnesting

Als dat zou kunnen als je wat financiële ruimte hebt zou ik dat proberen te realiseren. Kinderen de hele tijd overdragen is en blijft soms lang pijnlijk en houdt ook vaak zo'n beetje op in de pubertijd.

Kriebel83

Je hebt voor jezelf al een beslissing genomen en die nog niet eens zo lang geleden bevestigd: samen een gezin stichten. Je jongste kind is 2 jaar.
Je schrijft dat jullie sinds 2 jaar in een cirkel van irritaties zitten. En in jouw verhaal ben jij zeker een van de drijvende krachten achter die opkomende irritaties: 'Ik ben een persoon die veel bezig is met zelfontplooiing en nadenken over het leven en een 'prima' relatie is niet wat mij gelukkig maakt en gaat maken'.

Laat ik daar een paar kritische kanttekeningen bij zetten: zelfontplooiing zeg je, maar dan moet er wel iemand weg, te weten je man. Wat voor 'zelf' is dat dan? Wat levert de ruimte na de scheiding jou op? Dat je alles alleen mag doen, alleen mag beslissen, is dat nu dan niet zo? Hoe gelukkig kun je met je 'zelf' zijn als je weet dat je daarvoor je relatie en het nest voor je kinderen hebt opgebroken?
Wat betreft dat 'nadenken over het leven', klinkt heel mooi, maar ondertussen laat je het leven zo aan je voorbij gaan. En dan gebruik je nog een paar termen, die eigenlijk heel vaag zijn, zoals 'prima relatie' en 'gelukkig maken'. Ja, en daarbij gaat het alleen maar over jou. Je stelt nogal wat 'eisen' aan je leven en legt de vervulling van die eisen in feite bij je partner neer. Partner voldoet daar niet aan, dus partner moet weg. Ik geloof best dat er dingen zijn waar je nu nog niet zo gelukkig mee bent, maar ik lees erg weinig over wat je daar zelf aan gaat doen, hoe je jezelf gaat aanpakken. Je lijkt eerder nog te dromen van een andere prins op het witte paard, die wel als bij toverslag alles doet wat jou gelukkig zal maken.

Weet je zeker dat je geen postnatale depressie hebt (gehad)? Of een vervroegde midlifecrisis? Het klinkt een beetje als Hildegard Knef in haar liedje 'Is that all there is?'

Dat je man nu 'zakelijk' redeneert en geen halve oplossingen meer accepteert kan ik me voorstellen. Na jaren praten snapt hij dat het niet meer goed komt en dan moet de pijn ook maar in een keer genomen worden.

Je hebt nog niet zo lang geleden ervoor gekozen om samen met deze man een gezin te stichten. Eén kindje is nog een lolletje voor erbij, twee kinderen is een echte gezinstaak, met veel meer beperkingen, taken en verantwoordelijkheden. Die kun je nu niet ontvluchten door te gaan zitten dromen. Die moet je nu oppakken en leren om daarmee gelukkig te zijn. Wellicht niet het spetterende vuurwerkgeluk, maar meer het alledaagse geluk, dat zit in de kleine dingen die tussen alle beslommeringen door bijzonder zijn.

Ondertussen leven mensen heel lang, dat wil zeggen dat zij de eerste 20/25 jaar jong en kind mogen zijn; daarna 20/25 jaar gezinsverantwoordelijkheid dragen; en daarna nog zo'n 30/40 jaar hebben te gaan. Zoals iemand al zei: over 10 jaar is je jongste kind een brugpieper, die echt niet meer zit te wachten op zijn/haar moeder met een kopje thee. Dan komt er vanzelf meer ruimte voor je dromen.

Mijn advies zou zijn: stop met praten. Ga 's avonds iets anders doen, een studie, gespreksgroep, vrijwilligerswerk, word actief in een kerk, bij humanitas of volg een cursus filosofie. Zoek onderwerpen waar jij je in wil verdiepen en val je man daarmee niet lastig, het is gewoon van jou, jij bent gelukkig als je je daarmee bezig kunt houden. Zorg ondertussen goed voor je kinderen en voor elkaar. En om het maar eens bij Hildegard Knef te houden: 'Then let's keep dancing'. Ga liever samen dansen in plaats van eindeloos blijven praten. Met een goede oppas kun je 1 avond in de week voor jullie samen hebben. Een ware luxe met kleine kinderen erbij. Maar veel goedkoper dan een scheiding en twee huizen etc.

Een tip alvast; koop een schriftje en schrijf daarin eens alle sprookjes op die je kunt vinden over 'geluk'. Bijvoorbeeld het sprookje van iemand die op zoek was naar het grote geluk en alles wat hij onderweg tegenkwam afsloeg. Tot er aan het einde niets bleek te zijn. Hoe kan dat nou? Onderweg heb je alles al laten liggen,w as het antwoord.
Of het sprookje van de oude indiaan en zijn kleinzoon. Kleinzoon wordt verteerd door tweestrijd, wie zal het winnen. Het antwoord van de oude man: degene die jou voedt.

Kom dan over zes maanden eens terug op het forum en vertel eens hoe het dan met je gaat.

Oh ja, ik ben zelf wel gescheiden, dus ik weet waarover ik praat als ik zeg dat de grootste rekening eigenlijk altijd bij de kinderen komt te liggen. Zelfs als die kinderen helemaal blij zijn met de scheiding en er zeer goede redenen waren om te gaan scheiden.

Tsjor

Yeti

Yeti

03-04-2015 om 16:06

verliefd

Je schrijft dat je eerder wel verliefd bent geweest. Zou het kunnen dat je je man onbewust kwalijk neemt dat hij het niet meer waardeert dat jij voor hem hebt gekozen? Dat je vindt dat zo'n groots, opofferend gebaar wel wat meeslepender opgepikt had kunnen worden? En dat je je nu afvraagt waarom je niet gewoon 'lekker' met die ander in zee bent gegaan?

Je merkt, ik ben nog steeds op zoek naar wat er nou zo anders is dat je nu ineens niet meer verder wilt met de vader van je kinderen.

Dun verhaal

Ik weet alleen dat als je zo pervasief niet verder wenst te gaan met je relatie dat je beter kunt stoppen nu het nog in goede harmonie kan.
Nou vind ik niet dat je het lijden in het leven maar moet accepteren maar het hebben van een paar kinderen maakt zaken toch wel anders hoop je dan en dan vind ik het nogal een dun verhaal. Scheiden omdat je het idee hebt dat je teveel van elkaar verschilt en dat niet tot in de ouderdom wenst uit te dragen. Maar misschien is het wel verstandig om het dan op te breken nu je het nog met wederzijds vertrouwen goed kunt doen. En niet wachten tot de irritaties zo hoog oplopen dat er over en weer slecht gedrag ontstaat.

rode krullenbol

rode krullenbol

03-04-2015 om 16:43

Citaat

“When the healthy pursuit of self-interest and self-realization turns into self-absorption, other people can lose their intrinsic value in our eyes and become mere means to the fulfillment of our needs and desires.”
― P.M. Forni, The Civility Solution: What to Do When People Are Rude

Oftewel: Het is niet aan je echtgenoot om jou gelukkig te maken. Het is al heel wat, als/dat hij je niet ongelukkig maakt. Krijg weer/meer oog voor zijn waarde als mens.

Rode krullenbol

Marea

Marea

03-04-2015 om 16:44

Verwend

Een klein beetje verwend klinkt het wel en ik denk dat jullie wel heel erg veel denken en praten over hoe het allemaal gaat. Onze kinderen zijn nu 15 jaar en ouder en we hebben nu eindelijk weer tijd voor onszelf. Terwijl we daarnaast ook veel tijd aan de kinderen besteden, maar het is makkelijker, niet meer verzorgen, maar meedenken en praten.
Je hebt voor kinderen gekozen en de komende tien jaar staan zij meer in het middelpunt van jullie leven dan jezelf, je relatie en je ontplooiing. Ik denk dat je in je handjes mag knijpen met je relatie, jullie zijn vrienden, hebben geen ruzie (zoals onze buren die zijn vrouw al jaren wekelijks voor kankerwijf uitscheldt à la Holleeder), maar jij wil meer. Jij wil de verliefdheid van het begin. Kom maar van die roze wolk, volgens mij heeft niemand dat nog in zijn relatie na een paar jaar.

Wat de kinderen betreft. die hebben natuurlijk nog geen idee van de manier waarop in onze samenleving de relaties meestal zijn. Man, vrouw (of variaties), met een paar kinderen. Als jullie scheiden en het goed kunnen plooien met elkaar, wennen ze daar ook wel aan, maar ik denk 'meid, waar begin je aan'.
Als je het voor elkaar krijgt, en dat lijkt me wel met je man, ga dan iets meer voor jezelf doen en kom dan fijn weer 's avonds thuis bij een man die van je houdt, die goed is voor de kinderen.

En lees Tsjors post een paar keer. Zij kan dingen zoooooo goed verwoorden!

Sterkte.

Marea

Marea

03-04-2015 om 16:45

Verwend

Een klein beetje verwend klinkt het wel en ik denk dat jullie wel heel erg veel denken en praten over hoe het allemaal gaat. Onze kinderen zijn nu 15 jaar en ouder en we hebben nu eindelijk weer tijd voor onszelf. Terwijl we daarnaast ook veel tijd aan de kinderen besteden, maar het is makkelijker, niet meer verzorgen, maar meedenken en praten.
Je hebt voor kinderen gekozen en de komende tien jaar staan zij meer in het middelpunt van jullie leven dan jezelf, je relatie en je ontplooiing. Ik denk dat je in je handjes mag knijpen met je relatie, jullie zijn vrienden, hebben geen ruzie (zoals onze buren die zijn vrouw al jaren wekelijks voor kankerwijf uitscheldt à la Holleeder), maar jij wil meer. Jij wil de verliefdheid van het begin. Kom maar van die roze wolk, volgens mij heeft niemand dat nog in zijn relatie na een paar jaar.

Wat de kinderen betreft. die hebben natuurlijk nog geen idee van de manier waarop in onze samenleving de relaties meestal zijn. Man, vrouw (of variaties), met een paar kinderen. Als jullie scheiden en het goed kunnen plooien met elkaar, wennen ze daar ook wel aan, maar ik denk 'meid, waar begin je aan'.
Als je het voor elkaar krijgt, en dat lijkt me wel met je man, ga dan iets meer voor jezelf doen en kom dan fijn weer 's avonds thuis bij een man die van je houdt, die goed is voor de kinderen.

En lees Tsjors post een paar keer. Zij kan dingen zoooooo goed verwoorden!

Sterkte.

Jojo

Jojo

03-04-2015 om 16:59

onderzoeken

Eens met de hierboven geschreven reacties.
Het lijkt me te vroeg om te scheiden, eerder tijd om heel goed te onderzoeken wat je nu eigenlijk van jezelf en elkaar verwacht.
Daarbij vind ook ik je verwachtingen en dingen die jij nodig zegt te hebben niet zo duidelijk.
Ik weet niet precies wat je verwacht bij een evt. andere relatie.
Gesprekken over het leven, wie heeft daar op een gegeven moment nog tijd voor of zin in en hangt van die gesprekken zo eens in de zoveel tijd nu echt een relatie af?

Ex en ik zaten ook niet op dezelfde "pool". Ik wilde hem ontmoeten in het midden, maar hij heeft geen stap gezet, eerder naar achteren.
Ik heb daar een jaar of 14 over gedaan.
Niet dat iedereen dat moet doen, bespaar me de gedachte, maar puur om aan te geven dat 2 jaar heel kort is en misschien nog de moeite van het opnieuw onderzoeken waard is.
Je wilt graag praten, praat nu avond aan avond; ik denk ook dat het heel goed mogelijk is dat je teveel praat.
Misschien elkaar proberen te hervinden in wat jullie bindt en dat per 3 mnd of half jaar bekijken: vooruitgang, achteruitgang of stabiliteit.

Mocht je beslissen toch uit elkaar te gaan met zulke jonge kinderen (denk dat het nog wel eens tegen kon vallen), dan zou ik proberen de kinderen op hun eigen plek te laten en zelf op en neer te pendelen.
Als je dat niet bevalt, weet dan dat de enige optie is dat je kinderen dit overnemen en dat als het hen niet bevalt, zij geen keuze hebben.

Sterkte, maar trek niet te snel de stekker er uit.

rode krullenbol

rode krullenbol

03-04-2015 om 17:02

Nog een citaat

“You can be yourself without pursuing yourself. Have you ever seen a dog chase his own tail? He just runs in circles.”
― Criss Jami, Killosophy

Katniss

Katniss

03-04-2015 om 17:14

Aan de andere kant

Als het er niet is, en er door de therapie niet is gekomen, dan komt het waarschijnlijk ook niet meer. Als een van de twee dan alles of niets wil, kun je misschien maar beter uit elkaar gaan. Anders gaat het steeds meer knagen en gaat er uiteindelijk toch wel iemand vreemd. Dan kun je maar beter 'als vrienden' uit elkaar gaan, dan die ellende op je hals halen. Een 'verstandshuwelijk' op je 30e en dat dan moeten volhouden tot de kinderen het huis uit gaan is ook zo wat.

Kriebel83

Kriebel83

03-04-2015 om 17:27 Topicstarter

@Yeti Nog nooit zo overna gedacht omdat hij er niets van weet, ik neem mezelf in ieder geval wel kwalijk dat het zover heeft kunnen komen. Wellicht speelt de situatie zoals jij het schetst nog onbewust in mijn hoofd?

@Tjsor, Wauw. Dank voor deze eerlijke mening. Ga dansen.. misschien staan we inderdaad al een tijdje langs de kant? Ik ga er over na denken..toch Het verzekelijken van dromen daar ben ik daadwerkelijk wel mee bezig, eigen bedrijf etc. Maar het is meer de pure liefde, de kriebel die we af en toe willlen voelen die we samen missen. Die is al een tijd weg..

Kriebel83

Kriebel83

03-04-2015 om 17:39 Topicstarter

Reactie

@ Rode Krullebol 'het is al heel wat dat hij je niet ongelukkig maakt'
Deze moet ik even verwerken.. dit is niet mijn perceptie rondom een huwelijk. En ik word er een beetje verdrietig van...

polly

polly

03-04-2015 om 17:40

Kriebel83

Je mist de kriebel, maar met twee jonge kinderen missen de meeste hier die vaak wel, tijdelijk. Blijft nog genoeg over en daar moet je aan werken: dansen bv, niet de hele tijd maar over je gevoelens ouwehoeren

been there

been there

03-04-2015 om 17:40

vergelijk

Ik heb in jouw situatie gezeten, maar daar kwam nog bij dat ik een schoonmoeder from hell had (lees de draadjes hier maar eens en dan nog erger), een man met een stoornis in het autistische spectrum EN er was sprake van huiselijk geweld. En nog huil ik af en toe tranen met tuiten om mijn scheiding. En ja, ik ben toch blij dat we uit elkaar zijn gegaan.
Zet dat af tegen je huidige situatie en neem de ruimte die je nodig hebt voor je gaat scheiden...

Sindbads vrouw

Sindbads vrouw

03-04-2015 om 18:23

Kriebel83

Kriebel83 je schrijft: @ Rode Krullebol 'het is al heel wat dat hij je niet ongelukkig maakt'
Deze moet ik even verwerken.. dit is niet mijn perceptie rondom een huwelijk. En ik word er een beetje verdrietig van...

Daar mag je prima verdrietig om worden. De vraag is alleen wel, wat zijn jouw verwachtingen van je man en je huwelijk. Als jij onbewust de verwachting koestert dat je man je voor de rest van je leven gelukkig maakt, dan ben ik bang dat je het geluk nergens gaat vinden.

Je man kan hooguit bijdragen aan je geluk, maar is niet verantwoordelijk voor je geluk. Dat ben jezelf.
Ik denk ook niet dat iedereen altijd op roze wolkjes loopt van geluk. Of dat iemand altijd gelukkig is. Dat is namelijk niet zo. Zo werkt het niet in de wereld.
Na 30 jaar huwelijk kan ik je meegeven dat mijn man heel erg bijdraagt tot mijn geluk, maar ik ben niet gelukkkig. Niet dat ik ongelukkig ben, dat ook weer niet, maar himmelhoch jautzend van geluk? nee, dat niet. Echt niet.

Wees reeel in je verwachtingen. Neem die onder de loep, en kijk dan verder.

rode krullenbol

rode krullenbol

03-04-2015 om 18:48

Re: Reactie

#27:"@ Rode Krullebol 'het is al heel wat dat hij je niet ongelukkig maakt' Deze moet ik even verwerken.. dit is niet mijn perceptie rondom een huwelijk. En ik word er een beetje verdrietig van."

Ik zou er ook een beetje verdrietig van worden, als mijn 'perceptie' rondom een huwelijk zou zijn, dat het aan mijn echtgenoot is om mij gelukkig te maken.

rode krullenbol

rode krullenbol

03-04-2015 om 18:54

Nog maar een citaat

“We demand too much of life, too little of ourselves.”
― Christopher Lasch, The Culture of Narcissism: American Life in an Age of Diminishing Expectations

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.