Echtscheiding en erna Echtscheiding en erna

Echtscheiding en erna

We gaan uit elkaar.. gaan we dit echt doen??


verwachting

Ik denk ook dat je teveel verwacht van het leven. Dat is prima en leuk en aardig als je geen kinderen hebt, maar die heb je nu wel. En dus gaat het niet meer alleen om jouw geluk, maar ook om dat van die 2 wezentjes die je op de wereld gezet hebt.
Lees je even in, over kinderen van gescheiden ouders. Zolang de ouders elkaar de tent niet uitvechten, zijn kinderen ALTIJD slechter af na een scheiding.
Dus: hoeveel is dat geluk van jou waard? Genoeg om 2 en wellicht 3 (je man) mensen een stuk minder gelukkig te maken?

En waarom denk je eigenlijk zoveel gelukkiger te worden van een scheiding?

Je klinkt een beetje als een kruising tussen een puber en iemand met een midlife crisis. Beide zijn fases die voorbij gaan trouwens. Over het algemeen blijkt daarna dat het leven toch eigenlijk best meevalt. Maar sommigen richten in zo'n periode zoveel schade aan (in hun eigen leven en dat van anderen) dat het nooit meer helemaal goed komt...

Wat je volgens mij veel beter kunt doen is stoppen met al dat gepraat en gevoel en voorlopig gewoon verder leven. Ga desnoods een cursus doen, spreek af met andere mensen, doe leuke dingen met het gezin en ook af en toe 1 op 1 iets met je partner (maar spreek vooral af om dan niet te gaan praten over je relatie en/of de toekomst). En dan kijk je over een jaartje eens hoe het er dan voor staat.

Arawen

Arawen

03-04-2015 om 19:49

Denk even verder

Er is hier al veel gezegd en het meeste komt neer op 'doe het niet maar werk aan jezelf en je huwelijk'. Daar sluit ik me graag bij aan.
Het enige wat ik je verder nog wil meegeven, als eveneens ervaringsdeskundige, is dat je je moet realiseren dat jouw droom-leven alleen met de kinderen echt geen droom zal zijn. Denk even verder; altijd de verantwoordelijkheid alleen voor kleine kinderen, niemand met wie je dat kunt delen, want er is maar 1 iemand anders voor wie die kinderen net zoveel betekenen als voor jou en die is er niet. Die treft misschien straks wel een andere vrouw, wat ik me heel goed kan voorstellen, en die vrouw zit dan in een huis met (althans regelmatig) de zorg voor jouw kinderen. De man die misschien ooit zult tegen komen, die ene waar je dan wel gelukkig van denkt te worden, moet jouw kinderen erbij nemen. Leuk een samengesteld gezin gaan vormen. Hoe fijn lijkt je dat precies?
Ik chargeer misschien, maar een scheiding is bepaald niet zalig makend, het leven erna ook niet. Het heeft een enorme impact op de levens van alle betrokkenen en geeft heel veel verdriet. Realiseer je in hemelsnaam waar je aan denkt te beginnen. Is dat het nu wel??

rode krullenbol

rode krullenbol

03-04-2015 om 20:05

Volstrekt off topic

Ooit was ik een rode krullebol. Dat wil zeggen: een roodharige baby met, helemaal naar de mode van die tijd, één grote, door mijn moeder aangebrachte, gesoigneerde krul op het hoofd. De zogeheten 'babykrul'. Menigeen die al wat ouder is, zal ermee op de foto zijn gezet.
Sinds lange tijd heb ik er wel meer dan die ene en kan ik me dus met recht 'rode krullenbol' noemen. Wel nadert het moment dat ik misschien beter kan overstappen op 'grijze krullenbol' met rasse schreden. Maar ook dit terzijde.

Rode krullenbol ot

Voel je je nog die rode krullenbol? Dan blijft het een passende nick.

Tijgeroog

Tijgeroog

03-04-2015 om 20:14

Mijn mening

Volgens mij ben je niet ongelukkig in je huwelijk, maar niet zo gelukkig als je zou willen zijn.
Dat is jammer, maar bedenk je van scheiden waarschijnlijk ook niet zo gelukkig wordt als je zou willen zijn. En dat je het met "niet ongelukkig" nog helemaal niet zo slecht getroffen hebt. Misschien is de hoeveelheid gelukkig die je zou willen zijn niet echt realistisch...

Of op een anderen manier: kun je een cijfer geven voor je huidige geluksgevoel? En welk cijfer zou je willen hebben?

Hormonen

Wellicht heb je toch de invloed van je hormonen onderschat, die na een bevalling weer helemaal op zijn kop staan. Ik denk het. Ik denk dat dit een fase is en dat het eigenlijk geen goede tijd is om ingrijpende beslissingen te nemen. Je lichaam moet een beetje tot rust komen.
Wat betreft het spetterende, intense verlangen naar elkaar... ik weet niet welke professor of psycholoog het was die ooit het volgende vertelde: als koppels in het eerste jaar van hun relatie voor elke keer dat ze seks hebben 1 euro (ik moderniseer het wat) in een spaarpot doen, en voor elke keer dat ze na dat jaar seks met elkaar hebben weer 1 euro eruit halen, dan houden ze aan het einde van hun leven nog geld over.
Moraal van dit verhaal: als je je spaarpotje vol wil houden moet je elk jaar een ander nemen.

Tsjor

rode krullenbol

rode krullenbol

03-04-2015 om 21:50

En dan is een waarschuwing wel op z'n plaats

“I bet it gets pretty lonely with only your ego for company.”
― Alexandra Bracken, Never Fade

Bimba Boef

Bimba Boef

03-04-2015 om 23:18

Jij hebt het

Over de kriebel, over de spanning van de liefde....
Die ontbreekt dus wil je het bijltje erbij neergooien. Dat duidt er op dat die diepgang en zelfontplooiing bij jou vgl.mij vrij betrekkelijk is.
EEcht, ik heb het idee dat je geen idee hebt wat je je kinderen hiermee aandoet.

Stief

Stief

03-04-2015 om 23:53

Keiharde waarschuwing

Alsjeblieft doe het je kinderen (en jezelf) niet aan. Er zijn meer mensen met spijt na de scheiding dan jij denkt (taboe) en het is echt, echt heel pittig voor je kinderen. Zij hebben geen keuze, jij wel.
Realiseer je dat dit de tropenjaren zijn met kleine kinderen. Plan ruimte in voor eigen bezigheden. Stop met dat eindeloos ouwehoeren met je man, je praat dingen stuk. Geef je kinderen de veilige basis die ze verdienen en spreek af dat jullie de komende vijf jaar niet over scheiden praten. Dan zitten allebei je kinderen op school en ziet jouw leven er al weer anders uit. Vul je leven intussen met bezigheden die je voldoening geven. Alsjeblieft, doe het voor je kinderen, zoals je schrijft heb je geen idee wat je over jezelf afroept als je vanuit deze situatie gaat scheiden.

Kriebel83

Kriebel83

04-04-2015 om 09:01 Topicstarter

Helder

Jullie mening is helder, dank daarvoor.
Jammer dat er soms zo keihard een oordeel over mij gegeven kan worden maar dit is op zo'n forum misschien net even wat makkelijker om mij verwend en niet ontplooid te noemen

De verhalen van jullie zelf over hoe het is en voelt, en het inzicht rondom de tropenjaren en inderdaad de disbalans in hormonen geeft stof tot nadenken. Daar ga ik zeker over nadenken en bespreken samen..dank jullie wel!

' Hou op met praten en ga dansen' xx Kriebel83

Juno

Juno

04-04-2015 om 10:17

Tropenjaren

En weet je, soms houden die tropenjaren niet op. Soms geeft het leven je dat, wat je niet had gewild. Met de diagnoses in mijn gezin kan ik kwartetten. Heb ik ook geen zin in, ik wil ook wel weer eens de kriebels in mijn buik, tijd hebben voor mezelf, tijd voor mij en mijn partner. Ik kan gaan stampvoeten of op mijn kop gaan staan maar ik heb samen met man de verantwoording over drie prachtminimensen. Wat ik wíl puur voor mezelf en mij alleen is compleet ondergeschikt. Dat heeft met volwassen worden te maken.
Scheiden voor kriebels of zelfontplooiing is imo flauwekul. Denk je nou echt dat als jij gescheiden bent en op een flatje driehoogachter zit überhaupt tíjd hebt voor een studie, laat staan geld?
Pas op dat je niet krijgt wat je wenst!

rode krullenbol

rode krullenbol

04-04-2015 om 10:22

Stephen Fry

“Certainly the most destructive vice if you like, that a person can have. More than pride, which is supposedly the number one of the cardinal sins - is self pity. Self pity is the worst possible emotion anyone can have. And the most destructive. It is, to slightly paraphrase what Wilde said about hatred, and I think actually hatred's a subset of self pity and not the other way around - ' It destroys everything around it, except itself '.

Self pity will destroy relationships, it'll destroy anything that's good, it will fulfill all the prophecies it makes and leave only itself. And it's so simple to imagine that one is hard done by, and that things are unfair, and that one is underappreciated, and that if only one had had a chance at this, only one had had a chance at that, things would have gone better, you would be happier if only this, that one is unlucky. All those things. And some of them may well even be true. But, to pity oneself as a result of them is to do oneself an enormous disservice.

I think it's one of things we find unattractive about the american culture, a culture which I find mostly, extremely attractive, and I like americans and I love being in america. But, just occasionally there will be some example of the absolutely ravening self pity that they are capable of, and you see it in their talk shows. It's an appalling spectacle, and it's so self destructive. I almost once wanted to publish a self help book saying 'How To Be Happy by Stephen Fry : Guaranteed success'. And people buy this huge book and it's all blank pages, and the first page would just say - ' Stop Feeling Sorry For Yourself - And you will be happy '. Use the rest of the book to write down your interesting thoughts and drawings, and that's what the book would be, and it would be true. And it sounds like 'Oh that's so simple', because it's not simple to stop feeling sorry for yourself, it's bloody hard. Because we do feel sorry for ourselves, it's what Genesis is all about.”
― Stephen Fry

Petra Pakje

Petra Pakje

04-04-2015 om 21:23

Jullie praten veel te veel

Stop met praten, stop met analyseren en gebruik al die avonden om te doen wat je zou willen doen als je gescheiden was. Ga jezelf ontplooien, doe die cursus, lees dat boek.

Verwacht niet teveel van die ander, het moet sowieso van en uit jezelf komen. Wees wat onafhankelijker.

Niki73

Niki73

05-04-2015 om 17:58

Ruimte voor jezelf

Ga je weken eens plannen: 1 vaste avond heb jij vrij (man blijft thuis), een vaste avond heeft hij vrij (jij blijft thuis), 1 vaste avond komt er een oppas en gaan jullie samen wat doen (niet praten, maar uit eten, dansen, naar de film, naar vrienden). Ik beloof je dat jullie relatie binnen een paar maanden veel beter loopt.

Verder is het bekend dat verliefdheid gemiddeld 4 maanden duurt en de kriebels gemiddeld 2,5 jaar. Je hebt gelukt als het langer duurt. En daarna komt de 7 year itch. Het is normaal!! Dat zal bij een eventuele volgende liefde weer gebeuren. Jaag geen luchtkastelen na. Dit is het leven. Jullie moeten er samen iets leuks van maken, niet alles kapotpraten. Nu is daar weinig ruimte voor (de beruchte tropenjaren) maar dat komt wel weer.

Loop niet weg van je huwelijk, maar ga er juist voor!

viola

viola

05-04-2015 om 18:18

soms moe

Soms word ik een beetje moe van vriendinnen die (blijven) klagen over hun leven, terwijl ze ook een 'niet zo ideale' relatie aan de kant hebben gezet.
Die klagen dan over financiele perikelen, over het 'er alleen voorstaan', over nieuwe liefdes van ex die zich teveel met kinderen willen bemoeien.
Maar goed, sommige mensen willen graag een nogal perfect leven. Dat hebben ze niet met partner; partner de deur uit. En dan willen ze het zonder partner.
Maar hee, zo zit het leven niet in elkaar.
(En wat ik dan vaak mis bij dit soort vriendinnen, die me verder dierbaar zijn hoor, is het zicht op wat andere mensen meemaken. Ze vinden dat ze zelf zo ongelofelijk veel pech hebben.)

'Wees wat onafhankelijker'. Dat vind ik nu een mooi advies.

dc

dc

05-04-2015 om 18:19

veel te vroeg

Als je jongste 2 is dan ben je nog mentaal aan het bijkomen van slapeloze nachten, hormonenspel, en nog een tijdvretend wezentje in huis. Je moet nu nog helemaal geen drastische beslissingen maken. Wacht in elk geval tot je jongste wat zelfstandiger is en je vanzelf wat meer vrijheid hebt.

En dat je geen seks hebt rond deze periode is ook normaal. Je zit echt middenin de tropenjaren. Mijn jongste wordt nu bijna 3, en nu besef ik pas echt hoe intens het was nu het langszamerhand wat makkelijker gaat worden.

Even terug naar basic, je hebt 2 kinderen, je hebt een man die goed voor jou en hen zorgt, waar ben je dan mee bezig om dat allemaal op het spel te zetten? Geniet van je kinderen, en verwacht een tijdje wat minder van het leven. Dit is geen tijd voor zelfontplooiing, dit is een tijd om je samen, als een team, te richten op je kinderen.

ik herken het wel

4 jaar geleden stond ik op hetzelfde punt in mijn leven als jij. Het knagende gevoel niet gelukkig te zijn in het leven dat ik had met mijn man en mijn kind begon langzaam maar werd steeds hardnekkiger. De manier waarop mijn man zijn/ons leven wilde inrichten begon steeds meer af te staan van wat ik voor ogen had. Hij was gelukkig zoals het was, met ons gezin, met de rust en het kabbelende bestaan. Maar ik wilde meer dan dat. Het leven leven, mn ambities waarmaken, mensen ontmoeten, studeren. En dat begon steeds een beetje meer te schuren.

Het was een ongelooflijk ingewikkelde tijd. Ik wilde scheiden maar het idee om te kiezen voor mijn eigen geluk ten koste van het geluk van mijn man en kind was ondraaglijk. Alsof je de opdracht krijgt in je eigen voet te schieten. Ik kón het niet. Omdat de redenen om te gaan niet zwaarwegend waren. Er was geen sprake van een goede reden om weg te gaan volgens de heersende mores. Geen enorme problemen, geen hoogoplopende ruzies, niets.

Om er achter te komen wat ik wilde ging ik in therapie. Mijn man wilde niet in relatietherapie omdat er naar zijn mening niets mis was met onze relatie. Aan de therapie heb ik niet veel gehad. Behalve 1 rake opmerking die de therapeut heeft gemaakt. Namelijk dat ik niet durfde te kiezen maar mezelf zo onmogelijk aan het maken was dat mijn man de beslissing voor me zou nemen. En toen dat inderdaad gebeurde en hij me verzocht een tijdje te vertrekken heb ik die kan met beide handen aangegrepen.

Onze dochter vertellen dat we uit elkaar zouden gaan is het allermoeilijkste dat ik ooit heb gedaan. Als ik aan dat moment terug denk krimpt mn maag nog steeds ineen.

Inmiddels woon ik al 2 jaar ergens anders. En ik ben gelukkiger dan ooit. Nooit eerder was het leven zo leuk, mooi en verrijkend. Het is werkelijk het beste dat me ooit is overkomen. Maar hele zware momenten zijn er ook. Ondanks dat mijn ex en ik ons heel hard hebben ingezet om het er na de scheiding het beste van te maken lukt dat nooit 100%. De ergernissen die je in de huwelijk hebt veranderen niet als je uit elkaar bent. In tegendeel. En dan kost het soms veel moeite om sociaal wenselijk te blijven en alle beslissingen te nemen die uitgaan van het belang van onze dochter. En ook zij heeft het er vaak nog best moeilijk mee. De wisselingen zijn soms verdrietig en zeker de vakanties duren lang.

Maar alleen mijn kind opvoeden vind ik ook heel prettig. De tijd die we samen hebben is heilig en ik laat me veel minder afleiden door bv werk of sociale contacten. Daar heb ik immers tijd voor als ze de andere helft van de week bij haar vader is.

Ik ben veroordeeld om mijn keus. Een egoist was ik. De moraalridders doken overal op. Vooral zijn familie en vrienden konden het niet begrijpen. Logisch ook. Maar ik heb nooit de behoefte gehad om me te verdedigen. Iedereen is verantwoordelijk voor zijn eigen geluk. En binnen de huidige context probeer ik mezelf en mijn dochter zo gelukkig te maken als maar mogelijk is. En dat lukt verdomd goed.

Neem geen overhaaste beslissingen, zorg dat je onafhankelijk bent en durf op jezelf te vertrouwen. Of dat nu binnen of buiten je huwelijk is.

Doe het goede!

Bimba Boef

Bimba Boef

06-04-2015 om 11:05

het berichtje van swaen

Is duidelijk. Als je inderdaad wil scheiden omdat je zo het gevoel hebt dat je meer aan je eigen ontplooiingsmogelijkheden toekomt, dan zal dit bericht je steunen. Maar Swaen gaat echt volkomen voorbij aan haar dochter. Ik hoor alleen maar hoe zij het als moeder beleeft.
Maar vanaf het moment dat je moeder bent kun je niet alleen maar bedenken wat jij graag zou willen en doen. Ik wees nergens dat dochter ook zo gelukkig is, nu haar ouders uit elkaar zijn. Dus lijkt het alleen om het gevoel van moeder te draaien.
Zet jezelf niet centraal. Denk vooral aan je kinderen!

rode krullenbol

rode krullenbol

06-04-2015 om 11:32

Bovendien

Het idee dat er een tegenstelling zou bestaan tussen het moederschap en jezelf ontwikkelen/ontplooien is een waanidee. Voor wie er zijn ogen voor opent, is het leven zelf verrassend leerzaam.

Rode krullenbol

Evanlyn

Evanlyn

06-04-2015 om 11:43

Dat ben ik nou eens helemaal met je eens!

Droevig

Ondanks de blije toon in het bericht van Swaen, ondanks dat ik echt wel wil geloven dat ze nog nooit zo gelukkig is geweest als nu, stemt haar bericht me toch droevig.
Ik heb me al vader afgevraagd hoe het komt dat zoveel mensen met jonge kinderen gaan scheiden. Een van mijn hypotheses was, dat kinderen voor relatieconflicten kunnen zorgen, omdat dan blijkt dat er grote, tegengestelde visies zijn over de opvoeding van kinderen. En dat die conflicten diep kunnen gaan, omdat ze het kostbaarste betreffen voor ieders leven.
Swaen maakt duidelijk dat er ook iets anders aan de hand is, namelijk een afkeer van het 'saaie' voortkabbelende leven. Terwijl dat saaie, voortkabbelende leven voor kinderen, zeker voor jonge kinderen juist zo belangrijk is. De rust en zekerheid die een kind in de eigen omgeving nodig heeft om zichzelf te kunnen gaan ontplooien kan voor de volwassenen saai zijn, maar voor een kind erg belangrijk.
Het tweede punt waarom het verhaal mij droevig maakt is, dat relaties tussen twee volwassenen blijkbaar zo weinig van betekenis zijn, of sterker nog, blijkbaar als belemmerend worden ervaren. Ook als er in die relatie eigenlijk niets naars aan de hand is.
De onderliggende ideologische onderbouwing lijkt hierin te zitten: 'Iedereen is verantwoordelijk voor zijn eigen geluk.' Het atomaire bestaan ten top. Maar hoe is dat dan te rijmen met het aangaan van een liefdevolle en langdurige relatie? En hoe is dat te rijmen met het krijgen van een kind? Wat voor boodschap geef je je kind dan mee: pas toen mamma weg was kon ze gelukkig worden. Hoe leer je kinderen dan om het geluk te vinden binnen relaties. Ja, ook al vragen die relaties 'offers' om het maar eens met een heel ouderwets woord te zeggen.
Het stemt mij droevig als ik denk aan de toekomst van mijn kinderen: kortstondige relaties, waaruit wel kinderen voortkomen, want het krijgen van kinderen is blijkbaar wel nog belangrijk, maar dan ook relaties die snel weer stoppen, ook al zijn het goede relaties. Ouderschap als parttime-job. De kinderen verdelen. Zoiets. Misschien is het wel noodzakelijk om alle andere vereisten van het leven waar te kunnen maken. Het wordt ook lastig als je pas op je 50ste aan je zelfontplooiing gaat beginnen en het combineren van alles is ook lastig. Maar ik vind het wel jammer, dat volwassenen dan niet met elkaar een modus kunnen vinden om alles, gegeven de omstandigheden, zo goed mogelijk waar te maken, zonder dat de kinderen (en de partner) daarvoor opzij geschoven moeten worden.
De kinderen overleven het wel. En zij zullen op hun beurt weer met de middelen en vermogens die zij al dan niet hebben een leven opbouwen, waarbij het krijgen van kinderen ingepland wordt. De kortstondigheid van 'commitments' zal een andere organisatie vragen van het sociale leven. Of dat uiteindelijk meer of minder geluk met zich meebrengt is nog moeilijk te voorspellen.

Tsjor

Ff zo

Ff zo

06-04-2015 om 12:37

Rode Krullebol

Mooi - en lekker kort! - je laatste posting.

En ook je citaten in dit draadje vind ik wel het overdenken waard.

kantelpunt

Ik heb geprobeerd uit te leggen dat de keus om weg te gaan een langdurig proces is geweest. Gepoogd uit te leggen hoeveel pijn me dat heeft gedaan, ondanks dat ik nu heel gelukkig ben het nog steeds niet gemakkelijk is en verdrietige momenten kent. Het ging me niet om mijn zelfontplooiing. De reden waarom ik ben gegaan is dat ik diep maar dan ook diep ongelukkig was.

Wat ik me oprecht afvraag is waar het kantelpunt zit? Het moment dat je eigen ongeluk niet meer opweegt tegen het geluk van anderen? Wanneer heb je genoeg redenen verzameld om naar de buitenwereld te verdedigen dat je liever een ander leven hebt? Mogen je alleen gaan als je geslagen wordt of als je partner een verslaafde lapzwans is? Moet je anders door blijven gaan? Omdat je daar nu eenmaal voor gekozen hebt en andere ongelukkig zouden kunnen worden als je besluit te scheiden? En je met jouw keus het fundament onder andere levens vandaan trekt?

Het feit dat het me niet is gelukt mijn gezin te behouden is een diepe wond. En als kind van gescheiden ouders weet ik vrij goed hoe het is om op te groeien in een context waarop mijn dochter nu opgroeit. Maar ik kan oprecht zeggen dat mijn dochter gelukkig is en een heel fijn leven heeft. En dat is net zo goed mijn verdienste als die van haar vader.

Ff zo

Ff zo

06-04-2015 om 12:42

Voor jezelf kiezen

Zelf al jarenlang in een relatie met een moeilijke man, kan ik me jouw wens, in een op zich "prima" relatie, slecht voorstellen.

Het grote verschil zit denk ik dat ik al die jaren heb gekozen voor bij elkaar blijven vanuit het belang van de kinderen. Hun belang staat voorop.

En mijn eigen behoeftes probeer ik vanuit mijn relatie (dus bijv. in gesprekken met vriendinnen, waar ik niet bij mijn man bij terecht kan) in te vullen. Als ze uit huis zijn (en overigens nu ook al nu ze groter zijn), kom ik wel meer aan mezelf toe.

Ff zo

Ff zo

06-04-2015 om 12:48

Activiteiten

Gelukkig heb je n.a.v. dit draadje bedacht dat je minder met je man moet praten, maar meer moet doen.

Een relatie wordt vaak saaier na enige jaren omdat je minder "nieuwe" dingen met elkaar doet, waardoor er minder "spannende" momenten zijn, adrenaline is en gedeelde actie.

Dua overweeg om dingen samen te doen die "nieuw" zijn voor jullie, iets spannender, meer actie.

Kan zijn: samen gaan dansen, maar bijv. ook samen sporten (hardlopen, badminton, tennissen), ga een keer weer samen naar een pretpark en in de achtbaan, ga raften, skiën (als je dat niet eerder deed), bunjee jumpen (nou ja, bij wijze van spreken), bergbeklimmen/klimmuur, survivalen.

Of iets dergelijks .

Sterkte en succes ermee. Zou het wel leuk vinden om over een tijd nog eens van je te horen hoe het gaat.

Jojo

Jojo

06-04-2015 om 12:50

Ff zo

Weet je, dat had ik ook. Belang van de kinderen voorop en pas als die volwassen waren, dán was ik aan de beurt. De enige reden die mij eerder had kunnen laten weggaan was als ik er zelf onderdoor aan had dreigen te gaan.
Maar mijn kinderen bleven hangen en toen trok ik het niet meer.
De reactie van mijn kinderen: eindelijk, opluchting, waarom niet eerder want we snappen zo goed waarom. Waarom opgeofferd voor ons, dat zouden we zelf nooit doen.
Het belang van de kinderen is dus niet altijd gelijk aan wat de ouders voor de kinderen voor ogen denken te hebben.

Ff zo

Ff zo

06-04-2015 om 13:02

Jojo

Ja, een ervaring zoals van jou heb ik vaker gelezen. Ik twijfel regelmatig of ik er goed aan doe te blijven, maar heb nog steeds de indruk in mijn situatie en bij mijn kinderen, dat dit toch op dit moment de beste optie is. Niet ideaal, maar scheiden nog minder ideaal.

Jojo

Het is zeker zo, dat de balans van getrouwd blijven of scheiden met het oog op de kinderen door kan slaan naar scheiden. Ik heb die keuze ook gemaakt, na 19 jaar getrouwd te zijn en heel veel inzet om het anders te laten zijn. En misschien had ik die keuze voor de kinderen wel eerder moeten maken. Maar dan is er wel meer aan de hand in een relatie. Meer dan 'saai'.

Tsjor

VerlatenKind

VerlatenKind

06-04-2015 om 13:57

Doe het niet

Mijn moeder heeft destijds ook voor zichzelf gekozen, toen mijn zus en ik kleuters waren (ik 4). Ze hield vroeger heel veel van mijn vader maar voelde zich nu belemmerd door hem. Hij begon ook ouderwetse trekjes te vertonen en te verwachten dat zij 'het vrouwtje' zou gaan spelen, terwijl ze een ontwikkelde vrouw was en is. Er zaten dus barsten in hun huwelijk en ze was wat teleurgesteld over dingen, hoewel hij bij tijden (als hij thuis was) echt een leuke vader kon zijn die heel gelukkig was met zijn gezin.
Ze werd daarna verliefd, het was eind jaren zeventig en ze gingen het even uitproberen. Mijn vader vond het vreselijk pijnlijk. Wij kinderen hadden het niet door. Wel toen mijn moeder wegging. Ik zie haar nog weglopen uit de tuin, op een besneeuwd pad.
Het is gek, maar die pijn gaat eigenlijk nooit meer helemaal over. Ik krijg eigenlijk nu nog tranen in mijn ogen als ik eraan denk.
Mijn moeder houdt erg van 'alles gelijk en eerlijk', dus er kwam co-ouderschap. Ook een beetje om mijn vader te dwingen om de helft van geld en zorg op zich te nemen. Alles voor haar ideaal.
Ik denk dat ze er ook uiteindelijk gelukkiger van geworden is. Haar nieuwe man, daarmee is ze nu al 35 jaar getrouwd en daarmee kan ze over allerlei intellectuele dingen praten en daarmee heeft ze veel gereisd.
Voor ons kinderen (en de kinderen van haar nieuwe man) was het heel heel erg. Het is zo ontzettend pijnlijk als je moeder weggaat uit het gezin.
==Je normaal gesproken stoere sterkte vader ligt huilend op de grond. We proberen er met zijn drieën het beste van te maken. Er komt een nieuwe vriendin die ik niet accepteer (ze vertrekt), daarna één die we wel heel fijn vinden. De nieuwe man van mijn moeder is veel chagrijnig en erg streng. Ik begrijp niet wat mijn moeder in hem ziet.
Ik verhuis twee keer per week. Ik wil dat mijn moeder weer van mijn vader houdt.
De twee gezinnen gaan steeds meer verschillen en ik voel me vaak verscheurd. Ik wil altijd loyaal zijn aan allen. Telkens moet ik schakelen.
Er volgt een verhuizing van eén van de gezinnen waardoor het co-ouderschap ophoudt en mijn zus en ik moeten kiezen. Het voelt als een tweede scheiding, zeer pijnlijk om te moeten kiezen. Daarna de standaardregeling (eerst vanuit de ene ouder, daarna toch bij de ander gaan wonen). Mijn zus en ik zijn diep onzeker. ==
Ik weet zeker dat mijn vader ook ongelukkiger is geworden. Mijn zus en ik ook. Niet al het ongeluk komt uit de egoïstische keuze van mijn moeder voort, natuurlijk niet, ik weet niet wat wel en wat niet. Ik kan het nu meestal goed vinden met mijn moeder. Ken haar door en door. Mijn kinderen hebben nu heel erg veel grootouders. Ik hou inmiddels ook van stiefvader, dat was soms wel doorbijten in mijn kindertijd en puberteit.
Kriebel, Doe Het Niet!! Doe het gewoon niet, zet dit uit je hoofd!
Dit zegt Swaen: "Moet je anders door blijven gaan? Omdat je daar nu eenmaal voor gekozen hebt en andere ongelukkig zouden kunnen worden als je besluit te scheiden? En je met jouw keus het fundament onder andere levens vandaan trekt?"
Ja. Ja, dat moet. Het is een zeer goed reden 'omdat je met jouw keus het fundament onder andere levens vandaan trekt'.
Je had het eerder moeten bedenken. Desnoods nadat je getrouwd was, maar wel voordat je kinderen kreeg. Nu zoek je dingen in je man waar je wel van houdt. Je zoekt lieve en fijne dingen. Je zoekt naar dat lieve en leuke van je kind: wat leuk, dat heeft hij van mijn lieve man.
Ik weet niet hoe je het precies moet doen (ik ben zelf zeer gelukkig getrouwd), er zijn ook wat goede tips gegeven zoals af en toe zonder man en af en toe juist met je man weggaan, minder praten, dat soort dingen.
Maar niet weggaan.
Alsjeblieft.
Dit zegt je toekomstig diep verdrietig, verlaten kind tegen jou.

Bimba Boef

Bimba Boef

06-04-2015 om 13:59

uh.....

"Wanneer heb je genoeg redenen verzameld om naar de buitenwereld te verdedigen dat je liever een ander leven hebt? Mogen je alleen gaan als je geslagen wordt of als je partner een verslaafde lapzwans is? Moet je anders door blijven gaan? Omdat je daar nu eenmaal voor gekozen hebt en andere ongelukkig zouden kunnen worden als je besluit te scheiden? En je met jouw keus het fundament onder andere levens vandaan trekt?"

Niet van anderen. Van je kinderen.

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.