Echtscheiding en erna
Kriebel83
03-04-2015 om 15:04
We gaan uit elkaar.. gaan we dit echt doen??
Hi allemaal, ik zou het erg fijn vinden wanneer jullie als 'ervaren publiek' van gescheiden ouders of als ouder die in een slechte relatie zit met mij mee willen denken..
Man en ik hebben 2 kleine kindjes onder de 5 jaar een prima leven zoals mijn man vaak zegt. Ik ben een persoon die veel bezig is met zelfontplooiing en nadenken over het leven en een 'prima' relatie is niet wat mij gelukkig maakt en gaat maken. Iedere keer belanden we weer in de vicieuze cirkel van veel irritaties/intollerantie en onbegrip. De cirkel van deze nare gevoelens wordt steeds korter, en is zeker al 2 jaar gaande.
Veel gepraat, in relatie therapie geweest en nog steeds hebben we gesprekken maar voornamelijk veel gesprekken met elkaar. De crux is wel duidelijk, de 2 heel verschillende persoonlijkheden die ons tot elkaar aan trok in het begin werkt nu heel hard tegen ons. Ik heb meer begrip gekregen voor zijn karakter en wensen en hij voor de mijne dankzij de therapie en de eerlijkheid zonder verwijten in de gesprekken met elkaar.
Feit is dat we ons af moeten vragen; kunnen we dit accepteren ja of nee?
De laatste maand praten we avond aan avond en zijn we tot de eerlijke conclusie gekomen dat we zo niet gelukkig zijn en gaan worden. En dat het idee dat als we zo oud moeten worden, dat dat niet is wat we willen.. Het gekke en fijne aan alles is dat we door onze gesprekken heel veel rust en opluchting voelen, en elkaar ook respecteren en waarderen als persoon en vooral als goede ouder.
Want daar ligt ons allergrootste pijnpunt.. de 2 kleine meisjes. Iedere keer als we nadenken over het moment dat we dit aan hen moeten gaan vertellen en daadwerkelijk ze een paar dagen per week niet gaan zien..pfff wat een beslissing! Ze zijn nog klein (2 en 4 jaar) en daardoor flexibel maar het idee dat ze huilend afscheid van mijn man of mij moeten gaan nemen breekt iedere keer weer ons hart.
In ons hart weten we dat wij niet gelukkig gaan worden in deze relatie, maar het is zo verdomd moeilijk om dit door te zetten met alle consequenties van dien!
Het plan is nu om een half jaar/jaar uit te trekken en financieel alles bij hetzelfde te laten en er een huisje bij te huren. Het koophuis houden we dus aan en van wat spaargeld en overgebleven maandgeld huren we een huis erbij. De kinderen gaan wel daadwerkelijk in een co ouderschapregeling (ma + di bij papa, woe,don,vrijdag bij mama en om het weekend).
Wij willen als stel kijken wat het met ons gaat doen, groeien we weer naar elkaar toe of genieten we juist van de vrijheid en het gescheiden zijn? De voorwaarde is wel dat we vrij zijn in alles, dus geen exclusiviteit en dus echt oprecht kijken hoe het gaat lopen..
Voor ons geeft dit plan veel rust maar voor de meisjes gaat het dus wel een scheiding worden. Je kunt hen niet uitleggen dat papa en mama een 'plan' hebben, zij hebben behoefte aan duidelijkheid.. En ook nu breekt mijn hart weer als ik het typ en vlieg ik met mn emoties van links naar rechts. Ja, ik geloof ik dit plan en ben benieuwd naar het ontdekken van mijn gevoelens en snak naar de lucht en tijd alleen die ik zal gaan hebben maar de andere kant zeg; wees niet zo egoïstisch en neem maar genoegen met een prima leven voor hen, ook al word jij daar zelf niet gelukkig van.
Heb je een (respectvolle) mening hierover dan hoor ik dit heel graag van je. Ook ben ik erg benieuwd of er mensen zijn die ook zo'n soort plan gehad hebben wat wel of niet succesvol gebleken is.
Dank voor het luisteren/lezen..
Liefs Kriebel83
engel
11-04-2015 om 17:18
Mark74
Idd Mark74. Is dat je geboorte jaar?. Ik lees ook vaker reacties in draadjes waar mijn nekharen van overeind gaan staan.....Doe er op een positieve manier wat mee!
guera
11-04-2015 om 22:32
Nee
Ik h b niet alle reacties gelezen maar ik zou zeggen. Nee niet doen. Waarom? Het gevoel hoort bij de cycli die je doorloopt in een relatie. Ups en downs. Momenten van pfff is dit het? Tot hele fijne intieme momenten. Gewoon zoals het leven is. Gun jezelf je man en met name je kinderen de tijd om dit te doorstaan. Echt ik herken het. Zeker als de kinderen klein zijn is het pittig. Je raakt jezelf kwijt. Je raakt elkaar kwijt. Het kost tijd om te herijken. Als er liefde en respect en goede tijden zijn snap ik werkelijk niet waarom je dan uit elkaar zou gaan. Kies ruimte binnen je relatie. Ga op onderzoek uit met een therapeut bij de yoga of weet ik veel. Neem letterlijk ruimte en ga af en toe een weekend alleen weg. Deed ik toen zeer regelmatig maar is nu 10 jaar later niet meer zo nodig. De onrust heeft zich gezet. De kriebels hebben plaats gemaakt voor trots dat we zoveel samen al meegemaakt hebben. Dat we elkaar de ruimte hebben geboden om in die spanning te kunnen blijven staan onder 1 dak ook al betekende dat ook soms tijden geen seconde of weken geen echt gesprek vanwege navelstaren.... We staan er nog met de kinderen en ik ben heel blij dat ik niet heb toegegeven aan de onrust en kriebels van jaren geleden en dat ik verleidingen heb weerstaan. Dat is voor mij for better for worse.
Ff zo
12-04-2015 om 15:04
Mark
"Soms doet de waarheid pijn. Moet zij daarom maar verzwegen of vermeden worden?"
Mark, je verwart het vertellen van "de" waarheid (nb jouw waarheid!) met botheid!
Ff zo
12-04-2015 om 21:15
Kriebel - naar elkaar toegroeien
Voor het geval je toch nog terugkomt om te lezen, je schreef: "Voor diegene die wil weten hoe het gaat; we zijn diep door de kern gegaan, hebben uitgesproken dat er inderdaad een leven kan zijn na ons huwelijk en ook dat dat leven voor- en nadelen zouden hebben. Maar er is nog genoeg, en zoveel dat we nu de tijd nemen om te beslissen of 'wij' weer WIJ willen zijn. We hebben elkaar verloren en fouten gemaakt, willen we allebei er weer wat moois van maken? En willen we dat omdat er zoveel liefde is om nog voor te gaan of willen we dat om alleen maar van deze ellende af te zijn en omdat het beter is voor de kinderen? Dit laatste staat boven water, maar er moet (van ons beiden, voordat er commentaar komt) meer zijn dan dat om voor 100% er weer voor te gaan. De waardering, gevoelens van liefde en respect voor elkaar is weer zichtbaar, een mooie basis volgens ons. "
De enige gedachte die ik jou en je man nog wil meegeven is: beslis vooral niet te snel dat er niet meer is dan dat jullie van deze ellende af willen zijn en het beter is voor de kinderen.
Als een van jullie twijfelt of er nog voldoende liefde is, zou ik adviseren: geef het niet te snel op. Door wat er gebeurd is de afgelopen tijd zijn jullie uit elkaar gegroeid en is er misschien twijfel ontstaan over jullie liefde voor elkaar.
Jullie kunnen, door nu weer in elkaar te investeren, weer positief naar elkaar te kijken, leuke dingen samen te doen, weer naar elkaar toegroeien. Maar dat heeft tijd nodig, tijd om de ontstane wonden te helen.
Geef dat een kans! In jullie beider belang en in het belang van jullie kinderen.
Ik hoop dat je nog eens terugmeldt of jullie elkaar weer gevonden hebben. Ik wens jullie veel geduld, wijsheid en goeds.
Jeltje
12-04-2015 om 22:26
alle goeds
Beste Kriebel,
Ik wil je alle goed wensen, wat je weg ook zal zijn. Ik herken veel en ik vind dat je wel degelijk voor je eigen geluk mag kiezen. Desalniettemin blijf ik ook, in een huwelijk waar het vuur wel uit is. Waarom? Niet zo heel nobel allemaal, ik denk vooral dat ik te lui en te laf ben. En het is ook gewoon goed: we zijn erg goede vrienden die elkaar erg veel gunnen. Dat is niet wat ik voor ogen had ooit, maar ik verkies het nu wel boven de boel ondersteboven gooien. Natuurlijk weet ik ook dat dit het fijnst voor de kinderen is, maar ik weet uit eigen ervaring dat het ook heel treurig is om op te groeien in een gezin waar weinig liefde is.
Veel geluk!
guera
13-04-2015 om 14:49
jeltje
Ik heb altijd geleerd: dat wat je mist heb je zelf te brengen!
Wat let je om zelf het vuurtje weer op te stoken in je huwelijk? Waarom doe je dat niet? Overigens vind ik het wel apart dat je vuur en liefde op 1 hoop gooit. Is er geen vuur meer of geen liefde?
Als je echt niet meer van iemand houdt dan lijkt het me niet heel fijn/zinvol om bijelkaar te blijven. Als er wel liefde is maar geen/weinig vuur dan is dat geen ramp en kun je het vuurtje weer opstoken. Liefde in de basis is wel voorwaarde.
eclipse
16-10-2015 om 22:04
status
@kriebel, ik heb je verhaal gelezen en ben benieuwd wat je keuze is geworden. Wat is je status nu? Nog steeds mee bezig ben je er met je partner uitgekomen? En zo ja op wat voor manier?
Sylvia
08-11-2016 om 20:39
Hoe gaat het nu?
Hoi Kriebel, ik ben heel benieuwd of jullie (al) tot een oplossing zijn gekomen. En of die oplossing aan je verwachtingen voldoet. Ik hoop dat je dit leest.
Sylvia
Kriebel83
19-11-2016 om 08:11
Update
Update live vanuit India!!
Geintje.. Hi Sylvia, wat leuk dat je vraagt hoe het gaat. Dankjewel.
Na mijn vorige update is het niet lang daarna geklapt en hebben man en ik besloten dat de basis weg was. Hij heeft een jaar lang in dezelfde stad een appartement gehad wat ons beide goed heeft gedaan. Het contact en omgang rondom de kindjes was altijd goed,rustig en liefdevol. Verjaardagen en kerst etc samen gevierd. Afgelopen voorjaar met elkaar gegeten en toegegeven dat deze afstand zo goed deed dat we elkaar weer zagen en waardeerden. Allebei hard gewerkt dmv psycholoog en stilte zoeken.
Afgelopen zomer de knoop doorgehakt en besloten er samen voor te gaan. Mooi en ik kan zeggen dat het hele gelukkige maanden waren.
Het zware wat wel steeds terugkomt, en daar wil ik graag jullie ervaringen of mening naar vragen is het vertrouwen. Dat spat namelijk nog geregeld uit elkaar.. man kan zo ineens aangeven dat 'het niet goed voelt' Hij voelt dan angst over de kans dat het toch kan mislukken. Angst voor het falen. Angst dat ik toch niet tevreden ben in onze relatie en onrustig word. Hij heeft ondertussen ook wat dingen opgebiecht vanuit het verleden en naar mijn mening is alles besproken en is de keuze om door te gaan samen de streep waar vanuit we verder gaan. Bouwen dus.
Door zijn onzekere en sims wantrouwende houding merk ik dat ik mezelf een beetje kwijtraak. Ik word onzeker, voel me niet ontspannen in m'n huis en betrapte mezelf laatst op een wantrouwende houding richting hem.
Is dit dan het werken aan je relatie? Kost dit tijd en zal het gaan slijten?
Of is het trekken aan iets wat nooit meer goed hersteld kan worden? Want iedereen zegt; vertrouwen is de basis van een relatie..
Ik weet het niet, wellicht jullie?
Twijfel83
30-01-2019 om 12:16
En nu??
Hoi kriebel83,
Herken me zo in jouw verhaal, daarom ook heel benieuwd hoe het nu gaat?
Denk niet dat je dit nog leest, aangezien de laatste post alweer paar jaar geleden is..
Maar wie weet...
Reageer op dit bericht
Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.