Relaties Relaties

Relaties

Geert

Geert

03-08-2015 om 11:02

Gecompliceerde vrouw


Geert

Geert

06-08-2015 om 12:35

dat ook

Ja voel me ook schuldig naar mijn zoontje.

Alles gelezen.

Je verhaal zit nu erg in de negatieve spiraal, begrijp ik, tenslotte zit je met je handen in het haar.

Je vrouw klinkt nu als een kille, egoïstische heks, sorry.

Toch ben je eens straalverliefd geweest, zelfs getrouwd. Kan je nu nog enkele positieve dingen vertellen over haar? Welke eigenschappen heeft ze, ook nu nog, die het waard zijn de relatie te redden?

Denk zelf na

"al moet ik wel melden dat daarbij ook het risico ontstaat dat ik een soort kinderopvang ga worden voor zijn moeder. Dus dat begrijp ik ergens nog wel, "
Je wordt vaak overvallen door een eigen soort 'logica' die je niet direct kunt pareren maar waar je van voelt dat het bij jou niet past, denk ik.
Er gaan in het publieke debat een hoop kortzichtige standpunten om, die mensen met autisme soms gewoon letterlijk nakauwen als het hen uitkomt. Die neiging hebben alle mensen, maar mensen met autisme snappen vaak de nuance niet en hebben veel tekst nodig om uit te leggen waar het hier aan mankeert.
Ik doe bij met name mijn zoon heel veel moeite om dit soort botte 'meningen' want meer is het niet, te nuanceren en door te denken.
En soms meldt ik dat gewoon, dat er wat mij betreft iets niet klopt, maar ik heb er even geen woorden voor.
Breng geen begrip op voor botte meningen want die versterk je daarmee.
Je zoon is je zoon al komt die bij je wonen. Dat dat opvangproblemen van zijn moeder op zou lossen doet helemaal niet ter zake. Dat zijn argumenten die in ruzies de betrokkenen op het verkeerde been zetten van waar het eigenlijk over hoort te gaan.

vera

vera

06-08-2015 om 12:42

sorry

Maar waarom doe je dan niets met je schuldgevoel naar je zoontje? Hij heeft echt maar 1 vader hoor. Voor je partner ben je *een* man.

Ff zo

Ff zo

06-08-2015 om 12:49

paar reacties

"maar straks op zijn fietsie spontaan naar zijn vader zit er waarschijnlijk niet in denk ik." Tja, is dat wat jij acceptabel vindt? Is dat wat je wilt voor je zoontje?

"Dus stukje onrecht, hypocrisie komt er ook regelmatig nog bij kijken. "
Ik denk dat zij heel erg vanuit zichzelf redeneert. Dus als zij zelf mensen toevoegt op Facebook en daar contact mee opneemt vindt zij dat logisch, want dat wil zij. Als jij dat doet vindt ze dat niet prettig en uit ze dat. Ze mist kennelijk inlevingsvermogen en meet daardoor met verschillende maten. Heel herkenbaar voor mij! De vraag "kan je je voorstellen" stel ik aan mijn man niet meer. Die kijkt me dan glazig aan....

"Wellicht zal een aantal van jullie denken waarom doorgaan? ik wil het gevoel hebben dat ik er alles aan gedaan heb als ik besluit om te gaan scheiden." Tja, lijkt me harstikke goed uitgangspunt. Bedenk je wel waar jouw grens ligt. En belangrijker: begin niet aan kinderen als je relatie niet heel erg verbeterd is. (want dan heb je er weer een probleem bij als het toch mis gaat)

"Scheiden zal voor mij betekenen dat ik alleen verder moet, en dat beangstigd mij best wel."
Hoezo?
Ben je deze relatie misschien begonnen om niet alleen te zijn?

"En ik vind het gewoon heel erg zonde omdat heel veel van de problemen niet nodig zijn."
Ik herken die gedachte heel erg. Het zijn vaak heftige discussies, ruzies om futiliteiten. Dat maakt het zo vervelend. Maar dat is iets wat wel bij ass past. Dus maak je borst nat, dat soort discussies verdwijnen niet zomaar.

Ff zo

Ff zo

06-08-2015 om 12:51

als er kinderen komen

"uiteindelijk hou je toch van elkaar en zij wilt graag kinderen. Het ziet er naar uit dat ik haar dat niet kan en wil geven, ben ergens ook bang dat alles dan nog erger gaat worden en mijn zoontje nog minder welkom is. "

Ik denk dat dat kans groot is dat haar gedrag nog erger wordt als er kinderen komen. Kinderen zorgen voor heel veel onvoorziene situaties, het is steeds aanpassen aan situaties die veranderen. Structuur valt weg. Daar kunnen mensen met ass ernstig problemen en stress van krijgen.

Met mijn man ging de relatie bijna 10 jaar goed, vanaf dat we een kind hadden werd het steeds erger. Het is gewoon te druk voor hem. Hij wil zijn gang kunnen gaan en dat kan niet als je steeds met een kind rekening moet houden. En omdat het te druk is voor hem (naast het feit dat hij al doodmoe is van de hele dag zijn best doen "goed" te functioneren) kan hij er in huis (met kinderen, huishouden) maar weinig bij doen (al is hij mogelijk ook nog lui, ik weet niet of luiheid ook meespeelt of dat het alleen door ass komt), waardoor erg veel in mijn schoenen geschoven werd. Echt zwaar.

Ik zou me echt 3x achter de oren krabben voor ik, als ik jou was, met haar aan kinderen zou beginnen (nb. op basis van wat je hier allemaal post). Vooral ook omdat je schrijft dat ZIJ kinderen wil. Jij kennelijk niet. Slecht uitgangspunt in deze situatie. En ik vrees echt voor je zoontje. Arme knul, dat zou wel eens heel sneu voor hem kunnen gaan worden.

En ook voor het evt. nog te geboren worden kind vraag ik mij af of het fijn is als een moeder zo in de stress schiet. Zie het ook bij mijn kinderen, die er echt moeite mee hebben zo'n vader te hebben die echt onredelijk reageert, met 2 maten meet, behoorlijk boos kan reageren in situaties die daar normaal niet toe leiden. Echt zwaar hoor.

alleen

'Scheiden zal voor mij betekenen dat ik alleen verder moet, en dat beangstigt mij best wel.'

Je bent 30, hebt een zoon van 7, je had kennelijk al jong een vaste relatie dan? Nu heb je een geliefde met wie het heel moeilijk loopt en die eigenlijk een kind met je wil.
Jij ziet er tegenop de knoop door te hakken en uit elkaar te gaan.

Wij zijn buitenstaanders, wij lezen alleen wat je schrijft.

Ik lees een moeilijke relatie met problemen die in jouw ogen niet nodig zijn, maar wel steeds gebeuren.
Eerst maar eens een geode professionale persoonlijkheidstest doen bij een psycholoog die gespeciaaliseerd is in relatiekwesties, allebei, en ik kaart krijgen waar het schuurt. Als je vaststelt dat dit op termijn te moeilijk is, toch weggaan.

Alleen

Alleen zijn went. Je kunt er aan wennen om voor overleg meer een beroep te doen op anderen, zoals familie en vrienden, collega's. Maar ik vond het ook wel een stap. En nog denk ik wel eens dat het toch veel voordelen heeft om samen te zijn.
Maar als de nadelen daar niet tegen opwegen dan is het niet meer handig om alleen voor dat idee van 'samen' daar aan te blijven kleven.
Alleen zijn heeft ook heel veel onvermoedde voordelen.
Je kunt veel flexibeler besluiten en snel handelen. Je kunt niet altijd alles maar daar ben ik ook best makkelijk in geworden.
Zonder man zijn mijn schilderijen nog steeds niet opgehangen en ik vind het blijkbaar ook niet belangrijk genoeg om mijn vriendin of mijn broer daar even aan te herinneren, want het is toch iets meer afstemmen en er bovenop zitten. Met een 'inwonende' handigerd is het denk ik eerder voor elkaar, ook al moet je soms eerst wat zeuren.
En ja, er wordt je niet snel wat uit handen genomen, je bent overal zelf altijd aan de beurt, maar daar wordt je groot van.
Ik ben eerlijk gezegd wel zeer opgelucht dat die stressvolle situatie met mijn ex met autisme al heel veel jaren over is. Als je eruit bent wil je echt niet meer terug.

Roer om

Geert, ik zou het roer omgooien. Maakt niet uit wat je doet, ze maakt toch overal aanmerkingen op. Jij bent ondertussen aan het inleveren, dingen niet meer doen. Maar dat levert geen winst op: ze maakt toch ruzie. en het frustreert je alleen maar meer, omdat ze niet ziet hoeveel je al aan het inleveren bent voor haar.
Dus het roer kan om: doe gewoon echt wat je zelf leuk vindt, wie je zelf bent, praat vriendelijk met je ex, laat je zoontje komen. Alleen die dingen waarvan je zelf vindt dat ze gelijk heeft, die kun je veranderen en de rest niet.
Zij wordt boos en verdrietig. Daar zou je nog voor jezelf wat duidelijke reacties op moeten bedenken, waardoor je het niet naar jezelf toe trekt. Bijvoorbeeld: als ze boos wordt zeggen: ik ga even een eindje om lopen, ik hoop dat je daarna gekalmeerd bent. Of als ze gaat huilen een zakdoek geven en verder nergens op in gaan. Na een kwartiertje vragen of het weer gaat. Dat soort reacties. Dus vooral niet jezelf in laten meenemen.
jezelf weer worden/blijven, doen wat je leuk vindt, je niet laten meeslepen in haar reacties, en dan maar zien wat er van komt. Ruzie en heftige taferelen heb je toch al. Dat het tot een scheiding komt, die kans is ook groot. Je moet nu eerst even jezelf zien te redden. Laat haar zien wie jij bent zoals je bent, waar je grenzen liggen en dan is het aan haar om te beslissen of ze daarmee kan leven.

Tsjor

Diagnoses

Als je toch wil gaan amateuriseren met diagnoses, autisme kan, borderline kan ook, adhd kan ook. Maar je bent haar psycholoog niet, je bent haar man, jij moet met haar leven en in elk geval je eigen leven kunnen leven.

Tsjor

Kinderen

Hier ging het ook goed mis nadat ons tweede kind geboren werd. Samen met wat andere voor hem stressvolle zaken draaide ex helemaal door. Omdat ik daarvoor nog weinig had meegekregen, hij wist zich blijkbaar goed aan te passen in een rustige een op een relatie, werd het nogal dramatisch.
Inderdaad. Met kinderen worden zaken zo onvoorspelbaar dat het voor iemand met autisme een grote stressfactor kan zijn.
En dan is het lastig als je allebei zo verschillend bent en ook een hele andere opvoedstijl blijkt te hebben.
Gelukkig liet mijn ex de opvoeding dan toch wel vaak aan mij over want ik ben er wat tussengesprongen. Kinderen houden zich nou eenmaal niet aan volwassen afspraken en regeltjes. En laten zich al helemaal niet micromanagen.

Wrongplanet

http://wrongplanet.net/forums/viewtopic.php?t=224745

Ik vind op Wrongplanet nog weleens aardige inkijkjes hoe het van de andere kant beleefd wordt. En ja, ook al is iemand een controlfreak die kan zich ook wel bij tijden vreselijk voelen omdat anderen je dat niet in dank afnemen maar het lukt jezelf ook niet om je te beheersen.

"Should I be trying to change this about myself, because nobody in my life seems to want to understand my being an aspie. They just ask hostile questions like "Why do you always get so irritable?", "You can't get upset over everything!". Then I explain that I can't help it and they tell me that I need to learn to control myself. It's a daily thing. This isn't with strangers. It's with my parents and my fiancee."

De buitenwereld merkt er vaak weinig van maar in het gezin kan het de hele zaak domineren.

Hortensia

Hortensia

06-08-2015 om 16:58

stop met diagnosticeren!

Heel kort door de bocht: de situatie is niet leefbaar. Punt. Of het nou autisme, narcisme of gewoon gezonde krengerigheid is, er zijn grenzen.

Hoe langer je je grenzen laat overschrijden (bijv. door haar ziekelijke jaloezie), hoe erger jij én je zoontje beschadigd raken.

Maar blijkbaar heb je zo weinig zelfvertrouwen dat je een negatieve partner boven geen partner verkiest?

Oh ja, iemand schrijft dat je ook naar haar positieve kanten moet kijken. Klopt. Maar sommige negatieve kanten wegen zwaarder dan de positieve kanten. En n.a.v. wat jij hier schrijft (ik lees natuurlijk maar 1 kant van het verhaal ) plus de herkenbaarheid uit mijn eigen situatie zou ik zeggen: dit gaat van kwaad tot erger.

En pas jaren later, als je de knoop hebt doorgehakt, komt heel langzaam het besef hoe absurd en beschadigend jouw huidige situatie is.

Maar dan is de schade al aangericht.

Dat ik mijzelf kapot heb laten maken is mijn probleem en daar was ik zelf bij, dat kan ik nu wel loslaten. Maar dat ik ook nog eens mijn kinderen liet meesleuren door het gedrag van hun vader is iets waar ik me ook na al die jaren nog heel schuldig om voel en waarvan ik pas nu, na 10 jaar, ga beseffen wát dit voor gevolg heeft gehad voor hun ontwikkeling.

Mind you, de moeder van je kind onvriendelijk behandelen omdat zijn stiefmoeder dat van jou verlangt... Besef je zelf wel waar je jezelf, maar vooral je kind aan blootstelt?

En dan zal het aan mijn reet roesten of er wel of geen diagnose aan hangt. Zelfs aan gedrag veroorzaakt door een stoornis zit een grens. En aan sommige dingen stel je je kind gewoon niet bloot. Punt.

Hortensia

Hortensia

06-08-2015 om 17:12

samen versus alleen

AnneJ schreef: "Ik ben eerlijk gezegd wel zeer opgelucht dat die stressvolle situatie met mijn ex al heel veel jaren over is. Als je eruit bent wil je echt niet meer terug."

Ik heb de woorden "met autisme" eruit gehaald omdat ik dat niet relevant vind, sorry. Stressvolle situaties met een partner waar niet over te praten valt is sowieso einde oefening.

Ik heb het heel lang gerekt met de vader van mijn kinderen, over me heen en terug laten lopen, geprobeerd te praten, de schuld bij mezelf gezocht (want ja, wie naar een ander wijst, wijst met drie vingers naar zichzelf) en al die zalvende bullshit nog meer. In het belang van de kinderen en ook omdat ik dacht dat ik zonder hem niks waard zou zijn. En tegenwoordig nu er meer bekend is over autisme zal ik geheid mezelf opnieuw voorbij zijn gelopen en me opgesteld hebben als begeleidster en therapeute tot de dood ons scheidt terwijl er dag in dag uit over mijn grenzen wordt gegaan. En me net als toen ontzettend schuldig voelen.

Ondertussen gingen mijn toen nog jonge kinderen en ik steeds verder kapot.

Na de scheiding vielen langzaam de stukjes op zijn plek en zag ik hoe fout het was. Die stukjes zie ik nu ook in Geerts verhaal, maar Geert zit er zelf nog teveel middenin om dit te kunnen zien. Geert is bang dat hij het alleen niet redt en snapt niet dat hij alleen juist veel beter af is, en zijn kind ook, en vooral ook de nog niet geboren kinderen.

Jij hebt de keuze. En als je zelf niet durft te kiezen omdat je bang bent alleen te blijven of de seks te missen, denk dan aan je zoontje, en aan die vrouw die als een wig tussen jou en je kind in staat. Alleen zijn geeft je de vrijheid om met je ex om te gaan zoals jij wilt, en voor de seks kun je ook heel goed je rechterhand gebruiken (tenzij je links bent).

En de vader te zijn voor je zoontje die jij wil zijn zonder manipulerende stiefmama.

Lat

Je kunt ook apart gaan wonen. Dan heb je tenminste eigen vrije ruimte en ruimte om afstand te nemen. Dat heb ik mijn ex indertijd ook voorgesteld. Het is ook anders als je al kinderen hebt. En als exen en ouders steunen we elkaar ook. Alleen het is niet meer zo dwingend en je kunt waar gewenst afstand nemen. En de stress loopt minder hoog op.
Maar een kind krijgen waar de relatie al zo stressvol is zou ik inderdaad maar goed over nadenken. En sluitende voorzorgsmaatregelen nemen.

Hortensia, positieve kanten.

Ik schreef over "kijken naar de positieve kanten" van de dame in kwestie.
Ik heb niet gezegd dat Geert daar ook naar moest kijken. Ik vroeg Geert of hij ze nog kan vinden en benoemen....Iets andere insteek dus.

Zo kan hij nadenken of er nog genoeg positiviteit in de relatie zit om dit door te zetten.

Pandora

Pandora

07-08-2015 om 12:05

Geen kind, in godsnaam!

Ik ben getrouwd geweest met zo'n soort man. Hij had (heeft) een diagnose borderline, maar ik zie zeker ook narcistische en autistische trekken bij hem. Het ging pas goed mis toen ons eerste kind geboren werd. Ik smeek je: begin er niet aan met deze vrouw! Dat mag je een kind niet aandoen. Ik heb veel te lang aan het dode paard getrokken, ik wilde er ook alles aan gedaan hebben, maar waar hou je op? Na de tweede of de vijfde relatietherapeut? Na de 10e of de 50e keer dat je partner agressief in je gezicht staat te schreeuwen? We zijn uiteindelijk gescheiden en het was een regelrechte bevrijding. Deze relatie heeft diepe wonden achtergelaten, maar al snel stond ik weer stabiel op mijn twee benen. Met de kinderen gaat het ook veel beter. Het is een overweging. Just my two cents.

Colette

Colette

09-08-2015 om 03:15

Ik zou gaan....

Beste Geert,

Jouw verhaal komt me heel bekend voor maar dan omgekeerd.
Jarenlang heb ik geprobeerd zijn gedrag te begrijpen/veranderen, ben zelf in therapie gegaan, samen in therapie gegaan, want ik wilde het ook zo graag anders.
Uiteraard zag ik ook wel mijn rol in de relatie.
Het verschil is wel dat wij kinderen hebben en al bijna 20 jaar samen waren.
Maar ik was vaak ongelukkig en onzeker.
Uiteindelijk zijn we gescheiden omdat hij een ander had, zo'n cliché...
Overigens werd mij veel duidelijk toen ik ging lezen over narcisme. Wellicht is dat voor jou ook interessant.

Nu ik wat meer afstand heb zie ik dat ik datgene wat me zo ongelukkig maakte zelf heb gefaciliteerd en het misschien ook op een bepaalde manier wel prettig vond. Maar nu zou ik nooit meer voor zon man kunnen vallen.

Als ik jouw verhaal lees dan zou ik ervoor kiezen om weg te gaan. Ook voor je zoon is dit geen goede situatie. En een voorbeeld van een gelijkwaardige en liefdevolle relatie lijkt dit me ook niet.

Scheiden is heel verdrietig en ja, je voelt je soms alleen en klote, maar dit zou ik mezelf en mn kind besparen.

Veel sterkte en wijsheid. Dit forum is een mooie plek

Colettte

Colettte

09-08-2015 om 07:26

Overigens....

... vind ik het echt te gek voor woorden dat jij bewust onvriendelijk doet tegen je ex, de moeder van je kind nota bene. Ik vind het te gek voor woorden dat je dat doet (omdat je huidige vrouw dat wil en om conflicten te vermijden) maar ook dat zij boos wordt als je in haar ogen te vriendelijk bent. Ik denk dat dat voor mjj al genoeg reden zou zijn om ermee te kappen.
Voor je zoon is het ook belangrijk dat jullie elkaar als ouder respecteren. Dat jou vrouw dat niet toestaat vind ik raar.
Kan me voorstellen dat je nog weinig zin hebt om de liefdevolle, gepassioneerde echtgenoot te zijn of zelfs te spelen.

Astrid

Astrid

09-08-2015 om 11:51

Ik vind niet dat je iemand moet voeden

Ik vind niet dat je iemand moet voeden met de resultaten van je eigen verhaal, omdat je nooit het hele verhaal kent.

Je eigen verhaal delen is iets anders, maar om een ander dan van narcisme te beschuldigen, zeggen dat je in zijn plaats weg zou gaan en dat je snapt dat hij niet meer de liefdevolle gepassioneerde echtgenoot kan zijn of zelfs maar kan spelen, begrijp ik niet.

Zo komen die affaires vaak om de hoek kijken. Zij/hij begrijpt me zo goed, met hem/haar kan ik pas praten, ik hoef niets te zeggen of hij/zij begrijpt me al, zij/hij geeft me wel lichamelijke aandacht en warmte, bij hem/haar vind ik wat ik bij jou ben kwijtgeraakt.
Ja duhuh...

Als Geert het moeilijk heeft, helpt het praten natuurlijk altijd, even van je afschrijven, even delen, even andere meningen horen. Maar je moet alleen wel proberen Geert zo objectief mogelijk te helpen en niet een plaatje te zien van Geert zijn vrouw met het hoofd van je ex-partner er op. (en ik weet het, dat is heel moeilijk)

Geert

Geert

09-08-2015 om 15:55

Vakantie

Ik heb nu ook weer ruzie over de vakantie periode, voor het eerst delen wij de zomervakantie. Nu is de weekend regeling gewoon doorgegaan, ben me er niet bewust van geweest dat het 3 weken bij mij en 3 bij zijn moeder zijn. En blijkbaar dan het weekend in de 3 weken bij zijn moeder niet, tenminste niet bij stil gestaan. Nu wilt ze dat ik aankomend weekend mijn vrije weekend inhaal omdat hij dus in de vakantie gewoon in het weekend is geweest. Zij geeft aan haar vrije weekend te hebben, en ik heb aangegeven niet stil te hebben gestaan bij de weekenden. Nu zit in dan weer in een spagaat met bonje. Overigens heeft ze ook bij mijn ouders voorgesteld dat mijn zoontje het ene weekend op zaterdag bij ond slaapt en dan het weekend daarna dat hij komt op vrijdag en zaterdag bij ons slaapt. En daar hebben wij dan bonje over.

Overigens is de laatste discussie die ik hier besprak niet opgelost, ik zou dus mijn excuses moeten aanbieden omdat ik zo vriendelijk aan de telefoon deed met zijn moeder wat absoluut niet waar is.

Excuses voor de opbouw en taalfouten tik het op mijn iPhoene.

Katniss

Katniss

09-08-2015 om 17:10

Geert

Ik zou met die relatie kappen. Wat schiet jij hier nou mee op? Zit er ook nog wat leuks aan, of is het alleen maar narigheid?
Als ze rust wil als jouw kind er is, gaat ze maar lekker ergens anders heen.

Volgens mij

Gaat je vrouw niet over de omgangsregeling. Het is wel handig als je haar op de hoogte houdt van de door jou, samen met je ex, genomen besluiten.

Geert

Geert

09-08-2015 om 18:11

Jawel

Jawel, vakantie is netjes doorgegeven. De weekenden zijn gewoon doorgegaan, nooit bij stil gestaan dat het gebruikelijk is dat de weekenden dan niet door zouden moeten gaan. Tenminste daar verschillen de meningen over, ik werk gewoon en zie dus geen lrobleem dat hij er in het weekend is.

Ff zo

Ff zo

09-08-2015 om 23:27

Vraag

Geert, zou je eens hier willen posten wat voor leuks, grappigs, geweldigs, liefs je ziet bij je huidige vrouw?

Even een andere kant van je vrouw belichten, zodat wij een breder beeld krijgen?

Ff zo

Ff zo

09-08-2015 om 23:30

p.s.

Geert, hoef je niet uitgebreid toe te lichten, maar misschien kan je kort 5, 10, 15 dingen noemen, zo veel als je zo snel kunt bedenken.

Bedankt.

Doe gewoon wat jezelf goed dunkt

Laat haar gekrakeel en denk even goed na bij jezelf: wat wil jij. Kind in het weekend geen probleem, dan is er geen probleem voor jou. Blijkbaar wel voor haar, maar dat moet ze dan maar zelf even uitzoeken. Ze kan zelf naar haar vader en moeder gaan, een tentje of caravan opzoeken of met de oren dicht in bed liggen.
Je probeert steeds om alles zo te doen dat zij het goed vindt, maar het maakt niet uit wat je doet, gedonder komt er toch. Stop daar dus mee. Doe wat je zelf belangrijk vindt voor je kind en voor jezelf en laat haar donderen, tot ze snapt dat ze a. sommige dingen zelf kan oplossen; b. sommige dingen maar moet accepteren; en c. even na moet denken of ze a. of b. moet doen.
Ze zal ergens toch de noodzaak moeten gaan inzien om al die boosheid en frustraties niet zomaar te ventileren. Dat kan ze leren inzien als ze er zelf tegenaan loopt, dat het zo niet goed gaat. En daar loopt ze tegenaan als jij het niet meer tot jouw verantwoordelijkheid maakt om te voorkomen dat zij frustraties heeft.

Tsjor

Ff zo

Ff zo

10-08-2015 om 13:31

Tsjor

Misschien dat jouw werkwijze werkt, maar de vraag is of dat zo is.

En in elk geval zou het zo kunnen zijn dat TO in de tussentijd ERG veel over zich heenkrijgt, en erger, ook zijn kind!, van alle boosheid en frustratie van zijn vrouw.

Ik weet niet of TO dat aandurft/wil doorstaan (en zijn kind dat wil laten doorstaan!), maar dat kan TO beter zelf aangeven.

Ik vraag me ernstig af of TO dit allemaal nog wil doorstaan, terwijl zij niet eens de moeder van zijn kind is (de reden dat ik nog steeds bij mijn moeilijke man ben - momenteel gaat het overigens wel oké). En terwijl zij nog een graad (of meerdere graden) erger is qua onaangenaam gedrag, dan mijn man - tenminste zoals ik het lees.

Maar ik hoor graag nog de antwoorden van TO op mijn vraag in posting #56.

Misschien staat er heel veel positiefs tegenover.

Ze snapt het niet

De regel, 'omgangsregeling om het weekend', en de regel 'de helft van de vakantie' bijten elkaar. Hoe kun je vakantie hebben maar toch de regel van om en om het weekend hanteren?
Leuke puzzeltjes maar ze gaat er niet over. En dit zijn de dingen waar je vaak een kunsthoofd van krijgt.
Ik zou het eens andersom doen. "waarom is de vraag fout" denk daar eens over na.
Maar dan wel bereid zijn om in discussie te gaan en samen op zoek te gaan naar tekst waarom dit door jullie beiden zo verschillend beleefd wordt.

Eigen leven

Als ik alle reacties lees, komt er al eerste op .... kies voor jezelf en je zoontje.

Het lijkt mij als je getrouwd bent met een man met kind, dat je ook van het kind houdt. Ook zij kan helpen met de zorg voor je zoon als hij bij jullie is, dat maakt het contact alleen maar beter en gezelliger.

Alles wat je omschrijft is toch geen leven. Man wat loop jij op je tenen zeg om iemand anders te pleasen? Omdat je van haar houdt? Misschien moet je van jezelf gaan houden. En heerlijk met je zoontje een fijne tijd maken. Dingen gaan doen en niet op je vingers getikt te worden.

Je hebt al zoveel gedaan, besproken .... het lijkt niet te werken. Zij zal hulp moeten zoeken en jij .... loslaten.

Sterkte, het blijft moeilijk en dit soort dingen gaan niet over één nacht ijs. Voel je niet schuldig. Je bent juist sterk!!

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.