Relaties Relaties

Relaties

Geert

Geert

03-08-2015 om 11:02

Gecompliceerde vrouw


driftkikkertje

driftkikkertje

14-08-2015 om 11:02

ben je wel eens echt boos geweest?

op basis van wat je hier beschrijft zou ik zeggen, ga scheiden. Vooral dat ze jouw zoontje niet lijkt te accepteren is niet gezond, dat vind ik nog het ergste aan je verhaal. Je vrouw lijkt wel dingen te zóeken om op jou aan te merken en jou het leven zuur te maken. Heeft ze zelf wel door dat ze het doet? Voel jij je schuldig omdat je denkt dat zij er niets aan kan doen dat ze zo is/doet?

Even een andere gedachte: kan het zijn dat ze jouw grenzen opzoekt, ik bedoel dat ze zo ver gaat in jou controleren omdat jij niet zegt 'tot hier en niet verder'? Dat ze hoopt dat jij een keer echt boos wordt en je ook een keer kwetsbaar toont? Als je het nog niet hebt gedaan, zou ik eens tegen haar zeggen dat je als het zo door gaat bij haar weggaat. Ik weet niet in hoeverre zij (financieel) van jou afhankelijk is, maar zou het kunnen dat ze jou zo controleert om maar iéts te hebben om de regie over te hebben. Dat ze zich in feite heel slecht over zichzelf voelt en zich op een bepaalde manier heel erg aan jou vastklampt. Ik herken iets aan jullie situatie, namelijk. Ik heb zelf een heel lieve man (die zich niet zo snel uit) die mij heel veel ruimte geeft om te doen wat ik wil. Ik heb een tijd gehad dat ik me niet fijn voelde, ik had geen werk na de geboorte van de kinderen en ik voelde me vreselijk afhankelijk en schuldig. Ik had constant het gevoel niet genoeg mijn best te doen (om werk te krijgen, om het huishouden op orde te hebben, dat soort dingen) en ik was gewoon onuitstaanbaar. Dan ging man zonder klagen -ik noem maar wat- de afwas doen van 2 dagen, maar dat mocht niet van mij omdat ik vond dat ík het moest doen (want ik had het laten liggen) en bovendien is hij slordig: hij breekt nogal eens wat en als hij afwast is het niet altijd schoon. Ook had ik behoefte aan structuur, die ik niet had omdat ik werkloos was, dus ik wilde graag een soort taakverdeling. Dat ik de klusjes zou doen die ik het liefst zelf doe (de was, de afwas, opruimen) en hij dingen waar hij beter in is (bedden verschonen, stoffen, koken). Hij wilde dat niet - hij vond dat stom - en ging rustig 'mijn' klusjes overnemen terwijl zijn klusjes bleven liggen. Dan ging hij wel afwassen (omdat ik het nog niet had gedaan) en waren de bedden al drie weken niet verschoond, want dat kan ik niet goed vanwege een medisch probleem. Af en toe ontplofde ik ook wel eens (als er weer eens een mooi kopje was gesneuveld in de vaat), maar hij werd nooit, echt nooit boos. En daar voelde ik mij dan weer slecht over en daar werd ik nog bozer van, dat ik zo vaak kwaad en verdrietig was om futiliteiten (een gebroken kopje), en hij zo evenwichtig. Ik voelde me ook niet serieus genomen: hij zat niet zo met een gebroken kopje en wist niet waarom ik me zo druk maakte. Ik kan me voorstellen dat zoiets bij jouw vrouw aan de hand is. Nu gaat het wel beter hier hoor, ik heb werk en automatisch meer structuur en controle en ik voel me meer gelijkwaardig. Ik hoop alleen nog dat mijn man nog eens wat makkelijker zijn grenzen aangeeft (als hij die al heeft), want ik heb nog steeds wel eens het gevoel dat ik veel meer neem (in de zin van nemen en geven) dan hij. We hebben ook nooit ruzie bijvoorbeeld, en dat zou ik toch wel eens fijn vinden.

Geert

Geert

14-08-2015 om 21:04

Boos

We hebben vaak ruzie, geef dagelijks mijn grenzen aan. In de weekenden heb ik sosm na een uur mijn kookpunt al bereikt met de praktische en soms sarcastische opmerkingen. Mijn het komt wel goed mentaliteit botst vaak met het alles strak in de hand houden mentaliteit. Voorbeeld, boodschappen doen. Ik sta dan te wachten tot ze bij elk schap alle producten door haar handen laat gaan voordat ze iets pakt. Dan kopen we bijv gebak voor een verjaardag, dan is een hele taart te veel. Dan zag ik dan doen we een halve, dat is dan te weinig. Dan zag ik doe een grote want beter dat er iets te veel is dan dst iemand geen taart heeft. En dan gaat het mis, dan raakt mijn geduld op. Dan gaan we daarna in 2 rijen staan bij de kassa en de snelste pakt ze dan. En dat is dan met alles wat we doen, vakantie, naar de film, uit eten. Managers erbij, tafeltjes wisselen bij het uit eten gaan. Gedoe met mijn familie, en zoals aangegeven dan bij een terasje bijv gedoe omdat ik te aardig tegen de moeder van mijn kind doe aan de telefoon. Zo ziet een gemiddelde dag eruit. Voor mijn verjaardag krijg ik een gezamelijk cadeau waar zij ook iets aan heeft.

Sorry mensen, ik baal ervan dat ik haar zo afval maar het is gewoon zeer vermoeiend. De tv staat nu bijv aan, constant opmerkingen zoals ranzig, ja hoor, wat zit haar haar raar. En dat elke minuut, ik raak daar helemaal afgedraait van. Zeg ik er wat van dan is er ruzie en deugt onze relatie niet. Als mijn zoontje er is dan zit ik helemaal klem voor mijn gevoel, dan is er nog meer om wat over te zeggen. Ook wel terecht hoor, dus laat ik daar wel helder in zijn dat ik wel luister als iemand tips heeft maar niet als iemand het er door het probeerd te drukken. Je krijgt daar echt het gevoel door dat je het niet goed doet.

Ik heb al zoveel gelezen over relaties, onzekerheid, slecht zelfbeeld, jeugd, het gezin waar je uitkomt. Zo heb ik nooit een band met mijn vader gehad en wil dat wel voor mijn zoontje zijn. Ik wil ook gewoon dat hij langs kan komen als hij ouders is en niet op afspraak. En tuurlijk begrijp ik dat het geen buurthuis moet zijn maar hij moet zich wel welkom voelen.

Nu de kanten waarom ik nog in de relatie zit, of zat want ik wil dit al een behoorlijk lange tijd niet meer. Helemaal als ik andere stellen zie, ook met stiefkinderen trouwens. Mijn zoontje ligt echt nooit in bed bij ons in de ochtend of wat dan ook. Maar ook daar verschillen de meningen over. Maar goed, ik ben altijd heel erg gek op mijn vrouw geweest. Voordat we wat kregen had ik het gevoel dat zij mijn soulmate was. Denk altijd dat kan toch niet zomaar verdwijnen. Gaande weg kom je er steeds meer achter dat ze gewoon heel erg moeilijk is. Ik de beginfase had ik al wat rode flaggen, zoals mijn zoontje. Dat ik dom ben geweest dat ik een kind heb met iemand waarmee het niet echt de bedoeling was om oud mee te worden. En ja, dat is zo. Maar die fase, het verwerkings process heb ik daardoor opnieuw herbeleefd. Er kwam een strake om het weekend regeling, extra is altijd een discussie. Of was, want ik ben er altijd helder in geweest dat ik er zoveel mogelijl wil zijn. En hij is er nu tussen de 2 en 4 nachtjes. Gaande weg ben ik me steeds meer gaan afsluiten, wel een huis gekocht en dat is wel iets wat een financieel probleem is. Ergens ben ik ook bang om alleen te zijn, en in het begin was ik zo blij dat ik toekomst perspectief had. Ergens heb ik altijd vastgehouden aan het gevoel van genegenheid wat ik voelde voor haar voordat we wat kregen.

Nou succes met destileren :p, wel heel erg bedankt voor jullie reacties. Dat doet me goed!

Geert

Geert

14-08-2015 om 21:07

Vragen

Wellicht is het beter om wat vragen te beantwoorden want ik schrijf alles nogal warrig ik als ik het terug lees

Geert

Geert

14-08-2015 om 21:17

Ja

Nog een voorbeeld, wil een ijsje halen. Een parfait, dan krijg ik vragen waar en bij wie ik dat gegeten heb. En hoe ik dat dan weet wat voor ijs dat is. Alsof ik vreemd ben geweest. Dat komt ook regelmatig voor, uitvragen van dat soort shit. En dan doorvragen, hoe weet je dat dan? En dan als laatste ik vind het maar raar.

Ik ben trouwens vaak boos, ga dan buiten een rondje lopen of zoiets. Geef ook vaak aan dat ik dit soort dingen niet prettig vind, wilde zoals nu gewoon samen even ergens een ijsje eten.

Ff zo

Ff zo

14-08-2015 om 23:03

Soulmate / vragen

Hoe was dat soulmate gevoel? Waardoor voelde je dat toen?

Of was je vooral heel blij met iemand die jou toen aandacht gaf en aardig tegen je deed? (na even alleen te zijn geweest)

Overigens: je hoeft niet op alle vragen antwoord te geven. Mischien kan je het jezelf makkelijker maken door te zeggen "nou, gewoon". En er niet op door te gaan. Of als ze vragen stelt te zeggen "doet er niet toe", "het is gewoon zo" of "dat vind ik gewoon", "ben nou even bezig" etc. Afkappen die eindeloze vragen.

En wat ook kan helpen: afleiden, over een ander onderwerp beginnen dat haar interesseert.

Geeft zij wel altijd meteen antwoord als jij vragen stelt?

Thomas

Thomas

14-08-2015 om 23:09

Weet je

Je vrouw houdt dit gedrag ook vol omdat jij het toestaat. Jij doet iets, zij zeurt erover en dan ben jij geirriteerd. Als jij dan wat zegt is het ruzie, zeg je niks dan vreet je jezelf van binnen op.

Jij kan dus niet omgaan met haar gedrag, dat betekent niet dat haar manier van doen per se fout is, want dat kunnen wij niet beoordelen omdat we het alleen van jouw kant horen, en jij bent nogal geirriteerd, maar het betekent wel dat haar gedrag niet door jou gewenst is en jouw gedrag niet door haar gewenst. Dus dan zou ik ermee kappen.

Helemaal omdat ze de relatie met je zoontje niet voorop stelt. Snap ik ook wel, want het is niet haar kind, maar als je iets met een gescheiden man begint krijg je nou eenmaal het kind (en de ex) erbij. Had ze eerder kunnen bedenken.

Je schrijft dat je bang bent alleen te zijn. Ben je liever ongelukkig samen dan vrij alleen? Vrij om een normale relatie met je ex te hebben zonder dat je geforceerd onaardig moet doen? Vrij om je zoontje te ontvangen wanneer je wil of wanneer t nodig is omdat je ex weg moet? Vrij om een lieve vriendin te ontmoeten die niet zeurt over het dopje van de tandpasta?

Geert

Geert

14-08-2015 om 23:43

Stier

Afleiden helpt niet, negeren niet. Grenzen aangeven, en ook boos worden of weglopen niet. Als een stier die op een rood doek afgaat, je komt er niet onder vandaan.

Ik weet niet precies hoe dat uit te leggen is, die klik. Zou kunnen dat het de aandacht was, ik zou het niet weten. Wellicht het onbereikbare dat er was, we kennen elkaar al lang. Vanaf mijn latere jeugd, ik had altjd de indruk dat het een rustig soms wat afwezig meisje was. Nooit een grote mond of heftig of wat dan ook. En zo was het in het begin ook niet. Wel waren er vreemde dingen vond ik, ik stelde in het begin toen we al bij elkaar sliepen of ze door de weeks wilde blijven slapen ipv alleen het weekend. Meen de dinsdag erbij, een dagje extra of zo. Na dat ik het voorstelde kreeg ik een botte reactie met ''hoezo'' ? Dat begreep ze totaal niet, nu achteraf kan ik het begrijpen. Zij had het anders in haar hoofd, heel merkwaardig vond ik het iig. Normaal zegt iemand dat gaat te snel of wat dan ook maar dit was anders. Na deze periode heb ik alles nog door een roze bril gezien. Ik pakte flink uit met valentijn en zij deed daar niet aan, dat was niets voor haar. Dat is nu wel anders trouwens, maar wel moeilijk vond ik dat. En tussen mijn familie ging het ook goed, ze was wel druk kwa lraten maar het was gezellig. Mijn familie is wat rustiger en de levendigheid was een aangename aanvulling. In die tijd had ik gedoe met mijn zoontje en de omgangsregeling dus dat speelde toen niet echt een rol. Mijn ex had een andere man en samen hadden ze een kindje gekregen. Later gingen ze scheiden en vanaf dat moment, en een betere omgangsregeling, ging het eigenlijk meer spelen dat het een probleem was dat ik een zoontje had. Hij mocht niet meer in de slaapkamer komen en dst soort dingetjes, maar de roze bril was er nog en we hadden het leuk voor de rest. En ze deed ook wel leuk met hem, ik merkte wel dat mijn zoontje haar wat bot of streng vond maarer waren ook leuke kanten. Achteraf natuurlijk een aantal no go's maar ja, ben ook niet echt een assertief persoon en waaide met de wind mee of zoiets. En het werd van kwaad tot erger, samen wonen, geld zaken etc. Moest zijn 50 cent zakgeld zef betalen en dat soort flauwekul. Na de verhuizing maar ons koophuis werd het erger, kleinste kamer was voor mijn zoontje, en kon wel als laatst gedaan worden etc. Vanaf toen werden mijn ouders pissig, we hebben toen een leuk kamertje voor hem gemaakt en zij was eigenlijk alleen met haar eigen spullen bezig. Wellicht ook door het gebrek aan overzicht van haar kant. Maar door de botheid gun je het haar niet meer of zo, mijn familie was zeer bereid om een handje te helpen. 1.5 ton stenen voor in de tuin? Regelde mijn ouders, en noem het maar op. Maar dat is er nu niet meer. Later ben ik erachter gekomen dat ze contact had met een ex of ex bedpartner of zoiets. Per toeval, ik had een mediaplayer gekocht en via de iphone werkte de bediening niet. Dus ik vroeg haar telefoon, en toen ontdekte ik het. Dan begrijp ik het wel weer of zo, ik geef haar geen aandacht door haar gedrag. Het duwt me alleen maar van haar weg, en echt geloof me, die voorbeeldjes daar heb ik er wat van. Dit is een beetje kort het verhaal, al is het nog veel uitgebreider dan dat. Ik ben ook niet perfect.

Ik mis gewoon het beeld wat ik van haar had, of dacht te hebben. Heb nooit geweten dat zij thuis ook altijd zo heftig is geweest. Ik wil absoluut geen volgzaam type of zo maar had wel gedacht dat het wat relaxter zou zijn. En zou gaat de tijd voorbij, je wisseld van baan, koopt een huis, gaat zoveel mogelijk je eigen gang om de weekenden met je zoon om het relaxed te houden. Gaat steeds meer liegen, of onderwerpen vermijden om geen gedoe te krijgen. Je word zelf ook botter, gaat relatietherapie doen. Begrijpt totaal niet wat iemand zijn gedachtegang is, probeerd het te begrijpen. Gaat relativeren, komt door een slechtzelfbeeld etc

En dan zit je hier, op een forum je vrouw af te zeiken. Totaal opgebrand, potentiele restschuld. Weer een relatie stuk, geen goed voorbeeld voor mijn zoontje. Zal bij mijn broertje moeten gaan wonen om de schulden af te lossen. Daarnaast de emotionele kant, heel af en toe is ze relaxeden denk ik kon je maar altijd zo zijn. Dan is ze de persoon die gewoon lief is. Maar dat is een illusie want het is gewoon ook haar karakter. Ik maak graag mensen gelukkig, help mensen als dat kan. Geef graag wat weg, en dat kan nu gewoon niet meer. Het i een mijnen geworden. Ik loop op ijs, constant strategieën bedenken hoe ik gedoe kan ontwijken.

Best bizar eigenlijk, kan niet de bedoeling zijn toch? Dat is geen liefde meer...

details

Toch klinkt het herkenbaar alsof iemand veel details nodig heeft om zich een goed beeld te kunnen vormen en bovendien een 'zoek de foutjes' houding om dat dat mogelijk afbreuk doet aan een 'perfecte' oplossing. De context wordt niet spontaan begrepen of bedacht en heeft tekst nodig. Daar moet alles voor wijken.
En dat botst want voor jou is het allemaal gedoe, nergens voor nodig, zonde van je energie. Daarin ben je dan ook gewoon heel verschillend.
Dat heeft niets te maken met een slechte jeugd of iets dergelijks, maar wel met gebrek aan tijdige deskundige begeleiding in de jeugd om dat verschil in communicatiestijlen te leren herkennen en te leren overbruggen.
Als ik iets aan mijn ex overlaat moet ik er altijd rekening mee houden dat ik het zelf op het laatste moment toch oplos omdat de 'perfecte' oplossing er nog niet is gekomen en dan wordt er doorgepuzzeld tot die er wel is.
Maar de kinderen kunnen niet wachten want ze hebben een nieuwe fiets direct nodig bij het begin van het schooljaar en als ex dan nog niet uitgepuzzeld is regeld ik het maar zelf. Altijd een scenario achter de hand vanwege dit gedoe. Voor mij dan.
Uren met dochter in de speelgoedwinkel gestaan omdat ze de precieze details moest vergelijken en moest bepalen hoe ze dat dan ging wegen en wat dan de beste aankoop zou zijn. Ging het over een doosje playmobil of zoiets.
Dat is niet om jou te plagen maar om zichzelf een goed beeld te kunnen vormen om te kunnen besluiten over nieuwe dingen.

Slapen

Als je zoon niet bij jullie mag slapen ga je bij je zoon slapen. Ik kan me voorstellen dat deze relatie op zijn eind loopt want het is echt wel heel intensief maar je kunt blijven proberen, zolang het duurt, om praktische eenvoudige oplossingen te verzinnen.
Soms wat origineel denken.
Bij elkaar blijven en steeds meer op eieren lopen en je zoon niet zomaar bij jou thuis kunnen hebben is op den duur slechter voor je zoon dan het voorbeeld dat het vader weer niet gelukt is om een relatie in stand te houden.

+ Brunette +

+ Brunette +

15-08-2015 om 02:10

Je zoon is nummer één.

Van 2010 tot 2013 heb ik een relatie met een zeer moeizame man gehad, een van de twistpunten was dat mijn dochtertje niet bij ons in bed mocht kruipen. Nu snap ik wel dat je er geen liefdesleven op na kan houden als er de hele nacht een kind in je bed ligt maar hij had liever ook niet dat ze bijvoorbeeld om half zeven 's ochtends bij ons kwam liggen. Hij vond dat storend, ik juist wel lief, zo'n klein warm meisje tegen me aan. Daar kregen we dan ruzie over of ik stuurde haar om hem tevreden te houden naar haar eigen bed, tegen mijn gevoel in. Ook gewoon overdag had ik het idee dat hij het niet prettig vond als ik aandacht aan haar besteede en met haar knuffelde. Jouw vrouw lijkt me ook zo iemand. Bedenk dat je de kinderjaren van je zoontje niet kunt overdoen. In plaats van er te zijn voor je zoon verdoe je je tijd met een destructieve relatie. Als het nou nog de moeder van je kind was maar wie is ze nou helemaal? De volgende keer dat ze zeurt dat je te vriendelijk bent tegen je ex kun je op twee manieren reageren: de politiek correcte dat je het aan je zoon verplicht bent om op een fatsoenlijke manier met zijn moeder te communiceren of de polemische: dat je vriendelijker bent tegen je ex dan tegen haar omdat zij niet de hele tijd aan je kop zit te zeuren.

En als je dertig bent, niet oerlelijk, geen schulden hebt en niet een heel raar karakter, dan kom je heus wel weer eens een leuke vrouw tegen.

rode krullenbol

rode krullenbol

15-08-2015 om 12:14

Heb je het al eens met muziek geprobeerd?


https://youtu.be/ibx5-nTLIns

Goergie

Goergie

31-08-2015 om 22:25

Stoppen

Ik heb de afgelopen tijd jullie tips ter handen genomen en ben tot de conclusie gekomen dat het niet veel beter gaat worden. Dagelijks ontvang ik commentaar op hoe ik een raam dicht doe, shampoo fles wel of niet op zijn kop, kritiek op de opvoeding van mijn zoontje en noem het maar op. Afgelopen zaterdag was ik alleen met mijn zoontje thuis, dus ik dacht ik laat hem lekker een keer bij mij in bed slapen. Achteraf alle sporen gewist, ben helaas een lampje vergeten terug te zetten op de plek waar hij normaal hoort. Dit zodat er wat licht was maar niet te veel, hij is nog een beetje bang in het donker. Uiteindelijk met een smoes er mee weg gekomen. Toen realiseerde ik me waar ik in gods naam mee bezig ben. Ook gesprekken gehad met kenissen en gewoon heel erg gaan beseffen dat ik met iemand leef die alles ziet, maar dan ook echt alles. Ik besef me nu dat het geen wat ik nodig heb een vrouw is die wat meer easy going is, ben van mezelf een type die graag helpt in huis als ik het gevoel heb dat ik niet gecontroleerd word op het inruimen van de vaatwasser etc, doe zelfs de messen en vorken etc apart zodat het makkelijker is met uitruimen. Daarnaast lukt het mij niet meer om affectie te tonen en denk ik dat het mij oplucht dat ik weer mezelf kan zijn zonder dat ik op mijn tenen loop. Ook besef ik me dat het contact met mijn zoontje intensiever zal worden naarmate hij ouder gaat worden. Hij gaat nu op voetbal en daar zal ook meer tijd in gaan zitten, en daarmee dus ook de strijd om de aandacht te verdelen. En dat zij daar ook druk op zal uitoefenen, terwijl ik het mis dat iemand zegt het komt wel goed we helpen elkaar. Als ik daaraan denk dat we er zo samen in zouden staan dan zou ik veel meer affectie voelen ipv dat ik het gevoel heb om iedere keer de strijd aan te gaan.

Goergie

Goergie

31-08-2015 om 22:27

Stoppen

Ik heb de afgelopen tijd jullie tips ter handen genomen en ben tot de conclusie gekomen dat het niet veel beter gaat worden. Dagelijks ontvang ik commentaar op hoe ik een raam dicht doe, shampoo fles wel of niet op zijn kop, kritiek op de opvoeding van mijn zoontje en noem het maar op. Afgelopen zaterdag was ik alleen met mijn zoontje thuis, dus ik dacht ik laat hem lekker een keer bij mij in bed slapen. Achteraf alle sporen gewist, ben helaas een lampje vergeten terug te zetten op de plek waar hij normaal hoort. Dit zodat er wat licht was maar niet te veel, hij is nog een beetje bang in het donker. Uiteindelijk met een smoes er mee weg gekomen. Toen realiseerde ik me waar ik in godsnaam mee bezig ben. Ook gesprekken gehad met kenissen en gewoon heel erg gaan beseffen dat ik met iemand leef die alles ziet, maar dan ook echt alles. Ik besef me nu dat hetgeen wat ik nodig heb een vrouw is die wat meer easy going is, ben van mezelf een type die helpt in huis als ik het gevoel heb dat ik niet gecontroleerd word op het inruimen van de vaatwasser etc, doe zelfs de messen en vorken etc apart zodat het makkelijker is met uitruimen. Daarnaast lukt het mij niet meer om affectie te tonen en denk ik dat het mij oplucht dat ik weer mezelf kan zijn zonder dat ik op mijn tenen loop. Ook besef ik me dat het contact met mijn zoontje intensiever zal worden naarmate hij ouder gaat worden. Hij gaat nu op voetbal en daar zal ook meer tijd in gaan zitten, en daarmee dus ook de strijd om de aandacht te verdelen. En dat zij daar ook druk op zal uitoefenen, terwijl ik het mis dat iemand zegt het komt wel goed we helpen elkaar. Als ik daaraan denk dat we er zo samen in zouden staan dan zou ik veel meer affectie voelen ipv dat ik het gevoel heb om iedere keer de strijd aan te gaan. Ik heb de mogelijkheid om bij een familielid in huis te gaan wonen en heb daar een kamer voor mezelf en voor mijn zoontje. Ik weet nog niet hoe en wanneer ik de knoop definitief doorhak want dat is iets waar ik ontzettend tegen op zie. Vooral dat ik haar verdriet doe en de ruzie die we zullen krijgen, en ergens houdt ik me soms nog vast aan de dagen dat ze wel relaxed is en het gewoon lekker ontspannen is. Maar dat is een illusie besef ik me nu, ik wil iedereen bedanken voor de reacties alvast. Ik heb daar wel de bevestiging uit gehaald dat ik helemaal niet zo'n slecht persoon ben en er een hoop dingen zijn waar ik maar in beperkte maten wat aan kan doen. Of had kunnen doen.

Bedankt!

Thomas

Thomas

31-08-2015 om 22:33

Succes

Goed van je dat je een beslissing hebt genomen, betekent natuurlijk niet dat vanaf nu alles alleen maar makkelijk zal zijn, maar zonder haar constante blik zul je wat vrijer kunnen ademen.
Stel het moment van zeggen dat je weg wil niet te lang uit, boos wordt ze toch, dan kun je het maar beter achter je hebben.
Veel sterkte voor de komende tijd.

Ff zo

Ff zo

31-08-2015 om 22:45

Georgie

Ik zal niet snel mensen met kinderen adviseren te scheiden of zeggen dat het besluit te scheiden een goed besluit is, maar bij jou denk ik op basis van wat ik gelezen heb dat je een goed besluit genomen hebt.

Ik wens je veel succes en sterkte bij het uitvoeren van je besluit en heel veel geluk met je zoontje.

Gefaald?

Geert, is het gevoel van falen, (weer geen succes van een relatie kunnen opbouwen), de verklaring dat jij toestaat dat je vrouw jou zo controlleert?

Uit je verhaal laat jij je wegcijferen, dat is slecht voor jouw eigenwaarde en zelfbeeld. En je kind is daar ook getuige van. Je geeft aan dat je zo graag een sterke band met je zoon wilt opbouwen, daar je dat met je eigen vader hebt gemist. Het feit dat je zoon getuige is van de manier waarop jij je door je vrouw laat toespreken, kan van invloed zijn op de wijze waarop hij naar zijn vader gaat kijken. Een kind wilt graag met bewondering naar zijn vader opkijken.
Maar dat wordt wel een beetje moeilijk voor je zoon, als hij bij jullie is terwijl de sfeer gespannen is.
Jouw band met je zoon is jouw zoveel waard, niet alleen voor nu maar ook voor de toekomst. Als het gevoel van het weer niet slagen in een huwelijk ( falen), je weerhoudt, denk dan aan wat die sfeer voor impact heeft op je zoon. Kies voor eigenwaarde en dus een toekomst met je zoon. Zie het breken van dit huwelijk niet als falen. Misschien ben je ergens te snel in een nieuwe relatie gestapt. Leermoment.

Ps (Het is toch zonde als het contact met de moeder van je zoon eronder gaat lijden, door wat je vrouw roept.)

Geert

Geert

01-09-2015 om 11:33

Ik heb eigenlijk niet het gevoel dat ik gefaald heb, denk dat ik me altijd rustig hou op het moment dat mijn zoontje er is. Als hij er niet is ga ik er soms wel tegen in en soms niet, de strijd kost me heel veel energie en ik merk dat zij het er even bij doet voor mijn gevoel. De fout en daarmee ook de les die ik geleerd heb is dat ik rode vlaggen niet moet negeren, ergens zit er iets in mij die dat soort dingen negeerd. Denk ook dat de roze bril daar een rol in heeft gespeeld, en ook dat ik de makkelijkste weg kies en daarmee dus conflictvermijdend gedrag vertoon. Had al in het begin een grens moeten trekken en mezelf moeten afvragen of ik wel zin heb in een zeer heftig persoon, helaas wist ik toen nog niet hoe erg de controle zou zijn. Dat kwam er dus geleidelijk aan bij, dit komt denk ik ook omdat ik mijn eigen huis nog had. Ook viel het me in het begin wel eens op maar de sluis was nog niet open om het zomaar te zeggen. Ik denk over de vraag hoe mijn zoontje naar mij kijkt voor mij moeilijk is, ik probeer zo veel mogelijk mijn mond te houden ipv de discussie aan te gaan als hij er is. En dat lukt niet altijd en dan voel ik mij schuldig. Is hij er niet dan krijgt ze het wel van mij te horen, helemaal de laatste tijd. En dat uit zich dan in constante discussies. Dus ik zal altjd die strijd aan moeten gaan, al merk ik dat het geen ene ruk uitmaakt wat ik ook doe. Boos worden, er rustig over praten, aangegeven waar ik behoefte aan heb. Weglopen, negeren noem het maar op. Het veranderd gewoon helemaal niets!!

Geert,

Daar in het verleden relatietherapieën niet hebben gewerkt, weet je denk ik zelf wel dat het tijd wordt om de relatie te beëindigen. Dat lijkt mij toch wel heel bevrijdend.

+ Brunette +

+ Brunette +

02-09-2015 om 03:49

Wacht niet te lang.

Elke keer dat ik een relatie met een moeizaam persoon verbrak, was ik achteraf zo opgelucht dat ik spijt had dat ik het niet eerder had gedaan. Laat je niet weerhouden door de zure appel van het moeten doen van een onprettige mededeling, haar reactie daarop, enz. Dat moet toch een keer gebeuren dus dan maar zo snel mogelijk.

Geert

Geert

02-09-2015 om 12:11

Bam

Bam, rapen zijn gaat. Mijn zoontje gaat op voetbal, vandaag zijn eerste training. Dan krijg ik kritiek of er dan wel avondeten is, of ik naar alle wedstrijden ga etc etc. Dus nooit een leuke reactie, daarom betrek ik haar liever niet bij dit soort dingen. Doe ik het wel of niet er is altijd gezeik. Nu moet ik dus zeer gefrustreerd naar zijn eerste training gaan, los ervan wie of wat schuldig is aan dit verhaal. Ik kan niet eens voor een paar tientjes een outfitje voor die jongen aanschaffen. Het gaat alleen maar dat ik meer met mijn zoontje bezig ben, ik ben het beu!!!

Geert

Geert

02-09-2015 om 12:14

Fouten

Laat ik er wel bij vertellen dat ik hier ook fouten in mijn, maar het is nooit wat leuk maar altijd hoe ga je dat regelen etc? Dat is nu eenmaal wel een hoop afstemmen met zijn moeder, zij kan bijv ook niet altijd en dat zal ik ook niet kunnen. Dus nog meer discussies en ruzie!!

Niet nog een probleem?

In #63 dat je al een koophuis had. Als jullie in gemeenschap van goederen zijn getrouwd, is bij scheiding de helft van jullie bezittingen van haar. Als je een scheiding inzet, ben je in die 3 jaar, een hoop geld kwijt geraakt. Dit klinkt koud, maar het is wel de realiteit. Ik denk dat ik de gevoelens en zorgen van je ouders ga begrijpen.
Als het klopt dat je door deze deling in geldnood komt en daarom maar samen blijft, wordt je een gevangene van je eigen huwelijk.
Besef hoe jong je nog bent. Je kan wel wat hulp van je ouders gebruiken, lijkt mij. Zij zitten er dichterbij dan wij.

Ps Het maakt niet uit wat en of je vrouw iets mankeert, de therapieën hielpen niet.

Niki73

Niki73

02-09-2015 om 12:56

Tijd om te vertrekken

Dit is idd niet te doen. Dingen afstemmen met de moeder van je kind zal nodig blijven tot je kind 18 (of zelfs 21) is. Als je vrouw daar al die tijd moeilijk over zal blijven doen, is dat nog jarenlange ellende. En dat is nog maar 1 aspect. Ik denk dat je een wijs besluit genomen hebt. Vertel je vrouw over je besluit, ga je voorbereiden (onderdak, eigen bankrekening) en vertrek. Het zal een hele opluchting zijn.

Geert

Geert

11-09-2015 om 23:01

Inzicht

Volgende issue, het voetbal. Na afgebrand te zijn zoals jullie hebben kunnen lezen is ze boos omdat ik haar niet uitgenodigd heb, ging er vanuit dat ze ging sporten. Iets wat ze altijd doet op dit tijdstip, en niets kan daar voor wijken. Daarnaast ook boos omdat zijn oma meegaat naar zijn eerste wedstrijd. Als toetje een discussie over een verjaardag dit weekend. Ik heb zeer veel last van hooikoorts deze week, nu lees ik dat aan de kust de concentratie het minst is en dat in het binnenland de concentratie 3x hoger is. Nu heb ik voorgesteld om volgend weekend in te halen aangezien de hooikoorts vooruitzichten dan beter zijn. Nu ga ik wel naar voetbal, ik woon aan de kust dus het valt hier nog redelijk mee. Maar dan krijg ik daar ruzie over, mijn ogen zijn al behoorlijk ontstoken en ik weet dat ik op haar familiebezoek zoveel last krijg dat ik non stop moet niezen en aan het snotteren ben. Het lijkt haar niet uit tr maken, ook niet als ik met een alternatief kom. Maar ze komt nooit bij mijn ouders meer over de vloer omdat zij een hond hebbem. Ook niet buiten in de tuin want dan zegt ze dat ze het misschien koud krijgt. Afgelopen jaar is mijn oma overleden, we zijn daar met de familie bij geweest in het ziekenhuis. In het ziekenhuis gaf zij aan zich af te vragen wat ze daar doet omdat ze geen aandacht kreeg. Op bet sterfbed van mijn oma dus! Ik kan het gewoon niet geloven hoe wcheef dit allemaal zit. Tuurlijk ga ik gewoon naar zijn eerstr wedstrijd, hooikoorts heb ik toch al. Maar wil dus niet naar de andere kant van het land gaan waar het veel erger gaat worden en ik een hele dag weg ben. Ik ga regelmatig mee naar haar familie, dus nu gewoon even niet.

Nog iets, ik sprak een collega op het werk. Die is ivm scheiding voor zijn zoontje gaan zorgen, die was toen 2 jaar. Zeer moeilijk dus, maar ook hij heeft 5 jaar lang een relatie gehad daarna en heeft strijd gehad over zijn aandacht en zorg voor zijn zoontje. Heel veel herkenbare dingen die ik hoorde, dat sterkt mij nog meer in mij keus.

Ik ben gewoon zo ontzettend boos en teleurgesteld, ga de laatste tijd de strijd aan en het lijkt voor haar alleen maar brandstof te zijn. En weer merkwaardig gedrag, ik heb dus gezegd ik ga gewoon een uurtje of wat naar voetbal en klaar. En dan zegt zij huh een uurtje? Dus letterlijk nemen ipv dat ze snapt dat ik aangeef dat ik gewoon ga ongeacht wat zij ervan vind.

Geert

Geert

11-09-2015 om 23:20

Het is overigens ook mijn weekend dat ik mijn zoontje heb.

vlinder72

vlinder72

12-09-2015 om 08:58

communicatie

Ik zeg het zelden maar ik vind echt dat je je vrouw moet verlaten. Je zoon is belangrijker.

Maar ik vind wel dat er iets schort aan jouw communicatie. Jij moet ook veel duidelijker zijn. Geen omwegen maar gewoon zeggen dat je zaterdag naar de wedstrijd van je zoon gaat kijken. Sterker nog dat je voortaan iedere zaterdag naar zijn wedstrijd gaat kijken.

dat gezeur over hooikoorts is onzin. Zeg toch gewoon dat je op dit moment geen zin hebt om mee te gaan naar haar familie. Dat is het toch? Door alles wat er nu speelt heb je daar geen zin in.

weet je vrouw eigenlijk dat je twijfelt over je relatie met haar?

Hortensia

Hortensia

12-09-2015 om 10:07

Geert

Je schrijft het nu allemaal op, maar wat wil je zelf? Bevestiging? Dat bedoel ik niet om je aan te vallen, ik herken e.e.a. van jouw schrijven uit de tijd dat ik zelf in een slechte relatie zat: van alles constateren en ook uitspreken, maar niet de kracht om er iets aan of mee te doen.

Dat heb ik door de jaren heen wel geleerd: oké, dit-en-dat speelt er. Maar wat ga ik ermee doen?

Met als leidraad "verander wat je kunt veranderen, accepteer wat je niet kunt veranderen" en "denk in mogelijkheden, niet in moeilijkheden".

Je kunt je partner niet veranderen. Wel de manier waarop je er mee om gaat. Je komt (mogelijk heb ik dit mis) over als een man die erg afhankelijk is van wat zijn partner vindt, ook al schuurt het aan alle kanten bij hem. Nou hoef je niet meteen met de vuist op tafel te slaan, maar Vlinder72 heeft wel een punt als ze zegt: "Geen omwegen maar gewoon zeggen dat je zaterdag naar de wedstrijd van je zoon gaat kijken. Sterker nog dat je voortaan iedere zaterdag naar zijn wedstrijd gaat kijken. Dat gezeur over hooikoorts is onzin. Zeg toch gewoon dat je op dit moment geen zin hebt om mee te gaan naar haar familie. Dat is het toch? Door alles wat er nu speelt heb je daar geen zin in."

Ja, je partner zal dan waarschijnlijk nog harder gaan steigeren. En dat kun jij niet veranderen. Wel de manier waarop jij daarmee om gaat.

En dan stel ik maar weer de vraag die ik al veel vaker aan veel mensen heb gesteld: "Wil je op deze manier oud worden?"

En oh ja: is dit wat je je kind wil leren over hoe een relatie werkt?

Mara

Mara

12-09-2015 om 10:21

Hooikoorts?

Tjonge, werkt er geen enkele medicatie? Mijn man en kinderen leven in die periode gewoon op de cetirizine van de Lidl.

Mango

Mango

12-09-2015 om 11:58

Mara offtopic

Hooikoorts kan heel ernstig zijn en dan red je het niet met een pilletje zo af en toe. Dan slik je vermoedelijk al elke dag een pil, gebruik je neusspray, oogdruppels, misschien nog een puffertje of twee en dan voel je je nog belabberd of krijg je astmatische bronchitis uitlopende in een longontsteking en ga zo maar door. Dus als je dan de hooikoortsberichten volgt en bepaalde situaties uit de weg gaat kan ik me heel goed voorstellen; het zijn van die kleine extra dingen die je kunt doen voor je gezondheid. Mensen denken daar vaak onterecht heel luchtig over. Beetje jeuk, pilletje er in en klaar.
Dat kan gelden voor een heleboel mensen, maar niet voor iedereen, inclusief ondergetekende.

Geert

Geert

12-09-2015 om 14:31

Het is beide, hooikoorts is geen grap zoals mensen vaak denken. Ik ben echt ziek, en doodop. Niet alleen niezen dus maar ook ontstoken ogen etc, beetje kortzichtige reactie. Daarnaast heb ik niet altijd zin maar dat zeg ik gewoon, ga daar geen allergie voor gebruiken. Als ik geen zin heb ga ik niet voorstellen om volgende week te gaan, de kern van mijn verhaal is trouwens iets anders dan de hooikoorts. Het gaat erom dat ze ziet dat ik ziek ben en dat het haar niet uitmaakt. Maar is het verhaal omgedraait dan blijft ze ook thuis.

Wat betreft mijn frustraties, wil het gewoon ergens kwijt kunnen.

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.