Liefdesverdriet op mijn 48e
Mijn relatie van 7 jaar is een kleine maand geleden stukgelopen. Daarvoor was ik 17 jaar getrouwd. Nog tijdens mijn scheiding leerde ik deze man kennen, achteraf misschien te snel. Maar het liep zo en we vonden veel herkenning bij elkaar omdat we allebei min of meer hetzelfde hadden meegemaakt qua scheiding. Na de eerste roze wolk kwamen bij mij al snel de twijfels, ondanks dat heeft onze relatie toch zeven jaar geduurd. Tot de crisissen tussen ons steeds vaker voorkwamen en we samen besloten er een punt achter te zetten. We maakten elkaar niet meer gelukkig.
Nu valt de breuk me toch veel zwaarder dan ik gedacht had; hoewel het minder ingrijpend is dan mijn scheiding destijds ( er hoeven nu geen kinderen "verdeeld" te worden, ik heb mijn eigen huis , mijn ex-vriend had gelukkig ook zijn eigen huis nog aangehouden en heb mijn eigen financiën etc.) ben ik er behoorlijk kapot van.
Het voelt als falen dat het me ( ik weet, het lag aan ons samen, niet alleen aan mij, maar toch...) weer niet gelukt is een langdurige relatie in stand te houden. Mijn zelfvertrouwen krijgt hier weer een behoorlijke knauw van. Ik bedoel, ik ben echt geen vreselijk mens, ben best aardig en bedoel het goed voor de mensen om me heen; heb natuurlijk mijn onhebbelijkheden, ben een perfectionist en echt niet de makkelijkste, maar zulke mensen zie ik genoeg om mij heen en die lukt het wel een gelukkige relatie (tenminste, zo lijkt het; je weet nooit wat zich daar achter de voordeur afspeelt natuurlijk) in stand te houden. Ik ben er heel verdrietig over dat mij weer niet is gelukt.
Wat het extra moeilijk maakt is dat mijn ex-vriend alweer een nieuwe relatie gestart is. Dat steekt! Na twee weken alweer; hij ontmoette toevallig iemand via zijn werk waar het enorm goed mee klikte. Ik vind het onverteerbaar; weet dat wij elkaar niet gelukkig meer maakten en dat het beter is dat we er een punt achter hebben gezet, maar dit komt wel heel snel. Hij begrijpt mijn gevoelens, maar kiest toch voor haar. Daar heb ik ook niets over te zeggen; het enige wat ik kan doen is zorgen dat ik mijn leven weer op een rijtje krijg. Dit gaat me ook heus wel weer lukken ( heb voor hetere vuren gestaan zullen we maar zeggen), maar o, wat valt dit me zwaar.
En wat is loslaten toch vreselijk moeilijk; als ik me verdrietig voel ga ik hem weer appen; vervolgens reageert hij begripvol en voel ik me nog verdrietiger. Ik probeer nu echt niet meer te appen.
Wat ook wrang is, is dat zijn nieuwe vriendin in mijn woonplaats woont (mijn ex-vriend woont 30 km verderop) en dat terwijl hij het heen en weer rijden zo zat was... Maar voor haar neemt hij die moeite wel weer natuurlijk! Straks kom ik ze samen waarschijnlijk ook nog weleens ergens tegen; ik zit er allemaal niet op te wachten. Destijds kwam ik ook de nieuwe liefde van mijn ex-man continu tegen, op het schoolplein, in het dorp etc. Bah, waarom geeft de liefde soms zoveel verdriet?! Is het dan zo ingewikkeld dat het mij maar niet lukt?
Ik heb hulp van een coach ( aanvankelijk om mijn relatie te redden, nu voor mezelf).
Ik kom er heus wel weer maar wilde even mijn hart hier luchten....
he get....
Wat een klote periode maak je dan door he. 7 jaar is best een hele tijd toch? Niet zo gek dat je het er zwaar mee hebt. Ik vraag me af of het op een bepaald moment nog uitmaakt of je nou 3 of 3 of 17 jaar bij elkaar bent geweest.
Dingen als dat je situaties rond de kinderen moet oplossen en huizen en dergelijk maken het allemaal wel nog pijnlijker. Maar dat is gelukkig niet zo.
Daarbij komt wel dat je toch weer een paar jaartjes ouder bent geworden. Ik kan me zo voorstellen dat dat het juist weer wat moeilijker maakt om het allemaal te verwerken.Iedereen weet dat je op een bepaalde leeftijd toch wat moeilijker iemand van je gading vindt. En het vooruitzicht alleen verder te moeten en misschien zelf s te blijven....
Nou...sterkte!
Het ligt niet aan jou, het ligt aan de combinatie
Misschien had je dit of dat moeten doen om de boel te redden maar daar heb je nu niets meer aan, je kunt nooit van tevoren weten hoe het gaat lopen in een relatie. Als jullie allebei redelijke mensen zijn zonder hele rare karaktertrekken dan denk ik dat het gewoon een kwestie is van toch niet helemaal bij elkaar passen. Pech. Dit staat er nu wel heel luchtig maar ik weet precies wat je bedoelt, hoor. Ik heb een paar langere relaties achter de rug en elke keer liep het op niets uit. Als ik mezelf al de schuld geef, is het omdat ik eigenlijk heel vroeg had kunnen weten dat het een moeizame relatie zou gaan worden. Inmiddels ben ik begin 50 en ik heb nog steeds sjans, ook van vrijgezellen. Het is dat ik zelf op dit moment niet wil, anders had ik me allang weer in een relatie kunnen storten.
