Relaties Relaties

Relaties

tonny

tonny

07-08-2013 om 12:59

Mantelzorg - lange adem...


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Ilva

Ilva

28-11-2013 om 14:08

Tonny

Jeetje meid wat verdrietig. Wat moeilijk allemaal. Wat voel je je dan naar he. Je kan er alleen maar zijn. Sterkte meid.

Meedeinen

Ach Tonny, het blijft toch ook zwaar! Volgens mij is het enige wat je kunt doen toch wat meedeinen in haar gevoel: het is allemaal naar en rot en ellendig en iedereen gaat zomaar dood en niemand begrijpt haar. En ja, het is ontzettende jammer voor haar dat ze niet bij jullie in huis mag...

Diep zuchten en volhouden Tonny!

Poeh hé

Poeh hé

03-12-2013 om 14:56

boek over mantelzorg

Hoi Tonny,

Afgelopen week stond er in de krant een recensie over een boek van de schrijver Starik. Het gaat over de zorg voor zijn demente moeder, die naar een verzorgingshuis gaat. Het boek (heb ik zelf niet gelezen) is, als ik het goed heb begrepen, een relaas over het verdriet en de wanhoop waar de mantelzorgers tegenaan lopen. Demente moeder intens verdrietig, zoon ook. Wat je ook doet, waar je ook voor kiest, ik denk dat het in heel veel gevallen zo gaat dat je nooit helemaal gelukkig bent met de gemaakte keuze. Ik sta (voorlopig nog) niet in jouw schoenen en mijn ouders zijn van mening dat ze ons niet willen belasten te zijner tijd, maar je weet maar nooit. Ook al willen ze ons niet belasten, het kan zomaar zijn dat ik zelf graag voor ze wil zorgen zodra extra zorg nodig wordt.
Heel veel sterkte Tonny.

tonny

tonny

03-12-2013 om 20:31

dankjewel...

jullie steun doet me goed.

Gisteren heb ik een heel persoonlijke mail naar onze vier uitwonende (jong)volwassen kinderen geschreven; hoe het is, wat het met me doet, hoe het voelt, hoe lastig ik het vind.

En dat ik heel erg hoop dat later, mocht ik eventueel ook hoogbejaard worden, zij de moed zullen hebben om mij uit de helaas-heid te sleuren, op wat voor manier dan ook. Dat ik me kan optrekken aan de mooie herinneringen die er zijn, dat die levend mogen blijven.

tonny

tonny

30-05-2014 om 14:07

...en het duurt maar...

moeder heeft nu veel lastig onder controle te krijgen pijn. Erg naar. Soms belt ze me in de avond, om aan te kondigen dat het strats vast voorbij zal zijn (haar leven dus...) om de volgende ochtend weer naar de super te wankelen voor een halfje brood of zo. Hoewel - dit is alweer een week of zes geleden, ze heeft nu zoveel pijn dat ze de deur niet meer uit kan.

Het is zo verdrietig, en machteloos. De huisarts heeft morfine wat opgehoogd maar kan verder niet veel doen. Naar het ziekenhuis, wat de dokter opperde, om daar de anesthesist te raadplegen, wil ze niet; ze is erg klein (geworden), kan in een ziekenhuisbed nergens bij (korte armen, pijnlijk) en nauwelijks uit bed voor het toilet.
Gisteren, hemelvaartsdag, zou ik met jongste dochter wat gezelligs gaan doen (wist mijn moeder niet) en om kwart voor negen belt ze: zoveel pijn, kom alsjeblieft, ik weet het niet meer.

Ik weet het ook niet meer.
(nou ja, de HAP is geweest, en ik ging toch nog met dochter weg. Mixed feelings.)

Als ik wist: dit duurt tot 30 juni, of tot 7 oktober, of tot weet-ik-veel, dan zou ik makkelijker moed verzamelen.

En deze week hoorde ik ook dat mijn allerbeste vriendin zeer ernstig ziek is. Ik heb er erg om gehuild. De tranen om mijn moeder - ik weet niet waar die zijn.
Misschien op een dag, als ze er niet meer is.

krin

krin

30-05-2014 om 21:46

Tonny

Wat naar en moeilijk en machteloos. Knuffel voor je.

Ilva

Ilva

02-06-2014 om 13:35

Ach

Ach lieve meid, het valt allemaal niet mee. Ik begrijp het, als je weet hoelang iets duurt stel je je daar op in maar nu weet je gewoon niets en dat is zo vermoeiend. En dan ook nog je vriendin, vreselijk. Van mij ook een knuffel.

Tabitha

Tabitha

03-06-2014 om 14:13

tonny

Ook van hieruit veel sterkte gewenst! Het is ook niet makkelijk allemaal...

Tonny

Wat is het moeilijk om een dierbare zo mee te moeten maken. Die van mij ligt nu "veilig" in het ziekenhuis. Toch maak je je continue zorgen. Hoop dat je veel steun in jouw omgeving hebt. Gedeelde smart is halve smart.

Sterkte bij alles.

Liefs Urslau

Lange adem

Tonny, ook aan een lange adem komt een eind. Het duurt maar en het duurt maar. Ik kan me zo goed voorstellen dat je er moe en verdrietig van wordt.
Heel, heel veel sterkte gewenst.

Kaaskopje

Kaaskopje

08-06-2014 om 22:33

Moeilijk

Als je als kind eigenlijk hoopt dat moeder het niet lang meer hoeft te maken omdat haar leven alleen nog maar uit pijn bestaat, dan getuigt dat van liefde. Voel je niet schuldig omdat je gevoelens inmiddels wat zijn afgestompt. Het is moeilijk om aan te zien, maar ook moeilijk om los te laten. Heel dubbel. Ik heb er op deze manier gelukkig nog geen ervaring mee, het lijkt mij vreselijk.

Rafelkap

Rafelkap

09-06-2014 om 08:11

Tonny

Wat naar om toe te moeten kijken, om je moeder zo te zien lijden. Sterkte en houd vol.
liefs,
rafelkap

Tonny

Tonny

24-12-2014 om 17:24

...en nog steeds...

...(o)ma moet nog even door. En ik ook. Had ik maar zes zussen, voor elke dag een

Ze is een tijdje wat beter geweest, maar nu is het weer zo ellendig. En dan morgen Kerst. Haar ophalen is niks, ze is het beste op haar eigen kamertje, dus dan drinken we daar morgen maar een kopje thee. Diepe zucht. Het voelt zo machteloos.

Mijntje

Mijntje

25-12-2014 om 07:50

Tonny

Wat dubbel nu allemaal ook voor je: verdriet voor je moeder (en het lijkt of je nooit genoeg kan doen, je kan haar pijn en eenzaamheid niet wegnemen) en zelf net weer oma geworden (nog gefeliciteerd!)

Sterkte Tonny.

Christina

Christina

27-12-2014 om 14:13

Tonny...

Het is zo herkenbaar wat je schrijft. Hier ook geen handjevol zussen/broers. Gelukkig wel een ander familielid van wie ik veel hulp heb gehad op het gebied van gesprekken voeren met artsen e.d. Ook met de kerstdagen bijvoorbeeld is het bij ons met mijn moeder (de afgelopen jaren) hetzelfde geweest. Slechte gezondheid, veel pijn, delier enz. De zorg nam verder ook alleen maar toe. Afgelopen jaar was een daarin een dieptepunt... Uiteindelijk is ze opgenomen in een verpleeghuis, voor mij tot op bepaalde hoogte een opluchting. De stress van een doodongelukkige moeder die volkomen in paniek raakte was voor mij voorbij. Andere zorgen kwamen daar wel weer bij. Ze ging zo snel achteruit de afgelopen maanden. Afgelopen week is ze overleden, 90 jaar.

En toch, ergens mis k het zorgen voor, hoeveel tijd en moeite het soms ook kostte. Ik weet niet hoe jouw band met je moeder is, bij ons was dat heel erg sterk. Het is natuurlijk zo kort nog maar dat ze er niet meer is, dat ik nog niet kan plaatsen hoeveel tijd er vrij komt door de zorg die is weggevallen.

Ik weet, het is mijn verhaal, maar ik wil je toch laten weten dat ik begrijp hoe je je voelt. Het is niet makkelijk. Ik denk aan je. En wil je veel sterkte wensen.

tonny

tonny

01-08-2015 om 08:23

zucht...

gisteravond belde mijn broer, we wilden net naar bed, thuisgekomen van de couveusekind-ouders.
Oma (zo noem ik mijn moeder) is ineens erg verward. Gewone dingen herkent ze niet en ze ziet dingen die er niet zijn. Volgens de zorg is haar urine niet goed - het zal een delier zijn, deze verwarring. Tijdens het telefoongesprek ben ik rustig, maar naderhand raast alles in mij rond.

Ze is de laatste maanden vaak vergeetachtig. Haar gehoor en gezichtsvermogen lijken wisselend te zijn. En daar tussendoor is ze soms heel alert en ad rem.

Mijn moeder, ja ze is mijn moeder, maar het contact wat er ooit was is allang weg, ik kan niet meer met haar praten zoals dat ooit was. Ze zit verstrikt in haar eigen kleine wereld van ongemak, pijn en gemis. Even buiten wandelen met de rolstoel, dat geeft wat lucht, letterlijk en figuurlijk.

En nu dat delier. Bah! Ik zie er tegenop weer naar haar toe te gaan straks, me staande te houden in alle verwarring. Ik wil niet meer - en ik wil wel, haar troosten, een soort grijs kind in onze familiekring...
Ooit was ze zo keurig op haar boeltje en haar kleding, nu is alles plakkerig en bevlekt, de zorg en huishouding van de zorginstelling houden zich aan vaste tijden, tenzij het echt te verschrikkelijk wordt. Als ik er kom - nou ja, dat doe ik driemaal per week- , poets ik het een en ander schoon, waarbij zij soms achterdochtig vraagt wat ik nou weer aan het doen ben.

Het is een moeilijke weg.

Mensen daar in huis, opgewekte vrijwilligers, die haar gelukwensten op haar verjaardag en zeiden 'nou daar teken ik voor hoor! weten niet wat ze zeiden.

Oud zijn is moeilijk. Heel moeilijk.

Hortensia

Hortensia

01-08-2015 om 12:49

sandwich

Ach lieve Tonny, wat zit je in een akelige sandwichpositie... Zorgen om je moeder, je dochter en je kleindochter... Ik hoop dat je ook mensen om je heen hebt die er voor jou zijn!

Ja, oud worden is niet altijd een zegen. Mijn oma is dik in de negentig geworden en werd telkens weer van de rand van de dood weggesleept. Als mensen zeggen dat 94 een práchtige leeftijd is, kan ik het niet nalaten te zeggen dat 74 in haar geval beter was geweest. Ik zal ook nooit iemand zomaar feliciteren met de verjaardag van een hoogbejaarde, maar zeg eerst: "Ik hoop wel in naar omstandigheden goede gezondheid."

Sterkte met alles!

Tonny

Tonny

23-08-2015 om 19:51

Week weg

Dat moet toch kunnen. En we gaan het ook dien.
Maar Pfff hoe ga ik haar daarna aantreffen. Er wordt eenmaal per week 40 minuten schoongemaakt, dat was ooit prima, maar nu is het veel te weinig. Maar meer wordt het niet, tenzij ik nog een keer extra apart inkoop. Ook dat zou maar beperkt helpen, want doordat haar motoriek, kracht en zicht achteruit gaan, ontstaat er de hele dag viezigheid. Ik vind het zo waardeloos!!! Zit iemand in een zorgcentrum en moet je zelf als familie elk bezoek beginnen met soppen en poetsen. Als je geen/ ver weg wonende familie hebt, hoe zou dat dan gaan?

Het is al lastig om als ik weg ga ander bezoek te vinden, ik geneer me voor de situatie. Al die stomme indicaties en afbakeningen van taken. Een extra gemotiveerde medewerker zal wel even een doekje over de wc halen, maar het hoeft niet, volgens de taakomschrijving.

Op mijn werk hoorde ik dat extramurale zorgverleners voortaan geen client die ze net hebben verzorgd naar het restaurant mogen rijden in de rolstoel. Is vervallen in de taakomschrijving. Dus als er geen vrijwilliger ( met een sleutel, ook al zon kwestie wat veiligheid betreft) of familielid is die dit wil doen, dan blijf je als afhankelijke oudere maar lekker in je woning zitten, in alle eenzaamheid. Jaja mensen blijven graag thuis als ze oud zijn. Om te verkommeren. Bah.

Een gefrustreerde Tonny....

Aagje Helderder

Aagje Helderder

23-08-2015 om 20:59

Och Tonny

Naar zo'n gefrustreerd gevoel, zeker als je voor je eigen rust even een week weg gaat. Ik hoop toch dat je een goede week hebt en de zorgen even achterwege kunt laten.
Verder: herkenbaar jouw positie en frustraties als mantelzorger voor jouw moeder. Het valt gewoon niet mee om te zien dat een dierbare zo af takelt en tegelijk te merken dat de zorg gewoon zo minder wordt.

Sterkte en goede week gewenst,

Aagje

Hortensia

Hortensia

23-08-2015 om 21:00

Bah

Ik lees je frustratie en deel je gevoelens. Het is zowel schandalig als een enorme stressbron voor mantelzorgers. Alleen als je genoeg geld hebt en de extra zorg kunt inkopen (véél, in jullie geval), kun je nog een beetje netjes oud zijn.

MIekemieke

MIekemieke

24-08-2015 om 14:56

netjes oud

Netjes oud worden zit er voor de meeste van ons niet in zelfs al heb je genoeg geld, op een gegeven moment is het dweilen met de kraan open. Oude mensen worden vaak (niet altijd) vies en morsig en dat hoort bij de levensfase net zoals jonge moeders vaak zuur ruiken en er niet altijd even florissant uitzien.

Het is moeilijk om te zien hoe je ouders aftakelen maar het heeft mij wel altijd geholpen om mij zelf in die positie te verplaatsen. Ik zou niet willen dat mijn kinderen aldoor bezorgd zouden zijn, ik zou niet willen dat mijn kinderen zich in allerlei bochten zouden moeten wringen om mij er netjes uit te laten zien, ik zou liever eenzaam zijn dan dat mijn kinderen overspannen zouden raken van de zorg om mij. Deze gedachten hielpen mij wel om de zorg los te laten en te genieten van een vakantie want ik wil dat mijn kinderen dat later ook doen ook al zou ik dat later niet meer zo zien zoals ik dat nu doe.

Tonny geniet van je vakantie!

tonny

tonny

27-08-2015 om 13:56

@Miekemieke

'Netjes oud worden zit er voor de meeste van ons niet in''

Pfoe. Geen prettig vooruitzicht, helemaal voor mensen van nu die gewend zijn aan dagelijks schone kleding en elke dag douchen.

'Het is moeilijk om te zien hoe je ouders aftakelen maar het heeft mij wel altijd geholpen om mij zelf in die positie te verplaatsen. Ik zou niet willen dat mijn kinderen aldoor bezorgd zouden zijn, ik zou niet willen dat mijn kinderen zich in allerlei bochten zouden moeten wringen om mij er netjes uit te laten zien, ik zou liever eenzaam zijn dan dat mijn kinderen overspannen zouden raken van de zorg om mij.'

Tja. Ik weet niet. Liever eenzaam zijn dan dat je kinderen overspannen raken van de zorg, natuurlijk, dat snap ik, maar ik denk dat wij die nu in het volle leven met al zijn drukte staan niet beseffen hoe het voelt eenzaam te zijn.

Miekemieke

Miekemieke

27-08-2015 om 14:57

Tonny

Over eenzaamheid, hoogbejaarden die alleen zijn zijn vaak niet zo schrijnend eenzaam als jonge studenten in een nieuwe stad die geen aansluiting kunnen vinden, moeders die geen begrip vinden voor de moeilijkheden die ze hebben met zware intensieve zorg voor een gehandicapt kind en zo kan ik wel even doorgaan.
Ik heb professioneel veel te maken gehad met hoogbejaarden die weinig tot geen contacten hadden. Hun eenzaamheid als die er al was, was meestal veel milder omdat men vaak door het ouder worden minder behoefte heeft om van alles met iedereen te delen. Wat wel heel naar voor oude mensen is als ze door hun beperkingen niet meer in staat zijn om zelf even naar buiten te gaan als ze daar behoefte aan hebben. Dat is vaak wel schrijnend.

Ik zie overigens niet op tegen een eenzame vieze oude dag, ik heb genoeg herinneringen om aan te denken en ik ga uren televisiekijken en misschien ook wel weer roken, en drinken natuurlijk, de slijter komt het wel aan huis brengen. En forummen natuurlijk!

tonny

tonny

27-08-2015 om 15:10

@Miekemieke

'Ik zie overigens niet op tegen een eenzame vieze oude dag, ik heb genoeg herinneringen om aan te denken en ik ga uren televisiekijken en misschien ook wel weer roken, en drinken natuurlijk, de slijter komt het wel aan huis brengen. En forummen natuurlijk!'

hahahaha!

Ik vraag me wel af hoe dat is later, met die herinneringen. Of je daar inderdaad van geniet als je ze niet meer met een ander kunt delen.

Ik proveer mijn moeder weleens te verleiden in het verleden te duiken en een beetje na te genieten van goede momenten, maar dan treurt ze 'dat is allemaal zo lang geleden. En die mensen zijn allemaal dood.'
Zucht.

caton

caton

27-08-2015 om 15:16

ook oudere ouders

mijn ouders worden ook ouder en hoewel al hun kinderen en kleinkinderen met aanhang (met elkaar toch zo'n 45 a 50 man) in een straal van 5 km wonen, merk ik dat het nog niet lukt om iedere dag iemand op de koffie te krijgen. In het weekend hebben ze soms wel 15 man in 1 keer, maar door de week lukt het door werk en andere beslommeringen niet. Althans, niet spontaan. We zijn nu bezig een schema te maken, zodat er per maand een rooster is wie er wanneer op bezoek gaat.
Nu ze ouder worden ga je bijna niet meer voor de gezelligheid op bezoek. Je moet altijd iets. Of het nou een doekje door de wc halen is, afwassen of de post doornemen. Je komt om te zorgen.

Jaina

Jaina

27-08-2015 om 15:25

Moeilijk

Het is moeilijk als mensen echt oud worden. Ze hebben er zelf vaak ook geen zin meer in. Dat maakt het ook zwaarder voor de mantelzorgers. Je wilt iemand helpen maar de situatie is vaak zo uitzichtloos en het eindresultaat staat al vast. En als je merkt dat iemand nog plezier heeft in het leven dan is het ook wat makkelijker en wat luchtiger.
Eenzaamheid komt heel veel voor onder oudere mensen. Er zijn weinig generatie genoten meer. Kinderen zijn fijn maar niet hetzelfde als die generatie genoten. Het is toch zo fijn om nog een paar vriendinnen te hebben die de dezelfde dingen hebben meegemaakt, met wie je kan mopperen over de huidige maatschappij en samen het verleden kan ophalen.

Mijn moeder is nog redelijk mobiel. Die kan nog alleen naar de bakker bijvoorbeeld. Dat is echt een zegen voor haar want zo ben je toch nog wat onafhankelijk. Ze heeft ook wel wat kennissen. Als is het niet zo veel als ik zou willen. Maar ze lijkt genoeg te hebben aan ons verder.

De tante van mijn man is bedlegerig. Ze zit in een (overigens goed) tehuis. Maar ze is wel eenzaam. We zorgen er voor dat ze bijna dagelijks bezoek heeft maar dat neemt de eenzaamheid van binnen niet weg. De eenzaamheid dat iedereen om je heen er gewoon niet meer is. Ik weet niet hoe veel je dan nog hebt aan je herinneringen.

Ik moet altijd aan het liedje Les Vieux denken van Jacques Brel


https://www.youtube.com/watch?v=M-nyLvIuHDU

Het verwoord het oud zijn goed...

tonny

tonny

27-08-2015 om 16:05

je moet altijd iets

'Nu ze ouder worden ga je bijna niet meer voor de gezelligheid op bezoek. Je moet altijd iets'

Ha ja nou en of!
Ik voel me vooral gezelschapsdame/assistente; de moeder die ik ooit had en met wie ik allerlei alledaagse en diepere dingen van het leven besprak, is er niet meer.

Ik ruim de kledingkast op, zoek dingen op die kwijt zijn, knip haar nagels, poets de wc, dweil de vloer, was de druiven, ruim het keukenlaadje op, maak haar bril schoon, was haar japonnen, betaal de kapper, schrijf de verjaarskaarten die ze wil sturen, haal postzegels, neem de zakelijke post mee, hoor voor de 1000-ste keer dezelfde uitspraak aan, en zo kan ik nog wel even doorgaan.

Ach, had ik maar drie zussen in een straal van vijf kilometer, zo'n beetje zoals ik net lees. Wat een weelde! Daar moet toch een strak schemaatje mee te maken zijn. Juist als er veel familie is, denkt iedereen dat r wel iemand zal gaan. Maar nee.

En tja zoals Jaina schrijft, dan nog kun je niets verhelpen aan de eenzaamheid vanbinnen. Afleiding geeft het echter wel en dat helpt mensen de dag door.

tonny

tonny

27-08-2015 om 16:08

@miekemieke

Eenzaamheid is van alle leeftijden - daar heb je helemaal gelijk in! Het verschil zit 'm in mobiliteit. Niet meer zelfstandig de deur uit kunnen. En daarbij ook digibeet zijn - dan zit je op een eenzaam eiland.

Drs P

Drs P zei een aantal jaar geleden in een interview: "Oud worden is een straf". Soms is dat inderdaad zo. Eenzaamheid is naar mijn idee erg onderschat. Als er dan nog dingen als een delier bij komen - vooral ook voor de naaste verwanten zó moeilijk om mee om te gaan. Wij hadden er indertijd de grootste moeite mee.

'Nu ze ouder worden ga je bijna niet meer voor de gezelligheid op bezoek. Je moet altijd iets'. Euhm ja. Ook dat begint bij ons nu, nu mijn moeder tamelijk onverwacht is weggevallen en mijn vader het alleen moet doen. Maar ik prijs me heel gelukkig dat we toch ook nog tijd voor gezelligheid weten te vinden. Dat we af en toe nog samen kunnen zitten grinniken om bepaalde dingen. Ik koester dat des te meer als ik draden zoals deze lees.

Evanlyn

Evanlyn

27-08-2015 om 23:30

"en, hoe gaat het?"

vroeg ik laatst aan mijn vader. Hij glimlachte en zei: "Ach, ik degenereer langzaam, maar verder gaat het wel hoor." Mooie uitspraak.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.