Relaties Relaties

Relaties

Strubbelingen

Hi,

Een korte samenvatting: 1e kind kwam onverwacht, kind is nu 6 jaar en blijkt ADHD en kenmerken van ASS te hebben. Kind 2 is nu 3 jaar en 'normaal'. Sociaal vangnet is er niet. Grootouders zijn er niet, familie woont ver weg of werkt en/of heeft zelf kleine kinderen. Vrienden idem. Betaalde oppas nog niet kunnen vinden (het aanbod is nogal klein waar wij wonen). Opvoeding is mede daarom nogal pittig.

Ik werk 4 dagen, schooltijden. Vriend werkt fulltime, zeer verantwoordelijke baan, van maandag t/m vrijdag ben ik praktisch alleen met de kinderen.

De weekenden zijn bij ons drama. Ruzie tussen hem en mij, ik vind hem onredelijk tegenover de kinderen, hij vindt mij te toegevend. Dingen waar ik van geniet, zoals simpelweg kijken hoe leuk ze spelen of hoe lief ze slapen, ziet hij niet. Hij is moe, chagrijnig, en ik krijg het verwijt dat ik 'alleen maar schooltijden werk'. Alsof ik dan de rest van de tijd op mijn kont zit, ik breng/haal de kinderen, zorg voor het huishouden, het eten, badder ze, breng ze naar bed enz. Maar dat is volgens hem anders dan fulltime werken met veel verantwoordelijkheden enz. Voor hem is het krijgen van vrije dagen ook een drama, omdat hij weken, soms maanden, van te voren wordt ingepland bij klanten. Ik heb echt het gevoel er alleen voor te staan, als de kinderen ziek zijn, voor bezoek van arts/behandelaar van oudste, afspraken op school, enz. Heaven forbid dat ik zelf een keer ziek zou worden, daar ben ik echt als de dood voor.

Afgelopen weekend barstte de bom wat mij betreft. Jongste werd 's ochtends huilend wakker, achteraf bleek nat doorgelekt luierbroekje en heftig gedroomd over Sinterklaas. Maar vriend stond het kind af te blaffen wat er was, kreeg (uiteraard) geen antwoord (want kind overstuur) en ging toen maar weer weg. Waarop ik insprong, er vrij snel achter kwam wat er mis was, kind getroost, schone kleertjes aan en klaar. Was wel boos op vriend, vond het niet redelijk en dat heb ik ook kenbaar gemaakt. Zijn reactie omvatte o.a. het woord 'kutkinderen'. Dat was zondagochtend, het is nu maandagochtend en ik kan er nog steeds niet over uit. Ik ben nog steeds zo boos en ik weet niet of ik hier overheen kan stappen. Hoe kun je nu zo over je eigen kinderen praten.

Hij beweert dat het een moment van frustratie was, moe, hoofdpijn, net wakker enz. Dat zal wellicht, maar dan nog.

Uit puur praktische overwegingen wil ik het allemaal nog wel een kans geven, ik zou alleen niet weten hoe. Relatietherapie heb ik tijden geleden al voorgesteld, maar hij kan dus gewoon geen vrij krijgen. Nog afgezien van dat hij er niet bepaald voor openstaat ('want wie begrijpt nou hoe het er bij ons thuis aan toe gaat').

Ik verwacht geen pasklare oplossing hier op dit forum, hooguit een luisterend oor. En zijn er mensen die iets zinnigs kunnen zeggen over een uitspraak als 'kutkinderen', roep je zoiets inderdaad als je bijzonder gefrustreerd bent over je eigen kinderen?


Angela67

Angela67

23-11-2015 om 11:27

verantwoordelijkheden

als er geen gelijkwaardigheid is (in gevoel, in handelen) wordt het ingewikkeld. Ik zou daar op lange termijn aan gaan werken.
Maar voorlopig zou ik dus helemaal niet meer met hem rekening houden en niets van hem verwachten. Richt de zaken zo in dat jij en je kinderen een goede modus hebben. Alles wat hij doet is dan mooi meegenomen. Je wordt volgens mij vooral moe en verdrietig van de mismatch tussen jullie als volwassenen.
Als je daar probeert rust te brengen, door hem geen dingen te vragen waarvan je stiekum kunt voorspellen dat het ruzie oplevert moet je zelf misschien wel heel veel doen maar is het in ieder geval niet een eindeloos paard waar je aan trekt.
En als er dan een tijdje rust is op dat front kun je gaan proberen te praten over het werkelijke probleem. Dat jullie totaal niet op 1 lijn zitten en dat hij geen gelijkwaardigheid wil/ziet.
gr Angela

Werkvloer

Zijn reactie over jouw werktijden kan ook een uiting zijn van stress op zijn werk.
Ik weet niet hoe een relatietherapeut dat kan aanpakken als de bron niet bij jullie ligt maar bij het werk.

Als je denkt dat het komt door de impact van een zorgkind omdat je vriend aangeeft dat niemand begrijpt hoe het bij jullie thuis aan toe gaat, lijkt het mij slim om dit draadje onder zorgkinderen te plaatsen.

Sterkte

mama mia

mama mia

23-11-2015 om 11:47 Topicstarter

Flanagan

Nee, dat is niet het enige, het zorgenkind. Werkt natuurlijk wel mee, maar is niet het enige.

Ik zou het allemaal ook wel aankunnen dat ik er 5 dagen per week alleen voor sta, ware het niet dat de weekenden ook nog eens drama zijn. En zo'n uitspraak als hij doet over de kinderen, daar heb ik echt heel veel moeite mee. Dan vraag ik me hard af of hij er eigenlijk geen spijt van heeft dat er uberhaupt kinderen zijn gekomen, aangezien de eerste ook al onverwacht kwam en hij kinderen totaal niet in de planning had zitten. Ik ben het vertrouwen totaal kwijt in dat hij wel op ons, zijn gezin, zit te wachten. Ik heb het gevoel dat wij allemaal maar 'lastig' zijn. Dat het beetje aandacht wat ik vraag als het zoveelste klusje voor thuis wordt gezien en de kinderen alleen maar lastig zijn. Er over praten: eindigt in ruzie en enorme huilbuien van frustratie, machteloosheid enz. bij mij. Als hij buiten zijn werktijden nou echt leuk zou zijn met mij en de kinderen en niet dat soort uitspraken zou doen, dan zou ik er ook anders in staan. Maar nu weet ik het gewoon niet meer. Wie zegt er nou zoiets over zijn eigen kinderen?

Paddington

Paddington

23-11-2015 om 11:49

Misschien zijn

er oplossingen in dat jullie zorgenkind af en toe een weekend gaat logeren in een logeerhuis voor kinderen met problemen.

Daarnaast denk ik dat Angela67 een goede tip geeft. Richt de zaken in zoals jij het wil regelen. Hebben jullie wel een uitlaatklep? Zoals sporten? Vaak helpt het als je zo opgebrand wordt door werk en thuis om lekker even je te verliezen in een sport.

Het is wel fijn om te lezen dat jij kunt genieten van de kinderen. Als ik de situatie zo lees, zo het best wel eens kunnen dat je vriend naar een Burn-out toe werkt. Misschien dat je een keer een rustige avond kunt regelen om hem te vragen hoe het met hem gaat. Hoe druk het is op zijn werk. Dat je merkt dat hij prikkelbaar is dat je daarom zorgen hebt over hem. Probeer je op te stellen als medestander en niet als tegenstander.

Ik word altijd een beetje allergisch als mensen aangeven dat ze echt geen vrij kunnen nemen en 40 uur of meer per week werken. Dan zit er mijns inziens iets echt scheef. Natuurlijk is het bij de ene werkgever en baan makkelijker dan bij de andere, maar iedereen moet in mijn ogen vrij kunnen nemen, zeker als je van te voren het vrij kan plannen.

Heel veel sterkte met deze moeilijke situatie.

Hortensia

Hortensia

23-11-2015 om 12:03

als er niet over te praten valt...

Heb je je wel gerealiseerd hoe onveilig dit voor je kinderen is? Een kind dat nat en in de war door een nare droom wakker wordt en vervolgens de volle laag krijgt? Weet je wel wat dit doet met een kind? Dit is een onveilige situatie, ook al valt er misschien geen klap. Maar dit is ook mishandeling.
Ik zie dat kind voor me, huilend, nat en verward door de droom in zijn bedje, met een briesende volwassene tegenover hem. Ik heb dit namelijk helaas ook meermaals mee moeten maken als partner van zo'n man. Ook hier kinderen (met diagnose, al kwam die pas na de scheiding omdat pa het niet zag zitten) en een vader die daar absoluut niet mee overweg kon, die weigerde in te zien dat zijn gedrag niet kon en alle schuld bij de kinderen en mij legde.

Na het incident met jullie jongste geeft je vriend als verklaring dat het uit frustratie kwam. Ja, dat kan gebeuren. Maar hoe reageerde hij verder? Praatte hij het goed "want ik was gefrustreerd", of toonde hij oprecht spijt en heeft hij aan jongste, hoe jong die ook is, zijn excuses gemaakt?

Ik ken dus de terreur van een "gefrustreerde" partner. Ik weet ook wat voor schade het heeft aangericht bij de kinderen. Ook ik kreeg het verwijt dat ik de hele dag toch niks deed (ik zou zelfs de hele dag op mijn bed liggen). Ook in ons geval vond de partner het niet nodig de problemen onder ogen te zien, laat staan aan te pakken. Hij was normaal, wij niet.

Ik zou als ik jou was om te beginnen zo snel mogelijk héél goed duidelijk maken dat wat er is gebeurd voor jou eigenlijk de druppel is en dat je actie van hem verwacht in de vorm van relatietherapie of bezoek aan de dokter vanwege zijn hoofdpijn waardoor hij uit zijn slof schoot. Misschien ook wel psycho-educatie m.b.t. je oudste kind. Maar in ieder geval duidelijk maken dat je dit soort zaken niet meer pikt.

Er is geen enkele praktische reden te bedenken om je kinderen zo te laten lijden onder een explosieve ouder. Ik zie bij mijn kinderen, ook jaren na de scheiding, wat dit met ze heeft gedaan. Hoe ze hebben geleden onder pa's buien. Daar had ik ook een aandeel in: ik had hier veel eerder een eind aan moeten maken door duidelijker te eisen dat er wat moest veranderen, al dan niet met hulp van buiten, en als dat niet gebeurde (want dat gebeurde toch niet) eerder op moeten stappen. Ik heb de kinderen te lang aan deze situatie bloot gesteld en dat zal ik mezelf tot mijn dood kwalijk blijven nemen.

Ik mag niet zeggen "kies voor je kinderen als hij niet aan zijn gedrag wil werken" maar als dit niet op korte termijn verandert, en als hij niet vandaag nog actief aan zijn gedrag gaat werken, dan zit er echt niets anders op. Dan hebben je kinderen in ieder geval één adres waar ze wél veilig zijn.

Het zal niet makkelijk zijn, zeker niet omdat je geen vangnet hebt (been there, too...) maar alles is beter dan je kinderen hieraan bloot te stellen, plus een partner die weigert er iets aan te doen.

Els

Els

23-11-2015 om 12:49

Focus afspreken

Alhoewel het ongetwijfeld allemaal heftig, niet leuk, en nog veel meer aanvoelt wil ik je vooral zeggen dat de situatie waarin jullie zijn beland heel herkenbaar is. Niet alleen voor mij, maar ik weet zeker, voor velen. Het combineren van kleine kinderen, werk, huishouden is gewoon heel erg zwaar en vergt van iedereen veel. Van ieder op een andere manier. Op basis van wat ik lees, denk ik dat reacties als 'veilig voor de kinderen', 'logeerhuis voor zorgenkind' veel te zwaar is aangezet. Bij ons is het allemaal achter de rug, de kinderen zijn ouder en daarmee de situatie heel anders. Maar ik herinner me dit nog wel. Wat een ruzies hebben wij gemaakt en ook, hoe lelijk hebben wij gedaan tegen onze kinderen! Wat heeft geholpen is dat we op een bepaald moment hebben erkend dat hij het zwaar had op zijn werk en dat ik het zwaar had met part-time werk en het gezin. Dat het geen wedstrijd is wie het het zwaarst heeft, wie het meeste doet of wie zich het meest probeert te onttrekken. Maar wel dat we deze klus, samen moeten klaren. (enne: het is een tijdelijke klus, niet te vergeten)! Wij spraken dus af dat hij zich concentreerde op het werk en ik op thuis en mijn minder verantwoordelijke part time baan. Ik zeurde niet als hij vaak en laat weg was voor het werk, hij liep met mijn programma mee als hij thuis was. En we gingen 1x per maand samen uit eten en 1x per jaar een week met zijn tweeën op vakantie.
En toen werd het 'vanzelf' beter!

Hortensia

Hortensia

23-11-2015 om 12:57

Els

In elke relatie dondert en bliksemt het wel eens, maar als ik dit zo lees is het niet zomaar een donderbui, maar iets structureels.

En ja, dat vind ik niet bepaald gezond als een kind daar regelmatig mee te maken heeft.

Het "kutkinderen" is nu de druppel, maar ik maak uit de tekst op dat de sfeer al langere tijd niet bepaald relaxed is en dat de vriend niet echt geneigd is dit aan te pakken.

By the way: samen uit eten of op vakantie gaat een beetje lastig als er geen oppas of sociaal vangnet is

(en een indicatie voor een logeerhuis krijg je niet meer zo makkelijk tegenwoordig).

mama mia

mama mia

23-11-2015 om 13:00 Topicstarter

Els

Dank je wel voor deze lieve en herkenbare reactie!

Zorgenkind en logeerhuis: dat is inderdaad te zwaar. Een indicatie daarvoor krijgen we echt niet, het kind heeft ADHD en kenmerken van ASS maar doet het supergoed op school en is - zeker voor een kind met ASS - eigenlijk best heel makkelijk. Het is pittig, maar dit is absoluut geen probleem met als oorzaak 'zorgenkind'.

Dat 1 keer per maand samen uit eten gaan heb ik ook al voorgesteld. Wederom is daar dan het probleem: geen oppas. Het lijkt echt onvoorstelbaar, maar ik slaag er werkelijk niet in om een goede oppas te vinden. Gezien de oudste wil ik geen kind van jonger dan 18 jaar over de vloer, hij heeft echt wel een 'stevig' iemand nodig. En bij ons in de omgeving zijn de oppassen nogal dun gezaaid (plattelandsdorpje, weinig aanbod, enz.).

1x per jaar een week of zelfs maar een weekend samen weg: dat is niet haalbaar, helaas. Kinderen kunnen nergens logeren, niemand wil/kan ze in huis hebben. Hebben we afgelopen jaren al geprobeerd, maar die mogelijkheid is er gewoon niet, dus daar moeten we ons maar bij neerleggen.

Ik vind het wel fijn om te lezen dat het dus herkenbaar is. Maar heb jij ook wel eens twijfels gehad over of je man nog wel op jullie zat te wachten en het hebben van een gezin nog wel leuk vond? Want ik merk dat dat dus het punt is waar ik heel erg over val. Dat ik niet het idee heb dat hij ons nog wel leuk vindt en eigenlijk spijt heeft van dat er kinderen zijn gekomen.

Ginny Twijfelvuur

Ginny Twijfelvuur

23-11-2015 om 13:24

Dan anders

Ga samen lunchen.
Plan een lunch in in zijn agenda. Kan zijn dat dat pas over 3 maanden is, maar dat is dan maar zo. Of zoek een gastouder via een gastouderbureau en breng de kinderen daar. Zolang die je kinderen niet uit school hoeft te halen is afstand ook minder bepalend.

Het zijn tropenjaren en wij hebben ook in zo'n periode van "wie heeft het het zwaarst?" gezeten. Daar win je niks mee, want het is niet te meten.
Wat helpt is proberen om begrip voor elkaar op te brengen.

Kutkinderen zou voor mij trouwens ook een brug te ver zijn. Oh daar zou ik heel boos over zijn. Ik weet niet of het een scheiding waard is, of dat ik heel duidelijk zou maken dat als het zo moet dat ie dan maar beter helemaal weg kan blijven bij de kinderen. Maar iets zou ik er wel van zeggen.

Wat er in het hoofd van je man omgaat weet alleen je man, dus vraag het hem eens zou ik zeggen.

Els

Els

23-11-2015 om 13:41

Te letterlijk

Het uit eten gaan / met vakantie gaan moet je niet te letterlijk nemen. Het gaat er natuurlijk om dat we er actief voor kozen om samen tijd te hebben. Ik kan me ook herinneren dat er een hele tijd is geweest dat we niet uit eten gingen maar dat we de kinderen op bed legden en dan (pas) samen gingen eten. Niet een ingewikkeld kookproces maar een lekkere maaltijdsalade, brood en een flesje wijn. Even weer volwassenen en partners zijn en niet alleen maar (te) drukke vader en moeder.
Belangrijkste is denk ik dat wij in gesprek raakten én begrip kregen voor elkaars situatie. Nu moest ik dat bij man wel wat meer afdwingen dan dat het vanzelf ging. Maar de feitelijke constatering dat nu niemand het leuk had en dat we er toch het beste van moesten maken hielp ons gewoon. Hij liet mij het gezin op mijn manier runnen (dus ik bepaalde hoe streng we waren) en ik verwachtte niet meer als vanzelf allerlei bijdragen van hem in het gezin. Sterker nog, er was een periode dat ik dat juist gemakkelijk voor hem maakte. Bijvoorbeeld 's avonds nog even met 1 kind samen in bad (maakte ik het bad klaar, en haalde kind eruit als het tijd was en legde het op bed. Had hij op een gemakkelijke manier positief tijd met 1 kind.
En ja, er is veel twijfel geweest in die tijd. Eigenlijk begreep ik heel goed dat man mij, kind(eren) en gezin niet zo leuk vond. Ik ben noodgedwongen erg veranderd in die tijd en ook onze situatie veranderde heel erg. Maar ik vond (en vind) het niet realistisch om te denken dat alles kan blijven zoals het was als er kinderen komen. Ik denk dat mannen, zeker als zij meer dan fulltime werken vaker denken dat dat wel kan. Na heel veel strubbelingen, ruzies, onenigheid en ook verdriet (ik vond het allemaal niet zo gemakkelijk) hebben we er gelukkig wel een gezamenlijk project van kunnen maken. Ik denk dat mijn insteek daarin heel belangrijk is geweest, omdat ik bespreekbaar maakte dat we een verdeling van aandacht kregen waarmee hij dus ook 'ontslagen' werd van allerlei dagelijkse beslommeringen thuis kreeg hij meer ontspanning, of minder stress, omdat hij zich 'mocht' concentreren op zijn werk. Hij hoefde ook niet meer te proberen het zo veel mogelijk samen te doen. Maar vervolgens was het wel heel belangrijk om elkaar te blijven vinden, als partners.

hosia

hosia

23-11-2015 om 14:01

oppas

Ik zou toch echt wel veel energie steken in het vinden ve oppas hoor, neem dat uiteten en weekendje weg maar wel letterlijk!
Ik heb daar echt spijt van, achteraf. Dat we daar niet meer in geinvesteerd hebben. Hier is het ook 'niet gelukt', die oppas.
Nu is zorgenkind op een leeftijd dat ik nog steeds niet onbezwaard wegga (avond, weekend zit er absoluut niet in) maar dat hij te oud is om aan een nieuwe oppas te wennen, sommige dingen gaan ook makkelijker als ze kleiner zijn.
Dus doe maar wel, en neem de tijd uit te zoeken hoe het zit allemaal.

Katniss

Katniss

23-11-2015 om 14:02

Etiketje

Bedenk ook dat etiketjes meestal niet zomaar uit de lucht komen vallen. Wellicht is je partner prikkelgevoeliger dan jij en ook van aard egocentrischer dan jij. Ik herken er in ieder geval wel iets in van mijn ex, die het leven zwaar vindt in het algemeen, en zijn leven zwaarder dan dat van iedereen. Dat maakte dus dat hij ook alleen maar zag dat ik een dag minder werkte dan hij, maar niet hoeveel meer ik deed voor het gezin (wat niet in verhouding stond tot 8 uur minder werken). Gelukkig reageerde mijn ex zijn frustraties nooit op ons kind af.

lieverdje

lieverdje

23-11-2015 om 14:04

oei!

wat zou ik boos zijn op mijn vriend. Misschien zou ik (tijdelijk) zijn opgehoepeld met mijn 'kutkinderen'. Hallo zeg..... hier kan ik me niet voorstellen dat ik of mijn vriend ooit zoiets zou zeggen over de kinderen.
Wat voor baan heeft je vriend eigenlijk? Hij kan geen vrij krijgen, hij werkt erg veel en hij is boos omdat jij een stuk minder werkt en het voor jou dus wel veel makkelijker zou zijn allemaal. Of hij heeft een veel te zware baan, of hij baalt inderdaad ervan dat hij vader is. Ga met hem praten, dat moet je echt doen en eis van hem dat hij er tijd voor vrij maakt. Mocht blijken dat je angst terecht is..... ga bij hem weg en verhuis naar een plaats met meer oppasmogelijkheden (bij familie/vrienden in de buurt).

Wat het gebrek aan oppas betreft: dat wordt echt makkelijker. Als je jongste zindelijk is en naar school gaat, komen er misschien leuke adresjes in beeld met vriendjes waar wel eens gelogeerd kan worden, en misschien willen familie/vrienden jullie kinderen ook wel eens over de vloer hebben. Nodig desnoods eerst vriendjes eens bij jullie uit. Probeer daar wel echt moeite voor te doen, is belangrijk hoor! Misschien is verhuizen naar een plek met wat meer jeugd sowieso wel handig, met of zonder je vriend. Alleen al bij mij in de straat wonen zo een stuk op drie 18+ jongeren die wel willen/kunnen oppassen. En ook een paar lieve 'opa's en oma's.

hosia

hosia

23-11-2015 om 14:10

weg

Kan hij niet even een poosje weg. Want dat het in de weekenden nooit fijn loopt is natuurlijk wel heftig. Misschien kan dat voor jullie beiden even wat lucht geven en tijd om na te denken?

munt

munt

23-11-2015 om 14:12

herkenbaar

Volgens mij is jouw verhaal echt voor veel mensen heel herkenbaar, het is gewoon niet altijd makkelijk met kleintjes, en voor je relatie een grote test. Mijn man had er ook best vaak moeite mee, ook met die ontieglijke hoeveelheid aandacht die de kleintjes vragen, en de weinige tijd die we nog samen hadden. Oppas hadden wij om verschillende redenen ook niet. Nee, gezellig was het lang niet altijd en hij heeft ook wel een openlijk vervloekt dat hij kinderen op de wereld had gezet. Au. (niet waar de kinderen bij waren trouwens). Nu zijn het pubers, en dat kan ook wel eens knallen, maar ze hangen niet meer de hele dag om je nek, ze gaan zelf naar bed, onder de douche, kortom het ouderschap slokt je niet meer zo ontzettend op.En vader en kinderen houden heel veel van elkaar. Ik zou wel proberen om elkaar wat vrije tijd te geven, dus als het niet samen kan vanwege oppas, dan maar apart van elkaar iets doen waar je van oplaadt. En begrip tonen voor elkaar (jij moet hier ws. het voortouw in nemen). En in contact blijven met elkaar, een knuffel, iets liefs zeggen, ook al heb je er eigenlijk de puf niet voor. Sterkte!

mama mia

mama mia

23-11-2015 om 14:15 Topicstarter

Oppas

Oh geloof me, ik doe er moeite voor en ik blijf er moeite voor doen. Het wil alleen nog niet zo vlotten met die oppas.

Tegelijkertijd vraag ik me op dit moment ook af of ik wel een oppas nodig heb. Wil ik eigenlijk nog wel een avond met hem weg? Op dat punt ben ik een beetje. Ik kan die opmerking ook niet van me afzetten, het blijft enorm doorzeuren in mijn hoofd.

Er over hebben lukt niet. Hij wordt niet boos, ik word boos. Hij blijft juist ijzig kalm en dat frustreert mij net zo erg hoor. Man, laat toch ook eens wat emotie zien, denk ik dan. Het eindigt bij mij in huilbuien en onderling in ruzie. Ik heb hem ook gisteravond gevraagd ergens anders te gaan slapen zodat ik thuis even kon ademhalen. Ik heb inmiddels eea in een e-mail gezet, want dan kan ik mijn gedachten wel helder ordenen. Wat mij betreft moet er iets veranderen, in ieder geval in de weekenden, en in de relatie met de kinderen. Lukt dat niet, dan heb ik geen flauw idee hoe ik het moet gaan regelen maar dan heb ik liever de duidelijkheid van er maar een punt achter zetten.

Els, ik vind het wel bijzonder hoopvol om te lezen dat het dus wel goed kan komen. Dat ik in ieder geval niet de enige ben en de situatie niet uitzonderlijk is. Ik kan me heel erg goed vinden in jullie oplossingen, maar dan zal er toch nog steeds wel behoorlijk wat van hem uit moeten veranderen naar de kinderen toe.

Hij werkt in de consultancy overigens, op vrij hoog niveau. Klanten betalen een godsvermogen voor hem en hij wordt door zijn werkgever dus weken en soms maanden van te voren ingepland op projecten die op hun beurt ook weer weken duren. Aangezien zo'n klant daar dus veel voor betaalt en koning is, is het aanvragen van vrije dagen een drama. Ik heb hem ook al gezegd dat dat niet heel erg redelijk is, maar ja, wat doe je er aan. Of liever gezegd, wat doe ik daaraan. Niets dus.

Hortensia

Hortensia

23-11-2015 om 14:24

incidenteel of structureel

"Maar heb jij ook wel eens twijfels gehad over of je man nog wel op jullie zat te wachten en het hebben van een gezin nog wel leuk vond? Want ik merk dat dat dus het punt is waar ik heel erg over val. Dat ik niet het idee heb dat hij ons nog wel leuk vindt en eigenlijk spijt heeft van dat er kinderen zijn gekomen."

Heb je het hem wel eens gevraagd op een rustig moment?

Weet je wat in mijn ogen het probleem is? Nog niet eens dat hij "kutkinderen" roept (ook al is het heftig), maar dat het elk (bijna elk?) weekend hommeles is en dat jij telkens het verwijt krijgt dat je eigenlijk weinig doet.

Hier zit iets achter. Dat kan van alles zijn. Een burnout, onmacht, misschien inderdaad wel spijt dat dit nu zijn leven is, misschien een lage overgevoeligheidsdrempel. En nog veel meer. Dat weten we niet.

Daar kunnen jullie waarschijnlijk wel aan werken, maar dan moet hij éérst erkennen dat er echt iets mis is, en zich niet verschuilen achter hoofdpijn en veel werk. Want zo los je het niet op.

Dat los je op met praten, de oorzaak aanpakken en indien nodig professionele hulp inschakelen om jullie daarbij te begeleiden. Dat laatste is ook al een vraag, want het werk is belangrijker (wat zou hij doen als hij morgen zijn been brak?) en hij heeft twijfels over de kennis van de professionele hulp, zo maak ik uit jouw woorden op. Tja, dan valt er weinig op te lossen als hij die deur al gesloten houdt en de schuld bij de "kutkinderen" of de schooluurbaantjes van je partner legt.

Hortensia

Hortensia

23-11-2015 om 14:28

We kruisten elkaar

Ik lees nu meer details.

Vraag hem inderdaad eens rustig, kalm, of zijn werk belangrijker is dan zijn gezin. Want daar lijkt het wel op.

En ik denk dat het een heel goed idee is als jij zelf eens een professional bezoekt om te bespreken hoe je hiermee moet omgaan. Want ik heb het idee dat je een beetje aan het eind van je Latijn bent. Voor je beslissingen neemt zou ik daar ook eens aan denken.

Tijgeroog

Tijgeroog

23-11-2015 om 14:45

Herkenbaar

Niet vanuit mezelf, maar van een goede vriendin. Ook bewerkelijke kinderen, met ASS (waarschijnlijk erfelijk belast van beide ouders) en een kind met motorische achterstand, dat ook extra aandacht nodig had. Vergelijkbare werk/zorg-situatie als bij jullie. En vader die de kinderen maar lastig vond, als hij thuis was het liefste niets deed en rust wilde, wat slecht combineerde met de jonge kinderen. En ook de verwijten: het leven was zo niet leuk meer, gezondheidsproblemen bij hem waren de schuld van een de kinderen, dat soort dingen. (Opmerkingen die bij ook echt veel en veel te ver gingen) En heeft op een zeker moment ook aangeven te willen gaan scheiden.

Maar ze zijn toch bij elkaar gebleven, de kinderen zitten nu halverwege de basisschool en het gaat een stuk beter. Nu de kinderen wat ouder zijn kan hij ze veel beter hebben, vragen minder aandacht en hij kan er meer mee doen. Gaan wandelen, gaan vissen, naar de bioscoop, naar een restaurant, en hij geniet nu duidelijk veel meer van de kinderen.

Een aantal jaar geleden had ik absoluut niet verwacht dat ze het samen zouden gaan redden, maar ik ben blij dat het zich op deze manier ontwikkeld heeft en ze een liefdevol gezin zijn. Verschil is wel dat mijn vriendin de kinderen makkelijk kan laten logeren bij de grootouders, en ze zo regelmatig met z'n tweeën weg gaan.

Dit om aan te geven dat het ook weer de goede kant op kan gaan. Dit zijn tropenjaren, maar het wordt steeds makkelijker. En zou het kunnen dat er bij je man ook iets van ASS zit, waardoor hij dit soort dingen moeilijker vindt om mee om te gaan?

Verder nog wat tips om een oppas te vinden: hang eens een briefje op in de supermarkt. Vraag rond op school naar een goede oppas. Misschien kun je iets uitwisselen met andere ouders: zo nu en dan eens elkaars kinderen opvangen. Dat kan ook met een logeerpartijtje. Dat zal trouwens ook makkelijker worden als de jongste ook op school zit. Of internet, marktplaats of speciale oppassites. Zo heb ik m'n eerste oppas, waar ik heel erg tevreden over was, ook gevonden. En je zou een dag vrij kunnen plannen in de agenda van je man, ver vooruit.
Trouwens, mijn man werkt ook in de consultancy en kan prima dagen vrij nemen, ook op kortere termijn. Die dagen/uren worden gewoon niet doorberekend aan de klanten, dus die vinden dat ook geen probleem.

Jojo

Jojo

23-11-2015 om 14:46

herkenbaar

De jaren met kinderen zijn tropenjaren en als er altijd eentje de kar thuis trekt, wordt die persoon moe.
Mannen hebben (terecht en onterecht) vaak een groot plichtsbesef naar hun baas/werk. Dat maakt dat er thuis vaak ervaren wordt dat hij daar steken laat vallen.
Hij is dan weer verontwaardigd, want: "weet je wel wat hij allemaal doet en hoe vermoeiend dat is!", jij boos en teleurgesteld: "we hebben samen kinderen!" en zo sta je voor je het weet allebei op een eilandje in de Grote Oceaan.
Doel is om samen weer aan land te komen, begrip voor elkaar te tonen, te zien waar de ander vandaan komt en waarom.
Daar moet je eerst een vlot voor bouwen en dat kan met gesprekken op een rustig moment. Misschien is het handig dit van te voren af te spreken, zodat jullie dat allebei voor kunnen bereiden. Doe dit dan zonder je emotie, want daarmee druk je het gesprek meteen een bepaalde richting uit en misschien kan hij je daar niet bereiken of is niet welwillend genoeg om naar dat stuk emotie toe te gaan.
Houd het zakelijk, neutraal en vooral bij jezelf: "ik merk dit en dat op en dat zorgt ervoor dat ik ....... Wat kan ik daar zelf aan doen en wat kun jij daar aan bijdragen."

Nickje

Nickje

23-11-2015 om 15:19

Geen vrij? Bullshit! Goed plannen.

Een goede vriend van mijn is ook zo'n top-consultant, database-tovenaar. 450 euro per uur geloof ik.
Als de projecten van je man lang van tevoren gepland worden, is het dus belangrijk dat hij zijn vrije dagen/weken ook lang van tevoren plant, ook als er nog geen concrete vakantieplannen zijn. En af en toe een vrijdag vrij zodat hij in het weekend wat ontspannener is. Plannen, dat kan hij toch, met zo'n functie? Dan weet de klant dat. Geen enkele klant verwacht dat zijn consultant geen privé-leven heeft!

En als dit niet lukt, dan moet hij toch een rustigere baan zoeken. Of accepteren dat hij zijn gezin verliest. Sorry, klinkt hard, maar er moet wat veranderen.

Knurf

Knurf

23-11-2015 om 16:33

erfelijk

'kind is nu 6 jaar en blijkt ADHD en kenmerken van ASS te hebben'

ADHD en ASS zijn beide erfelijk. Zou het kunnen dat je kind dat van zijn/haar vader heeft? De reacties van de vader doen me namelijk denken aan de manier waarop mijn ex-man kon reageren op onverwachte gebeurtenissen met onze dochter (zoals een nachtmerrie of doorkomende tandjes, terwijl mijn ex-man zich had ingesteld op een avondje vroeg naar bed). Niet omdat hij niet van haar hield, maar omdat hij moeite had met de onverwachte situatie en omdat hij er al dingen uitgeflapt had voor hij nadacht.
Als dat zo is, is relatietherapie minder zinvol dan een behandeling voor zijn ADHD en ASS.

Katniss

Katniss

23-11-2015 om 16:37

Makkelijk

Het is natuurlijk ook fijner om op je werk belangrijk gevonden te worden, dan thuis de kuren van je 'moeilijke' kind te moeten doorstaan. Met een beetje pech moet je dan op je schaarse vrije dag nog met je vrouw wandelen in plaats van klooien op je laptop.
Natuurlijk kan die man wel vrij krijgen. Ook klanten snappen dat mensen vrije dagen hebben. Sterker nog, de meeste klanten vinden het prima als iemand structureel er vrijdagmiddag niet is (dan zijn ze er zelf immers ook niet).
Een rustiger baan zoeken heeft vaak veel meer nadelen, waarvan het lagere salaris nog het minst erg is.

Els

Els

23-11-2015 om 16:50

mamma mia

Ik snap dat je zegt dat er veel van hem uit moet veranderen (richting de kinderen). Dat kan en dat kan hij. Maar het gaat niet vanzelf en ook niet op commando. Door er samen anders in te staan en te erkennen dat jullie samen een probleem hebben: zoals het nu gaat, gaat het niet goed en komen we (of zijn we?) in de situatie dat we niet eens meer samen willen zijn. Laten we iets anders proberen!
En ja, waarschijnlijk moet jij de 'wijste' zijn en de kar trekken en het voortouw nemen en eerst zelf veranderen, en praten en slikken, heel veel slikken omdat zijn verandering ook geen knopje is dat je aan/uit kunt zetten. Dat duurt ook weer even.
Ik denk dat jullie allebei aan het eind van je Latijn zijn en dan is het heel moeilijk om te zien welke problemen de ander ondervindt. De 'ja maar ik …' ligt zo ontzettend voor in de mond. Ik denk dat het de moeite waard is om jezelf te 'dwingen' hier energie te stoppen en een plan te hebben. Wat ga je veranderen en hoe lang ga je dat doen. En in die tussentijd verbied je jezelf om 'ziejewel' te denken! In mijn geval was het niet een kwestie van een gesprek en het er samen over eens zijn. Feitelijk was het zo dat ik heb gezegd dat het zo niet ging, dat ik geen zin had in die negatieve sfeer en de vele ruzies. Dat ik begreep dat hij het vreselijk druk had en dat ook hij het moeilijk vond 'gezellig' te zijn en de last van het gezin te dragen als hij thuis kwam na zijn zware lange werkdagen en weken. En dat ik het heel moeilijk vond dat ik nooit meer mijn werk kon afmaken, dat ik op tijd bij de gastouder moest zijn en dat ik (daardoor) niet de verantwoordelijkheid in mijn werk meer kon dragen die eigenlijk bij mijn functie paste. Maar, de kinderen hebben we nu eenmaal en die verantwoordelijkheid moeten we nemen. Ik wilde ze (logisch) zo goed mogelijk opvoeden. Dus dat het mijn plan was om me daarbij neer te leggen, ik focus op thuis, hij focus op werk en dat ik zou proberen het hem thuis daarmee gemakkelijker te maken zodat hij zich daar niet gestrest over hoefde te voelen. Gevolg was, onder andere, dat hij minder gestrest werkte, thuis gezelliger kon zijn, zich realiseerde dat ik ook een opoffering deed en dat waardeerde hij dan ook wel weer. Zo kwam langzamerhand het balletje aan het rollen en werd het weer gezelliger.

Mussie

Mussie

23-11-2015 om 20:36

Trek je eigen plan

Ik schrik dus helemaal niet van 'kutkinderen'. Sterker nog, ik denk dat zelf ook wel eens. Echt waar. Waar ik wel van schrik, is dat hij tekeer gaat tegen een klein kind dat naar gedroomd heeft. Maar ook dat herken ik wel een beetje. Mijn man kan er absoluut niet tegen om wakker gemaakt te worden en is dan echt onaardig. Ik heb er dus destijds voor gekozen om alle nachten voor m'n rekening te nemen. En dat was best zwaar toen ze klein waren. Waar ik ook van schrik is dat hij in wakkere toestand blijkbaar ook niet van ze kan genieten. Dit klinkt allemaal niet zo best. Ik vraag me af of die baan niet te zwaar is. Ik ken wel meer mensen met enorme hotemetoot functies die er toch in slagen hun kind minimaal 1 x per week naar school te brengen enzo. Sterker nog,hoe hoger op de ladder, hoe meer ze zelf hun tijd kunnen indelen is mijn indruk. Ik zou als ik jou was echt m'n eigen plan trekken en niks verwachten. Je zit in de zwaarste fase, echt waar. Nog even en ze gaan allebei naar school en kan je je niet eens meer herinneren dat er luiers waren. Het wordt nu snel beter.

Ff zo

Ff zo

23-11-2015 om 21:36

Herkenning

Ja, herkenbaar. Vooral toen de kinderen klein waren, waren het tropenjaren.

Maar ook daarna bleek dat mijn man niet goed tegen alle plotselinge veranderingen kan die het hebben van kinderen gewoon met zich meebrengen.

Als ik jouw posts zo lees, zou het me niets verbazen als hij ASS heeft (of veel kenmerken ervan). Als dat zo is, dan kan het goed kloppen dat het hem erg veel (extra!) energie kost om zo'n verantwoordelijke baan uit te voeren.

Mannen schijnen na een dag werken nog meer dan vrouwen behoefte aan rust te hebben. Mensen met ASS hebben zich vermoedelijk veel meer moeten inspannen om een beetje "normaal" over te komen en zijn dus nog moeier dan "gewone" mensen. Daarmee hebben die mannen nog meer behoefte aan rust als ze thuis komen.

Helaas, met kleine kinderen gaat dat hem niet worden, dus geeft dat bereveel stress.

Weet je al veel van autisme/ass? Herken je niet veel bij je man? Misschien goed om je nog iets meer te verdiepen in ass bij volwassenen? Het helpt als jij hem beter begrijpt (misschien wel beter dan hij zichzelf begrijpt).

Dan kan je om te beginnen je verwachtingen in hem aanpassen.

Dus verwacht geen hulp als hij thuiskomt. Dan is hij erg moe. Verwacht ook niet te veel inlevingsvermogen of praten over emoties (zoiets schreef je), dat is dan waarschijnlijk niet aanwezig of kan hij moeilijk. Zoek dat bij anderen (vriendinnen - ik zou niet zonder kunnen!).

En weet dat je "vanzelfsprekende" gedachten (dingen die de meeste mensen snappen, "dat weet je toch wel") expliciet aan hem moet meedelen, want die zijn niet vanzelfsprekend voor hem.

Ontlast hem op momenten die hij niet trekt, want dat geeft te veel stress en dan krijg je extreme uitvallen, zelfs ook naar de kinderen kennelijk.

Mijn man heeft het bijna altijd alleen op mij afgereageerd als het hem teveel werd. Ook niet leuk, en helaas soms ook als de kinderen erbij waren.

Hem een weekend weg laten gaan (als hij wel wil, sommigen houden juist niet zo van verandering van omgeving) zou fijn kunnen zijn. Hij even rust, jij rust (met de kinderen, maar zonder hem). Misschien helpt het, hoe zwaar het ook is voor jou.

Ff zo

Ff zo

23-11-2015 om 21:40

Oppas

Wat de oppas betreft: misschien niet teveel vast houden aan de 18 jaars grens. Als je kinderen eenmaal in bed liggen, slapen ze dan niet gewoon door? Dan zou je ze eerst zelf in bed kunnen leggen en dan samen iets kunnen doen?

Ik herken trouwens wel dat je je afvraagt of je nog wel alleen met hem uiteten wil of een weekend weg.

Misschien eerst kijken of het iets beter gaat als je wat meer rekening houdt met zijn geringe belastbaarheid of als hij een keer een weekend uit huis is geweest (of desnoods maar een deel van het weekend, bijv. van vrijdagavond tot zondagochtend). Kijk eens of hij dan relaxter is en - dus - aardiger.

Probeer zeker het gesprek te voeren dat hoe het nu gaat niet goed gaat, dus dat jullie beiden moeten kijken wat jullie anders kunnen doen om het tij te keren. Handig als jij al nagedacht hebt over een aantal maatregelen, want de kans bestaat dat hij geen idee heeft, omdat hij daar niet over nadenkt (die van mij denkt ook nooit zo vooruit, ervaart daardoor vaker stress omdat alles voor hem onverwacht is).

Veel sterkte hoor, ik hoop dat je je alleen al door de reacties gesteund voelt.

Advies uit een oude doos

Lees eens de post van Karmijn #6. Op rubliek zorgenkinderen komen wel meer vragen over de drukte in huis en hoe men hiermee omgaat. (Zeker als ze straks naar school gaan.)

Vaak wordt het boek van Geene Ross het explosieve kind aanbevolen om rust te bereiken. Misschien is je vriend bezorgd over de toekomst van de kinderen en geeft dit hem stress. Ik bedoel niet dat de stress door je zoon komt, maar misschien heeft je vriend behoefte aan handvatten.
Het is niet goed om op zulke jonge kinderen al zo te reageren. ( Op geen een kind, maar dit duidt wel op een machteloos gevoel, m.i.).

http://www.ouders.nl/forum/zorgenkinderen/ik-zie-het-niet-meer-zitten

Tips

Hoe moeilijk ook maar begin bij jezelf.

Zie het gedrag van de ander, je kind of man, als onvermogen. Hij kan het niet. Je kan wel zeggen wat je allemaal van hem wil, maar dat kan hij dus niet. Kies inderdaad voor de pragmatische insteek: ik vind het niet leuk zoals het gaat, ik wil dat veranderen. Dat wil ik graag met je samen doen, maar ik begin alleen. Dus ik ga nu ...... Doen. Het zou mij helpen als jij.... Doet,

Ja maar is nee, 1 vinger naar een ander is drie naar jezelf, dus stop daarmee en begin bij jezelf!

En de oppas: je kan ook je kinderen in bed stoppen en daarna pas weggaan. Samen een film kijken en weer naar huis. Bij film hoef je namelijk niet te praten maar ben je wel uit geweest.

Voorsprong

Geene ross= ross greene.

In andere draadjes wordt ook wel eens verwezen naar stichting balans. Het kan zijn dat je die site reeds kent.

Maar als de zorg voornamelijk bij de ene ouder ligt, is die ouder verder in het begrijpen en juist handelen dan de ander.

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.