Relaties Relaties

Relaties

Strubbelingen


Jamie

Jamie

24-11-2015 om 08:41

waar is Ad

die zou roepen dat het altijd die OO-vrouwen zijn die meteen naar een man wijzen en er een etiketje op plakken (het zal wel een autist zijn).

Ik denk gewoon dat het een man is die zijn status uit het werk haalt, niet uit zijn kinderen en al helemaal niet als het geen keurig nette leuke kinderen zijn maar kinderen die niet helemaal volgens zijn verwachting opgroeien.

Ver van tevoren vrij nemen: nou doe dat dan, laat hem ver van tevoren een dagje vrij nemen. Verder: inderdaad, klanten snappen heus wel dat mannen van die leeftijd kinderen hebben en dat ze wel eens vrij moeten zijn. Het zijn gewoon smoesjes al begrijp ik dat je in zo'n baan 's ochtends maar beter niet om 8 uur kan afbellen omdat je kind ziek is. Dat zal niet altijd in dank worden afgenomen als het gevolg is dat je dan weer maanden moet wachten voor hij kan omdat hij helemaal is volgepland.

lieverdje

lieverdje

24-11-2015 om 08:49

daar heb je Ad niet voor nodig

toen ik het las dacht ik ook al: ..... jahoor, daar is ie weer.

Kan het niet gewoon inderdaad zo zijn dat de vriend van TS niet op kinderen zat te wachten, en dat hij zich erg belangrijk voelt (en vlucht) in zijn baan?

mama mia

mama mia

24-11-2015 om 10:00 Topicstarter

Wat een reacties!

Waarvoor dank, vooral voor de herkenning! Dat had ik eerlijk gezegd niet verwacht, ik voelde me zo ongelooflijk alleen.

Lastig om op alles afzonderlijk te reageren, maar ik probeer er wat dingen uit te pikken.

Erfelijkheid van ASS en/of ADHD. Nou ADHD zit er bij ons allebei niet in, maar die ASS.... Ja, ik heb er inmiddels aardig wat over gelezen en ik herken inderdaad dingen zowel bij hem als bij mij overigens. Hij zit meer richting de kant van Asperger (hij is ook een technisch wonder) en ik heb geen idee waar ik mezelf onder zou moeten schalen, maar ik doe het niet zo best met mensenmassa's, drukte, mensen en sociaal gedoe (koetjes en kalfjes enzo) in het algemeen. Ik ben uiteraard geen psychiater dus wellicht slaat het allemaal nergens op en herkennen we allemaal wel iets van ASS in onszelf, maar dit is wat me opvalt.

Kindlief is dan overigens weer totaal anders. Die valt eerder in het genre 'active but odd'. De psychiater had het eerst over PDD-NOS, maar daar scoorde hij niet hoog genoeg voor, en hoe meer ik er over lees, hoe meer ik toch denk 'nee PDD-NOS past niet bij hem, ik herken veel meer van Asperger in het kind'. Maar 'active but odd' omschrijft hem ook perfect, en dat in combinatie met ADHD. Hij is voor een kind met ASS kenmerken bijzonder makkelijk, als ik lees en hoor over de driftbuien van andere kinderen en hoeveel moeite en strijd ouders daarmee kunnen hebben. Dat valt bij ons gelukkig reuze mee.

Hoe dan ook, ik snap dus wel dat mijn partner moeite heeft met drukte of onverwachte dingen. Ik ben zelf aan het einde van de dag ook gesloopt en hoe meer drukte er die dag is geweest (in de zin van herrie en gillende spelende kinderen enz.), hoe meer ik dat merk. Ik weet dat alleen van mezelf en ik kan er mee omgaan. Einde van de dag is mijn oplaadmomentje, als de kinderen in bed liggen. En dat hoort erbij, bij het hebben van twee kleine kinderen, dat vind ik helemaal niet erg.

Het zijn inderdaad met name de weekenden dat het mis gaat. Ik heb gisteren eea in een e-mail gezet, om het helder te kunnen verwoorden zonder huilbuien en onderlinge onderbrekingen. Hij erkende dat hij fout zat, realiseerde zich dat hij misschien veel stress ondervindt en zou er in de weekenden op letten dat hij eerst nadenkt over waarom hij gefrustreerd is en rekening houden met de kinderen. Dat hoop ik dan maar. Heb wel duidelijk gemaakt dat het voor mij wel de druppel was en dat er iets moet gaan veranderen, anders is het voor mij wel over en uit.

Ik heb ook voorgesteld zoals Els aangaf dat ik me dan door de weeks op het gezin zou richten, maar dat dan ook betekend, zeker met een kind met ASS kenmerken, dat mijn manier van het gezin runnen ook in het weekend wordt doorgetrokken. Dat hij dan kan vinden dat ik op sommige momenten te soft ben, maar dat we het op mijn manier doen zodat daar geen strijd over komt. Daar is hij het niet mee eens, maar zou het proberen.

Een van de dingen waar hij zich aan stoort is bijvoorbeeld ook dat ik telkens inspring als ik vind dat hij onredelijk doet tegen de kinderen. Dat ik ze telkens een soort van in bescherming neem, en dat hij daardoor alleen maar nog strenger wordt. Dat is een neerwaartse spiraal. Opvoeden doe je normaal gesproken met zijn tweetjes, maar ik weet niet of dat in deze situatie haalbaar is. Ik heb dus een poging gedaan om uit te leggen dat het voor de kinderen een stuk duidelijker is als er 1 lijn is, en die kunnen we overduidelijk blijkbaar niet afspreken, dus dan maar de mijne, aangezien ik 80% van alle tijd met de kinderen doorbreng.

mama mia

mama mia

24-11-2015 om 10:03 Topicstarter

Vrij nemen

Het probleem van vrij nemen ligt overigens bij zijn werkgever en ook dat heeft hij al besproken. Hij heeft bijvoorbeeld al bijna 8 weken geleden een dag vrij gevraagd ergens in december, voor een onverwachten studiedag van oudste kind die ik niet kan opvangen. En hij kan het elke week blijven vragen, maar zijn manager weigert het gewoon goed te keuren. Uiteindelijk heeft hij vorige week dus aangegeven dat het pure noodzaak is en als hij geen vrij krijgt, dat hij dan genoodzaakt is om kind mee te nemen naar de klant of zich ziek te melden. En een gesprek gehad dat dit wel een erg hoge tol begint te eisen en dat hij inderdaad niet weet of hij dit werk op deze manier wel wil blijven doen. Men zou er naar kijken..... Hij heeft aangegeven het lopende project af te willen wachten en dan kijken of dingen verbeteren.

Hortensia

Hortensia

24-11-2015 om 10:43

Dat klinkt toch weer hoopgevend!

Hij staat in ieder geval voor e.e.a. open, heeft ook zijn baas al gesproken. Die indruk had ik eerder nog niet, maar dit geeft toch weer hoop!

Sterkte!

Els

Els

24-11-2015 om 10:47

Positief!

Wat goed van je mama mia, de mail en het gesprek. En wat goed van je man dat hij dit moeilijke punt heeft aangekaart bij de werkgever. Een stap in de goede richting! ik denk dat het je man ook zeker 'helpt' dat je begrip hebt kunnen tonen voor zijn werkproblemen, het haalt de 'strijd' wie het het moeilijkst heeft een beetje uit de lucht. En ook voor jou is het bespreekbaar maken vast al een beetje 'lucht'.
Verder heb ik niet zo veel met allerlei etiketjes en diagnoses. Tenzij er echt sprake is van disfunctioneren. Elk kind (mens) heeft een eigen manier van aanspreken/opvoeden die het best past en daar moet je naar op zoek. Waar reageert jouw kind het best op en welke manier past het best bij jullie. Dat is zoeken en proberen. En helaas, wat goed werkt bij kind 1 lukt niet altijd ook bij kind 2. Daarvoor hoeft geen van beide kinderen een diagnose te hebben.

Nickje

Nickje

25-11-2015 om 09:07

Wow

Jullie zijn goed bezig, allebei! Petje af!
Wat goed dat je je verhaal op papier hebt gezet, geweldig idee. En zoals je ziet werkt het ook nog.
Ik vind het bijzonder positief dat je man op zijn werk heeft aangekaart dat het zo niet langer kan. Als hij werkelijk het technisch genie is zoals jij hem beschrijft, zal zijn baas er alles aan doen om je man binnenboord te houden. Dat geeft je man een goede uitgangspositie om op een menselijker manier te gaan werken. Zo niet, dan komt hij echt wel weer ergens anders aan de bak. Er is werk te over in die branche.
Die vriend van mij (de database-tovenaar) heeft juist bijzonder veel vrijheid om zijn werkuren en vrije dagen te kiezen. Hij draait projecten en hij moet deadlines halen, maar hij maakt zelf de planning en plant dus ook gezinstijd in. Echt, het kan.

Masako

Masako

25-11-2015 om 19:11

Over dat inspringen en nog wat

Ik probeer niet meer in te springen. Het kost me moeite maar het scheelt een boel gedoe. Wat ik wél doe is evalueren wat wel niet werkt per kind. Eerlijk zijn over mijn 'missers', proberen heel gelijkwaardig samen te onderzoeken wat de beste aanpak is per kind. Maar dat doen we alleen als we samen zijn. Daarnaast heb ik de waarde gezien van zijn aanpak, ook al is t soms te hard naar mijn mening. Ik geloof dat we niet helemaal exact hetzelfde hoeven te doen, dezelfde rol hoeven te hebben. Op hoofdlijnen koersen we hetzelfde maar het hoe is persoonlijk. En eigenlijk vind ik dat wel prima. Leren de kinderen dat ieder mens anders is. Bijvoorbeeld: bedtijd is half acht, kind gaat muiten. Ik zeg: met al dat getreuzel heb ik geen tijd meer voor verhaaltje straks. Man is steviger en zegt: schiet nou eens op, dat getreuzel is echt niet leuk! Op eem stevige toon.
En natuurlijk zijn er grenzen. Die heb je denk ik heel goed aangegeven.

Of topic: ik verbaas me dat sommige mensen in hun posts allerlei dingen zeggen over het werk van de vriend van TO, dat hij wel flexibel kan werken, of parttime of op korte termijn vrij nemen. Dat snap ik niet. Jullie kennen hem toch ook niet? Natuurlijk zijn er werkgevers die meer ruimte bieden dan deze man krijgt. Maar dan zeg je toch eerder: goh, zou je vriend ervoor open staan om ander werk te zoeken en hoe zijn zijn kansen daarin? Nu komt het op mij beetje belerend over. Of ligt dat aan mij?

Jamie

Jamie

25-11-2015 om 19:19

Masako

Het is natuurlijk wel zo dat we in 2015 leven, niet meer in de jaren vijftig. Veel mannen zijn vader, hebben jonge kinderen en een partner die ook werkt. Het is een beetje vreemd dat de werkgever van jouw man zo vreselijk moeilijk doet, achterhaald ook, ouderwets. Het is alleen zo dat als jouw man (en collega's) daar niet tegenin gaan, die werkgever het allemaal wel makkelijk vindt. Het is tekenend dat die werkgever zo lang zo moeilijk doet over die ene dag. Al die mensen waar jouw man voor werkt hebben ook kinderen hoor!

Verder denk ik dat veel mensen hier denken dat jouw man het ook allemaal wel makkelijk vindt om geen vrije dagen te hoeven nemen. Hij gebruikt het als smoesje naar jou denken ze waarschijnlijk.

hosia

hosia

25-11-2015 om 19:33

inspringen

Dat inspringen is inherent aan het goed begeleiden van kinderen met ass, naar mijn mening en mijn ervaring.
En misschien hoort het ook bij het samenleven met een partner met ass (trekken) want idd, kind heeft het vaak niet van een vreemde, hier iig niet.
Ik ben van nature absoluut geen 'inspringende moeder', juist niet. Maar het opvoeden van kind met ass komt nu eenmaal enorm nauw. Als daar dan ook nog een weinig inlevende vader bij aan te pas komt, moet je keuzes maken. (Overigens heeft mijn partner weer helemaal geen moeite met mijn inspringen, maar dat vind ik ook wel weer vreemd...)

Uh, Jamie,

Masako is niet TS.

En ergens heeft Masako wel een punt. Zo zeker zijn van je baan, zijn we vandaag de dag echt niet meer. Helemaal als je in een klein bedrijf werkt.

Maar in #34 geeft TS aan dat ze een goed gesprek hebben gehad.

Noet

Noet

25-11-2015 om 21:54

2 weken

de werkgever heeft 2 weken om een verlof aanvraag goed of af te keuren, doet hij dat niet is het automatisch goed gekeurd!

https://www.das.nl/verlof/weigeren-vakantieaanvraag/mag-mijn-werkgever-mijn-vakantieaanvraag-weigeren

mama mia

mama mia

26-11-2015 om 09:56 Topicstarter

Die vrije dagen

Mensen, het heeft denk ik weinig zin om te gaan (ver)oordelen hoe en wat met die vrije dagen. De werkgever van mijn partner is moeilijk. Echt heel erg moeilijk, en er zijn meerdere collega's die daar al over geklaagd hebben.

De vrije dagen moeten tussen de projecten door gepland worden, want als een project eenmaal loopt, dan moet het ook lopen. Tenzij ze van te voren bij de klant aangeven dat die-of-die-dag er geen consultant op de stoep staat. Thuiswerken heeft hij aangekaart, en hoe ouderwets ook, de werkgever doet er simpelweg niet aan. Nee is nee.

Projecten worden alleen tot nog toe non stop achter elkaar doorgepland, zonder openingen daartussen. Daar heeft hij dus al iets over gezegd tegen de manager, en daar zou men naar gaan kijken. Hij wil het zoals gezegd aankijken tot januari en dan bekijken of het rustiger gaat.

Tot die tijd....proberen we het dan maar. Maar het valt hem bijzonder zwaar om mijn stijl van opvoeden niet in twijfel te trekken, waarop ik dan weer bijzonder kribbig reageer omdat ik het allemaal al zo zat ben enz. Ik ben benieuwd hoe aankomend weekend gaat verlopen. Heb er in ieder geval totaal geen zin in.

klem

Het klinkt een beetje of je man overal klem zit: op zijn werk krijgt hij bij zijn baas niet voor elkaar wat hij wil (af en toe een dagje vrij, niets extreems dus) en thuis weet jij het beter hoe het allemaal moet met de kinderen. Zou het kunnen dat hij het idee heeft dat hij overal tekort schiet en/of niet serieus genomen wordt? Daar wordt een mens natuurlijk ook niet aangenamer van...

mama mia

mama mia

26-11-2015 om 10:19 Topicstarter

Jippox

Dat klopt, dat ben ik geheel met je eens. En dat realiseer ik me ook.

Ik heb evengoed het idee klem te zitten. Ik moet alles alleen doen, en als hij thuiskomt op een tijdstip dat de kinderen nog net niet in bed liggen (zelden overigens, meestal liggen ze al wel in bed) of in de weekenden dan vind ik hem ronduit onredelijk tegen ze en nee, ik zie het echt niet zitten om dat te laten gebeuren. Ik vind ook dat hij te veel van ze verwacht, ze zijn pas 3 en 6, maar hij praat soms tegen ze alsof ze 13 en 16 zijn. Daar probeer ik het dan over te hebben, maar het lukt gewoon niet om er een goed gesprek over te voeren. Dat ligt evengoed aan mij als aan hem hoor. Ik raak over-emotioneel (ook van de stress denk ik) en hij is in mijn ogen ontzettend stijfkoppig. Hij voelt zich niet serieus genomen, maar ik voel me alsof ik alles wat ik doe, alles wat ik zeg, in tienvoud moet verdedigen en argumenten aanvoeren en bekant een pleidooi moet gaan houden. Waarop ik weer te horen krijg van hem dat ik een dictator ben en dat alles op mijn manier moet. Maar ja, ik ben er ook 80% van de tijd dus de kinderen hebben ook in grote lijnen alleen met mij te maken. Als hij dan in het weekend vervolgens weer in mijn ogen roet in het eten gaat gooien....

En zeker met een kind met ADHD en ASS kenmerken, ik kan de hele week ontzettend mijn best doen om iets met en bij dat kind op te bouwen met heel veel geduld, en dan komt vader in het weekend even zwaar onredelijk doen en alles wat ik heb opgebouwd, in 1 keer teniet doen. Daar baal ik zo ongelooflijk van.

Dus ja, hij zal zich vast niet serieus genomen voelen. Ben ik helemaal met je eens. Het ding is, het interesseert me inmiddels vrij weinig meer of hij zich wel of niet serieus genomen voelt. Het lijkt hem ook niet te interesseren hoe ik me voel. En ik heb geen idee hoe we dit zouden moeten doorbreken.

mama mia

mama mia

26-11-2015 om 10:20 Topicstarter

Over en weer verwijten maken

Maar goed, met het stukje hierboven merk ik dat ik weer aan het vervallen ben in verwijten maken en het lijkt me ook niet verstandig als we (ik en mijn partner dus) elkaar alleen maar verwijten maken over en weer. Daar wordt de sfeer ook niet beter van. Ik vind het op dit moment heel, heel, heel erg moeilijk en ik voel me thuis ongelooflijk alleen.

Hortensia

Hortensia

26-11-2015 om 10:28

Dat snap ik

"Ik vind het op dit moment heel, heel, heel erg moeilijk en ik voel me thuis ongelooflijk alleen."

Dat snap ik.

En dan is het wel eens heel lastig om begrip op te brengen voor het feit dat hij ook klem zit en hem in alle redelijkheid duidelijk te maken dat de kinderen nog klein zijn.

Frustrerend is dat

Geen oplossing, wel begrip voor je.

Ff zo

Ff zo

26-11-2015 om 11:32

begrip

Ook hier, veel begrip voor je.

Ik heb echt vergelijkbare ervaringen, al zijn mijn kinderen nu grotere (en het is echt beter/minder zwaar voor mij, maar nog steeds loop ik tegen allerlei "ellende" aan).

Ook veel begrip voor jouw gevoel/idee: "Dus ja, hij zal zich vast niet serieus genomen voelen. Ben ik helemaal met je eens. Het ding is, het interesseert me inmiddels vrij weinig meer of hij zich wel of niet serieus genomen voelt. Het lijkt hem ook niet te interesseren hoe ik me voel. En ik heb geen idee hoe we dit zouden moeten doorbreken." en
"Ik vind het op dit moment heel, heel, heel erg moeilijk en ik voel me thuis ongelooflijk alleen."

Twee opmerkingen nu (niet meer tijd):
1. Als je gaat scheiden zal hij de kinderen ook tenminste af en toe (of vaker?) in het weekend zien en zal hij dus ook al jouw werk ongedaan maken. Hou er rekening mee dat je nu nog meer invloed hebt op hem of om dingen die hij doet weer te corrigeren dan als jullie gescheiden zijn.
Overigens: als je gescheiden bent is het misschien wel een groot deel van de tijd relaxter voor jou ik heb geen ervaring, ben nog getrouwd ) en misschien door minder ruzies tussen jou en man ook beter voor de kinderen.
2. Misschien is een time out, waarbij hij uit huis gaat, goed, al is het maar voor een of 2 weken (of begin met het weekend zoals ik al voorstelde), zodat jullie allebei tot rust kunnen komen, even geen ruzie. Misschien ook aan hem voorstellen, dat je het gevoel hebt dat het misschien ook wel erg druk voor hem is (door zijn huis en alle aandacht voor de kinderen, die van hem - om hoe hij is en ook omdat hij minder ervaren is met de kinderen - extra van hem vragen 's avonds en mn in het weekend als hij juist wil bijkomen). Misschien dat hij er open voor staat? Probeer het. Geef ook aan dat je het juist wil om het beter te krijgen tussen jullie omdat het nu niet goed gaat.

Probeer steun te vinden bij vriendinnen die je begrijpen. Heb je die? (ik wel en weet hoe ontzettend belangrijk die voor mij zijn om overeind te blijven)

Heel veel sterkte en een virtuele knuffel voor je. Ik weet, je kunt het goed gebruiken.

mama mia

mama mia

26-11-2015 om 12:00 Topicstarter

Dank

Dank voor de lieve woorden, dat is heel fijn.

Geen vriendinnen waarbij ik echt goed hiermee terecht kan, helaas. Het is erg moeilijk voor andere mensen om echt goed voor te kunnen stellen in wat voor situatie je zit. Mensen hebben geen idee hoeveel impact het heeft om een kind met ADHD en ASS te hebben, plus nog een peuter rondlopen, plus geen familie/vrienden in de buurt waar je wat steun kunt krijgen in de vorm van praktische hulp, zoals oppas, plus een moeilijke werkgever.

Het is de combinatie van dingen die het hem doet. Een van die dingen of zelfs twee zou je kunnen handelen, maar alles bij elkaar..dat doet het hem.

Evenzomaar

Evenzomaar

26-11-2015 om 12:27

vraagje

Hoe was hij voordat er kinderen waren? Wat deden jullie toen samen 's avonds?
Misschien kun je zoiets, als de kinderen slapen, zelf weer gaan doen. Mooie muziek aan, kaarsjes, lekkere hapjes, wijntje erbij. Al is het maar een uur. Daarna weer over tot de orde van de dag. Geeft dat niet een 'samen'gevoel, waarbij je kunt uitbouwen? Dus meer samen kan bespreken? En een rustpunt voor jullie samen?

En als je op zaterdag of zondag nou eens zelf weg gaat en alles op zijn manier laat doen? Je gaat een dagje alleen op stap. En zorgt dat je weer thuis komt als de kinderen naar bed gaan. Misschien 'schrikt' hij dan. De kinderen zullen zo'n dag echt wel overleven. En misschien lukt het hem prima, op zijn eigen manier. Is ie ooit wel eens helemaal alleen met ze geweest? Boodschappen met ze gedaan? Opruimen e.d?

Masako

Masako

26-11-2015 om 21:05

Jamie en ontopic

Jamie: hoe zie je dat dan voor je? Dat wij vinden dat flexibel werken in deze tijd hoort maar als een werkgever daar lak aan heeft dan zal hij zich echt niet laten overtuigen door dit forum toch? En ff een andere baan zoeken is ook zo wat he.... Een waarschijnlijk vast contract omruilen voor een (meestal) tijdelijk. En vindt er maar eentje ff

Enfin, iets met scheepslui en aan wal als je t mij vraagt.

Ontopic: ik snap dat je je echt rot voelt. Heb geen snelle oplossing. Er wordt al heel veel gezegd. Wil je wel heel veel sterkte wensen. En probeer toch maar wel een vriendin te vinden om bij uit te kunnen huilen, volgens mij zou dat al zoveel schelen.

Ff zo

Ff zo

26-11-2015 om 22:25

Nog een paar gedachten

Masako schreef: "En probeer toch maar wel een vriendin te vinden om bij uit te kunnen huilen, volgens mij zou dat al zoveel schelen."
Ben ik met Masako eens. Het zou fijn zijn als er iemand IRL is, bij wie je je verhaal regelmatig kan houden, zodat je van hen steun kan krijgen. Ze hoeven niet alles te snappen in de zin van dat ze zelf die ervaring hebben. Als je vaker voorvallen met kind en/of man vertelt, krijgen ze vanzelf toch een beeld hoe zwaar jij het hebt? Dat is tenminste mijn ervaring. Gaandeweg krijgen ze echt wel door dat simpele oplossingen niet werken en dat jij het echt heel zwaar hebt (want daar ben ik van overtuigd). Maar het kost wel tijd. Post tot die tijd maar hier, het is denk ik fijn als je in elk geval je ei kwijt kunt, begrip krijgt en steun en tips krijgt.

Verder: ik heb niet meer de hele draad doorgelezen, maar denk toch dat het goed zou zijn als jij af en toe een beetje op adem kan komen. Enerzijds als je man misschien een weekend weg is (geen ruzie). Anderzijds zou jij misschien een keer een hele dag en nacht (uitslapen) weg kunnen en kan je man het dan toch maar in zijn eentje doen. Of durf je dat echt niet aan? Als jij opeens ziek zou worden zou hij ook voor de kinderen moeten zorgen, en dat zal het vast ook gaan (al zal het niet van harte gaan). Dus met de waarschuwing dat jij het nodig hebt even tijd voor jezelf te hebben omdat je anders instort, staat hij voor zoiets misschien toch open? Alternatief: toch hulp vragen van verder weg wonende familie / vrienden en echt een noodoproep doen: ik trek het niet meer, mogen de kinderen alsjeblieft een weekend bij jullie logeren. Zoiets? Ik kan me niet voorstellen dat er niemand is die dan zegt “oke, breng ze maar”.

En wat de oppas betreft: je twijfelt volgens mij of je sowieso met je man nu iets samen wilt doen. Hangt het nou van de oppas af of eigenlijk niet? Want als het echt op een oppas hangt, heb je nog nagedacht aan een evt. iets jongere oppas die komt als ze al in bed liggen?

Verandering permanent

Een keertje uit eten verandert niet de organisatie thuis; de taken en beleving blijft hetzelfde. Dat is iets waar je elke dag of weekend mee geconfronteerd wordt. Ergens is uit eten gaan een tijdelijke lapmiddel.
Mama Mia en haar vriend hoeven niet uit eten. Ze kunnen ook thuis blijven als de sfeer permanent verandert.
Haar vriend ziet ook in dat het werk meespeelt op zijn menier van reageren. Dat is al de eerste stap.

hosia

hosia

27-11-2015 om 09:15

niet eens

Uiteten (of wat dan ook) kan wel degelijk van belang zijn.
De basis van het gezin is toch de relatie. Die kun je uit het oog verliezen in de dagelijkse hectiek.
Het is heel goed om als het begint te rammelen, juist weer een stapje terug te doen en even weer tijd vrij te maken voor de basis; de relatie. Als dat beter loopt kun je de samenwerking ook weer beter doen.

mama mia

mama mia

27-11-2015 om 10:23 Topicstarter

Misschien

Misschien dat qua vermoeidheid tot heel laat de hort op gaan op dit moment ook gewoon niet verstandig is. Er zijn dagen dat ik om 9 uur naar bed vertrek.

Zelf even een dag/weekend uit huis gaan zie ik niet zitten. Niet op dit moment in ieder geval. Zover is het nog niet. Denk ik. Hoop ik. Ik ga wel zelf 1x per week sporten - of dat probeer ik te doen, hangt mede af van hoe laat hij thuis is. En hij gaat 1x per week naar een vriend 's avonds en blijft daar dan vaak ook slapen zodat hij het zo laat kan maken als hij zelf wil.

Gisteravond hebben we met z'n tweetjes een 3D puzzel gemaakt, met een pot thee erbij. Vreselijk ding, maar we waren wel in staat om met z'n tweetjes aan tafel iets te doen. Ik zal proberen vaker dat soort dingen te doen. Kost op dit moment ongelooflijk veel moeite, maar ik probeer het.

Ehm, als iemand een leuke oma in de aanbieding heeft bij ons in de regio, dan hou ik me aanbevolen hoor . De kinderen missen dat, maar ik mis het ook. Zou enorm schelen.

mijk

mijk

27-11-2015 om 12:20

welke regio zit je

Je weet het maar nooit.... Ik heb er in mijn kennissenkring wel een

mama mia

mama mia

27-11-2015 om 12:35 Topicstarter

Regio

Midden van het land

mama mia

mama mia

28-11-2015 om 12:49 Topicstarter

Zorgverlof

Nou, deze werkgever doet niet eens aan zorgverlof. Dat is toch wettelijk geregeld?? Bij een verzoek tot zorgverlof, in dit geval bezoek met kind aan specialist, krijgt mijn partner van zijn werkgever letterlijk te horen dat 'hij wel moet begrijpen dat ze een commercieel bedrijf zijn en dat ze niet doen aan iets als zorgverlof.' Hij moet maar de dag daarvoor of de dag daarna alle verloren uren inhalen. En hij is al 14 uur bezig per dag voor ze (inclusief reistijd naar klanten ver weg in het land).... Dat is toch niet redelijk?? En ondertussen wordt hij er thuis uiteraard ook niet gezelliger op en dan kan ik proberen begrip voor zijn situatie te hebben, maar he hallo? Is er ook nog iemand die begrip voor mij en de kinderen heeft??

Angela67

Angela67

28-11-2015 om 12:56

mama mia

zolang jouw man het niet wil aankaarten bij die werkgever kun jij niets concreets aan die werksituatie doen. Maar je kunt je man wel uitleggen dat het zijn keuze is, het is niet zo dat het onontkoombaar is.

Als hij niet eens erkent dat hij het graag anders zou willen en gaat zoeken naar een oplossing (op langere termijn), dan zit hij in een totaal andere fase dan jij en kun je je afvragen of hij ooit verandering wil.

Dus misschien moet je eerst met hem dat punt proberen te bereiken: vindt hij ook dat er iets moet veranderen? En ja, deze werkgever is rottig, maar echt: wat vindt hij diep in zijn hart? Als jij niet zou 'zeuren' zou hij het dan een leuke werkgever vinden, en zou hij willen blijven?

he can't have his cake and eat it . . .

gr Angela

Sanne

Sanne

28-11-2015 om 19:16

Eh...

Ik herken het niet, maar juist omdat het bij ons zo anders gaat, heb je er misschien iets aan (of niet).

Als ik jouw verhaal lees, zijn er twee mensen 'op' en in plaats van elkaar te steunen lijken ze ruzie te maken over wie het meest 'op' is en wat de oplossing is. Wat op zich ook weer heel vermoeiend is. Wij werken allebei fulltime en hebben welliswaar maar één kind, maar ook met ASS trekjes.

Mijn advies: stop met je energie steken in hem te veranderen. Het is al lastig genoeg om jezelf te veranderen, laat staan een ander. Je kunt wel de dynamiek tussen jullie veranderen door zelf ander gedrag te vertonen.

1. Zorg voor ruimte (zonder dat je man het hoeft te bieden)
Ik werk fulltime en heb plenty tijd. Waarom? Omdat ik de lat laag leg. Doe minder in het huishouden (of, als je het je kunt veroorloven: besteed wat uit). Hier wordt 1 keer per week stof gezogen, we dragen kleding (behalve ondergoed) twee dagen, dochter doucht echt niet iedere dag, het gasstel 1 keer per week, amper strijk. En ja, de laatste dag voor het stofzuigen liggen er óveral katteharen, de klep van het gasstel zit niet voor niks dicht, onze bedden zijn nooit opgemaakt, de theedoeken altijd kreukelig, maar dat went allemaal. Eten idem dito. Ja er moet groente en fruit gegeten worden, maar groente zit ook in liters soep, ingevroren in porties vooruit. Eiwitten en vezels zitten ook in een tosti.
Een kind herinnert zich niet of het dekbed rechgetrokken was,mwel of mama blij was en niet tegen papa schreeuwde.

2. Zorg voor support bij je zorgenkind.
Er zijn lotgenoten groepen, online en in het echt. Blaas daar stoom af. Die begrijpen je. Het ís lastig. Misschien vindt je man het ook fijn. Misschien doe je hem meer plezier met boeken uit de bieb over het onderwerp. Maar steeds horen wat je fout doet stimulerend (hoe je ook terecht in de bres springt voor je kind). Prijs wat hij wel doet, ook al is het te weinig.

3. Wees de partner die je wilt hebben
Kom uit de negatieve cirkel, ook zonder je man. Wat wil jij graag? Vast wat iedereen wil: iemand die een beetje begrip heeft, die je eens troost, zegt dat het ook pittig is, je misschien even met rust laat als je moe bent, of juist uit laat razen. Vraag waar wat hem het meeste stoort, het meeste energie kost. Neem je voor om minimaal 3 maanden zo'n partner te zijn en kijk wat er tussen jullie verandert. Geen verwijten, maar begrip. Niet afreageren, maar op reageren. Lees over volwassenen met ASS, ik kan me voorstellen dat deze baan met deze thuissituatie
heel moeilijk voor hem is ( en ja, ook voor jou, maar met verwijten over en weer hebben jullie niks bereikt, misschien hier wel mee).

4. Kijk wat anderen wél kunnen doen.
Je familie woont ver weg, er zijn geen volwassen oppassen in de buurt, je hebt geen uithuilvriendinnen. Maar misschien kan er prima een 16 jarige een middag oppassen, misschien kan er gelogeerd worden bij familie, of wil je moeder met jou het huis een grote beurt geven, misschien is er een moeder van een klasgenootje waarmee je af kunt spreken om en om elkaar kind mee te nemen naar zwemles. Staren naar onmogelijkheid kost energie, zuigt je leeg. Kijken naar mogelijkheden geeft energie. O

5. Lat laag als moeder
Je wilt de lat als ouder vast niet laag keggen, maar misschien kan het wel gemakkelijker en toch goed. Beter misschien wel, als het ervoor zorgt dat jij meer ontspannen bent. Láát ze maar eens wat langer dan optimaal op een Ipad of voor de tv. Over 3 jaar hebben ze minder zorg nodig, over drie jaar zit jij linksom of rechtsom niet meer zo in relatie met je man. Laat ze maar eens anderhalf uur samen in bad zitten als ze dat fijn vinden. Nou ja, ik weet niet wat je nu doet en laat, maar echt, wij waren met z'n vijven thuis en kregen ook niet alle aandacht. Neem een half dagje extra opvang ofzo en ga niet boenen, maar slapen, of tv kijken of een wandeling maken.

6. Praat met je huisarts
Je klinkt alsof je op omvallen staat. misschien is er niks mogelijk, misschien wel, maar praat met hem/haar.

7. Kijk naar je werk
Werken is voor mij altijd (ook) ontspanning. Wat doe je en hoe doe je dat? Loop je op je tenen? Waarom? Is het gezellig?

Met die verantwoordelijkheid nemen, neem je niet 'de schuld', maar je zorgt wel dat jouw leven makkelijker wordt voor jou.

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.