Relaties Relaties

Relaties

Strubbelingen


mama mia

mama mia

30-11-2015 om 09:51 Topicstarter

Sanne

Dank je wel voor je uitgebreide reactie. Ik val een beetje in herhaling, maar het meeste is gewoonweg niet van toepassing op ons/mij/hem/de hele situatie. Ik heb het idee dat de kern van het verhaal en mijn probleem wellicht niet helemaal duidelijk is overgekomen.

kern van het probleem

Is dat dat je eigenlijk niet meer verder wilt met je vriend?

Dat kan, het alternatief is een scheiding. De vraag is alleen of jouw leven en dat van je kinderen (èn dat van je vriend) daar beter van wordt. En daar is niet zomaar antwoord op te geven. Sowieso blijft hij natuurlijk de vader van je kinderen en dus heb je hoe dan ook met hem te maken.

Misschien toch op zoek naar een relatietherapeut?

mama mia

mama mia

30-11-2015 om 10:29 Topicstarter

Nee

Nee, ik wil niet op deze manier verder. Dat is een verschil met 'ik wil helemaal niet meer verder'. Het moet weer gezellig worden in huis, ook als hij er is. Ik heb nu het idee dat hij zich een beetje aan het doodwerken is en dit zelf ook helemaal niet wil, maar ook geen kant op kan. Zijn werkgever weigert hem zelfs zorgverlof, terwijl dat toch wettelijk geregeld is.

In januari gaat hij verder kijken naar een andere baan, toch. Maar tot die tijd moet het thuis ook uit te houden zijn en ik ben wanhopig op zoek naar hoe dat dan moet. Ik kan simpelweg niet alles in mijn eentje. Mijn werkgever zegt ook - terecht - 'jullie zijn met z'n tweetjes, hoezo moet jij alles doen?'. Zijn werkgever weigert iets als zorgverlof, we kunnen allebei geen kant op. Ik heb na een paar gesprekken met hem nu het idee dat het probleem eerder bij zijn werkgever ligt, en daar kan ik natuurlijk niets mee. Hij is degene die daar aan de rem moet trekken (maar dat is zinloos) of iets anders moet gaan zoeken (ik hoop dat hij daar in januari mee begint dus).

mama mia

Hoe denkt hij een andere baan te gaan zoeken als hij nu al nergens tijd voor heeft? Hij krijgt niet eens (zorg)verlof: hoe (wanneer) wil hij dan bijvoorbeeld op sollicitatiegesprek gaan?

Ik zei het al eerder, maar het klinkt alsof je man volledig klem zit aan alle kanten. Het wachten is tot hij omvalt en niet anders meer kan dan zich ziek melden. Als hij verstandig is, laat hij het niet zover komen. Ik zou hem voorstellen om samen naar de huisarts te gaan.

Hortensia

Hortensia

30-11-2015 om 10:39

Wacht tot januari

Ik begrijp denk ik wel. Je wil niet van je partner af, maar je wil van een partner af die opgeslorpt wordt door een veeleisende werkgever.

Dat het zo niet verder kan is wel duidelijk. Je partner heeft aangegeven per januari te kijken naar een andere baan. Een maand kan heel lang duren, maar toch denk ik dat je het een kans moet geven. Geef hem die kans. Dat er iets moet veranderen is wel een feit, volgens mij, en de oorzaak lijkt bij die baan te liggen.

Als hij nou toch geen ander werk gaat zoeken, wat is dan je alternatief? Toch scheiden? Bedenk dat je er dan echt alleen voorstaat, wat met een "kind met etiketje" behoorlijk zwaar kan zijn. Daar staat weer tegenover dat je niet te maken hebt met een explosieve vader. Maar daar staat weer tegenover dat je de kinderen toch naar die overbelaste vader moet laten gaan.

Duivelse dilemma's...

Maar probeer dat nog even los te laten en kijk eerst maar wat er in januari gaat gebeuren. Hoe is de kans op iets anders in zijn branche?

Sterkte ermee!

Hortensia

Hortensia

30-11-2015 om 10:41

Jippox

Dat is dus ook waar ik bang voor ben. Iemand die op een burnout afstevent (daar lijkt het wel op) onderschat hoe slecht hij/zij er aan toe is. Stelt verkeerde prioriteiten. Anders laat je het niet zover komen en ga je al eerder op zoek naar ander werk (even los van het feit of dat er is) als je baas je zo in de wurggreep houdt dat je gezin daar stevig onder lijdt en jij niet meer in staat bent normaal te reageren op je gezin.

En als je dan omvalt ben je nog verder van huis. En je gezin ook.

mama mia

mama mia

30-11-2015 om 10:46 Topicstarter

Burn out

Ben het helemaal met jullie eens. Ik denk zeker dat hij op een burn out afstevent. Alleen....hij zelf ontkent dat in alle toonaarden. En ik kan hem moeilijk tegen zijn zin in meeslepen naar de huisarts (nog afgezien van het probleem van daar tijd voor vrijmaken). Ik kan hem er gewoon niet van overtuigen, hij vindt het met zichzelf allemaal wel meevallen. Hij ziet wel dat het met ons niet goed gaat en hij vindt dit zelf ook niet leuk meer, dat is de reden dat hij toch wel wil gaan kijken naar wat anders. Maar dat het ook slecht voor hem zelf is.....daar wil hij niet aan. En ja, ook daar maak ik me zorgen om.

Ff zo

Ff zo

30-11-2015 om 11:20

wakker schudden

Je schrijft "Ik kan hem er gewoon niet van overtuigen, hij vindt het met zichzelf allemaal wel meevallen. Hij ziet wel dat het met ons niet goed gaat en hij vindt dit zelf ook niet leuk meer, dat is de reden dat hij toch wel wil gaan kijken naar wat anders. Maar dat het ook slecht voor hem zelf is.....daar wil hij niet aan. En ja, ook daar maak ik me zorgen om."

Je kunt hem niet overtuigen.

Maar je wilt zo niet verder.

Wat denk je dat hij wil?

Wil hij getrouwd blijven of zou hij het diep in zijn hart, wel fijn vinden om gescheiden te zijn en veel meer tijd en rust voor zichzelf hebben als hij uit zijn werk komt? En dat hij dan op de koop toeneemt dat hij de kinderen (en jou) minder ziet?

Als je ook maar enigszins het idee hebt dat hij toch liever getrouwd blijft, dan kan je misschien (nogmaals) aangeven:
1) "ik maak me zorgen om onze hele situatie"
2) "ik maak me ernstig zorgen om jou, ben bang dat jij op een burn out afstevent"
3) "ik maak me ernstig zorgen om jou, juist omdat je zelf niet erkent dat het niet goed met jou gaat (nb: herkenbaar patroon bij mensen die tegen een burn out aanzitten)"
4) "ik trek het nu al niet in mijn eentje en als jij omvalt, dan kan ik het er echt niet bij hebben ook nog voor jou te moeten zorgen
5) we moeten naar de dokter - ik wil zo niet verder gaan en wachten op jouw burn out."
6) "als jij mij serieus neemt, ga je mee naar de dokter" (ik zou meegaan, doe op je werk alsof het een huisarts afspraak voor jezelf is - in wezen is dat ook zo, om te voorkomen dat JIJ omvalt)
7) "als je dat niet wilt doen, heeft het voor mij geen zin nog verder te gaan."

Misschien, heel misschien, schudt dit en m.n. de laatste punten hem wakker en gaat hij in elk geval mee naar de huisarts. En heb jij in elk geval het gevoel dat hij JOU ook serieus neemt.

Veel sterkte.

Ik kan me nl. zo voorstellen dat je het gevoel hebt dat hij dat nu niet doet.

Het is te gek voor woorden als hij denkt dat hij niet eens een uurtje (of 2?) later kan beginnen om even bij de huisarts langs te gaan. Dat is echt schokkend!

Dat besef..

Het besef dat het ook goed voor de vriend is, kan komen als hij eenmaal op een andere plek werkt en voelt hoe die last van zijn schouders valt en de winst ervaart.

Maar naast een verandering van werkomstandigheden, is het misschien ook goed om aan de omgang met kinderen te werken.

mama mia

mama mia

30-11-2015 om 11:51 Topicstarter

Flanagan en Ff zo

Oh dat weet hij wel. Zijn vorige baan was een flink stuk relaxter, maar de hele afdeling daar werd weggereorganiseerd en toen moest hij op zoek naar een nieuwe baan (deze dus). Dit is dus zeker geen eerste keus, maar je doet niets tegen een reorganisatie natuurlijk en deze baan leek heel veelbelovend. Blijkt het nu niet te zijn, helaas.

Ffzo, dank je wel voor je reactie. Ik denk dat ik die punten letterlijk ga overnemen in een e-mail - blijkt beter te werken dan live praten (het blijft een IT-er he .

Nickje

Nickje

30-11-2015 om 12:54

NU al zoeken

Ik hoop echt dat zijn ogen open gaan. Zoals hij nu werkt, is niet alleen abnormaal, maar ook niet vol te houden.
Er is momenteel heel veel werk voor IT'ers, maar hij moet natuurlijk wel iets vinden wat beter bij hem en zijn situatie past. Hij moet dus NU al beginnen te kijken bij welke bedrijven hij wel en niet wil solliciteren. Er zijn heel wat IT-bedrijven die juist bekend staan om hun goede oplossingen om werk en privé te combineren (glijdende uren, extra verlof kunnen kopen). Hij moet met vakgenoten praten en die bedrijven zoeken, en daar gaan praten om te kijken of ze passend werk hebben. Dus zeker niet wachten op vacatures, maar actief erop af, dat werkt veel beter.

Hortensia

Hortensia

30-11-2015 om 14:07

bommetje laten vallen

Het is niet netjes, en er loopt ook al elders een topic over iemand die dit zelf heeft meegemaakt en daar helemaal kapot van is. Ik zeg het dan ook met heel veel voorzichtigheid.

Maar als jij al vaker gewaarschuwd hebt en hij wil het niet zien (van die burnout), en jij trekt het niet langer meer... Nogmaals, ik zeg het heel voorzichtig, als een "last resort", maar misschien kun je op een dag dan toch een bommetje laten vallen door te zeggen dat je op deze manier niet verder kan en wil, en dat er óf m.i.v. vandaag wat moet veranderen, óf je voor jezelf en de kinderen kiest omdat je dit niet meer trekt.

Hopelijk schrikt hij dan wakker.
(hou er ook rekening mee dat hij misschien niet wakker schrikt - wat doe je dan?)

Maar ik hoop vooral dat het niet zover hoeft te komen.

Maar zo doorploeteren, is dat dan een optie?

Dreiging

Een bommetje droppen kan ook averechts werken omdat hier een bepaalde dreiging vanuit kan gaan die het vertrouwen aantast en de basis tot samenwerking weg veegt.

Het proces is gegroeid en zal ook wat tijd vragen voor verbetering.
Als het weer goed komt, kunnen ze samen de kinderen opvoeden ipv co-ouderschap want dat is de andere kant van de medaille.

Hortensia

Hortensia

30-11-2015 om 14:22

Flanagan

Daarom is het echt een allerlaatste iets. Ik zie (voor zover ik daarover kan oordelen) nog licht aan het eind van de tunnel.

Er is i.i.g. een intentie om ander werk te gaan zoeken (al vraag ik me wel af waarom pas per januari, maar goed).

Ff zo

Ff zo

30-11-2015 om 14:29

bommetje

Fijn mama mia, dat je wat met mijn advies kan.

Ik ben het eens met Hortensia, dat dit soort bommetjes laten vallen niet de schoonheidsprijs verdienen, TENZIJ je het inderdaad als (min of meer) laatste redmiddel doet.

Dus als je voor jezelf bedenkt: zo kan en wil ik ECHT niet verder.

En zo lees ik het wel in jouw verhaal.

Ik kan me in elk geval voorstellen dat je als jullie gaan scheiden er ook alleen voor staat, maar dat je dan (niet onbelangrijk voor jou maar ook voor de kinderen!) in elk geval niet de dagelijkse ruzies hebt EN (ook niet onbelangrijk) je dan niet een man hoeft te verzorgen die een burn out heeft.

Als je nog twijfelt of je dan bij hem weg wil (als hij de handschoen niet oppakt), dan kan je hem ook wakker schudden door te zeggen: ik geef je aan dat ik het niet trek, en dat ik erover denk of ik dan niet beter af ben als we maar uit elkaar gaan.

Het is nl. zo dat je misschien wel 100 signalen hebt gegeven dat je het niet leuk/goed vindt hoe het gaat, maar dat hij die gewoon niet opgepikt heeft als zijnde "echt heel belangrijk voor jou". Hij hoort je ergernis wel steeds, maar schat het niet op de juiste waarde.

En om hem (snel) in beweging te krijgen moet hij dus echt doorhebben, dat jij wilt dat hij NU en niet pas in januari IETS doet (in dit geval: naar de huisarts). En dat het je ernst is. Dus wees wel duidelijk, anders snapt hij het signaal nog niet.

En misschien wel toevoegen, dat je al heel vaak signalen hebt gegeven dat het zo niet goed gaat, maar dat je de indruk hebt dat hij die niet op waarde heeft geschat, dus dat je nu duidelijker bent.

Tot slot: misschien expliciet toevoegen dat je dit schrijft OMDAT je juist bij elkaar wilt blijven, maar dat er dan echt nu iets moet veranderen en dat dus al je andere subtielere signalen niet het gewenste effect hebben gehad.

Een e-mail lijkt mij een goed plan. Doe ik ook af en toe bij mijn man . Dan kan je uitpraten, is de boodschap helder(der) en heeft hij tijd om erover na te denken.

Succes.

Ff zo

Ff zo

30-11-2015 om 14:35

overleggen

Schreef jij nou ook dat je man er met niemand over praat en denkt dat hij het allemaal zelf wel weet?

Nickje schreef net: "Hij moet met vakgenoten praten en die bedrijven zoeken, en daar gaan praten om te kijken of ze passend werk hebben."

Dat geldt niet alleen voor een nieuwe baan.

Mannen praten over het algemeen minder met andere mannen als ze problemen hebben. Dan voelen ze zich zwak(ker) (heb ik gehoord van iemand die zich erin verdiept heeft).

Dat is ook het probleem dat ik heb bij mijn man.

Ik heb hem geadviseerd eens met andere mensen te praten, zodat hij zijn beelden (over mij bijv) eens tegen anderen kan aanhouden, en daar hopelijk een iets genuanceerder beeld uitkomt. Ik heb nl. de indruk dat hij een beeld heeft gevormd in zijn hoofd en dat hij steeds sterker in dat beeld gaat geloven, daar steeds weer bevestiging voor zoekt in het negatieve). Dat is jammer.

Dat kan je je man ook adviseren. Check eens bij andere mannen met een gezin met jonge kinderen of het gebruikelijk is dat de man alleen maar werkt en verder NIETS in het huishouden doet (incl. onderhoud huis), vakantie regelen, verzorging kinderen op een enkele schone luier na (of opsomming van de dingen en momenten dat hij net wel iets doet). En of het gebruikelijk is dat ze geen energie/tijd hebben om naar de dokter te gaan, een keer een vrije dag te nemen etc.

Het kan helpen als hij met andere mannen (buiten zijn bedrijf!) praat die jonge kinderen hebben. Die kunnen misschien ook helpen zijn ogen te openen.

Vakbond?

Is je man lid van een vakbond? Want inderdaad, de werkgever van je man doet rare dingen. Om daar in je eentje wat aan te doen lijkt me vrij kansloos. Daarom de vraag of hij lid is van een vakbond. Valt het bedrijf van je man onder een Cao? Dan kan hij via de vakbond druk uitoefenen. En ik denk zomaar dat als hij actie onderneemt, er misschien wel collega's zijn die zich aansluiten bij het verzet. Dit kan echt niet, wat deze werkgever doet.
Verder heb ik niet veel advies voor je, ik leef wel met je mee. Het is ook allemaal zeker niet makkelijk, het is een grote brei met dingen die niet werken en zie maar eens een eindje te vinden waaraan je kunt trekken om de boel te ontrafelen en vervolgens weer netjes op te winden. Heel veel sterkte en succes daarmee, en ik hoop dat je man snel iets kan regelen met zijn werk of iets anders kan vinden.

Ff zo

Ff zo

30-11-2015 om 15:37

ziek melden

Nog even over het werk van je man.

Misschien moet hij zich "gewoon" ziek melden.

Jaren geleden toen ik jonge kinderen had en helemaal aan het eind van mijn latijn, kwam ik op een maandagochtend bij de huisarts. Ik vermoed met de klacht dat ik zo moe was.

Hij zei na mijn verhaal over dat ik zo moe was en het zo zwaar had aangehoord te hebben: oké, ik laat je bloed prikken in het ziekenhuis. De uitslag is er pas vrijdag.

Je krijgt nu doktersadvies: je blijft de hele week thuis, totdat de uitslag er is en we weten wat je hebt.

Hij begreep dat ik me zo verantwoordelijk voelde voor mijn werk, dat ik nooit uit mijzelf zou thuis blijven behalve als ik zou instorten.

Ik ben hem er nog steeds dankbaar voor.

Dus, vertalend naar jouw man: als ik jou was, zou ik eerst zelf de huisarts bellen (heeft hij telefonisch spreekuur?) en hem even uitleggen hoe de situatie is, nl. dat hij bijna instort en jij, ook door zijn werksituatie) ook bijna. En dat je hem probeert mee te krijgen naar de huisarts. Dat de huisarts hem dan hopelijk "huisarrest" kan geven, zodat hij zich (op doktersadvies!) ziek meldt.... uiteindelijk met het doel om erger te voorkomen natuurlijk.

Overigens, hopelijk gaat het werken met je man, maar anders: als het voor jou ook te zwaar is/wordt: meld je gewoon ziek. Instorten (burn out) is nog erger voor de werkgever, dan een keer een paar dagen tot een week time out! Echt, neem mijn advies ter harte.

mama mia

mama mia

01-12-2015 om 12:35 Topicstarter

Nou

Hij wil niet naar de huisarts. Dus ik krijg hem ook niet mee, kan hem moeilijk dwingen. En zelf naar de huisarts gaan....tja, daar zie ik het nut niet zo van in eigenlijk. Mijn werkgever is ook not amused dat alles op mij neer komt, terecht zeggen zij natuurlijk dat wij met ons tweetjes zijn en samen kinderen hebben en de zorg dus ook moeten verdelen. Dat vind ik eerlijk gezegd zelf ook. Ik vind het eerlijk gezegd wel prettig om die 4 dagen onder schooltijd te werken, even ergens anders met mijn hoofd mee bezig zijn.

Partner is niet lid van een vakbond en een CAO? Hahahahahaha als dit bedrijf aan CAO's deed dan was het wellicht niet zo ver gekomen. Nee, deze werkgever doet helemaal nergens aan, niet eens aan wettelijke regelingen. Zoals het nu klinkt, doen ze waarschijnlijk niet eens aan zwangerschapsverlof mocht een dame daar zwanger raken. Serieus, zo klinken ze echt. Daar bereik je helemaal niets.

Weet je het vervelende is dat zo goed als al onze vrienden, nog geen kinderen hebben. En de mannen die hij spreekt buiten zijn werk, die hebben allemaal relaxte werktijden, flexibel werken enz. Maar allemaal niet zijn vakgebied/branche/niveau enz. De mannen bij hem op zijn werk hebben of geen kinderen, of ze hebben 1 kind en de vrouw zit thuis - en dat is dan ook nog eens geen zorgenkind zoals onze oudste.

Hij heeft zelf echt wel door dat het zo niet heel veel langer kan en hij vindt dit zelf ook niet leuk. Dat vind ik al heel wat. Hij gaat kijken naar andere banen. Die liggen niet voor het oprapen, en zeker niet op het niveau dat hij werk zoekt. Dat is wel vervelend, het zal dus niet 1 2 3 geregeld zijn. Hij is wel al aan het netwerken geslagen en rondgevraagd bij ex-collega's en andere bedrijven enz. Maar ervaring leert na die reorganisatie van vorig jaar dat het best wel even kan duren voordat er een andere baan in zicht is.

Heeft ondertussen iemand ervaring met een werkgever die zorgverlof weigert? Hoe pak je dat tactisch aan? Want deze werkgever weigert dat dus gewoon, zij zeggen dat hij of vakantie-uren moet opnemen, of hij moet overwerken. Maar dat is natuurlijk belachelijk. Zorgverlof is juist in het leven geroepen om werkende ouders in de gelegenheid te stellen voor hun kind te zorgen/specialisten e.d. te bezoeken zonder vakantie op te maken of te hoeven overwerken, of ben ik nou gek? Nu kun je denk ik wel op je strepen gaan staan, maar dan heb je een (nog meer) verstoorde werkrelatie en dat wil hij ook niet. Dus.....heeft iemand hier ervaring mee? Hoe dat het beste zo tactisch mogelijk aan te pakken?

mama mia

mama mia

01-12-2015 om 12:42 Topicstarter

Stress

In aanvulling nog even: waar ik voornamelijk heel, heel erg veel stress van krijg, is zijn werk en de onredelijkheid daarvan.

Voorbeeld: Ik kan met hem afspreken dat hij om 6 uur thuis is om mee te gaan naar een rapportgesprek op school, en dat gaat ook makkelijk lukken omdat hij die dag bij een klant dicht in de buurt is en op tijd weg kan. En dan krijg ik om 2 uur 's middags het bericht 'oh nee de planning heeft besloten dat ik toch naar die-en-die moet (100 km verderop) en dat ik daar pas om 18.30 weg kan'. En dat wij dan die afspraak hadden staan, daar walst die hele planning overheen en dat heeft hij - en ik - maar te accepteren. En zo gaat het aan de lopende band. Ik kan helemaal niet ver vooruit iets plannen met hem, want zijn werkgever annuleert zelfs vrije dagen enz. Om dus over dat zorgverlof maar niet te spreken. We hebben een kind met ADHD en ASS, daar moeten we begeleiding e.d. voor krijgen, maar ik voed hem niet in mijn eentje op. Ik vind dat hij daarbij moet zijn, en dat vindt en wil hij zelf ook. Maar dat gelazer van zijn werkgever dus de hele tijd..... daar krijg ik stress van.

En daarnaast zie ik uiteraard dat het hem stress oplevert, hij oververmoeid is, in ontkenning is over een mogelijke burn out en ik ben als de dood dat hij straks neervalt met een hartaanval ofzo (hij is pas begin 30 hoor). Of anders ik wel. En daar wordt het allemaal thuis ook niet gezelliger op, maar dat ziet hij nu wel in en hij doet echt zijn best, echt waar. Afgelopen weekend was met de kinderen een stuk gezelliger.

lieverdje

lieverdje

01-12-2015 om 12:50

doet z'n werkgever wel aan WW-uitkeringen?

Bizar. Verdient je man bakken met geld en wonen jullie zo groot dat hij niet een 'mindere' baan kan accepteren ofzo? Wat voor werkgever is dat?? Mijn man werkt ook bij een bedrijf zonder CAO en zorgverlof, maar die zijn dan weer héél coulant in het verstrekken van vrije dagen.

nou

Dat is niet alleen iets van de werkgever, daar is je man wel zelf bij. Als er opeens iets veranderd wordt aan zijn planning, dan moet hij zeggen dat dat niet kan omdat hij dan al een andere (eerder gemaakte) afspraak heeft. Gewoon heel eenvoudig: "sorry dat gaat niet, plan het maar op een ander moment in"

Sommige bazen nemen de ruimte die er is. Zolang je man geen nee zegt gaat dit dus zo door.

mama mia

mama mia

01-12-2015 om 12:56 Topicstarter

Nee zeggen

Hij heeft inderdaad moeite met nee zeggen. Ook dat heb ik al aangekaart, maar hij is degene die het moet doen.

Nou nee, hij verdient geen bakken met geld, was het maar waar. Maar als je werkt als technisch specialist, dan wil je geen baan als helpdeskmedewerker. Dat is niet zo raar toch. Alleen zijn er wel 1001 banen voor helpdeskmedewerkers en 2 voor specialisten. Zo is de verhouding nou eenmaal.

Waar kiest hij voor

Op zich kan ik mee heel goed voorstellen dat hij liever niet een baan als helpdeskmedewerker kiest. Maar als je alles bij elkaar optelt zijn misschien de arbeidsomstandigheden als helpdeskmedewerker wel zoveel prettiger dat het toch het overwegen waard is. En als je eenmaal bij een bedrijf binnen bent waar de arbeidsvoorwaarden en de sfeer je bevallen, is het misschien ook wel een opstap naar die baan als specialist bij diezelfde firma.
Ik denk dat je partner er heel verstandig aan doet om lid te worden van een vakbond. En liefst zoveel mogelijk collega's daar ook toe overhaalt. Dan kan hij via hen wellicht dingen voor elkaar krijgen die hij in zijn eentje niet voor elkaar bokst. We leven hier in Nederland, waar duidelijke regels voor werkgevers gelden. Die kan hij echt afdwingen. En dan natuurlijk tegelijk zoeken naar een andere leuke baan.
Natuurlijk gaat dat allebei tijd kosten. Dat is het lastige eraan, want jullie hebben eigenlijk nu een oplossing nodig. Hoe je dat moet regelen (zonder dat je man zich ziek meldt) weet ik niet helaas.
Sterkte!

Els

Els

01-12-2015 om 14:31

Tja, het leidt wel af he, zo'n werkgever

Hoe waar het allemaal ook is, je focust nu ontzettend op werkgever en man en het een na het andere bericht vertelt je hoe je man het met zijn werkgever moet oplossen. Kom op zeg! Jij bent getrouwd met een volwassen man, niet met een kind. Als hij zich zo laat koejeneren door zijn werkgever dan is dat zijn keuze. En daar kun jij het wel of niet mee eens zijn, hoe terecht of onterecht dat ook is. Het is nog steeds zijn keuze. En het is jouw keuze dat je met die man bent getrouwd. Als jij iets anders wilt in je leven dan vertel je dat natuurlijk aan je man en bedenk je gezamenlijk hoe je jullie leven zo kunt inrichten dat jullie er allebei blij mee zijn. Jij wat jij eraan kunt doen en hij wat hij eraan kan doen. Elkaar vertellen wat de ander moet veranderen is gedoemd te mislukken.

hosia

hosia

01-12-2015 om 15:57

hij zegt geen nee

Maar hoe zit het met jou?
Zeg jij wel nee? Stel je grenzen aan je partner?
Ik denk iig dat dat het hoofdprobleem in dit gezin was, dat we beiden niet zo heel assertief zijn. Te lief en het voor iedereen goed willen doen. Werkgevers nemen vaak idd de ruimte in die je geeft.
Bij ons was/is het eerder mijn werkgever die heel lastig deed/doet. Nu valt de 'last' voor ons gezin mee, omdat ik niet zoveel werk sinds de kinderen er zijn.

Maar feitelijk vond ik, en soms nog, de combi van alles loodzwaar. Baan, zorgenkind etc. Continu je plek bevechten, afgrenzen.
Maar ik zou op partner ook gewoon goed pissig zijn, als hij je keer op keer laat zitten. Als zijn werkgever niet lief voor hem is zal hij zelf ook echt minder lief moeten worden.

Comfortabeler

Zelf heb ik gekozen om ex in die tijd te ontlasten omdat ik zag hoe hij er onderdoor ging. Niet erg emancipatorisch nee, dat steekt wel. Toch was dat het meest praktische.
Zijn bijdrage is tot nu toe facultatief en ik reken nergens op danwel heb een alternatief scenario als hij het af laat weten. Na een paar 'incidenten' bleek dat zeer noodzakelijk om bloeddrukstijging te voorkomen.
Comfortabel huishouden met droger, werkster en nette kasten en voorraden, vaste routine. En verder kon ik zelf gelukkig wel rekenen op de steun en opvang van familie en vrienden. En nam ik tijdens de ergste crisis, zelf ouderschapsverlof op. Je kunt een ander niet veranderen, wel hoe je er zelf mee omgaat. Geld kan zaken makkelijker maken als je het hebt.
Maar vooral op jezelf rekenen en niet meer op de ander die het niet blijkt te lukken.
Ik heb weleens de tip gehoord van anderen dat je in zo'n geval ook de financiele rekening bij je partner kunt leggen. Wat hij niet bijdraagt aan werkelijke tijd en werkzaamheid kan dan in het betalen van oppas en werkster, klusjesmannen e.d.

mama mia

mama mia

02-12-2015 om 16:15 Topicstarter

Ander werk

Sorry maar de reactie van dan maar baan op lager niveau is een beetje vergelijkbaar in deze situatie met aan een neuroloog vragen dan maar even te gaan werken als dokterassistent. Ik neem het hem niet kwalijk dat hij wel een serieuze baan wil, en hij gaat er ook serieus naar kijken. Tot die tijd moeten we het alleen zo goed mogelijk zien te redden, ook op gebied van zorgafspraken met oudste en vrije dagen enz.

Ginny Twijfelvuur

Ginny Twijfelvuur

02-12-2015 om 16:17

Tot welke tijd

Mama mia?

Liever een gelukkige dokterassistent dan een overspannen chirurg.

Hortensia

Hortensia

02-12-2015 om 16:50

werken en zorgvraag kinderen

Ook dit is een kwestie van keuzes maken. Kies je voor je werk of voor die extra zorgvraag? Hoe verdeel je je tijd tussen werk en die zorgvraag? Er zijn heel wat ouders die zich (stevig) hebben moeten laten downgraden qua werk/carrière omdat er zo'n kind is met een extra zorgvraag.

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.