Relaties Relaties

Relaties

Steeds kijken of

Engeltje hier terug is. Ik ben benieuwd hoe het gaat. En eerlijk gezegd ook bezorgd. Ik weet niet, ik wilde toch even informeren. En ook haar laten weten dat ik aan haar denk (en ik ben vast en zeker niet de enige). Geen idee of dit 'mag' hoor, dit berichtje hier plaatsen, maar als het niet mag wordt het wel weer weggehaald.


inderdaad

ik speur ook de draadjes af. Ik vond het soms mooi hoe mensen elkaar hielpen, haar hielpen met hun gedachtensprongen en toch oog voor elkaar hadden.

Ik weet niet of Engeltje het aandurft hier weer vrijuit te spreken, nu ze weet dat haar dochter ouders.nl heeft gevonden.

Af en toe leest mijn man ook wel eens mee. Ik merk dat ik dat niet altijd prettig vind. Hij heeft daar begrip voor, maar hoe leg je dat aan een kind uit? Die blijft toch nieuwsgierig.

Hortensia

Hortensia

22-02-2016 om 11:54

Urslau

Ik zou mijn kind vragen hoe zij het zou vinden als ik haar facebook/reddit/instagram zou lezen.

On topic: Engeltje, ook ik denk nog regelmatig aan je en ben benieuwd of het inmiddels beter met jullie gaat!

Juul

Juul

22-02-2016 om 14:46

ik ook

Ik mis het draadje ook. Ik heb heel veel gehad aan alle persoonlijke verhalen en ervaringen. De manier waarop er met elkaar werd omgegaan vond ik ook heel prettig. Elders werd/wordt er nog wel eens ongenuanceerd ergens op ingehakt ( mijn hele persoonlijke beleving zeg ik maar gelijk bij ) Ik hoop dat het goed gaat met Engel.

Meelezer

Meelezer

22-02-2016 om 16:35

Je was me voor RoosjeRaas

Ik heb getwijfeld om een bericht te plaatsen. Ik heb ook erg met haar meegeleefd. Misschien dat het Engeltje wel gewoon te veel is geworden.....het was m.i. een vreemd einde....ik hoop ook dat het goed met haar gaat.

Ff zo

Ff zo

22-02-2016 om 16:44

Ik ook

Ook ik denk veel aan Engeltje n twijfelde ook of ik hier een berichtje zou plaatsen. Niet gedaan, maar nu er toch een draadje is reageer ik toch maar.

Ik heb haar even een persoonlijk berichtje gestuurd via Henk, om haar in elk geval te laten weten dat ik aan haar denk (en zoals ik al vermoedde anderen ook). En we willen natuurlijk allemaal graag helpen en meedenken.

We hopen dat het natuurlijk goed komt met Engeltje (op wat voor manier dan ook). Ik heb daar wel vertrouwen in gezien haar ontwikkeling de laatste tijd, maar het is natuurlijk fijn dat terug te horen.

Renée

Renée

22-02-2016 om 17:06

Het was geweldig

De twee draadjes gaven goed weer welke positieve dingen internet en fora ook kunnen brengen. Maar het had ook zeker te maken met de ongelooflijk sterke persoonlijkheid van Engeltje. Had ze het thuis al moeilijk, kreeg ze hier ook nog eens posts te lezen die soms best hard waren en precies haar het tegenovergestelde adviseerden dan zij deed. Maar ze bleef alles lezen en heeft er de dingen uitgepikt die voor haar goed waren. En wat is ze veranderd in die maanden dat de draadjes liepen. Van een ontredderde vrouw uit de eerste posting, tot iemand die nog even een andere baan tussendoor vond (superknap!!!!!), die niet meteen haar man bij het oud vuil zette, maar oog bleef houden voor zijn goede kanten, terwijl wij dachten "wat doet of zegt ie nu weer? "

En dan de geweldige analyses van sommigen van jullie, van wie ik me vooral RoosjeRaas en Tsjor herinner, maar het zijn er meer. Wat moet het fijn zijn geweest voor Engeltje te weten dat zoveel mesnen uit het hele land haar steunden, over haar situatie nadachten en haar hielpen haar gedachten te ordenen.

Dat is echt het kracht van dit vriendelijke forum. Er zijn meer draadjes geweest die veel indruk op me hebben gemaakt, omdat eruit sprak wat voor steun mensen hier kunnen krijgen.

Ik hoop dat het veel beter met je gaat, Engeltje, dat je het naar je zin hebt in je nieuwe baan en dat de storm met je man wat is gaan liggen.

Pennenstreek

Pennenstreek

22-02-2016 om 17:28

Ik kaap het draadje

Lief van jullie! Fijn dat er aan me gedacht wordt, ook als er geen draadje loopt.
Tja, hoe gaat het. Eigenlijk weet ik het niet zo goed. Ik had het gevoel dat het de afgelopen weken heel goed ging, niet alleen met mijzelf maar ook in de relatie met man en kinderen. Maar ik ben behoorlijk onderuit gegaan afgelopen vrijdag.

Het afscheid op mijn oude werk afgelopen donderdag hakte er nogal in. En ik was al 3 weken een dag inwerken op mijn nieuwe plek en ik stond op het punt een weekend weg alleen met de kinderen. En man presteerde het tussendoor om een whatsapp te sturen aan de bewuste dame. Was echt heel onschuldig (hij vroeg een aantal mensen te duimen omdat hij ging solliciteren, en zij zat bij die groep). Maar dat kwam heel hard aan... We hebben daar een goed gesprek over gehad, nadat man de situatie had besproken met zijn therapeut. Die kon hem beter uitleggen dan ik dat kon wat dit met mij deed en hoe hij had moeten reageren (niet zeggen dat het niks voorstelde, maar meteen beamen dat het een enorme fout was dat hij zich niet aan onze afspraak had gehouden).

En toen ging het mis op de dag dat ik met de kinderen zou vertrekken. Vooral dat jongste niet mee wilde werken (afspraak was zelf tas inpakken en kamer opruimen, en de hond uitlaten. Had ze de hele dag de tijd voor, maar er gebeurde ondanks mijn aandringen niets) werkte als een rode vlag op een stier. Ik heb het een paar keer aardig gevraagd, haar herinnerd aan de afspraak, vervolgens boos geworden en uiteindelijk trok ik het allemaal niet meer.

Wat een vreselijk naar gevoel is dat toch. Paniek, verdriet, boosheid, alles tegelijk. Ik heb echt de bodem weer even aangeraakt.... Ik ben uiteindelijk de hond maar uit gaan laten, even uitwaaien. Toen ik terugkwam had ze gedaan wat ze moest doen en konden we uiteindelijk toch gaan. Wel een paar uur later dan gepland.

En toen was ik en waren we terug bij af. Nu net weer thuis. Op zich ging het heel erg goed, de kinderen waren gesellig en deden wat ik ze vroeg, we hebben lekker gerelaxt en hebben ook echt niets anders gedaan dan slapen, eten, bankhangen, zwemmen en bowlen. Heerlijk! En ik heb ondanks de storm (we zaten aan de kust in een huisje, echt aan het water, we waren bang dat de ramen het zouden begeven) toch goed geslapen. Dus ik hoop nu de werg nasr boven weer een tijdje vast te kunnen houden. Maar ik heb een flinke stap terug gedaan. Nou ja, dat zeiden jullie me al. Twee stappen vooruit, een achteruit. Dit waren er een heleboel vooruit, en een paar achteruit. Ga volgende week toch maar naar de therapeut (was juist zo trots dat we er een paar weken tussen konden laten inmiddels) en ga ook bij iemand langs voor pedagogisch advies. Want ik moet dit soort situaties beter kunnen handelen, zeker als ik alleen ben met de kinderen en ook als ik me niet denderend voel.

Ginny Twijfelvuur

Ginny Twijfelvuur

22-02-2016 om 17:47

Je bent te streng voor jezelf Pennestreek...

Je bent een mens, je kind was vervelend en dan val je weleens uit je rol. Dat gebeurt soms.
Ik vind eigenlijk juist dat je het heel erg goed hebt opgepakt. Weggaan uit de situatie, wat tijd voor jezelf en dan de schouders er weer onder. Zo doen sterke vrouwen dat!

Ik herken dat gevoel van onmacht ook wel. Kinderen kunnen soms, bewust of onbewust, enorm op je gemoedsrust werken. Dat komt omdat ze je zo na staan.

Je bent niet van steen hè. Wees lief voor jezelf!

Pennestreek

Pennestreek

22-02-2016 om 18:09

Lont

het gedrag van jongste was de lont in het kruitvat zogezegd. Ik had echt een hele erge dip, ik ben niet tegen kind uitgevallen maar ik schoot in een heftige, gelukkig maar korte, depressie. Of misschien moet je het zelfs psychose noemen. Ik heb hard moeten vechten om overeind te blijven en er weer uit te komen. Idd was weggaan het verstandigste wat ik op dat moment kon doen. Maar het was heel erg en ik baal dat man en kinderen het moesten meemaken. Vertrouwen van man en kinderen in mij, en van mij in mezelf, is weer een stuk gekelderd.
Hoewel, nu ik dit type realiseer ik me eigenlijk pas hoe snel ik weer 'okee' was. Ik denk dat ik me daarop moet focussen, vorige keer was ik een paar dagen zo slecht eraan toe. En zat ik bij de huisarts waar ik ad van kreeg... En nu ben ik een uur later gewoon in de auto gestapt en met de kinderen op vakantie gegaan. Eigenlijk best knap!

Tops

Tops

22-02-2016 om 19:14

paniek

Paniek, frustratie, woede, somberheid, uitvallen, de kluts kwijt zijn, je in de war voelen is geen depressie en zeker geen psychose. Dat zijn echt ernstige aandoeningen en zijn ook niet met een (paar) uur over.

Fijn dat je toch bent geweest en de boel hebt opgepakt. Wees niet zo streng voor jezelf. Iets willen veranderen betekent niet dat het altijd gelijk goed gaat en ook niet dat het altijd goed zal blijven gaan. Het betekent dat je je wilt inzetten om het een volgende keer beter te doen. Of die keer direct komt of dat daar nog een keer tussenzit is niet aan de orde en ook geen probleem waar jij meteen weer naar een hulpverlener voor toe hoeft. Omstandigheden zijn nooit hetzelfde en kinderen opvoeden is een zware klus. Geef jezelf iets meer ruimte en tijd Pennenstreek, om te groeien en vooral om jezelf te vinden en van te houden.

Ginny Twijfelvuur

Ginny Twijfelvuur

22-02-2016 om 22:48

Eens met Tops

Wie heeft bepaald dat dit een depressie was? Dat is wel een heel zwaar woord voor iets dat binnen een uur weer over was. Het werd je gewoon allemaal even te veel. En dat is best begrijpelijk, gezien de omstandigheden.
Dus waar komt dat nou vandaan dat het vertrouwen van man en je kinderen in jou weer een stuk gekelderd is? Het kan mij hier ook allemaal wel eens te veel worden en dan ben ik het ook even kwijt.
Dat heb je wel eens. Ik vind dat daar in jouw geval wel flinke consequenties aan vast zitten. Want inderdaad, een uur later zat je toch weer gewoon met kinderen in de auto op weg naar vakantie. Niks aan de hand dus.
Ik vind dus dat het wel wat uitvergroot wordt allemaal.

En inderdaad is dat ook best knap. Daar mag je gewoon trots op zijn!

RoosjeRaas

RoosjeRaas

23-02-2016 om 07:59 Topicstarter

Pennenstreek

Hallo! Fijn je hier te zien! Dat was geen depressie hoor, en geen psychose. Dat was een paniekaanval van jewelste, hoogstwaarschijnlijk niets van doen hebbend met je dochter, maar met jou en je man, en jullie 'staat van zijn' momenteel. Hoewel je daar niets over schrijft, dus weten doe ik dat niet. Terwijl ik het hier wel heel direct stel.

Waarom? Omdat ik door het scherm heen (nog altijd) jouw gevoel van onveiligheid voel. Zo dapper als jij bent. Maar de grond waar op je staat, waarvanuit jij dapper bent, stappen zet, ongelooflijk bewust dingen aanpakt, lijkt nog niet stevig(er). Zou dat kunnen? Echt hoor, Pennenstreek, dan had je een paniek-/woedeaanval volgens mij. En die zijn niet zo erg dat je er voor op welke cursus dan ook hoeft. Je bent al continu 'in opleiding' bij jezelf.

Je therapeut zou ik dan (in je eentje) wél blijven bezoeken. Het is niet 'knap' als je dat al afbouwt, maar helemaal niet handig. In je ontwikkeling steun krijgen, weten dat je momenten hebt waarop het even niet allemaal zo goed hoeft te gaan, waarop je eerlijk kunt zijn, ook tegenover jezelf: die zou ik jezelf gunnen. Als je zo dapper bent, zijn dat boeitjes in de drukke zee van het bestaan.

Naar de therapeut gaan met je man dat weet ik niet. Of je dat nog doet. Of je bedoelt dat jullie samen aan het afbouwen zijn? Of er heen gaan of er weg blijven op jouw of op zijn initiatief gaat? Daar wil ik me helemaal niet over uitspreken nu, want ik weet er niet van. Maar voor jezelf: meid, zoek je steunpilaren.

Nog bijna dagelijks denk ik aan wijsheden en mooie momenten uit mijn therapiemomenten. Ik ging ruim vijf jaar. Het doet goed. Juist als je lang gaat en je patronen leert herkennen. Leert mild te zijn voor jezelf (en dat staat dapper niet in de weg!).

Paddington

Paddington

23-02-2016 om 08:22

Paniek

Eens met RoosjeRaas, het klinkt meer als paniek. Misschien dat je het gevoel hebt afgerekend te worden op hoe jij die situatie zou gaan aanpakken. Dat is het stuk onveiligheid dat je voelt. Hoe kun jij op een goede manier proberen dit soort zaken aan te pakken als jij het idee hebt dat jij op elke foutje dat je maakt afgerekend kan worden?

Het opvoeden van kinderen bestaat uit minstens de helft uit het opvoeden van jezelf. Jij bent heel hard bezig met het opvoeden van jezelf, door je sterker te maken en je niet meer afhankelijk op te stellen. Je geeft nu een enorm goed voorbeeld. Zoals Einstein al aangaf: "De enigste verstandige manier van opvoeden bestaat erin een goed voorbeeld te zijn, desnoods een waarschuwend voorbeeld."

Miekemieke

Miekemieke

23-02-2016 om 09:23

hoort bij puberouder zijn

Iedere ouder van een puber heeft die momenten wel eens. Je weet niet altijd wat het juiste is en je bent ook maar een mens. Dat hoort er allemaal bij en je hebt het goed opgelost door met de hond te gaan wandelen want een hond hoeft niet de dupe te zijn van een boze puber.
Ik vind ook dat je wat je kinderen aangaat te streng bent voor jezelf. Er bestaan geen modelouders en het is een wisselwerking.
Fijn dat je een goed weekend had met de kinderen!

Ff zo

Ff zo

23-02-2016 om 09:28

Dip

Pennenstreek, hoe kom je bij een depressie/psychose?
Heb jij dat zelf zo genoemd?
Heeft je man of een van je kinderen het zo genoemd?

En hoezo is het vertrouwen van je man en kinderen door het voorval zo enorm in jou gedaald?

Is dat jouw idee?

Heeft je man dat gezegd?

Heeft een van je kinderen of hebben beiden dat gezegd?

Het klinkt zo enorm zwaar en helemaal niet als een depressie of psychose als het maar een uur of uurtje duurde.

Ik vraag me echt af waar die zware woorden vandaan komen.

Maar wel goed dat je snel weer uit je dip was en een gezellig weekend had. Opvoedondersteuning klinkt mij ook echt te zwaar. Ook daarvan vraag ik me echt af hoe je daar toch bij komt dat jij dat nodig hebt?

Mijntje

Mijntje

23-02-2016 om 10:04

advies

Opvoedondersteuning? Jij kan hier andere ouders van pubers advies geven: nl. met de hond gaan wandelen en het kind in de sop gaar laten koken helpt dat het meewerkt. Je dochter daagt je gewoon uit, net als elke puber. Knap dat je je poot stijf hebt gehouden, ik denk dat menigeen die onopgeruimde kamer had gelaten voor wat het was. Je had ook kunnen 'eisen' om zonder tas te vertrekken, dan had je dochter ook de consequenties ervan leren ingezien, zo zonder schone onderbroeken
Nu nog 'leren' om het niet allemaal op jezelf te betrekken en er wat rustiger, liefst met humor op te reageren. Daar kan je met je therapeut aan werken, dat heeft ook te maken met zelfvertrouwen.
En nee, dit was echt geen psychose of depressie. En je mag ook best eens 'falen' als ouder (door bv eens uit je slof te schieten, je bent ook maar een mens hoor).
Ik vind het vooral naar dat je je bij je man en je kinderen in je hemd gezet voelt, alsof je het meteen weer hebt verbruikt. Ik weet niet of dit gevoel meer uit jezelf komt, maar als zij dat laten blijken vind ik dat niet aardig.

Stip

Stip

23-02-2016 om 11:58

Ha

Ha Pennestreek. Daar ben je weer. Ook ik heb mij dagelijks afgevraagd hoe het met je is.
Depressie/psychose is echt geen sprake van hoor. Het klinkt als een paniekaanval. En dat voelt heel naar. Je raakt dan de regie kwijt over jezelf en de paniek neemt het over. Dat kan je overvallen, het kan je helemaal in de greep hebben. Het is knap dat je in zo'n korte tijd de regie weer te pakken hebt. Chapeau!
Paniekaanvallen kunnen je leven wel gaan beheersen; het is goed om met je peut te kijken hoe je dit aan kunt pakken. Hoe je dit een volgende keer eerder kunt couperen.
Het voelt als 'zwakte' begrijp ik uit je verhaal. Dat is wel jammer.Je bent een sterke vrouw en nu schoot je even flink uit je slof. Om vervolgens jezelf weer te herpakken. En dit ben jij en hier kunnen je man en kinderen het mee doen.
Dat je je nog onveilig voelt vind ik logisch; geen idee hoe het nu is maar je relatie was nog niet veilig gesteld. Dat gaat tijd kosten- als dat lukt moet het weer groeien. Veiligheid kun je niet afdwingen.

"En man presteerde het tussendoor om een whatsapp te sturen aan de bewuste dame. Was echt heel onschuldig (hij vroeg een aantal mensen te duimen omdat hij ging solliciteren, en zij zat bij die groep). Maar dat kwam heel hard aan... We hebben daar een goed gesprek over gehad, nadat man de situatie had besproken met zijn therapeut. Die kon hem beter uitleggen dan ik dat kon wat dit met mij deed en hoe hij had moeten reageren (niet zeggen dat het niks voorstelde, maar meteen beamen dat het een enorme fout was dat hij zich niet aan onze afspraak had gehouden)."

Fijn dat peut je man kan uitleggen hoe het werkt. Mogelijk neemt hij het van een ander eerder aan. Omdat het zonder emotie gebracht wordt. En mooi dat jullie hier vervolgens goed over praten konden. Man leert dan inzien wat zijn gedrag teweeg brengt. Nu door iets 'kleins'(ook al voelde het niet als klein) , later misschien ontwikkelt hij ook inzicht in jullie grote verhaal samen. (en met name wat zijn rol hierin was)

Nu wat anders:
Ik was blij je weer te ontmoeten hier. Heb ook regelmatig overwogen om je via forumbeheer een berichtje te sturen. Bewust heb ik dat niet gedaan- omdat ik het gevoel had in jouw ruimte te komen en ik niet wist of je dat op prijs zou stellen. Het valt mij nu op dat iemand dit draadje start en dat jij direct reageert en de draad weer oppakt waar jij deze weken terug resoluut gestopt hebt.
Misschien vind je het prettig om hier weer je verhaal te doen.Prima natuurlijk. Maar ik hoop dat dit dan een bewuste actie is. En niet een vanzelfsprekend gehoor geven aan de vraag/ verwachting.
Heb jij echt de behoefte om dit proces hier weer aan te gaan?
Je bent herkenbaar- is dat wat je wilt?

Dit alles is aan jou. Ik vind het enkel opvallend dat jij niet, uit behoefte, een nieuw draadje plaatst maar wel direct weer verder gaat waar het gestopt is als daarom gevraagd wordt.

Ik wens je alle goeds.

RoosjeRaas

RoosjeRaas

23-02-2016 om 14:50 Topicstarter

Stip

Degene die dit draadje opende was ik, en ik sprak geen vraag/verwachting uit naar Pennenstreek. Ik heb niet 'gevraagd om verder gaan'. Ik zie haar reactie dan ook niet als 'gehoor geven'. Ik wil dat toch even gezegd hebben, want ik vind net als jij dat Pennenstreek in vrijheid en vertrouwen kan schrijven. Of niet kan schrijven.

Herkenbaarheid

Als ik de woorden ' dochter kamer opruimen' intypt in de zoekterm linksboven, prjkt dit draadje boven aan de lijst.
Ik verwacht dat dochter met een beetje interrnet-ervaring haar moeder zo kan achterhalen.
Om wederom een confrontatie te vermijden zodat het vertrouwen naar nul keldert, zou ik de komende tijd helemaal geen persoonlijke aspecten delen. In andere draadjes over relaties staat genoeg waar een ieder zich aan kan ophalen, zonder over zichzelf uit te wijden. Voorkom herkenning. Dan hoef je niet bang te zijn dat ze je 'jouw geklets en geklaag' ( in ogen van een puber) bij haar vader en broer bekend maakt. Dat doet een herstel geen goed.

Stress versus irritatie

Als iemand zegt dat je gestresst bent, kan je reageren met ' ik ben niet gestresst maar geïrriteerd.' Stress is een uiting van persoonlijke onmacht. Een voorbode van een depressie.
Door het irritatie te noemen, leg je de oorzaak bij een ander. Zo van 'Je wordt bedankt'.

Pennestreek

Pennestreek

24-02-2016 om 18:57

Ik weet het niet

Ik voel op zich wel de behoefte om hier af en toe te posten. Als een soort dagboek dat terugpraat . Maar ik wist niet goed hoe ik dat aan moest pakken. 'Hallo, ik ben er weer', neu, dat zag ik niet zo zitten. Maar dit was een mooie opening.
Tja, die herkenbaarheid, daar zit ik inderdaad wel mee. Aan de andere kant, ik heb er behoefte aan, dus waarom niet?

De benaming van wat ik voelde was van mezelf, het was echt een enorm overweldigend gevoel. En het bouwde al een paar dagen op. En ik ben het ook nog niet kwijt. Ik voel me stukken minder goed dan een paar weken geleden. En ook het idee dat man en kinderen erdoor teleurgesteld zijn is van mij. Hoewel, man geeft wel aan dat hij het heel jammer vindt dat het minder goed gaat, en wil voorkomen dat de kinderen het nog een keer meemaken.
Hij wil nu daarom toch nadenken over birdnesting, zodat we allebei, maar ik vooral, energie op kunnen doen.
Ik heb daar in het begin ook aan gedacht, maar nu we allebei zelf al therapie hebben, en ook nog samen, denk ik dat we al wel genoeg doen. Ik ben erg bang dat als we apart gaan wonen, we ons ook apart van elkaar 'ontwikkelen', ipv naar elkaar toe groeien of samen groeien. Ik vond ook de timing, de avond dat ik terug was gekomen van het weekend weg, niet zo handig. Dat begeep hij wel. We hebben vandaag het gesprek voortgezet, maar daar werd ik niet vrolijk van. Ik had gehoopt dat hij, nu het de afgelopen weken toch heel goed is gegaan, iets optimistischer was geworden over onze kansen. Maar dat is niet zo, en hij denkt dat hij ook nog steeds verliefd is op die ander. Waarvan hij aangeeft dat hij dat zelf rationeel niet snapt, omdat zij niet zijn type is, ze elkaar al zo lang kennen en gewoon goede vrienden zijn en zij kleine kinderen heeft (en dat vindt hij echt heel erg niet leuk, hij is erg blij dat onze kinderen pubers zijn).
Hij zegt steeds maar dat hij het zo knap van me vindt, dat ik mezelf uit die dalen weet te trekken, en dat ik een nieuwe baan heb gevonden, en dat ik in mijn omgang met de kinderen zo vooruit ga, maar dat alles zorgt er dus niet voor dat hij ook maar iets minder aan het twijfelen is over wat hij nu eigenlijk wil.

Tja, wat zegt dit alles nou over mij? Dat ik, na alles wat hij heeft gedaan en gezegd, nog steeds hoop dat het goed komt? Dat ik nog steeds van hem hou? En is dat wel zo? Hoe weet je dat eigenlijk? Is de paniek die ik voel als ik denk aan een scheiding paniek omdat ik hem niet kwijt wil, of omdat ik niet alleen wil zijn? Gedraag ik me als zo'n slachtoffer van huiselijk geweld, die altijd de man de hand boven het hoofd houdt en excuses voor hem verzint, zichzelf de schuld geeft? Dat denk ik toch eigenlijk niet. Ik ben gewoon nog steeds graag bij hem. Ondanks alles.
Moet ik toch meegaan in dat birdnesting idee? Ik moet toegeven dat ik in die weken dat ik weg was wel mijn energievoorraad heb aan kunnen vullen en dat die nu weer langzaam maar zeker verdwenen is. Maar het idee alleen al zorgt voor een verkrampte maag en rode vlekken in mijn nek.

Kortom, ik weet het allemaal niet meer. Ik heb hem vandaag gevraagd wat hij zou denken als ik zou zeggen dat ik akkoord ga met een scheiding. Of hij dan opgelucht zou zijn en liefst meteen de zaak in gang zou zetten, of dat hij er toch van zou schrikken. Of nog iets anders misschien. Hij wist het antwoord niet maar vond het een goede vraag, en gaat er over nadenken. Vanavond praten we denk ik verder.

Stip

Stip

24-02-2016 om 19:55

Lieve lieve pennestreek

Fijn dat hier de opening geboden is waar jij behoefte aan hebt. Dan is het jouw keus en ben ik blij je weer hier te ontmoeten.

Ik weet alleen niet of ik je bemoedigen kan. De aap uit de mouw wordt terloops meegedeeld. Hij is toch nog verliefd blabla bla.
Daardoor heb jij / jullie geen schijn van kans. Hoe hard jij ook werkt- je gaat het afleggen tegen een verliefdheid als hij niet erkend dat daar nu de schoen wringt. Het is misschien een symptoom van wat er speelt- maar wel een symptoom wat herstel in de weg staat.

Ik hoop dat je inziet dat hij niet eeijk is tegen je. Hij kan in jouw ogen lief, leuk en aardig zijn maar hij belazert je waar je bijstaat. Hij is al lang verliefd op haar en hij relativeert het, het is niet zo van belang. Hij begrijpt het rationeel ook niet- nee niet zo gek; verliefdheid is niet rationeel.
Wil jij op de tweede plek staan bij hem? Neem je genoegen met een man die betrouwbaar lijkt in jouw ogen maar liegt over zijn gevoelens?

Time to wake up Pennestreek. Lange tijd gaf ik hem het voordeel van de twijfel. Inmiddels denk ik; laat je kracht zien. Niet meer voor jullie samen, maar voor jezelf en de kinderen. Hij vindt het zo vreselijk dat de kinderen jou zo van streek gezien hebben- dat kan ook indruk gemaakt hebben, onveiligheid gegeven hebben. Maar welke onveiligheid geeft hij ze? Door maar aan te modderen, beetje begripvol kletsen maar de schuld consequent bij hun moeder leggen? Watvoor vader ben je dan? Een vader die zijn verantwoordelijkheid niet neemt, in een dijk van een crisis zit en het maar aan laat duren. Maakt hem dat nog aantrekkelijk voor jou?

Laat hem het maar mooi een poosje uitzoeken. Ga voor jezelf en de kinderen zorgen. Jij bent een sterke vrouw geworden, met nog vallen en opstaan, maar hij blijft hangen in onvolwassen gedrag.
Ik geloof dat ik in jouw plaats nu zou stoppen, laat hem een voorstel doen, de scheiding in gang zetten, zorg dat je er goed uitkomt en laat hem zijn weg gaan. Als het de bedoeling is dat er nog een weg als geloefden voor kullie samen is komt dat wel. En anders niet.

Ik weet dat je je waardigheid bewaren wil en je niet wil verdiepen in haar. Dat begrijp ik heel goed. En het is uiteindelijk ook niet van belang.
Maar het kan zijn dat jij wel duidelijkheid krijgt als je inziet wat er speelt. Als ik het mij goed hetinner is ze onlangs gescheiden- voer(d)en ze geweldige gesprekken. Jammer van die kleine kinderen, maar het heeft alles in zich om samen iets moois te beleven waar jij nooit aan tippen kunt. Je man gaat geen oen kaart spelen- daar hoef je het niet van te verwachten. ( ik zeg niet dat dat opzet is).
Het maakt misschien wel dat jij anders naar hem kijken gaat. Misschien maakt het dat je in gaat zien dat je heel graag samen bent met iemand die niet voor jou gaat, die geen knopen door durft te hakken, die uiteindelijk zichzelf en jou in slaap sust.
Kom op peenestreek, je verdient beter. En als hij dat niet inziet dan niet.

Ik ben fel- dat realiseer ik mij. Maar hij heeft tijd gehad en blijft op 2 benen hinken. Ik word echt beroerd als ik aan jullie kinderen denk; wat doet dit met ze?
Ze hebben al zoveel voor hun kiezen gekregen- heel volwassen dingen waar ze mee dealen moeten, zelfs jouw diepste gevoelens hier gelezen, een vader die verliefde gevoelens heeft, moeder even weg, moeder depressief, vader die maar mooi praat maar verliefd blijft; peuleschil.

Je weet dat ik vind datouders knokken moeten voor hun relatie- dat ik vind dat je verplicht bent aan je kinderen om elkaar te zoeken en er wat van te maken. Maar het is wel een gezenlijke verantwoordelijkheid waarbij eerlijkheid uiteindelijkheid voorop staat.
En dat missen jullie.

Stip

Stip

24-02-2016 om 19:58

Stomme mobiel zonder bril

Sorry voor de vele tikfouten.

Angela67

Angela67

24-02-2016 om 20:02

"vooruit gaan met de kinderen..."

ik zou het echt zo ontzettend paternalistisch vinden als mijn echtgenoot tegen me zou zeggen ' dat ik in mijn omgang met de kinderen zo vooruit ga' terwijl hij zelf de fundamenten onder hun leven aan het afzagen is. Wat denkt hij wel niet?!

a.
opvoeden is moeilijk. hij kan het niet beter dan jij, hij doet het anders.

b.
jou subtiel naar beneden praten en zorgen dat je inziet dat je de zorg en het huis beter aan hem kunt overlaten - dat is zijn doel.

Hij eruit, jij full time erin. Minimaal voor een maand. En ja, dat doet pijn want het kan het einde betekenen, dat voel je terecht goed aan.

Maar als het goed komt daarna, ben je een heel eind opgeschoten met gelijkwaardigheid, die ik nu ver te zoeken vind.

gr Angela

Tops

Tops

24-02-2016 om 20:15

eens

Eens met bovenstaande teksten. Ik denk dat het gevoel dat je hebt, wat je (terug)wilt een gevoel van veiligheid is. Het nesterige gezinsgevoel. Het is er niet, het is een schijnveiligheid.

Je houdt vast aan wat er niet meer is omdat er misschien angst is voor wat komen gaat.

Toch nog verliefd op de ander, dat vermoeden had ik al, maar wat schiet je er mee op. Hij vertelt je dat zo even in een gesprek ipv dat hij je er even voor apart neemt en je dit als mededeling doet.
Hij is de pleister, zoals eerder gezegd, draadje voor draadje aan het lostrekken.

Teleurgesteld in je uitval? Kom, ik viel ook uit in tijden dat ik het (leven/huwelijk) minder goed trok. Mag een mens een grens aangeven? En aangezien jij daar niet altijd duidelijk of standvastig in was, mag je dan alsjeblieft voor elkaar krijgen dat mensen eindelijk wel de ogen op je richten en gewoon eens luisteren?

Hij weet het antwoord wel op je vraag, hij treuzelt net zo lang tot het een beslissing van jou of samen lijkt. Dan is hij de boeman niet voor de buitenwerel en kun jij verder met een eeuwig schuldgevoel. Hij manipuleert je, bewust of onbewust maakt niet uit, maar dat hij het dóet is onacceptabel. Teleurgesteld in jou...niet nog een keer hoeven meemaken. Kom nou zeg..

Ram die pleister er maar eens met een ruk af, dwing hem te kijken naar de wond en onderneem dan actie. Jij, niet hij, want anders duurt het tot in de pruimentijd.

Tops

Tops

24-02-2016 om 20:18

en niks "accoord" gaan met een scheiding. Hem zeggen het aan te vragen en de kinderen te vertellen en anders, als hij blijft dreutelen dan ga jij de boel in gang zetten.

Niet gaan trekken aan een dood paard, niet passief en hoopvol blijven, maar concluderen dat het met deze man niet meer gaat werken, hoe graag je het ook anders gezien had.
Ik heb mijzelf en mijn kinderen altijd geleerd dat je niet bij iemand moet willen zijn die niet van je houdt.

Scheiden

Hoewel ik me kan voorstellen dat je vind dat man dan maar het initiatief moet nemen voor scheiding denk ik dat je het toch beter zelf kunt doen.
Dan heb je meer controle over de voortgang en de afwikkeling van zaken. Lijkt me vreselijk om te wachten tot je a.s. ex een stap doet, elke stap weer.
Die knoop zou ik zelf doorhakken. En 'pappa houdt niet meer van mamma, hij is verliefd op iemand anders, die dingen gebeuren, maar hij houdt nog wel heel veel van jullie, dat is anders en dat gaat nooit over want jullie komen uit hem voort en ik ben maar 'aangetrouwd'.

maria

maria

24-02-2016 om 22:45

wie houdt wie vast

Ik volg het niet zo goed. Snap de boze reacties naar partner v Pennestreek wel, maar vraag me toch af of ze helemaal eerlijk zijn.
Volgens mij is partner altijd redelijk duidelijk geweest, hij wil eigenlijk niet meer.
En volgens mij wil hij op een manier afscheid nemen die Pennestreek het minst pijn doet.
Dat dit geen goede manier is, tsja, dat kun je vinden. Maar over belazeren praten en manipuleren, mmhh.
Niet iedereen gaat over één nacht ijs en kan zo makkelijk afscheid nemen.
Pennestreek geeft ook steeds aan dat ze zich kwetsbaar en afhankelijk voelt. Ik ben het eens met de insteek dat anders te bezien en te benadrukken, maar ik snap ook best dat partner dat zo niet ziet, en Pennestreek ook niet, en waarom is dat alleen zijn schuld dan?

Ik sluit niet uit dat hij probeert te voorkomen dat Pennestreek instort.
Die angst kan wel niet reëel zijn, maar dat wil niet zeggen dat deze niet leeft bij hem. Hem hiervoor veroordelen vind ik, tsja, nogal makkelijk.

Tops

Tops

24-02-2016 om 23:13

maria

"wij" (als in: meerdere forummers) proberen al een lange tijd duidelijk te maken dat de "hints" van man duidelijker zijn dan Pennenstreek kan/wil inzien. Daarvoor probeer ik, laat ik voor mezelf spreken, haar te waarschuwen. De tekenen zijn er, de signalen, de opmerkingen en ook dat hij het stukje voor stukje wil doen, maar dat zijn doel duidelijk is. Dan kun je beter zelf die pleister verwijderen. Het manipuleren daar zei ik over: bewust of onbewust. Daarmee maak ik het geen slechte man, maar er is veel onduidelijkheid in de communicatie tussen man en Pennenstreek.

Wat Stip schrijft in #23

..."Hij is toch nog verliefd blabla bla.
Daardoor heb jij / jullie geen schijn van kans. Hoe hard jij ook werkt- je gaat het afleggen tegen een verliefdheid als hij niet erkend dat daar nu de schoen wringt. Het is misschien een symptoom van wat er speelt- maar wel een symptoom wat herstel in de weg staat..."

Dit herken ik zo goed, ik heb er keihard voor gewerkt, alles uit de kast getrokken, r.t., twee keer koos hij voor mij twee keer bleef hij verliefd. En omdat hij aangaf voor mij te kiezen waardoor ik toen opgelucht adem haalde en de boel weer wilde opbouwen was de klap enorm toen hij enkele maanden later aangaf toch te willen scheiden, hij was nog steeds verliefd... Het ging om zijn directe collega, nadat hij had gezegd met mij verder te willen had hij de mogelijkheid elders te werken maar deed dat niet, dat had mij genoeg moeten zeggen.

Jij moet je eigen keuzes maken maar probeer het heft in handen te houden. Wat ik nu even niet lees in je posts is wat hij gaat doen met degene waar hij verliefd op is. Blijft hij contacthouden of gaat hij alle contact verbreken? Dat is ook veelzeggend. Ook hij moet vechten voor jullie!

Sterkte.

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.