Relaties Relaties

Relaties

Schooltas

Schooltas

23-02-2016 om 21:02

Zoon van vriend "eist" mijn dag op (lang)

Dag allemaal
Even onder een andere naam ivm herkenbarheid.
Mijn vriend heeft 2 kinderen uit zijn vorige relatie, de oudste is 18 geworden. Het is een jongen die 2 keer is blijven zitten, van school af moest, naar het volwassen onderwijs is gegaan, daar ook weggestuurd is wegens niet nakomen van aanwezigheidsplicht. Hij brengt zijn middagen en avonden door met gamen op zijn kamer, heeft een bijbaantje op vrijdag en verder niets. Zijn moeder "faciliteert" door voor droogje en natje te zorgen en zakgeld te geven, maar pakt verder het werkelijk probleem niet aan: gameverslaving. Het is eigenlijk een ontzettend treurig situatie voor die jongen en de rest van het gezin, want die jongen is uiteraard niet gelukkig maar het lukt hem niet om uit verslaving te komen.
Dit vertel ik alleen om de situatie te schetsen.
Nu is het zo dat mijn vriend en ik, sinds het begin van de relatie, altijd door de week samen zijn op donderdag. Hij heeft zijn jongste van maandag tot en met woensdag, en ik ook mijn kind op die dagen. In het weekend heeft hij zijn kinderen niet, maar doet veel met de jongste (sport) en soms ook met de oudste (ook mee gaan naar sport bij voorbeeld of lange wandeling maken met de honden). Donderdag was tot nu toe dus "ons" avond, zonder kinderen van hem of van mij. In het weekend zijn we vaak samen maar bijna altijd met een of meer van de kinderen met ons. Wat op zich prima is maar we hebben wel behoefte aan tijd voor ons alleen.
Nu wil zijn oudste elke donderdag met pa afspreken, in de avond. Leuke dingen doen. En daar vind ik het verhaal krom worden. Want als zoon een drukke leven had met vele verplichtingen en werkelijk alleen de donderdagavond had om met pa dingen te ondernemen zou ik me erbij neerleggen uiteraard. Kinderen eerst, ook bij mij. Alleen... die knul zit de hele dag op zijn kamer, ligt tot 13.00 te slapen, speelt uren op de computer, en heeft veel andere momenten dat hij zijn pas kan zien. Samen met zijn broertje wil hij niet, dus maandag t/m woensdag vallen af. Overigens wil hij ook niet naar zijn vader komen maar vader moet naar hem toe komen, en met hem uitgaan: restaurantje, cabaret, biertje drinken etc. Overdag zou hij elke dag met zijn pa kunnen lunchen, kantoor van pa is 2 kilometers verder op met directe tramverbinding, maar nee dat lukt niet want dan is hij net wakker. En hij wil met pa uitgaan. Terwijl pa ook nog financiële problemen heeft en op elke cent moet letten.
Dusja, ik weet het niet zo goed. Uiteraard is het wel het leven van mijn vriend en omdat we niet samenwonen moet ik me erbij neerleggen, maar ik merk dat ik er boos van wordt. Boos op mijn vriend en ook op zijn zoon.
Ik weet nu even niet of ik me onredelijk opstel of niet. Ik zal uiteraard de relatie niet verbreken om zoiets, maar ik baal als een stekker. Mijn vriend voelt zich ontzettend schuldig over de ellende van zijn oudste, maar is feitelijk buitenspel gezet door de moeder die haar zoon beschermt. Elke keer dat hij een opmerking maakt over hoe dingen gaan, komt moeder met een vernietigend oordeel over hoe vader een nietsnut is en zich niet moet bemoeien met de opvoeding van het kind. Het is bij voorbaat een verloren zaak. En ik begin te denken dat kind wat vaker schoppen onder de k. had moeten krijgen en dat de spelcomputer weggegooid had moeten worden jaren geleden, maar het is te laat en niet aan mij. En mijn vriend blijft ook om mijn mening vragen en om raad. Wat het extra moeilijk maakt.
Ik weet het nu even niet meer...
SChooltas


Andere dag?

Is er een logische verklaring waarom dit nu juist op de donderdag zou moeten? Of ligt het in de agenda van vader? Misschien is er nog wel wat mogelijk om dit te veranderen naar een ander tijdstip? Laat het een keer gebeuren en denk er samen nog eens over na of het anders kan.

Maartje

Maartje

23-02-2016 om 21:16

Wat ik lees

Ik lees over een knul van 18 die behoorlijk klem zit. Los van redenen of oorzakelijke factoren.
Ik lees over een vader die een forse inspanning wil leveren in een positieve ontwikkeling in het leven van zijn zoon.
En ik lees over een partner die zich achtergesteld voelt, verongelijkt reageert en over alles en iedereen als buitenstaander een duidelijk oordeel klaar heeft.

Suze

Suze

23-02-2016 om 21:16

Tjee

Uit jouw stukje begrijp ik jouw frustratie volkomen.

Ik vind je niet onredelijk overkomen.

Maar he is aan je vriend.

Nu hij jouw advies vraagt kan je toch gewoon zeggen:

1. Ik snap dat je met je zoon wilt afspreken. Vooral doen! Maar let je wel op het geld. He hebt Immers financiele problemen/beperkingen. Je hoeft je zoon niet meer te geven dan je je kan veroorloven.

2. Volgens mij kan het veel andere momenten. Weekend, lunches. Hoezo onze donderdagavond? En hoezo niet? Vraag je vriend of hij het ook niet liever op een ander moment doet. En of hij dat al heeft voorgesteld. Uitslapen van zoon vindt ik persoonlijk echt gênant klinken.

Sterkte.

Schooltas

Schooltas

23-02-2016 om 21:17

Nee geen reden

Alleen dat oudste niet samen met zijn broertje wil (broer is 15). Anders had maandag, dinsdag of woensdag ook prima gekund, natuurlijk, met broer. Vrijdagavond heeft zijn oudste een baantje in de horeca dus vrijdag valt af. Verder is hij zoals ik al schreef elke dag van de week overdag thuis met vader op fiets/tramafstand. Elke week samen lunchen had me een prima alternatief geleken, ook minder duur voor mijn vriend dan de luxe uitjes dat zijn oudste wil.
Schooltas

Ja de situatie

De situatie met zoon zou ik laten rusten. Het kon nog weleens een breekpunt met je partner opleveren. Met name omdat je zo afwijzend reageert terwijl je zelf niet in de positie bent om er iets mee te kunnen. Begrijpelijk, maar niet handig. Iets met kapiteins aan de wal.

Schooltas

Schooltas

23-02-2016 om 21:23

Maartje

Voor reacties zoals die van jou was ik al bang toen ik mijn verhaal scheef. Het ligt uiteraard veel ingewikkelder in elkaar. Maar als ik werkelijk alle details geef dan kan ik net zo goed onder eigen naam van zoon en vriend en ikzelf gaan posten en zo meteen weet heel Nederland om wie het gaat.
Ik waardeer juist de inspanningen van mijn vriend voor zijn zoon. Ik bewonder hem erin omdat hij behoorlijk tegengewerkt wordt door zijn ex. Maar wij, als nieuwe partners, hebben ook "recht" op tijd voor ons. Dat is nuttig, en zelf ouders die nog bij elkaar zijn na 20 jaar willen ook weleens een avond alleen. Laat staan wanneer er sprake is van nieuwe relaties.
Ik erger me aan de houding van de zoon van mijn vriend, die gewoon eist van zijn vader dat het gebeurt op de dag dat hij bedacht heeft, en op de manier dat hij bedacht heeft. En ik erger me ook een beetje aan mijn vriend die zich laat manoeuvreren uit schuldgevoel.
Schooltas

Tihama

Tihama

23-02-2016 om 21:36

Kans grijpen

Ik snap je gevoel, maar ik denk ook nog wat andere dingen

"Het is eigenlijk een ontzettend treurig situatie voor die jongen en de rest van het gezin, want die jongen is uiteraard niet gelukkig maar het lukt hem niet om uit verslaving te komen."

Wat zijn zoon nu voorstelt, lijkt voor jou vooral inbreuk. Maar het kan ook zijn dat dit de kans voor je man geeft om wel een verschil te gaan maken.

Wat ik zie is een jongen die dringend behoefte heeft aan veel meer tijd met zijn vader en hulp nodig heeft om zijn leven op orde te krijgen.
Het mooiste zou volgens mij zijn als hij bij zijn vader zou kunnen wonen. Zodat het niet meer afhankelijk is van een avondje samen.

Dat hij dat niet als een lunchafspraak wil, snap ik ook. Dan is er veel meer tijdsdruk. Een avond biedt ruimte om dieper in gesprek te gaan.

Misschien kan zijn vader doordringen tot de echte oorzaken. Misschien gaat hij dan openstaan voor hulp voor zijn verslaving.

Ik zou het als een kans zien om je man zijn zoon het leven op de rit te krijgen. Het moet hem wel ontzettend pijn doen om zijn kind zo af te zien zakken en zo onmachtig te zijn om iets te veranderen. Nu krijgt hij een kans om dat wel te doen. Ik zou die kans grijpen. Met beide handen.

Ginny Twijfelvuur

Ginny Twijfelvuur

23-02-2016 om 21:55

Waarom de donderdag?

Kunnen jullie niet van de vrijdag jullie avond maken?
Ik snap je frustratie, maar het gaat hier wel om een 18 jarige, maar net kind af dus, die de nodige problemen heeft.
Die donderdagavond is misschien juist wat hij nodig heeft. Je maakt zelf de vergelijking met getrouwde ouders, maar echt ook bij ons gaan de kinderen altijd voor. Wij hebben geen vaste vrije avond samen.

schuldig

Ik denk dat jouw partner puur op schuldgevoel reageert door zijn donderdagavond te laten kapen. Vader zou er wel voor zijn zoon moeten zijn maar niet door hem elke week te trakteren op een etentje of andere dure uitjes. Hij moet in gesprek met zijn kind. Gewoon thuis op de bank. Hij kan hulp aanbieden maar ook gerust een tegenprestatie verlangen. Kom op, die jongen is 18 en wordt door zijn moeder ook al gepamperd. Medelijden is niet wat deze jongen nodig heeft. Samen een lijn uitzetten voor de toekomst, daar gaat het om. Ik hoop dat je je vriend hiervan kunt overtuigen. Ik wens je veel succes.

Vesper Lynd

Vesper Lynd

23-02-2016 om 21:59

Tja

Het is altijd de moeder (of de vader, net hoe de casus is) die het gedaan heeft. Dat is wel ergerlijk, je kunt het verhaal al voorspellen.
Ik vind het niet zo gek dat die jongen een avond met zijn vader wil, en het is inderdaad heel vervelend dat dat precies jullie avond samen is. Het zal heus niet tot in de eeuwigheid duren dat die jongen in zijn verlengde puberteit is en/of nog iedere donderdag met zijn vader weg wil. Tot die tijd maar even inschikken en zoeken naar alternatieve dagen om echt samen door te brengen. Dat zal je vriend toch ook wel willen.

Maartje

Maartje

23-02-2016 om 22:06

Daarom had ik het ook over wat ik lees, niet over wat ik weet natuurlijk.
Ik gaf het ook niet aan om vervelend te doen. Misschien kun je er iets mee, zoals je posting over kan komen op sommige mensen. (nouja, iig mij dus) Ik ga er van uit dat je de basis toch weergeeft.

Waarom ik ook reageer; wij zitten hier ook met een zorgenkind, vader en moeder wel nog bij elkaar. We hebben eigenlijk nooit een avond samen. Dat is natuurlijk ook niet goed. Maar iedere week een avond samen, dat klinkt mij toch luxe in de oren en niet iets noodzakelijks. Mooi als het kan. Kind gaat nu even voor, lijkt me logisch? Jullie relatie loopt niet weg lijkt me.
Waarom niet om en om de donderdag bijv?

Lúthien

Lúthien

23-02-2016 om 23:15

Lastige situatie

Ik snap het wel van beiden kanten. Jullie hebben een relatie, beiden kinderen met bijbehorende omgangsregelingen. Dat is, waarschijnlijk, al een tijdje jullie routine die nu aangepast moet worden omdat een volwassen jongeman, die verder niks uitvoert de hele week, nu met een eis op de proppen komt. Dus ik snap je irritatie richting de zoon erg goed.

Aan de andere kant lijkt hij inderdaad vastgelopen te zijn en ondanks dat hij 18 is, kan een vader zijn zoon niet de rug toe keren. Dus ik vind ook zeker dat contact tussen hen goed is, om hem mogelijk weer op weg te kunnen helpen. Zoon heeft niet gevraagd om gescheiden ouders en het verwennen, en het is erg vervelend dat het voor hem zo is verlopen. Hij verdient het om weer alles op de rit te krijgen en als ouder moet je daaraan bijdragen.

Maar wat ik opvallend vind is de de bedoeling van de zoon dat vader hem maar mee uit moet nemen, en dat doet me twijfelen aan het feit of de zoon inderdaad behoefte heeft aan zijn vader.

Als ik je vriend was zou ik aangeven dat ik graag een middag of avond met zoon wil afspreken maar activiteiten ondernemen die geen of weinig geld kosten gezien de beperkte financiën. Wandelen kan ook goed zijn en perfect moment om samen te praten. En ik zou daarnaast ook wisselend overdag en 's avonds afspreken. Als de zoon zijn vader echt nodig heeft dan zet hij wel een wekker. En mogelijk doorbreek je langzaam het uitslaap/gamepatroon.

Misschien kom ik hard over tov zoon en ik begrijp zeker wel dat er mogelijk dingen spelen die niet optimaal zijn geweest tijdens het opgroeien, maar we hebben het hier wel over een volwassen man van 18 jaar. De tijd om met het voetje te stampen en alles dan op een zilveren schaal aangedragen te krijgen is voorbij. Als je hem uitlegt dat de financiën er niet naar zijn en dat er een gezin is met afspraken tov een jongeman met zeeën van tijd, dan zou iemand van zijn leeftijd dat zeker moeten kunnen inzien en daar in mee kunnen gaan.

Tihama

Tihama

23-02-2016 om 23:28

Samentijd voor zoon

"Maar wat ik opvallend vind is de de bedoeling van de zoon dat vader hem maar mee uit moet nemen, en dat doet me twijfelen aan het feit of de zoon inderdaad behoefte heeft aan zijn vader."

Dat kan zo zijn. Wat ook kan zijn, is dat de zoon dit voorstelt omdat hij met zijn vader alleen wil zijn en niet met stiefmoeder erbij. Het alternatief is dan dat hij vraagt of zijn stiefmoeder de deur uit wil gaan en dat zal nog lastiger zijn.

Net zoals voor Schooltas het als inbreuk voelt op de samen tijd, denk ik dat het voor de kinderen ook zo voelt. Voor zoon is er nooit 'samentijd' met zijn vader, want er is altijd een 'vreemde' bij.

Als je een ongebroken gezin hebt, dan is iedereen eigen. Maar hier voelt niet iedereen even eigen.

Overigens, Schooltas, net zoals Maartje hebben wij ook nooit alleen tijd zonder kinderen. Dat is voor de meeste stellen die niet gescheiden zijn de normale situatie. Als wij tijd samen willen, dan moeten we samen een avondje weggaan. Anders zijn er altijd kinderen.

Wikke

Wikke

23-02-2016 om 23:41

lunchen

Samen lunchen op een werkdag is helemaal geen vervanging van een avondje uit. Zo'n lunchafspraak is kort, met tijdsdruk. Meestal ook nog in een drukke omgeving. Daar kunnen echt geen goede gesprekken gevoerd worden.

De mogelijkheden zijn dus donderdagavond of zaterdag/zondag overdag of 's avonds. Maar in het weekend zijn er al allerlei activiteiten met de andere kinderen, begrijp ik? Dan blijft dus inderdaad de donderdagavond over.

Nimbo

Nimbo

23-02-2016 om 23:44

ik denk

Dat je niets naar de zoon zelf toe moet, maar dat je alleen je vriend kan voorzien van raad. En ik zou je vriend vragen waarom het niet op maandag tot en met woensdag kan, omdat ze toch blijkbaar samen weg willen gaan. Dan maakt het toch niet uit dat de andere zoon er ook is. Ik neem toch aan dat je vriend zich ook niet hele avonden met de jongste bezig houdt als die aanwezig is?
Ouders en schuldgevoel omtrent een kind wat moeilijk zit, problemen heeft....dat is een moeilijk ding.
Toch moet je misschien eens met je vriend praten dat schuldgevoel en het handelen op basis daarvan helemaal niet handig is. Zijn oudste is gebaat bij aandacht van zijn vader maar niet van een vader die overal maar in meegaat. Persoonlijk vind ik het een belachelijke eis om iedere week met je vader uit te willen gaan. Dat riekt naar misbruik van de situatie, misschien is er een verband met de scheiding die eraan vooraf is gegaan. Daar zou ik vriend ook op wijzen. Daarnaast heeft vader ook een voorbeeldfunctie: uitgaan en geld uitgeven terwijl je het eigenlijk niet missen kunt is dus een heel slecht voorbeeld, zeker gezien het feit dat zoon al een bepaalde lamlendigheid/gemakzucht (gameverslaving) ten toon spreid.
Dit alles is tegelijkertijd zeer precair, gezien het feit dat jij de nieuwe partner bent en dus ook nog op moet passen dat je niet de rol toebedeeld krijgt van de boze stiefmoeder. dus vandaarmijn opening dat je je vooral niet met de situatie of de zoon op zich moet bemoeien, maar hooguit je vriend kan adviseren.

De jongen is 18, gaat niet naar school, heeft een bijbaantje op vrijdag en gaat in het weekend sporten en/of een eind met de hond wandelen met zijn vader. En hij zit ( te ) veel achter de computer.
Het klinkt als een lastige pubertijd, op weg naar volwassen. Toch wel de leeftijd waarop je een vader erg nodig kunt hebben, fijn dat hun relatie goed is. De jongen zit met zich zelf in de knoop, misschien heeft de scheiding van zijn ouders daar ook invloed op.
Zijn vader heeft daar misschien ook nog schuldgevoelens over. Moeder ook en sust het gedrag van hun zoon.
Dat de uitjes (te) veel geld gaan kosten lijkt me een zaak van je vriend. Jullie leven apart en hoeven elkaar toch geen verantwoording af te leggen neem ik aan?

Dat jij je avond samen gaat missen begrijp ik ook. Is er geen tussenweg? Dat je vriend 1x in de 2 weken met zijn zoon uit gaat?

Jaina

Jaina

24-02-2016 om 00:02

Niet onredelijk

Ik vind het ook niet onredelijk. Deze jongeman heeft blijkbaar alle tijd van de wereld om met zijn vader af te spreken. Wel heeft hij allerlei eisen: niet samen met broertje, niet samen lunchen, niet ten koste van zijn baantje en samen leuke (dure) dingen doen. Dat soort eisen verwacht je niet meer bij een 18 jarige. Die zou dat stadium voorbij moeten zijn. Het lijkt ook een beetje op uitdagen. Kijken hoe ver hij kan komen.

Natuurlijk horen kinderen op de eerste plaats te komen maar jullie moeten ook de tijd hebben om samen een relatie op te bouwen. Als jullie nooit meer een avond samen hebben is dat ook lastig.

Uiteindelijk kan je hier weinig mee naar de zoon toe. Hij is niet jouw verantwoordelijkheid. Je kan wel je vriend duidelijk maken dat jij en jullie relatie ook een prioriteit moeten zijn.

Als ik jouw vriend was zou ik nadenken hoe ik het contact met zoon beter vorm kan geven. Ik weet niet of ik op al zijn eisen in zou gaan. Van een 18 jarige verwacht ik wat meer geven en nemen. Ik verwacht een meer wederkerige relatie. Als die jongeman daar niet toe in staat is dan zou ik toch echt mijn grenzen aan geven naar mijn kind toe. Ik zou niet elke donderdagavond als een soort entertainer klaar staan omdat mijn kind dat wil. Dat is ook geen ouderschap. Ik zou in gesprek gaan met mijn kind over hoe we het beste contact kunnen houden maar het is niet een kwestie van kind wil het zo dus doen we het zo.

Vulpen

Vulpen

24-02-2016 om 00:58

Manipulatie

Ik vind je ook niet onredelijk, alleen vind ik je oordeel over zoon en ex nogal hard. Je vriend komt ook niet erg doortastend over. De kern van het probleem ligt in zijn slechte nahuwelijk. Ik denk dat je vriend daaraan meer zou moeten werken.

Zoon zit met zich zelf in de knoop, en neemt alle ruimte die hij krijgen kan. Maar uiteindelijk wordt een kind niet gelukkiger van een geslaagde manipulatiepoging als het daarmee het respect voor zijn ouders verliest.

Je vriend kan ingaan op de wens van zijn zonder de regie uit handen te geven. Heeft zoon trouwens geen vrienden met wie hij uit kan gaan?

Schooltas

Schooltas

24-02-2016 om 06:41

Paar reacties

Oordeel over moeder: hoe hard het ook mag klinken vind ik dat ze zich gedraagd als een soort "dealer" door de situatie van zoon te faciliteren. Het baantje van zoon op de vrijdagavond is recent, en is niet voldoende om alle vermaak (lees games en ook wat wiet) te betalen. De games, luxe kleding en deg. worden door moeder betaald.
Oordeel over vriend: ja hij is niet doortastend, hij kampt met een enorme schuldgevoel tov zijn zoon, omdat hij de huwelijksperikelen en scheiding als medeoorzaak van het probleem ziet. Overigens is hij niet degene die de relatie heeft gebroken maar is het zijn ex die de stekker eruit getrokken heeft en hem gevraagd om te vertrekken. Wat hij binnen een week moest doen.
Oordeel over zoon: ik heb vooral medelijden met hem maar ik zie hem niet vaak. Met jongste van mijn vriend heb ik veel meer contact. Ik besef dat hij geholpen moet worden, maar zoals het nu gaat is dramatisch. Er is een psycholoog met wie hij een paar keer per maand praat maar daar ook geen druk om iets aan de situatie te veranderen. Er was spraak dat hij opgenomen zou worden in een verslavingskliniek maar dat heeft moeder tegengehouden. Zoon heeft een of twee vrienden overgehouden aan zijn schooltijd maar ook dit lijkt te verwateren. Af en toe gaat hij naar een feestje met een van de twee of een biertje drinken.
Slecht nahuwelijk: ja zeker, er is vooral heel weinig communicatie. Ik zie mijn vriend vaak mailtjes sturen of whapjes naar de moeder, die ongelezen blijven of waar geen antwoord op komt.

En eerlijk gezegd weet ik ook niet wat ik zou doen als het om mijn zoon zou gaan. Ik kan me ook eerlijk gezegd absoluut niet voorstellen dat ik mijn zoon zo diep had laten zakken, ik had veel eerder actie ondernomen. Pas een psycholoog inschakelen (op aandringen van vader) wanneer zoon 2 keer is blijven zitten en ook van de Vavo getrapt wordt vind ik op zijn. zachts gezegd appart.

En ik dan? Uiteraard gaan zijn kinderen eerst. Maar door het hier te bspreken merk ik dat het vooral de hele situatie dat me omhoog zit, en niet alleen de donderdagavond. De donderdagavond is een symptoom van iets dat heel,slecht gaat.
Schooltas

Schooltas

Schooltas

24-02-2016 om 06:56

Nig even over (na)huwelijk

als nieuwe partner is het not done om kritiek te hebben op de ex. Niet chique, en zo. Misschien klopt het wel, en is het inderdaad niet chique. Maar ik heb er dagelijks mee te maken via mijn vriend, en ben een soort van "niets vragende medepartij die alles maar mag helpen verwerken maar vooral geen mening moet hebben". Het kan niet. Zoals ik het zie (van vriend maat ook van vrienden van vriend) was er tijdens het huwelijk al een groot verschil tussen de partners (opleidingsniveau, afkomst, hobbies, etc) en uiteindelijk weinig wezenlijke communicatie. Mijn vriend en zijn ex hadden weinig gemeeschappelijke interesses, en dat ze ooit getrouwd zijn vind ik merkwaardig maar ik was er niet bij Ik geloof wel dat ze erg verliefd waren, de foto's van toen spreken voor zichzelf. ik hoor natuurlijk maar een kant van het verhaal. En verder is het (oppervlakkg want zo goed ken ik haar niet) een zeer aardige vrouw, we hebben een paar keer samen koffie gedronken bij het terugbrengen of halen van de kinderen en het gesprek ging goed. Mijn vriend heeft zeker ook zijn eigenaardigheden en gebrekken, net als ik. Dus ik zet mezelf niet neer als een soort toonbeeld van perfectie, en ik begrijp dat mijn draadje ook ergenis kan opwekken bij ex-vrouwen.
Dit gezegd hebbend ben ik natuurlijk ook een ex-vrouw. En ook ik heb te maken met de nieuwe partner van mijn ex-man. Ik heb z'n beetje alle stadia bewandeld van de ex-vrouw, van verbazing (oh hij heeft een nieuwe) tot ergenis (hoezo bemoiet ze zich met mijn kinderen) tot bewondering (eigenlijk doet ze het anders dan ik maar helemaal prima). Het is niet makkelijk geweest en niet zo schematisch als ik het hier neerzet.
Mijn vriend is lamgeslagen geweest door de scheiding. Hij zag wel de problemen maar toen zijn vrouw hem vroeg om binnen een week te vertrekken was hij zo verbaasd dat hij het maar gedaan heeft. Met alle gevolgens van diens, ook voor zijn kinderen. Achteraf gezien niet slim maar achteraf is het makkelijk wijsheid te tonen.
Schooltas

Maartje

Maartje

24-02-2016 om 07:07

Klinkt als

tijd om wat afstand te nemen.
Volgens mij is het hele gezin zo ver nog niet.

SChooltas

SChooltas

24-02-2016 om 08:08

Ach Maartje

Als we allemaal relaties zouden beginnen wanneer het voor iedereen "zover" is en van iedereen "toestemming" zou zijn dan zouden er heel weinig relaties stand houden of zelf nog geboren worden. De relatie met mijn vriend is stevig, daar twijfel ik absoluut niet aan. Ook is het contact met beide kinderen goed, ik zie jongste veel en oudste zoals ik al zei weinig, maar er is absoluut geen sprake van problemen tussen mij en zijn kinderen. Ik word geknuffeld door beiden en geaccepteerd, ook door de moeder overigens, die ook zelf al een poos een vriend heeft. De problemen van zijn oudste stammen van ver voor de scheiding (begon toen hij 13 was, toen spijbelde hij al veel of was hij schoolziek, werd gedekt door moeder... ze gingen uit elkaar toen hij nog 15 was, hij is nu 18). Ik krijg gewoon het hele pakket mee, en ook dat hoort bij een tweede relatie met kinderen aan beide kanten.
Schooltas.

Is niet volwassen. Zeker niet als er de nodige dingen in het leven gebeurd zijn zoals een scheiding.

Ik verbaas mij vaak over het feit hoe vaak ik mijn studenten nog aan het opvoeden/coachen/begeleiden ben. Deze jongen laat op een hele onhandige manier blijken dat hij zijn vader nodig heeft. Coach je vriend daarin, geen dagbesteding hebben is funest voor de gezondheid van de jongen, misschien kan je vriend weer contact krijgen en hem naar een dagbesteding krijgen, als hij een baantje heeft al is het bij de mac, krijgt hij weer een normaal ritme, gamet mogelijk minder en kan dan gaan nadenken over wat hij wil.

kinderen

Ik snap dat je ervan baalt. Maar ik denk net als eerder hier gezegd dat het echt niet zo is dat je nu de komende jaren of misschien het komende jaar je donderdagavond kwijt ben. Misschien brengen een paar samen doorgebrachte avonden al een verandering teweeg in de relatie tussen je partner en zijn zoon.
En ja hoe bot het verder ook klinkt. Mijn kinderen gaan voor mijn nieuwe partner. Als het al tot keuzes moet komen, kies ik voor hen. Dat weet mijn partner en soms is dat jammer. Maar ik ben daar vanaf begin duidelijk over geweest. En hoewel sommige dingen hem ook slecht uitkomen, waardeert hij het juist dat ik in the end altijd voor mijn kinderen kies.

MK

MK

24-02-2016 om 10:09

tja

Het lijkt mij voor zoon juist goed als hij een tijdje bij zijn vader gaat wonen en daar wellicht wat nieuwe motivatie vind om wat van zijn leven te maken. Zeker als moeders hem altijd beschermt. Maar ik weet niet of jij daarop zit te wachten...

Verder zou ik die zoon zijn gewilde donderdagavond geven. Hopelijk leidt het tot een verbeterde relatie met zijn vader en kan hij hem op de goede weg helpen. Jullie kunnen dan toch vrijdag- en zaterdagavond samen zijn? Tja, als daar dan af en toe een kind bij is.. soit.. daar hebben bijna alle ouders last van. Ik zou dus je eigen wensen tijdelijk opzij zetten en er een andere invulling aan geven.

Je kan het als volwassenen toch niet maken om het welzijn van een jongen die duidelijk niet goed in zijn vel zit ondergeschikt te maken aan jullie eigen wensen.

Paddington

Paddington

24-02-2016 om 12:03

Tja

Dat is het risico van een relatie met een man met kinderen.

Ik begrijp jouw standpunt wel, maar ik denk dat het belang van de zoon op dit moment groter is dan jouw belang. Hij heeft nu iemand nodig die hem stuurt. Persoonlijk denk ik zelfs dat alleen een donderdagavond veel te weinig is. Ik denk dat zijn vader/jouw vriend nu de leiding moet nemen en zorgen dat zoon gaat werken en hulp krijgt bij zijn verslaving. Misschien is het niet eens een verslaving, maar meer een vlucht van de werkelijkheid.

Zaak voor jou om een stap terug te doen en vader de ruimte te geven om heel veel tijd te investeren in zoon.

V@@s

V@@s

24-02-2016 om 12:13

ik begrijp er niets van

De jongste is 15. Dan kan pa toch wel iets ondernemen met zijn broer op ma, di of wo zonder dat jongste mee moet.

Wel belangrijk trouwens om ook de jongste 1 op 1 aandacht te geven.

Iets meer begrip mogelijk voor de zoon?

http://www.bbc.com/news/magazine-23182523

Falen in de buitenwereld, school niet gelukt, leidt tot terugtrekking. Het begrip Hikikimori, uitgevonden in Japan, beschrijft wat dat met een jongere doet.

""I started to blame myself and my parents also blamed me for not going to school. The pressure started to build up,"

""I had all kinds of negative emotions inside me," he says. "The desire to go outside, anger towards society and my parents, sadness about having this condition, fear about what would happen in the future, and jealousy towards the people who were leading normal lives."

"It might sound like straightforward teenage laziness. Why not stay in your room while your parents wait on you? But Saito says sufferers are paralysed by profound social fears"

"Symptoms vary between patients. For some, violent outbursts alternate with infantile behaviour such as pawing at the mother's body. Other patients might be obsessive, paranoid and depressed"

Het beste dat je kunt doen is de relatie met de buitenwereld helpen herstellen. Een baantje op vrijdagavond kan een belangrijke stap zijn.

In een ander artikel las ik dat Japanse jongeren dan thuis blijven en zich steeds verder terugtrekken maar in het westen geven we ze de spreekwoordelijke schop onder hun kont en dan komt een groot deel van deze jongeren op straat terecht en worden dakloos. Want het lukt ze nog steeds niet in een samenleving gericht op competitie en straf die ingewikkeld is voor jongeren om je staande te houden zonder de hulp van je ouders.

De nadruk ligt makkelijk op het teveel 'gamen' of zelfs 'verslaving' maar dat is alleen een symptoom. En afpakken helpt niet.

En mogelijk is het begrijpelijk dat deze zoon moeite heeft met zijn jongere broer, die wel naar school gaat en daardoor sociaal goed beoordeeld wordt. Terwijl hij faalt.

Ik snap dan ook heel goed dat een vader kiest voor zijn zoon en dat je als nieuwe partner de relatie kunt verpesten door daar geen begrip voor op te brengen.

Tihama

Tihama

24-02-2016 om 14:39

Pijn

Het lijkt aan de buitenkant zo simpel. Gewoon een strakke lijn en een schop onder de kont.

Maar diep van binnen zit die jongen vermoedelijk vol pijn en het gevoel van falen. Je hebt eerst tijd en aandacht nodig om zijn vertrouwen te krijgen dat je hem gaat helpen om de ladder te vinden om uit de put te klimmen. Dat lukt je niet met een kort bezoekje per week. Ik heb ook geen bezoekregelingen met mijn kinderen.

Wij hebben sinds een tijd geleden een pleegkind (nu bijna 18) in huis. Vanuit een instelling. Zoals je zegt "ik had het niet zo ver laten komen". Helaas zijn er heel veel kinderen die bij wie het helaas wel zo ver komt.
Alles wat jij beschrijft en nog veel meer aan problemen. De hele buitenwereld is gericht op alles wat hij fout doet. Wij geven complimenten voor wat hij goed doet, en we blijven zoeken naar manieren om hem te helpen zijn fouten aan te pakken. Heel langzaam gaan we stapjes vooruit. We hebben afstand gedaan van onze idealen hoe de wereld eruit zou moeten zien. En we grijpen de lichtpuntjes aan waar we de vooruitgang zien.

Het is onvoorstelbaar hoe een kind steeds verder weg kan zinken, met elke nieuwe mislukking, en alle daarbijhorende kritiek.

Ik lees jouw verhaal ook vooral met pijn. Ik gun hem dat hij samen met zijn vader al die stappen voor het op orde brengen van zijn leven kan nemen.

Hij is niet ál 18, hij is pas 18.

Gun hem alsjeblieft de kans.

Triva

Triva

24-02-2016 om 15:03

Ik snap niet zo goed waarom jullie je 'samenavond' niet naar de vrijdag zetten. Lekker aan het begin van het weekend en dan bij elkaar slapen en dan kan je man 's ochtends alsnog naar zijn kinderen voor sport en hond uitlaten.

Verder heb je er gewoon helemaal niets over te zeggen en zeggen dat een lunch ook wel kan vind ik vreemd, de jongen is 18 zeg. Samen lunchen hoort bij werkende mensen. Je bemoeit je ook teveel met de kosten vind ik. Neem eens flink wat afstand want je zet een wig in je eigen relatie zo. Laat je man zelf inzien wat er gebeurt, dat is voor hem ook veel beter en als hij het niet inziet: jammer dan.

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.