Relaties Relaties

Relaties

stip

stip

06-06-2013 om 17:18

Verdergaan na ontrouw


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Ad Hombre

Ad Hombre

02-01-2016 om 13:04

Ik vertrouw het niet

Zolang een verhouding met iemand hebben en er dan nooit meer aan denken? Ik denk dat je man een zeer getalenteerde bedrieger moet zijn. Als ik dan lees over 'de ongelofelijke liefde en zorgzaamheid die hij me nu toont' gaan de alarmbellen helemaal rinkelen. Is die ongelofelijke liefde niet zorgvuldig geveinsd? Speelt hij niet als een geoefende muzikant op je zwakke plekken?

Sorry, maar het was geen normale relatie met die 6,5 jaar overspel, maar nu lijkt het ook geen normale relatie met die 'de ongelofelijke liefde en zorgzaamheid'. Ik geloof er in ieder geval geen bal van.

Als die relatie stand moet houden moeten jullie eerlijk zijn over je gevoelens.

Jojo

Jojo

02-01-2016 om 16:12

ook ik

geloof daar niet veel van. Ik denk dat heel veel vrouwen dat wel graag willen, die ongelofelijke liefde en zorgzaamheid en zichzelf daarbij al bij de kleinste verandering voor het lapje houden.
Het klinkt namelijk heel fijn en veel vrouwen willen dit graag zeggen over hun relatie, maar de waarheid ligt toch vaak een stuk verder weg.
En wat kapot was kun je lijmen, maar hetzelfde wordt het niet meer, laat staan veel beter dan vroeger.
Dat hoor je namelijk ook vaak: we zijn er zoooooveel sterker uitgekomen.
Dat je ergens uit kunt komen en de vaas kunt lijmen..dat kan. Maar een gelijmde vaas is nooit meer zoals voorheen.

Deni

Deni

07-03-2016 om 10:47

Hoe verwerk ik dit

Hallo allen,

Ik ben er twee weken geleden achter gekomen dat mijn vrouw een relatie had met een andere man/jongen. Ik ben zelf 26 en heb nu 6 jaar een relatie met mijn vrouw. en we zijn net een jaar getrouwd en hebben een dochter van twee. Hoe het zo heeft kunnen lopen, ik heb geen idee. er waren al wel wat langer zaken die niet lekker liepen, vaak ruzie en veel onenigheid. nu ben ik militair en moest ik eind januari voor drie weken weg naar het buitenland. we hadden weer een ruzie voor dat ik weg ging maar hadden die ook weer uitgepraat.

Helaas ging het in de tijd dat ik weg was mis ruzie aan de telefoon en over de app, wat natuurlijk door beide verkeerd word opgevat. In die drie weken is het totaal uit de hand gelopen. mijn vrouw had al een advocaat geregeld rekeningen al overgeschreven. en ik kon niks doen, ik ben toen eerder naar huis gegaan. tuis aangekomen gelijk met mijn vrouw in gesprek en kijken wat er nog te reden viel.

hebben toen besloten om een weekend naar Vlissingen te gaan voor een relatietherapie, daar hebben we veel aan elkaar verteld en ik ben daar goed door het stof gegaan, volgens mijn vrouw heb ik haar de laatste tijd verwaarloost, en haar niet genoeg aandacht gegeven. helaas ben ik mij daar ook degelijk bewust van en heb daar ook oprecht spijt van. tijdens het weekend goede afspraken gemaakt en afgesproken dat we geen geheimen meer zouden hebben en elkaar zouden vertrouwen.

toen we de zondag terug kwamen en weer thuis op de bank zaten was ze steeds heel veel met haar telefoon bezig, zo erg dat ik mij er aan ging ergeren en dit ook aangaf, ze zij dat het niks was. maar ze nam haar telefoon overal mee naar toe wat ze normaal nooit deed. de volgende avond zat ik naast haar op de bank en zat ze wat afgeschermd te appen. ik keek toen op haar scherm, toen ze dat merkte legde ze hem heel spastisch weg. toen ik vroeg wie dat was zij ze snel niemand, tja toen was het voor mij duidelijk er was iets aan de hand. ik heb toen ik de nacht haar telefoon bekeken en zag de berichtjes van hem en haar. dat ze niet meer zonder hem kon en van hem was gaan houden. Ik stond te trillen op mijn benen. dit had ik nooit van mijn vrouw verwacht. ik heb de volgende dag terwijl ik aan het werk was steeds kleine hints gegeven dat ik het wist. maar zich steeds van de domme houden. toen ik die avond weer thuis kwam heb ik haar er mee geconfronteerd, door te zeggen dat ik alles wist en dat ze het maar kon vertellen. maar tot negen keer aan toe alles ontkennen. uiteindelijk heeft ze toegegeven.toen ik vroeg wat ze allemaal hadden gedaan zij ze alleen zoenen en geen sex echt geen sex. ze zij dat het kwam dat ze geen klik meer voor mij voelde. ze is toen haar tas gaan pakken, maar ik wilde haar echt niet kwijt,omdat ik gewoon zo veel van haar hou liep ik naar boven om te zeggen of ze wilde blijven, ze zij toen in tranen wat ze moest doen. ik gaf aan dat ze die gast moest berichten dat het over is, is goed zij ze ik bericht hem wel. nee zij ik je belt hem op en zegt dat het voorbij is. maar dat kon ze niet omdat ze volgens haar veel van hem houd.

ze is toen een dag weg gegaan. maar omdat ik haar niet kwijt wilde en niet wilde dat onze dochter in een gebroken gezin zou opgroeien heb ik haar gevraagd terug te komen. die woensdag weer veel gepraat maar ze gaf totaal nergens een antwoord op als het ging om het vreemd gaan, wat heel frustrerend was. toen afgesproken dat ze hem zou verwijderen van haar telefoon en van Facebook. en ze zou hem vertellen dat het voorbij was tussen hun.

De donderdag er na gelijk gevraagd of ze tegen hem heeft gezegd dat het voorbij was, ja dat had ze gedaan en ze zou voor haar gezin kiezen en daar verder voor gaan. maar na wat te hebben gesproken kreeg ik steeds meer mijn twijfels, heb haar toen gevraagd of ze wel echt met hem had gesproken. ja zij ze echt. toen ik aangaf dat ik dat dan aan hem zou vragen op Facebook of ze ook echt vandaag met hem had gesproken. begon ze al terug te krabbelen. tot ze toe gaf dat ze hem niet had gesproken. ik weer helemaal boos. de volgende dag met die gast gesproken, een 18 jarige vakkenvuller bij de lidl, en gevraagd of ze ook sex hebben gehad. ja zij hij. weer een leugen van haar want nee zou zouden geen sex hebben gehad.

Kijk dat ze vreemd is gegaan is tot daaraan toe, maar dat ik erachter kom door zelf alles uit te zoeken omdat zij niks toegeeft vind ik erger. en dat ze op een dinsdag onze dochter naar mijn moeder brengt en vervolgens naar hem toe gaat en sex met hem heeft en er ook nog blijft slapen. en mij een dag later een een bericht stuurt dat ze wel toen keer vreemd had kunnen gaan omdat ze er de aandacht voor kreeg maar het nooit heeft gedaan omdat ze van mij houd.
en dat ze tijdens het weekend in vlissingen niks heeft gezegd, en gewoon tijdens de sessies met hem door ging berichten.

nu heb ik het haar vergeven maar hoe kom ik van het gevoel af dat ze dit allemaal heeft gedaan. ze heeft wat van ons samen aan iemand anders gegeven. en dat gevoel doet gewoon zo pijn. ik weet dat het nog heel vers is maar moest het verhaal gewoon even kwijt.

Noëlle

Noëlle

13-03-2016 om 21:31

Afscheid?

Beste Stip,

Al even lees ik met je mee en aankomende juni heb je drie jaar geleden voor het eerst geschreven.
En al meer dan een jaar geleden heb jij voor het laatst op dit draadje gereageerd.

Anderen nemen inmiddels 'jouw verhaal' over met hun eigen verschrikkingen.
En weer anderen smeken bijna of jij weer van je wilt laten horen om hun verder te helpen.

Ik vraag je om een andere reden om nog één keer te reageren en wel om je verhaal 'af te ronden'.

Ik ben benieuwd hoe je je voelt nu de 'beloofde' 2-3 jaar achter de rug zijn.
Is het inmiddels allemaal wat draagbaarder geworden?
Heb je inmiddels je eigen leven en rust weer aardig op de baan?
Of heb je juist de hele andere kant gekozen van in je eentje met je kindertjes voor een leven kiezen zonder hun vader?

Zomaar een aantal vragen waarvan ik hoop dat je nog één keer (afrondend?) zou willen en durven omschrijven hoe dit immens zware proces voor je is geweest en hoe het nu met je gaat.
Ook als hulp naar alle anderen die in hetzelfde lekke schuitje zitten en zaten als jij, waaronder ik.

Misschien heb je er ruimte voor, misschien niet.

In ieder geval wens ik jou en je kinderen het allerbeste!!

Heel veel liefs en geluk voor jouw toekomst!

Els

Els

24-03-2016 om 14:45

lotgenoten

Het is nu een half jaar geleden dat ik achter de 1,5 jaar durende relatie van mijn man kwam.
We zijn bij elkaar gebleven. Met relatietherapie, geduld, lachen, huilen, vallen en opstaan zijn we weer gelukkig.

Maar ik bleef me alleen voelen. Had zo'n behoefte aan lotgenoten.
Wat een 'feest' van herkenning toen ik onlangs op dit forum terecht kwam. Mede dankzij dit draadje ben ik de laatste weken sterker geworden.

Ik hoop daarom ook niet dat dit draadje gestopt wordt. Gezien alle reacties voldoet dit zeker aan een behoefte. Er staan zoveel waardevolle uitspraken in.
Al zullen de eerste lotgenoten misschien niet meer reageren, de lezers en reageerders van nu kunnen elkaar wel ondersteunen en helpen.

Er is genoeg te vinden over uit elkaar gaan na overspel en daar wordt ook voldoende over gesproken onderling.
Maar bij elkaar blijven lijkt wel een taboe ...

Meelezer

Meelezer

24-03-2016 om 16:23

Née hoor

Hallo Els,

Née hoor bij elkaar blijven is echt geen taboe. Mijn huwelijk stond meer dan 10 jaar geleden zwaar onder druk nadat mijn man een verhouding had met een collega. Mijn man heeft dit uiteindelijk zelf opgebiecht ( iets wat voor mij zwaar heeft meegewogen in het bij elkaar blijven want als ik erachter had moeten komen was mijn beslissing mogelijk anders geweest dat zeg ik eerlijk ) ik heb een loodzware tijd gehad maar voor mij was het vanaf het begin duidelijk dat ik mijn huwelijk niet wilde beëindigen. Ik hield veel van hem, hij was een goede vader van onze 2 kleine kinderen en we hadden een goed huwelijk. Ja, ik weet het, nu zegt men, dat zoiets binnen een goed huwelijk niet kan gebeuren. Zou ik zeg eerst ook gezegd hebben. Toch is het haar gelukt mijn man het hoofd op hol te brengen en mijn man ging daar helemaal in mee, hij was verliefd. Beiden zijn even schuldig. Haar huwelijk was wel slecht, jong getrouwd met haar eerste vriendje....een spijtoptant op zoek naar spanning. Ik was woest op mijn man. Ik heb haar duidelijk te verstaan gegeven dat ik mijn man niet zomaar op zou geven en man gevraagd te kiezen. Het duurde lang voordat ik weer vertrouwen had, maar nu is die er weer volop, hoewel voor 99% die ene procent krijgt ie niet meer en dat weet hij. Hij heeft mijn vertrouwen ook weer moeten verdienen. Het kan dus wel. Ik vraag me wel steeds af hoe het bij Penneveer gaat. Om eerlijk te zijn vind ik dat geen vergelijkbare situatie ook omdat de verhoudingen zo anders liggen maar hoop toch voor haar op een goede afloop....

Stip

Stip

29-03-2016 om 12:02

Duurde even

maar hier ben ik dan.
Ik moest even nadenken over wat er gevraagd werd.

Het gaat goed met mij. En het gaat goed met ons samen.
We zijn bijna 3 jaar verder. Ik vind het moeilijk om er wat over te zeggen.
We leven ons leven, zijn blij met elkaar. Onze relatie is veranderd- we zijn ons meer bewust van de valkuilen.

En er gaat geen dag voorbij of ik word herinnerd aan die tijd. Het overheerst niet meer. Maar het 'is' er gewoon. Soms doordat ik een hoofdpersoon tegenkom, soms doordat ik wat lees, films zie, soms doordat man er wat over zegt. Ik geloof dat het nu bij ons hoort. Maar het maakt mij niet meer van streek. Ik zie het als onderdeel van ons bestaan.
Wat ik nog wel ingewikkeld vind is dat het beeld wat ik had van man zo veranderd is. Ik keek altijd tegen hem op, viel juist voor zijn eerlijkheid en rechtvaardigheidsgevoel. Dat heeft een knauw gegeven; dat hij zo anders kon zijn dan ik hem kende. Ik zie heel veel mooie dingen in hem maar weet nu dat hij ook anders kan zijn. Het 100% vertrouwen komt denk ik niet meer terug. In niemand meer. Het heeft mijn wereldbeeld veranderd. Ik vertrouw uiteindelijk niemand meer. Komt niet alleen door man maar ook door die vrouw (had dit nooit van haar verwacht), en doordat ik in die tijd bij meer mensen geconfronteerd werd met ontrouw en andere leugens. Ik zie het nu ook weer om mij heen gebeuren. Ik geloof werkelijk dat iedereen hiertoe in staat is. Dat mensen uiteindelijk gaan voor eigen belang.
Ik vind het jammer maar mijn naïeve kijk op de wereld is verdwenen.
Het is niet anders.

Ik realiseer mij dat als we uit elkaar gegaan waren het niet anders geweest was; mijn vertrouwen is geschonden. Een andere partner was geen haar beter geweest. Ik ben ontzettend blij dat ons gezin intact gebleven is. We zijn hecht, de kinderen gaan goed. We kunnen samen van ze genieten. We hebben een geschiedenis samen en hopelijk nog een toekomst. Dat geeft een vertrouwd gevoel.

Dat ik hier niet meer schreef heeft verschillende redenen; als ik teruglees zijn er een paar posting waar ik spijt van heb. Ik ben bang voor herkenning en dit was wel heel privé. Misschien moet ik vragen of die paar verwijderd kunnen worden. Ik had de hoop dat dit draadje vergeten zou worden en na een jaar het archief in zou gaan. Maar elke keer reageert er weer iemand. Dus dat zit er niet in
Andere reden is dat een vriendin wist van dit draadje. Onze vriendschap heeft door het hele gebeuren onder druk gestaan. Zij bleek het nog te volgen in die tijd en trok hier conclusies uit. Dat vond ik heel naar; alsof ik begluurd werd. Daarom reageerde ik hier niet meer.

Kortom; het gaat goed. Ik ben ontzettend blij met mijn man en ons gezin. We hebben het doorstaan. Ik ben heel blij dat ik niet weggegaan ben destijds, heb er veel van geleerd. Maar had de periode liever niet meegemaakt. Het was onnoemelijk zwaar, heel intensief. Hele diepe dalen en ook hoge toppen.
Wil nog vermelden dat ik trots ben op mijzelf; het is toch maar mooi gelukt. Maar ook trots op man; dat hij de rotzooi die hij veroorzaakt had onder ogen durfde te zien en uiteindelijk verantwoordelijkheid nam en heel veel geduld met mij gehad heeft.

Ik vroeg in de eerste posting naar positieve ervaringen, want ik kende alleen maar stellen die uit elkaar gingen na ontrouw. Nu zijn wij er 1 van.
Nog vaak denk ik aan de reacties terug van jullie destijds. Anoniempje 2 heeft mij hierheen doorgestuurd. Wat een herkenning en steun gaf je mij. Daar zal ik je dankbaar voor blijven. Had je graag real life eens gesproken.

Een ieder die met ontrouw te maken krijgt kan ik alleen maar zeggen; doe geen ondoordachte dingen, scheiden kan altijd nog.

Jojo

Jojo

29-03-2016 om 13:15

Stip offtopic

Vraag anders of het draadje gesloten mag worden, dan kan er niemand meer reageren (wel lezen) maar gaat het gewoon richting archief tzt.
Tenzij je er echt last van hebt, dan kun je vragen het te verwijderen ivm die herkenning.

Anoniempje2

Anoniempje2

30-03-2016 om 17:11

Wat fijn

Lieve Stip,

Wat is het al weer lang geleden en toch zo dichtbij. Ik herinner me nog als de dag van gisteren hoe jij, keer op keer, vroeg: maar hoe LANG gaat het dan duren. En: dat gaat me echt niet lukken. Of woorden in die strekking, je begrijpt wat ik bedoel. En in de jaren erna heb ik jou zien reageren en daarin kon ik je groei zien. Wat heb je op een prachtige manier anderen geholpen. Als ik weer een bijdrage van je las, vervulde me dat met trots, raar he? Nu ook weer met Pennestreek. Het is een oneindig draadje van vrouwen die elkaar in verschillende fases van hun leven helpen. Ik snap dat je wil dat het draadje gearchiveerd wordt. Maar ik denk dat het ontzettend fijn is voor anderen om het te kunnen lezen. Misschien ga ik er toch eens een, geanonimiseerd, boek over schrijven

Groet van Anoniempje2

Stip

Stip

01-04-2016 om 09:07

Ha Anoniempje2

Ik dacht serieus dat je al bezig was met je boek

Ja, die 2-3 jaar zag ik vreselijk tegenop. Het klonk zo lang en het was zo afschuwelijk in het begin. Heeft ook best lang geduurd. Maar nu ik terugkijk was het niet alleen maar afschuwelijk. Er groeide een enorme verbondenheid tussen man en mij.
Ineens leek ik wat meer van de wereld te begrijpen; zag ik dat er in heel veel gezinnen veel leed is, op welk vlak dan ook. Ik zag bepaalde patronen weer terugkomen. In ons eigen leven maar ook in relaties om ons heen. Ineens besefte ik nog meer hoe waardevol ons gezin was en dat het zo ontzettend de moeite waard was om voor te knokken. Gelukkig met een positief resultaat.

Ik las na jouw reactie het draadje terug.Ik werd er naar van- sommige dingen was ik toch alweer vergeten. Ik merk ook dat het draadje van Pennestreek mij raakt. Ik leef mee- maar neem soms even afstand omdat ik het zo moeilijk los kan laten en er zo beroerd van word. De herkenning is zo groot.
Maar ik hou ook steeds voor ogen hoe blij ik was met jouw reacties - en van anderen. (is A hier nog? laatste keer dat ze wat liet horen had ze veel twijfel. Ik heb ook veel aan haar gehad)
OO was echt een soort levenslijn; er waren dagen dat ik niets anders deed dan lezen, nadenken, reageren, kijken of iemand al gereageerd had. En het heeft mij zo geholpen. Jouw bijdrage omdat het zoveel gelijkenissen vertoonde met onze situatie en omdat je zo vol hoop was.

Geduld is niet mijn sterkste kant dus die 2-3 jaar waren niet te overzien. En nu zijn ze bijna al voorbij en is ons leven rustig en overzichtelijk. Genieten we van elkaar en allerlei puberperikelen.
Wie had dat gedacht- ik niet destijds. Kon mij er niets bij voorstellen. De shit was ook zo groot- niet te overzien. Het begin was het meest heftig ( de tijd waar Pennestreek nu in zit)- steeds veranderde het weer. Elke keer moest ik weer andere info verwerken. Ik wist echt niet meer wat ik ermee moest.
De moeilijkste periode vond ik een jaar later- toen ik een reactieve depressie ontwikkelde. Echt akelig was dat. Gelukkig kon man mij hierin ondersteunen (hij kent depressies) en kwam ik eruit zonder medicatie. (was belangrijk voor mij)
Dat heeft mij wel veel gekost- enorme eenzaamheid, kinderen tekort gedaan, sociaal isolement- invloed op vriendschap.

Gelukkig ligt dat ook achter mij. Daarna ging het in stijgende lijn omhoog. Nu ons leven weer voortkabbelt merk ik dat we wel op moeten letten niet in oude valkuilen/patronen te vervallen.
Maar dat komt gewoon goed.
Het is idd mooi dat we hier elkaar kunnen bijstaan.

Ik snap je trots wel enigszins- je hebt bijgedragen aan wie ik nu ben.

Conclusie: Er is dus leven na ontrouw

Pennestreek

Pennestreek

01-04-2016 om 20:38

Mooi, Stip

Maar ik zal dit draadje verder niet vervuilen, ik heb mijn 'eigen plek' hier tenslotte. Zie je daar

elf

elf

19-04-2016 om 14:58

Waar kan ik je vinden Pennestreek?

Waar kan ik dat vinden Pennestreek? Ik ben hier niet bekend, maar ik zal even gaan zoeken zo. Ik ben helaas een nieuwe ''aansluiter'' op dit draadje en ben ongelooflijk blij het gevonden te hebben want ook ik zoek verhalen van echtparen die na ontrouw bij elkaar bleven. Ik ben er sinds een paar maanden achter dat ik meer dan een jaar bedrogen ben en wil verder. Mijn man kiest ook voor ons gezin en ik geloof ook dat het kan, zelfs al is dit het meest pijnlijke wat ik ooit heb meegemaakt. Ik weet nu dat je pas weet hoe flexibel en vergevingsgezind je bent als het je zelf overkomt. Voor dit gebeurde dacht ik altijd: 1 zoen en het is gebeurd voor mij. Maar het blijkt dat ik zelfs nog kracht heb om door te willen zelfs al is het ergst denkbare mij overkomen.

Meelezer

Meelezer

19-04-2016 om 16:09

elf

Pennestreek heeft deze rubriek (mogelijk) reeds verlaten. Helaas was 1 van haar laatste posts een verdrietige. Haar man heeft aangegeven te willen scheiden. Pennestreek heeft hard gevochten voor haar huwelijk maar verloren. Het is helaas zo dat beide partijen verder moeten willen gaan en dat het kansloos is als 1 partij dat niet wil/kan. Pennestreek is heel sterk geworden de laatste maanden en ik hoop van ganser harte dat ze tzt weer heel gelukkig wordt!

Dankjewel

Dag Stip en Anoniempje 2.

Ik ga hier mijn verhaal niet helemaal doen, maar jullie zullen begrijpen dat ik in een vergelijkbare situatie ben beland sinds een maand of 8. Het enige wat ik wilde lezen was: is er een mogelijkheid om verder te gaan na het ontrouw van mijn man?
En ja .... wat heb ik enorm veel gehad aan dit draadje, maar vooral aan jullie twee dames! Alle fases waar ik in belande herkende ik in je verhaal en natuurlijk ... ik zit er nog middenin. De situatie is bij mij complex omdat mijn man nu zwaar depressief is geworden en voor mij is nog helemaal niet duidelijk waar dit gaat eindigen. Hij zal eerst beter moeten worden willen we verder aan onze relatie kunnen werken. Geduld is helaas niet mijn sterkste kant, maar ik weet waarvoor ik vecht en dat is de moeite waard.

Momenteel voel ik me sterk en uit de grond van mij hart kan ik zeggen dat jullie me daarbij geholpen hebben. Ook het idee dat het goed kan komen (en ja ik voel nu al dat "normaal" altijd anders zal zijn) doet me goed. Ik worstel momenteel erg met het beeld dat ik van hem had, maar ook dat zal t.z.t. wel ergens een plekje krijgen.

Van mijn kant uit dus alleen een enorme DANKJEWEL en ik hoop dat ik net zo sterk kan zijn/blijven/worden als jullie.

Anoniempje2

Anoniempje2

11-05-2016 om 13:59

Désespoir

Hallo Désespoir,

Wat fijn dat je zo veel aan dit draadje hebt! Maar wat ontzettend kl^%& dat je in deze situatie zit. Vooral nu je man in een depressie zit. Pfff....dat lijkt me toch wel heel veel van je vergen, dubbelop zeg maar. Of misschien is het juist een manier om hem te begrijpen en te zien waarom hij bepaalde dingen heeft gedaan. Heb je wel hulp, een uitlaatklep? Is er iemand voor jou? Ik wens je heel veel sterkte.

Inderdaad anoiempje2, het is zwaar

Dag anoniempje2,

Het klopt dat het heel zwaar is; voor mij is niet duidelijk of de depressie er al was of dat hij door het hele gebeuren is gekomen. Ik heb een man die extreem slecht over zijn gevoel kan praten en voor mij is nog veel onduidelijk. Bij een depressie hoort ook dat er weinig/geen gevoel is voor de partner; nou, dat is te merken. Heel moeilijk om te blijven hopen dat dit aan de depressie ligt en niet aan andere zaken. Nogmaals ik weet waar ik voor vecht maar ben wel erg aan het vechten met en tegen mijzelf. Met een depressief iemand leven is al een gevecht op zich, maar ook aan mijn extreem gekwetste ik mag ik niet zomaar voorbij gaan. Ik hoop nog steeds dat we uiteindelijk in betere tijden gaan komen, al vind ik het moeilijk om daarop te vertrouwen en ook om hem te vertrouwen; dat vertrouwen is nog niet terug, al geeft hij me momenteel geen enkele aanleiding dat ik geen vertrouwen kan hebben. Ik vind het moeilijk om afstand te nemen en hem ruimte te geven voor herstel, maar ik realiseer me tegelijkertijd dat, als ik verder wil, geen andere keuze heb.

Ik hou mijn hoofd rechtop!

désespoir

Aanrader

Hey Stip,

Ook ik heb te maken gehad met overspel en ook hier was depressie in het spel. En we zijn er samen uitgekomen en onze relatie is er alleen nog maar beter op geworden.

Belangrijk is wel dat je je emoties de ruimte geeft, anders blijft het je achtervolgen. We zijn nu ruim een jaar verder en het gaat steeds beter. Natuurlijk overvalt het me af en toe nog steeds maar de periodes ertussen worden godzijdank steeds langer. Ik heb hem kunnen vergeven.

Er is een boek dat mij heel veel geholpen heeft tijdens de verwerking, maar ook hoe in de toekomst met zaken om te gaan. Het heet:
Een tweede kans : herstel van een relatie na overspel
Shriver, Gary

Je zou wat weerstand kunnen ervaren omdat het een christelijk echtpaar betreft en dat dat soms erg naar voren komt, maar als je daar doorheen kijkt dan is het echt een goed boek. Het belicht de beleving van beiden.

Heel veel sterkte.

Lieve groet,
Believe

Pijn/verdriet

Na 2 1/2 jaar nog steeds pijn/boosheid/verdriet
Als man weg is voor zijn werk en ik alleen ben.
Dan begint het toch weer te knagen, ja ook ik kwam terecht op dit forum omdat "mijn" man vreemd ging.
En we zijn nog steeds bij elkaar, maar ik begrijp het nog steeds niet en heb voor 90 % dezelde gevoeldns gehad als stip.
Ik schrijf nu omdat ik het ..... Ja ná 21/2 jaar nog steeds niet kan bevatten,
En dus nog steeds als ik alleen ben soms op dit forum kijk.

steungevend boek

ik volg al enige maanden af en toe deze conversatie. Ook ik ben bedrogen door mijn partner en heb dit in januari bij toeval ontdekt. Ik kan niet heel het verhaal schrijven...dat is nog veel te pijnlijk. Wat ik wel wil zeggen is dat ik in de beginperiode radeloos op zoek was naar lotgenoten, nood had aan een eventuele zelfhulpgroep, aan een gesprek met iemand die hetzelfde had doorgemaakt, die mijn pijn en woede begreep. En deze blog heeft mij daar een groot deel bij geholpen. Zoveel maanden verder in de verwerking ben ik via mijn therapeute een boek aan het lezen. Een echte aanrader waar je heel veel aan hebt. Daarom wou ik dit hier even posten:
"Ik hou van je, maar ik vertrouw je niet" van Mira Kirshenbaum.
Misschien heeft eerder iemand anders dit al aangehaald maar beter dubbel dan niet
Heel veel sterkte voor alle lotgenoten hier <3

Stip, (ot)

Toch maar sluiten en eventueel een andere nick? Lijkt mij onwenselijk als mensen in je omgeving weer over dit draadje beginnen en ook nog even over je post in andere draadjes. Zo krijgt het nooit een plekje.

zo herkenbaar Stip

Ik lees en herlees vaak vele reacties en heb er ongelooflijk veel steun aan. Het zou zonde zijn om deze conversatie te sluiten. Ik ben er van overtuigd dat velen meelezen zonder ooit te reageren maar zich toch begrepen en gedragen voelen. Het is immers ook zo'n vervloekte situatie waarin we ongewild terecht zijn gekomen.

Ik heb een ongelooflijk respect voor Stip, voor Anoniempje2, voor ...
Jullie hebben zo'n onvoorstelbare moed om door te gaan, om het verleden een plaatsje te geven. Ik weet echt niet of ik dat ooit ga kunnen.

Ik herken vele emoties, de hoge toppen waar je een verbondenheid en intimiteit voelt die je niet meer mogelijk achtte maar ook de diepe dalen waar je denkt nooit meer uit te raken.

De nood aan de waarheid maar ja...als hij je ooit heeft belogen, wie zegt dan dat hij nu de waarheid spreekt? Het contact zoeken met "haar" en hopen dat je daar de waarheid vindt en dan ondervinden dat zij het helemaal anders heeft ervaren en beleefd en dingen zegt die lijnrecht tegenover zijn verhaal staan. Wie liegt? Wie zegt de waarheid? Voor mij is het van enorm groot belang dat te weten maar ik ga nooit achter de waarheid komen. Want man zegt dat hij zweert op het hoofd van zijn kinderen dat hij volkomen eerlijk is in zijn verhaal, mij alles heeft opgebiecht... Zij zegt dat haar beloften zijn gedaan, ze zegt daar mails van te hebben...maar als ik die dan vraag als bewijs dat ik er hem mee kan confronteren dan zegt ze dat het geen zin heeft en dat het elk zijn eigen verhaal is.Zij zegt recht in haar schoenen te staan (!!!) en nooit zou ingestemd hebben met een relatie als ze geweten had dat wij al bij al een goed huwelijk hadden (????) Zij heeft ook nooit gezegd dat ze spijt heeft maar enkel maar " dat het voor haar ook heel erg is". Man zegt zij hem bleef contacteren,aandacht zocht, bleef vragen om iets te gaan drinken, hem op de duur stalkte, zelfs belde op het werk en hij de eerste keer heeft toegestemd in een koffie drinken om "er van af te zijn". Nadien heeft ze hem niet meer gelost en bleef maar aandringen. Hij zegt de aandacht op de duur wel leuk te hebben gevonden, het gevoel dat hij zo belangrijk was voor iemand (want bij mij was hij dat blijkbaar een beetje kwijt) maar dat het nooit zijn bedoeling was om iets meer te hebben. Toch heeft ze hem met listen een paar keer op haar appartement gekregen voor een tas koffie en ging dan recht op haar doel af.... en hij is bezweken. Hij zegt haar zelfs nooit gekust te hebben, nooit geen liefkozingen , geen restaurantjes, geen romantische wandelingen, geen cadeautjes, geen avonden bij haar als ik aan het werk was, geen stiekeme smsjes als hij thuis was. Enkel na voortdurend aandringen een sporadisch koffietje drinken na het werk maar zich toch een drietal keren laten verleiden tot meer. Als ik hem met haar verhaal confronteer begrijpt hij er niets meer van. Ze moet volgens hem in een soort fantasiewereld hebben geleefd want hij beweert vaak gezegd te hebben dat hij niets meer wou. Hij is er kapot van dat het is gebeurd, belooft me de mooiste jaren van mijn leven, zegt ontzettend veel van me te houden, stuurt me de mooiste liefdesbetuigingen en toch...
Ik ben er zo kapot van. De eerste maanden heb ik niet geleefd maar heb ik me laten leven. Ik heb meer dan eens tijdens het autorijden gedacht...als ik nu even uitwijk naar die boom dan is het gedaan met die onhoudbare pijn. Ik had geen zin meer in het leven, kon amper nog voor het huishouden zorgen... Hij heeft me hierdoor gesleept en heeft me "gepamperd "en verzorgd. Me overtuigd van zijn liefde.
Het rare is dat ik best kan geloven dat hij het meent maar voor mij lijkt alles stuk te zijn. Die onvoorwaardelijke liefde, het zalige gevoel dat je no matter what op mekaar kan terugvallen, dat alles is voor eeuwig besmeurd.
Ik kan me best voor stellen wat er in onze relatie op dat ogenblik fout zat, maar om je dan onmiddellijk te laten verleiden tot zoiets. Ik heb er geen begrip voor. Ik kan me vele bedenkingen maken en hem proberen te begrijpen maar uiteindelijk blijf ik achter met de pijn van het bedrog en weet nog steeds niet of ik hiermee verder kan.

Ik hoop ooit de moed te vinden om door te gaan..zoals velen van jullie een ongelooflijke moed hebben getoond

Meelezer

Meelezer

06-09-2016 om 17:59

Poeh

Maete 2 als ik jouw verhaal lees zou ik ook veel moeite hebben met alles. Je man legt namelijk grotendeels de schuld bij de andere vrouw. Zij heeft hem verleid. Hij was een willoos slachtoffer? Sorry maar dat gaat er bij mij niet in. De reden dat ik mijn man heb kunnen vergeven is dat hij zelf het boetekleed aantrok. Hij Vond haar leuk en zij had hem aandacht gegeven en ik met 2 kleine zorgenkindjes had hem "verwaarloost". Hij hield zeker van mij, maar de spanning tja. Hij heeft echt alles verteld, niet tof, maar ik wilde het weten. Heb haar ook gesproken, het verhaal klopte, beiden waren goed fout dat gaven ze ook toe. Omdat beiden voor hun huwelijk wilden gaan is het goed gekomen bij ons. Hoe het bij haar is vergaan interesseert me niet. Ik weet zelfs zeker dat haar man nooit iets te weten is gekomen. Ik heb mijn mond gehouden, geen contact met hem opgenomen want ook bij haar waren 2 kinderen in het spel. Het verdriet wat ik had heb ik hem bespaard en zo ook zijn kinderen. ik kan je maar 1 advies geven: behoud je eigenwaarde.

Els

Els

23-10-2016 om 19:04

Help !

Het is nu bijna 13 maanden geleden dat ik achter de affaire van man kwam. Hij kwam er direct voor uit en heeft er direct een einde aan gemaakt. Hij heeft er veel verdriet en spijt van gehad. Was net als ik helemaal overstuur.

Zoals ik eerder schreef zijn we er met relatietherapie uit gekomen. Hebben onze valkuilen geleerd en zijn weer helemaal verliefd geworden. We waren net een jong stel. Man deed enorm zijn best mij te heroveren. Kocht bloemen, deed veel in huis, verraste me met dinertjes etc. We waren erg intiem, de seks was overweldigend. Ik wist wel dat dit bij de eerste fase hoorde, maar nu het allemaal weg ebt en alles weer gewoon wordt, mis ik dat enorm. We hebben nieuwe vormen van intimiteit ontdekt, maar dat wordt ook al weer gewoon. En ik wil zo graag dat het allemaal bijzonder blijft.

Laatst bij de ‘ontdekkingsdatum’ had ik het best moeilijk. Ik kom er achter dat ik man nog helemaal niet vertrouw. Ook aan ‘vergeven’ ben ik nog lang niet toe. Ik worstel daar mee. Ik weet dat ik van ‘m hou, maar dat alles weer gewoon wordt wil ik niet! Ik mis hoe man was begin dit jaar.

Ik begin nu te twijfelen of ik zo wel verder moet. Ben ik niet beter af alleen? Laatst zei iemand tegen me; ‘ik kan prima alleen zijn maar met z’n tweeën is leuker’. Zo voel ik dat ook wel, maar leuk met z’n tweeën is wel wat anders dan dat ik nu voel.
Maar misschien is het een fase in de verwerking…?

Herkent iemand deze gevoelens van na een jaar?

tante Sidonia

tante Sidonia

23-10-2016 om 22:37

nou ja...

Het is natuurlijk min of meer normaal dat je tweede 'witte broodsweken' voorbij zijn en er wel weer wat sleur in je relatie sluipt.
Maar je klinkt enerzijds als iemand die verwacht dat het altijd maar geweldig blijft en dat is natuurlijk niet reeel.
Anderzijds hoor ik ook een klacht; een beetje een slachtofferidee: alsof al die dineetjes, verrassingen en bloemetjes van je man uit moeten komen.
Wat doe je er zelf aan dat het leuk blijft?
Wat heb je geleerd in de relatietherapie? Is daar iets ter sprake geweest hoe je echt samen aan je relatie werkt?
Je kunt ook niet blijven refereren aan het feit dat je man is vreemdgegaan. Als je opnieuw voor elkaar gekozen hebt dan zul je ook schepen achter je moeten verbranden en stoppen met het hem toch nog kwalijk te nemen of het hem zelfs voor de voeten te gooien tijdens een ruzie. (ik zeg niet dat je dat doet hoor) Dat moet je beiden bereid zijn om samen opnieuw te beginnen, vol goede moed en....met vertrouwen. Dat je het nog steeds moeilijk vindt om hem te vertrouwen, is enigzins te begrijpen, maar moet je toch proberen te beschouwen als jouw probleem: iets waar jij iets aan moet doen en waar je wel ook van mag verwachten dat hij je er bij helpt.

Je laatste vraag klinkt hoopvol: je vraagt eigenlijk: Gaat het vanzelf weer goed, straks en hoef ik er niets voor te doen? Nou, die vraag daarvan is het antwoord min of meer duidelijk llijkt mij.

Kitty

Kitty

23-10-2016 om 23:13

Hier 12 maanden geleden na de ontdekking

Hoi Els,
Mijn titel zegt het al.
Kijk eens even naar de manier waarop hij het heeft proberen goed te maken, dat zegt veel over de oprechtheid van zijn bedoelingen.
Ik ken hem natuurlijk niet, maar ik ga af op wat je schrijft.
Geef hem het vertrouwen en vergeef hem. Maak daar een mooi moment van.
Dan kunnen jullie ook weer verder.
Lijkt makkelijker gezegd dan gedaan, maar te doen, vergeten is een tweede, maar dat hoeft ook niet elke relatie kent zijn krassen.

De passie die jullie de afgelopen maanden hebben beleefd hoort inderdaad bij de eerste fase van het pure overleven. Je wil aan elkaar laten zien dat je elkaar niet kwijt wil. Een soort overlevingsdrang met bijbehorende fysieke chemische reacties.
Je zegt dat je nieuwe vormen van intimiteit hebt ontdekt.
Dat is toch ook mooi! Maar die worden ook al weer gewoon, dat lijkt mij ook normaal.
Jullie zijn er ongetwijfeld zowiezo al op vooruit gegaan, vergeleken bij hoe het voorheen was.

Jouw man is hard van stapel gelopen met alle romantische acties.
Hier was dat wat rustiger.
Hoewel ik daar toen, na de ontdekking, ontzettende behoefte aan had.
We hebben dit ook besproken. Hij is vanuit zijn gevoel gedoseerd te werk gegaan met het helen van de relatie zonder écht uit de band te springen, maar precies goed.
Achteraf blij toe dat mijn man niet de romantische casanova heeft uitgehangen.
Dit kunnen ze natuurlijk nooit blijven volhouden.
Ik hoef nu nergens van af te kicken.
Onze relatie is er alsnog zó enorm op vooruit gegaan ondanks het verdriet.
Je hebt je natuurlijk heerlijk laten verwennen na alles wat er gebeurd is, niks mis mee, maar de realiteit is weer aangebroken.
Kijk naar wat je nu wel hebt en niet naar wat je nu niet (meer) hebt!!!
Probeer echt even realistisch te zijn en ga niet nadenken over of je toch liever alleen bent, zéker niet als er kinderen in het spel zijn.
Ik zou zeggen hou vol en kijk het volgende filmpje van Esther Perel:


https://youtu.be/P2AUat93a8Q

Heel mooi.

Vroeger gingen de mensen scheiden omdat de relatie slecht was, tegenwoordig gaan mensen scheiden omdat de relatie beter kan.
Dat wil je ook niet, toch?

Sterkte!

Bedankt

Hoi, kitty
Bedankt voor de tip (filmpje esther perel)
Inderdaad heel mooi;tranen over mijn wangen, zo komt het na 2 jaar na de verhouding van mijn man nog intens binnen.
Soms denk ik .....ik kan/ga dit nooit verwerken.
De vrouwen op deze site die het meegemaakt hebben weten hoe intens pijn het doet om bedrogen te worden door hun partner/maatje/geliefde......,.

En voor els......
Na 3 jaar begrijp ik het nog steeds niet, ik wil het misschien niet begrijpen ??
Ook wij hadden na het "uitkomen " van het bedrog betere sex maar dat ebt weer weg omdat er zoveel in mijn hoofd zit en dan us daar die angst weer...
Pfffffff

blijft zo moeilijk

Ja, Kitty, Els, Niets, het blijft bij momenten zo verdomd moeilijk.
Hier nu 10 maand na de ontdekking en ik kan het nog steeds niet geloven dat het me is overkomen, had dit echt nooit gedacht en mijn man tot zoiets nooit in staat geacht. Wat heb ik me vergist... Soms ben ik zo boos op mezelf omdat ik het in die periode dat het bezig was (4 jaar geleden) niet heb ontdekt of gevoeld. Of misschien is het beter zo want was ik dan zeker weggegaan. Zoveel vragen blijven in mijn hoofd spelen. Mijn hersenen staan na 10 maanden nog steeds geen moment stil en van bij het opstaan tot het slapen gaan beheerst dit mijn gedachten.

En inderdaad, eens die eerste periode voorbij is met geweldige seks en zeer grote en diepe verbondenheid, blijf ik toch wat verweesd achter, hoe erg man ook zijn best doet. Ook ik vraag me vaak af of ik dit ooit ga kunnen verwerken.

Volgens de therapeut zeker wel maar het zal tijd en werken vragen.

Ik heb ook het filmpje bekeken en er zit zoveel waarheid in.

Dus we ploeteren verder door het leven en proberen er toch het beste uit te halen.

Veel moed aan iedereen

Kitty

Kitty

14-11-2016 om 18:02

Conclusie en realisatie

Dit helpt mij te relativeren:

Waar ik nu zo'n beetje achter ben, is als je je (man of vrouw) in een relatie op een gegeven moment niet meer gewaardeerd, dan wel geliefd voelt, vreemd kan gaan als er geen goede communicatie (meer) is.
Niet om je partner pijn te doen of om er bij weg te gaan, maar om de (fysieke) liefde weer te ervaren waar zo naar gehunkerd wordt.

Je kunt áltijd iemand tegen komen waar je op dat moment een vorm van aandacht van krijgt die aan het thuisfront ontbreekt.
Ik heb een groot aandeel gehad in dat man zich door mij niet meer geliefd voelde.
Had ik maar beter uit mijn doppen gekeken ... en gereageerd op man zijn verbaal uitgesproken behoefte aan intimiteit.

Tja, het doet even zeer.
Ik in 1 keer een tsunami en hij jarenlang kleine tikjes van mij.
Vaak is het enige dat helpt om wakker geschud te worden ---zegt Esther Perel--- de ontdekking van een affaire.
Zo ook bij ons.

De pijn gaat (zeer langzaam) over.
Bij de 1 zal dat sneller gaan, dan bij de ander.
Het ligt er ook aan hóe je het samen op lost, áls er daarna nog van een samen sprake is.
Mocht je dit, als in sámen overwinnen, dan zit er écht iets goed!

Ik zal wel voor mezelf spreken maar we zijn volgens mij tóch een klassiek voorbeeld van hoe het kan lopen in een huwelijk met kinderen.
Ik hoor én zie het zóveel om mij heen gebeuren.
Een schrale troost, dames?!!

Be tough,
Be brave,
Stay high,
Bye bye

hebben jullie dit ook zo

beste allemaal,
Hier weer een verhaal van een teleurgesteld iemand.

ik zal het in het kort vertellen.

Leuk gezin ( 1 kind ) en al 25 jaar bij elkaar.
kind vind dat mijn man veel sms st en met telefoon bezig is. Omdat wij beiden eigen bedrijf hebben
neem ik het niet zo nou.Maar goed in onbewaakt ogenblik heeft ons kind de telefoon van mijn man genomen
en wat bleek hij heeft een vriendin.

Jullie snappen ik stond aan de grond genageld had dit echt nooit verwacht en zeker niet omdat hij altijd
over iedereen oordeelt die zulke dingen doet.

Maar afijn na de confrontatie in de avondheeft mijn man een week elders geslapen en alles gedaan om mij te overtuigen om eventueel in een ander gedeelte van huis te verblijven en voor ons kind om deze nog een laatste 2 leuke jaren thuis te geven voordat deze gaat studeren.
En gelijk met minnares gebroken en steeds verteld dat hij met ons doorwilde en zelf niet snapte hoe het zo heeft kunnen lopen.
Minnares heeft volgens hem steeds gedreigd de boel openbaar te maken.( ik ken haar niet hoor niemand van onze kennissen trouwens)
In de periode dat mijn man een relatie met haar had heb ik geen argwaan gehad en echt niets gemerkt,
was misschien in al deze maanden maar 6 keer later thuis en we gingen gewoon met onze kennissen dingen doen enz. enz. hij belde haar alleen elke avond . ( dit bleker later natuurlijk toen ik de telefoonrekeningen had opgevraagd.)
Overdag heeft hij haar natuurlijk wel heel vaak gezien.
Met zijn beroep is dit mogelijk omdat hij eigen baas is hij belt mij ook tig keer per dag over van alles.

Echter hij is ook met haar naar een oostblokland geweest (ga niet specifiek ivm herkenning)
Ik dacht voor werk maar na alle telefoonrekeningen uitgepluisd te hebben kom ik erachter dat hij met haar is geweest hij is wel eerder terug gekomen ipv 3 nachten kwam hij na 2 al terug en moest ik dit regelen.

Maar goed hij blijft maar volhouden dat hij zijn zakenvriend daar ook gezien heeft.
Het was in het land waar zij van oorsprong vandaan komt.

Maar om een verhaal korter te maken nadat ik hem eerst een week buiten gezet heb en toen besloot om door te gaan heb ik het zo zwaar mijn man wil geen details vertellen en zegt op alles ik heb toch alles verteld enz enz en begin je weer te zeuren. Hij deed zo erg zijn best om het goed te maken tot dat ik plots geen gehoor kreeg toen ik hem belde ( na 2 en halve maand dat het uitgekomen was) ik heb hem opgezocht en trof hem met een treurig gezicht de minnares was zwanger van hem. Volgens hem kon dit niet maar ze bleef het beweren . Dus mijn man heeft haar min of meer verplicht het kind weg te laten halen omdat er geen test gedaan kan worden tijdens de zwangesrschap. (ze was 14 weken zwanger)

hij heeft haar ook gebracht naar de kliniek ed.
Maar goed nadat dit ook allemaal voor bij is (jullie begrijen weer een extra klap)
is hij zo anders.Heeft geen behoefte aan sex enz enz.
Terwijl ik wel 5 uur per dag over dit alles aan het piekeren en zo eenzaam ben zegt hij gewoon ik ben het al vergeten en wil er ook niet meer aan denken. Zou mijn arm geven om het te draaien.

Maar goed ik blijf maar met de film in mijn hoofd zitten hoe hij sex heeft met haar enz. en wat zou hij allemaal wel niet tegen haar gezegd hebben grr ik wordt er misselijk van ze was ook nog eens 20 jaar jonger (mijn man is 46 jaar(al zie je dit niet aan haar ik haar foto op internet gezien via fb van ons kind)

We zijn nu 7 maanden verder en het knaagt zo erg mijn man wil niet in therapie en ik wil dat wel.

Ik weet af en toe gewoon niets meer en voel me zo leeg.
We gaan wel dingen samen doen hoor maar steeds als ik erover begin wordt het ruzie en wordt er tegen mij gezegd dat ik de verhalen zelf bij elkaar plak en dat het anders was of hij loopt weg en zegt we gaan verder dus laat het rusten.

wat ik trouwens ook raar vind als je een relatie hebt die nooit blijft slapen weet je toch dat er iets niet klopt
dus volgens vriendinnen wist deze dame alles donders goed waar ze mee bezig was. begrijp me niet verkeerd snap zelf ook dat het mijn man zijn schuld is en niet de hare.

hoe kan ik dingen een plekje geven.

hulpeloos

Ik voel je pijn

Beste teleurgesteld, wat een vreselijke toestand.
Ik heb intussen wel geleerd dat iedereen kan fouten maken. En reken maar dat er verschrikkelijk achterbakse vrouwen bestaan die al hun troeven uitspelen om hun doel te bereiken. Ik vermoed dat je man daar ook een beetje slachtoffer van geworden is. Maar het minste wat hij nu kan doen is mee met jou in therapie gaan. Dat is hij jou verplicht als hij met je verder wil. Het is ook een teken van respect naar jou toe. Als hij dat niet doet dan zal het voor jou en hem heel moeilijk worden om dit een plekje te geven. Zoiets kan je immers gewoon niet laten rusten zonder dingen uit te spreken. Dat is om gek van te worden. Misschien moet hij eerst voor zichzelf goed uitmaken of hij met jou verder wil en zo ja, en jij wil dat ook, lijkt therapie mij meer dan noodzakelijk.

veel moed

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.