Relaties Relaties

Relaties

Ariane

Ariane

16-05-2016 om 12:21

Anders zijn dan sommige gezinsleden

Pfff, ik vind het soms echt wel moeilijk hoor. Die verschillend die er bestaan tussen mijzelf en mijn man en oudste. Zij zijn introvert, praten het liefst niet en ik ben extrovert en wil graag contact.

En hoe ontmoet je daarin? Ik heb altijd geleerd rekening te houden met anderen, maar kan mezelf ook niet veranderen (wel jaren geprobeerd zonder succes), dus echt rustig en stil word ik niet en de behoefte aan meer contact met hen heb ik ook.

Maar zij niet.

Enerzijds wil ik mezelf zijn en mezelf dus niet continu inhouden, anderzijds snap ik dat zij ook zichzelf willen zijn en dus liefst niet praten (of zo min mogelijk).

Herkent iemand dat en tips hoe je met dit soort (grote) verschillen omgaat? Wie doet water bij de wijn? Hoe los je dit op?

Gelukkig heb ik een jongste waar ik wel veel meer contact mee kan hebben, maar ik word er echt verdrietig van dat ik bij mijn man en oudste niet kan krijgen wat ik zou willen en zij van mij ook niet krijgen wat zij zouden willen. Oudste is trouwens bijna 16.


Tamara

Tamara

16-05-2016 om 12:46

maar

waarom wil jij bij iemand iets halen wat die persoon jou niet kan geven? Bedenkt eens hoe egoïstisch dat is want zij willen helemaal niet iets van jou wat jij niet kan geven. Jij wil dat alleen.

Ik denk sowieso dat wat jij wil over het algemeen heel vrouwelijk is en dat de meeste vrouwen dat gewoon bij andere vrouwen halen in plaats van bij hun man. Natuurlijk zijn er mannen die dat wel kunnen geven maar die hebben wellicht vaak een vrouw die daar minder behoefte aan heeft?

Ik denk echt dat je dat meer moet loslaten. Zij willen niets van jou dus zij zijn al prima gelukkig. Jij wilt iets wat zij je niet kunnen geven dus moet je dat elders halen, niet bij hun.

Pria

Pria

16-05-2016 om 12:52

ik snap het wel

De nee-kant krijgt altijd wat ze willen, moeten worden geaccepteerd omdat ze nu eenmaal zo zijn en moeten daarin met rust gelaten worden.

Maar de ja-kant dan? Moet die dan alles opgeven omdat de nee-kant het niet wil en of kan geven? Mag die niet zichzelf zijn? Waarom moet zij het bij een ander halen en de andere kant niet?

Ik vind dat altijd zo krom, je zit toch samen in een gezin? Allemaal beetje geven en nemen en uit je comfortzone komen.

Ik zag pas voorbij komen: als iedereen aan zichzelf denkt wordt niemand vergeten. Raar toch dat de ja-kant in dit verhaal dat niet mag in haar eigen gezin?

Ariane

Ariane

16-05-2016 om 13:10

Pria

Dank voor jouw reactie. Dat is precies wat ik bedoel. Ik mag het niet bij hen halen, maar zij kunnen dan wel zichzelf zijn en ik niet?

Tamara, is dat dan niet egoïstisch van hen? Zij mogen wel hun "nee" verkopen, maar ik niet mijn "ja" krijgen? Waarom wel egoïstisch van mij?

En voor de duidelijkheid: ik probeer al jarenlang heel veel van waar ik wel behoefte aan heb niet bij mijn man te halen maar bij lieve vriendinnen. Maar ik merk dat ik daarop stuk loop. Ik heb mijn man jarenlang ontzien, maar merk dat ik als ik in een relatie zit meer van hem wil. Ik heb me jarenlang eenzaam gevoeld door hem maar met rust te laten. Dat kan niet de bedoeling zijn in een relatie. Dan heb ik zelfs liever maar geen relatie. Kan ik nl. meer mezelf zijn.

Richting mij man ga ik nu toch meer aangeven dat hij af en toe (en naar zijn zin vast vaker dan hij zou willen) mij tegemoet moet komen door naar mij te luisteren en met mij te praten over wat mij bezighoudt (en overigens, vnl. gerelateerd aan zorgen om de kinderen of huis/tuin gerelateerde dingen - dus uiteindelijk "gezinsdingen").

En nu realiseer ik opeens dat hetzelfde geldt bij oudste.

En ik vind dat moeilijk. Heb begrip voor oudste, maar ook begrip voor mijn eigen behoeftes.

Tamara

Tamara

16-05-2016 om 13:29

probleem

het probleem is dat het voor hun prima zo gaat, zeker omdat jij het wellicht al 20 jaar zo doet. Nu je man willen veranderen vind ik verkeerd. Het was toch AVA: accepteren, jezelf veranderen of afscheid nemen? Je bent met die man een relatie aangegaan en je had het kunnen weten. Nu na zoveel jaar dingen van hem willen gaat toch niet werken? Zelfs al gaat hij naar jou luisteren: hij gaat niet van harte en dat zou ik dus niet willen. Dan maar niet.

Als jij het niet meer aankan moet je hem denk ik verlaten, niet willen veranderen.

Ariane

Ariane

16-05-2016 om 13:48

verlaten

Ja, dat AVA realiseer ik me. En scheiden is een optie waar ik serieus aan denk. Maar man wil het niet .

En ik trouwens ook niet als we toch een modus kunnen vinden waarbij ik niet continu mezelf geweld aandoe. Daar zijn we nu naar op zoek. Moeilijk.

Maar wat ik me onlangs realiseerde is dat ik hetzelfde probleem (van anders zijn) ook met oudste heb. Daar kan ik sowieso niet van scheiden (wil ik ook niet).

Dus hoe lossen we (niet alleen ik!) dat probleem nou op? Hoe doen anderen dat? Ik ben vast niet de enige.

Overigens kan ik soms met oudste hele goede gesprekken voeren, veel beter dan met mijn man. Maar toch, in het algemeen niet willen praten versus wel willen praten. Hoe los je dat op?

En overigens: "Je bent met die man een relatie aangegaan en je had het kunnen weten." Dat was toen (lang geleden) allemaal niet zo duidelijk en problematisch en is behoorlijk veranderd nadat de kinderen kwamen. Maar dat is uiteindelijk bijzaak. Terugkijken heeft weinig zin. Het is nu zoals het is. En hoe gaan we daar mee om.

Verandering

@Ariane, merk je die introvertheid bij de oudste juist nu deze is de puberteit is? Ik heb geen introverte kinderen, er loopt hier wel een hele botte rond sinds de puberteit. Die verandering doet wel eens pijn doordat ik dat de band van vroeger zo mis. Gisteren nog; wil ik mijn ei kwijt over een stomzinnige automobilist die door opjagen mij zo kwaad maakte, omdat die het blijkbaar erg vond om door een vrouw te worden ingehaald. Puber gaf aan dat ik alleen de detail moet vertellen. Dan slaan je kaken dicht.
Ik heb daarna gezegd dat deze manier van reageren mij pijn deed. Antwoord; 'Dat kan ik toch niet ruiken.'

Gelukkig heb je nog een kind, die wel jou aandacht kan waarderen.
Ik denk dat je het beter kan ervaren als een tijdelijke fase, gelijk aan de puberteit.

Dat je nu tegen een muur loopt, is mogelijk de pijn omdat de puberteit niet alleen veel met een puber doet, maar ook met een ouder.

Jaina

Jaina

16-05-2016 om 13:49

Maar

Dat je kinderen heel anders kunnen zijn dan jezelf bent & dat je daar moeilijkheden mee kan hebben snap ik. Al denk ik dat het probleem in dit geval meer bij je man ligt omdat die emotionele wederkerigheid in de relatie met je kinderen anders ligt en ook op een ander niveau staat. Maar die man dat is wel een probleem. Maar die heb je toch zelf gekozen? Was hij vroeger anders? Konden jullie toen wel goed communiceren? Vond je toen wel bij hem wat je zocht? Wat is er veranderd?

Bedenk goed dat je kinderen over een paar jaar de deur uit zijn en dat je dus achterblijft met je man. Het is dus wel belangrijk dat je een manier kan vinden om met hem (gelukkig) samen te leven.

Dus ik zou proberen om eens goed na te denken over waarom je toen voor hem gekozen is, wat er is veranderd, wat jij echt nodig denkt te hebben om tevreden te zijn in de relatie, of hij dat kan bieden...
Je kan iemand niet veranderen maar je kan natuurlijk wel kijken of er voor jou veranderingen mogelijk zijn, dingen die jij anders kan doen.

En ik vind wel dat je een minimum aan communicatie mag en kan verwachten in een relatie. Dus misschien kan je ook bij je man aangeven wat je mist en wat je anders zou willen zien. Niet dat hij gelijk zal veranderen maar hij kan in elk geval nadenken over wat je te zeggen hebt. Een bepaalde mate van wederkerigheid lijkt me wel nodig voor een succesvolle relatie.

Pria

Pria

16-05-2016 om 14:14

met

Met je kind heb je geen relatie. Maar met dezelfde gedragingen als bij man is kind wel een extra uit het nee-kamp. Dubbelop dus.
AVA, ik kan er weinig mee als ik eerlijk ben.
Het is volgens mij trouwens: veranderen, niet jezelf veranderen.
Dat geldt voor beide partijen en niet voor één in het bijzonder.

Een persoon kan ook veranderen in een lange relatie. Waar je er voorheen geen last van had, het niet of veel minder aanwezig was, kan verergeren bij het ouder worden, kinderen krijgen, uiteraard ook omdat je zelf verandert. En dan ineens kan dat vreselijk opvallen en als een moker op je hoofd terecht komen.
Mijn kinderen leken vroeger veel meer op mij, bij het ouder worden kregen ze meer trekken van hun vader in gedrag.
Je kunt dus niet alles van te voren weten.
Als mensen alles van te voren weten waren er veel relaties niet aangegaan denk ik.

Sinbads vrouw

Sinbads vrouw

16-05-2016 om 14:20

Vraag eens welk gevoel hij krijgt als hij naar je luistert

Vaak is het zo dat vrouwen gehoord willen worden en dat er niet meteen gehandeld moet worden.
Mannen ( even heel erg generaliserend) willen luisteren en dan meteen een oplossing zoeken en daar naar handelen.

Misschien dat daar een oplossing ligt? Heel duidelijk aangeven wat je van hem verwacht (alleen maar luisteren, ondersteunende vragen stellen en geen problemen oplossen).

Oja,

Timing is heel belangrijk.

rode krullenbol

rode krullenbol

16-05-2016 om 14:33

Alsook ...

keuze van onderwerp.

tante Sidonia

tante Sidonia

16-05-2016 om 22:20

nou ik zou

de oplossing toch meer bij jezelf zoeken. Want vlg. mij heb jij een probleem met het accepteren van je naasten zoals ze zijn.
Je hebt je man toch zelf uitgekozen? En hij moet nu veranderen?

En je kind is ook niet naar je zin, dus die moet ook veranderen? Probeer eens kritisch naar jezelf te kijken waarom je zo ontevreden bent en vooral waarom zij jou zo nodig gelukkig moeten maken?

Ik vind het naar een kind toe schrikbarend dat je zo duidelijk een voorkeur aangeeft voor een kind. Natuurlijk ligt het ene kind je beter dan het andere, maar om dit nu zo duidelijk te stellen. Je klinkt als een teleurgestelde moeder. Dat moet oudste ook voelen, lijkt mij zo...

Ariane

Ariane

16-05-2016 om 22:50

tante Sidonia

"Je hebt je man toch zelf uitgekozen?"
Heb je de laatste alinea van #6 gelezen?

"En hij moet nu veranderen?"
Hij moet niets.
Moet ik alleen veranderen?
Heb je mijn postings trouwens allemaal gelezen?

"En je kind is ook niet naar je zin,"
Mijn kind is *anders* dan ik, en dat vind ik soms inderdaad wel moeilijk. Mag dat niet?

"Ik vind het naar een kind toe schrikbarend dat je zo duidelijk een voorkeur aangeeft voor een kind."
Huh, hoe kom je daarbij? Omdat mijn andere kind extraverter is, zoals ik en ik het dus makkelijker vindt om met dat kind te communiceren? Daarom voorkeur voor jongste?
Jij trekt wel erg snel (onterechte) conclusies!
Ik hou ontzettend veel van oudste, ben er onwijs trots op.

Ariane

Ariane

16-05-2016 om 22:53

Sinbads vrouw

Grappig, wat jij beschrijft is precies wat ik nu aan het doen ben. Hem duidelijker maken dat ik wel dingen wil delen, maar dat hij niet meteen actie hoeft te ondernemen.

Dat gaat inderdaad al beter, maar ik denk dat het toch nog wel ingewikkeld blijft, gewoon vanwege het feit dat ik meer/vaker dingen wil delen/bespreken met hem dan hij.

Omdat ik merk dat ik die behoefte heel sterk heb, ga ik het vanaf nu echt vaker doen. Maar ben wel benieuwd hoe hij daar mee om gaat.

Mochten mensen nog tips hebben (iets specifieker dan "timing is belangrijk" en "alsook keuze van onderwerp") dan ben ik daar wel blij mee.

En ik vraag me echt af hoe andere mensen die hetzelfde hebben hiermee omgaan.

Ginny Twijfelvuur

Ginny Twijfelvuur

16-05-2016 om 22:57

Wel een beetje herkenbaar

Maar hier uit het introverte van man zich vooral in het zich niet zo makkelijk uiten over zijn eigen gevoelens, maar wel open staan voor mijn verhaal.

Kan het zijn dat jouw man niet goed weet wat ie daarmee moet?
Ik zou daar ook wel een punt van maken. Je verhaal nooit kwijt kunnen bij je partner vind ik armoe troef.

Ginny Twijfelvuur

Ginny Twijfelvuur

16-05-2016 om 22:59

Tip

Vertel hem duidelijk wat je verwacht.
Dus geen handelen, alleen een luisterend oor en wat compassie.

Bellefleur

Bellefleur

17-05-2016 om 09:24

Timing

Dat is een goede tip: je man vertellen wat je verwacht. Ik probeer het vaak op de mannenmanier: niet tegenover elkaar, naast elkaar. Dus niet aan de tafel een 'goed gesprek' beginnen, maar als we samen in de auto zitten, of een eindje wandelen. Ik bedenk van tevoren eerst wat de essentie is, en probeer met zo weinig mogelijk woorden het verhaal te vertellen. Mijn inleiding is meestal: mag ik een onderwerp aansnijden', of 'mag ik even tegen je aan kletsen?', of 'ik heb drie mededelingen te doen.' Deze methode hebben we samen bedacht, toen ik hem vertelde dat ik 'gek' werd van het altijd mijn mond te moeten houden. En hij vertelde dat hij 'gek' werd van mijn voortdurende geratel.

lieverdje

lieverdje

17-05-2016 om 13:22

hoe is het zo gekomen?

Ik kan me voorstellen dat je je behoorlijk eenzaam kunt voelen thuis, met mensen die geen behoefte hebben om te praten! Maar ik vraag me af, hoe is het zo gekomen? Je bent toch al een lange tijd samen en al die tijd is dit verschil in behoefte er al, of niet? Je schrijft dat je altijd hebt geleerd jezelf aan te passen aan anderen, ik hoop voor je dat je je niet al die tijd hebt aangepast terwijl je man dit nooit heeft gedaan

Maarja, je paste jezelf al wel een tijd aan aan je man en oudste kind, en nu ben je op een punt dat je het niet meer volhoudt. Dat is niet zo handig natuurlijk......Weet je man dit al en is hij bereid om zich wat meer aan jou aan te passen? (ik heb niet alles goed gelezen, excuses als mijn vragen al ergens beantwoord zijn) Dat lijkt me het belangrijkste om je relatie nog een kans te geven.

tegenpolen trekken elkaar aan

en na langere tijd kan het dan toch ingewikkeld zijn om samen te leven.

Ik heb ook een introverte man. Hij luistert wel naar me (al is het vaak boven de krant/tablet), maar er vast zal geen tijd komen waarin hij uitgebreid gevoelens met mij deelt - een enkele zin, daar blijft het bij. Hij verwerkt alles van binnen en door muziek te beluisteren. Zo is dat nu eenmaal.

In een tijd waarin ik heftige emoties beleef helpt hij me door de praktische dingen in huis te regelen en mijn vriendin te vragen langs te komen

Inmiddels zijn onze kinderen de deur uit, ons contact is beslist beter dan het weleens geweest is. Accepteer de verschillen, waardeer wat er wél is en bouw dat voorzichtig wat uit.

Ad Hombre

Ad Hombre

17-05-2016 om 15:54

Het is nog steeds hetzelfde liedje

Pak gewoon dat aloude 'Mannen komen van Mars...' boek er weer eens bij en je ziet dat er niets nieuws of unieks onder de zon is. De eeuwige doodsaaie kloof tussen de gemiddelde man en de gemiddelde vrouw...

Ik ben zo vreselijk blij dat ik geen gemiddelde man ben en mijn partner geen gemiddelde vrouw. Wat moet dat vreselijk zijn!

Sterkte!

Pennestreek

Pennestreek

18-05-2016 om 12:46

Knuppel

Ik heb even nagedacht over of ik moest reageren. Want ik mijn man staat in jouw schoenen, en hij heeft besloten niet meer met mij verder te willen. Na 28 jaar is het gevoel weg, zegt hij. Maar ik ben nog steeds dezelfde als met wie hij getrouwd is, hij wist al hoe en wie ik was toen hij me vroeg. Of misschien moet ik zeggen WANT ik ben nog steeds dezelfde. Hij heeft het daar nooit in die zin over gehad, dat dingen in mij(n karakter) hem zo tegenstonden. Natuurlijk was er wel eens een opmerking, maar he, wie heeft er nou nooit wat aan te merken op zijn of haar partner? Alleen heeft hij nooit aangegeven dat sommige dingen voor hem zo belangrijk waren. En toen was op een dag de koek op.
Wat ik hiermee wil zeggen? Weet ik eigenlijk niet. Misschien dat je goed bijnjezelf te rade moet gaan over hoe belangrijk dit punt voor je is en daarover het gesprek aangaan. Of misschien is het een waarschuwing voor je man. Aan de andere kant, ik had mezelf ook niet voor hem kunnen veranderen denk ik. Sinds de boodschap een ruim half jaar geleden ben ik overigens wel enorm veranderd. Maar dat was te laat.
Nou ja, wat je er in ieder geval denk ik van moet leren is dat je allebei blijft praten over je gevoel, ook over eventuele twijfels. Pas dan kan de ander er wat mee.

Geleide communicatie

Hier thuis is het vooral een soort 'geleide communicatie'. Neutraal, concreet, een onderwerp tegelijk, elkaar laten uitspreken, stilte inbouwen. Alsof je constant in vergadering zit. Bwaaaaaahahhhha.
Elke vrijdag ga ik met vriendinnen heerlijk door elkaar heen toeteren, lekker emo.

Stille Willie

Stille Willie

18-05-2016 om 15:05

Andersom

Ik ben juist degene bij ons die wat stiller is en niet zo nodig hoeft te praten. Mijn man is de prater. Als ik hem belangstellend een vraag stel "hoe was je dag", krijg ik een uiteenzetting (monoloog) van drie kwartier. Inmiddels eraan gewend, en soms luister ik, maar meestal dwaal ik wat af ,of probeer ik de infostroom te kanaliseren en terug te brengen tot de essentie door gericht vragen te stellen. Verder prima vent en ik hou echt van m. Maar ik ben gewoon niet zo'n prater, als er niets bijzonders te melden is. Hij praat graag ook als er niets te melden is. Weet iet of dat bij jou ook zo is?

Zoals jij het lastig vindt om te gaan met introverte stille mensen, zo vind ik omgaan met mensen met "verbal diarrhea" erg lastig. Dus dan moet je elkaar in het midden opzoeken: jij wat meer tot the point en niet eindeloos blijven herhalen en oprakelen wat al eens is gezegd (mijn grootste ergernis) en je man bereid te luisteren naar wat jou werkelijk dwars zit of zoiets.

Bij mij zit het in de familie: ben ooit eens met een familielid naar een festival geweest. Die paar dagen hebben we ik denk 20 zinnen met elkaar uitgewisseld. Wel genoten van de muziek, koffie, food etc. Maar we zijn meer het beschouwende type als het kletsende type.

Verschillen accepteren dus.

lieverdje

lieverdje

18-05-2016 om 15:55

dat lijkt mij toch anders

"Zoals jij het lastig vindt om te gaan met introverte stille mensen, zo vind ik omgaan met mensen met "verbal diarrhea" erg lastig. Dus dan moet je elkaar in het midden opzoeken: jij wat meer tot the point en niet eindeloos blijven herhalen en oprakelen wat al eens is gezegd (mijn grootste ergernis) en je man bereid te luisteren naar wat jou werkelijk dwars zit of zoiets."

Dat lijkt mij niet hetzelfde als het probleem waar TS mee zit. Ik zelf een prater en kan ook behoorlijk aan de verbale diarree zijn met andere praters. In de herhaling vallen doe ik volgens mij zelden, daar heb ik ook een hekel aan (mijn moeder doet dat al, die beleeft niks, wil toch praten en ik ben haar enige luisterend oor Op zich vertel ik wel aan verschillende mensen hetzelfde (kan wel 3x over de vakantie vertellen aan 3 verschillende mensen), maar ook in beperkte mate, want op een gegeven moment heb ik m'n eigen verhaal ook wel gehoord. Praten is voor mij een vorm van gezelligheid, maar ik praat niet persé om het praten. Het is wel degelijk dat ik wil weten hoe het met de ander gaat, wat die heeft beleefd en ik wil ook graag weten hoe anderen tegen bepaalde dingen aan kijken. En met mijn dierbaren (mijn partner, kinderen, vriendinnen) praat ik helemaal graag, want juist van hen wil ik weten hoe het met ze gaat en hun mening is belangrijk.

Een beetje net als dat je hier een vraag zou posten op het forum: hoe kijk jij hier tegenaan? Nu wordt het hier op prijs gesteld als dat vooral serieuze vragen zijn (alhoewel er ook wel een off-topic rubriek is natuurlijk, maar als ik met mijn partner alleen over dingen zou kunnen praten die me werkelijk dwars zitten, dan zou ik daar wel ongelukkig van worden zeg. Alle (ook leuke of niet zo belangrijke) dingen die je meemaakt, de kinderen (en niet alleen hun problemen) en dergelijke, gewoon dingen die je bezighouden, dat wil ik wel kwijt aan iemand. En ik wil ook graag dat mijn partner zíjn dingetjes vertelt, anders voel ik me op den duur eenzaam (denk ik, gelukkig is mijn man ook een prater.

Ariane

Ariane

18-05-2016 om 16:10

Ad Hombre

"Het is nog steeds hetzelfde liedje

Pak gewoon dat aloude 'Mannen komen van Mars...' boek er weer eens bij en je ziet dat er niets nieuws of unieks onder de zon is. De eeuwige doodsaaie kloof tussen de gemiddelde man en de gemiddelde vrouw..."

Ad, jammer dat je mijn vraag weer terugbrengt tot jouw favoriete onderwerp.

Mijn vraag heeft juist niet betrekking op de man-vrouwrelatie, want ik werd me er huis opeens heel erg bewust van (door een gesprek dat ik met oudste voerde) dat ik gewoon anders ben dan zowel mijn man als mijn oudste. En oudste is een dochter .

Dus mijn vraag ziet echt op: hoe doen andere mensen dat in gezinnen waar de ene (erg) extrovert is en de andere(n) (erg) introvert.

Mijn punt is dat het dan niet samengaat dat iedereen echt zichzelf is. En wat doe je dan, passen de extraverte zich aan, passen de introverte zich aan of passen allen zich aan?

En lukt dat?

Want als extraverte WIL ik mij wel aanpassen, maar helaas helaas, ik ben (kennelijk) erg hardleers, het lukt mij vaak genoeg niet. Het is alsof ik aldoor mezelf geweld aandoe en dan lukt het ook nog eens niet altijd. Zucht.

En van mijn man zou ik nog kunnen scheiden, maar van mijn oudste niet.

Lievrdje,

De reactie van Stllie Willie kan toch helpen in het verplaatsen in een ander, als bijdrage aan het kijken naar de vraag en het aanpakken van het probleem waar Ariane voor staat?

Gelukkig heeft Ariane al verbetering gemerkt door aan te geven wel te delen maar niet direkt een antwoord te verwachten. Maar als meer mensen reageren vanuit de ' introverte' stoel, kan dit best helpen.

Zelf weet ik dat ik geen gewenste reactie krijg als ik het woord ' school' of ' huiswerk' in de mond neem tijdens avondeten.

Soms is het praten over onderwerpen van huis uit meegegeven. Als ouders niet over zaken preten, zijn kinderen ook minder gewend om tijd te maken voor een praatje.. Training wilt vaak helpen, juist als je zelf niet in de gaten hebt, hoe je overkomt in een 'gesprek'. In het bedrijfsleven bestaan heel wat communicatiecursussen. Deelnemers bemerken daar hoe open/ gesloten ze juist thuis over komen, vaak heel leerzaam.
Leren bespreken met onbekenden is minder moeilijk dan leren discussieren/overleggen met dierbaren., een communicatiecursus kan een start zijn.

Tamara

Tamara

18-05-2016 om 17:29

Je oudste

is een puber. Ook vrouwen kunnen op die leeftijd gesloten zijn.

Ariane

Ariane

18-05-2016 om 18:30

Tamara

Ja, dat klopt. Ze was altijd al gesloten, maar het is nu denk ik nog wat erger.

Daarnaast ben ik me meer bewust geworden van mijn eigen behoefte.

En in een gesprek met haar kwam het opeens naar voren dat ze het liefste thuis niet praat. Ze gaf aan dat ze buitenshuis al genoeg haar best moet doen om zich aan te passen. Ik vind dat laatste heel vervelend voor haar (ik weet dat je aldoor aanpassen niet fijn is). Daarom werd ik me er bewust van: als ik oudste helemaal tegemoet kom, schiet ik dus erg tekort in mijn behoeften en kan ik niet mezelf zijn. Dat maakt het zo moeilijk.

Henriette123

Henriette123

18-05-2016 om 18:45

Ariane

Ja maar je hebt een kind toch niet gekregen om in jouw behoeften te voorzien?

Alicia

Alicia

18-05-2016 om 19:22

buiten de deur

'Daarom werd ik me er bewust van: als ik oudste helemaal tegemoet kom, schiet ik dus erg tekort in mijn behoeften en kan ik niet mezelf zijn'

Dan zul je dat deel van je behoeften dus buiten de deur moeten zoeken. Een praatgroepje, vrijwilligerswerk, met je vriendinnen lunchen. Alles behalve door blijven ratelen tegen mensen die daar niet op zitten te wachten. Of gaat het alleen om het praten (geluid maken) en niet om het gehoord worden?

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.