Relaties Relaties

Relaties

Ariane

Ariane

16-05-2016 om 12:21

Anders zijn dan sommige gezinsleden


nimbo

nimbo

18-05-2016 om 19:33

daarom

vind ik ook dat je ook echt kritisch naar jezelf moet kijken. Jij hebt een probleem met het accepteren van bepaalde karaktertrekken van je gezinsleden. De titel is ook opvallend want je hebt het over śommige ' gezinsleden; maar het gaat over de helft. Dat zegt ook iets over hoe jij normeert naar mijn gevoel. Gemakshalve neem je jouw manier maar even als het goede uitgangspunt.

En je zegt nu nogmaals dat je van je oudste niet kan scheiden. En ik ga je nogmaals vertellen dat ik er persoonlijk grote moeite mee hebt dat je iets dergelijks over je kind zegt. Tuurlijk heb je altijd het ene kind wat je beter ligt dan het andere. Maar jij zegt meerdere keren impliciet dat je eigenlijk zou willen scheiden van het ene kind. Maar ja, dat kan niet. Dat zegt iets over jou, de manier waarop jij ook je eigen behoeftes centraal zet. Het komt enigzins egocentrisch over.

Vesper Lynd

Vesper Lynd

18-05-2016 om 19:37

Herkenbaar

Hier in huis twee introverte personen, en een extraverte, en die heeft het daar best wel eens moeilijk mee. Ze heeft een periode gehad dat ze letterlijk schreeuwde om gehoord te worden en een reactie te krijgen. Die is gelukkig weer over omdat ik er nu op let dat ik voldoende respons geef op haar uitingen. Andersom kost het soms ook best energie om erop te letten dat in voldoende reageer en aandacht toon, plus natuurlijk het getetter
Ik vind het wel apart dat je je dus blijkbaar ook kunt storen aan iemand die gewoon lekker rustig en introvert is, dus wat dat betreft wel weer een verhelderend draadje.

Pria

Pria

18-05-2016 om 20:31

nimbo/vesper

Nimbo: "Gemakshalve neem je jouw manier maar even als het goede uitgangspunt."

Het is logisch dat je als jezelf jezelf als uitgangspunt neemt. Ze neemt dat niet als goede uitgangspunt maar constateert het feit dat ze er last van heeft en dochter blijkt last te hebben van te moeten praten. Ik zie daar geen oordeel in eigenlijk. Ze zegt ook dat het voor dochter heel moeilijk is zich te moeten aanpassen. Maar dat is het voor haar natuurlijk ook. Dat krijg je met verschillen.

Vesper: : Ik vind het wel apart dat je je dus blijkbaar ook kunt storen aan iemand die gewoon lekker rustig en introvert is, dus wat dat betreft wel weer een verhelderend draadje."

Dat is echt zo. Het kan heel vervelend zijn als je op een verhaal totaal geen respons terugkrijgt. Iemand die je wazig aankijkt, vervolgens zegt: hm, en dan wegloopt. Iemand die nooit ergens op terugkomt, soms 3 dagen totaal zwijgt of die als je iets wilt bespreken hooguit zegt: ja/nee/weetniet. Ik ben me heel klein en ellendig gaan voelen daardoor, alsof ik het reageren niet waard was.
Stel je wilt het ijs breken en je zegt: jee wat een regen he?
De meeste mensen reageren daarop met: ja/nee/valt mee. Er komt laat maar zeggen een reactie; verbaal of nonverbaal.
Ik kreeg die niet, totaal niet, alsof hij me niet had gehoord. Als ik dan eens vroeg ik waarom dat was, dan zei hij: het was een feit wat je zei, waarom zou ik daarop reageren.
Nou dat dus Rust kan prima zijn, ook voor mij, ik ben soms ook rustig. Maar altijd is teveel voor mij, teveel moeten trekken om een reactie te krijgen of een gesprek op gang te krijgen is uitputtend. En als dat in het begin anders was, dan kon je dat niet voorzien.

Vesper Lynd

Vesper Lynd

18-05-2016 om 20:53

Oei

Die zou van mij kunnen zijn, zo'n reactie. Op sommige dingen hoef je toch niet te reageren? Ik kan me best wel ergeren aan types die per se overal hun mening over kwijt willen, zelfs als het gewoon om feiten gaat. Als het altijd zo gaat, kan ik me voorstellen dat je je niet gehoord voelt. Daarom let ik er nu dus extra op. Maar vooral bij mijn kind, volwassenen moeten er maar mee leren leven.
Mijn vriend is gelukkig uit hetzelfde hout gesneden als ik. Als je niets nuttigs te zeggen hebt mag je gewoon je mond houden

vesper

Goh, is dat dan alleen verbaal? Want schriftelijk (zoals hier op het forum) is dat helemaal niet de indruk die ik van je krijg!

Vesper Lynd

Vesper Lynd

18-05-2016 om 21:44

Jippox

Hier op het forum reageer ik ook alleen maar als ik iets zinnigs te zeggen heb. Tenminste, over het algemeen.
Maar ik begrijp dat jij daarover een andere mening hebt? Heb je daarvan een voorbeeld?

Ginny Twijfelvuur

Ginny Twijfelvuur

18-05-2016 om 22:31

Jippox

Dat was nodig omdat?

Ariane

Ariane

18-05-2016 om 23:03

Pria

Wederom bedankt voor je reactie, heel fijn. Jij begrijpt precies wat ik bedoel! Zo herkenbaar wat jij schrijft.

En inderdaad, ik veroordeel niemand omdat hij/zij rustig/introvert is, of het nou mijn man of kind is. Ik geef alleen steeds weer aan dat het ingewikkeld is als gezinsleden zo anders zijn.

In principe gun ik iedereen dat hij/zij lekker zichzelf is, maar dat botst bij ons in het gezin helaas.

Ik kan nu niet op alles reageren. Later.

lieverdje

lieverdje

18-05-2016 om 23:06

negeren of niets zeggen

zo'n openingszinnetje over het weer, waar dan niks op wordt geantwoord, dat zou op mij ook zeer bot overkomen (zeker als partner niks zou zeggen). Niets zeggen of laten blijken in zo'n geval komt op mij hetzelfde over als negeren; iemands opmerking negeren doe ik alléén als ik
1) die persoon niet kan uitstaan.
2) niet opgemerkt wil worden.
3) heel boos op die persoon ben.
Als iemand iets zegt, verwacht die over het algemeen een antwoord; praten is een vorm van contact zoeken, toch?

Viooltje

Viooltje

18-05-2016 om 23:38

Mmhh

Ik ben eigenlijk de klager hier in huis, die vindt dat 'ie te weinig respons krijgt. Hoe vaak ik niet roep tegen partner dat ik geen 'radio' ben, dat ik niet iets zeg om naar te luisteren maar om een gesprek te beginnen.
(en dan bedoel ik niet zozeer gesprekjes waar ik mijn ei kwijt wil, want dan is luisteren alleen wel oke, maar als er gezamelijke dingen besproken worden bijv)
Maar als het gaat om small talk, mmhh, tsja, daar ben ik dan niet zo goed in. Het moet wel ergens over gaan...Zo'n opmerking over het weer kan ik heel onaardig negeren.. Behalve als het in mijn ogen een doel dient; ijs breken, contact leggen. Voor mijn werk moet ik dat veelvuldig doen en doe ik het met veel plezier! Ook met een buurvrouw die ik maar heel oppervlakkig ken kan ik best gezellig babbelen. (maar alsjeblieft niet iedere week!)
Maar thuis, bij partner, tsja, dan ben ik heel egoistisch en wil ik wel graag dat ik het ook interessant vind waar het over gaat.
Partner wéét dat wel maar blijft toch regelmatig over het weer beginnen...nee, sorry, geen geduld voor.

Doorgaande verhalen

Met mijn vriendinnen heb ik doorgaande verhalen. Hoe het afgelopen is met een gestolen fiets, de kat, zieke schoonzonen hoe het daar mee is, opnieuw kennis ontmoet na 20 jaar, verjaardag bij kleinkinderen van iemand's zuster, flarden en fragmenten, halve woorden, allemaal door elkaar. In 10 minuten ben je weer helemaal bij.
Dat kan niet bij mijn kinderen. Als ik thuis kom heb ik wel de neiging om even verslag te doen vol kleurige halve verhalen maar die onderdruk ik actief. Eerst rust en even wennen aan elkaar's nabijheid en aftasten of er nog 'geland' wordt of dat er al contact mogelijk is. En dan afwegen of er nog een verhaal of situatie besproken kan worden of dat we het al over het eten gaan hebben. Of we al honger hebben en wie wat gaat doen.
Overigens is er wel wederkerigheid mits men elkaar begrijpt en worden reacties gewogen en intern beoordeeld op juistheid en zonodig nagevraagd of aangegeven, zoekend naar woorden of een herhaling van vaste reacties.

Anders

In het begin had ik ook het gevoel alsof ik mijzelf moest corrumperen en niet meer mijzelf kon zijn. Maar omdat ik steeds beter begreep hoe mijn kinderen en exman met informatie en prikkels omgaan, het waarnemen van alles, alle details, elke emotie komt versterkt binnen. En hoeveel moeite ze doen om toch te blijven communiceren en mee te komen en hoeveel energie en stress dat kost, de hele dag, het houdt nooit op. Dan verwacht ik met hun rigiditeit dat ze zich aanpassen aan mij? Ik ben flexibel ik kan ze tegemoet komen.
Het wordt een sport en een tweede natuur, hoewel ik hier natuurlijk ook regelmatig uit mijn rol val maar dan tijdig teruggefloten wordt en andersom. Als er iemand een volkomen in zichzelf gekeerd verhaal tot op de millimeter zit te oreren, dan haak ik op een gegeven moment ook af. 'Teveel (op de millimeter) details', te lang verhaal over een onderwerp, ik begin af te haken, is dan ook vaak mijn sturing in het gesprek en 'teveel (diverse) informatie' krijg ik vaak terug.
Of teveel emotie als ik niet oplet. Zoon imiteert mij dan door op en neer te springen en 'vonkjes' te maken met zijn handen: oeps jij komt binnen! Het verhaal gaat alle kanten op en de emoties spatten eraf.

lieverdje

lieverdje

19-05-2016 om 09:10

het weer

Nou vooruit, als je bij je partner het weer als openingszin moet gebruiken om een gesprek te hebben, dan is er denk ik iets niet goed.

Vesper

Wat ik bedoel is dat je best vaak en veel reageert hier op allerlei diverse draadjes en over het algemeen wel een mening ergens over hebt en die ventileert. Daarmee toon je toch een duidelijke interesse en betrokkenheid aan bij anderen. Tegelijk zeg je dat je IRL op veel dingen niet reageert en je zelfs ergert aan mensen die overal een mening over hebben.
Voor mij klinkt dat wat tegenstrijdig, dus dat maakt me dan nieuwsgierig. Ik bedoel er verder niets negatiefs mee trouwens.

Stenna

Stenna

19-05-2016 om 12:31

beetje aanpassen van twee kanten

Hier ook zo'n man en kind die heel anders zijn dan ik. Maar ik heb wel van begin af aan (bji man vooral) op mijn strepen gestaan dat hij ook wat inschikt als ik dat ook doe. Zo hebben we langzamerhand een soort "regels" gekregen (niet opgeschreven ofzo, ook niet expliciet afgesproken, maar zo gegroeid). Dat wil zeggen: ik vraag/praat niet te veel als hij net thuis is, en begin geen diep gesprek tijdens een favoriet tv-programma of als hij aan het werk is thuis. Dan blijven er wel weinig momenten over natuurlijk, sinds we (een jaar of 15) een afwasmachine hebben. Daarvoor wat HET moment tijdens de afwas samen. Nu geef ik aan dat ik ergens over wil praten, daar op sta, maar het moment bij hem leg. Dus ik vraag: Ik heb iets met je te bespreken / wil je iets vertellen, kan dat nu? En vraag dan welk moment hem wel past (wel og diezelfde avond, iets dringends of emotioneels bespreken kan geen dag wachten, dat heeft hij inmiddels wel geaccepteerd). Aangezien hij dan ook wel inziet dat hij mij daar niet veel mogelijkheden in biedt, van zijn kant, kiest hij dan toch meestal voor "nu". Dan wil ik vervolgens wel even echt zijn aandacht, dus mobiel weg en tv uit. Anders gaan toch die steelse blikken er steeds heen. Die regel (mobiel en tv) moet ik overigens wel elke keer weer zeggen, dat wordt nooit of te nimmer iets wat hij vanzelfsprekend doet of zelfs maar begrijpt. Maar hij doet het omdat ik dat dan graag wil en zeg. Van de andere kant accepteer ik dat ik weliswaar mijn verhaal kan doen en wat aandacht, raad en daad krijg, maar niet enorm diepe gesprekken ofzo.

Jaina

Jaina

19-05-2016 om 13:14

Ariana

Ik denk echt dat je onderscheid moet maken tussen je man en je kind.De relatie met je kind is een ander soort relatie. Minder evenwichtig. Je kind groeit nu toe naar volwassenheid dus die relatie zal evenwichtiger worden. Maar je kan niet van je kind verwachten dat die in jouw emotionele behoeftes voorziet.

Daarentegen kan je dat wel van je man verwachten. Je mag best van je man wederkerigheid en begrip verwachten voor wat jij nodig hebt & dat naar hem toe communiceren. Die relatie is echt heel anders. Van je man mag je grotere verwachtingen hebben en grotere eisen stellen dan aan je kind.

Toch maar weer afwassen dan

Helemaal eens met eat Stenna onder andere schrijft. Met de introductie van de vaatwasser is een plezierig contactmoment verdwenen ( al weet ik best dat er nogal eens discussies zijn over wie er moet afwassen en zo). Het duurt niet echt lang, je staat naast elkaar, hoeft elkaar niet aan te kijken, er is geen afleiding van schermpjes.

Moest wel lachen om het inzicht geen diep gesprek te beginnen tijdens favoriet tv programma. Hoe open moet de deur staan, hahaha.

Stenna

Stenna

19-05-2016 om 14:58

bromvlieg

Zal je misschien verbazen, maar voor mij was dat echt een inzicht

Geen enkel tv programma is voor mij boeiender dan een goed gesprek en tv boeit me sowieso maar matig. Dat tv je zo in beslag kan nemen of zo belangrijk kan zijn, ik kan er nog steeds niks mee. Maar heb het "leren accepteren" als nog een verschil tussen ons.

lieverdje

lieverdje

19-05-2016 om 16:21

tv-programma

Haha, grappig.

Nou, hier is de televisie echt niet zo belangrijk, maar een paar favorieten in de week zijn er wel hoor. Zolang niet de hele avond uit favoriete tv-programma's bestaat zou ik zeggen dat een gesprek wel even kan wachten Tenzij het een ernstig gesprek is natuurlijk.

Mijntje

Mijntje

19-05-2016 om 17:38

neem een hond

Mijn jongste is ernstig gehandicapt, die voorziet totaal niet in mijn behoeften. Er valt geen zinnig gesprek mee te voeren want hij kan niet praten. Maar ik neem het hem niet persoonlijk kwalijk Je man is ws altijd al zo geweest, dus je zal dit gedeelte bij vriendinnen of evt. familie moeten vinden.
Misschien moet je een hond nemen, die is 'altijd' trouw.

Pria

Pria

19-05-2016 om 18:04

Lieverdje

dat was natuurlijk maar één van de vele voorbeelden die ik zou kunnen geven. Van hem kwam geen gesprek, niet over eenvoudige en niet over moeilijke zaken; gewoon geen communicatie en nee, dat is niet altijd zo geweest. Daarbij zat er, naast dat er bij hem meer niet goed zat op sociaal gebied, meer niet goed. Mijn gesprek over een scheiding daar kreeg ik een reactie op: "bel maar voor een afspraak". Meer niet en dan voel je je naast de normale eenzaamheid toch wel heel verloren na zo'n reactie.

schermen zijn dwingend

niet omdat er zoveel boeiends op te zien is, dat is het niet.

Jaren geleden lag ik in het ziekenhuis. De patiënte naast me had TV (ik had er ook een, maar niet betaald dus geen beeld) en zij keek constant soaps en zo. Ik had er geen enkele behoefte aan, vond het zelfs vervelend, maar merkte dat mijn blik steeds naar dat scherm trok. TV (en andere schermen) zijn kennelijk lastig te negeren. Voor mij werkt het tenminste zo, ik weet dat er ook mensen zijn die de tv als 'achtergrondmuziek' hebben aan staan. Daar kan ik me niks bij voorstellen, maar zo zie je maar hoe mensen verschillen.

lieverdje

lieverdje

19-05-2016 om 23:46

pria

Wat vreselijk zeg, ik kan me helemaal voorstellen dat je doodongelukkig bent in zo'n relatie dan. Ik moet zeggen dat ik hier in de omgeving ook wel niet-communicerende mensen (heel stereotype allemaal mannen) zie in relaties en ik vraag me dan wel af hoe die vrouwen daar onder blijven. Ik zou er helemaal niet tegen kunnen, maar misschien zij wel (of ook niet en ze houden zich groot)

Mijn opmerking over openingszinnen over het weer die niet goed zijn, was trouwens een reactie op bericht nummer #41, waar iemand zei geen geduld te hebben met partner die vaak over het weer begint. Dat lijkt mij helemaal niet goed: een gesprek met je partner proberen aan te knopen via het weer klinkt als een wanhopige poging tot contact. En daar wordt ook nog eens niet op ingegaan.

lieverdje

lieverdje

19-05-2016 om 23:58

vraag voor de zwijgers

Is een opmerking over het weer of andere smalltalk niet bijna per definitie bedoeld om contact te leggen? Is het dan niet heel raar om dat maar te negeren omdat het 'niet interessant' is? Misschien zit ik er helemaal naast, maar het komt op mij tamelijk autistisch over (sorry Ad, daar is ie weer.

Er zit toch ook wel verschil tussen iemand die lekker rustig is en iemand die reageert op vragen, ook al zijn ze niet zo relevant. Als iemand probeert contact te maken moet je m.i. altijd reageren, tenzij je helemaal geen contact wil met die persoon (een engerd, iemand waarmee je ruzie hebt, iemand waar je vanaf wil, zoiets) Aandachttrekkerij (van kinderen) negeer ik wel een enkele keer, maar dan toch wel met een waarschuwing vooraf.

Maarja, misschien bekijk ik het wel teveel vanuit m'n eigen perspectief?

Taciturne

Taciturne

21-05-2016 om 14:09

Antwoord

"Is een opmerking over het weer of andere smalltalk niet bijna per definitie bedoeld om contact te leggen? Is het dan niet heel raar om dat maar te negeren omdat het 'niet interessant' is?"

Ik vind het soms lastig om te schakelen als ik in OOL/de krant/mijn eigen gedachten verdiept ben. En eerlijk gezegd vind ik die vaak ook interessanter dan het weer of het werk van mijn wederhelft (dat zijn zelden smeuiige roddels maar vaak hele technische dingen die me volkomen boven de pet gaan). Verjaardagen - veel schakelen, veel small talk - zijn niet mijn grootste hobby.

Dus ik vind het niet raar, maar realiseer me wel dat het een eigenschap is waar ik niet altijd gehoor aan kan geven.

Taciturne

Taciturne

21-05-2016 om 14:12

Voor de statistieken

Ik ben een vrouw. Misschien kom ik wel van Mars. Want als de relatie met man eens stroever loopt, ga ik liever iets anders gezamenlijk ondernemen dan diepgravende zware analytische gesprekken.

Ariane

Ariane

23-05-2016 om 21:48

Pennestreek

Ik was even erg druk, dus kon niet eerder reageren.
Nu tijd voor een paar reacties.

"Nou ja, wat je er in ieder geval denk ik van moet leren is dat je allebei blijft praten over je gevoel, ook over eventuele twijfels. Pas dan kan de ander er wat mee."

Jouw situatie is niet helemaal vergelijkbaar met die van mij. Bij mij speelt er geen ander. En ik heb mijn man heel vaak duidelijke signalen gegeven dat ik ontevreden was over dingen/communicatie. Heb hem zelfs brieven en mails gestuurd, naast een aantal "serieuze gesprekken". Maar kennelijk was het allemaal niet duidelijk genoeg voor hem.

Nu ben ik wel duidelijk geweest en toont hij berouw en wil hij ook wel veranderen (maar wil niet alleen veranderen, vindt dat ik ook moet veranderen - vergeet alleen dat IK me al die jaren enorm heb aangepast).

Maar goed, hij doet nu zijn best, ik doe mijn best. Hopelijk gaat het lukken. Ik wil het echt een kans geven, want scheiden is echt het allerlaatste wat ik wil.

Maar het verschil blijft. Dus alle tips hoe daar goed mee om te gaan, zijn welkom. Overigens ging dit draadje niet alleen over de verschillen met mijn man, maar juist mijn inzicht (opeens) dat ik zowel van mijn man als van mijn oudste verschil. En dat dat soms best moeilijk is.

Ariane

Ariane

23-05-2016 om 22:16

Stille Willie

Dank voor jouw posting.

Ik ben niet zo dat ik 45 min een monoloog tegen mijn man houd hoor. Haha, kan me daar niets bij voorstellen. Lang praten doe ik wel tegen anderen, maar mijn man wordt na 1 of 2 min denk ik al ongeduldig, dat is een beetje het probleem.

En het is niet zo dat ik over het weer of onzin met hem praat, maar ik wil vooral met hem praten over de kinderen (en dan wat serieuzere dingen over hen, niet onzin dingen) en onderhoud huis en tuin.

Het gezellige kleppen doe ik wel met vriendinnen.

"Dus dan moet je elkaar in het midden opzoeken: jij wat meer tot the point en niet eindeloos blijven herhalen en oprakelen wat al eens is gezegd (mijn grootste ergernis) en je man bereid te luisteren naar wat jou werkelijk dwars zit of zoiets."

Ja, daar heb jij natuurlijk gelijk in, dat ik meer to the point moet zijn en niet moet herhalen. Doe erg mijn best, maar ben niet beknopt. En inderdaad, ik herhaal ook dingen. Ook dat doe ik niet expres en "werk ik aan". Is makkelijker gezegd dan gedaan, kan ik je verklappen. Ik wil dus wel (heel erg graag zelfs), maar het lukt niet altijd .

Ik zou het zo fijn vinden als mensen die niet zo praterig zijn, daar wat meer begrip voor zouden hebben dat het vaak geen onwil is, maar onmacht. En dan mogen ze mij best vriendelijk bijsturen, want ik begrijp ook dat het voor andere mensen vervelend is.

Ariane

Ariane

23-05-2016 om 22:16

Bellefleur

Dank je wel voor jouw concrete tips!

Ik ga ze uitproberen.

Pimpelpaars

Pimpelpaars

24-05-2016 om 10:09

Veranderen

'Nu ben ik wel duidelijk geweest en toont hij berouw en wil hij ook wel veranderen (maar wil niet alleen veranderen, vindt dat ik ook moet veranderen - vergeet alleen dat IK me al die jaren enorm heb aangepast)'

Ik vind dit lastig hoor, kan het niet laten staan. Het klinkt zoooo kansloos.

Ik werk met mijn kinderen met de methode van Ross greene, uit het Explosieve kind. En die zou dit afschieten. Te weinig specifiek, niet haalbaar, te veel goede bedoelingen, zonder handvatten.

Als je een probleem hebt met iemand die je lief is, dan hebben mensen vaak de neiging pm het steeds groter te maken,

Maar ik denk juist dat het klein moet, specifek.

Volgens mij is stap 1 al goed onderweg. Je begrijpt al aardig goed hoe het werkt voor je man. Jij bent een gedachten en meningen vormer tijdens het praten. Hij is to the point en houdt niet van herhalingen. Toch?
Dat is een soort van mismatch.
Stap 2 is wat dit met jou doet. Jij voelt je eenzaam. (Of zie ik dat niet goed?) Realiseert je man zich dit? Zonder verder nog naar oplossingen te kikken, zonder verwijten, zonder schuldvraag. Realiseert je man zich dat jij je eenzaam voelt in jullie relatie, omdat jij je niet goed gehoord kunt voelen? Hij heeft die behoefte namelijk niet, dus misschien snapt hij nog niet voldoende wat er nu.met jou aan de hand is, waarom hij ook een probleem heeft.

Stap 3 is samen kikken naar specifieke situaties, die het belangrijkste zijn, waarin jullue kunnen proberen om je anders te gedragen. Veranderen zal niet lukken. Ik geloof dat iemands karakter behoorlijk vast ligt. Maar mensen kunnen wel leren om zich anders te gedragen. Dat is aftasten, uitproberen, niet opgeven. Sommige dingen zullen niet werken, stop daar dan mee en verzin iets anders. Kijk naar het juiste moment, de juiste omgeving. In de auto of wandelend praten werkt hier best goed. Maar hier is het probleem adhd, die denken beter als ze actief zijn.

Maar vooral, maak het niet te groot. Kleine stappen. Er zal vast een specifiek onderwerp zijn, waar jij bovenal graag je emoties over wilt delen, waar jij wederkerigheid wil. Hier is dat mijn relatie met mijn familie en ouders. Omdat dit mij zo beinvloedt.

En laat je man het vertellen als je in herhaling valt, als jij het verkeerde moment pakt. Net zoal jij hem verteld wanneer hij bot over komt, of jou een eenzaam gevoel geeft. Soms helpt het hier als ik zeg:'geef me maar gewoon een knuffel, dat heb ik nu nodig.' Mijn man merkt dat niet altijd. Dan zeg ik het en dan is het oke.

Stap 4 is niet opgeven. Als het niet lukt, samen.iets anders bedenken. Kleine veranderingen kunnen een groot verschil maken. Een ander moment, andere plek. Ik weet niet of je het boek 'The tipping point', kent,maar dat zie ik zoveel in mijn leven. Het zijn vaak kleine dingen die onbenullig lijken, die grote gevolgen hebben. Het is leuk om die ol te zoeken. En het is vaak niet onmogelijk om die kleine dingen aan te passen.

Nou ja, misschien nuttig, dit? Succes

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.