Relaties Relaties

Relaties

Anoniem

Anoniem

06-06-2016 om 16:58

scheiden of niet

Hallo
Ik ben een man van begin 40, 15 jaar getrouwd met 2 kinderen.
De relatie met mijn vrouw is niet goed, we leven min of meer naast elkaar, we proberen elkaar te ontzien, doen beiden ons best om het huishouden zo veel mogelijk draaiende te houden.

Ik ben nu zelf heel erg aan ons huwelijk aan het twijfelen. We hebben een aantal jaren terug relatietherapie geprobeerd, dat was toen op haar verzoek, maar dat heeft ons niet echt verder geholpen. Er is geen doorstart gekomen en de twijfels zijn nu groter dan ooit, bij ons beiden.

Op papier is alles prima (huis, tuin, werk, ...), maar voor mij is het allemaal facade, want ik voel me erg ongelukkig, eenzaam en depressief. Mijn vrouw is er eigenlijk net zo aan toe.

Voor mezelf formuleer ik het zo, dat we samen zijn voor de kinderen.

Zijzelf is er zich natuurlijk ook van bewust dat dit geen gelukkig huwelijk is, maar zij gelooft nog meer in onze toekomstkansen als koppel.
We kijken beiden op tegen de scheiding.

Als ik eerlijk ben met mezelf, besef ik wel dat ik weinig reden tot klagen heb; ze is verstandig en mooi, en is een aangename persoon om bij te zijn, een heel intelligente, innemende en zachte persoonlijkheid. Nadeel is dat ze het huishouden helemaal niet goed onder de knie heeft , integendeel, organisatie en planning zijn een waar fiasco (mag ik wel zeggen na 15 jaar). Jammer genoeg ben ik er zelf ook niet goed in, ons huis en ons huishouden is dus een puinhoop. Wat een zeer stresserende situatie is, al jarenlang.

Naast deze en andere 'kleine' ergernissen is er nog een probleem; lichamelijk heeft zij weinig tot geen behoeftes, en in ons huwelijk ben ik dan ook nooit gelukkig geweest inzake de intimiteit, het was nooit spannend of leuk, het was altijd moeizaam, lastig. Er was geen echte klik.
Op dit moment staat dat als een probleem tussen ons: ik vind haar niet meer aantrekkelijk, en ben ook niet bereid om nog moeite te doen om haar opnieuw te 'versieren'. Maar ik heb wel nog behoeftes en verlangens, die echter niet naar haar uitgaan (momenteel ook niet naar iemand anders).

Kan het ooit nog goedkomen?


Anno

Anno

06-06-2016 om 17:32

eerlijk

Wees alsjeblieft eerlijk. Mijn ex heeft bijna 30 jaar verzwegen dat hij geen chemie tussen ons voelde en me al die tijd laten worstelen met hulp zoeken, leren over relaties, boeken er over lezen, omdat ik de schuld bij mezelf zocht. En nu bleek dat hij niet eens van me hield en me niet aantrekkelijk vond. Wees eerlijk, want doorsukkelen terwijl jij dat niet meer voelt is niet fair. De waarheid is hard, maar is duidelijk en daar kun je iets mee.

tante Sidonia

tante Sidonia

06-06-2016 om 22:15

Anoniem

Als het werkelijk een probleem is om orde en structuur te krijgen in het huishouden dan kun je daarbij geholpen worden. Dat is een kwestie van een goed schema op zetten, iemand die tijdelijk daarbij helpt en je daarna aan het schema houden.

Maar uit je laatste stukje spreekt zo helemaal geen bereidheid tot moeite doen op welke manier dan ook dat ik zou zeggen: Nee, het wordt niets tussen jullie.
Ik snap dan ook serieus niet hoe je kunt blijven plakken aan iemand met wie het nooit leuk en spannend maar altijd moeizaam en lastig is geweest. Dan maak je ook wel heel aparte keuzes. Dus...ik denk dat je de kinderen nauwelijks een lol doet door bij elkaar te blijven, laat staan dat je ze een goed voorbeeld geeft.

Bedenk goed of het laatste gedeelte van je post uit het diepst van je hart komt en zo ja, ga uit elkaar, zo nee, ga iets doen. In therapie of iet dergelijks maar doe iets.

Heb je geld?

Huur dan zoveel mogelijk diensten in zoals een glazenwasser, schoonmaker, iemand die komt strijken en/of wassen, een professional organiser. Als dat veel ergernissen en energie scheelt houd je tijd over voor elkaar. Misschien kan je dan nog redden wat er te redden valt.

skik

Brave Hendrik

Brave Hendrik

06-06-2016 om 23:53

Welkom in de mid-life crisis

Je bent veertig, alles op de rit, eindelijk tijd om achter over te leunen en je af te vragen of je gelukkig bent. Niks meer om voor te knokken, want je hebt alles op de rit. En die leuke vrouw van je geeft je van jouw voetstuk gehaald en die twee schatten van jou op een veel hoger standpunt geplaatst. Aangezien jij al lang niet meer jou best voor haar doet, doet zij dat zeker niet voor jou.
Helaas hebben jouw ouders je hiervoor niet gewaarschuwd toen je voor haar op de knieën ging. De oplossing is om het huis uit te gaan, je weer een flitsend imago aan te meten en op jacht te gaan naar die leuke left overs van alles andere gebroken relaties.
Ik kan je uit ervaring zeggen, dat het groene gras van de buren ook niet alles is.
Het advies, wat velen al in andere vergelijkbare draadjes hebben gegeven is dat je je beter eerst afvraagt of je werkelijk alles hebt gegeven om je vrouw weer te laten stralen, zoals je ook deed toen je haar pas kende. Hebben jullie je veranderde interesses wel gelijk geschakeld? Zou je het nog zien zitten om samen met haar (en zonder de kinderen weg te gaan naar een leuk hotelletje oid? En hoe zou je het vinden wanneer een andere man jouw vrouw stiekem zou meenemen voor dat weekeindje?
Mijn advies is pas op dat je een scheiding niet gaat romantiseren. Dat er iets mis is, dat is duidelijk, maar probeer eerst echt samen er aan te te werken om alles uit de kast te halen om het op te lossen. Want uiteindeljk hebben jullie kids toch liever een slaapkamer, dan twee.
Succes

Eens met Brave Hendrik.

"Als ik eerlijk ben met mezelf, besef ik wel dat ik weinig reden tot klagen heb; ze is verstandig en mooi, en is een aangename persoon om bij te zijn, een heel intelligente, innemende en zachte persoonlijkheid."

Leuke vrouw om je energie in te steken en voor dat huishouden zijn andere oplossingen. Het huishouden veroorzaakt stress en het is een puinhoop bij jullie schrijf je. Een goede huishoudelijke hulp kan die ergenis weghalen, dat geeft rust. Dan is het tijd om samen weer eens wat gezelligs te gaan doen. Samen maar ook met het hele gezin.
Natuurljk staat de sex op een laag pitje, het is na zoveel jaar wat minder spannend allemaal. En samen stressen over stofzuigen en ramen lappen is niet echt libido verhogend.Je hoeft haar niet te versieren en zij jou niet.
Wees lief en zorgzaam voor elkaar en jullie kinderen, kijk wat dat brengt, op een positieve manier.
Scheiden en wat losse dames voor de sex ïs weer spannend, voor even.
Wel eerlijk zijn, als er echt onoverkomelijke zaken spelen en je ziet een toekomst samen niet zitten, dan houdt het op. Dat haal ik nu niet uit je verhaal.

Doe iets

Toen ik je post las, dacht ik eerst wat een eerlijk bericht over huishouding en zo positief over zjn vrouw. Even later schreef je dat je je vrouw niet meer zo aantrekkelijk vond. Wat een afknapper!

Ik kan mij goed vinden in de post van wil40. Het is ook prettiger thuis komen in een opgeruimd huis, dat geldt voor jullie beiden. Helemaal als het een einde van de conflicten inhoudt en je ook de goede kwaliteiten in elkaar terug ziet. Maar jullie kennnen elkaar al minimaal 15 jaar, laat je het nu ploffen omdat basis van haar uiterlijk?
Of kom je in actie, (wat je ergens ook naar al je gezinsleden toe verplicht bent), door een huishoudelijke hulp in arm te nemen en met je vrouw samen opnieuw een relatietherapeut te benaderen ( zoals zij jaren geleden jullie huwelijk probeerder te redden ).

Misschien heeft brave Hendrik ook gelijk; midlifefase anders loop je toch niet weg van zo'n verstandig en mooi, en aangename persoon met een heel intelligente, innemende en zachte persoonlijkheid.

Gooi niet zo maar weg vanwege de troep en de matige sex alsof de rest geen waarde heeft.

Els

Els

07-06-2016 om 10:09

Duidelijke zaak

Hulde voor BraveHendrik. Precies verwoord wat ik direct dacht. Flink aan de slag Anoniem! Wij zijn inmiddels 10 jaar verder en ik kan je vertellen, het is meer dan de moeite waard. Meer dan genoeg stellen om ons heen hebben de (in mijn ogen) makkelijke weg gekozen en zijn nu een heel stuk minder blij dan wij! Zij hebben opnieuw een spannende verliefde tijd achter de rug (want het is gewoon erop wachten totdat een van jullie verliefd wordt) en vervallen vervolgens terug in dezelfde situatie. Hoe hard ze ook geprobeerd hebben dat te voorkomen. Geen verdieping maar gewoon een herhaling van zetten. En de meesten vinden het nu zo ontzettend zonde. Openheid van zaken, zonder verwijten met respect ieder zijn eigen tijd en proces gunnen en vooral sámen de schouders eronder. Ook als het tijdelijke (heel) moeilijk gaat. Succes!

Paddington

Paddington

07-06-2016 om 11:45

Werken aan je relatie

Trouwen is niet voor niets een werkwoord.

Kijk naar wat jullie al 15 jaar bij elkaar heeft gehouden. Het is tijd voor actie. Je ziet nog zoveel moois in haar, wil je dat echt laten schieten? Waar een wil is, is een weg.

Scheiden wordt mijns inziens vaak te makkelijk als uitweg gezien. Denk even wat je allemaal kwijtraakt. Op financieel gebied is het dat waar jullie nu met 1 gezin van leven, dan ineens 2 huishoudens betaald moeten worden. Je ziet je kinderen niet meer elke dag. Voor je kinderen is het helemaal verschrikkelijk. Hun vertrouwensbasis wordt compleet ontwricht.

Dus zoek hulp: hulp in het huishouden en/of relatietherapie.

Ik hoop dat jullie er allebei voor willen knokken zodat jullie beide zich weer veel fijner gaat voelen.

Anno

Anno

07-06-2016 om 13:19

ik weet

Ik weet dat het niet persoonlijk is, maar scheiden is nooit makkelijk en zeker geen makkelijke uitweg. Je gooit namelijk je hele leven overhoop en niets wordt meer hetzelfde, meestal moeilijker en het herstel kan heel lang duren. Het kan zelfs gemakzucht zijn om bij elkaar te blijven.
Als je er dan toch voor kiest moet het moeilijk geweest zijn.
Ik heb het 28 jaar volgehouden en bij mijn scheiding zeiden mensen: maar JE (ik dus, niet hij) hebt nog niet alles geprobeerd.
Hoe weten zij dat?
Zaten zij bij me bij de hulpverlening? Zagen zij hoe het er aan toeging achter gesloten deuren?
Vroegen zij me regelmatig hoe het ging?
Waren zij niet degene die niets meer lieten horen toen de kogel door de kerk was? Maar een mening hadden ze wel, het was de makkelijke uitweg. Ik kan je vertellen dat het dat niet was, zelfs niet als je goed uit elkaar gaat en het geen vechtscheiding is.
Je moet je echt op je eigen situatie richten, niet op die van een ander, want je weet niet hoe het was.

Verder, als er van beide kanten liefde zit: ga er voor, uiteraard.
Maar wees altijd eerlijk en open in je communicatie en houd iemand niet onnodig aan het lijntje. Ga liever weg dan dat je blijft zonder gevoel, dat is vernederend.

Paddington

Paddington

07-06-2016 om 13:55

@Anno

Ik begrijp gerust dat er mensen zijn die wel heel veel hebben geprobeerd. Helaas ben jij een uitzondering.

Daarnaast is het ook zo dat je er twee nodig hebt om het te maken en maar 1 om het te breken.

De mensen (waaronder ikzelf) zijn gescheiden zonder dat alles geprobeerd was. Ja, mijn scheiding is er zo eentje. Helaas had mijn toenmalige man geen zin om aan onze relatie te werken. Hij had al een ander bloemetje op het oog, die heel welwillend haar eigen scheiding in gang zette.

Aan jezelf werken

Je kunt misschien ook leren om tevreden en dankbaar te zijn voor wat je hebt. Wensen en kiezen voor wat je al bereikt hebt en daar zelf aan werken.
Niet aan de ander werken maar aan jezelf.
De ander accepteren en liefhebben kan een keuze zijn.
Het gras is elders altijd groener maar een zinvol leven maak je zelf.
Het doet me denken aan de leefregels van Benedictus, bijvoorbeeld in het boek van Wil Derkse daarover.
Ik heb het ooit op mijn werk behandeld gekregen als een methode om je werk met aandacht te doen en met kleine stappen steeds te werken aan verbetering. Maar ik vind het ook een goede methode om aan je relatie te werken.
Relatietherapie werkt soms niet zo goed omdat je inzoomt op wat er bij de ander en bij jullie samen niet goed gaat. De kunst is om aan jezelf te werken, anders naar je leven en je relatie te gaan kijken en daar dan zelf verbeteringen in aan te brengen. Hoe je met jezelf en met de ander omgaat kan de relatie verbeteren.

Mijntje

Mijntje

07-06-2016 om 14:19

aantrekkelijk

Je vindt haar niet meer aantrekkelijk, schrijf je. Als zij ongelukkig is zal ze niet meer zo haar best doen. En ze is nu een stuk ouder, we worden allemaal onaantrekkelijk
Goed mogelijk dat jij ook niet meer zo aantrekkelijk bent trouwens. Je wordt er niet mooier van door je ongelukkig, eenzaam en depressief te voelen

Even later schrijf je weer dat je vrouw mooi is. En ook haar karakter. Doodzonde dan om haar te laten lopen! Werk aan de winkel om meer tijd samen door te brengen. Aan je sexleven valt wat te doen, door het te doen. Hoe langer je het niet doet hoe hoger de drempel wordt.
En die huishoudster, die kan je inhuren.
Ja, het kan nog goedkomen!

scheiden is makkelijker, dus zij zegt doen

Beste mede-lotgenoten,

Ik zit er even helemaal doorheen, ik wil gewoon even mijn verhaal kwijt ook al gaat het me waarschijnlijk niet helpen. 2 april werd ik na 8 jaar relatie, 3 1/2 jaar huwelijk met een zoon van bijna 2 van mijn gelukkige huisje-boompje-beestje podium afgedonderd. Mijn (voor mijn gevoel nu ex) vrouw zei tegen mij dat ze niet wist of ik het alleen ging redden en daarmee bedoelde ze (naar ik later pas begreep) dat ze mij ging verlaten.

Het was voor mij als een donderslag bij heldere hemel, ik snapte eerst de oorzaak niet maar na veel, af en toe niet zo vriendelijke, communicatie kwam ik erachter dat :
1) we in een sleur waren geraakt
2) ik haar het gevoel gaf dat ze ze er alleen voor stond in het huishouden, verzorgen van ons kind, eigenlijk in alles
3) dat ik mezelf had teruggetrokken (klopt !)
4) dat er geen intimiteit meer was
5) dat ze het niet erg zou vinden als ik vreemdging
6) dat ze gewoon geen gevoelens meer voor me had.

Nou dan weet je wel. De eerste 2 weken heb in een soort roes geleefd, wel bewust en op eigen keuze mijn gedrag volledig aangepast door het hele huishouden te doen
en ook voor de kleine te zorgen.
Maar toch zei ze later nog dat het er niet toe deed.
Ze had er geen vertrouwen in dat ik mijn gedrag blijvend kon houden (uhh: hallo !! IK heb dit veranderd voor mezelf NIET voor jou).
Ik het zelfs nog een relatietherapeut ingeschakeld, alleen wilde ze toen (nog) niet.

Zij heeft na 4 weken toch besloten om relatietherapie te starten, maar is zij wel na een week toch uit het huis getrokken en bij haar ouders gaan wonen.
Ze heeft bijna haar hele huisraad meegenomen (op een paar kleine dinge na) want ze wilde al haar spullen in haar buurt hebben (waaronder ook onze gezamenlijke foto albums, want : 'in de huwelijkse voorwaarden zijn deze van mij', ja en we zijn niet niet definitief uit elkaar....).
In huis is niet eens meer te zien dat er een vrouw gewoond heeft.
Het beklemde haar blijkbaar teveel om mijn buurt te zijn, ook al leefden we al volledig langs elkaar (zonder aanrakingen, gezellige gesprekken of gesprekken over de relatie).

Nou bij de intake van de relatietherapie gaf ze aan dat ze niet van me hield, therapeut zegt dat kan terugkomen en vraagt 'wil je dat voor 100% proberen' ?
Zij zegt, ja dat wil ik proberen.
OK wij dus aan de therapie, ik deed 200% mijn best, maar ik had een stemmetje in mijn hoofd dat zei 'dit gaat te makkelijk, zij weet volgens mij niet wat dit inhoudt of doet dit om een andere reden'.
En ja mijn stemmetje kreeg gelijk, na 2 sessies (2 weken) merkte ik dat ze toch haar eigen ding deed.
Ze was alweer naar een andere woning aan het zoeken was en ze gaf aan dat een scheiding financieel beter zou zijn, want ze kon niet en de hypotheek en huur betalen, en dan kreeg ze meer geld van de belasting, over ijskoud gesproken.
Bij de relatietherapie liet ze doorschemeren dat ze dit toch hoofdzakelijk deed om de communicatie te verbeteren (nou vold dan een cursus) en dat ze dich door haar omgeving gepushed voelde.
Dus voor mij was een scheiding onvermijdelijk en dat was dus voor mij de reden om het te accepteren en dan maar te proberen op een normale manier uit elkaar te gaan.

Ik wilde er namelijk geen vechtscheiding van maken en te zorgen dat mijn zoon (ik heb alleen voor een kind gekozen, om hem een super en stabiel leven te geven, nou NIET dus) toch tenminste nog een beetje een goed leven zou krijgen, ook al heeft mijn (ex)vrouw deze toekomst (die hij nooit zal meemaken) voor hem in duizend stukjes geslagen.
Echter dat was voor mijn (ex)vrouw blijkbaar niet genoeg, zo egoistisch als ze is heeft ze schijnbaar al die tijd (sinds 2 april) contact gehad met een collega op het werk.
Zoals ze zegt is er niets gebeurd (dat hoop ik voor haar) en heeft ze geen relatie (dat moest er nog bijkomen).
Ik geloof haar natuurlijk niet helemaal, maar alleen al de intentie, het liegen en het bedrog zorgen ervoor dat ik de hele zooi overboord wil gooien.

De enige die mij nu tegenhoudt om met advocaten en alles wat ik heb te zorgen dat zij niet meer krijgt dan ze verdient, is mijn zoon.
Ik wil niet dat hij opgeoeit met het idee dat het normaal is dat mensen elkaar naar de verdommenis helpen.

Maar ik heb het er nu verdomde moeilijk mee, vooral omdat mijn (ex)vrouw ook nog eens het type is dat je in je gezicht uitlacht om je gekwetstheid
en zegt dat zij ook haaf behoeftes heeft (behoeftes ? Ik heb al 8 jaar behoefte aan seks en die krijg ik ook niet, 1x in de maand mocht ik blij mee zijn).
Kleine f....g egoiste wat ze is.

Om het verhaal compleet te maken, zij heeft een generalistische angststoornis, een herpes soa uit een eerdere relatie, bekkeninstabiliteit,
loopt nu bij een psycholoog, is net 35 geworden en heeft volgens mij gewoon last van een mid-thirty / midlife crisis
of heeft plotseling een narcistische-persoonlijkheids-stoornis (NPS) ontwikkeld.

Natuurlijk ben ikzelf ook niet de makkelijkste, ik weet dat ik ook schuld ben aan de scheiding.
Maar verdomme rond die dan gewoon fatsoenlijk af voor je kind en ga niet liggen te klootviolen met een of andere slome duikelaar op je werk,
die eens een keer iets liefs tegen je zegt.
En ga dan niet 's avonds als een op hol geslagen puber na een werkuitje samen met hem in een auto zitten op een parkeerplaats bij een bos
in de middle of nowhere (waardoor ik mij zorgen maak) en terwijl je ouders op je wachten en ook niet weten wat je nu eigenlijk in je huwelijk aan het doen bent.
En haar ouders durven er al niets meer van te zeggen en steunen haar nu in haar gevecht tegen mij, want ja het blijft toch hun dochter ... ugh ... verwend nest.

Is er werkelijk geen wilskracht meer over om jezelf in te houden en niet toe te geven aan je lusten.
Ik houdt het al 8 jaar vol als man zijnde (en daar ben ik verdomde trots op), heb NOOIT een scheve schaats gereden.
En is dit nu wat ik hiervoor verdien ?
Behandel me tenminste met respect na al die tijd die we samen wel goed hebben doorgebracht en niet als een stuk vuil dat staat te wachten op de vuilophaaldienst.

Ik ben gelukkig een positief ingesteld iemand, maar als ik dat niet was dan had de depressie die op de loer ligt me al gegrepen.
Dan had ik denk ik uitgevoerd, wat ik soms wel eens denk (kon ik er maar op een eenvoudige manier een eind aan maken).
Dat is voor mij echter geen oplossing, want ik wil mijn zoon zien opgroeien en ook mijn zoon mijn levenswijsheden meegeven
(niet teveel van de negatieve, want dan vertrouwt hij geen enkele vrouw meer).

Frappant detail, ik heb 4 lange relaties (in 15 jaar) gehad en in 2 daarvan ben ik op het einde bedrogen geworden, dus dat ik nu een soort deja-vu heb vind ik niet meer dan normaal.
Vreemdgaan, een relatie kappen omdat het gras groener is bij buren, makkelijk opgeven. Waar gaat het in deze wereld heen.
Instant gratification en onverschilligheid, soms denk ik dat we als menselijk ras beter kunnen uitsterven, want slechter dan dit kan het bijna niet meer worden.

Uhh Daniel79,

Is het niet beter om een eigen draadje te starten?
Ik begrijp dat je iets van je af wilt schrijven maar niet door het draadje van een ander heen.

Vesper Lynd

Vesper Lynd

07-06-2016 om 18:41

Scheiden

Ik kan met volle overtuiging zeggen dat ik nooit spijt heb gehad van mijn scheiding. Het is de beste beslissing die ik ooit heb genomen. Ook geen moeilijke eigenlijk. Het huwelijk dat ervoor zat was 1000 keer moeilijker.

Every cloud has a silver lining

@Flanagan en anderen: Excuses voor het posten van mijn verhaal als reactie, bij deze als een apart draadje aangemaakt.

Toch wil ik iedereen die in deze situatie zit een hart onder de riem steken, je staat er niet alleen voor, ook al helpt het niet.

Wat ik wel heb beseft is, dat als er eenmaal een scheur/breuk is, is dat ook niet meer met seconde lijm op te lossen. De breuk moet vanuit de andere partij worden opgelost en als dat niet of te laat gebeurt ... tja dan hoorde het zo te zijn en ben je verder gegaan en toch al weer bezig met je eigen leven.

Ik blijf toch positief, na regen komt zonneschijn, nu nog wachten op de eerste straaltjes.

anoniem

anoniem

09-06-2016 om 08:50

slopende twijfel

hallo,
vooreerst mijn dank voor alle reacties, ik heb er erg naar uitgekeken om die te lezen.

Ik deel de mening van Anno dat het heel moeilijk is om de situatie van iemand anders in te schatten (je was er niet bij, je hebt het niet beleefd in al zijn aspecten en facetten, dus is het heel moeilijk om in te schatten hoe het voelt), maar ik heb wel veel aan de ervaringen en de verhalen die hierboven staan.

Maar misschien heb ik mijn punt niet duidelijk genoeg gemaakt; ondanks alle positieve elementen in onze relatie en in haar persoon, waarvoor ik mijn best doe om die te blijven 'zien' en erkennen, is het momenteel zover gekomen dat het gebrek aan en intimiteit en erotiek tot een echt breekpunt is geëvolueerd, met dien verstande dat ik ook geen intimiteit en erotiek meer zou verlangen met haar - dat is op, over en voorbij.

Of hoe het mij veel makkelijker viel om te beslissen om te trouwen, dan om te beslissen om te scheiden......

vrouw van 54

vrouw van 54

09-06-2016 om 09:41

anoniem: als je terug kijkt heb je genoeg geleefd

hallo allemaal

ik heb niet alle post gelezen dus t kan dat ik iets benoem wat er al staat. Daarvoor excuses.
Ik als vrouw van 54 denk nu (na enkele relaties)als de koek op is dan is t ook op. Niet omdat het gras aan de overkant misschien mooier zou kunnen zijn. Nee, puur gebaseerd op die behoefte die je had op dat moment.
Bijv; stel dat je iemand alleen maar leuk vindt om te gaan dansen/stappen/ en zijn/haar gezelligheid en andere karakter eigenschappen vindt je op dat moment niet belangrijk, dan gaat t ook niet werken voor langere termijn.
Een aantal basis behoeften moeten wederzijds zeker aanwezig zijn en blijven om voort te bouwen.

Wat intimiteiten betreft denk ik, dat je je behoefte ook buitenhuis kunt zoeken, indien je partner dat goed vindt.1.

Mannen komen van Mars en vrouwen van Venus syndroom ook bij jullie voordoen, nl: jullie zijn te uitgeput...zij heeft behoefte aan emotionele intimiteit(parten, mede-delen) en jij aan lichamelijke(sex, gevarieerde sex). 2.ja en dan kom je niet tot elkaar.

Een mens is onderhevig aan veranderingen. een midlife crisis zet je op een kruispunt: ga je nieuwe dingen zoeken in een nieuwe relatie of ga je nieuwe dingen zoeken in je oude relatie.3.

Als je t gevoel hebt je hebt niet voldoende geleefd, ge-experimenteerd, gedaan, uitgezocht en je wilt dat graag? Jij zelf zal de knoop moeten doorhakken. Maar ook in die nieuwe fase zullen er minder leuke momenten voorkomen(Je bent alleen, je hebt weer ruzie, je hebt geen geld, niemand bereikbaar). Waar t om gaat: als je terug kijkt op je leven als je 80 bent, kun je dan zeggen ik heb geleefd?. Daarvoor zijn we op aarde denk ik om te leven en niet om opgesloten te worden in een kooi van geboden en verboden 4.

Je bent zelf verantwoordelijk voor jouw eigen geluk, gezondheid, vreugde, genot,invulling, vernieuwing, enz

Hopelijk er je er iets aan!
Succes

vrouw van 54 jaar

Alicia

Alicia

09-06-2016 om 10:49

vrouw van 54

'Je bent zelf verantwoordelijk voor jouw eigen geluk, gezondheid, vreugde, genot,invulling, vernieuwing, enz'

Als er kinderen in het spel zijn, ben je ook verantwoordelijk voor hun geluk. In ieder geval zo lang ze jong zijn. Jouw stelling houdt daar geen rekening mee en dat vind ik behoorlijk egoïstisch.

vrouw van 54

vrouw van 54

09-06-2016 om 12:46

Alicia

Alicia..het is makkelijk om te oordelen dat iets behoorlijk egoitisch is.

Helaas er is geen enkel passende oplossing die iedereen tevreden, blij of gelukkig maakt als er sprake is van een scheiding.

Ideale situatie zou zijn in harmonie scheiden en in harmonie de kinderen opvoeden. Menigen is dit echter niet gelukt omdat op een gegeven moment jaloezie, wrok, geld, macht parten gaat spelen, waardoor de harmonie plaats maakt voor een "vechtrelatie".

Wat mij stoort aan dit soort opmerkingen, is alsof zelfkastijding de enige manier in om kinderen wijsheid, veiligheid, liefde, zelfredzaamheid, zelfstandigheid te leren.

Ik heb mijn kind alleen opgevoed ZONDER wrok of egoisme, maar met liefde en wijsheid dat er verschillende relatie vormen zijn met of zonder kinderen(2 mannen, 2 vrouwen,1 vrouw of 1 man). En dat de relatie tot jezelf belangrijk(liefdevol) is. Pas daarna kun je liefde geven of overdragen.
Hij mocht altijd contact houden met zijn vader maar dat heeft hij zelf niet gewild. Kinderen willen niet opoffering zien, maar willen zien dat je er bent voor ze als ze je nodig hebben, voelen dat je van ze houdt,

Dus zo egoitisch ben ik niet ingesteld, vind ik zelf

mwah

Het is toch inmiddels wel algemeen bekend dat kinderen ALTIJD beter afzijn als ouders bij elkaar blijven tenzij die elkaar echt de tent uitvechten. Het maakt voor die kinderen heus niet uit dat hun ouders het zo spannend allemaal niet meer vinden. Jammer dat als je niet wat zorgvuldiger bent geweest in je partnerkeuze voor er kinderen waren, maar als ze er eenmaal zijn maak het 'karwei' dan ook samen af.

Het te allen tijde najagen van het eigen geluk is volgens mij een belangrijke reden dat er zoveel scheidings-ellende is. Zet jezelf eens niet op de eerste plek, wees eens tevreden met 'tevredenheid' in plaats van dat het altijd allemaal maar geweldig moet zijn.

Alicia

Alicia

09-06-2016 om 14:35

welnee vrouw van 54

'Ideale situatie zou zijn in harmonie scheiden en in harmonie de kinderen opvoeden'

Wat een bullshit. Ideaal zou zijn in harmonie getrouwd blijven en je kinderen niet (steeds) blootstellen aan je eigen puberale 'ikke, ikke, ikke'.

Lottemarie

Lottemarie

09-06-2016 om 22:01

Geen bullshit

Het kan hoor, 2 ouders, allebei met een nieuwe liefde en 4 kinderen die heel gelukkig en stabiel zijn.
Natuurlijk was dat niet mijn insteek toen ik trouwde met mijn jeugdliefde. Maar als je dan andere keuzes maakt (of eigenlijk werden die voor mij gemaakt) is het je plicht om in ieder geval voor de kinderen een fijn klimaat te scheppen. En ja, dan moet je over je zelf heen stappen en soms met een ijzeren glimlach en samengeknepen tenen die andere keuzes accepteren. Maar ongelukkig in een een huwelijk blijven 'voor de kinderen'? Lijkt me ook geen goed idee.
Begrijp me goed, ik pleit niet voor scheiden. Volgens mij is het juist heel erg sterk om niet die weg te kiezen maar te vechten voor wat je hebt. Maar soms valt er niets te kiezen.

vrouw van 54

vrouw van 54

09-06-2016 om 22:02

nieuwe kijk

Wat mij betreft mag er een nieuwe kijk komen over ouders en kinderen.
Wat zou t fijn zijn als alle kinderen geen ballast meekregen van traditionele denkwijze, traditionele leefvormen en hypocrisie.

Alsof kinderen die met beide ouders opgroeien alleen goed terecht komen alsof zij t alleen goed doen alsof die leefvorm het beste uit een kind haalt alsof die traditionele leefvorm het beste is voor een kind

Door zo vasthoudendheid te zijn aan die traditionele leefvorm, daar komt alle haat, boosheid, frustratie uit, omdat t ideaal plaatje niet meer klopt en uitkomt. En die frustraties van vader EN moeder krijgen de kinderen ook mee van hun ouders die gedwongen bij elkaar blijven.

Je bent er samen aan begonnen en t klusje wil je t liefst samen klaren.Dat is het ideaal plaatje denk ik voor iedereen.

Maar als t samen niet meer gaat, respecteer het geluk van het kind en gun het kind dan ook een veilige en liefdevolle omgeving. Desnoods alleen met moeder. Wat is daar mis mee?

Dat er daarna rompslomp komt( financien, nieuwe partner, afspraken niet nakomen dat heeft te maken met ieders eigen ego, fatsoen en zelfrespect.

Anno 2016 mag een vrouw best wel trotser zijn op haar eigen krachten en kunnen en meer zelfrespect hebben

Ely

Ely

09-06-2016 om 22:15

Vrouw van 54

"Desnoods alleen met moeder"... Of desnoods alleen met vader, die mis ik even geloof ik

vrouw van 54

vrouw van 54

09-06-2016 om 22:20

Ely

desnoods met vader
ook prima.
mannen kunnen prima met een kind omgaan
wellicht anders in menige vrouwen ogen
maar mannen kunnen ook wel opvoeden
die erkenning mag er ook komen nu langzamerhand
als vrouwen alles blijven ontnemen dan zullen de mannen vaderschap niet kunnen leren.

Vrouwen moeten ook een keer ophouden om te denken dat ze beter zijn in opvoeden en moederschap.

Jippox

"Het is toch inmiddels wel algemeen bekend dat kinderen ALTIJD beter afzijn als ouders bij elkaar blijven tenzij die elkaar echt de tent uitvechten. "
Dat is natuurlijk wel erg gechargeerd. Kinderen die opgroeien met ouders die onverschillig in een liefdeloze relatie naast elkaar leven, komen daar ook niet altijd beter af. Een partner die de ander (subtiel) kleineert, voortdurend de les leest. De ruzies ontstaan niet omdat de andere partner het slikt. Ik kan nog wel meer redenen noemen waarbij geen knallende ruzies zijn maar de relatie ongezond is en geen fijn beeld voor kinderen om mee op te groeien. Waar die kinderen in hun eigen relaties ook last van kunnen krijgen.
Ik vermoed dat je zelf niet gescheiden bent en dat je heel goed weet hoe fout gescheiden stellen dat hebben gedaan. Ik vind scheiden zeker een allerlaatste oplossing. Maar dat wil niet zeggen dat je pas weg kunt als je een asbak naar je hoofd hebt gekregen of elkaar wekelijks de huid helemaal vol scheldt.

Vrouw van 54

Vrouw van 54

12-06-2016 om 09:05

Oertijd

Mensen mensen mensen, in de oertijd en tot kort geleden waren de mannen er niet voor vrouwen en kinderen. Hadden die mannen meer vrouwen en kinderen dan huizen.
Toen overleefden de vrouwen en kinderen het ook. Of niet?
We hebben ons door de evolutie en socialisatie gekker en afhankelijker laten maken. Weg is onze eigen kracht en eigen kunnen.

Liefde voelen is niet afhankelijk van waar je bent/woont. Liefde voelen is wat je overbrengt en wat de ander hoort en de tijd die je eraan besteed,
Liefde is hoe je houden van uitlegt en zelf invulling aan geeft.

Vrouwen en mannen gaan dierlijk gedrag vertonen na hun scheiding omdat beiden pijn lijden. Ipv dat op te lossen gaan ze ruziën over de ruggen vvan de kinderen(over geld, nieuwe partner, afspraken niet nakomen enz)
Hier verliest men fatsoen en zelfrespect na hun scheiding. En dan komt de ego om de hoek kijken en de donkere zijde in de mens.

Kinderen krijgen ook de verwarrende signalen van een huwelijk.
Als t huwelijk heilig is dan moeten de gevoelens naar elkaar ook heilig zijn. Dan mag het gevoel in de mens dan ook niet veranderen. Maar alleen maar omdat er kinderen zijn moet jij zelf, jouw partner en jullie kinderen pijn lijden en schikken?

Alicia

Alicia

13-06-2016 om 15:43

Als je niet bereid bent om je te schikken naar je kinderen, had je er niet aan moeten beginnen.

Li

Li

13-06-2016 om 15:53

Polygamie

is in verreweg de meeste culturen een luxe-verschijnsel. Alleen rijke mannen konden vroeger en nu meerdere vrouwen (en bijbehorende kinderen) onderhouden. Ik ben dus benieuwd waar je dat vandaan haalt, van die oertijd toen vrouwen voor zichzelf moesten zorgen (welke tijd precies, en waar?).

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.