Depressie / vreemdgaan....en nu?
pfff.....waar zal ik beginnen!
Nu 9 jaar samen waarvan een aantal jaar getrouwd, één kind en altijd al vechtend de tegen de depressie van mijn partner.
Hij zoekt al jaren naar een manier om het dragelijk te maken, en de ene keer lukt dat beter dan de andere...de hulp in de loop der jaren heeft niet mogen baten. Ik had me er bij neergelegd...ik kon er mee om gaan, ik wist dat empathie en 'de kleine dingen' voor hem geen gemakkelijke opgave waren, en toch geloofde ik altijd in een toekomst,....ooit zouden we samen écht gelukkig zijn.
Agfelopen week barste zijn bom, hij is vreemdgegaan, één keer, 3 weken geleden met een moeder van school. Mijn wereld ligt in duigen...de man die ik al die jaren gesteund heb, waarvoor ik al jaren genoegen neem met minder zoekt nu zijn geluk buiten de deur?? Daarnaast heeft hij bekend aan mij dat hij belachelijk veel drinkt...ik heb zijn voorraad gezien...belachelijk veel inderdaad.
Ik weet dat vreemdgaan en alcoholisme een symptoom van de heftige depressie zijn, maar ik kan het gewoon niet aan dat hij, terwijl hij mij nooit iets van échte liefde kon laten zien, wel met een andere vrouw de bosjes in kon duiken. Een andere vrouw, die er overigens, net zo belabberd aan toe is als hijzelf! De vrouw ziet hij gemiddeld 3 keer per dag, bij het ophalen van ons kind op het schoolplein...hoe moet ik daar mee om gaan?? Hij zegt dat hij voor mij wil gaan, maar dat ze nog wel in zijn hoofd zit, wat logisch is, verliefdheid gaat niet in één klap over...daar kan ik, met veel moeite begrip voor opbrengen, maar het gevoel van verraad....pfff..dat is heftig!
Hij wil niet meer leven, alle ellende van de afgelopen jaren is er nu ein-de-lijk uit en we hebben een afspraak bij de ha voor morgenochtend, vanavond slaapt hij niet thuis, ik kan 'm even niet om me heen verdragen. Ik wil niet liever dan oud en verlept worden met hem...maar ik kan nu niet verder denken dan dit enorme gat in de grond waar ik in zit en waar ik, zoals het nu lijkt, nooit meer uit ga komen....
Ik heb opbeurende woorden nodig, van vrouwen bij wie het gelukt is om verder te gaan met hun man....want dat is mijn doel, het laatste wat ik de andere vrouw gun is MIJN man...de man waar ik al jaren voor vecht ga ik écht niet zomaar opgeven...maar hoe???
Liefs, Taksi!
Ach lieverd
Ach lieverd, wat een rot situatie. In ieder geval verdien je een dikke knuffel. Ik kan het gevoel van verraden voelen me zo goed voorstellen.
Mijn verhaal is in een notendop: ook depressie, ook vreemdgegaan (hij) maar dan iets vaker dan 1x maar gedurende een periode structureel. We zijn inmiddels een jaar verder. Een jaar waarin ik volledig stuk ben gegaan (depressie/burnout). Maar ook een jaar waarin we verschrikkelijk veel gepraat en geleerd hebben.
En een haar waar we als stel gegroeid zijn. Het is voor ons een grote eyeopener geweest. Ik kan in alle eerlijkheid zeggen dat de relatie nu beter is dan een jaar geleden. Al doet het soms nog verschrikkelijk pijn.
Maar mijn verhaal is het jouwe niet. Je zal je eigen weg moeten kiezen. Het enige advies dat ik je kan geven is om je hart te volgen. En je hoeft nu niet te beslissen of je wel of niet samen door wil. Je kan ook afspreken om daar nu even niets mee te doen en het stof even te laten zakken.
