Relaties Relaties

Relaties

Help, zit muurvast! ik wil deze hel uit


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
GS

GS

22-06-2016 om 13:52

depressief

my 2 cents (voor wat t waard is)
Is er wel geld voor een psycholoog? Je man klinkt behoorlijk depressief. Verder, ik zou hem dringend vragen te stoppen met Truus. Zij is kennelijk toch ook niet zijn grote liefde en het breekt jou enorm op. Als hem dat niets interesseert -wat zoiets voor jou is- tsja, dan is niet alleen de liefde voor jou weg, maar ook het respect.
Ik proef een beetje dat hij jou de schuld geeft dat je zijn 'nood' niet hebt opgemerkt. Ik vind niet dat jou zoiets te verwijten valt. Hij is kennelijk dan ook niet duidelijk genoeg geweest. Bovendien is zijn geluk niet jouw verantwoordelijkheid.

moederziel

moederziel

22-06-2016 om 14:33 Topicstarter

Depressief

Lijstjes maken en praktisch denken... ga ik zeker mee aan de slag!

Ik vind het gevaarlijk om in te vullen wat er in man omgaat, maar ik zie ook een andere man dan in de 20 jaar hiervoor. In de eerste weken van de breuk op het manische af (want straalverliefd), nu mat, serieus, en ontzettend wisselvallig in stemming. Zegt bij wijze van spreken op zondag dat we elkaar moeten steunen en dat ik vooral niets moet doen omdat alles in beweging is. 5 dagen later is hij boos omdat niemand zijn gevoelens serieus neemt. Weer paar dagen later zit hij als een oester in het gesprek. Totaal onbereikbaar.

Soms denk ik dat ik deze fase gewoon moet uitzitten. Maar dat is een bijna onmenselijke opgave... En hou ik jezelf dan niet gruwelijk voor de gek?

moederziel

moederziel

22-06-2016 om 14:38 Topicstarter

Nog even de lijstjes

Overigens kan mijn lijstje best kort zijn Ik wil hem én mijn gezin nog niet loslaten. Er zit nog teveel voor mij, te waardevol. Teveel liefde nog, hoe idioot ook. Tegen beter weten in misschien wel. Maar scheiden kan altijd nog, denk ik dan, dat is echt mijn allerlaatste optie

En de huisarts?

Misschien kan die je man doorverwijzen naar maatschappelijk werk bijvoorbeeld?
Hij moet praten, zijn hart luchten? Speelt er meer? Zorgen, werk, financieël?
Jij kan dat ook niet allemaal invullen, lijkt me logisch.

moederziel

moederziel

22-06-2016 om 14:49 Topicstarter

Psycholoog is er al

sorry, was niet duidelijk. Man ziet een psycholoog, maar die vraagt volgens hem niet diep door. Geeft zelf aan dat hij op zoek is naar zichzelf. Lijkt mij zacht uitgedrukt

Oooo, dat is zoooo 2014

Ik dacht dat het "uit de mode" was, op zoek naar jezelf? Doodmoe werd ik ervan; de sabattical years, naar Afrika vrijwilligerswerk doen, emigreren naar Griekenland en olijven plukken, een paar jaar op zoek naar jezelf met uitkering en de abrupte scheidingen met directe een nieuwe vlam, eventueel van internet uit een ver land en jonger.

Na 20 jaar huwelijk wordt het allemaal wat gewoon, de dagelijkse sleur, het opvoeden....

Hij is op zoek, dan moet hij snel zoeken wat hij kwijt is of kwijt dreigt te raken
Met wat galgenhumor wordt het leven wat dragelijker, hou je taai.

GS

GS

22-06-2016 om 15:23

aaah

En nu is het de schuld van de psych dat hij het niet op tafel legt omdat hij/zij niet doorvraagt?! Hij legt het wel bij een ander op het bordje he? Waarom komt hij er niet gewoon zelf mee op de proppen? Of gaat op zoek een andere psych.

Moeder

Moeder

22-06-2016 om 15:27

Ook zoiets

Hier een vergelijkbaar verhaal. Ook een Truus maar dan al jaren en een man met een depressie. Ik heb gezorgd, vergeven en alles geslikt. Jarenlang. En uiteindelijk heeft hij voor Truus gekozen. Nu ben ik behalve verdrietig ook nog gigantisch boos op mezelf dat ik me al die jaren zo heb laten bedriegen en heb laten gebruiken.
Met de wetenschap van nu zou ik hem meteen het huis uitschoppen.
Bij ons waren trouwens ook 1000 en 1 bezwaren maar toen het eenmaal klapte en hij dus definitief voor de Truus had gekozen losten die zich allemaal op. Op een heel vervelende manier, ik ben alles kwijt maar nu begrijp ik niet meer waarom het idee het huis te verliezen me tegenhield om hem er uit te schoppen. Uiteindelijk gebeurde het toch.
Achteraf kijk je de koe in z'n kont maar nu zou ik er heel snel een punt achter zetten.

moederziel

moederziel

22-06-2016 om 16:07 Topicstarter

Gevaarlijk

Ik vind het toch link om te psychologiseren. Ik weet niet of hij depressief is. Ik kan alleen afgaan op wat ik zie en hoe ik man in 20+ hechte jaren heb leren kennen. Ja, er liggen nare toestanden in de jeugd, ja, dat heeft hij altijd zorgvuldig weggestopt. Tegelijk was man jarenlang een betrouwbare, zeer loyale, zorgzame en positieve partner. Ik was niet voor niks heel gelukkig met hem. Ondanks emotionele bagage van beide kanten is het ons gelukt een prachtig gezin te stichten, een warm nest voor ons + meerdere kinderen.
Tot ongeveer anderhalf jaar geleden hij zich langzaam aan meer opsloot in zichzelf. Heel sluipend, ik zie eigenlijk nu pas dat er een patroon in zat. Ik weet dat aan onvrede in werk en (toen) gezondheidsproblemen bij mij. Nu zie ik hem vooral worstelen met wat hij wil. Op afstand van het gezin dat hem zo dierbaar is. Ik vind het verschrikkelijk om te zien, en te weten dat hij dit nota bene zélf doet. Hij heeft echt een puinhoop gemaakt en sleept mij mee - en ook de kinderen.

Het familiehuis is ons heilig, want de veilige haven. Maar als ik in m'n wanhoop roep dat het zo niet langer kan, is dat het eerste waar hij mee dreigt: dan verkopen we nu het huis. Hij wéét dat ik dat als laatste wil en werpt zo een drempel op.

moederziel

moederziel

22-06-2016 om 16:16 Topicstarter

En ook...

Liggen er schulden, dat speelde ook in die anderhalf jaar.
Niet dat ik me daar nu door laat tegenhouden of zoiets. Maar het betekent wel een grote belasting. Dat moeten we toch samen oplossen.

Lara

Lara

22-06-2016 om 17:40

schulden

Je schrijft dat er schulden zijn.

Voorheen niet, maar wel de laatste 1,5 jaar?

Ik weet niet hoe groot die schulden zijn.

En kan het zijn dat er meer schulden zijn, dan jij weet? Het zal niet de eerste keer zijn dat iemand zich vreemd (anders dan voorheen) gaat gedragen en het allemaal niet meer weet door financiële problemen.

Misschien iets om op door te vragen bij hem? En aan te geven dat jullie daar samen wel uitkomen.

Moeilijk, iemand die weinig praat en jou de schuld geeft waar het de afgelopen periode niet goed ging.

moederziel

moederziel

22-06-2016 om 18:19 Topicstarter

Had gekund

Lara, maar ik doe thuis de financien en er zitten gelukkig geen extra lijken in de kast.
Maar schaamte speelt wel mee. Man is ambitieus, had grootse plannen voor het leven - ook financieel, maar door oa onverwacht ontslag liep het allemaal anders. Geeft niks, we zijn gezond en hebben elkaar, concludeerden we op dat moment samen. Schouders er weer onder.
Nu is alles in mekaar gedonderd. En is de situatie zo dat ik de deur miet eens achter me dicht kán trekken. Al zou ik willen. En zit ik vast in deze helse chaos. Emotioneel, financieel, heel machteloos voelt het.
Als ik daar lang over nadenk, voel ik alleen maar paniek.

Lara

Lara

22-06-2016 om 19:29

tip

Voor wat het waard is: als je paniek voelt, probeer goed in en uit te ademen.

Bedenk dat er meer mensen in een vergelijkbare situatie als jij hebben gezeten of erger, en die zijn het ook doorgekomen.

Life sucks and then You die - het leven zit vol kleinere en grotere tegenslagen, maar je kunt het aan. Echt!

En zorg zo goed mogelijk voor jezelf in deze zware tijd, troost jezelf, het is gewoon waardeloos, maar je doet je best, maakt er het beste van met alles wat je kunt. Meer dan dat kun je niet doen. Dus adem in, adem uit, je kunt niet meer dan je doet en je komt hier doorheen.

Dikke knuffel xxx

Pennestreek

Pennestreek

22-06-2016 om 19:44

Wil je gewoon even een aai over je bol geven

Want ik heb nog nergens gelezen dat jij ergens terecht kunt met je verhaal, je boosheid en verdriet. Dus om te beginnen even een dikke knuffel. En ik hoop dat je wel mensen om je heen hebt bij wie terecht kunt en die je onvoorwaardelijk steunen.

Ik heb niet echt raad voor je, ik worstel nu al 9 maanden in een soortgelijke situatie, maar dan (denk ik) zonder de Truus. Na bijna 28 jaar samen bleek hij al jaren te twijfelen en eigenlijk wa szijn conclusie dat zijn gevoel voor mij weg was en dat hij niet dacht dat dat ooit terug zou komen. En het leek hem het beste als we masr direct (tijdelijk) uit elklasr zouden gaan om erover na te denken. Nou, mooi dat ik me niet uit mijn huis liet zetten, en hij vertrok toch ook maar niet, dus dat waren rare en nare tijden....

Op dit moment heeft man een opdracht in een andere stad, waar hij doordeweeks (van zondagavond tot donderdagavond) verblijft. Op vrijdag werkt hij vanuit huis en in het weekend is hij dus gewoon thuis, bij zijn gezin. Dat verloopt verrassend harmonieus. Twee maanden terug heeft hij gezegd dat hij definitief wil scheiden. Dat was rond de tijd dat hij die opdracht ver weg kreeg. En sinds die tijd woont hij dus de halve week elders. Dat geeft ons beiden rust en afstand. Zodat we allebei na kunnen denken en we elkaar niet in de weg zitten. En inmiddels twijfelt hij aan zijn besluit. Dat zegt hij niet met zoveel woorden, maar laat hij wel merken in zijn gedrag. En laatst vroeg hij of ik denk dat het goed kan komen tussen ons.

Ik sta er nog steeds hetzelfde in als in het begin. Ik denk niet dat het hem alleen zit in mij of in onze relatie en wat daar in zijn ogen aan ontbrak of scheef in zat. Zeker, de relatie was niet gelijkwaardig en er zaten echt dingen fout, en ik had ook verbeterpunten zeg maar. Maar ik denk dat het probleem toch meer in hemzelf zit, alleen ziet hij dat niet, of wil dat niet zien. Wat ik daarin tekenend vond is dat hij na een gesprek met een therapeut aangaf dat hij het zo'n gek gesprek vond omdat de therapeut het alleen maar over zijn jeugd en de relatie met zijn ouders wilde hebben. Hij begreep niet wat dat met hem of ons te maken had. Terwijl hij mij er regelmatig op wijst dat trekken van mij zo herkenbaar van mijn ouders komen, en dat bepaald gedrag van mij zo duidelijk gerelateerd is aan mijn jeugd en opvoeding. Maar dat hij zelf ook het product is van zijn ouders en zijn opvoeding, datbziet hij dus niet.

Ik heb besloten dat ik (voorlopig) niet degene wil zijn die de stekker eruit trekt. Hij heeft aangegeven niet gelukkig te zijn en zelfs te willen scheiden, dus het praktisch regelen mag hij dan ook lekker zelf doen. En dat doet hij dus nog niet. Ik wacht rustig af. Maar zit intussen niet stil! Ik werk hard aan mezelf. Ben uit de depressie gekropen waar ik in was beland, ben stukken zelfbewuster en zelfstandiger geworden. Ik zoek mijn eigen vertier en de band met de kinderen is enorm verbeterd doordat ik mijn manier van communiceren met ze heb veranderd. Ik ga binnenkort met ze op vakantie (man wilde toch samen gaan, daar ben ik niet op ingegaan). Kortom, ik ben mezelf aan het ontdekken en ik ben blij met wie ik aan het worden ben.

Ik hoop intens dat man op een dag 'wakker wordt' en zich realiseert wat hij weg wil gooien. En dat hij dan bereid is ook aan zichzelf te werken en niet alleen naar mij te kijken. Maar als hij dat niet doet weet ik dat ik het ook alleen kan. Maar het is niet wat ik wil. Want ik hou ondanks alles nog steeds van hem en ik vind het vreselijk voor de kinderen als we uit elkaar zouden gaan. Hij dringt dan gewoon aan ons op dat we elkaar dan nog maar de helft van de tijd zien. En daar kan ik zo vreselijk kwaad over worden! Hij is ruimschoots volwassen, heeft een gezin en verantwoordelijkheden, maar die doen er allemaal niet toe, want meneer voelt zich niet gelukkig. Dat hij door zijn besluit 3 andere mensen ongelukkig maakt, mensen van wie hij zegt te houden, dat doet er dan blijkbaar niet toe, onbegrijpelijk! Maar, zoals gezegd, ik last het besluit aan hem. Ik dring niets op, ga gewoon mijn eigenj gang als hij hier is, en ik hoor het wel als hij eruit is. Totdat ik misschien op een dag vind dat het klaar is. Maar zover ben ik nog niet. Ik hou het zo nog wel even vol.
Maar ik begrijp dus helemaal dat je nog van hem houdt en dat je hem niet voor de keus wilt stellen of hem het huis uit zetten. Ik kan je dus alleen maar heel veel geduld, wijsheid en sterkte wensen.

moederziel

moederziel

22-06-2016 om 22:32 Topicstarter

Pennenstreek wat lief

Ik heb huilend je post gelezen. Wat ben je sterk en rustig! En dat al 9 maanden. Ik ben nog 'maar' krap 4 maanden onderweg. Wat je schrijft herken ik zo. De onrust in man zelf, het aantrekken-afstoten, het diepe gevoel dat zorgt dat je maar niet kunt en wilt loslaten. Ik heb diepe bewondering voor je. Hoe hou je het vol?

Maar hoe doe jij dat als de angst opeens toeslaat? Als je bang bent dat hij definitief afknapt? Hoe behoud jij je eigenwaarde en je kracht? Ik heb zo vaak het gevoel dat man alleen maar ziet wat er niet is en niet wat er zou kunnen zijn. Zo frustrerend en machteloos. Ik ben zo bang het verkeerde te doen, durf niet meer op m'n kompas te vertrouwen. Ik heb er immers al zo naast gezeten.

Ik vroeg man laatst wat ik nou het beste kan doen in zijn ogen. Jij moet niks doen, zei hij toen. Want alles is in beweging. Zo'n verlammend gevoel. Hoe kan ik niks doen?? Hoe doe jij dat?

Gelijkwaardig?

"Het familiehuis is ons heilig, want de veilige haven. Maar als ik in m'n wanhoop roep dat het zo niet langer kan, is dat het eerste waar hij mee dreigt: dan verkopen we nu het huis. Hij wéét dat ik dat als laatste wil en werpt zo een drempel op."

Hoezo gelijkwaardige relatie?

Er is volgens mij niks gelijkwaardig en sinds Truus er is, is zelfs de suggestie weg.
Mannen en bijvrouwen. Het is een bekend verschijnsel. Ze willen ze alle twee Hij gaat niet kiezen.
Je zult zelf moeten kiezen wat je wil.

De oplossing van Paddington vind ik een mooie. Ieder om de week in het studio-appartement.
Heb jij een baan? Zo niet, dan wordt het tijd voor zakgeld. Je zult moeten gaan sparen voor een zelfstandig bestaan.

Dat familiehuis kun je heilig vinden, maar het is misschien wel een molensteen. Of juist en bron van inkomsten (kunnen er nog meer studio-appartement in?)
De oudste kinderen vliegen binnen vijf jaar uit. Over tien jaar staat de laatste lichting op de nominatie om te vertrekken.

Deel je toekomst in in klusters van vijf jaar.
Bepaal welke lijnen jij zelf en zonder je man kunt uitzetten om jouw leven samen met dat van je kinderen vorm te geven. Wees helder over dat wat van jou en je man samen is: Niets gaat de deur uit zonder jouw handtekening. Gelijkwaardigheid moet je opeisen.

Dat bedoel ik

"Jij moet niks doen, zei hij toen. Want alles is in beweging. Zo'n verlammend gevoel. Hoe kan ik niks doen??"

Dat is gewoon niet eerlijk. Als jij niet beweegt en niks onderneemt kan alles op zijn termen en in zijn tempo. Dat vraagt van jou om jezelf helemaal opzij te zetten in het belang van zijn 'proces' wat de uitkomst daar ook van mogen wezen.

Je doet jezelf te kort. En hem trouwens.
Je bent geen bakvis meer.

Zet je eigen lijnen uit. Geef je eigen leven vorm. Leef het.
Je houdt van hem dus is hij welkom het met jou te leven.
Hij kan aanhaken.

moederziel

moederziel

22-06-2016 om 23:10 Topicstarter

Ja zelfstandig genoeg

Het lijkt nu misschien wat scheef en ja, man heeft hoger salaris, maar ik heb ook altijd gewerkt. En nu nog. Ik regel de zakelijke dingen thuis . Huis en andere zaken zijn gezamenlijk eigendom. Dat man dat roept over het familiehuis verkopen voel ik meer als emotionele chantage. Natuurlijk is dat helemaal niet gelijkwaardig. Deze hele situatie dwingt mij in een emotioneel afhankelijke positie. Verschrikkelijk.

Alles bij elkaar zijn we uit elkaar en nu in niemandsland. Het gaat niet voor of achteruit.

moederziel

moederziel

22-06-2016 om 23:18 Topicstarter

Mooi gezegd

'Je houdt van hem dus is hij welkom het (leven) met jou te leven.
Hij kan aanhaken.'

Prachtig gezegd en weet je..... Zo heb ik er ook altijd in gestaan. Tot het moment dat de bom viel. Toen maakte zich een paniek van mij meester. Ik heb de eerste weken in shock doorgemaakt. Was totaal van het padje. Verlatingsangst van de bovenste plank. En nog kunnen het verdriet en de machteloosheid zo loodzwaar over me heen vallen. Ik kam heus alleen, ben een grote meid. Zelfstandig genoeg. Maar ik wil die weg helemaal niet in. En wil het mijn kinderen en zelfs hem ook besparen.

Pennestreek

Pennestreek

22-06-2016 om 23:34

Afhankelijke positie

Ja, daar zitten we zeker in. Onze mannen gijzelen ons in deze situatie. Ik wil deze hele situatie niet, maar ik ben niet bij machte er echt iets aan te doen, behalve dan zelf het initiatief voor de scheiding nemen. En dat wil ik niet. Dus ja, hoewel ik op alle andere vlakken juist veel onafhankelijker ben geworden, en nog onafhankelijker wil worden, blijf ik dus afhankeljjk van wat hij besluit. Pas daarna kan ik weer invloed uitoefenen, op welk van beide processen het dan ook wordt (scheiden of werken aan de relatie). Heel naar gevoel. Echt heel naar.

Mijn manier om daarmee om te gaan is dus vooral veel energie te stoppen in mijzelf, in mijn eigen groei en ontwikkeling, het (weer) opbouwen van mijn sociale netwerk, leren het in mijn eentje naar mijn zin te hebben.

Maar het heeft me wel een ruim half jaar gekost om hier te komen, om deze rust en kalmte en sterkte in mezelf te vinden. Ik heb sinds een pasr weken een coach (NLP), daarvoor een therapeut. Want in mijn eentje lukte het niet. Overigens was dat de therapeut waar ik man mee naartoe heb gesleept. Dat besef had ik toen direct wel, dat ik niet zomaar zonder slag of stoot mijn huwelijk op zou geven. Leuk en aardig dat hij al jaren twijfelde en dus jaren de tijd had genomen om naar deze beslissing toe te werken, mij kwam hij echt heel rauw op dak vallen. En dat moet ik man nageven, hij ging inderdaad mee en heeft mij inderdaad de tijd gegeven om het te verwerken. En dus om aan mezelf te werken, het was al snel duidelijk dat hij niet bereid was in de relatie te investeren, hoewel de sessies bij de therapeut ons wel ongelooflijk hebben geholpen in onze communicatie.

Op dit moment praten we trouwens niet over ons of over emoties. Alleen over praktische zaken en de kinderen. Man heeft een paar weken geleden voorgesteld het proces on hold te zetten tot aan de vakantie, zodat de kinderen zich kunnen focussen op school (staan er slecht voor op dit moment). Dat zorgt natuurlijk voor relatieve rust. Ik kan alleen maar zeggen dat tijd in ons voordeel lijkt te werken. Als een van ons beiden 9 maanden terug weg was gegaan denk ik dat we nu al wel gescheiden zouden zijn. Du wees geduldig, maar niet ten koste van alles natuurlijk.

Ik zou de kinderen op hun niveau trouwens wel vertellen wat er speelt. Ze voelen hoe dan ook de spanning. En zorg dat Truus verdwijnt. Als hij zelf al zegt dat het sowieso geen toekomst heeft moet hij er gewoon mee stoppen. Eerst helder krijgen wat hij met jullie huwelijk wil. Met Truus erbij krijgt hij dat voor zichzelf ook niet duidelijk, nog los van de onnodige pijn die hij bij jou veroorzaakt. Dat is gewoon erger dan respectloos. Het lijkt erop dat hij haar wil gebruiken als breekijzer, zodat jij uiteindelijk hem de deur uit zet. Dat doe je als man gewoon niet. Punt.

Pennestreek.

Jij weet op dit moment niet of Truus wel of niet in beeld is bij je man?
En evengoed hoop je toch de rest van je leven met hem te delen? Dit is niet één keer vreemdgaan, een slippertje, nee, je man heeft een langdurige buitenechtelijke relatie zoals dat heet.

Als je toch samen oud wordt zal het altijd tussen jullie staan. Het vertrouwen, je gevoel van veiligheid, dat komt niet meer terug. Dit duurt al 9 maanden schrijf je en zelfs nu ben je er niet 100%van overtuigd dat er geen andere vrouw in zijn leven is.

Ik zou het niet kunnen, leven met een man die mij niet op de eerste plaats zet en zo respectloos met mij omgaat.

Pennestreek.

Ik schreef het stuk hierboven en daarna las ik je laatste posting. Maar....je weet zelf toch ook niet of er bij jullie nog een Truus is?
De reactie van mij hoe respectloos ik dat vindt lees ik terug in je bericht aan moederziel.
"Dat doe je als man gewoon niet", precies, dat telt ook voor jou man toch?

moederziel

moederziel

23-06-2016 om 00:17 Topicstarter

Truus laten verdwijnen

Geloof me, ik zou niets liever wensen dan Truus naar het andere eind van de wereld, hahaha. Eraf mag ook.
Maar serieus, ik heb man meermalen gevraagd, nee gesmeekt haar op te geven. Woedend word ik ervan dat hij dit niet doet. Zo kwetsend, zo pijnlijk. Dat hij zegt dat er geen toekomst in die relatie zit, maakt me nog verdrietiger. Want waarom dan deze onnodige extra pijn? Maar ik besef ook dat Truus idd het breekijzer is. Zij bracht de handel in beweging. Afgrijselijk, maar misschien, heel misschien achteraf beter. Wie zal het zeggen?
Conclusie is dat ik Truus niet kan laten verdwijnen. Helaas. En dus hoop ik dat Truus vooral flink aan hem trekt zodat aan die kant de druk toeneemt. Hij wil niet met haar samenwonen (was laatst zo getergd dat ik het serieus voorstelde), ook naar mijn idee niet veel sneller gaan dan 1 overnachting per week.
Als zij nou gaat trekken, wordt ie misschien toch nerveus... Flauw van mij misschien, maar toch...

moederziel

moederziel

23-06-2016 om 00:20 Topicstarter

Dacht ik ook Wil

' Ik zou het niet kunnen, leven met een man die mij niet op de eerste plaats zet en zo respectloos met mij omgaat.'

Dat dacht ik ook altijd. Maar wat als het je eigen man is, je maatje bij wie je dit nooit voor mogelijk had gehouden? Dan wil je niet zomaar loslaten. Geloof me...

Kaaskopje

Kaaskopje

23-06-2016 om 01:06

Moederziel

Ik heb net alles doorgelezen (in grote lijnen). Ik woon bijna 31 jaar met mijn man onder een dak en heb geduren die 31 jaar pieken en dalen meegemaakt in de relatie. Ik ga niet vertellen onder welke nick ik schreef, maar zo'n dal was de reden dat ik op OO terecht ben gekomen. Mijn man is ontzettend trouw. Hij zal nooit met iemand anders in zee gaan als het even minder gaat. Ik denk dat hij zich eerder zorgen maakt of ik daar wel toe in staat ben. Ik heb me wel eens afgevraagd hoe ik zou reageren als man op een dag thuis zou komen en zou vertellen dat hij een Truus heeft. Ik zou dat vreselijk vinden uiteraard. In een jongere fase besloot ik dat ik hem dan het huis uit wilde hebben. Hup, weg, ga maar naar je Truus! Maar dat zie ik nu anders. Eén scheve schaats is het niet waard om alles voor op te geven. Zolang de bereidheid er maar is om die scheve schaats bij het grofvuil te zetten en aan een herstel van de relatie te werken. Jouw man lijkt niet bereid te zijn om zijn scheve schaatsen op te geven voor 'jullie'. Hij zegt als ik het goed begrijp, dat Truus een 'nog te passeren station' is, maar dat hij dat station gaat passeren is eigenlijk al duidelijk. Truus wordt niet zijn nieuwe toekomst. Maar waar gaat zijn trein dan naartoe? Naar Truus 2? En jij braaf in jullie koophuis?

Het is heel vervelend dat jullie zo vastzitten door jullie koophuis, maar zolang dat huis niet te koop wordt gezet gebeurt er niets. Ik zou deze week dus aankondigen dat het huis te koop moet worden gezet. Dat zal toch moeten als jullie uit elkaar gaan. Schrijf je morgen in voor een huurhuis. Vraag aan je werkgever of de mogelijkheid er is om je uren uit te breiden. Zet geld op een aparte rekening, zodat je wat geld hebt als je moet verhuizen. Je kunt voor weinig geld heel wat meubels kopen bij een kringloopwinkel. Maak een afspraak met een mediator om alles eens op een rijtje te zetten vanuit die hoek. Met een beetje mazzel schrikt je man zich te pletter en bedenkt zich dat zijn verwarde geestestoestand hem op een heel verkeerd pad heeft doen belanden. Zo niet, dan ben je voorbereid op een leven apart van elkaar. Heel triest, maar er zijn grenzen. Of hij kiest voor jou, of hij kiest voor een toekomst met welke Truus dan ook. Niet allebei.

Els

Els

23-06-2016 om 07:40

Powerplay

Het is powerplay van man. En nu is het aan jou, moederziel, om het heft in handen te nemen. Hij kijkt en duwt en trekt en bombardeert om te kijken hoe ver hij kan gaan. Hij wacht totdat jij de grens trekt. Omdat hij een 'ander leven' wil (hoe oud is hij?) en eigenlijk niet weet hoe hij dat samen met jou voor elkaar kan krijgen. In een oudere draad heb ik het ook al eens gezegd. Doe iets wat hij vooral niet verwacht. Houd je er niet mee bezig wat je denkt dat hij graag van jou wil. Voorbeeld: zegt hij dat het huis verkocht moet worden? Dan zeg je ja. Sterker nog je legt direct de informatie van makelaars op tafel hoe je de verkoop moet aanpakken en wat de kosten zullen zijn. Vertrekt hij naar Truus? Dan zeg je hem dat dit de laatste keer is dat hij gaat. En meteen de laatste keer dat hij in jullie gezamenlijke huis heeft geslapen. Ga op bezoek bij Truus of bel haar op en vertel haar dat hij jouw man is en dat zij moet 'opzouten'. In haar eigen belang, want hij heeft jou verteld dat hij toch niets blijvends met haar wil. Laat (weer) zien wie je bent, hij wil een 'ander leven' maar weet zelf eigenlijk ook niet hoe/wat er anders moet maar hij wil vooral niet dat het zo voorspelbaar is als het de afgelopen jaren is gegaan…
Word weer een zelfstandig persoon, daarmee eis je zijn respect op. Jullie moeten elkaar weer gaan zien en behandelen als individuen in plaats van een product van jullie samenzijn.

Paddington

Paddington

23-06-2016 om 08:41

Mijn ervaring

Bij mijn man was het ongeveer twee jaar voor onze breuk begonnen. Hier ook een Truus die er tussen sprong.

Mijn ex is 4 weken nadat hij de bom had gedropt (gezegd dat hij met mij niet verder wilde) uit huis vertrokken. Hij ontkende het bestaan van een Truus, maar nog eens 4 weken later kreeg ik te horen dat er een Truus was en wie dat was (een gezamenlijke vriendin)

Nu zijn we ruim 4 jaar verder. Meneer speelt liefdevol gezin met Truus. Ondertussen laat hij mij met de zooi achter. Hij heeft mij maandenlang zonder enige vorm van inkomen laten zitten (uitkering aanvragen kan maanden duren) en mij met onze dochter zonder pardon het huis uit laten zetten. Daarnaast zijn er enorme schulden, ook vanwege een gigantisch bedrag aan restschuld.

Ik ben op de bodem beland en weer opgekrabbeld. Ik ben er sterker uit gekomen. Nog steeds doet het pijn dat iemand met wie ik meer dan 20 jaar lief en leed heb gedeeld, waarmee ik alles wat we hadden samen had opgebouwd, in staat is om een mes in je rug te steken. Mijn mening daarover is dat zo'n persoon echt heel erg in de clinch moet liggen met zichzelf. Noem het een Midlifecrisis, een depressie of wat dan ook. Ik vond zelf een andere omschrijving erg treffend: mijn man is door een Alien ontvoerd die zijn lichaam heeft overgenomen. De man waar ik van gehouden heb is er niet meer, wie weet komt hij ooit nog terug. Voor mij is er geen weg meer terug.

Als ik jouw verhaal zo lees dan herken ik jouw gevoel. Ik denk dat de enige goede weg is die Pennestreek heeft genomen. Werken aan jezelf. Zorg dat hij beseft hoe het leven eruit gaat zien zonder jou. Jij hebt, net als Pennestreek, het voordeel dat je nog contact hebt met je man. Het is wel zo dat jullie beide ruimte nodig hebben. Rust van elkaar, momenten van bezinning. Heb je al nagedacht over mijn idee om de ruimte te gebruiken voor een soort Birdnesting constructie. Misschien is het een idee om dan de weekenden wel als gezin door te brengen.

Wat jij ondertussen wel kunt doen is kijken wat de mogelijkheden zijn. Ben je al ingeschreven voor een woning? Kun jij het financieel aan als jij met de kinderen verhuist naar een huurwoning? Wellicht krijg je dan toeslagen zoals KGB, huurtoeslag en zorgtoeslag.
Meld je bij je huisarts, ga praten bij maatschappelijk werk. Al is alleen maar om praktisch advies te krijgen, waar je terecht kunt enzo.
Ik begrijp dat niets doen je gek maakt, maar dat hoeft ook niet. Je man zal nu zelf moeten gaan kijken wat hij wil. Jij kunt hem daar niet bij helpen, hij ziet jou namelijk op dit moment als een van de oorzaken van zijn ongelukkige gevoel.

Jij kunt de golven niet stoppen, maar je kunt wel leren surfen.

Niki73

Niki73

23-06-2016 om 09:54

Jij kunt wel wat

Aha, jullie hebben feitelijk al een "tweede woning" gemaakt. Die kun je dan om en om een week gebruiken.

En dan moet jij niet zijn losse eindjes gaan opvangen, laat hem maar ervaren hoe het is als aleenstaande ouder. Dat je soms op je werk Nee zult moeten verkopen om op tijd thuis te zijn. Dat het soms of vaak rennen en vliegen is, maar dat je daarna weer een week relatieve rust hebt (maar waarin je wel werk moet inhalen).

Als ik jou was, zou ik snel informatie inwinnen over hoe een scheiding verloopt, en wat je daarvoor moet regelen. Begin gewoon de zaken voor jezelf op orde te brengen. Schrijf je in bij de woningbouw, open een eigen rekening. Een overzicht van de financiën heb je al. Zet het huis te koop (het is toch niet zomaar weg, je kunt het altijd weer van de markt halen).
Ga met iemand praten om steviger in je schoenen te komen te staan en je gedachten op en rijtje te krijgen.
Zoek een hobby/sport waar je plezier en energie uit kunt halen (heel belangrijk).
Ga niet passief zitten wachten. Dat maakt jou zeker niet aantrekkelijker voor hem.

Wat betreft Truus kun jij wel degelijk wat. Je kunt tegen je man zeggen: ik kan dit niet meer aan. Je maakt mij kapot hiermee. Is dat je dank voor een 20-jarige relatie? Verdien ik dat? Verdienen de kinderen dat? En waarom heb jij eigenlijk een relatie die je vrouw en je kinderen schaadt, terwijl je er niet eens toekomst in ziet? Waar ben jij eigenlijk mee bezig? Als je enig respect voor jezelf en ons hebt, maak je onmiddellijk een einde aan die relatie.
Als je het hard wilt spelen, kun je gewoon zeggen: Ik wil dat je een keuze maakt. Als jij naar Truus gaat, dan kom je er hier niet meer in. Kies maar. En dan je poot stijf houden.

Ik moet zeggen dat Truus me ook een zielig geval lijkt. Ze heeft een lange-afstandsrelatie met een man die haar uiteindelijk niet wil. Lekker zelfbeeld zal ze hebben. Maar dat is niet jouw zorg natuurlijk. Wel iets om in je achterhoofd te houden. Jij staat mijlenver boven haar.

Pennestreek

Pennestreek

23-06-2016 om 10:23

Reactie op Wil40

Wil, ik denk dat er geen Truus is, en ik denk ook echt dat er tussen hen destijds niet echt wat gebeurd is, maar 100 % zekerheid heb ik natuurlijk niet. Dat is wat ik bedoelde met mijn opmerking. Ik weet wel zeker dat er geen langdurige tweede relatie in het spel is. En juist daarom, omdat hij zegt al zo lang te twijfelen, maar toch blijkbaar nooit eerder in de verleiding is gekomen om een affaire te beginnen, denk ik dat het goed kan komen tussen ons. Dat het meer in hem zit dan in mij of onze relatie.
Als er wel een Truus was geweest was het klaar geweest tussen ons. Zoals ik al schreef aan moederziel, in dat geval wordt het spel niet eerlijk gespeeld. Dan kun je als vrouw nooit winnen. Want die ander is altijd spannender, daar zijn geen dagelijkse beslommeringen, die zeurt niet over het dopje van de tandpasta. Dan zou ik hem echt de deur uit zetten. Op het moment dat hij mij opbiechtte gevoelens voor een ander te hebben ben ik echt ontploft (doe ik anders nooit). En heb geëist dat hij alle contact met haar zou verbreken. En ik heb geëist dat hij naar een therapeut ging en vervolgens met mij naar onze relatietherapeut. Als hij daar niet toe bereid was had hij direct kunnen vertrekken. Maar hij deed wat ik vroeg. Ik heb het mailtje gezien waarmee hij het contact met haar verbroken heeft (ja, ook hij heeft op die manier het contact verbroken - dit even nav een ander draadje waarin een minnares op die manier door haar minnaar is afgewezen). En hij heeft zelf onze kinderen over haar verteld. Ze is (was) een vriendin van de familie, dus het zou hen ook opvallen als er appjes of zo van haar binnen zouden komen. Ook van gezamenlijke vrienden hoor ik niets dat zou kunnen wijzen op een andere relatie. Dus ik ga ervan uit dat die er ook niet is. Maar nee, 100 % zeker weet ik dat niet.

Of je laat je betalen

Je kunt het ook zo laten hoor. Jij werkt en moedert, hij woont "alleen" en vadert als hij zin heeft.
Daar zou ik hem wel (maandelijks) een rekening voor sturen.

Geld is ook een manier om eigenwaarde mee op te krikken.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.